Paasmaandag is voor ons al een traditionele Cohousing dag geworden, al voor we er wonen.
De dag begint met een korte algemene vergadering, waar dringende punten aan bod komen. We zijn er niet helemaal bij met onze gedachten, met 1 oor vangen we de geluiden van buiten op.
En ja, rond 11 uur komt het vrolijke gedzjimboem van een fanfare uit de verte naar ons toe.
Elk jaar komt de Sint Veroons paasprocessie van Lembeek aan onze deur voorbij. Lembeek is de eerste gemeente in Vlaanderen op 1,5 km van onze Waalse hoeve. Maar dat speelt hier in de regio niet zo sterk, dit is een lokale taalgrensoverschrijdende gebeurtenis.
De stoet van fanfares en groepen soldaten en ruiters in napoleontische klederdracht trekt van s morgens vroeg door de nabijgelegen dorpen, versterkt door een aantal jenever-pleisterplaatsen. Ook onderweg wordt van het vaatje getapt.
De soldatenverenigingen in Lembeek leven elk jaar naar dit kleurrijk schouwspel toe, en wij mogen er ook van genieten.
Daarna volgt onze paasbrunch, een kaasschotel, alweer schitterend verzorgd door de paasbunnys (waarvan sommige anoniem wensten te blijven). Weelderige schotels met fruit en noten verrijkt, mooi versierde tafels, eitjes en bloemen, alles was er, vooral het fijne gezelschap van onze (toekomstige) cohousing buren.
En het was alweer een première, namelijk de inwijding van het gemeenschappelijke oost-terras, dat op warme zomerdagen erg in trek zal zijn.
Het werd een ontspannende afwisseling van de vele vergadermomenten. Voor iedereen nog een zalig en gelukkig pasen en bedank voor deze bloeemen en kaas.
Tijdens de paasvakantie hielden we werkweek. Een aantal kleine bouwklussen werden aangepakt, er werd opgeruimd, afgeplakt en wat gemetst.
En in de tuin werden aardappelen gepoot. Honderden plantpetatjes werden door zorgzame handen in de aarde gelegd met belofte op een nieuwe oogst. Die moet vooral dienen om de grond gebruiksklaar te maken voor onze moestuin. In de komende weken zullen we duchtig mogen onkruid wieden.
Terwijl de groten zweetten en zwoegden, zetten de kleintjes hun beste creatieve beentje voor in een kinderatelier.
Onder leiding van Yolanda toverden ze een aantal oude stoelen om tot frisse nieuwe designmeubeltjes.
En dan was er dat historisch moment : de eerste maaltijd in ons commonhouse.
Leuk en stemmig. Alleen zitten de ramen nog niet in onze eetzaal en stond er een stevige wind die dag. De vis was lekker lauw en de preitaart ook, maar dat kon ons niet deren.
We hebben onze gemeenschappelijke eetzaal op gepaste wijze ingewijd.
Onder de Noordvleugel zou er ergens een beerput liggen, dat wisten we van de vorige eigenaars. Maar tot nu toe hadden we die nog niet gevonden.
Tot we aan het graven gingen om de riolering en de nutsleidingen aan te leggen. Daar stuitten we op een holle ruimte, een immense beerput van meer dan 30 m lang met bakstenen gewelven. En tot de nok vol met water en drab.
Even schrikken was dat. Gelukkig lag deze constructie niet pal onder de Noordvleugel maar er voor op de binnenkoer. Zo blijft La Grande Cense voor verrassingen zorgen. Stille waters, diepe gronden.
In de grote zaal van het gemeenschapshuis (commonhouse) werd argex als ondergrondse isolatie aangebracht, daarbovenop een dunne betonnen vloer. Ook in de rest van de gemeenschappelijke ruimtes zijn de vloeren gelegd. De eetzaal, keuken,dekinderspeelzaal en de grote doorgang zien er meteen veel netter uit.
Er verschijnen ook tussenschotten tussen keuken en eetzaal, ook boven in de appartementen worden schotten verder afgewerkt. Rioleringen, afvoerputjes, ventilatiekokers, vetvang en wachtbuizen voor allerlei leidingen veranderen het aanzien minder ingrijpend maar vergen blijkbaar een hoop werk.
