Hier is het goed, even denken aan woensdag om naar huis te komen Els hoorde ik aan de telefoon, en heb begrepen dat Steven aan grote werken bezig is. Peter, Hilde Hannah enWaldo maken zich waarschijnlijk klaar om te vertrekken om op 25 juli in Vlaanderen te zijn.
Bij Lieve en Eduardo mogen zijn is toch wel iets bijzonder: steeds activiteit en welke dan nog. Bij mijn vorig verslag was ik gestopt bij het vertrek van de Batoukgroep naar Sarragossa waar ze uitgenodigd zijn op te treden op de wereldtentoonstelling. Juist 15 jaar geleden vetrok diezelfde groep naar Sevilla om op te treden op de wereldtentoonstelling in 1993. Op dat ogenblik waren ook wij: mama, nonkel Alfred en tante Paula, bij tante Lieve en nonkel Eduardo en hebben we de groep zien optreden in Sevilla.
Na het uitwuiven van de groep zijn we naar het domein gegaan van de wereldtentoonstelling 1998 in Lisboa, een aangenaam verpozen onder de grotere bomen bij een temperatuur van 35 graden,een frisse bries vanover de Taag was zeer deugdoend. Samen met Lieve kocht ik een zomers pak om wat netjes op de receptie te verschijnen in de woning van de Ambassadeur in Lissabon op maandagavond.
Met de trein terug naar Amadora, en thuisgekomen het bed in en genieten van een goede nachtrust.
Maandag 21 juli: Voormiddag rustig ontbijt en op de middag bezoek van Lut samen met een Collega, op de middag een etentje in de wijk en bezoek aan de zeer mooie en stijlvolle ingerichte Bibbliotheek waar Eduardo ons opwachte Lieve doet nog wat werk thuis, en ondertussen is het tijd om ons klaar te maken voor de receptie bij de Ambassadeur ter gelegenheid van de Nationale feestdag,en dit voor de Belgen in Lissabon, een groot aantal, 350 personen waren er aanwezig. De ambassadeur gaf een officiele toespraak en bij het einde vroeg hij Lieve Meersschaert bij zich, Lieve was in gesprek met een vroegere collega, en hoorde niet onmiddellijk de uitnodiging, een reactie van iedereen en een waardering voor het werk op de wijk. Zij ontving hiervoor 2 vliegtuigticketten richting Belgie heen en terug, een warm applaus volgde.
Een pianovirtuose bracht enkele mooie melodieën en daarna was er jong talent met jazzmuziek. Zoals afgesproken hadden we nog een etentje in Lissabon, Marijke Bouscherrie tracteerde op haar verjaardag. Een gezellige sfeervolle avond, met ook wel zeer diepgaande gesprekken. Bernardo en ikzelf waren de twee enige mannelijke aanwezigen.
Dinsdag 22 juli Uitrusten. Om 12 uur telefoon van tante Luwina en afspraak om naar huis te gaan .Lieve lost een dringend probleem op voor de Moinhio. Zelf stap ik nog even rond in de omgeving en maak mijn rugzak om om 8 uur te vertekken op de luchthaven. Veel warme en vriendelijke groeten vanuit Lissabon Laurent
8 uur: De Minister van Sociale Zaken brengt een bezoek aan Moinho Juventud. Het fotomateriaal heb ik in het apparaat. De bespreking gaat over regularisatie, en de wijk Cova da Mourra staat als voorbeeld voor integratiebeleid en inschrijving van inwijkelingen. Er komen ook andere problemen aan bod als daar zijn mensenhandel en probleemwijken.
Verder in de namiddag brengen we vijf dames van de batoukgroep naar het vliegplein. Zij gaan optreden op de wereldtentoonstelling in Sarragoso.
Wij zeggen en schrijven zaterdag 19 juli 2008 Lieve geeft info welke afspraken ze gemaakt heeft voor de volgende dagen, waar ik bij kan en mag zijn, dit geeft een goed gevoel. We spreken concreet af en reeds op de middag worden we opgehaald door Juan om samen met Eduardo naar Villafranca te reizen, een dorpje met een lange geschiedenis en gelegen aan de Taag. En we pikken Annabel op wiens zoon een bakkerij heeft in Wilsele. Een mooie omgeving, eten in een fijn Italiaans restaurant, en we bezoeken een tentoonstelling met een geschiedkundig overzicht, en belangrijke feiten uit de Portugese geschiedenis. Een tweede tontoonstelling van het dorp met het leven uit het verleden op en aan de Taag.
Papa vertrekt om 16u met de trein, vanuit Santiago, naar Lissabon, om daar tante Lieve te gaan bezoeken. en te gaan uitrusten?
Vandaag nog een telefoontje gedaan, vol emoties, en veel verhalen, en de drang om al die verhalen te vertellen, maar ook de uitleg dat het allemaal zo moeilijk te beschrijven is.
