Door een verhaal met leuke illustratie krijg je een duidelijker beeld over wat een depressie nu precies inhoudt.  

Ik zit weer in die fase van het niet aanvaarden dat ik "ziek" ben.  Ik zie het nog steeds als een soort van zwakte en kan het amper verdragen dat mijn geest wel verder wil en mijn lichaam weer foert zegt. 

Het is een toffe groep mensen en ze hebben me goed opgenomen.  Ik weet alleen nog niet goed hoe het programma in zijn werk gaat en wat er nu precies van me verwacht wordt.  

Ik laat het maar op me afkomen, maar ik voel wel dat ik er heel sceptisch tegenover sta.  Ik heb al een hekel aan die pauzemomenten tussendoor, gewoon niksen en in de leefruimte hangen? Dat is echt niets voor mij.  Ik loop thuis al verloren laat staan daar en totaal niks om handen hebben.

Maar ik geef het een kans en moet het sowieso zes weken aanzien en dan zou ik pas een beslissing kunnen nemen of het iets voor mij is of niet.

Ik voelde me eigenlijk redelijk goed toen ik dinsdag mocht starten.  Maar nu einde van de week ben ik op.  Mentaal voel ik me ellendig en verloren, terug de angsten van te falen of dat ik me schuldig moet voelen of ik wel of niet iets doe.  Nochtans vond ik het lange zo zwaar niet als toen ik op de paaz zat, integendeel. Ik had de indruk dat er daar veel harder gewerkt werd.

Ik, een luxe-poppetje dat normaal op vliegvakantie gaat naar een all-in luxe hotel, op een camping?!

Het idee is tot stand gekomen doordat ik zo graag de kustlijn van Normandië zou willen doen.  WOII boeit me enorm en heb er al zoveel boeken over gelezen, maar nog nooit een plaats bezocht die er verwant mee is.

Aangezien je dan toch wel een paar dagen onderweg bent en ik geen zin heb om steeds mijn koffers te pakken en naar het volgend hotel te rijden, leek het me wel iets om het met een camper te doen.

Klinkt allemaal heel spannend, maar ik vroeg me af of ik kon aarden in zo'n ding en of mijn gezin het wel fijn zou vinden.  Dus we zijn op test-weekend geweest.

Het inladen van zo'n ding was al de moeite.  Iedereen liep hier maar op en af om de spullen op zijn plaats te leggen. Zoveel kastjes en wat moet nu waar? Het heeft toch behoorlijk wat tijd in beslag genomen eer we vertrokken waren.

We waren op weg richting Knokke, naar een camping. Ik kon enkel maar duimen dat het zou meevallen.

Toegekomen op de camping, was het parkeren op een vrije plek, camper aansluiten op het stroomnetwerk en klaar.

Alles werkte prima en we konden gaan slapen.

Oh ja we hadden ondertussen de faciliteiten op de camping bekeken en ineens dan maar besloten om het toilet en douche in de camper niet te gebruiken. De voorzieningen waren netjes en dan hadden we al zeker geen ruzie over wie nu die toilet moest schoonmaken, dat leek ons al zo'n goor jobke.

Heerlijk geslapen. Prachtig weer en vriendelijke mensen om ons heen. Iedereen die voorbij kwam, de meest nog in pyjama, wenste ons een goedemorgen.

En dan...toch voor mij de eerste ergernis. Als je je met drie moet aankleden in een camper is het toch een gemanoeuvreer en een krappe bedoening.

Al een geluk was het stralend weer en konden we buiten ons ontbijt nemen. Dan stel ik me toch wel de vraag, pakt nu dat het slecht weer is, dan zit je met drie op enkele vierkante meters. Zo dicht op elkaars lip, slecht weer en dan die benauwde ruimte, daar komt dan gegarandeerd ruzie  van!

Maar het was goed weer, dus even geen horror-scenario's.

Het was een aangenaam verblijf. Veel geshopt en er nog van genoten ook, dat maak ik niet veel mee de laatste tijd. 

In één van de strandbars gehangen (zitten kan ik het niet noemen, je hangt er letterlijk in de zetels). Daar hebben we alle drie trouwens een mooi rood kleurtjes op gedaan.

Koken heb ik ook niet gedaan, dus lekker uit eten geweest.

En vooral veel kilometers gewandeld.

De terugreis was toch een kleine voorbereiding.  Alles weer op zijn plaats leggen en zorgen dat er niets kan omvallen of verschuiven onderweg.

Thuisgekomen, camper tot aan de voordeur gereden en alles eruit gesmeten.

Moe maar voldaan in ons eigen bed gekropen.

Morgen kan de was en de strijk weer beginnen en de camper schoonmaken zodat we hem netjes kunnen terug brengen.