Naast de grote schuur wordt nu ook de paardenstal aangepakt voor verbouwing. Dit gebouw is aan de straatkant gelegen en zal op de 1e verdieping een woonst herbergen, beneden een consultatieruimte en de gemeenschappelijke technische ruimtes.
Op de binnenplaats zijn de 4 enorme regenwaterputten ingewerkt. Zij zullen instaan voor een groot deel van onze waterbehoeften.
En zo vorderen de werken stuk voor stuk, deel per deel
We organiseren sociale activiteiten om elkaar beter te leren kennen en gewoon voor ons plezier natuurlijk.
Omdat we alvast al eens wilden proeven van de cohousing sfeer, trokken we half februari met zijn allen voor een weekend naar zee. Het verblijfcentrum Het Galjoen in De Haan bleek daarvoor een heel geschikte plek. Met zijn salonnetje, grote gemeenschappelijke zaal en volledig uitgeruste keuken konden we ons al een beetje in ons commonhouse wanen.
Sommigen bleven het hele weekend, anderen kwamen even een halve dag langs. We hadden op voorhand afgesproken voor de kookploegjes Het grootste deel van de planning werd vrij ingevuld en dat verliep organisch, wie kon nam een taak op zich. Ook het programma stond heel open. Een groep speelde gezelschapspelletjes of lazen een boek, een andere groep ging aan het strand wandelen.
Enkele dapperen waagden zich zelfs aan een frisse duik in de zee, en dat half februari.
Een niet te missen hoogtepunt was de wilde Quiz van Bosmans Quiz. Serge, Sas en Yolanda hebben hun beste (mooie) beentje voorgezet om er een wervelend gebeuren van te maken. Behalve de mummie opdracht was het niet ingewikkeld, maar wel fun en je eens lekker laten gaan. De 4 gemengde ploegjes, met volwassenen en kinderen, moesten bvb. als groep een bekend monument uitbeelden, of moesten zoveel mogelijk namen oplijsten van nakomelingen van de cohousing bewoners, ook deze die niet bij ons zullen komen wonen. Er werd op los gequizt, gejoeld, gejuicht en gelachen.
Andere hoogtepunten waren natuurlijk de maaltijden. Er werden voor 40 mensen mosselen met frietjes te voorschijn getoverd. Soep, scampis, de potluck spaghetti konden ons bekoren.
En zondagmiddag was er een reuze wafelenbak, tot uitputtens toe verzorgd door Frans en Marina. Ze waren volgens oud recept boven gasvuur gemaakt, zo een lekkere traditionele wafels vind je nog zelden.
Al wandelend en al afwassend leer je elkar op een heel andere manier kennen dan in vergaderingen of werkgroepen. De sfeer was zo opvallend verschillend van de stress bij het bouwproces.
Het deed deugd voor onze energie, ons vertrouwen en ons gevoel van verbondenheid.
Het vorige bericht op deze blog dateert van 6 februari. Ondertussen is er heel wat gebeurd.
Niet alleen in de bouw van Cohousing La Grande Cense, maar ook in mijn werk. Tussen de bedrijven door verdien ik mijn brood als psychiater in verschillende teams en in mijn eigen praktijk.
Ik nam ook deel aan de jaarlijkse studiedag van Habitat et Participation (http://www.habitat-groupe.be/ ) in de gemeenschap Cité Benedi rond Habitat Groupé in het Franstalige landsgedeelte.
Tenslotte hebben we met de Vlaamse koepel Samenhuizen vzw (www.samenhuizen.be) in de gemeenschap De Haringrokerij in Antwerpen een trefdag georganiseerd voor belangstellenden in gemeenschappelijk wonen. Daar is ook heel wat werk gekropen.
Daarnaast is er alweer een thema dat ons erg aanspreekt, namelijk de hele beweging van de Transition Towns (zie : http://www.transitie.be ). Onze Cohousing vindt daar zeker zijn plaats in, zowel wat betreft de lichtere voetafdruk op deze aarde als het bevorderen van een sterk lokaal weefsel.
Maar ja, dus tijd tekort gehad.
Daarom zullen de paar volgende bijdragen in deze blog een soort inhaalbeweging maken om uit te komen bij onze Paasbrunch van vandaag. Maar die heb je dus later nog te goed.