Nog even geduld dus voor familie en vrienden, alvorens papa terug in Belgenland staat (als dat dan nog bestaat )
Iewat later uit het bed en slechts 10 km te gaan. Wat een verademing, rustig naar de stad en de kathedraal te kunnen stappen. Om 10 uur komen we aan. We stappen de Kathedraal binnen met een goed gevoel maar ook veel emotie, veel herinneringen van vorige bezoeken maar dan met de auto flitsen door het hoofd, een traan van geluk, vrede en zaligheid is hier niet te onderdrukken.
De stad is nog rustig en de kathedral is een pracht om te zien. Veel goud is is er in verwerkt, en het grote wierookvat, is midden boven het altaar opgehangen. Het groot wierookvat doet dienst om een goede geur te verspeiden, zodat de reuk van de zwetende lichamen destijds onderdrukt werd.
We stappen op naar een nabij gelegen gebouw, waar we ons document in ontvangst mogen nemen ter bevestiging dat we de 8oo km te voet hebben afgelegd.
Tegen 12 terug in de Kathedraal voor de viering van mis en dit dan vooral met met mensen die de viering mee wilden volgen. Bij begin van de viering is de lijst doorgenomen van het aantal pelgrims die het document hadden ontvangen die dag. Het aantal per land is ook opgegeven, voor België bleek dit 1 persoon te zijn!
Het verloop van de viering geef ik in een volgend verslag
Even nog een kort verslag van woensdag16-7-o8 Van Azua naar Pedrouzo Deze etappe is met 4 uur meer stappen dan voorzien, een lange caminoweg geworden van 33 km en aankomst in Monto de Gozo op 10 km vam Compostella.
De weg liep door een minder bergachtig gebied, maar de begroeiing is er schraler. Onze dagtocht zat er bijna op, maar we hadden de auberge waar we konden slapen voorbijgelopen, en hadden niet de moed om terug te keren. Dus de weg voort, wat weinig waterreserve en de energie was ook niet groot. Enige navraag gaf een bemoedigend antwoord, over 5 km zouden we onderdak vinden.
Ter plaatse gekomen, was er geen refugio (Lavecolla). Het is de plaats waar de pelgrims zich wasten, om dan naar Compostella te stappen. We zetten onze voettocht verder en stapten door tot SanMarcos Monte de Gozo. We stapten voorbij een regionaal tv station. San Marcos is een oud dorp waar voor het Pausbezoek in 1989 een groot complex en monument is gebouwd om de bezoekers onder te brengen, waar wij nu de nacht kunnen doorbrengend. Vrij vertaald is dit de berg van de vreugde en vanop deze plaats is bij goed weer de top van de Kathedraal in Compostella te zien.
Alles bijeen waren wij de aankomst zeer tevreden deze dag extra te stappen. We waren korter bij Compostella, en konden een uurtje langer slapen. Gezien de vele slaapplaatsen ontmoeten we hier dan terug veel bekende gezichten.
Ongeveer 25 km te gaan vandaag, en om 7 u 30 vertrokken, om 14 uur aangekomen.
Even vanop de Camino: Vandaag vertrokken van Palas De Rei naar Ribadiso. We passeerden de dorpen als Casanova, Leboreird, Santa Maria, Parrisbo, Rio, ....
Het landbouwgebeuren in deze streek is wel een boeiend. Je hebt hier industriële kippenbedrijven (60000 kippen), enerzijds een goed gerund bedrijf zoals bij ons in Vlaanderen, maar anderrszijds, zeer kleinschalige bedrijven met enkele runderen en een bedrijf dat in de voorbije 50 jaar niet evolueerde. Ik stel mij hierbij de vraag hoe de mensen hier met deze grote verschillen in bedrijfsvoering omgaan.
Het dorpgebeuren steek schril af tegen wat je langs de grote wegen te zien krijgt. Het gehele landschap is harmonisch, landbouw in afwisseling met bos, het straalt rust uit.
Onderweg kwamen we voorbij de uitbating van de twee Duitsers,een verposing voor de camino gaanders. We bezochten enkele kerken onder de weg, zoals in de voorbije dagen, in Furelos. De pastoor was in de kerk zegende de peligrinos. Een Romaanse brug siert het dorp. We passeerden in Santa Maria een stenen wasplaats, die vrij autentiek is.
Perx heeft een gedenkteken XAKOBEO 99 Naar aanleiding van het heilig jaar in 1999 is dit geplaatst
In Ribadisck is het hospitaal de san anton de ponte. Dit is gerestaureerd en hier nemen we onze intrek om te slapen, mooi, rustig een camino gevoel. Bij deze plaats ontmoeten we 2 Zuidkoreaanse dames, en een Columbiaans meisje. Twee Duitse koppels nemen hun intrek en verder volgt een jeugdig gezelschap. Ondertussen ontmoete ik Thijs en Wouter uit Vlaanderen. Een jongedame uit Amsterdam hoort mij toevallig Nederlands praten tegen Genaind en en spreekt mij aan, een voordeel eens ongedwongen te spreken zonder veel nadenken wat een luxe.
