Dag, Toch even vanop de Camino Hier verloopt alles naar wens. De uitdaging de laatste 100km, nog 5 dagen, het gaat veel te snel. Veel lieve groeten, Laurent
Zondagnamiddag ,en even de tijd om wat bij te werken. We zijn deze morgen vroeg vertrokken voor de tocht van 24 km, en tijdig aangekomen. Wat tijd om berichten door te geven.
Even terug naar zaterdag 12juli 2008 De weg van Triacastela naar Sarria.
We lopen over groene heuvels bedekt met bos of er is landbouwactiviteit, we namen de pas van Alto de Riocabo. Het monument in Sarria als eerbetoon aan de Pelgrims lijkt wat overdreven. Wat mooier is, is steeds verder te lopen over het Pelgrimspad, en dat heeft wel zijn reden. Een van die redenen is, dat wie aan Spanje denkt, niet meteen een groen landschap voor zich ziet. Op het pelgrimspad in Galicie zijn deze zeker te vinden, sappige grazige weiden, vruchtbare akkers, groene bossen. Het gesteente is leisteen en grijs of roodachtig graniet.
Galicië is ook gekend om zijn intensieve veeteelt, maar anderszijds vinden we in de kleine dorpen nog veel traditionele landbouw. De landbouw maakt in deze streek toch de sterkste factor uit in de economie. Ondertussen bemerken we de eucalyptusboom in de streek, vooral in het bosgebied. Door de gifstoffen die hij afscheidt, wordt het een pioniersplant en een bedreiging voor de omgeving, hierdoor krijgen andere planten geen kans meer, en worden natuurlijke evenwichten verstoord.
Andere plantengroei is slechts mogelijk op kalkrijke plaatsen,en verder blijven de steengroeven een bedreiging voor de natuur. Even zetten we een stap terug in de tijd, nl toen de Kathedraal in Santiago de Compostella werd gebouwd, moest elke Pelgrim een steen uit de kalkgroeven meenemen vannuit Tricastella, en deze enkele dagreizen verder weer afgeveven in de kalkbranderij, ter productie van grondstof van de mortel. Immers in Compostella is nergens kalk te vinden. Terwijl we de weg stappen zien we de begroeing veranderen en vinden nu de bastaardwederik, hazelnootstruiken en eikenbossen.
Zaterdagnamiddag bezoeken we Sarria. We ontdekken minder de stad, maar ontmoeten heel wat mensen van de camino. Voor de eerste keer ontmoet ik Wouter, een jongeman uit Vlaanderen, nl uit Deinze. Hij is op stap met een Braziliaan, en beiden bespelen een gitaa. Dit zorgt voor de nodige avondambiance. Carol uit Quebek, Canada, is met vervoer in Sarria geraakt,en hoopt morgen verder mee te stappen.
Op weg naar Galicie, we verlaten de streek Y Léon, met alles wat we daar hebben mogen doorleven. Vanaf hier krijgen we een regelmatige km-aanduiding die niet heel correct is door het aanleggen van de autostrades. Voor we deze grenspaal bereiken passeren we het dorpje O CEBREIRO. Het dorpje is gekenmerkt door de typische parapluvormige daken in riet, Pallozas genaamd.
Vanuit het dorp begeven we ons verder het prachtige gebergte in en op een hoogte van 1200 km vinden we de aanduidingspaal in Galicia aan te komen,dit is een zeer eenzame maar rustige omgeving, net een groot dal.
De grenspaal geeft aan dat we nog 153 km van Compostella zijn. In Galicie spreekt men Galiesch,dit is verwant met het Portugees.
De tocht vrijdagvoormiddag verloopt in een bewokte omgeving en op de hoogte is het koud en soms zijn de mooie dalen niet zichtbaar. We vervolgen onze weg van Cebreiro naar Triacastilla. Even maken wij tijd en denken aan Vlaanderen, waar op deze dag de Vlaamse nationale feestdag plaats heeft, ook dat vieren we even op Spaanse bodem (nvdr: en zo wordt het politieke klimaat hier in België enorm relatief, ik vraag me af of onze papa iets opvangt van de perikelen hier, en of hij al gehoord heeft dat Leterme zijn ontslag aangeboden heeft...)
