Hier vanuit Fromista. Om 14u 30 aangekomen, 25 km gestapt en de teller staat op 348 dus morgenavond zouden we meer dan de helft van de weg hebben afgelegd.
EERST EN VOORAL VELE GROETEN AAN IEDEREEN EN IN HET BIJZONER AAN HANNAH EN WALDO die aan een lang verlof kunnen beginnen.
Hier is het bijzonder goed alleen wat moeite in de benen en de respectievelijke last van het stappen.
Gisteren namiddag een telefoon gekregen van Thomas. Meteen een dankjewel aan het thuisfront voor het doorgeven van de berichten, en de motivatie die ik van elk in het bijzonder mag ervaren.
Gisterenavond een bezoek aan de kerk. Een bijzondere verrassing, zaterdag opent er een tentoonstelling, niet zo uitzonderlijk, maar wel als je weet dat ze alles te maken heeft met de Vlaamse stad Brugge. In de periode 1500-1600 is er een bijzonder bloeiende handel gewest tussen beide steden. Een stamboom maakt duidelijk dat er familiebanden zijn tussen Brugse en en bewoners van Castrojeriz. De tentoonstelling omvat schilderijen van Rubens en wandtapijten uit Vlaanderen, gemaakt aan de hand van tekeningen van Rubens. Wij kregen de primeur,d e tentoonstelling gaat pas zondag officieel open.
Even terug naar het meestappende gezelschap. In een kelder van een plaatselijk restaurant, worden we tafelgenoot van een Fransman uit Toulouse, dat op zich is niet bijzonder, ware het niet dat deze onmiddellijk de vraag stelde waarom wij op weg zijn naar Compostella. Een precies antwoord konden wij daarop niet geven, wel dat wij tijd zouden maken om naar ons zelf te kijken en ons zelf tegen te komen, en ook om onze geloofsovertuiging. De man, Dédé, begint zijn verhaal, wijst naar mijn arm en benen en vraagt wat het is, een vlot antwoord komt: psoriasis (waar ik al heel lang mee sukkel). "Wel", gaat hij verder, "bij u is dat niets, maar bij mij! Daarvoor was geen oplossing." Ik bekijk hem even en bespeur geen psoriasis. Dédé gaat verder met zijn verhaal en zegt overal de geneeskunde te hebben geraadpleegd ,in Toulouse, in Parijs, een vriend nodigt hem in Amerka, en jij komt terecht in een sekte, ook daar kwam gaat baat bij. Op een bepaald moment krijgt hij een andere ziekte, ter controle dient jodium in zijn lichaam te worden gespoten. Tijdens en na deze behandeling krijgt hij op de plaatsen van de psoriasis een warm gevoel en na enkele weken zijn alle plekken verdwenen. Daarom trekt deze man van 80 jaar naar Compostella, op eigen tempo, maar dagelijks sluit hij terug bij ons aan.Onderweg heeft hij oog voor alles wat in de natuur gaande is.
Vandaag zondag: 25 km liggen voor ons. Onmiddellijk een nieuwe uitdaging, met een helling van 68 /100? onmiddellijk naar 1000 m hoog; De weg daarop is enkel nog over heuvels en valt best mee. De weg is zoals gewoonlijk uit rolkeien maar gaat af en toe over naar zandkleiweg, in de opgedroogde grond staan de sporen van hen die voor ons gingen, moeilijk om te stappen, en het evenwicht te bewaren.
We passeren terug één van de ziekenhuizen waar pelgrims in het verleden opgevangen werden, vandaag zijn deze uitgerust als refugio's.
Rond 10u30 ben ik even in gedachten in Bazel, daar is om 11 uur de misviering in de Kemphoekstraat om het naamfeest van Sint Petrus te vieren, patroon van de Parochie Bazel. Het lied "Wanneer ik door de velden ga", gaat me door het hoofd, en geeft een bijzonder goed gevoel.
