Na een lange opstartperiode gaat Cohousing La Grande Cense de laatste rechte lijn in. Cohousing is een vernieuwend woonconcept dat in het buitenlandzijn sporen heeft verdiend
Zo was de aanhef van ons persbericht deze zomer. In de afgelopen jaren zochten en kregen we heel wat media aandacht. Dat heeft ons geholpen om mensen aan te trekken voor een vrij ongewoon project.
Maar ook nu, met alle woonsten verkocht, gaan we dit blijven doen. Omdat we geloven in de waarde van het concept willen we Cohousing zoveel mogelijk bekendheid geven.
Dat is een beetje een missie, en het is tegelijkertijd ook leuk. De eerste schuchtere stamelende woorden voor een bandopnemer en de eerste verlegen blikken voor een camera zijn voorbij. We hebben ons verhaal tientallen keren gedaan voor journalisten, bij opendeurdagen, op voordrachten en bij het ondersteunen van nieuwe cohousing initiatieven. Daardoor is het ook voor ons helderder geworden en beter gepolijst. We hebben het presentatiemateriaal, de teksten, de fotos en we weten beter dan voorheen wat cohousing betekent.
Waar we in het begin nog gefocust waren op de directe meerwaarde voor ons als bewoners, dringt nu het besef steeds sterker door dat we voorlopers zijn (en willen zijn) en model staan in een vernieuwende woonvorm voor heel wat mensen.
Niet enkel voor de ecologische aspecten maar zeker ook omwille van de breed maatschappelijke meerwaarde willen we ons wedervaren doorgeven aan anderen.
Kortom wij willen de media bij ons. Dat is niet altijd eenvoudig geweest. In de aanloopperiode was er nog weinig te zien, het vroeg veel inspanning en inventiviteit om magazines en televisie warm te maken.
Nu we beelden kunnen tonen komt alles beter op gang. Misschien komt de tijd nog dat we teveel krijgen van fotoshoots, interviews en zoemende cameras.
Maar zolang dat niet het geval is, blijven we onze boodschap uitdragen : Cohousing is nuttig, gezond en lekker.
Hela, ik sta op uwen blog nog geen ene keer op ! zo klinkt een stem van op het dak. En ja, wij reageren ook op verzoeknummertjes : dus ziehier een foto van onze dappere dakwerkers in volle actie.
Zij zijn het die er ginder boven voor zorgen dat we later beschut zullen zijn tegen regen of sneeuw. Ja ja, zonder hen waren wij allemaal dakloos.
Ondertussen is een andere ploeg hen komen vervoegen om de dakpannen te leggen. Het werk schiet goed op en zoals beloofd zal alles voor de winter dicht liggen.
En wie zichzelf nu herkent op de blog mag een pintje trakteren aan de fotograaf.
Als leek dacht ik : het eerste werk van een metser is het aanmaken van mortel.
Welnee. Want onze nieuwgebouwde delen worden opgetrokken met gelijmde blokken.
Hoogisolerende gebakken aarde met luchtkanaaltjes vol isolatiemateriaal. En die stenen zijn nog eens ecologisch op de koop toe. Die dingen komen uit Duitsland, zoals heel wat vernieuwende ecologische materialen en technieken.
Ze kosten een beetje meer dan onze bekende Vlaamse bakstenen, maar door de techniek van het verlijmen wordt enorm bespaard op werkuren. Een rij stenen, een veegje lijm erover en, hop, de volgende rij wordt gelegd en je kan verder.
Op deze wijze worden eerst de voorbouw en de achterbouw van de schuur gemaakt. En nu schieten de muren binnen vanaf kelderniveau ook al naar boven.
Elke dag neemt onze droom meer vorm, en nog steeds op schema! In elke bouw, maar in deze meer nog dan elders geldt volgend citaat :
« A goal is a dream with a deadline» («Een doel is een droom met een deadline»)
Van zodra we volgend jaar in onze cohousing wonen, willen we daar graag meteen al een mooie tuin. Op de bouwwerf kunnen we nu nog niets aanplanten maar achteraan op de ruim halve hectare grond kan er al gewerkt worden.
In de lente werd het terrein in terrassen gelegd en in de zomer is er al hard gewerkt om de grond te bewerken tot een bruikbare bodem.
En dit weekend was het weer alle hens aan dek geblazen om aanplantingen te doen op de scheidingszones tussen de verschillende niveaus.