Terwijl we doorstappen hebben we even een ontmoeting met een dame uit Salsberg, Duits is soms gemakkelijker dan het Frans, maar waar harten spreken is er geen taal nodig. Samen op weg voor vrede in alle harten.
Tewijl we door een landbouwgwbied stappen, omgeven door Genista is wel een kleurrijk schouwspel, maar ook hier dient de natuur wat bijgestuurd, nl de genista maaien om de ondervegetatie kansen te geven. Ook deze planten hebben hun rechten nl de koningsvaren osmunda regalis.
We lopen door achtergestelde landelijke dorpjes, de mensen zijn er wel echt gastvrij. Om 12 uur worden ons door de landelijke vrouwen de eerste gebakken pannenkoeken zomaar spontaan aangeboden. Te weten dat deze gezinnen met echt weining verder moeten. Ook dit is ontmoeting, deze mensen dragen we verder in gedachte mee doorheen de Camino, we zijn niet alleen onderweg.
We zijn in gedachten met velen samen onderweg, voor ieder de meegaat een bon camino, een goede camino, ook in Vlaanderen.
We vervolgen de weg en genieten van een prachtig natuurgebeid gekenmerkt door kastanjes en de nodige houtindustrie.
De weg is een gelegenheid tot ontmoeten, steeds nieuwe mensen vooral jongeren uit Spanje stappen nu op de camino, het is een steeds terug ontmoeten en loslaten, dit maakt deel uit van de camino. Anderen blijnen samen bij de avondontmoeting en dit op een louter toevallige ontmoeting.
Een dame uit Hamburg verlaat de groep en vertrekt terug naar Hamburg, haar echtgenoot is een MS patient en kon de weg niet mee gaan. Volgend jaar zet ze de weg verder, maar met een traan van verdriet te moeten terugkeren en te moeten loslaten is dit toch wel een bijzonder diep moment als je de camino loopt.
Ondertussen vervolgen we de weg van Villafranca de Bierzo naar La Faba ipv naar Cebrier. De reden voor deze wijziging is een enorme klim die veel energie vraagt aan ieder onder weg en we stijgen terug tot 1200 m .
We komen goed en wel aan en worden gastvrij ontvangen door mensen van de Duitse Gemeenschap. Deze plaats is terug opgebouwd door giften van een dame uit Wurtenberg, een beeld van de pelgrim prijkt ook hiet aan de auberge. Bewolking dreigt en 's avonds en de volgende nacht regent het. 's Morgens worden we gastvij opgewacht met een ontbijt.
De avond voordien was een gebedsdienst onder de leiding van een Pater Franciskaan. Hij bracht licht aan om te begeleiden in vrede voor de hele wereld, vrede in gezinnen, vrede voor de wereld. Om te duiden dat we samen de weg gaan met aanwezigheid van mensen van over heel de wereld, en dat we elkaar dienstbaar dienen te zijn onder weg maar ook in het gewone leven, vroeg hij een 5 tal vrijwlligers voor een voetwassing. Inderdaad: onbekenden wastten elkaar de voeten, om een steun te zijn voor onderweg, maar ook om nederigheid en gedienstigheid in ons gewone leven in herinnering te brengen. Het was een bijzonder gebeuren in alle stilte en eenvoud, en maakte een diepe indruk bij de camino gaanders.
Ik heb wel wat bemerkingen over wegennet en plattelandsbeleid. De dorpen sterven hier uit.
Op dit ogenblik zijn we aangekomen in Ponferrada, reeds 562 km in de benen en nog 202 km te gaan dus nog ongeveer 8 dagen. Op de Camino vinden we heel wat Spanjaarden, Italianen, Duitsers, en mensen van over heel de wereld. Wat mij opvalt is dat ik nog steeds de enige Vlaming onderweg ben, en als ik de gastenboeken kijk, moet ik meestal enkele maanden terugkijken om nog een tekst in het Nederlands te vinden. Voor wat Kruibeke, Bazel en Rupelmonde aangaat zal dit nu wel te vinden in al de gastenboeken die ik onderweg tegenkwam,en dit is dan minstens één per dag.