Inderdaad, weerom kijken we uit op enorme graanvelden, maar ook onder onze voeten krioelt van leven, mieren halen op de door hen kemerkende wijze stukjes brood binnen, slakken kruipen langzaam maar gestadig verder, vlinders vliegen van bloem naar bloem, zelfs een zwartgele salamander kruist onze weg, en per uitzondering zagen we een hangbuikvarken. Een roofvogel vliegt met zijn prooi de hoogte in.
Na de klim, dalen we terug af, en komen we terecht in een alluviale vlakte, een vlakte onstaan door afzetting van van klei en zand, en kleine rolkeien uit het gebergte. Dit gebied heet de meseta. De kalk uit het gebregte en de afzetting van slib maakt dit gebied tot een uitzonderlijk vruchtbaar gebied.
Op gebied van irrigatie hebben de Spanjaarden niet stil gezeten. Een wel 50 jaar oud, zoniet ouder groot waterkanaal, dat op het hogere niveau is aangelegd omzoomd met natuurgebied bevoorraadt nog steeds dit irrigatiesysteem. Zeer productieve graanvelden zijn het gevolg, men maakt in het systeem veelvuldig gebruik van communicerende vaten om de doorgang vrij te laten om de percelen te kunnen bereiken. Voor de bevloeiing worden deze kanalen met een kleine helling tot onder aan de percelen gebracht, In de bermen van het kanaal is het een kleurenpracht van bloemen, van raket, over lis, paardebloem, korenbloem ,smalle wegbree, kamile, over wikken en zoveel andere soorten.
Onder de weg zagen we brug van Itero, zeer belangrijk voor de pelgrims, over het kanaal van Castilla, en zo komen we aan in de oude pelgimplaats Fromista. Morgen maandag trekken wew door de Campos, weerom enorme graanvelden.
We zijn nu nagenoeg halfweg de route. De streek waar we door stappen is steeds droger. Blaren beginnen nu ook bij mij de kop op te steken. De rugzak heb ik beter kunnen instellen zodat hij beter te torsen is. Gewrichten doen wel wat pijn. Weer is terug iets minder. 's Avonds koelt het wel goed af zodat we 's morgens terug frisse energie hebben.
Na de bagageperikelen toch aan onze bagage geraakt en nog de geplande route kunnen stappen. De negentiende route is afgewerkt. We zijn aangekomen in Orlinos, het hol van Pluto. Een schril contract met Burgos (rustige, aangename stad).
We wandelden door landbouwgebied met gigantisch veel graan. Je vraag je af voor wie al dat graan bestemd is. We hebben hier te maken met 2 rijige gerst in plaats van de eerder geziene 4 rijige. De bodem is zeer kalkrijk (maw goed van nature). De grond wordt wel droger en bevat meer rotsen.
De laatste 2 dagen was het weer minder goed. Nu is het beter en hebben we 32 à 33 °C. Overal is het rustig. Er zijn weinig mensen te zien en nog veel minder mensen die werken.
Blaren zijn er hier met de vleet. Je snapt niet hoe sommige mensen nog kunnen stappen. Voorlopig ben ik zelf nog gespaard gebleven. De fysiek zit goed en de knie is volledig genezen. Zondag aanstaande is het feest van Sint-Petrus! Dat wordt hier overal uitgebreid aangekondigd.
M'n stapgenoot is nog steeds de Fransman met de welluidende naam Moutics Gusuhael uit Auer. De man heeft twee dochters en z'n echtgenote wacht thuis op hem. Samen hadden ze de route al eens met de wagen gedaan. Hij heeft twee woningen en een boot en komt maw niets tekort. Ondertussen sta ik zelf bekend als de man die weinig talen spreekt. Neemt niet weg dat ik me uit de slag trek.
Morgen staat een route op het programma van ongeveer 20 km tot in Castrojeriz. Als we die kunnen afwerken blijven we netjes op schema.
We kunnen niet aan onze bagage! (Telefoontje met Els)
Teleurstelling: 's ochtends bij vertrek blijkt de bagageruimte gesloten te zijn, en pas na de middag terug open te gaan. Verdorie, dikke streep door de rekening!
Maar snel even door het wegbeschrijvingsboekje gebladerd, en volgens het schema zou vandaag toch een rustdag moeten zijn, dus we leggen ons er maar bij neer.