Het landschap dat we nu doorstappen verschraalt, tijd om te relaxen, om morgen de voorlaatste etappe aan te pakken van 20 km. Ook donderdag staat 20 km op de agenda.
Ieder is zich bewust dat Compostella vrij dicht komt, en dat heel het beleven een heel mandere dimensie zal aannemen, dus tempo en verwachtingen voor zich uitduwen, om nog met volle aandacht te kunnen beleven, wat al 31 dagen beleefd wordt.
Inderdaad de ganse weg die zal gegaan zijn is 790 km in een periode van 33 dagen, aangevat op 14 juni als een totaal ongekend gegeven, en we zullen hopelijk op donderdag 16 juli 2008 in Compostella zijn.
Met de nodige energie ons gegeven hopen we ook deze laatste twee dagen zonder extra zorg door te komen, een eindpunt van 33 dagen doorzetten, en een beginpunt om deze ervaringen te doorleven en dienstbaar om te zetten in ons verder leven, de weg is immers een bron, onuitputtelijk, en bruikbaar in al ons zijn en ondernemen.
Heel dankbaar om wat we reeds hebben mogen krijgen en delen Een warme groet vanop de Camino,sjaloom Laurent 2008
Maandag 14/07/2008 Op stap van Portomarin naar Palas De Rei (24 km) en een hoogte van 720 m en eindigen op 420 meter. De weersomstandigheden zijn goed. 's Morgens fris en mistig en vanaf 10 uur breekt de zon door. Het eerste deel van deze etape gaat over een bergrug van graniet, rotsen en heide, we hebben een uitzicht over het dal van de Mino. In Palas De Rei bereiken we het glooiend landschap van Galicie en vinden er de eerste cruzeiros, de stenen wegkruisen, en de Eucalyptusbomen.
We komen aan in Palas De Rei, wandelen naast de kerk en naast het gemeentenhuis vinden we de pelgrimsherberg te 14 uur. Zoals we al eerder vermeldden ben ik op stap met de Bretoen uit Frankrijk. Het is een bijzonder man, en we hebben wel wat met elkaar gemeen: zijn schoonzoon heeft een vrij groot varkensbedrijf, zijn dochter is architecte en zijn tweede dochter is actief in de verpleging.
Wat ik wel wist en nu krijg ik de bevesting dat het een Fransman is, die zegt wat hij gaat doen, maar naar eigen goeddunken bijsturingen doet, nl om de twee uur nemen we wat rust, wanneer het hem echter om een of andere reden goed uitkomt, wordt dit wel eens 4 uur. Ik mag kiezen, maar hij zegt wat wij gaand doen. In overleg zijn we hier toch goed uitgekomen. (dank u wel pa, ik organiseer in september een cursus met Franse collega's, en de ervaring leert mij ongeveer hetzelfde - op JINT noemen wij dat: intercultureel leren ) Ik geef aan dat ik ook meeloop, af en toe dien ik er even aandacht op te trekken, en dat geeft dan een beter gevoel voor beiden. Is dat een beetje wispelturigheid, een beetje eigenwijs?
De weg van vandaag is niet uitzonderlijk mooi. We hebben tijd voor ontmoeten en spreken onderweg met twee Duitse stapgenoten, de één is vertrokken in Hamburg, en al drie maand onder de weg, de tweede in Le PUY in Frankrijk, en 1, 5 maand op stap. Ze zijn respectievelijk 62 en 70 jaar. Marie Claire, vertrokken in Le puy raad aan de camino te lopen tussen LE Puy en Saint Jean Pied du Port.
In deze rustige stapperiode ontmoeten we een Nederlandse uit Amsterdam die op stap is met en Spaans meisje uit Toledo. wij besluiten het gesprek met te zeggen dat degene die je moet tegenkomen op de weg wel ontmoet. Even spreken we over compostella, dat het doel wel zeer kort bij is, maar dat we hopelijk nog een lange weg mogen gaan.
Bij deze gedachte, komt even de realiteit boven dat het einde in zicht is, en daar tegenover de angst het niet te bereiken..Het aftellen gaat immers snel, en donderdag als het God belieft, zouden we aankomen in Compostella We ontmoeten terug de Australische die in Saint Jean is vertrokken.
De camino is nu veel drukker, heel druk, de Refugio volzet, en zoals gisteren avond in Portomarin met veel jong en goed volk, het is immers vakantie.
Veel lieve groeten uit een met zon overgoten Spanje en een temperatuur van 35 graden Laurent
De camino wordt nu wel extra bevolkt, vanuit Sarria stappen ganse groepen jongeren de Camino op. Zij hebben nu verlof, en instappen voor de laatste 100 km is noodzakelijk om het recht te hebben zich pelgrim te noemen van Santiago.