Zondag 6 juli was ik om 9 uur onderweg naar Astorga. Mijn Franse stapgenoot heeft problemen met de spieren op het scheenbeen en heeft enkele dagen volle rust nodig. Verder gaan we dan door het verruikkelijke berglandschap, rustig, alleen met volle natuur om ons heen. Ponferrado zien we reeds vanop een afstand van 15-20 km liggen, en is gekend voor zijn mijnindustrie, een grote waterpartij domineert in het vergezicht van de stad. Het is een rijke stad, naar de normen van andere steden, de reden hiervoor is de aanwezigheid en ontginning van goudmijnen. Mijn Franse vriend is ons nu komen vervoegen in Ponferada, maar kan nog niet mee op stap. Wij bezochten de markt in Astorga, en de kathedraal, en volgden er de mis om 11u30. Het museum van de Camino in het gebouw van de architect Gaudi bezochten we ook.
In Astorga nam ik de beslissing samen verder te stappen met Jean Luc en Lucille, Genin bleef achter in Astorga. We liepen weerom een halve dag in op ons schema.
Aangekomen in Santa Cataluna de Somosa reeds 519 km afgelegd en nog 245 te gaan. Onder de weg schrijft elk zijn eigen verhaal, gaat elk zijn eigen weg; en heeft elk zijn eigen doel, verlangen en verleden,
Maandag 7/7/2008 Om 7u30 vertrokken om naar Elcrbo te gaan.
De weg ga ik alleen: 8 km naar Hospital de Orbigo. De tocht was bijzonder mooi, ons mama zou gezegd hebben: 'Heer, laat ons hier drie tenten bouwen". Het is hemels: de vergezichten, een prachtige natuurlijke omgeving en een enkele landbouwer heeft daarin zijn plaats. Het was zonnig maar koud, een heel koude en scherpe noorderwind recht voor ons. De bewolking kwam over de bergen die we beklommen heen (ongeveer 1400 meter hoog ) We stappen op naar het pelgrimskruis, een bijzonder ogenblik voor mijzelf maar vooral voor Jean Luc en Lucille. Beiden keken uit naar de tocht maar in het bijzonder naar dit ogenblik, de steen is hier achtergelaten.
De rangen van de pelgrims dunnen uit, onderweg minder ontmoeting ,de weg is mooi maar wel hard, en morgen woensdag staat een zeer zware trip op het programma,we nemen alle energie op om morgen te gebruiken.
Overal waar wij komen maakt men dankbaar gebruik van windenergie, op de hoogste punten meestal met een 50 samen.
Ondertussen gaat de klok voor de avondviering bij de zusters in het klooster. Ik kom later terug op 7/7/2008, voor het verdere verloop. Ik wens ieder een goede nachtrust, vooraf nog een gezellige avond,en tot een volgende verbinding.
DAG ALLEMAAL VANUIT EN AANGENAAM EN GEZOND SPANJE OP WEG NAAR COMPOSTELLA OP`DE camino Even verder aanknopen aan mijn verhaal van 7/7/2008 Verder in de dag liepen we door gebieden bebost met sparren. Eiken zoeken hun plaats,maar ziekte beperkt hun ontwikkeling. Langs de weg vinden we vingerhoedskruid, wollig zorgras en timote, en dit terwijl we naar een hoogte stappen van 1000 m, berg op berg af. We zijn omgeven door Gods mooiste rotstuin: wel duizenden ha groot, en vergezichten waar ik geen uitspraak durf te doen over het gezichtsbereik, maar ver heel ver... Het is een ruimtelijk gebied en de rotstuin heeft een natuurlijke beplanting: van grassen over brem naar genista Erica met een diepblauwe kleur, potentalia zorgt dan weer voor de nodige geelvariatie, afwisselend met uitgebloeide calluna. Hemels. Wie zijn wij om dit te beoordelen wat dat is. Eiken omschrijven dit prachtige natuurgebied.
Ondertussen verandert de weg van rolkeien naar het natuurlijke rotsmassief van de streek, nl leisteen. Deze vlakke stenen zijn nog gladder dan de rolkeien. Wielertoeristen hebben hun eigen weg maar af en toe komen montainbikers de weg op, dit verstoort dan de rust. Ze zijn wel uiterst vriendelijk en wensen een goede camino gevolgd door een korte gracias.
Deze rustige en sfeervolle omgeving geeft tijd tot nadenken onderweg en zeer veel genieten. Een beetje afzien hoort er ook wel bij, de nodige krachten bundelen om van dat alles met volle teugen te genieten en te bewonderen, elke heuvel of bergrug geeft een nieuw landschap dat het bijna niet te capteren is. Hier passen woorden als uitzonderlijk, enig mooi.