Moeilijk onderweg: het gevoel dat je bij een aantal mensen aansluiting hebt gevonden, maar die dan toch weer moet loslaten, want al die mensen maken de tocht 'alleen', net als ik, en dat is dus ook een onderdeel van de weg naar Santiago: even samen oplopen, en dan weer loslaten.... Zo komt een mens zichzelf ook al eens tegen....
Goede tocht eerst door bosgebied, en vandaag door landbouwgebied. De tocht van S.J. de Ortega naar Burgos verliep eveneens vlot. We halen een gemiddelde van 6 km per uur en hebben twee keer een hoogteverschil van 1000 m overwonnen. Dat alles met een rugzak van bijna 20 kg! Ik ben nog steeds samen op stap met een Fransman die helpt met vertalen en graag het leiderschap neemt. Als ontbijt neem ik een tortilla en ook deze middag was het een lekkere maaltijd. De omgeving en de landschappen zijn prachtig, evenals de stad Burgos.
We zijn op dit moment in de kerk van Burgos die een harmonieus geheel vormt tussen oude en nieuwe bouwstijlen.
Morgenvoormiddag blijven we nog hangen voor een verder bezoek aan de stad om dan na de middag nog een tiental kilometer te stappen.
In de benen hebben we nu om en bij de 280 km gestapt, hiermee hebben we 1/3 e van de route afgelegd. We streven naar de helft om vanaf dan te kunnen aftellen.
Volgende focus ligt op Léon, 8 dagen stappen van hier. De tocht is te doen, zit wel wat in de benen maar het fysieke gevoel zit beter dan bij aanvang van de tocht. De knie voelt nagenoeg genezen aan. De blaren blijven voorlopig uit. Eentje die doorbrak is te lijf gegaan met compeed en zou morgen terug ok moeten zijn.
Een beetje jammer dat ik Toon net gemist heb. Het had fijn geweest even bij te praten en hem voor te stellen aan m'n reisgenoten.
De moed zit goed en we kijken per dag vooruit. Stap voor stap.
Bolorado - of hoe Spanje nog kan leren van de restauratie van Bazel-kerk
Dag,
Ben vandaag rond 13 uur aangekomen in Bolorado.
Gisteren avond was er nog een misviering in de 16 eeuwse kerk. Voor, tijdens en na de viering van Sint Jean, was er hevig onweer boven de ganse Rioja streek. Na de viering was de neerslag zo fel dat iedereen in de kerk bleef napraten. De regen bleef doorgaan tot de vroege morgen, en de vroege vertrekkers (5 tot 7 uur) zijn in de pletsende regen op stap gegaan.
Maandagavond heb ik besloten met de Fransman op stap te gaan, en samen zijn we om 7 uur vertrokken. Het was droog. Mijn medestappers en ikzelf nemen een behoorlijk tempo. Na het verlaten van de stad komen we in een uitgestrekte groene omgeving van tarwevelden in afwisseling met gerst, uitgestrekt en een streling voor het oog. Zintuigen komen te kort om wat ondernemende landbouwers er in deze streek van maken. Bij mezelf stel ik de vraag waarom er in een zo een ruim gebied met dit klimaat niet aan fruitteelt wordt gedaan. Misschien is de voorjaarstemperatuur te laag in de bloeiperode of is er onvoldoende water beschikbaar in het najaar, belangrijk voor een kwaliteitsproduct.
Om 9 uur stoppen wij voor het ontbijt. De kleine dorpen zijn mooi en behouden in een vervlogen verleden, meerdere van de dorpskerken zijn aan restauratie toe. Hier zouden we onze ervaring kunnen gebruiken of misschien ook beter niet, en de ooievaar zijn verworven rechten laten behouden: een mooi nest, een prachtig uitzicht, en wie zou zijn dominant geluid in de vroege morgen over deze kleine dorpen lwillen missen?
