De dag na onze grote plastiekactie klusdag was er 1 om over te slaan. s Morgens heel vroeg kwam er een telefoontje van Serge. Er was ingebroken in onze container die we gebruiken om materiaal te bewaren. Niet leuk. Gelukkig wordt het meeste materiaal mee naar huis genomen, maar een paar toestellen waren wel verdwenen. We weten dat bouwwerven kwetsbaar zijn voor inbraak en diefstal en gaan ons bezinnen over meer veiligheidsmaatregelen.
En onze tegenslag was nog niet voorbij. Er blies een ongunstige wind, of beter gezegd een keiharde rukwind die twee dagen later een viertal van de grote plastic zeilen met raamwerk en al wegmaaide. Met enkele mensen kostte het alweer een halve dag om alles te herstellen.
Eén troost, daarna kon het alleen maar betere gaan.
Op 1 mei waren we opnieuw met man en macht komen opdagen om de grote schuur in plastiek te verpakken. Nee nee, geen modern kunstwerk of actie van bijvoorbeeld artplastiekfabrique (bezield door 1 van onze toekomstige bewoonsters), maar gewoon een klusdag met als voornaamste taak alle openingen van de schuur met plastiekfolie af te dekken.
Op die manier moet de nieuwe isolatie en chape op de vloer worden beschermd. Het gaat over meer dan 20 ramen en deuren, waarvan de helft wel 4 meter hoog en 2 of meer meter breed.
Met planken en stroken plastiek gingen we aan de slag en werkten de hele dag dapper door. Geen gemakkelijke klus gezien de afmetingen. Met 3 ploegjes en een aantal losse helpers ging het vlot vooruit en we waren blij met de resultaten.
Ergens in de namiddag echter ontdekten we dat er nog maar 1 opening over bleef waardoor alle trafiek van werkers en gereedschap via een laddertje door een keldergat moest passeren. Sympatiek en grappig wel, maar effe onpraktisch totdat er een toegangsdeur was uitgesneden.
Een ander ploegje werkte ondertussen hard in de grote tuin om het onkruid tussen de aanplantingen in toom te houden. Dat is een blijvende taak, weldoend voor lichaam en geest voor wie het graag doet. En een paar mensen zorgden voor het eten en de kinderoppas.
Zoals altijd was de klusdag meer dan werken alleen. Lekker eten hoort er bij La Grande Cense ook bij. En het is telkens een gelegenheid om de een en de ander beter te leren kennen in ontspannen omstandigheden. Je kan nog iets uit praten of gewoon een stilzwijgende verstandhouding versterken.
In de eerste helft van de vorige eeuw, toen de hoeve La Grande Cense nog volop in bedrijf was, waren de paarden erg belangrijk. Grote brabanders leverden het zware werk op het veld, en er waren ook paarden om het rijtuigje van de familie te trekken. De paardenstal waar zij waren ondergebracht ligt aan de straatzijde.
Dit gebouw hoort bij de eerste fase van de verbouwing en zal op de eerste verdieping de unit nr 2 bevatten.
De werken aan de paardenstal (westvleugel) zijn in de afgelopen maand goed opgeschoten. Op dit moment ligt het onderdak er op, en zitten de dakramen er aan de straatzijde in. Zelfs met de ramen slechts aan 1 zijde beschikt deze woning al over heel veel licht.
Op de benedenverdieping heb je in het midden de toegang tot deze woonst, links ervan een consultatiebureau en rechts ervan naast de grote poort is de technische ruimte, waar alle nutsleidingen vanaf de straat binnenkomen.
In juli zouden zowel de grote schuur met zijn 4 woonsten en de gemeenschappelijke delen klaar zijn, maar ook deze vleugel. In een eerste fase zullen er na deze zomer dus 5 gezinnen op de hoeve wonen.
Paasmaandag is voor ons al een traditionele Cohousing dag geworden, al voor we er wonen.
De dag begint met een korte algemene vergadering, waar dringende punten aan bod komen. We zijn er niet helemaal bij met onze gedachten, met 1 oor vangen we de geluiden van buiten op.
En ja, rond 11 uur komt het vrolijke gedzjimboem van een fanfare uit de verte naar ons toe.
Elk jaar komt de Sint Veroons paasprocessie van Lembeek aan onze deur voorbij. Lembeek is de eerste gemeente in Vlaanderen op 1,5 km van onze Waalse hoeve. Maar dat speelt hier in de regio niet zo sterk, dit is een lokale taalgrensoverschrijdende gebeurtenis.