In het dorpje wonen verschillende schaapheders, op dit ogenblik 3 uur in de namiddag trekt er een schaapherder op uit, wij zien dit graag gebeuren, want deze schapen houden de planten kort op onze weg, en is het veel vlotter stappen.
We slapen deze avond in een oude pastorie, ruim, oud maar netjes opgekuist. We worden er onthaald door een Basq en een jongen uit Barcelona. In de loop van de namiddag wordt de gitaar bovengehaald ,de jongen uit Barcelona speelt een paar deuntjes, en dan gaat de gitaar van hand tot hand. Een jong Canadees meisje bezit ook heel wat talent, en een Australische 40'er heeft er ook kaas van gegeten. Sommige stukken zijn dan ook bruikbaar bij fijne avondviering, De pastoor die deze viering begeleidt, zendt ieder persoonlijk door het hoofd te zegenen met wijwater. Hij zendt de groep in zuiverheid en vrede.
Voor de viering heb ik nog een gesprek met en Duitser uit Sauerland, nl Soest, en ik kreeg wat info als voorbereiding op de reis die ik gids naar Sauerland, met KVLV, eind augustus 2008.
Op naar donderdagochtend 3 juli: Om 9u30 vertrekken we voor de volgende trip van Bercianos del Real Camino naar Mansilla De Las Mulas, een trip van 26 km. Het is een zeer koude ochtend, geen zon, bewolking in de verte, maar rond 9 uur komt de zon achter de wolken uit en stijgt de temperatuur.
De velden blijven eentoning en onderweg bespuit men de eikenrups in de bomen . We stappen voorbij grote maisvelden met een bereginingsinstallatie van wel 400 m lang, reusachtig.
Om 11 gebruiken we een Tortillia in de gemeent Religios.
Er is een evolutie in de gezaaide teelten, we vinden nu gerst en haver. Men begint aan de gerstoogst, het graan wordt gewoon op hopen in het veld gelost.
Aangekomen in Mansilla bezoeken we het stadje, de stadsmuur en de brug. We zien een wegwijzer naar het Etnografisch Museum , en stappen er op af. Het shetst het leven, werken, handel, jacht en visvangst over het ganse gebied van Leon, meer dan de moeite waard. Om 8 uur worden we buitengeveegd.
Vrijdag 8 juli vertreken we vanuit Mansilla naar Leon , de hoofdplaats van de streek We vertrekken om 7u30, mijn Franse medestapper (60 jaar) is wat minder snel dan voorheen. Vermoeidheid maakt hem moeilijk, maar het lukt ons om 12 uur Leon te bereiken. Onmiddelijk naar het centrun van de stad, naar de kathedraal. Een bezoek is meer dan de moeite waard. De kathedraal is helemaal gerestaureerd, de glasramen zijn ongelofelijk mooi, om niet te zeggen: uniek in de wereld. Hierover krijgen we wat uitleg. We bezoeken het aangrenzend museum, dat enorme kunstschatten bevat. We konden niet nalaten te vragen een foto te maken van het kerkgewaad, daar kunnen we nog wel iets mee doen in Bazel....
We bezoeken het Isidorusmuseum, met fresco uit de twaalfde eeuw en boek van de 15e eeuw. Uitzonderlijk en absoluut niet te missen. We brengen een kort bezoek aan een Pousada of is het een Parador.... heel mooi in het gewezen kloosterpand.
We vinden een onderkomen bij de zuster Binidictessen. Om 10 uur bed in, dit is niet erg, maar vrijdagavond in Spanje is uitgangsavond. en dit tot in d vroege uurtjes, maar wel met het nodige enthousiasme, en dat kwam onze nachtrust niet ten goede.De rest van het verslag van vrijdag en zaterdag volgt, even wat tijd nemen om op adem te komen.
Morgen zondag stappen we op naar Astorga, daar kijk ik naar uit.
We reden inderdaad deze weg met mama, samen met nonkel Alfred en tante Paula in 1993, op weg naar tante Lieve in Lissabon. We bezochten toen onderweg de wereldtentoonstelling van Sevillia, waar de groep van bij tante Lieve, een optreden verzorgde, en daarna reden we verder naar Gibraltar en Salamanca, om vrienden van Paula en Alfred te bezoeken.