Mijn stapgenoot was na zijn herstel terug onder de voet, pijn in de spieren, kuit en dij; even dokter raadplegen, een aantal dagen rust zou wenselijk zijn, de oorzaak van het probleem blijkt algemeen te zijn: afstanden van meer dan 30 km lopen, en onvoldoende drinken.
Vandaag zondag stapten we door een 20 tal landelijke dorpen en gehuchten, een variatie en 100 jaar terug stappen in de tijd. Ontstaan van de huidige situatie is dat door erfenis de gronden steeds verder werden opgedeeld. Hierdoor komt men aan sterk versnipperde percelen.
Op de bergruggen en heuvels krijgen we daardoor een dambord landschap. We tellen af naar km 100 die een twintigtal km verder op ligt. We passeren de dorpen Vostnas, Lavendura, Casale, en bereiken om 10 uur in BREA de km paal 100 nog te gaan naar Compostella. In Moga gebruiken we een fruitsap, de eerste Pelgrimsbaar voorbij de 100 km paal.
Bij het vertrek was de hemel bewolkt, maar bij km100 hadden we reeds volle zon, en er was een zachte wind. Ondertussen zijn we aangekomen in Portomarin. We hebben 675 km achter ons en kijken nog vol verwachting uit naar de 90 km die voor ons liggen. Ondertussen genieten we van het stadje Portomarin, vredig aan het water gelegen en een gezellig zondagnamiddagdrukte.
Samen met U zetten we onze weg verder, en denken donderdag in Compostella te zijn Veel lieve groeten Laurent
Dag, Toch even vanop de Camino Hier verloopt alles naar wens. De uitdaging de laatste 100km, nog 5 dagen, het gaat veel te snel. Veel lieve groeten, Laurent
Zondagnamiddag ,en even de tijd om wat bij te werken. We zijn deze morgen vroeg vertrokken voor de tocht van 24 km, en tijdig aangekomen. Wat tijd om berichten door te geven.
Even terug naar zaterdag 12juli 2008 De weg van Triacastela naar Sarria.
We lopen over groene heuvels bedekt met bos of er is landbouwactiviteit, we namen de pas van Alto de Riocabo. Het monument in Sarria als eerbetoon aan de Pelgrims lijkt wat overdreven. Wat mooier is, is steeds verder te lopen over het Pelgrimspad, en dat heeft wel zijn reden. Een van die redenen is, dat wie aan Spanje denkt, niet meteen een groen landschap voor zich ziet. Op het pelgrimspad in Galicie zijn deze zeker te vinden, sappige grazige weiden, vruchtbare akkers, groene bossen. Het gesteente is leisteen en grijs of roodachtig graniet.
Galicië is ook gekend om zijn intensieve veeteelt, maar anderszijds vinden we in de kleine dorpen nog veel traditionele landbouw. De landbouw maakt in deze streek toch de sterkste factor uit in de economie. Ondertussen bemerken we de eucalyptusboom in de streek, vooral in het bosgebied. Door de gifstoffen die hij afscheidt, wordt het een pioniersplant en een bedreiging voor de omgeving, hierdoor krijgen andere planten geen kans meer, en worden natuurlijke evenwichten verstoord.
Andere plantengroei is slechts mogelijk op kalkrijke plaatsen,en verder blijven de steengroeven een bedreiging voor de natuur. Even zetten we een stap terug in de tijd, nl toen de Kathedraal in Santiago de Compostella werd gebouwd, moest elke Pelgrim een steen uit de kalkgroeven meenemen vannuit Tricastella, en deze enkele dagreizen verder weer afgeveven in de kalkbranderij, ter productie van grondstof van de mortel. Immers in Compostella is nergens kalk te vinden. Terwijl we de weg stappen zien we de begroeing veranderen en vinden nu de bastaardwederik, hazelnootstruiken en eikenbossen.
Zaterdagnamiddag bezoeken we Sarria. We ontdekken minder de stad, maar ontmoeten heel wat mensen van de camino. Voor de eerste keer ontmoet ik Wouter, een jongeman uit Vlaanderen, nl uit Deinze. Hij is op stap met een Braziliaan, en beiden bespelen een gitaa. Dit zorgt voor de nodige avondambiance. Carol uit Quebek, Canada, is met vervoer in Sarria geraakt,en hoopt morgen verder mee te stappen.
Op weg naar Galicie, we verlaten de streek Y Léon, met alles wat we daar hebben mogen doorleven. Vanaf hier krijgen we een regelmatige km-aanduiding die niet heel correct is door het aanleggen van de autostrades. Voor we deze grenspaal bereiken passeren we het dorpje O CEBREIRO. Het dorpje is gekenmerkt door de typische parapluvormige daken in riet, Pallozas genaamd.