Onder impuls van onze Werkgroep Tuin en onder de kundige leiding van Jan werden boompjes en struiken besteld, teelaarde aangevoerd en gaan we vandaag met een 15-tal mensen aan de slag.
Klusdagen organiseren we tijdens deze bouwfase ongeveer om de maand. Het is zwoegen en zweten, maar ook steeds grote pret. Deze keer gaat het om een veilige activiteit, dus mogen de kinderen er ook bij zijn.
En daar defileren de struiken met namen waar ik nog nooit van had gehoord, allemaal inlandse soorten en allemaal op ecologisch verantwoorde wijze gekweekt. Met liefde en zorg worden ze in de grond gezet. Met liefde en zorg zullen we ze vanaf nu verder onderhouden.
En zoals steeds hoort er bij een dag als deze een lekkere maaltijd, met liefde en zorg bereid door onze koks. En we zijn blij als er iemand langskomt en we blijven graag nog bijpraten en natafelen.
Zulke spontane momenten van ontmoeting en uitwisseling wordt ook wel eens buurten genoemd. Komt misschien van het woord Cohousing-buurt?
Vroeger was het de gewoonte om te vieren wanneer een huis onder dak kwam te staan. Er werd een boompje in de nok bevestigd, en soms zie je dat nu nog hier en daar.
Het eerste gebouw dat bij ons onder dak zal staan is de grote schuur. Daar komt een behoorlijk dakoppervlak van 630 m², en met de doorzichtige delen boven voor- en achterterras wordt dat zon 810 m².
Net zoals voor de vloeren worden I-vormige houten balken gebruikt (tji-liggers), het onderdak bestaat uit celit-platen. Zoals voor de rest van de bouwwerken worden maximaal ecologisch verantwoorde materialen toegepast.
Vorige week zijn de werken aangevat en vandaag is 2/3 van de schuur klaar, d.w.z. het onderdak ligt erop. Volgende week wordt het derde gedeelte aangepakt. Dan zijn we onder dak en kunnen een beetje vieren. In december gebeurt de afwerking.
Lang voordat onze huizen er staan zijn we al begonnen met het bouwen van onze gemeenschap.
Cohousing staat of valt met de gezondheid en de goede samenhang van de buren groep. Daarom hebben we daar bij La Grande Cense steeds en al heel vroeg veel aandacht aan besteed.
In de beginperiode zorgden we ervoor dat de vergaderingen onderbroken werden door een etentje. We aten samen onze boterhammetjes of deden een potluck. Bij een potluck leggen we alle meegebrachte eten samen, wat resulteert in een soort wonderbaarlijke vermenigvuldiging.
Nu zijn het echte etentjes en feestjes geworden. Lente, Winter, Valentijn, Sinterklaas, alle seizoenen en alle sinten worden gevierd met lekkers, drank, dans, muziek, zang en zo meer.
Ook organiseren we wandelingen, uitstapjes en werkbezoeken. Zo bezochten we laag-energiewoningen, permacultuur tuinen, bouwbedrijven (leembouw, balansventilatie, zonnepanelen, ), trokken naar andere bestaande woongemeenschappen in binnen- en buitenland (Nederland, Engeland, Denemarken, ).
Of we houden het dicht bij huis en doen gewoon een kampvuur of een boswandeling, of nemen de kinderen mee naar de Brusselse Zinnekensparade met brunch vooraf bij Toos en Jan. Of we boeken met de hele groep een weekendje (Ardennen, zee, ).
De Werkgroep Sociaal verdient bij deze een bloemetje voor hun creatief en warm werk rond al dit soort activiteiten. Zij zijn het die telkens met originele ideeën voor de dag komen, die met hun toverhanden de lelijkste ruimte omvormen tot een sprookjesomgeving en die maken dat we door onszelf verwend worden.
Zij zijn het die op één of andere onnaspeurbare manier alles wonderwel in goede banen weten te leiden.
Het leukste vind ik persoonlijk de informele momenten. Na een vergadering of een klusdag kan het soms heel laat worden en heeel gezellig.
Of vorige week hadden verschillende mensen het idee opgevat om even bij My en Serge langs te lopen. Resultaat : die namiddag was het daar onverwachts full house met 10 mensen bij koffie, thee, wijn en taart.
Aan de goede communicatie in de groep besteden we ook constant aandacht. Ook bij werkvergaderingen wordt steeds iemand aangeduid als thermometer. Die volgt dan de temperatuur in de groep of ziet erop toe dat iedereen aan bod kan komen en waarschuwt de voorzitter en de hele groep.