Is dit verhaal voor herhaling vatbaar? Awel ik weet het niet zo goed. Nu zaten we op een vast plekje aan de kust. Als we de Normandië toer zouden doen dan is het telkens naar een andere plaats rijden. Hoe zijn de voorzieningen dan? Hoe gaat het koken in zo'n ding er aan toe? En wat als het weer tegen valt? 

Ik zou sowieso voor een grotere camper opteren dan wat we nu hadden (max 5 personen).

We zullen het allemaal maar eerst laten bezinken en dan zien we wel weer....

Aangezien ik maniakaal poetser ben geworden of al was en hier met een hond en een paar katten zit, stond ik meer met de stofzuiger in mijn hand dan wat anders.  Elke dag en soms twee keer per dag omdat ik het niet kon aanzien.

Poetsen is nooit een echte opdracht voor me geweest, meer een hobby of een bezigheid.  Maar ik moet wel toegeven dat als ik mijn dagboek dagelijks overloop dat het nu niet bepaald leuk is om elke dag te lezen, ik heb gepoetst.

Dus na een paar reviews te lezen en prijzen te vergelijken toch onzen James aangeschaft.  Jawel ik heb hem een naam gegeven, simpelweg omdat ie mijn trouw hulpje is en toch wel wat werk uit mijn handen neemt.  

Hij praat ook tegen mij dus ik voel me niet gauw alleen.  Hij blijft zich wel Roomba noemen, maar dat biep ik wel weg.  Zo zegt ie dat hij gaat starten met stofzuigen of dat zijn vuilbakje vol is.

Ik laat hem meestal starten in de keuken en dan kan ik ondertussen de living opruimen.  Vervolgens doen we een switch.  Dan mag hij in de living stofzuigen en ik kan dan de keuken dweilen.  En het moet gezegd zijn, hij doet zijn werk grondig.  Alle haren, kruimels neem ie mee. Het is gewoon een samenwerkende vennootschap dat we hebben.

Als ik ga strijken gaat James naar boven om de slaapkamers en de badkamer te doen en zo vliegen we met twee door het hele huis.  

Dit klinkt nu verdacht veel op een reclamestukje, maar ik kon het niet laten om jullie te laten weten hoe James mijn leven een stuk aangenamer maakt.  Een stuk minder stress, ik hoef me niet schuldig te voelen als ik even in de zetel ga zitten terwijl hij nog verder werkt, die vindt dat helemaal niet erg.

Het is een spannend verhaal tot op het einde toe, je krijgt als beloning nog een extra verhaal van hoe het nu eigenlijk verder gaat met de personages.

Het enige dat me stoorde in het boek zijn de "bed-scenes".  Ik ben helemaal niet te vinden voor de "Vijftig tinten grijs" boeken.  Enerzijds omdat het een hype is en anderzijds ben ik van mening dat ze lijken op die goedkope stationsromans.

Geniet ervan zou ik zeggen!

Voor mij is het nu aan "Het meisje in de trein" van Paula Hawkins aan de beurt.  Ik ben er al in begonnen, maar naar mijn mening vlot het niet zo goed en is het redelijk kinderlijk geschreven.  Ik ga doorbijten hoor en als ik hem uit heb laat ik het jullie weten.

• Na zes weken ziekenhuis breekt er een nieuwe periode aan in mijn leven.  Met vallen en opstaan kom ik er wel.  Ik kan weer genieten van hele kleine dingen, sta bewuster in het leven dan ooit.  Ik ben absoluut niet meer dezelfde persoon als eerst en ben daar wel blij om.  Kortzichtigheid, hypocrisie en mensen met verkeerde bedoelingen zullen er altijd zijn en het zal in de toekomst nog moeilijk zijn om die personen te onderscheiden van de oprechte mensen.  Mijn bagage is groot nu, maar lichter en voelt een stuk aangenamer! Ik ben blij dat ik deze ervaring mocht meemaken in mijn leven, de steun en babbels van vele lieve mensen mag ervaren.  Stilletjes aan neem ik de draad van het leven weer op, met veel moed en nieuwe vaardigheden!  De enige hoop die ik heb is het oogsten van succes, weliswaar in kleine stapjes!

Groepstherapie was best saai.  Anderhalf uur heeft één persoon mogen praten.  Het laatste kwartier was voor mij.  Geen spectaculair afscheid en dat had ik ook niet verwacht.  Ik heb de bescheiden kleine groep veel moed gewenst en de raad gegeven dat ze zich voor de volle 100% moeten geven, maar kleine stapjes moeten nemen en in ieder geval nog niet moeten lopen.

Ik ben hier als een kille koude steen binnen gekomen, maar vertrek als een bloem die open staat voor veel dingen.