Vanuit het dorp begeven we ons verder het prachtige gebergte in en op een hoogte van 1200 km vinden we de aanduidingspaal in Galicia aan te komen,dit is een zeer eenzame maar rustige omgeving, net een groot dal.
De grenspaal geeft aan dat we nog 153 km van Compostella zijn. In Galicie spreekt men Galiesch,dit is verwant met het Portugees.
De tocht vrijdagvoormiddag verloopt in een bewokte omgeving en op de hoogte is het koud en soms zijn de mooie dalen niet zichtbaar. We vervolgen onze weg van Cebreiro naar Triacastilla. Even maken wij tijd en denken aan Vlaanderen, waar op deze dag de Vlaamse nationale feestdag plaats heeft, ook dat vieren we even op Spaanse bodem (nvdr: en zo wordt het politieke klimaat hier in België enorm relatief, ik vraag me af of onze papa iets opvangt van de perikelen hier, en of hij al gehoord heeft dat Leterme zijn ontslag aangeboden heeft...)
Terwijl we doorstappen hebben we even een ontmoeting met een dame uit Salsberg, Duits is soms gemakkelijker dan het Frans, maar waar harten spreken is er geen taal nodig. Samen op weg voor vrede in alle harten.
Tewijl we door een landbouwgwbied stappen, omgeven door Genista is wel een kleurrijk schouwspel, maar ook hier dient de natuur wat bijgestuurd, nl de genista maaien om de ondervegetatie kansen te geven. Ook deze planten hebben hun rechten nl de koningsvaren osmunda regalis.
We lopen door achtergestelde landelijke dorpjes, de mensen zijn er wel echt gastvrij. Om 12 uur worden ons door de landelijke vrouwen de eerste gebakken pannenkoeken zomaar spontaan aangeboden. Te weten dat deze gezinnen met echt weining verder moeten. Ook dit is ontmoeting, deze mensen dragen we verder in gedachte mee doorheen de Camino, we zijn niet alleen onderweg.
We zijn in gedachten met velen samen onderweg, voor ieder de meegaat een bon camino, een goede camino, ook in Vlaanderen.
We vervolgen de weg en genieten van een prachtig natuurgebeid gekenmerkt door kastanjes en de nodige houtindustrie.
De weg is een gelegenheid tot ontmoeten, steeds nieuwe mensen vooral jongeren uit Spanje stappen nu op de camino, het is een steeds terug ontmoeten en loslaten, dit maakt deel uit van de camino. Anderen blijnen samen bij de avondontmoeting en dit op een louter toevallige ontmoeting.
Een dame uit Hamburg verlaat de groep en vertrekt terug naar Hamburg, haar echtgenoot is een MS patient en kon de weg niet mee gaan. Volgend jaar zet ze de weg verder, maar met een traan van verdriet te moeten terugkeren en te moeten loslaten is dit toch wel een bijzonder diep moment als je de camino loopt.
Ondertussen vervolgen we de weg van Villafranca de Bierzo naar La Faba ipv naar Cebrier. De reden voor deze wijziging is een enorme klim die veel energie vraagt aan ieder onder weg en we stijgen terug tot 1200 m .
We komen goed en wel aan en worden gastvrij ontvangen door mensen van de Duitse Gemeenschap. Deze plaats is terug opgebouwd door giften van een dame uit Wurtenberg, een beeld van de pelgrim prijkt ook hiet aan de auberge. Bewolking dreigt en 's avonds en de volgende nacht regent het. 's Morgens worden we gastvij opgewacht met een ontbijt.
De avond voordien was een gebedsdienst onder de leiding van een Pater Franciskaan. Hij bracht licht aan om te begeleiden in vrede voor de hele wereld, vrede in gezinnen, vrede voor de wereld. Om te duiden dat we samen de weg gaan met aanwezigheid van mensen van over heel de wereld, en dat we elkaar dienstbaar dienen te zijn onder weg maar ook in het gewone leven, vroeg hij een 5 tal vrijwlligers voor een voetwassing. Inderdaad: onbekenden wastten elkaar de voeten, om een steun te zijn voor onderweg, maar ook om nederigheid en gedienstigheid in ons gewone leven in herinnering te brengen. Het was een bijzonder gebeuren in alle stilte en eenvoud, en maakte een diepe indruk bij de camino gaanders.
Ik heb wel wat bemerkingen over wegennet en plattelandsbeleid. De dorpen sterven hier uit.
Op dit ogenblik zijn we aangekomen in Ponferrada, reeds 562 km in de benen en nog 202 km te gaan dus nog ongeveer 8 dagen. Op de Camino vinden we heel wat Spanjaarden, Italianen, Duitsers, en mensen van over heel de wereld. Wat mij opvalt is dat ik nog steeds de enige Vlaming onderweg ben, en als ik de gastenboeken kijk, moet ik meestal enkele maanden terugkijken om nog een tekst in het Nederlands te vinden. Voor wat Kruibeke, Bazel en Rupelmonde aangaat zal dit nu wel te vinden in al de gastenboeken die ik onderweg tegenkwam,en dit is dan minstens één per dag.