De stoet van fanfares en groepen soldaten en ruiters in napoleontische klederdracht trekt van s morgens vroeg door de nabijgelegen dorpen, versterkt door een aantal jenever-pleisterplaatsen. Ook onderweg wordt van het vaatje getapt.
De soldatenverenigingen in Lembeek leven elk jaar naar dit kleurrijk schouwspel toe, en wij mogen er ook van genieten.
Daarna volgt onze paasbrunch, een kaasschotel, alweer schitterend verzorgd door de paasbunnys (waarvan sommige anoniem wensten te blijven). Weelderige schotels met fruit en noten verrijkt, mooi versierde tafels, eitjes en bloemen, alles was er, vooral het fijne gezelschap van onze (toekomstige) cohousing buren.
En het was alweer een première, namelijk de inwijding van het gemeenschappelijke oost-terras, dat op warme zomerdagen erg in trek zal zijn.
Het werd een ontspannende afwisseling van de vele vergadermomenten. Voor iedereen nog een zalig en gelukkig pasen en bedank voor deze bloeemen en kaas.
Tijdens de paasvakantie hielden we werkweek. Een aantal kleine bouwklussen werden aangepakt, er werd opgeruimd, afgeplakt en wat gemetst.
En in de tuin werden aardappelen gepoot. Honderden plantpetatjes werden door zorgzame handen in de aarde gelegd met belofte op een nieuwe oogst. Die moet vooral dienen om de grond gebruiksklaar te maken voor onze moestuin. In de komende weken zullen we duchtig mogen onkruid wieden.
Terwijl de groten zweetten en zwoegden, zetten de kleintjes hun beste creatieve beentje voor in een kinderatelier.
Onder leiding van Yolanda toverden ze een aantal oude stoelen om tot frisse nieuwe designmeubeltjes.
En dan was er dat historisch moment : de eerste maaltijd in ons commonhouse.
Leuk en stemmig. Alleen zitten de ramen nog niet in onze eetzaal en stond er een stevige wind die dag. De vis was lekker lauw en de preitaart ook, maar dat kon ons niet deren.
We hebben onze gemeenschappelijke eetzaal op gepaste wijze ingewijd.
Onder de Noordvleugel zou er ergens een beerput liggen, dat wisten we van de vorige eigenaars. Maar tot nu toe hadden we die nog niet gevonden.
Tot we aan het graven gingen om de riolering en de nutsleidingen aan te leggen. Daar stuitten we op een holle ruimte, een immense beerput van meer dan 30 m lang met bakstenen gewelven. En tot de nok vol met water en drab.
Even schrikken was dat. Gelukkig lag deze constructie niet pal onder de Noordvleugel maar er voor op de binnenkoer. Zo blijft La Grande Cense voor verrassingen zorgen. Stille waters, diepe gronden.
In de grote zaal van het gemeenschapshuis (commonhouse) werd argex als ondergrondse isolatie aangebracht, daarbovenop een dunne betonnen vloer. Ook in de rest van de gemeenschappelijke ruimtes zijn de vloeren gelegd. De eetzaal, keuken,dekinderspeelzaal en de grote doorgang zien er meteen veel netter uit.
Er verschijnen ook tussenschotten tussen keuken en eetzaal, ook boven in de appartementen worden schotten verder afgewerkt. Rioleringen, afvoerputjes, ventilatiekokers, vetvang en wachtbuizen voor allerlei leidingen veranderen het aanzien minder ingrijpend maar vergen blijkbaar een hoop werk.
Naast de grote schuur wordt nu ook de paardenstal aangepakt voor verbouwing. Dit gebouw is aan de straatkant gelegen en zal op de 1e verdieping een woonst herbergen, beneden een consultatieruimte en de gemeenschappelijke technische ruimtes.
Op de binnenplaats zijn de 4 enorme regenwaterputten ingewerkt. Zij zullen instaan voor een groot deel van onze waterbehoeften.
En zo vorderen de werken stuk voor stuk, deel per deel
We organiseren sociale activiteiten om elkaar beter te leren kennen en gewoon voor ons plezier natuurlijk.