Voor de laatste avond nog eens lang blijven plakken aan de grote tafel. We hebben lang gebabbeld over hoe we hier binnen kwamen en hoe we erop terug kijken.  Blijkbaar ben ik voor velen hier een voorbeeld.  

Straf!, want ik had hier zelf ook een paar als voorbeeld in het begin en toen ze vertrokken.  Dat geluk straalde van hen af.  Wel leuk om te horen dat mensen zo naar mij kijken nu.

Toch raar vind ik dat, ik doe nu al zes weken therapie om dat doel te bereiken en ik slaagde er niet in.  Nu een wild vreemde, ik raakte haar aan zonder na te denken en voelde onmiddellijk dat het veilig was.  Ik voelde haar onmacht en haar verdriet uit het diepste van mijn hart.

Vandaag staat er niet zoveel op het programma.  Enkel de groepstherapie en die zie ik vandaag niet zo goed zitten.  Sabrina gaat weg vandaag en waarschijnlijk moeten we dan iets rond haar afscheid doen.  Ik zou niet weten wat ik haar moet wensen, aangezien ik haar niet veel goeds kan toe wensen.  Ik heb het helemaal gehad met haar.  Haar zielig gedoe ivm haar rug, haar gedoe voor aandacht, de godsvruchtige vrouw en het rond de mannen hangen.  Ze heeft verschillende persoonlijkheden in haar en dat is ook haar diagnose.  Begin haar dan maar iets toe te wensen, voor eender wie van haar.  Geen enkel van haar persoontjes ligt me of heb ik voeling mee.  Hier komt voor mij toch sterk naar boven dat ik duidelijkheid wil in mijn leven en vooral in het aangaan van relaties.  Die heb ik niet bij haar en ik vind de energie niet om door de verwarring heen te kunnen kijken.

• Ouder: het zorgzame, troostende, verantwoordelijkheidszin
• Volwassen: gelijkheid, realistisch, mee denkend
• Kind: het speelse, kinderlijkheid, hulpbehoevend

Op deze moment is mijn "kind" het grootst, ik moet getroost worden en heb nood aan geborgenheid.

Groepstherapie was vrij luchtig en maar goed ook, want de vermoeidheid speelt me weer parten.  We moesten ons de ideale auto voorstellen inclusief wat erin en de omgeving.  Mijn gedachte dwaalde af naar een grote zwarte hoge auto met getinte ramen, lederen interieur, automatic, alles proper en in de koffer de bench met mijn hond in.  Verder ik aan het stuur op een autostrade zonder eindbestemming.

Wat wil dit nu zeggen; dat ik de controle wil behouden, mij wil kunnen afsluiten en zo snel mogelijk van mijn verleden wil wegrijden en blijkbaar heb ik daar niemand voor nodig, want ik neem niemand mee in de auto.

Raar eigenlijk hoe je met zulke oefeningen tot een weerspiegeling van je leven kan komen. 

Het verloren lopen begint hier nu toch ook al een beetje.  Dit weekend zou ik tot maandagavond naar huis mogen.  Van zo hard ik er de vorige keren tegenop zag om naar huis te gaan, heb ik nu zoiets van laat maar komen.  Ik moet het thuis ook leren om te rusten.

Voor mezelf is het een raar gevoel om als enige ancien over te blijven.  Ik weet niet of ik nog vaak vooraan aan de grote tafel ga zitten.

Ze is met veel tranen vertrokken.  Toen ik haar kaartje kreeg was het toch ook moeilijk om mijn tranen te bedwingen.

Ze is maar heel even in de groepstherapie geweest en snel weer vertrokken.  Ze zal ook wel gevoeld hebben dat het haar plek niet was voor de moment.  Bij het eten heb ik ze ook niet gezien, dus voorlopig gaat de dag nog goed.

Wow ik kom net van bij de psychologe en hetgeen dat me vooral bijblijft is dat ik niet zoveel van mezelf hoe te verwachten.  Ik moet niet altijd alles kunnen er is ook nog zoiets als mogen.  Past het niet om te strijken dan is dat zo en moet ik me ook niet schuldig voelen.

Het is vooral op korte termijn denken en veel bewuster leven.  Maar dat maakt dat ik hard ga veranderen.  Ik weet niet of dat het wel oké is voor iedereen.  Ik besef ook wel dat ik niet voor iedereen goed kan doen, maar ik ga alvast meer aan mezelf denken.

Morgen vertrekt er weer iemand naar huis.  Dan ga ik me wel eenzaam voelen, want ik ben de laatste van de vaste groep dan.  Dan heb ik geen partner in crime meer om bedenkelijke blikken mee uit te wisselen.

Ik loop hier nu ook al verloren, snak naar warmte voor mijn nek en slaap.  Ik voel dat ik me weer vooruit moet slepen en de rust niet kan vinden.  De binnenkant van mijn kaak is kapot gebeten omdat ik weer op van de zenuwen ben.  Verdomme waarom geraak ik hier nu niet vanaf?  Het blijft maar duwen en trekken en ik vind de oplossing niet.