Zondag 6 juli was ik om 9 uur onderweg naar Astorga. Mijn Franse stapgenoot heeft problemen met de spieren op het scheenbeen en heeft enkele dagen volle rust nodig. Verder gaan we dan door het verruikkelijke berglandschap, rustig, alleen met volle natuur om ons heen. Ponferrado zien we reeds vanop een afstand van 15-20 km liggen, en is gekend voor zijn mijnindustrie, een grote waterpartij domineert in het vergezicht van de stad. Het is een rijke stad, naar de normen van andere steden, de reden hiervoor is de aanwezigheid en ontginning van goudmijnen. Mijn Franse vriend is ons nu komen vervoegen in Ponferada, maar kan nog niet mee op stap. Wij bezochten de markt in Astorga, en de kathedraal, en volgden er de mis om 11u30. Het museum van de Camino in het gebouw van de architect Gaudi bezochten we ook.
In Astorga nam ik de beslissing samen verder te stappen met Jean Luc en Lucille, Genin bleef achter in Astorga. We liepen weerom een halve dag in op ons schema.
Aangekomen in Santa Cataluna de Somosa reeds 519 km afgelegd en nog 245 te gaan. Onder de weg schrijft elk zijn eigen verhaal, gaat elk zijn eigen weg; en heeft elk zijn eigen doel, verlangen en verleden,
Maandag 7/7/2008 Om 7u30 vertrokken om naar Elcrbo te gaan.
De weg ga ik alleen: 8 km naar Hospital de Orbigo. De tocht was bijzonder mooi, ons mama zou gezegd hebben: 'Heer, laat ons hier drie tenten bouwen". Het is hemels: de vergezichten, een prachtige natuurlijke omgeving en een enkele landbouwer heeft daarin zijn plaats. Het was zonnig maar koud, een heel koude en scherpe noorderwind recht voor ons. De bewolking kwam over de bergen die we beklommen heen (ongeveer 1400 meter hoog ) We stappen op naar het pelgrimskruis, een bijzonder ogenblik voor mijzelf maar vooral voor Jean Luc en Lucille. Beiden keken uit naar de tocht maar in het bijzonder naar dit ogenblik, de steen is hier achtergelaten.
De rangen van de pelgrims dunnen uit, onderweg minder ontmoeting ,de weg is mooi maar wel hard, en morgen woensdag staat een zeer zware trip op het programma,we nemen alle energie op om morgen te gebruiken.
Overal waar wij komen maakt men dankbaar gebruik van windenergie, op de hoogste punten meestal met een 50 samen.
Ondertussen gaat de klok voor de avondviering bij de zusters in het klooster. Ik kom later terug op 7/7/2008, voor het verdere verloop. Ik wens ieder een goede nachtrust, vooraf nog een gezellige avond,en tot een volgende verbinding.
DAG ALLEMAAL VANUIT EN AANGENAAM EN GEZOND SPANJE OP WEG NAAR COMPOSTELLA OP`DE camino Even verder aanknopen aan mijn verhaal van 7/7/2008 Verder in de dag liepen we door gebieden bebost met sparren. Eiken zoeken hun plaats,maar ziekte beperkt hun ontwikkeling. Langs de weg vinden we vingerhoedskruid, wollig zorgras en timote, en dit terwijl we naar een hoogte stappen van 1000 m, berg op berg af. We zijn omgeven door Gods mooiste rotstuin: wel duizenden ha groot, en vergezichten waar ik geen uitspraak durf te doen over het gezichtsbereik, maar ver heel ver... Het is een ruimtelijk gebied en de rotstuin heeft een natuurlijke beplanting: van grassen over brem naar genista Erica met een diepblauwe kleur, potentalia zorgt dan weer voor de nodige geelvariatie, afwisselend met uitgebloeide calluna. Hemels. Wie zijn wij om dit te beoordelen wat dat is. Eiken omschrijven dit prachtige natuurgebied.
Ondertussen verandert de weg van rolkeien naar het natuurlijke rotsmassief van de streek, nl leisteen. Deze vlakke stenen zijn nog gladder dan de rolkeien. Wielertoeristen hebben hun eigen weg maar af en toe komen montainbikers de weg op, dit verstoort dan de rust. Ze zijn wel uiterst vriendelijk en wensen een goede camino gevolgd door een korte gracias.