Omdat we alvast al eens wilden proeven van de cohousing sfeer, trokken we half februari met zijn allen voor een weekend naar zee. Het verblijfcentrum Het Galjoen in De Haan bleek daarvoor een heel geschikte plek. Met zijn salonnetje, grote gemeenschappelijke zaal en volledig uitgeruste keuken konden we ons al een beetje in ons commonhouse wanen.
Sommigen bleven het hele weekend, anderen kwamen even een halve dag langs. We hadden op voorhand afgesproken voor de kookploegjes Het grootste deel van de planning werd vrij ingevuld en dat verliep organisch, wie kon nam een taak op zich. Ook het programma stond heel open. Een groep speelde gezelschapspelletjes of lazen een boek, een andere groep ging aan het strand wandelen.
Enkele dapperen waagden zich zelfs aan een frisse duik in de zee, en dat half februari.
Een niet te missen hoogtepunt was de wilde Quiz van Bosmans Quiz. Serge, Sas en Yolanda hebben hun beste (mooie) beentje voorgezet om er een wervelend gebeuren van te maken. Behalve de mummie opdracht was het niet ingewikkeld, maar wel fun en je eens lekker laten gaan. De 4 gemengde ploegjes, met volwassenen en kinderen, moesten bvb. als groep een bekend monument uitbeelden, of moesten zoveel mogelijk namen oplijsten van nakomelingen van de cohousing bewoners, ook deze die niet bij ons zullen komen wonen. Er werd op los gequizt, gejoeld, gejuicht en gelachen.
Andere hoogtepunten waren natuurlijk de maaltijden. Er werden voor 40 mensen mosselen met frietjes te voorschijn getoverd. Soep, scampis, de potluck spaghetti konden ons bekoren.
En zondagmiddag was er een reuze wafelenbak, tot uitputtens toe verzorgd door Frans en Marina. Ze waren volgens oud recept boven gasvuur gemaakt, zo een lekkere traditionele wafels vind je nog zelden.
Al wandelend en al afwassend leer je elkar op een heel andere manier kennen dan in vergaderingen of werkgroepen. De sfeer was zo opvallend verschillend van de stress bij het bouwproces.
Het deed deugd voor onze energie, ons vertrouwen en ons gevoel van verbondenheid.
Het vorige bericht op deze blog dateert van 6 februari. Ondertussen is er heel wat gebeurd.
Niet alleen in de bouw van Cohousing La Grande Cense, maar ook in mijn werk. Tussen de bedrijven door verdien ik mijn brood als psychiater in verschillende teams en in mijn eigen praktijk.
Ik nam ook deel aan de jaarlijkse studiedag van Habitat et Participation (http://www.habitat-groupe.be/ ) in de gemeenschap Cité Benedi rond Habitat Groupé in het Franstalige landsgedeelte.
Tenslotte hebben we met de Vlaamse koepel Samenhuizen vzw (www.samenhuizen.be) in de gemeenschap De Haringrokerij in Antwerpen een trefdag georganiseerd voor belangstellenden in gemeenschappelijk wonen. Daar is ook heel wat werk gekropen.
Daarnaast is er alweer een thema dat ons erg aanspreekt, namelijk de hele beweging van de Transition Towns (zie : http://www.transitie.be ). Onze Cohousing vindt daar zeker zijn plaats in, zowel wat betreft de lichtere voetafdruk op deze aarde als het bevorderen van een sterk lokaal weefsel.
Maar ja, dus tijd tekort gehad.
Daarom zullen de paar volgende bijdragen in deze blog een soort inhaalbeweging maken om uit te komen bij onze Paasbrunch van vandaag. Maar die heb je dus later nog te goed.
De krachttoer is geslaagd. De grote gesloten schuur van La Grande Cense is omgevormd tot een ruimte die langs alle kanten openstaat voor het zonlicht.
In de dikke natuurstenen muren worden grote openingen gemaakt voor deuren en ramen. De twee poorten waar vroeger de karren in en uit reden, getrokken door paarden en beladen met graan en andere landbouwprocucten, zullen binnenkort door glas worden vervangen.
En boven in de grote daken wordt het licht binnengelaten door de hoogisolerende roto-ramen. Waar het hooi en het stro lag te slapen komt nu leven en naarstige bezigheid.
Het licht stroomt binnen van de eetzaal en de toekomstige hobby ruimte
tot de kinderspeelkamer en de appartementen bovenin.
