Vervolgens was het relaxatietherapie in groep.  Op een matje liggen en je bewust worden van je spieren en innerlijk tot rust komen.  Het was een rare yoga-achtige methode, maar ik heb geprobeerd om er in mee te gaan.  Geprobeerd hé, ik werd steeds afgeleid naar alle geluiden rondom mij en tegen dat er iemand begon te snurken (waarschijnlijk totaal relax) was het voor mij om zeep.  

Daarna had ik nog een gesprek met een stagaire psychologe en dat was eigenlijk een beknopte herhaling van het gesprek dat ik gisteren met de psychologe had.  Nu moeten ze het toch ondertussen weten niet?

Voor de eerste keer had ik me opgegeven om mee te gaan wandelen en dat is me wel goed bevallen.  

Het enige zenuwslopend moment vandaag was het eten in de refter. God wat heb ik me daar druk om gemaakt!  Ik ben er vandaag al twee keer geweest en het verloopt toch wat onwennig.  De mensen willen praten, maar ik wil eten en dan weg.

Er wordt rekening gehouden met mijn man en dochter waar ik wel blij om ben.   Het is natuurlijk de vraag of ze ook willen komen praten met de psychologe.

Voor mijn dochter vind ik dat wel belangrijk, want zij draait maar mee in deze mallemolen en ze heeft er niet voor gekozen.  Ze gaat misschien blij zijn dat ze ook een keer gehoord wordt.

Ik moest ook een vragenlijst invullen met 574 ja/nee vragen.  Dat ging van "zou je dieren willen pijn doen?" tot "zou je graag als schrijnwerker willen werken?"  Wat een vraag, ikke als schrijnwerker.  Ik zou dat wel tof vinden om te kunnen en als ik dat dan kan dan zal ik dat wel graag doen zeker, maar zou ik ooit willen leren om schrijnwerker te worden?  Dat is dus geen simpele ja/nee vragen hé.  Voor mij althans niet, want ik zou toch maar rond elke vraag een fantasietje breien en dan werd het geen ja/nee vraag meer, maar eerder als misschien of als ik ...  Dat was dus geen optie, gewoon op de ja of de nee concentreren en niet afwijken.

Normaal mocht ik die lijst over drie dagen klaar hebben. Ik kan me dan niet houden en ga er weer als een TGV door.  Op anderhalf uur was ie klaar en kon me nog inhouden om te brullen "ik ben klaar, wat nu?"

Ik heb letterlijk gezegd dat ik alleen ben en geen vrienden meer heb door mijn eigen toedoen.  Ik hield me sterk en stoer, want ik zou hier nu eens niet in tranen uitbarsten.  De groep weet nu een beetje meer over mij en daar zouden ze het mee moeten doen.

Na een uur op mijn tanden bijten en een gezicht op te zetten "van doe verder geen moeite", ben ik naar mijn kamer gespurt en onbeheerst beginnen huilen.  Daar zat ik dan, zielig en alleen als een hoopje ellende met snottebellen.

Waarschijnlijk zullen jullie gaande weg wel denken "goh dat mens kan een stukje zagen" en misschien herkennen jullie jezelf in wat ik ga schrijven. Soit, we zullen wel zien.

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een vrouw van 37 jaar en ik kamp al vijf jaar met een zware depressie. Dat weet ik eigenlijk nog maar enkele maanden dat ik die "ziekte" heb.

Gedurende die onwetende jaren dacht ik dat ik simpelweg een lastige, triestige, kortzichtige, angstige vrouw was.

Ik ben getrouwd en we hebben samen een tienerdochter en sinds kort is er een hond al "gezinslid" bijgekomen.

Een tweede reden waarom ik mijn blog start is omdat ik wegens de depressie opgenomen ben geweest in het ziekenhuis en dat ik sindsdien een ijverige dagboekschrijfster ben geworden. En schrijven helpt! Mijn gedachten neerpennen en ze dan even te kunnen laten voor wat ze zijn geeft me de ruimte om structureel te kunnen denken.

Ondertussen wordt ik psychologisch begeleid en neem ik anti-depressiva. Het heeft enorm lang geduurd eer ik die stap heb durven zetten. Ik ging geen medicatie nemen, wat dachten ze wel. En een psycholoog je verhaal even vertellen, uhu die gaat me nu eens zeggen wat ik moet doen en hoe ik mijn leven moet leiden. Ik dacht het niet!

Nu ik midden in dit proces zit en opgenomen ben geweest praat ik wel anders.

Ik moet toegeven dat een psycholoog of therapeut een vak is om u tegen te zeggen. Gelukkig bestaan zulke mensen en weten ze waarover ze praten.

Tijdens mijn opname heb ik zoveel mogen leren met vallen en opstaan. Ik geef toe dat ik vroeger ook dacht van op die afdeling zitten de zotten, maar nu piep ik wel anders. Of nee ik ben vanaf nu ook één van die zotjes.

Toen ik er toekwam was ik zo bang. Mocht ik buiten? En oh nee die zitten allemaal bij elkaar te praten en ze kijken naar mij, ik ga daar absoluut niet zitten! Wat? Samen eten? Ikke nee hoor ik eet wel op mijn kamer.

Na een paar dagen had ik het door. In principe is dat een mini-maatschappij. De verpleging helpt je om structuur in je leven te brengen, door tijdig op vaste tijdstippen je medicatie te halen moet je wel praten en door op vaste tijdstippen te eten krijg je weer wat tijdsbesef.

Je krijgt een schema met de activiteiten en sessies die je moet bijwonen. De ruimte die voorzien zijn waar je met je mede-patiënten kan samen zitten is om je sociaal leven een boost te geven.  Want het moet gezegd zijn door een depressie val je zonder pardon in een isolement.

Na die paar dagen is er iets veranderd in mij. Ik had plots het gevoel van ik ga me hier voor de volle 100% inzetten. Elke therapie zou ik bijwonen met mijn volle aandacht. Elke test in alle eerlijkheid invullen en bij de psychologe zou ik elk trauma of probleem aankaarten.

En waar zat ik na die paar dagen? Jawel bij de mensen samen aan de tafel, stilletjes en verlegen, maar ik zat er wel.

Tot op vandaag beklaag ik me dat nog steeds niet.  Nee, ik zie het eerder als mijn eerste stap naar mijn nieuw leven.