Deze rustige en sfeervolle omgeving geeft tijd tot nadenken onderweg en zeer veel genieten. Een beetje afzien hoort er ook wel bij, de nodige krachten bundelen om van dat alles met volle teugen te genieten en te bewonderen, elke heuvel of bergrug geeft een nieuw landschap dat het bijna niet te capteren is. Hier passen woorden als uitzonderlijk, enig mooi.
In het dorpje wonen verschillende schaapheders, op dit ogenblik 3 uur in de namiddag trekt er een schaapherder op uit, wij zien dit graag gebeuren, want deze schapen houden de planten kort op onze weg, en is het veel vlotter stappen.
We slapen deze avond in een oude pastorie, ruim, oud maar netjes opgekuist. We worden er onthaald door een Basq en een jongen uit Barcelona. In de loop van de namiddag wordt de gitaar bovengehaald ,de jongen uit Barcelona speelt een paar deuntjes, en dan gaat de gitaar van hand tot hand. Een jong Canadees meisje bezit ook heel wat talent, en een Australische 40'er heeft er ook kaas van gegeten. Sommige stukken zijn dan ook bruikbaar bij fijne avondviering, De pastoor die deze viering begeleidt, zendt ieder persoonlijk door het hoofd te zegenen met wijwater. Hij zendt de groep in zuiverheid en vrede.
Voor de viering heb ik nog een gesprek met en Duitser uit Sauerland, nl Soest, en ik kreeg wat info als voorbereiding op de reis die ik gids naar Sauerland, met KVLV, eind augustus 2008.
Op naar donderdagochtend 3 juli: Om 9u30 vertrekken we voor de volgende trip van Bercianos del Real Camino naar Mansilla De Las Mulas, een trip van 26 km. Het is een zeer koude ochtend, geen zon, bewolking in de verte, maar rond 9 uur komt de zon achter de wolken uit en stijgt de temperatuur.
De velden blijven eentoning en onderweg bespuit men de eikenrups in de bomen . We stappen voorbij grote maisvelden met een bereginingsinstallatie van wel 400 m lang, reusachtig.
Om 11 gebruiken we een Tortillia in de gemeent Religios.
Er is een evolutie in de gezaaide teelten, we vinden nu gerst en haver. Men begint aan de gerstoogst, het graan wordt gewoon op hopen in het veld gelost.
Aangekomen in Mansilla bezoeken we het stadje, de stadsmuur en de brug. We zien een wegwijzer naar het Etnografisch Museum , en stappen er op af. Het shetst het leven, werken, handel, jacht en visvangst over het ganse gebied van Leon, meer dan de moeite waard. Om 8 uur worden we buitengeveegd.
Vrijdag 8 juli vertreken we vanuit Mansilla naar Leon , de hoofdplaats van de streek We vertrekken om 7u30, mijn Franse medestapper (60 jaar) is wat minder snel dan voorheen. Vermoeidheid maakt hem moeilijk, maar het lukt ons om 12 uur Leon te bereiken. Onmiddelijk naar het centrun van de stad, naar de kathedraal. Een bezoek is meer dan de moeite waard. De kathedraal is helemaal gerestaureerd, de glasramen zijn ongelofelijk mooi, om niet te zeggen: uniek in de wereld. Hierover krijgen we wat uitleg. We bezoeken het aangrenzend museum, dat enorme kunstschatten bevat. We konden niet nalaten te vragen een foto te maken van het kerkgewaad, daar kunnen we nog wel iets mee doen in Bazel....
We bezoeken het Isidorusmuseum, met fresco uit de twaalfde eeuw en boek van de 15e eeuw. Uitzonderlijk en absoluut niet te missen. We brengen een kort bezoek aan een Pousada of is het een Parador.... heel mooi in het gewezen kloosterpand.
We vinden een onderkomen bij de zuster Binidictessen. Om 10 uur bed in, dit is niet erg, maar vrijdagavond in Spanje is uitgangsavond. en dit tot in d vroege uurtjes, maar wel met het nodige enthousiasme, en dat kwam onze nachtrust niet ten goede.De rest van het verslag van vrijdag en zaterdag volgt, even wat tijd nemen om op adem te komen.
Morgen zondag stappen we op naar Astorga, daar kijk ik naar uit.
We reden inderdaad deze weg met mama, samen met nonkel Alfred en tante Paula in 1993, op weg naar tante Lieve in Lissabon. We bezochten toen onderweg de wereldtentoonstelling van Sevillia, waar de groep van bij tante Lieve, een optreden verzorgde, en daarna reden we verder naar Gibraltar en Salamanca, om vrienden van Paula en Alfred te bezoeken.
Voor mij is het vakantie nu. Het eerste leerjaar is voorbij, mijn rapport was héél goed. Ik had vijf knipoogjes en zeven lachende gezichtjes. Mijn punten waren ook héél goed.
Ik ben al naar het pleziereiland geweest en naar Meredith en naar Anna Ryckaert en Katya (een russisch logeetje bij Anna) en ook nog naar het VP (speelplein). Met de chiro ben ik ook al een dagje naar de zee geweest. Waldo en papa en mama zijn toen met de fiets naar het Pachtgoedhof gereden in Kruibeke.