Ik ben razend geworden in de groepstherapie.  De therapeut had een oefening voor mij zodat ik duidelijk het verschil in mezelf kon ontdekken tussen de bange zelfbeschermende en afgesloten ik en de verwarde zoekende ik.  Het ging prima, wel wat emotioneel, maar ik merkte het verschil wel op.  Tot Sabrina me haar mening gaf.  Ze was aan het zeggen dat ik dezelfde angst die ik had nu op mijn dochter verder zet.  Ik ontplofte toe ik haar bezig hoorde in haar gebrabbel van ik wil je niet kwetsen, maar...  Ze bleef er ook op doordrammen en toen ben ik echt kwaad en venijnig geworden.  Ik heb haar toegesnauwd dat ze moest zwijgen als het over een kind-ouder relatie gaat, aangezien ze zelf geen kinderen heeft en ze die relatie ook niet kan ervaren vanuit de positie als ouder zijnde.  Ze gaf ook commentaar naast de kwestie en die was dan gestaagd op één verhaal dat in een gezellig onderonsje verteld was geweest.  Ik kreeg het zo warm en begon te zweten, ik wilde daar weg en haar niet meer zien.

Ik kan daar echt niet meer mee aan tafel zitten.  Die doet alsof er niets aan de hand is en ik voel me nog altijd heel klein.

Hoe dom haar uitspraak ook was, ik stel ze toch in vraag.  Wat bezielt iemand om zo'n stelling te maken, zich al te verontschuldigen op voorhand dat ze kwetsend zal zijn en toch blijven doordrammen als je ziet dat het inderdaad kwetsend overkomt.  Het is doelbewust iemand raken.  Ik ben echt compleet van de wijs.  De therapeut wilde me helpen met een oude pijn en dat ging goed tot zij roet in het eten gooide.  Deed ze het uit jaloezie? Ik vermoed het toch want haar impulsiviteit geloof ik niet.  Ze is doelgericht te werk gegaan.

Het was weer slaapverwekkend in de groepstherapie.  Ik heb toch kunnen vertellen dat ik me emotioneel niet oké voel en me met mijn gevoelens geen blijf weet.  

De uitleg van mijn gevoelens toe te laten en er niet tegen te vechten helpt niet als je ze niet naar buiten kan brengen.  Mijn boosheid zal geen probleem zijn, maar wie het dan moet ontgelden zal er niet blij mee zijn.

De groepstherapie was zo saai dat ik me erop betrapte in slaap te vallen. Er zijn maar twee mensen ellendig lang aan de beurt geweest en dan net de twee saaiste die steeds weer over hetzelfde zeuren.  Waarvan één over God en haar ingebeelde rugproblemen.

Bij de psychologe had ik ook niet zoveel te vertellen.  Het ging vooral over alle gevoelens die ik nu gewaar word en waar ik niet goed mee weet om te gaan.  Verder had ze me ook gezegd dat ik er op moest letten dat mijn dochter zich niet te veel afsluit of vlucht voor problemen.  Volgens haar doet mijn dochter dat nu al een beetje.  Voor de tijd die me hier nog rest moest ik vooral naar mezelf kijken en me minder aan mensen hier hechten, omdat ik alles in de buitenwereld of mijn eigen omgeving moet toepassen.  Wel moeilijk als een groepstherapie door twee mensen wordt ingepalmd.  Maar dat moest ik volgens haar gebruiken om een bredere kijk op de wereld te krijgen.  De emotie frustratie dan weer als een gevoel te erkennen en te plaatsen.  Ik zou de ergernis niet enkel op de persoon moeten zien, maar meer als de momentopname of de situatie.

Groepstherapie ging vandaag over waarden die je in je leven wil meedragen of waar je in het verleden van hebt genoten.  Voor mij waren het de volgende:

Ik kom van bij de psychiater en er waren resultaten binnen ivm vorige testen.  Blijkt daaruit dat mijn innerlijke woede nog vast zit, dat ik duidelijke communicatie nodig heb om te functioneren en vooral veel structuur.  Vanuit het team hadden ze opgemerkt dat ik terug vast zit in mijn uitten van gevoelens.  De draagkracht en -last waren verhoogd omdat ik nu leef van dag tot dag en het is wel de bedoeling dat ik weer toekomstperspectieven ga stellen.

In de refter ben ik uitgebreid gekust geweest door mijn mede-bewoners.

Zou het hier echt een leuke verjaardag mogen worden?  Hij is alvast mooi gestart!  Ik voelde me iets waard.