Voor mij is het vakantie nu. Het eerste leerjaar is voorbij, mijn rapport was héél goed. Ik had vijf knipoogjes en zeven lachende gezichtjes. Mijn punten waren ook héél goed.
Ik ben al naar het pleziereiland geweest en naar Meredith en naar Anna Ryckaert en Katya (een russisch logeetje bij Anna) en ook nog naar het VP (speelplein). Met de chiro ben ik ook al een dagje naar de zee geweest. Waldo en papa en mama zijn toen met de fiets naar het Pachtgoedhof gereden in Kruibeke.
Nu wordt het spannend want dinsdagnacht (5 nachtjes !) vertrekken we op reis naar Frankrijk. En dan wordt het waarschijnlijk mooi weer. Ik hoop dat we daar veel kunnen spelen en zwemmen en rollerskaten en Waldo kan dan met de step rijden.
Ik wil jou een gelukkige vakantie wensen en nog goed stappen en nog veel genieten van de zon.
Hier zijn we dan weer om het vorige bericht verder af te werken.
Woensdag om 10 uur in Logunos, bezochten we een mooie Romaanse kerk en stadspoort.
We stappen samen verder maar mijn metgezel verliest zijn hoed en moet een km op zijn stappen terug, gelukkig teruggevonden en met volle kracht verder. Zijn hoed heeft immers bijzondere kenmerken (????????????)
Ondertussen stappen we verder door een landschap gekenmerkt door bijzondere natuurgebieden, drassig gebied, riet en polderkaarsen en biezen, hier en daar wat bloeiende waterplanten.
We vinden op dit ogenblik elkaars pas en dat drijft het tempo genoegzaam op.we halen zo weerom 6 km per uur. Aan dit tempo stappen we twee dames, woonachtig in Hamburg voorbij.
We zoeken een Auberge en ontmoeten een vader met zijn dochter. De dochter had de vader niet meer gezien vanaf haar, de vader is op zoek gegaan naar zijn dochter. Een jaar geleden heeft hij ze teruggevonden, en stelde voor een tocht te doen naar Compostella, om het wedervinden van de dochter. Zij wou de tocht reeds eerder doen, maar ze zijn nu samen op stap. En of deze mensen geluk uitstralen.
We stappen verder en komen aan in Bercianos, een Refugio in een oude pastorij en dit rond 13 uur.
Hier wat kortnieuws van woensdag 2/07/08. Gisteren was er geen communicatie mogelijk, we waren op het platteland, letterlijk en figuurlijk. De tijd heeft ook hier schijnbaar 100 jaar stilgestaan, maar straks meer daarover.
Tijdens het stappen heeft een mens tijd te over om over heel wat dingen die U bezig houden even na te denken of komen er spontaan vele zaken in gedachten. Samen zijn met mensen van over heel de wereld doet me ook eens nadenken hoe onze eigen familie verspreid is over onze globe. Velen onder ons wonen in Vlaanderen of Belgie, maar als ik op een rijtje zet: een zus en schoonbroer in Portugal, een nicht met haar vriend en zoon Elias in Tanzania, een neef en zijn vrouw en kinderen in Ruanda, een nicht met man en kind in Zwitserland, een neef met vrouw en kinderen in Spanje, ... dit al voor de eigen familie. (en binnenkort onze Steven ook in Tanzania als alles goed gaat). En ondertussen spraken we onderweg met een Fransman, en vorm met hem een stapduo, een Indiër priester die studeert in Rome (die via berichtjes te kennen geeft reeds aangekomen te zijn in Leon, maar hij heeft dan ook maar beperkte tijd... en te weten dat we vandaag 2 dagen vooruitlopen op ons schema - te weten een dag ingelopen, een een rustdag die we actief doorbrachten).
Mijn stapgenoot is ons pas later komen vervoegen en is vandaag halfweg aan zijn trip en berekende tegen 20 juli in Compostella te zijn. Opletten, niet te euforisch, de weg dient nog gegaan te worden, en we vervolgen hem best stap per stap.
Tijdens het stappen blijft toch ieder van U in het bijzonder in gedachte, de rust van de omgeving, het gestadig stappen en de stilte doen wonderen. Vandaag was het een Camino zonder verwachtingen. We hebben dan ook al de helft van de weg mogen afleggen.