Op onze weg passeerden we de dorpjes Granon,Catilldelgrado,Villamayor Del Rio. Mijn Franse compagnon is is brave man, wat (on?)zelfzeker en wat nerveus, daarom konden we even per ongeluk een extra ommetje maken, maar na kote tijd waren we weer op het goede spoor, en zijn doorzetting zorgde ervoor doe we als eerste in de refugio waren (nvdr: het is gene wedstrijd hé pa! ) Ik kreeg onderweg ook nog wat private les talen, zomaar meegenomen.
Terwijl we door deze ruime velden stappen, maak ik mij de bedenking, waar al dat geproduceerde graan opgeslagen wordt, geen graansilo's, geen grote opslagplaatsen, het is me niet duidelijk. Veeteelt, runderen en varkens zijn slechts zeer sporadisch te zien, dus de granen moeten dienen voor menselijke voeding: brood en andere...
We passeren een reuzenbord waarop de weg van de Camino Leon en Burgos staan aangegeven, en dan nog een 500 km, dit om er de moed in te houden. Voor mezelf maakte ik de optelling van wat reeds gestapt is, en ik merk dat de teller op 234 km staat. Niet slecht voor een bureauventje, dat zomaar zonder voorbereiding te voet de ruimere wereld, in dit geval Spanje instapt. (nvdr: een grapje van Laurent zelf )
Het stapmateriaal, schoenen en sokken aangekocht met ondersteuning door vrienden van KBC doen het niet slecht, al moet ik tot mijn spijt vaststellen dat de eerste blaren vandaag te zien zijn. Maar ik heb dan ook al 10 dagen gestapt.
Dank aan de oud-collega's die meehielpen shoppen, ook aan alle andere vrienden die geloven in het opzet.
Voor morgen staat de weg naar San Juan De Ortega op het programma. We hopen gezond en wel aan te komen over de Montes de Oca, een weg van een 23 km en een stijging van 1000 m.
Wat dat alles nu met bedevaart heeft te maken is met twee woorden gezegd: dat we ons gelukkig mogen prijzen, te mogen en kunnen meewerken aan, en genieten van alles wat de schepping ons te bieden heeft.
even een berichtje van Els. Ik probeer op dit moment een kaartje toe te voegen van de route die onze pa aan het volgen is, maar het lukt niet zo goed. De kaart wordt telkens te klein weergegeven; Daarom voorlopig een linkje voor de nieuwsgierigen:
Hier kan je al eens kijken hoe ver hij ondertussen geraakt is (al meer dan 200 km afgelegd). Het is trouwens de Camino francès die onze pa volgt.
Ik heb ondertussen ook het verhaal van de haan en de kip in de kerk van Santo Domingo opgezocht, want ik wist zelf ook niet hoe dat precies in mekaar zit, en ik ben wel nieuwsgierig.
Bij deze: De kerk is vooral bekend vanwege het hok binnen de kerk met daarin een levende kip en haan. Dat houdt verband met misschien wel de bekendste legende van de hele camino. Volgens de overlevering trok een Duits gezin, bestaande uit vader, moeder en een zoon naar Santiago. Tijdens hun verblijf in Santo Domingo werd de herbergiersdochter verliefd op de zoon, die echter andere zaken aan zijn hoofd had en haar avances afwees. Afgewezen, sloeg haar liefde om in haat en zij zon op wraak. Zij verborg een kostbare beker in de bagage van de jongen en beschuldigde hem van diefstal. De jongen werd veroordeeld en opgehangen. Toen de diepbedroefde ouders een laatste blik op hun terechtgestelde zoon wilden werpen, zei hij dat hij nog leefde omdat Sint Jacobus zijn voeten ondersteunde. De opgetogen ouders liepen meteen naar de rechter die hun zoon had veroordeeld en vertelden wat er gebeurd was. De rechter, die net een gebraden haan en een kip at, wilde hen niet geloven en zei: Uw zoon is net zo levend als de kip en de haan op mijn bord.Meteen daarop kregen de beide vogels hun veren terug en vlogen luid kakelend van de tafel af. De rechter, overtuigd, liet de jongen losmaken en de herbergiersdochter werd in zijn plaats opgehangen. Sindsdien hebben er steeds een levende haan en kip een plaats gekregen in de kerk. Daar bevindt zich verder de graftombe van de heilige die aan deze plaats zijn naam heeft gegeven. Santo Domingo was erg begaan met het lot van de pelgrims die zich door moeilijk begaanbaar terrein moesten worstelen. Hij stichtte een klooster en legde samen met de andere monniken wegen, bruggen en herbergen aan. Hiervoor werd hij na zijn dood heilig verklaard en gaf zijn naam aan de plaats waar hij geleefd had en begraven was.
