Lang voordat onze huizen er staan zijn we al begonnen met het bouwen van onze gemeenschap.
Cohousing staat of valt met de gezondheid en de goede samenhang van de buren groep. Daarom hebben we daar bij La Grande Cense steeds en al heel vroeg veel aandacht aan besteed.
In de beginperiode zorgden we ervoor dat de vergaderingen onderbroken werden door een etentje. We aten samen onze boterhammetjes of deden een potluck. Bij een potluck leggen we alle meegebrachte eten samen, wat resulteert in een soort wonderbaarlijke vermenigvuldiging.
Nu zijn het echte etentjes en feestjes geworden. Lente, Winter, Valentijn, Sinterklaas, alle seizoenen en alle sinten worden gevierd met lekkers, drank, dans, muziek, zang en zo meer.
Ook organiseren we wandelingen, uitstapjes en werkbezoeken. Zo bezochten we laag-energiewoningen, permacultuur tuinen, bouwbedrijven (leembouw, balansventilatie, zonnepanelen, ), trokken naar andere bestaande woongemeenschappen in binnen- en buitenland (Nederland, Engeland, Denemarken, ).
Of we houden het dicht bij huis en doen gewoon een kampvuur of een boswandeling, of nemen de kinderen mee naar de Brusselse Zinnekensparade met brunch vooraf bij Toos en Jan. Of we boeken met de hele groep een weekendje (Ardennen, zee, ).
De Werkgroep Sociaal verdient bij deze een bloemetje voor hun creatief en warm werk rond al dit soort activiteiten. Zij zijn het die telkens met originele ideeën voor de dag komen, die met hun toverhanden de lelijkste ruimte omvormen tot een sprookjesomgeving en die maken dat we door onszelf verwend worden.
Zij zijn het die op één of andere onnaspeurbare manier alles wonderwel in goede banen weten te leiden.
Het leukste vind ik persoonlijk de informele momenten. Na een vergadering of een klusdag kan het soms heel laat worden en heeel gezellig.
Of vorige week hadden verschillende mensen het idee opgevat om even bij My en Serge langs te lopen. Resultaat : die namiddag was het daar onverwachts full house met 10 mensen bij koffie, thee, wijn en taart.
Aan de goede communicatie in de groep besteden we ook constant aandacht. Ook bij werkvergaderingen wordt steeds iemand aangeduid als thermometer. Die volgt dan de temperatuur in de groep of ziet erop toe dat iedereen aan bod kan komen en waarschuwt de voorzitter en de hele groep.
Als we er zelf moeilijk uitgeraken doen we beroep op externe moderatie. Daarvoor is er jaarlijks een groepsprocesbijeenkomst, een soort gezondheids - check up. Lastige punten die niet eerder konden opgelost of verzacht worden, komen daar dan aan bod.
Zo kwam onlangs het onderwerp aan bod van de verschillende nadruk die mensen leggen. De enen richten zich meer op de voortgang van het project, de anderen op het welbevinden van de mensen in de groep. We hebben ons eraan herinnerd respectvol en dankbaar te zijn voor de andere invalshoek.
En zo zitten we weer bij de kern van de zaak : bij Cohousing bouwen we huizen, maar we bouwen voor alles een groep.
Even voelen we ons als de eerste mannen op de maan. We lopen waar nooit voorheen een voetstap is gezet. We lopen op de 3e verdieping van onze schuur.
Het indrukwekkende gebouw is nu opgedeeld in niveaus.
Beneden zullen restaurant, keuken, kinderspeelruimte en andere gemeenschappelijke ruimtes komen.
Behalve 1 woning achteraan zullen er op de 1e en 2e verdieping nog 3 woonsten zijn, en boven ook nog een stille ruimte en gastenkamers.
In de nok komt bergruimte en een deel is voorzien voor extra mezzanine voor de woonsten.
We krijgen al een goed idee van de verhoudingen. De 2e verdieping voelt maar net hoog genoeg. Maar in de nok is het nog groter dan we verwacht hadden. De gemeenschappelijke ruimte beneden krijgt een plafond van 3,5 meter hoog. Dat lijkt ons een luxe, we verwachten in de eetzaal een sterk ruimtegevoel. Bovendien zal het restaurant voorzien worden van grote deuren naar voor- en achterterras en zullen de twee schuurpoorten volledig opengewerkt worden in glas.
De werken aan de grote schuur vorderen. Op sommige dagen zijn wel twaalf arbeiders aan het werk. De tweede verdieping is gelegd, de drainage wordt geïnstalleerd en de metsers beginnen aan de binnenmuren.
En ondertussen gaat het leven voort.
We hebben mogen kennis maken met Reine, het parelverse zusje van Joël, die net met de familie teruggekomen is uit de Filippijnen. Marina mag haar al eens vasthouden, en Toos, en alle anderen willen haar bewonderen. Ze zal vele tantes en ooms hebben.
Ook dat is Cohousing. Een schitterende plek voor kinderen om op te groeien, een plek om vele volwassenen te leren kennen, elk met hun talenten, kennis en warme genegenheid. De buren omgeven de kinderen met hun zorgzaamheid en oplettendheid. Bij de ene kan je leren hoe een moestuin wordt verzorgd, bij de andere hoe je knuffelbeesten naait, of een website bouwt of gitaar speelt, bij nog anderen kan je naar verhaaltjes luisteren of schaak spelen of Duitse kerstkoekjes proeven, enzovoorts
Natuurlijk is Cohousing een plek waar je als kind kan spelen met andere kindjes, in de speeltuin, in de kinderspeelkamer of in de grote tuin. Voor de peutertjes wordt de binnenkoer een mooi afgemaakt universum om te ontdekken. Kortom, cohousing is zalig voor kinderen.