De vastelling dat de zaaier reeds de eerte graanoogst van tweerijge gerst kan oogsten, en ongedwongen op een hoop in het veld kan achterlaten kan ons alleen maar dankbaar maken.
Niettegenstaande, bij het krieken van de dag het weer somber was, betrokken, maar niet koud, een wisselend weer zoals in Vlaanderen.
Verrast waren we toen we op onze tocht in een bergheuvel, bescheiden woningen waren opgtrokken onder een bergheuvel. De schouwen hadden onze aandacht getrokken. Deze woningen hebben vooraan in de berg enkel een deur.
In ons onderweg zijn ontmoeten we om 8 uur terug een Australische dame, die samen met ons in Saint Jean Pied du Port vertrokken was. Hun groep bestond uit 5 Australiers, en ze deelde mee dat zij nog de enige was die op stap was. De rest heeft om één of andere reden moeten afhaken.
Gestopt met wandelen in 'het hol van Pluto', waar geen computer te vinden is, vandaar even een telefoontje. Papa wou er nog 8 km bij doen vandaag (om een computer te vinden), maar zijn compagnon was uitgeput , dus is hij ook maar gestopt.
Onze pa zou liefst 30 km per dag doen en om 5 uur 's morgens vertrekken, goed doorstappen, .... ('t is dus blijkbaar toch een wedstrijd...)
Maar hij voelt zich wel goed bij de Franse compagnon (ook al stapt die soms te snel, en dan weer te traag, en vertrekt hij te laat 's morgens, en vertelt hij overal dat papa geen talen spreekt, en legt hij niet genoeg km's per dag af), dus past hij zich aan... ja, ja - als 't niet naar de goesting is van een Meersschaert
Enfin, ze zitten op dit moment met het vizier op Leon, volgens 't kaartje is het vanaf daar nog 304 km stappen. Maar ook daar kan je geen staat op gaan, want onder de weg komt papa borden tegen, met de ene keer: "nog 315 km" en dan weer "nog 350 km", dus dat is ook niet echt goed georganiseerd. Ik denk dat papa nog eens teruggaat om eigenhandig de juiste km-borden te plaatsen. Dan is dat ook weer geregeld
Het stuk tussen Burgos en Leon is wel redelijk saai.....
Voor de rest is alles dus dik in orde - conditie zit goed, knie: geen probleem ("had ik iets aan mijn knie?"), het stappen gaat fantastisch goed, en het zou nog veel sneller kunnen...
De groeten aan iedereen van Laurent, en je mag gerust mailtjes sturen (via blog of via e-mailadres)
Rekensommetjes - hoeveel volk is er tegelijk onderweg naar Santiago?
Dag allemaal
De bestemming voor vandaag was Calzadilla de la Cueza maar we bereikten Terradilos de los Templarios op 880 m hoogte in de hoop woensdag 2 juli El Burgo Renero te bereiken, en dan zouden we een dag vooruitlopen op het schema en hebben we nog de rustdag van verleden week zondag te goed.
Maandagavond om 8 uur een misviering in een van de 4 kerken die Carrion de los Condos rijk is,een fijne viering met op het eind een deel van de mis onder gitaarbegeleiding en zang van enkele zusters.Bevrijdend. Voor de misviering is er klokkengeluid,maar om welke reden dan ook lijkt men op blik te werken, en is men er het brons vergeten in te gieten. Na de misviering gaf de pastoor nog een speciale zending voor de pelgrims en een woordje uitleg van de beelden en glasramen in de kerk. Bij het buitenkomen vlogen groepen zwaluwen wenkend rond de kerktoren. Een van de pelgrims vatte het als volgt samen: 'gans de dag was het of de hemel de aarde raakte,en dat we van dat alles deel mogen uitmaken'.
Het systeem van de Aubergen hebben we ondertussen goed te pakken, gesnurk in dichte of verre omgeving zijn we ondertussen gewoon, en stoort mijn niet langer bij het slapen. Oorstopjes heb ik wel bij, maar zoals sommige andere dingen wens ik ook die niet te gebruiken. Knop omdraaien, licht uit, en morgen gezond weer op. Inderdaad, gezondheid is wel belangrijk als je aan deze trip bezig bent, en de slaap heb je ook wel nodig.