Op dezelfde manier willen we als gemeenschap en groep open staan en transparant zijn voor de omgeving. We hopen een zonnige plek te zijn waar iedereen graag langs komt.
Van bij de start van ons Cohousing Project droomden we van een diverse groep bewoners. We wilden een buurt die zo goed mogelijk de samenstelling van een natuurlijke samenleving weerspiegelt.
Daarom hebben we geijverd voor een mooie spreiding in leeftijden, sociale achtergrond, beroepscategorie en gezinsinkomsten.
Enerzijds hebben we ons project bekend gemaakt via zeer diverse kanalen.
Anderzijds voorziet het ontwerp in een gevarieerd aanbod van woningen. De grootte varieert van ongeveer 60m² tot 170m² , met 1 tot 4 slaapkamers. Er zijn huisjes, appartementen en studios. Vier van de woonsten liggen gelijkvloers met een duplex erboven, een beetje zoals de kangoeroewoonsten, maar in ons geval zijn dit er meerdere gegroepeerd.
Tenslotte voorzien we een speeltuin en veilige zone en zorgen voor goede toegankelijkheid voor ouderen of minder-validen. Bij onze activiteiten besteden we aandacht aan kinderopvang en aangepaste activiteiten voor jong en oud, fit en minder fit.
Eigenlijk hebben we geen beperkingen ingesteld op de instroom van nieuwe deelnemers. Iedereen kon meedoen, zolang nieuwe eigenaars de basisprincipes onderschreven van onze cohousing.
Dat zijn : eigen beheer, evenwicht tussen gemeenschapsgevoel en privacy, privé-woningen en uitgebreide gemeenschappelijke voorzieningen, democratische besluitvorming, geen gezamenlijke commerciële activiteit, regelmatige warme maaltijden, diversiteit en tolerantie.
Ook wordt engagement verwacht naar de enkele taken die worden gevraagd. Elke bewoner draait mee in de beurtrol van de kookploeg en neemt deel aan minstens 1 werkgroep.
En ondanks deze afwezigheid van actieve selectie blijkt dat we een hele goede spreiding hebben van leeftijden. De doelstellingen van bijvoorbeeld de Mehr Generationen Hauser die nu in Duitsland als paddestoelen uit de grond schieten hebben we gehaald, en zonder grote inspanningen.
Kijk maar naar volgend grafiekje (elk balkje staat voor 1 persoon) :
Deze diversiteit in leeftijden is voor ons heel belangrijk. Net zoals in een dorpje of in een gemeenschap in stamverband gaan alle bewoners er wel bij varen. Ouderen worden door het netwerk van de groep beter opgevangen en gestimuleerd. Jonge gezinnen of alleenstaande ouders vinden vlot opvang voor hun kindjes. De kinderen zelf pikken de kennis en vaardigheden op van de oudere generaties, zij krijgen meerdere volwassenen en ouderen als voorbeelden. Gepensioneerden zorgen ook overdag voor een aanwezigheid in de cohousing buurt, voor kleine taken of gewoon voor het veiligheidsaspect. En s avonds zijn zij ook niet alleen.
En tenslotte, een gemengde groep met kinderen, volwassenen en ouderen voelt gewoon heel natuurlijk aan. Dat we nog lang en gelukkig met elkander mogen leven.
Het is voor mij een wondere beleving en dat zal het altijd wel blijven. De afbraakwerken kon ik nog volgen, zo met het idee van ja ja dat kan ik ook. Maar eens er wordt opgebouwd sta ik altijd verbaasd te kijken hoe er iets wordt gemaakt, waar er eerst niets was.
Het lijkt wel het werk van kaboutertjes die naarstig bezig zijn, in mijn ogen schijnbaar ongericht, en die nu van onze oude hoeve een bewoonbare plaats aan het maken zijn.
Elke week is er inderdaad weer heel wat veranderd. De openingen voor de grote ramen en deuren voor- en achteraan in de schuur zijn er nu. Zonlicht kan er vrij naar binnen, maar voorlopig heeft ook de koude wind er vrij spel. Bart kan al zien hoe de ruimtes zich verhouden en kan doorheen de raamgaten het uitzicht op de velden bewonderen.
En ook boven begint de woonst van Cecilia er al herkenbaar uit te zien. Hetzelfde voor de duplexen van Dietrich & Marion en van Philippe & Marijke. Daar verrijsen de binnenwanden aan een niet te volgen snelheid.