Tijdens de weekstart even voor me opgekomen ivm de refterdienst.  Vorige week zat me nog heel hoog en het moest van mijn hart af.  Bij de meeste is dat goed onthaald, maar je hebt dan altijd wel ene die zich moet verdedigen.  Ik kreeg alvast een compliment van mijn therapeut en de hoofdverpleger dat ik het heb durven zeggen.

Groepstherapie was weer even aanpassen, weer nieuwe erbij en vertrouwde gezichten weg.

Mijn dochter mocht vandaag op een gesprek komen bij de psycholoog.  Ze moest eerst alleen binnen en daarna mochten mijn man en ik erbij komen zitten.  Mijn dochter heeft eindelijk duidelijkheid gekregen over waarom ik nu hier ben.  We hebben ook nog eens gereageerd ivm de planning die thuis gemaakt moet worden voor de toekomst.  Klinkt allemaal heel logisch nu, maar de praktijk ligt nog drie weken verwijderd.  Ik was wel bij dat de psychologe het computergebruik van mijn dochter nog eens vermelde.  Altijd fijn dat een buitenstaander haar mening geeft, dan dringt het misschien wel eens door bij mijn dochter.

's Avonds zijn er ex-patiënten op bezoek gekomen voor mijn verjaardag.  Ik had een grote taart bij en heb nog eens kaarsjes mogen uitblazen (hoe kinderlijk plezant was dat).

Ik begin wel meer te beseffen dat ik onder zware medicatie zit, maar vrees dat ik ze al gewoon ben.  Tegenwoordig erger ik me vaak aan vanalles en nog wat en word ik echt kort van stof of zou ik iemand iets kunnen aandoen.  Zo zit er hier iemand met een tic en ik heb me al serieus moeten inhouden om die niet te slaan.  Ik heb geen idee waar dit weer vandaan komt, maar mijn zenuwen worden zwaar op de proef gesteld.

Groepstherapie was raar.  Afscheid nemen van twee mensen doet echt niet goed.  Anderzijds willen ze vertrekken dus zouden we ons sterk moeten houden en blij moeten zijn voor ze.

Wat mij betreft tijdens de therapie.  Ik heb gehuild!  Ging vooral over mijn kwaadheid dat in me woed en waar ik geen blijf mee weet.  

Pissed off! Zo ineens krijg ik dat.  Niemand die zijn taak serieus neemt.  Ik heb net de koffiedienst voor iemand anders gedaan. 

Bij de psychiater heb ik een opdracht gekregen, een test ivm conflicten en hoe ik erop reageer.

Tijdens de groepstherapie moesten we eens nadenken over hoe ons droomhuis eruit zou zien.  Ik had gekozen voor een huis volledig omgeven door een hek en een gracht.  Je moet aanbellen aan de poort, dan komt er een oprijlaantje omgeven door groen.  De voordeur is vooraan en het huis is groot en voorzien van zwarte ramen met luiken.

Dit wil dus zeggen dat ik kies voor afzondering en moeilijke bereikbaarheid.  Raar dat het via zo'n oefening tot stand komt.  Na alles wat ik hier al geleerd heb, blijft dat toch mijn ideale woonplek.  Ik verkies dus nog steeds voor afzondering en eigenlijk schrik ik daar wel van, aangezien ik hier toch nog vaak sociaal contact opzoek.

Bij de psycholoog had ik vandaag koppelgesprek.  Mijn man is eerst alleen binnen gegaan om zijn situatie te schetsen, daarna mocht ik erbij komen.  Het ging er vooral over om de verbintenis terug aan te gaan en de waarden binnen het gezin te herstellen.  Voor mij was het belangrijk dat er orde en structuur komt, want ik vind dat iedereen maar zijn ding doet en dat we elkaar voorbij lopen.  Dus ik had voorgesteld om een groot bord in de keuken te hangen met een maandschema en dat ieder met een kleur zijn taken of afspraken erop zou noteren.  Op die manier weten we toch al meer van elkaar en krijgen we meer inzicht. 

Ik zie dat natuurlijk weer helemaal zitten, maar vrees een beetje dat het naderhand gaat slabakken.  Het zal een effort van ons allemaal zijn om het vol te houden.

Na de middag hebben we vrij.  De meeste zijn al weg om leuke dingen te doen, ik heb eerlijk gezegd zin om in mijn bed te kruipen.  Ik ben heel moe en heb geen zin om te praten of sociaal te doen.  Ik kan dat gevoel zo over mij krijgen met momenten dat ik lastig van mezelf word.

Er was bezoek langs gekomen en het voelde niet goed aan, want ik was veel te kribbig.  Dat begint dan met afstandelijkheid, dan vlieg ik eens uit en dan is het gelatenheid.  Op zulke momenten vraag ik me af hoe het zou zijn als ik minder medicatie zou krijgen.  Dan ben ik toch helemaal niet meer te genieten.  Best beangstigend.  De dag dat ze de medicatie gaan afbouwen houd ik mijn hart vast.