En is zalig voor grote mensen. Zij kunnen genieten van de kinderweelde. Maar ook zij leren van elkaar en hebben deugd van elkanders gezelschap. Terwijl de kinderen in groep begeleid van de school komen, na school worden opgevangen en zo nodig s avonds door een babysit worden in bed gestoken.
De werken in de schuur zitten nu goed op schema. Als alles verder vlot verloopt zullen de eerste 5 gezinnen in juli 2009 hun intrek kunnen nemen in hun Unit (=woonst). Ook het Commonhouse (=geheel van de gemeenschappelijke ruimtes) zal in de zomer volgend jaar klaar zijn. Er wordt namelijk gebouwd in fasen. Voor de organisatie van de werf en het aantrekken van aannemers was dit een betere keuze.
Wie er wanneer zal kunnen verhuizen zie je hieronder :
Zomer 2009 - Schuur en Westvleugel :
unit 2: Françoiseunit 12: Philippe & Marijke + Joël en Reineunit 13: Dietrich & Marion + Rayan, Yuna en Nuriaunit 14: Bartunit 21: Cecilia
Winter 2009 - Noordvleugel :
unit 1: Ruthunit 15: Danielaunit 16: Lieveunit 17: Joachim & Thea + Gwen en Louellaunit 18: Marinaunit 19: Pat & Sas + Merel, Katoo, Joppe, Maare en Nooreunit 20: Céline + An-Flore en Sophie
unit 8: Jan & Toosunit 9: René & Annieunit 10: Anneunit 11: Serge & Myriam + Willem en Hannes
Voor ons, toekomstige cohousing bewoners, is het aftellen. De contouren van de units in de schuur beginnen zich stilletjesaan af te tekenen. Sommigen kunnen in de komende maanden al dozen beginnen inpakken voor de verhuis van volgend jaar.
In de zomer zitten we samen op het voorterras van ons commonhouse een glaasje te drinken, terwijl de kinderen in de tuin spelen. Kom je ook eens?
Gedurende de week wordt onze hoeve overgenomen door de aannemers. Momenteel werken er drie tegelijk, het is er een naarstige drukte. Dan moeten wij telkens deemoedig vragen of we verder mogen komen, of we niet in de weg staan.
Maar in het weekend maken wij er de levendigste bouwwerf van het land van.
Zo kwam ik er gisteren zondag om twaalf uur toe om een kandidaat voor de laatste vrije woonst te ontvangen, wat uitleg, plannen kijken en een rondleiding. Eddy was al ter plekke om in de schuur nieuwe stopcontacten toe te voegen voor de machines van de aannemers.
Even later komen Cecilia en Toos toe. Zij spelen deze maand conciërge. Er moet koffie gezet worden, de tafels goed geplaatst en een minimum aan kuis voor de tweewekelijkse vergadering van 2 uur. Ze gaan natuurlijk eerst kijken naar de vorderingen van de 1e verdieping in de schuur. Cecilia loopt voor de eerste keer op de vloer van haar unit, daar waar voorheen enkel lege ruimte was.
Terwijl ik een hapje eet en de twee meisjes bedrijvig in de weer zijn in de tijdelijke keuken komt Bart er al aan, ook bijna een uur voor de vergadering. Hij brengt zoals gewoonlijk de producten mee van zijn bakkersopleiding die hij elke zaterdag volgt. Deze keer is het een ruim assortiment taartjes, mmm.
Ook René en Annie zijn vroeg vandaag. Dit gepensioneerd echtpaar is in het project gekomen via hun dochter Marijke, die met man en zoontje een woonst in de schuur zal betrekken. René en Annie hebben zonet Philippe en Marijke naar de luchthaven gebracht waar ze vertrokken naar de Filippijnen om hun tweede adoptiekindje, Reine op te halen. We kijken allemaal verwachtingsvol mee uit naar 1 van onze jongste toekomstige bewoners, Reine is 16 maanden oud.
En daar komt Patrick ook binnen in zijn zware lederen motorfietsuitrusting. Deze keer heeft hij geen lading gezaagd brandhout of lichtarmaturen of nieuwe kleerkastjes meegebracht in zijn aanhangwagen. Hij heeft zich beperkt tot een mooi houten hamertje. Inderdaad, hij neemt vandaag het voorzitterschap waar van onze vergadering.
De andere mensen komen stilaan binnendruppelen. We begroeten elkaar, kletsen wat, drinken een tasje thee of koffie en dan begint de bijeenkomst. Zoals steeds met een rondje in, even ventileren en op elkaar afstemmen. Ruth vertelt dat haar zoon vandaag trouwt, Jan is ongerust over zijn spaargeld, Françoise is aan haar laatste maand bezig in haar bed & breakfast zaak, ikzelf vertel over onze komende reis naar Amerika voor de cohousing-conferentie, en natuurlijk komt ook Reine ter sprake.
Dan worden de taken verdeeld en de punten van de agenda zorgvuldig afgewerkt. Interne organisatie, groepsprocesbegeleiding, keuzes voor afwerking, energiepremies, feestjes, voortgang van de werken, en nog veel meer punten passeren de revue. Een lichte agenda deze keer, zodat alles rustig rond geraakt tegen vijf uur. We nemen zelfs uitvoerig de tijd voor een rondleiding over het terrein om de vorderingen te bekijken.
Daarna nemen een paar mensen de opruim en de afwas voor hun rekening, enkele contracten moeten nog worden ondertekend, afspraken gemaakt voor de werkgroep feestcomité, we babbelen nog wat na en keren dan een voor een weer naar huis.