Santo Domingo de la Calzada - petje en wandelstokken
Een goeie dag allemaal,
Vandaag op stap van Najera naar Santo Domingo De La Calzada. Na zondag alles wat rustiger in orde te brengen, wat plaats en wat ruimte en ook rust. Rust omdat er heel wat bedevaarders schijnbaar wat problemem hebben.
De afspraak om 7 uur heb ik gemist met Jasmin, na enige controle ben ik dan tussen de groep alleen vertrokken. Trouwens op weg ben je nooit alleen.
Het alleen zijn gaf het voordeel volledig te kunnen genieten van het krieken van de dag, de weg was breder, wel met keien, maar goed begaanbaar.
Na het gebergte bestaande uit een structuur van gesteente in horizontale lagen, kwam ik in een itgetrekt gebied met druiventeelt voorzien van irrigatie. Af en toe worden olijfboompjes aangeplant, en naargelang de percelen groter worden komt meer en meer graan, tarwe en gerst voor. Verderop worden de percelen nog groter (10 ha en meer) en staan er ook bieten en aardappelen.
Na enkele uren stappen stop ik in een eetgelegenheid voor de gebruikelijke tas thee en croissant, onmoet ik Jasmim opnieuw. Hij vertrekt verder met een Italiaan, zelf geniet ik van dit rustmoment. Ondertussen merken we dat ieder de tred heeft en in zijn eigen tempo en weg gaat.
In CIRINUELA haalt een Fransman mij in, hij vertaagt zijn stap en vraagt of het goed is samen te stappen, dit heeft het vordeel met 2 de weg te volgen. Hij vertelde mij dat hij afkomstig is van Bretange Sint Malo. Na een tijd samen stappen stelde hij voor zijn stapstokken die hij gebruikt uit te proberen. Dit zijn inderdaad goede hulpmiddelen en bij gelegenheid schaf ik mij er aan.
Mijn hoedje was ik kwijt en ik behielp mij met de traditionele zakdoek op het hoofd tegen de zon.
Om 11 uur krijgen wij beiden dorst en lopen een 200 meter om, om iets te kunnen gebruiken. We bestellen ons een goede pint en een tortillia: lekker! Na deze inwendige verwenning genieten we nog meer van de uitgestrekte omgeving, verrassend,er staat een perceel hop! De grote graanvelden zijn mooi, en in een aantal percelen zijn de papaver somniferum een streling voor het oog, de dieprode kleur is uitzonderlijk in de voormiddagzon.
Nog 6 km zijn we voor Santo Domingo de la Calzada. Vanaf nu op 600 m hoog is het geleidelijk afdalen naar het stadje dat voor ons ligt, mooi in het prchtige landbouwlandschap.
Om 12 uur bereiken we de refugio Santo Domingo de la Calzada met 80 slaapplaatsen. We schrijven in, zoeken een bed, en trekken vlug de stad in die nog wat te bieden heeft tot 14u, daarna gaat alles onherroepelijk dicht tot 5 uur. De stad is gelegen aan de Rio Oja, ik bezoek de kerk kathedraal en museum. De katedraal dankt haar bekendheid aan het verhaal met de hen en de haan. Nog steeds zitten rechts achteraan een Haan en een Kip in de kerk in een zichtbare ruimte vanuit de kerk, bijzonder.
De stad heeft ook vele andere 17 eeuwse gebouwen. Even ben ik de was gaan doen, mezelf wat opfrissen ,wat rusten. Om 5 uur terug naarde stad, om te e-mailen en een petje en wandelstokken te kopen.
)
)
Dag bloglezers,