Ik moet nu wel toegeven toen ik na die zes weken op de paaz-afdeling buiten kwam ik werkelijk een paar weken op een roze wolk heb geleefd.  Alles was prima en ik kon al de dingen die ik geleerd had toepassen.  Haalde kracht uit de relaxatie oefeningen en paste die ook nog steeds toe als ik voelde dat het wat moeilijker ging.

Gaande weg is dat gevoel een beetje verdwenen.  Niet dat ik me rot slecht ging voelen ofzo, maar het was niet meer de euforie van toen.

Ergens halverwege mei heb ik een avond gehouden, waar ik enkele mede-patiënten heb uitgenodigd (waar ik overigens een echte vriendschap mee heb opgebouwd) en geloof het of niet enkele oude bekende uit mijn leven.  Ik was ervan overtuigd dat ik totaal geen vrienden meer had en tijdens die diepe zwarte periode zijn er een paar mijn leven terug ingekomen, waar ik het totaal niet van had verwacht.  Ik heb die avond gebruikt om iedere genodigde persoonlijk te bedanken voor hun steun en ook enkele waar ik mijn verontschuldigingen heb aangeboden.  Van die avond heb ik echt genoten. Me omringen met mensen die ik graag zie en waarvan ik weet dat ze mij ook graag zien.  

Er zijn natuurlijk ook wel wat donkere momenten geweest.  Zo heb ik afscheid genomen van enkele waarvan ik dacht dat ze zoveel voor mij betekende.  Mensen waar ik van dacht dat ze een meerwaarde aan mijn leven boden.  Doet dat pijn?  Natuurlijk, het is een kwestie van los te laten en dat is niet één van mijn sterkste punten.  Maar het moest gebeuren, voor mijn eigen gemoedstoestand, veiligheid en voor mijn gezin.  Ik worstel daar nog mee, want ergens is het een gemis en een gevoel van falen.  Ik besef dat het voor mij ook een stukje afscheid van mezelf nemen is.  Niet meer de goedgelovigheid zelve zijn.  En vooral zelfbescherming!

Voorlopig loopt alles zijn gewone gangetje.  In het huishouden ben ik wel in het oude patroon gevallen, poetsen is een dagelijkse bezigheid geworden, noem het gerust maniakaal.  Rustmomenten inlassen is een ware opgave voor mij en krijg er vaak een schuldgevoel over, want dan ben ik eigenlijk niets aan het doen, kan dat wel?  

Ik ben terug boek beginnen lezen.  Op een slakkentempo, want concentratie is ver zoek, maar het lukt me wel en vooral ik kan er van genieten.  

Momenteel sta ik op een wachtlijst om dagtherapie te volgen.  Ik heb totaal geen idee wanneer dat kan starten, maar ik kijk daar enorm naar uit.  Het zal er intensiever aan toe gaan dan tijdens mijn opname, maar dat maakt me niets uit.  Ik voel dat ik nood heb aan begeleiding en ik schaam me er totaal niet voor om dat toe te geven.  

Voorlopig ga ik wekelijks naar mijn eigen psychologe en trek ik me daar aan op om bepaalde dingen te leren of duidelijkheid in te kunnen scheppen.

Och ik weet wel dat ik er kom en ik zit absoluut niet meer zo diep als toen, maar ik zou wel graag voor mezelf een klein beetje meer zekerheid willen dat ik niet meer herval en domme dingen ga doen.  Het zal veel van mezelf vragen en de ene dag lukt dat en de andere niet, so what!

Ik kom net terug van bij de psychologe en als die begint te praten komt er toch veel duidelijkheid naar boven.  Eerst zelfzorg leren, mezelf mijn verdriet toe laten en te verzorgen, troosten en leren dat ik ook mag zijn en bestaan.

In de groepstherapie ben ik later binnen gevallen omwille van mijn afspraak met de psychologe.  Best wel lastig want je komt zo halverwege binnenvallen.  Weeral lovende woorden dat ik het zo goed doe, terwijl ik van mezelf merkte dat ik vrij hard was met mijn woorden naar anderen toe.  Ik merkte op dat ik me ofwel stoor aan anderen hun problemen ofwel er veel te hard in op ga.  Ik hoop dan ook dat ik weer de focus op mezelf kan leggen en mijn zelfzorgproces kan opstarten.

