Het vergetelheidje van de G20-top in Londen (deel 1)
Het is soms verbazingwekkend om vast te stellen dat politici, en dan vooral deze van regeringspartijen, er regelmatig in slagen om een probleem op te lossen door de symptomen ervan te laten verdwijnen zonder iets te doen aan de oorzaken (en dus eigenlijk het probleem niet op te lossen, maar verder te laten bestaan). Een mooi staaltje hiervan vormt het probleem van de buitensporige lonen, bonussen en ontslagvergoedingen in de banksector. Iedereen herinnert zich nog wel de maatschappelijke verontwaardiging die ontstond nadat enkele van deze bedragen bekend werden eind 2008. Onze nationale regering werd door deze verontwaardiging toch tot enige actie aangemaand, en prompt werd de ontslagvergoeding, de zogenaamde gouden parachute, beperkt tot een periode van 1 jaar. Was hiermee het probleem opgelost? Waren hiermee de oorzaken aangepakt? Nee hoor, het meest storende symptoom verdween dan wel van de radar, maar voor de rest bleef alles zoals het was (1). Nu ja, we kunnen klagen over de inertie/onbekwaamheid/onvermogen van onze regeringen, maar uit de volgende paragrafen zal blijken dat de zogenaamde wereldleiders van de G20-landen het niet veel beter doen op dat vlak.
Op het niveau van de G20-top van Londen zie ik eenzelfde fenomeen, nl. dat men wel de ergste symptomen van het probleem aanpakt, maar niet een van de belangrijkste oorzaken. Versta me niet verkeerd, wat op de 2 laatste G20-toppen werd beslist, zijn noodzakelijke stappen op weg naar een oplossing. Ik ga niet ontkennen dat het versterken van de transparantie, integriteit en aansprakelijkheid op de financiële markten, betere regelgeving en meer bevoegdheden voor toezichthouders, effectiever risicomanagement en het versterken van de internationale samenwerking en een hervorming van de internationale financiële instellingen zoals beslist in Washington geen goede en noodzakelijke maatregelen zijn. Daar gaat het dan ook niet over. Waar gaat het dan wel over? Naar mijn mening worden hier eerder de symptomen aangepakt (2), en niet een van de belangrijke onderliggende problemen. Dit onderliggende probleem wordt zelfs niet vermeld en zal dus ook niet verdwijnen.
Wat is nu dit onderliggende probleem dat volgens mij één van de grote boosdoeners is en onaangeroerd blijft? Het gaat hier over de manipulatie van de wisselkoers van de Chinese Yuan t.o.v. de VS $ door de Chinese overheid. Onderstaande grafiektoont de procentuele wijziging van de Chinese munt t.o.v. de VS $ tussen 1985 en 2007. De jaren 1993 en 1994 vormen het scharnierpunt (zie bijlage 1). Na een zware devaluatie besloot de Chinese overheid om de waarde van zijn munt op dat niveau te houden t.o.v. de VS $. Men deed dit door de dollars die China binnen kwamen door een positieve handelsbalans met de VS te herinvesteren in de VS (vnl. Amerikaans schuldpapier), waardoor de koers van de Chinese Yuan niet steeg, en de koers van de VS $ kunstmatig hoog gehouden werd. Dit resulteerde in een ongezien globaal macro-economisch onevenwicht (hoge positieve Chinese betalingsbalans en hoge negatieve VS-betalingsbalans), waar de laatste jaren nogal wat macro-economen zich zorgen over hebben gemaakt (3). Waarom is dit nu zo belangrijk? Dat wil ik u illustreren a.d.h.v. een vergelijking met de werking van een computer in een volgende bericht.
(1) Het probleem van de 'gouden parachutes' is de voorbije week weer op het bord van de regering beland, omdat de Raad van State problemen zag bij het wetsontwerp zoals het voorlag. De situatie is dus eigenlijk nog erger dan ik ze beschreef, aangezien onze regering niet alleen het probleem niet heeft aangepakt, maar enkel het ergste symptoom, maar dat dan ook nog op een slechte manier heeft gedaan. Gelukkig heeft het parlement wel goed werk geleverd aangaande de toekomstige regelgeving voor de banken, alleen is het de vraag hoeveel en welke van deze aanbevelingen effectief omgezet zullen worden in wetgeving. (2) Sommige zaken van wat ik hier symptomen noem, zijn evengoed te classificeren als oorzaken. Het is echter om het onderscheid te maken tussen oorzaken die vernoemd en aangepakt worden, en de oorzaak die niet vernoemd en aangepakt wordt, dat ik ze hier als symptomen beschrijf. (3) Zoek de term 'global imbalances' eens op in google of een andere searchengine, en kijk eens naar de instellingen van wie die publicaties zijn. Je zal merken dat het niet Janneke en Mieke waren die zich zorgen maakten over het probleem.
Bij de opstart van een Blog lijkt het me logisch mezelf even voor te stellen, zodat jullie je er een idee van kunnen vormen wat voor vlees je in de kuip hebt.
Ik ben Luc uit Antwerpen. Ik heb een diploma Politieke Wetenschappen, optie Internationale Politiek.
Tijdens de afgelopen anderhalf jaar kon ik er niet aan weerstaan om na te denken over de financiële crisis en zijn gevolgen. Hierbij ben ik uiteraard ook bij een aantal oplossingen uitgekomen. Versta me niet verkeerd, ik ga deze volledige rotzooi niet op mijn eentje oplossen, dat kan niemand. Het enige wat ik wil beweren is dat ik een redelijk goed beeld heb van welke richting het dan wel uit zou moeten gaan. Bovendien denk ik dat het nu wel voor iedereen duidelijk is dat de wereld op de verkeerde manier draait, en dat bijgevolg de luisterbereidheid van veel mensen naar zinnige en goed doordachte alternatieven groot is.
Wat ik wil proberen te doen in de aanloop naar de verkiezingen in juni is om met de politieke partijen in dit land een soort 'socratisch debat' aan te gaan. Ik zal in de komende weken naar een aantal politieke debatten gaan, en daar proberen elke keer een vraag gesteld te krijgen. Via deze blog zal ik daar dan verslag over uitbrengen (het debat, mijn vraag en hun antwoorden). Dit zal ik afwisselen met stukjes waarin ik mijn eigen ideeën uit de doeken doe en onderbouw met argumenten en feiten.
Het is mijn bedoeling dat deze blog meegaat tot de verkiezingen op 7 juni. Na 7 juni zal ik dan beslissen of ik blijf verderschrijven (dit zal zo'n beetje afhangen van het succes van de blog en wat de toekomst brengt in mijn privé-leven).
