De camino wordt nu wel extra bevolkt, vanuit Sarria stappen ganse groepen jongeren de Camino op. Zij hebben nu verlof, en instappen voor de laatste 100 km is noodzakelijk om het recht te hebben zich pelgrim te noemen van Santiago.
Mijn stapgenoot was na zijn herstel terug onder de voet, pijn in de spieren, kuit en dij; even dokter raadplegen, een aantal dagen rust zou wenselijk zijn, de oorzaak van het probleem blijkt algemeen te zijn: afstanden van meer dan 30 km lopen, en onvoldoende drinken.
Vandaag zondag stapten we door een 20 tal landelijke dorpen en gehuchten, een variatie en 100 jaar terug stappen in de tijd. Ontstaan van de huidige situatie is dat door erfenis de gronden steeds verder werden opgedeeld. Hierdoor komt men aan sterk versnipperde percelen.
Op de bergruggen en heuvels krijgen we daardoor een dambord landschap. We tellen af naar km 100 die een twintigtal km verder op ligt. We passeren de dorpen Vostnas, Lavendura, Casale, en bereiken om 10 uur in BREA de km paal 100 nog te gaan naar Compostella. In Moga gebruiken we een fruitsap, de eerste Pelgrimsbaar voorbij de 100 km paal.
Bij het vertrek was de hemel bewolkt, maar bij km100 hadden we reeds volle zon, en er was een zachte wind. Ondertussen zijn we aangekomen in Portomarin. We hebben 675 km achter ons en kijken nog vol verwachting uit naar de 90 km die voor ons liggen. Ondertussen genieten we van het stadje Portomarin, vredig aan het water gelegen en een gezellig zondagnamiddagdrukte.
Samen met U zetten we onze weg verder, en denken donderdag in Compostella te zijn Veel lieve groeten Laurent
Dag, Toch even vanop de Camino Hier verloopt alles naar wens. De uitdaging de laatste 100km, nog 5 dagen, het gaat veel te snel. Veel lieve groeten, Laurent
Zondagnamiddag ,en even de tijd om wat bij te werken. We zijn deze morgen vroeg vertrokken voor de tocht van 24 km, en tijdig aangekomen. Wat tijd om berichten door te geven.
Even terug naar zaterdag 12juli 2008 De weg van Triacastela naar Sarria.
We lopen over groene heuvels bedekt met bos of er is landbouwactiviteit, we namen de pas van Alto de Riocabo. Het monument in Sarria als eerbetoon aan de Pelgrims lijkt wat overdreven. Wat mooier is, is steeds verder te lopen over het Pelgrimspad, en dat heeft wel zijn reden. Een van die redenen is, dat wie aan Spanje denkt, niet meteen een groen landschap voor zich ziet. Op het pelgrimspad in Galicie zijn deze zeker te vinden, sappige grazige weiden, vruchtbare akkers, groene bossen. Het gesteente is leisteen en grijs of roodachtig graniet.
Galicië is ook gekend om zijn intensieve veeteelt, maar anderszijds vinden we in de kleine dorpen nog veel traditionele landbouw. De landbouw maakt in deze streek toch de sterkste factor uit in de economie. Ondertussen bemerken we de eucalyptusboom in de streek, vooral in het bosgebied. Door de gifstoffen die hij afscheidt, wordt het een pioniersplant en een bedreiging voor de omgeving, hierdoor krijgen andere planten geen kans meer, en worden natuurlijke evenwichten verstoord.
Andere plantengroei is slechts mogelijk op kalkrijke plaatsen,en verder blijven de steengroeven een bedreiging voor de natuur. Even zetten we een stap terug in de tijd, nl toen de Kathedraal in Santiago de Compostella werd gebouwd, moest elke Pelgrim een steen uit de kalkgroeven meenemen vannuit Tricastella, en deze enkele dagreizen verder weer afgeveven in de kalkbranderij, ter productie van grondstof van de mortel. Immers in Compostella is nergens kalk te vinden. Terwijl we de weg stappen zien we de begroeing veranderen en vinden nu de bastaardwederik, hazelnootstruiken en eikenbossen.
Zaterdagnamiddag bezoeken we Sarria. We ontdekken minder de stad, maar ontmoeten heel wat mensen van de camino. Voor de eerste keer ontmoet ik Wouter, een jongeman uit Vlaanderen, nl uit Deinze. Hij is op stap met een Braziliaan, en beiden bespelen een gitaa. Dit zorgt voor de nodige avondambiance. Carol uit Quebek, Canada, is met vervoer in Sarria geraakt,en hoopt morgen verder mee te stappen.
Op weg naar Galicie, we verlaten de streek Y Léon, met alles wat we daar hebben mogen doorleven. Vanaf hier krijgen we een regelmatige km-aanduiding die niet heel correct is door het aanleggen van de autostrades. Voor we deze grenspaal bereiken passeren we het dorpje O CEBREIRO. Het dorpje is gekenmerkt door de typische parapluvormige daken in riet, Pallozas genaamd.