Een hoop mensen met zware machines en allerhande materiaal lopen af en aan en zijn bezig met herkenbare of minder herkenbare activiteiten, allemaal met hetzelfde doel voor ogen.
Wij laten ze stilletjes doen, ze lijken best te weten waar ze mee bezig zijn, en de bouw van onze cohousing vordert gestadig.
Terwijl de Werkgroep Bouw het hele bouwproces zorgvuldig opvolgt, beheert de Werkgroep Financiën op een overzichtelijke en zuinige manier onze centen, de Werkgroep Sociaal organiseert ondertussen feestjes en activiteiten, de Werkgroep Juridisch onderhoudt de contacten met de notaris en volgt de papierwinkel op die met het project gepaard gaat.
De Werkgroep Design en de Werkgroep Architect hebben hun rol bijna uitgespeeld nu architectencontract, voorstudie, haalbaarheidsstudie en ontwerp klaar zijn.
Vanaf het begin van ons Cohousing Project werken we met werkgroepjes (comités). Eén van de twee minimumverwachtingen naar medebewoners is trouwens het mee-draaien in minstens 1 werkgroep (de andere verwachting is deelnemen aan de kookbeurten).
Elke Werkgroep bestaat uit 3 à 5 mensen die niet per se zelf alle taken moeten opnemen waarover de Werkgroep waakt, maar er wel voor zorgen dat deze tot een goed einde komen.
Een aantal struiken en bomen staan er al dank zij de tuinklusdagen georganiseerd door de Werkgroep Tuin en als we binnenkort gaan samenwonen zal de Werkgroep Keuken zorgen dat we ons 5 dagen per week voor een maaltijd kunnen inschrijven, en zal de Werkgroep Site instaan voor onderhoud en klusjes.
De Werkgroep Promotie houdt zich in de huidige fase niet meer bezig met ledenwerving (verkoop) en sponsoring, maar richt zich nu op bekendmaking ten behoeve van de promotie van het Cohousing idee en ondersteuning voor andere initiatieven.
Kleinere werkgroepjes worden gecreëerd in functie van de noden. Zo bestaat bijvoorbeeld de Werkgroep Groepsproces (2 personen) met een faciliterende functie. Beide leden hebben ervaring in het begeleiden van groepen en nemen in de Pilootgroep (= de Algemene Vergadering) de functie waar van thermometer, zij kunnen ook te hulp worden geroepen bij spanningen of conflicten die op een andere manier niet vlot komen.
En dan is er de stuurgroep (Werkgroep Stuur). Die overziet het hele proces en zorgt voor de coördinatie, de planning van de vergaderingen, opstellen van de agendas en ook voor de contacten met gemeente en overheden.
Deze organisatievorm lukt goed en maakt ook dat iedereen betrokken is bij de werking van het project en van de gemeenschap. Zo kan ook elkeen zich inzetten met zijn of haar eigen talenten.
We geven veel en we krijgen veel, en dan spreken we hier nog alleen maar over het formele gedeelte van uitwisseling en samenwerking.
Ja ja, de donkere dagen van het jaar wijken stilaan. En ook onze schuur wordt verwend met licht en nog eens licht.
Vanaf deze week worden de raam- en deuropeningen in de buitenwanden van het gebouw uigezaagd.
Dit laat het licht binnenstromen in ons commonhouse, in de gemeenschappelijke delen.
Voor wie er niet helemaal gerust in was (ik bijvoorbeeld) zien we nu hoe open en luchtig ons gemeenschappelijk restaurant en keuken zullen worden. Maaltijden met zicht op groen.
Eerst worden tuinzijde en koerzijde aangepakt. Maar ook in de kopgevels komen een aantal raamopeningen voor de woonsten in de schuur.
Ondertussen wordt er binnenin ook duchtig doorgewerkt. Tussenwanden verrijzen en de contouren van de ruimtes tekenen zich af.
De schuur, het kloppende hart van onze gemeenschap krijgt vorm. Het ziet er al bijna bewoonbaar uit, nog even geduld en we kunnen er volop van genieten.
In de donkerste dagen van het jaar zoeken we geborgenheid. We kruipen dicht bij het vuur, en willen ons graag warmen aan muziek, soep en goed gezelschap. Maar ook willen we de elementen trotseren. Ondanks mist en koude en wintertenen willen we de donkere avond inwandelen.
Dat wil zeggen er was alweer feest vorige zaterdag.