Nu wordt het spannend want dinsdagnacht (5 nachtjes !) vertrekken we op reis naar Frankrijk. En dan wordt het waarschijnlijk mooi weer. Ik hoop dat we daar veel kunnen spelen en zwemmen en rollerskaten en Waldo kan dan met de step rijden.
Ik wil jou een gelukkige vakantie wensen en nog goed stappen en nog veel genieten van de zon.
Hier zijn we dan weer om het vorige bericht verder af te werken.
Woensdag om 10 uur in Logunos, bezochten we een mooie Romaanse kerk en stadspoort.
We stappen samen verder maar mijn metgezel verliest zijn hoed en moet een km op zijn stappen terug, gelukkig teruggevonden en met volle kracht verder. Zijn hoed heeft immers bijzondere kenmerken (????????????)
Ondertussen stappen we verder door een landschap gekenmerkt door bijzondere natuurgebieden, drassig gebied, riet en polderkaarsen en biezen, hier en daar wat bloeiende waterplanten.
We vinden op dit ogenblik elkaars pas en dat drijft het tempo genoegzaam op.we halen zo weerom 6 km per uur. Aan dit tempo stappen we twee dames, woonachtig in Hamburg voorbij.
We zoeken een Auberge en ontmoeten een vader met zijn dochter. De dochter had de vader niet meer gezien vanaf haar, de vader is op zoek gegaan naar zijn dochter. Een jaar geleden heeft hij ze teruggevonden, en stelde voor een tocht te doen naar Compostella, om het wedervinden van de dochter. Zij wou de tocht reeds eerder doen, maar ze zijn nu samen op stap. En of deze mensen geluk uitstralen.
We stappen verder en komen aan in Bercianos, een Refugio in een oude pastorij en dit rond 13 uur.
Hier wat kortnieuws van woensdag 2/07/08. Gisteren was er geen communicatie mogelijk, we waren op het platteland, letterlijk en figuurlijk. De tijd heeft ook hier schijnbaar 100 jaar stilgestaan, maar straks meer daarover.
Tijdens het stappen heeft een mens tijd te over om over heel wat dingen die U bezig houden even na te denken of komen er spontaan vele zaken in gedachten. Samen zijn met mensen van over heel de wereld doet me ook eens nadenken hoe onze eigen familie verspreid is over onze globe. Velen onder ons wonen in Vlaanderen of Belgie, maar als ik op een rijtje zet: een zus en schoonbroer in Portugal, een nicht met haar vriend en zoon Elias in Tanzania, een neef en zijn vrouw en kinderen in Ruanda, een nicht met man en kind in Zwitserland, een neef met vrouw en kinderen in Spanje, ... dit al voor de eigen familie. (en binnenkort onze Steven ook in Tanzania als alles goed gaat). En ondertussen spraken we onderweg met een Fransman, en vorm met hem een stapduo, een Indiër priester die studeert in Rome (die via berichtjes te kennen geeft reeds aangekomen te zijn in Leon, maar hij heeft dan ook maar beperkte tijd... en te weten dat we vandaag 2 dagen vooruitlopen op ons schema - te weten een dag ingelopen, een een rustdag die we actief doorbrachten).
Mijn stapgenoot is ons pas later komen vervoegen en is vandaag halfweg aan zijn trip en berekende tegen 20 juli in Compostella te zijn. Opletten, niet te euforisch, de weg dient nog gegaan te worden, en we vervolgen hem best stap per stap.
Tijdens het stappen blijft toch ieder van U in het bijzonder in gedachte, de rust van de omgeving, het gestadig stappen en de stilte doen wonderen. Vandaag was het een Camino zonder verwachtingen. We hebben dan ook al de helft van de weg mogen afleggen.
De vastelling dat de zaaier reeds de eerte graanoogst van tweerijge gerst kan oogsten, en ongedwongen op een hoop in het veld kan achterlaten kan ons alleen maar dankbaar maken.
Niettegenstaande, bij het krieken van de dag het weer somber was, betrokken, maar niet koud, een wisselend weer zoals in Vlaanderen.
Verrast waren we toen we op onze tocht in een bergheuvel, bescheiden woningen waren opgtrokken onder een bergheuvel. De schouwen hadden onze aandacht getrokken. Deze woningen hebben vooraan in de berg enkel een deur.
In ons onderweg zijn ontmoeten we om 8 uur terug een Australische dame, die samen met ons in Saint Jean Pied du Port vertrokken was. Hun groep bestond uit 5 Australiers, en ze deelde mee dat zij nog de enige was die op stap was. De rest heeft om één of andere reden moeten afhaken.
)
)
op JINT noemen wij dat: intercultureel leren 