Nog zoiets waar ik me zorgen over maak, mijn lijn!  Ik heb de afgelopen weken gesnoept dat het niet meer schoon is.  Nu er alles terug afkrijgen, geen lachertje.  Ik weet dat de medicatie er voor veel tussenzit, maar ik heb gewoon het karakter niet meer om van de snoep en chocolade te blijven.  Het is verschrikkelijk te weten dat er iets ligt om te snoepen, want dan moet het zakje/doos leeg.  Elke keer daarna die teleurstelling van een buik te bemerken of simpelweg niet meer in een broek te kunnen of een hemd dat los zat, nu om mijn lichaam te voelen spannen.  Walgelijk vind ik het!  Ik heb nu gezworen van al zeker geen pralines meer te kopen of te laten meebrengen, dat zou toch een klein beetje moeten helpen, hoop ik.

Mijn man heeft een gesprek gehad met de psychiater.  Vooral over de ernst van de depressie en de opvang later thuis.  Blijkbaar zal ik niet zo snel weer aan het werk gaan?!  De zes weken hier zal ik zeker uit doen omdat er nog veel knelpunten zijn.  Na afloop zal de begeleiding ook nog intens verlopen en dat zal nodig en zwaar zijn.  Verder was ik een perfecte patiënt waar ze goed mee kunnen werken op alle vlakken.  Veel lovende woorden natuurlijk en dat doet me deugd.

Groepstherapie was in de eerste helft heel grappig en actief.  We zijn buiten gegaan en hebben echt zotte oefeningen gedaan, het gekste eerst.  Na de pauze zijn we binnen nog verder gaan praten.  Ik kreeg echte complimenten over mijn vorderingen van de therapeut en mijn mede-patiënten.  Ik vond dat raar want ik ervaar dat zo niet als mega grote verandering.  Ik merk wel op dat ik opener ben en aanrakingen toe laat en mijn gevoel beter onder woorden kan brengen.  Enkel mijn verdriet, dat krijg ik er niet uit.  Wat me ook logisch begint te worden aangezien ik zware medicatie krijg.  

Ups en downs horen bij het leven. Soms zijn de downs zwaar om dragen en klinkt het eruit klimmen onmogelijk.

Beetje bij beetje leer ik om de moeilijke momenten te dragen en om voor mezelf te mogen zorgen.

Nu besef ik pas dat mogen zorgen voor jezelf een heerlijk gevoel mag zijn.

Het toelaten dat mensen voor je zorgen een nog leukere ervaring kan zijn.

Even stil te staan bij het leven en ervaren hoe geluk soms in kleine dingen schuilt, dat  is pas rijkdom.

Ik ben verheugd dat ik die kleine momenten mag toelaten in mijn leven. 

Ik schaam me dan ook niet om mensen dankbaar te zijn voor hun steun, mooie woorden of hun aanwezigheid!

De groepstherapie was goed verlopen.  Ik heb kunnen verwoorden hoe ik me voel, inclusief mijn vastzittend verdriet waar ik mijne vinger nog altijd niet op kan leggen.  Ik had tranen verwacht, maar ze zullen voor de volgende keer zijn.

Na de middag zijn we buiten gaan wandelen met een paar mede-bewoners.  Daar heb ik nu eens echt van genoten.  Het klinkt raar, maar ik heb hier vriendinnen gemaakt.  

Tijdens de groepstherapie kwam er weer iemand nieuw bij.  Dus ik ben best weer wat gespannen vooral omdat ik vast zit met mijn verdriet en me moeilijk kan laten gaan in de groep.  Ik stel me helemaal niet open voor de nieuwe, laat staan dat ik mijn zwakte zou tonen.

Tijdens de groepstherapie heb ik zoveel gegeven dat ik heel moe ben.  Ik voel me helemaal niet goed in mijn vel en bedreigd langs alle kanten.  In de therapie zei de therapeut dat ik mocht loskomen van mijn zelfbescherming, dat ik mag toelaten om beschermd te worden en mijn kracht mag belonen en omhelzen.  Maar ik voel me zo niet!  Ik wil huilen, maar het lukt me weer niet.  De krop in de keel en rond dwalen, niet stil kunnen zitten.  Ik had deze emotionele periode wel verwacht, maar dacht dat ik mijn tranen dan openlijk kon laten vloeien.  Waarom voel ik me dan zo geblokkeerd?

Erg maar ik heb mezelf uit de sessie "omgaan met stress" verwijderd.  Er drong absoluut niets binnen en kon me totaal niet concentreren.  Ik voelde me echt ellendig en leeg.  Ik ben op mijn bed gaan liggen en als een blok in slaap gevallen.

Voor de groepstherapie was ik enorm zenuwachtig en terecht.  Twee nieuwe mensen werden in de groep gezet en dat stak me zo tegen.  Terug me leren open stellen vraagt voor mij zoveel aanpassing en het ging nu net zo goed met de groepstherapie.  Deze keer was ik dus heel gesloten en afwerend.