Met onze toekomstige buren, familieleden, vrienden en kennissen maakten we eerst een wandeling doorheen de bouwwerf van 'La Grande Cense', verder over ons domein en van daaruit doorheen het park en de straten van Clabecq. De fakkels en zelfgemaakte lampions gaven aan het hele gebeuren een sprookjesachtig uitzicht in de dichte mist. Onderweg was er gelegenheid voor een babbeltje, je kon beter kennis met andere deelnemers of met mensen uit hun leven.
Teruggekomen op de hoeve wachtte ons een kampvuur : lekker voorkant verwarmen en af en toe eens omdraaien, wat dromerig naar de vlammen kijken en omhoog kijken naar de honderden gensters die ergens boven in de mist verdwijnen.
Daarna vergastten we onszelf en onze bezoekers op lekkere soep en lookbroodjes. Ook trakteerden Dietrich en Marion ter gelegenheid van hun aankoop met schuimwijn en appeltaart (made in germany door Marions moeder). Daarmee zijn zij niet alleen onze nieuwste bewoners, maar ook de laatsten in de rij en zij maken daarmee de cirkel rond, de groep is compleet nu !
Na de soep en de wijn was er een uurtje zangstonde. In vier talen weerklonk onze vreugde in de nacht. In de late uurtjes tenslotte kwamen de jeneverflessen op tafel. Jaja, dat betekent nachtvertier voor een kleine harde kern die gaandeweg erg zacht was geworden. Maar met of zonder drank, we maken steeds plezier.
Het licht komt in deze donkerste dagen van de mooie open sfeer in onze groep.
Alles is nu rustig op La Grande Cense. De bouwvakkers hebben hun machines stilgelegd, hun werkschoenen vervangen door pantoffels en hun overall door een kamerjas. Het is winter in de bouw.
We wandelen rond op de verlaten werf, het is bitter koud en onze gedachten gaan ook naar pantoffels en kamerjas. Toch fijn om te zien hoeveel er voor de winterstop nog is gebeurd.
Beneden zijn de kelders verder opgemetst, er zit een vloer in Barts appartement, de schouw van de grote zaal staat er en boven zitten de meeste roto-ramen al in het grote dakvlak van de schuur.
En het grote nieuws van de week is dat we compleet zijn, sinds vrijdag 27 december 2008 zijn alle 21 woonsten van onze Cohousing verkocht ! We zijn nu alles samen met 31 volwassenen en 20 kinderen.
In deze periode houden wij ons onledig met vergaderingen en werkgroepjes. Ook zijn er klusdagen waar we kleine werkjes opknappen, en vooral lekker eten, s middags bij de kachel komen zitten en kletsen.
Volgende week zal de bouwwerf uit zijn winterslaap ontwaken en de rest van zijn wonderen aan ons tonen. Intussen wenst de complete bewonersgroep van Cohousing La Grande Cense iedereen een gelukkig en blij nieuw jaar.
Het is al bitter koud geworden. En we zien de bouwvakkers naarstig zwoegen in de nog tochtige schuur en op onze frisse daken. Dat verdient een bloemetje. Maar met bloemen moet je bij die mannen niet aankomen. Dan maar een paar bakken bier, dat zou in de smaak vallen, maar hier rijzen andere bezwaren. Een paar mannen die het dak afwaggelen, dat zouden we niet graag op ons geweten hebben.
Wat dan, om onze erkenning te tonen?
Soep ! Jawel, soep, lekkere warme winterse soep.
Zo gezegd zo gedaan, dit was een jobke voor een paar bekwame vrouwen van onze groep. Het moeten niet altijd de mannen zijn (zoals ondergetekende) die schitteren door hun inspanningen (mijn vrouw denkt hier een klein beetje anders over).
Kortom, woensdag werden de harde werkers getrakteerd op lekkere zelfgemaakte tomatensoep met ballekes. Voor moslims werden de ballekes vervangen door kikkererwten. Goed om de inwendige mens te verwarmen.
En dat viel in de smaak. Het was voor ons een gelegenheid om even kennis te maken, maar vooral om die mannen te tonen hoe blij we zijn met hun werk.
Zonder hen geen huizen, zonder huizen geen Cohousing. Bedankt !
Vorige week, 6 december, heeft de goede Sint tijd genomen om onze Cohousing Gemeenschap met een bezoek te vereren. En dat heeft hij schitterend gedaan in het gezelschap van twee guitige zwarte pieten.