Vanuit het dorp begeven we ons verder het prachtige gebergte in en op een hoogte van 1200 km vinden we de aanduidingspaal in Galicia aan te komen,dit is een zeer eenzame maar rustige omgeving, net een groot dal.
De grenspaal geeft aan dat we nog 153 km van Compostella zijn. In Galicie spreekt men Galiesch,dit is verwant met het Portugees.
De tocht vrijdagvoormiddag verloopt in een bewokte omgeving en op de hoogte is het koud en soms zijn de mooie dalen niet zichtbaar. We vervolgen onze weg van Cebreiro naar Triacastilla. Even maken wij tijd en denken aan Vlaanderen, waar op deze dag de Vlaamse nationale feestdag plaats heeft, ook dat vieren we even op Spaanse bodem (nvdr: en zo wordt het politieke klimaat hier in België enorm relatief, ik vraag me af of onze papa iets opvangt van de perikelen hier, en of hij al gehoord heeft dat Leterme zijn ontslag aangeboden heeft...)
Terwijl we doorstappen hebben we even een ontmoeting met een dame uit Salsberg, Duits is soms gemakkelijker dan het Frans, maar waar harten spreken is er geen taal nodig. Samen op weg voor vrede in alle harten.
Tewijl we door een landbouwgwbied stappen, omgeven door Genista is wel een kleurrijk schouwspel, maar ook hier dient de natuur wat bijgestuurd, nl de genista maaien om de ondervegetatie kansen te geven. Ook deze planten hebben hun rechten nl de koningsvaren osmunda regalis.
We lopen door achtergestelde landelijke dorpjes, de mensen zijn er wel echt gastvrij. Om 12 uur worden ons door de landelijke vrouwen de eerste gebakken pannenkoeken zomaar spontaan aangeboden. Te weten dat deze gezinnen met echt weining verder moeten. Ook dit is ontmoeting, deze mensen dragen we verder in gedachte mee doorheen de Camino, we zijn niet alleen onderweg.
We zijn in gedachten met velen samen onderweg, voor ieder de meegaat een bon camino, een goede camino, ook in Vlaanderen.
We vervolgen de weg en genieten van een prachtig natuurgebeid gekenmerkt door kastanjes en de nodige houtindustrie.
De weg is een gelegenheid tot ontmoeten, steeds nieuwe mensen vooral jongeren uit Spanje stappen nu op de camino, het is een steeds terug ontmoeten en loslaten, dit maakt deel uit van de camino. Anderen blijnen samen bij de avondontmoeting en dit op een louter toevallige ontmoeting.
Een dame uit Hamburg verlaat de groep en vertrekt terug naar Hamburg, haar echtgenoot is een MS patient en kon de weg niet mee gaan. Volgend jaar zet ze de weg verder, maar met een traan van verdriet te moeten terugkeren en te moeten loslaten is dit toch wel een bijzonder diep moment als je de camino loopt.
Ondertussen vervolgen we de weg van Villafranca de Bierzo naar La Faba ipv naar Cebrier. De reden voor deze wijziging is een enorme klim die veel energie vraagt aan ieder onder weg en we stijgen terug tot 1200 m .
We komen goed en wel aan en worden gastvrij ontvangen door mensen van de Duitse Gemeenschap. Deze plaats is terug opgebouwd door giften van een dame uit Wurtenberg, een beeld van de pelgrim prijkt ook hiet aan de auberge. Bewolking dreigt en 's avonds en de volgende nacht regent het. 's Morgens worden we gastvij opgewacht met een ontbijt.
De avond voordien was een gebedsdienst onder de leiding van een Pater Franciskaan. Hij bracht licht aan om te begeleiden in vrede voor de hele wereld, vrede in gezinnen, vrede voor de wereld. Om te duiden dat we samen de weg gaan met aanwezigheid van mensen van over heel de wereld, en dat we elkaar dienstbaar dienen te zijn onder weg maar ook in het gewone leven, vroeg hij een 5 tal vrijwlligers voor een voetwassing. Inderdaad: onbekenden wastten elkaar de voeten, om een steun te zijn voor onderweg, maar ook om nederigheid en gedienstigheid in ons gewone leven in herinnering te brengen. Het was een bijzonder gebeuren in alle stilte en eenvoud, en maakte een diepe indruk bij de camino gaanders.
Ik heb wel wat bemerkingen over wegennet en plattelandsbeleid. De dorpen sterven hier uit.
Op dit ogenblik zijn we aangekomen in Ponferrada, reeds 562 km in de benen en nog 202 km te gaan dus nog ongeveer 8 dagen. Op de Camino vinden we heel wat Spanjaarden, Italianen, Duitsers, en mensen van over heel de wereld. Wat mij opvalt is dat ik nog steeds de enige Vlaming onderweg ben, en als ik de gastenboeken kijk, moet ik meestal enkele maanden terugkijken om nog een tekst in het Nederlands te vinden. Voor wat Kruibeke, Bazel en Rupelmonde aangaat zal dit nu wel te vinden in al de gastenboeken die ik onderweg tegenkwam,en dit is dan minstens één per dag.