De wissel is dan ook heel heftig.  De mensen die vertrekken zijn weg en er komen nieuwe mensen terug bij.  Ik merkte dat ik me dan vijandig opstel.  Ik wil er geen nieuwe bij, ik wil me niet weer moeten voorstellen en bloot geven.  Ik merkte verdomme vooruitgang en nu vlieg ik weer achteruit.  Terug die botsende emoties en recht krabbelen.

• gebrek aan zelfvertrouwen
• TE plichtsbewust
• TE schuldig voelen
• niet kunnen loslaten.

Het valt me wel steeds op dat het uur bij de psycholoog, voorbij vliegt, dus dat moet toch een teken zijn dat ik productief ben bezig geweest.

Het gaat allemaal tijd vragen en hij zei dat ik de zes weken zou moeten uitdoen.  Dat durf ik niet tegen mijn man te vertellen.  Ik ben hier naar toe gekomen voor twee weken en dan zou ik genezen zijn, dacht ik.

Net groepstherapie gehad.  Wat was dat?  Ze hebben een oefening met mij gedaan waarbij ik menselijk kontakt moest hebben.  Ik mocht gelukkig zelf iemand kiezen waarbij ik het mocht proberen.  Het begon met stapjes dichter te zetten en dan begon ik te beven en te huilen.  Ik was voortdurend aan het denken, "oh nee die komt dichter, wat moet ik doen? een hand geven? es een titske geven?"  Zolang die mij maar niet gaat knuffelen is het prima.  Ja lap hé, kies ik dus net iemand uit die zo meelevend is, pech.  Ik sta daar te snikken en die neemt me gewoon in haar armen alsof het niks is.  En ja hoor de sluizen stonden open, net een klein kind met natte tranen en al.  Het was heftig, intens en toch wel een beetje bevrijdend.  Nadien weer typisch ik, stond ik me te verontschuldigen dat ik haar schouder had nat gesnotterd.

Vervolgens was het relaxatietherapie in groep.  Op een matje liggen en je bewust worden van je spieren en innerlijk tot rust komen.  Het was een rare yoga-achtige methode, maar ik heb geprobeerd om er in mee te gaan.  Geprobeerd hé, ik werd steeds afgeleid naar alle geluiden rondom mij en tegen dat er iemand begon te snurken (waarschijnlijk totaal relax) was het voor mij om zeep.  

Daarna had ik nog een gesprek met een stagaire psychologe en dat was eigenlijk een beknopte herhaling van het gesprek dat ik gisteren met de psychologe had.  Nu moeten ze het toch ondertussen weten niet?

Voor de eerste keer had ik me opgegeven om mee te gaan wandelen en dat is me wel goed bevallen.  

Het enige zenuwslopend moment vandaag was het eten in de refter. God wat heb ik me daar druk om gemaakt!  Ik ben er vandaag al twee keer geweest en het verloopt toch wat onwennig.  De mensen willen praten, maar ik wil eten en dan weg.

Er wordt rekening gehouden met mijn man en dochter waar ik wel blij om ben.   Het is natuurlijk de vraag of ze ook willen komen praten met de psychologe.

Voor mijn dochter vind ik dat wel belangrijk, want zij draait maar mee in deze mallemolen en ze heeft er niet voor gekozen.  Ze gaat misschien blij zijn dat ze ook een keer gehoord wordt.

Ik moest ook een vragenlijst invullen met 574 ja/nee vragen.  Dat ging van "zou je dieren willen pijn doen?" tot "zou je graag als schrijnwerker willen werken?"  Wat een vraag, ikke als schrijnwerker.  Ik zou dat wel tof vinden om te kunnen en als ik dat dan kan dan zal ik dat wel graag doen zeker, maar zou ik ooit willen leren om schrijnwerker te worden?  Dat is dus geen simpele ja/nee vragen hé.  Voor mij althans niet, want ik zou toch maar rond elke vraag een fantasietje breien en dan werd het geen ja/nee vraag meer, maar eerder als misschien of als ik ...  Dat was dus geen optie, gewoon op de ja of de nee concentreren en niet afwijken.

Normaal mocht ik die lijst over drie dagen klaar hebben. Ik kan me dan niet houden en ga er weer als een TGV door.  Op anderhalf uur was ie klaar en kon me nog inhouden om te brullen "ik ben klaar, wat nu?"

Ik heb letterlijk gezegd dat ik alleen ben en geen vrienden meer heb door mijn eigen toedoen.  Ik hield me sterk en stoer, want ik zou hier nu eens niet in tranen uitbarsten.  De groep weet nu een beetje meer over mij en daar zouden ze het mee moeten doen.

Na een uur op mijn tanden bijten en een gezicht op te zetten "van doe verder geen moeite", ben ik naar mijn kamer gespurt en onbeheerst beginnen huilen.  Daar zat ik dan, zielig en alleen als een hoopje ellende met snottebellen.