Na de klusvoormiddag en de gezamenlijke maaltijd trokken we naar het zaaltje boven. Vol verwachting klopte ons hartje en om 2 uur zaten onze 19 kinderen en 30 volwassen kinderen reikhalzend uit te kijken naar zijn komst.
We hadden er alles aan gedaan om het hem zo aangenaam mogelijk te maken. De zaal was leuk opgetuigd, kussens, matrassen en stoelen waren voorhanden en natuurlijk een mooie troon voor de Sint. Alweer ons geïnspireerde feestcomité.
Eerst liepen er nog geruchten, zo vertelden ons Sakia en Yolanda, dat zijn ezel was verongelukt, maar daar kwam hij dan toch opdagen onder gejuich en begeleid door sinterklaasliedjes.
Alle mensen, van klein naar groot passeerden de revue, nederig en soms een beetje bang, maar allemaal blij met zijn lieve (doch gepast strenge) woorden en een persoonlijk cadeautje en snoep.
De pieten zorgden voor animatie, de groep voor ambiance. De Sint raakte meer en meer in vorm, te denken dat zijn glaasje water (met een rietje) gevuld was met geestrijke drank.
En er waren alleen maar brave kindertjes bij.
Het zien van ons allen, daar bijna voltallig in dat zaaltje, gaf een extra warm gevoel. Dit is onze groep, dit is onze club, dit is onze stam, dit is onze buurt.
En, Sinterklaasje, breng ons in de komende jaren nog veel van dat goede gevoel, dat is een groot cadeau.
Na een lange opstartperiode gaat Cohousing La Grande Cense de laatste rechte lijn in. Cohousing is een vernieuwend woonconcept dat in het buitenlandzijn sporen heeft verdiend
Zo was de aanhef van ons persbericht deze zomer. In de afgelopen jaren zochten en kregen we heel wat media aandacht. Dat heeft ons geholpen om mensen aan te trekken voor een vrij ongewoon project.
Maar ook nu, met alle woonsten verkocht, gaan we dit blijven doen. Omdat we geloven in de waarde van het concept willen we Cohousing zoveel mogelijk bekendheid geven.
Dat is een beetje een missie, en het is tegelijkertijd ook leuk. De eerste schuchtere stamelende woorden voor een bandopnemer en de eerste verlegen blikken voor een camera zijn voorbij. We hebben ons verhaal tientallen keren gedaan voor journalisten, bij opendeurdagen, op voordrachten en bij het ondersteunen van nieuwe cohousing initiatieven. Daardoor is het ook voor ons helderder geworden en beter gepolijst. We hebben het presentatiemateriaal, de teksten, de fotos en we weten beter dan voorheen wat cohousing betekent.
Waar we in het begin nog gefocust waren op de directe meerwaarde voor ons als bewoners, dringt nu het besef steeds sterker door dat we voorlopers zijn (en willen zijn) en model staan in een vernieuwende woonvorm voor heel wat mensen.
Niet enkel voor de ecologische aspecten maar zeker ook omwille van de breed maatschappelijke meerwaarde willen we ons wedervaren doorgeven aan anderen.
Kortom wij willen de media bij ons. Dat is niet altijd eenvoudig geweest. In de aanloopperiode was er nog weinig te zien, het vroeg veel inspanning en inventiviteit om magazines en televisie warm te maken.
Nu we beelden kunnen tonen komt alles beter op gang. Misschien komt de tijd nog dat we teveel krijgen van fotoshoots, interviews en zoemende cameras.
Maar zolang dat niet het geval is, blijven we onze boodschap uitdragen : Cohousing is nuttig, gezond en lekker.
Hela, ik sta op uwen blog nog geen ene keer op ! zo klinkt een stem van op het dak. En ja, wij reageren ook op verzoeknummertjes : dus ziehier een foto van onze dappere dakwerkers in volle actie.
Zij zijn het die er ginder boven voor zorgen dat we later beschut zullen zijn tegen regen of sneeuw. Ja ja, zonder hen waren wij allemaal dakloos.
Ondertussen is een andere ploeg hen komen vervoegen om de dakpannen te leggen. Het werk schiet goed op en zoals beloofd zal alles voor de winter dicht liggen.
En wie zichzelf nu herkent op de blog mag een pintje trakteren aan de fotograaf.