Als we er zelf moeilijk uitgeraken doen we beroep op externe moderatie. Daarvoor is er jaarlijks een groepsprocesbijeenkomst, een soort gezondheids - check up. Lastige punten die niet eerder konden opgelost of verzacht worden, komen daar dan aan bod.
Zo kwam onlangs het onderwerp aan bod van de verschillende nadruk die mensen leggen. De enen richten zich meer op de voortgang van het project, de anderen op het welbevinden van de mensen in de groep. We hebben ons eraan herinnerd respectvol en dankbaar te zijn voor de andere invalshoek.
En zo zitten we weer bij de kern van de zaak : bij Cohousing bouwen we huizen, maar we bouwen voor alles een groep.
Even voelen we ons als de eerste mannen op de maan. We lopen waar nooit voorheen een voetstap is gezet. We lopen op de 3e verdieping van onze schuur.
Het indrukwekkende gebouw is nu opgedeeld in niveaus.
Beneden zullen restaurant, keuken, kinderspeelruimte en andere gemeenschappelijke ruimtes komen.
Behalve 1 woning achteraan zullen er op de 1e en 2e verdieping nog 3 woonsten zijn, en boven ook nog een stille ruimte en gastenkamers.
In de nok komt bergruimte en een deel is voorzien voor extra mezzanine voor de woonsten.
We krijgen al een goed idee van de verhoudingen. De 2e verdieping voelt maar net hoog genoeg. Maar in de nok is het nog groter dan we verwacht hadden. De gemeenschappelijke ruimte beneden krijgt een plafond van 3,5 meter hoog. Dat lijkt ons een luxe, we verwachten in de eetzaal een sterk ruimtegevoel. Bovendien zal het restaurant voorzien worden van grote deuren naar voor- en achterterras en zullen de twee schuurpoorten volledig opengewerkt worden in glas.
De werken aan de grote schuur vorderen. Op sommige dagen zijn wel twaalf arbeiders aan het werk. De tweede verdieping is gelegd, de drainage wordt geïnstalleerd en de metsers beginnen aan de binnenmuren.
En ondertussen gaat het leven voort.
We hebben mogen kennis maken met Reine, het parelverse zusje van Joël, die net met de familie teruggekomen is uit de Filippijnen. Marina mag haar al eens vasthouden, en Toos, en alle anderen willen haar bewonderen. Ze zal vele tantes en ooms hebben.
Ook dat is Cohousing. Een schitterende plek voor kinderen om op te groeien, een plek om vele volwassenen te leren kennen, elk met hun talenten, kennis en warme genegenheid. De buren omgeven de kinderen met hun zorgzaamheid en oplettendheid. Bij de ene kan je leren hoe een moestuin wordt verzorgd, bij de andere hoe je knuffelbeesten naait, of een website bouwt of gitaar speelt, bij nog anderen kan je naar verhaaltjes luisteren of schaak spelen of Duitse kerstkoekjes proeven, enzovoorts
Natuurlijk is Cohousing een plek waar je als kind kan spelen met andere kindjes, in de speeltuin, in de kinderspeelkamer of in de grote tuin. Voor de peutertjes wordt de binnenkoer een mooi afgemaakt universum om te ontdekken. Kortom, cohousing is zalig voor kinderen.
En is zalig voor grote mensen. Zij kunnen genieten van de kinderweelde. Maar ook zij leren van elkaar en hebben deugd van elkanders gezelschap. Terwijl de kinderen in groep begeleid van de school komen, na school worden opgevangen en zo nodig s avonds door een babysit worden in bed gestoken.
De werken in de schuur zitten nu goed op schema. Als alles verder vlot verloopt zullen de eerste 5 gezinnen in juli 2009 hun intrek kunnen nemen in hun Unit (=woonst). Ook het Commonhouse (=geheel van de gemeenschappelijke ruimtes) zal in de zomer volgend jaar klaar zijn. Er wordt namelijk gebouwd in fasen. Voor de organisatie van de werf en het aantrekken van aannemers was dit een betere keuze.