Een Zwitsers koppel op 3 maart vertrokken op hun thuisbasis met sneeuw en hagel, zijn reeds meer dan 3 maand onderweg. De man is gebaard, (kennen we dat van ergens), en een beetje onbeleefd vragen we hun leeftijd. De dame antwoordt een beetje melancholisch: "samen zijn we 132 jaar, daar kun je het mee doen." Een jongere Zwitsere dame maakt deel uit van het drietal en onbescheiden alweer, vragen we of het hun dochter is. Nee, zij hebben elkaar onder de weg gevonden en zij vormen een goed trio. De jonge dame is actief in een bijzonder goede kwaliteit leverend chocoladebedrijf (zoals we ook in Kruibeke hebben)
De weg loopt vandaag evenwijdig met de autostrade. Op de achtergrond horen we de geluiden van de auto's. Daar hebben we al een ganse tijd geen last van gehad. We lopen deze morgen een lange tijd over asfaltwegen maar komen rond 10 uur terug terecht op de rolkeien, zoals de voorbije dagen.
Vanmorgen zijn we om 6u30 vertrokken. De temperatuur is goed en stukken beter als gisteren,dus deugdzaam om te stappen, tegen de middag is dit anders en lopen de temperaturen niet zelden op tot 35° en de zon staat pal boven. Om 8u30, zonder een woning gezien te hebben, vinden we een gelegenheid om iets te gebruiken, midden in het veld onder enkele Canadabomen. Deze maken een uitzondering in de ganse omgeving. Een vindingrijk man heeft de bbq ontstoken en biedt de nodige frisdranken aan, een welgekomen verademing. Gisteren stapten in de auberge ook 2 Nederlandse dames de auberge binnen, zij waren met de fiets gekomen. Op de plaats van de bbq hebben zij ons vervoegd, je weeet wel: het verhaal van de haas en de slak.
Tijdens deze eentonige weg en naast het nodige bezinnen, is er tijd voor bedenkingen en rekensommetjes. De hersenen mogen in deze omgeving immers niet stilvallen. Ik maakte volgende berekening:
Op onze vertrekdag waren er 125 pelgrims ingeschreven voor het vertrek in Sint-Jean-Pied-du-Port. Reken dat de weg ongeveer 40 dagen duurt, dan zijn er op een dag 5000 mensen op weg naar Compostella, op het hele traject.
Je kan ook even anders tellen, namelijk: 8 maanden op een jaar vertrekken mensen naar Compostella. Acht maanden aan 30 dagen is 240 dagen x 125 per dag zou dat op een jaar 30.000 personen zijn die een deel of gans de weg stappen.Wil toch even nakijken of mijn rekening wel juist is (er zat een foutje in papa). Ik ben toch even verrast.
Ondertussen bereiken we het dorp met de lemen huizen, even stoppen om water bij te tanken, maar ondertussen genieten we van een cerveza, en een tortillia. 't Is twaalf uur, we hebben ons doel bereikt, maar tijdens het eten beslissen we om toch nog vijf kilometer bij te doen. Net iets meer, ook dat geeft een goed gevoel. Terwijl ik netjes onder de airco zit, is het buiten ondertussen tussen de 35° en 40° graden, warm hé!
Ik ben aangekomen in Cario De Los Condos, 20 km stappen. We hebben gisteren in de namiddag nog een bezoek gebracht aan de kerk van Sint Jean, één van de oudere kerken op de Camino weg, gekenmerkt door friezen die voorzien zijn van talrijke dierenretabela alsook heel wat planten. Het dorpje bezit een 4-tal kerken, een zware onderhoudskost.
Samen met de Fransman iets gaan eten en het voetbal begon. Een Duitse heeft ook met ons aan tafel gezeten, het is dus spannend voor wie te supporteren (nvdr: in Spanje voor de Spanjaarden, papa, die zijn in de meerderheid ) We maakten de keuze om toch maar te gaan slapen. Maar om 11 uur reden auto's toeterend door de straat: Spanje gewonnen! (nvdr: ik heb het toch gezegd )
Een dame uit Zwitserland stapt met ons deze morgen op. Zij is afkomstig uit de buurt van het 4-woudenmeer.
Er zijn opvallend weinig pelgrims onderweg, kenmerkend tussen Burgos en Leon. El Cid is de oorzaak dat de gemeente nog steeds geen goede naam heeft.
, dus is hij ook maar gestopt.