Zondag 6 juli was ik om 9 uur onderweg naar Astorga. Mijn Franse stapgenoot heeft problemen met de spieren op het scheenbeen en heeft enkele dagen volle rust nodig. Verder gaan we dan door het verruikkelijke berglandschap, rustig, alleen met volle natuur om ons heen. Ponferrado zien we reeds vanop een afstand van 15-20 km liggen, en is gekend voor zijn mijnindustrie, een grote waterpartij domineert in het vergezicht van de stad. Het is een rijke stad, naar de normen van andere steden, de reden hiervoor is de aanwezigheid en ontginning van goudmijnen. Mijn Franse vriend is ons nu komen vervoegen in Ponferada, maar kan nog niet mee op stap. Wij bezochten de markt in Astorga, en de kathedraal, en volgden er de mis om 11u30. Het museum van de Camino in het gebouw van de architect Gaudi bezochten we ook.
In Astorga nam ik de beslissing samen verder te stappen met Jean Luc en Lucille, Genin bleef achter in Astorga. We liepen weerom een halve dag in op ons schema.
Aangekomen in Santa Cataluna de Somosa reeds 519 km afgelegd en nog 245 te gaan. Onder de weg schrijft elk zijn eigen verhaal, gaat elk zijn eigen weg; en heeft elk zijn eigen doel, verlangen en verleden,
Maandag 7/7/2008 Om 7u30 vertrokken om naar Elcrbo te gaan.
De weg ga ik alleen: 8 km naar Hospital de Orbigo. De tocht was bijzonder mooi, ons mama zou gezegd hebben: 'Heer, laat ons hier drie tenten bouwen". Het is hemels: de vergezichten, een prachtige natuurlijke omgeving en een enkele landbouwer heeft daarin zijn plaats. Het was zonnig maar koud, een heel koude en scherpe noorderwind recht voor ons. De bewolking kwam over de bergen die we beklommen heen (ongeveer 1400 meter hoog ) We stappen op naar het pelgrimskruis, een bijzonder ogenblik voor mijzelf maar vooral voor Jean Luc en Lucille. Beiden keken uit naar de tocht maar in het bijzonder naar dit ogenblik, de steen is hier achtergelaten.
De rangen van de pelgrims dunnen uit, onderweg minder ontmoeting ,de weg is mooi maar wel hard, en morgen woensdag staat een zeer zware trip op het programma,we nemen alle energie op om morgen te gebruiken.
Overal waar wij komen maakt men dankbaar gebruik van windenergie, op de hoogste punten meestal met een 50 samen.
Ondertussen gaat de klok voor de avondviering bij de zusters in het klooster. Ik kom later terug op 7/7/2008, voor het verdere verloop. Ik wens ieder een goede nachtrust, vooraf nog een gezellige avond,en tot een volgende verbinding.
DAG ALLEMAAL VANUIT EN AANGENAAM EN GEZOND SPANJE OP WEG NAAR COMPOSTELLA OP`DE camino Even verder aanknopen aan mijn verhaal van 7/7/2008 Verder in de dag liepen we door gebieden bebost met sparren. Eiken zoeken hun plaats,maar ziekte beperkt hun ontwikkeling. Langs de weg vinden we vingerhoedskruid, wollig zorgras en timote, en dit terwijl we naar een hoogte stappen van 1000 m, berg op berg af. We zijn omgeven door Gods mooiste rotstuin: wel duizenden ha groot, en vergezichten waar ik geen uitspraak durf te doen over het gezichtsbereik, maar ver heel ver... Het is een ruimtelijk gebied en de rotstuin heeft een natuurlijke beplanting: van grassen over brem naar genista Erica met een diepblauwe kleur, potentalia zorgt dan weer voor de nodige geelvariatie, afwisselend met uitgebloeide calluna. Hemels. Wie zijn wij om dit te beoordelen wat dat is. Eiken omschrijven dit prachtige natuurgebied.
Ondertussen verandert de weg van rolkeien naar het natuurlijke rotsmassief van de streek, nl leisteen. Deze vlakke stenen zijn nog gladder dan de rolkeien. Wielertoeristen hebben hun eigen weg maar af en toe komen montainbikers de weg op, dit verstoort dan de rust. Ze zijn wel uiterst vriendelijk en wensen een goede camino gevolgd door een korte gracias.
Deze rustige en sfeervolle omgeving geeft tijd tot nadenken onderweg en zeer veel genieten. Een beetje afzien hoort er ook wel bij, de nodige krachten bundelen om van dat alles met volle teugen te genieten en te bewonderen, elke heuvel of bergrug geeft een nieuw landschap dat het bijna niet te capteren is. Hier passen woorden als uitzonderlijk, enig mooi.