Wie er wanneer zal kunnen verhuizen zie je hieronder :
Zomer 2009 - Schuur en Westvleugel :
unit 2: Françoiseunit 12: Philippe & Marijke + Joël en Reineunit 13: Dietrich & Marion + Rayan, Yuna en Nuriaunit 14: Bartunit 21: Cecilia
Winter 2009 - Noordvleugel :
unit 1: Ruthunit 15: Danielaunit 16: Lieveunit 17: Joachim & Thea + Gwen en Louellaunit 18: Marinaunit 19: Pat & Sas + Merel, Katoo, Joppe, Maare en Nooreunit 20: Céline + An-Flore en Sophie
unit 8: Jan & Toosunit 9: René & Annieunit 10: Anneunit 11: Serge & Myriam + Willem en Hannes
Voor ons, toekomstige cohousing bewoners, is het aftellen. De contouren van de units in de schuur beginnen zich stilletjesaan af te tekenen. Sommigen kunnen in de komende maanden al dozen beginnen inpakken voor de verhuis van volgend jaar.
In de zomer zitten we samen op het voorterras van ons commonhouse een glaasje te drinken, terwijl de kinderen in de tuin spelen. Kom je ook eens?
Gedurende de week wordt onze hoeve overgenomen door de aannemers. Momenteel werken er drie tegelijk, het is er een naarstige drukte. Dan moeten wij telkens deemoedig vragen of we verder mogen komen, of we niet in de weg staan.
Maar in het weekend maken wij er de levendigste bouwwerf van het land van.
Zo kwam ik er gisteren zondag om twaalf uur toe om een kandidaat voor de laatste vrije woonst te ontvangen, wat uitleg, plannen kijken en een rondleiding. Eddy was al ter plekke om in de schuur nieuwe stopcontacten toe te voegen voor de machines van de aannemers.
Even later komen Cecilia en Toos toe. Zij spelen deze maand conciërge. Er moet koffie gezet worden, de tafels goed geplaatst en een minimum aan kuis voor de tweewekelijkse vergadering van 2 uur. Ze gaan natuurlijk eerst kijken naar de vorderingen van de 1e verdieping in de schuur. Cecilia loopt voor de eerste keer op de vloer van haar unit, daar waar voorheen enkel lege ruimte was.
Terwijl ik een hapje eet en de twee meisjes bedrijvig in de weer zijn in de tijdelijke keuken komt Bart er al aan, ook bijna een uur voor de vergadering. Hij brengt zoals gewoonlijk de producten mee van zijn bakkersopleiding die hij elke zaterdag volgt. Deze keer is het een ruim assortiment taartjes, mmm.
Ook René en Annie zijn vroeg vandaag. Dit gepensioneerd echtpaar is in het project gekomen via hun dochter Marijke, die met man en zoontje een woonst in de schuur zal betrekken. René en Annie hebben zonet Philippe en Marijke naar de luchthaven gebracht waar ze vertrokken naar de Filippijnen om hun tweede adoptiekindje, Reine op te halen. We kijken allemaal verwachtingsvol mee uit naar 1 van onze jongste toekomstige bewoners, Reine is 16 maanden oud.
En daar komt Patrick ook binnen in zijn zware lederen motorfietsuitrusting. Deze keer heeft hij geen lading gezaagd brandhout of lichtarmaturen of nieuwe kleerkastjes meegebracht in zijn aanhangwagen. Hij heeft zich beperkt tot een mooi houten hamertje. Inderdaad, hij neemt vandaag het voorzitterschap waar van onze vergadering.
De andere mensen komen stilaan binnendruppelen. We begroeten elkaar, kletsen wat, drinken een tasje thee of koffie en dan begint de bijeenkomst. Zoals steeds met een rondje in, even ventileren en op elkaar afstemmen. Ruth vertelt dat haar zoon vandaag trouwt, Jan is ongerust over zijn spaargeld, Françoise is aan haar laatste maand bezig in haar bed & breakfast zaak, ikzelf vertel over onze komende reis naar Amerika voor de cohousing-conferentie, en natuurlijk komt ook Reine ter sprake.
Dan worden de taken verdeeld en de punten van de agenda zorgvuldig afgewerkt. Interne organisatie, groepsprocesbegeleiding, keuzes voor afwerking, energiepremies, feestjes, voortgang van de werken, en nog veel meer punten passeren de revue. Een lichte agenda deze keer, zodat alles rustig rond geraakt tegen vijf uur. We nemen zelfs uitvoerig de tijd voor een rondleiding over het terrein om de vorderingen te bekijken.
Daarna nemen een paar mensen de opruim en de afwas voor hun rekening, enkele contracten moeten nog worden ondertekend, afspraken gemaakt voor de werkgroep feestcomité, we babbelen nog wat na en keren dan een voor een weer naar huis.
