Ik kom net terug van bij de psychologe en als die begint te praten komt er toch veel duidelijkheid naar boven.  Eerst zelfzorg leren, mezelf mijn verdriet toe laten en te verzorgen, troosten en leren dat ik ook mag zijn en bestaan.

In de groepstherapie ben ik later binnen gevallen omwille van mijn afspraak met de psychologe.  Best wel lastig want je komt zo halverwege binnenvallen.  Weeral lovende woorden dat ik het zo goed doe, terwijl ik van mezelf merkte dat ik vrij hard was met mijn woorden naar anderen toe.  Ik merkte op dat ik me ofwel stoor aan anderen hun problemen ofwel er veel te hard in op ga.  Ik hoop dan ook dat ik weer de focus op mezelf kan leggen en mijn zelfzorgproces kan opstarten.

Nog zoiets waar ik me zorgen over maak, mijn lijn!  Ik heb de afgelopen weken gesnoept dat het niet meer schoon is.  Nu er alles terug afkrijgen, geen lachertje.  Ik weet dat de medicatie er voor veel tussenzit, maar ik heb gewoon het karakter niet meer om van de snoep en chocolade te blijven.  Het is verschrikkelijk te weten dat er iets ligt om te snoepen, want dan moet het zakje/doos leeg.  Elke keer daarna die teleurstelling van een buik te bemerken of simpelweg niet meer in een broek te kunnen of een hemd dat los zat, nu om mijn lichaam te voelen spannen.  Walgelijk vind ik het!  Ik heb nu gezworen van al zeker geen pralines meer te kopen of te laten meebrengen, dat zou toch een klein beetje moeten helpen, hoop ik.

Mijn man heeft een gesprek gehad met de psychiater.  Vooral over de ernst van de depressie en de opvang later thuis.  Blijkbaar zal ik niet zo snel weer aan het werk gaan?!  De zes weken hier zal ik zeker uit doen omdat er nog veel knelpunten zijn.  Na afloop zal de begeleiding ook nog intens verlopen en dat zal nodig en zwaar zijn.  Verder was ik een perfecte patiënt waar ze goed mee kunnen werken op alle vlakken.  Veel lovende woorden natuurlijk en dat doet me deugd.

Groepstherapie was in de eerste helft heel grappig en actief.  We zijn buiten gegaan en hebben echt zotte oefeningen gedaan, het gekste eerst.  Na de pauze zijn we binnen nog verder gaan praten.  Ik kreeg echte complimenten over mijn vorderingen van de therapeut en mijn mede-patiënten.  Ik vond dat raar want ik ervaar dat zo niet als mega grote verandering.  Ik merk wel op dat ik opener ben en aanrakingen toe laat en mijn gevoel beter onder woorden kan brengen.  Enkel mijn verdriet, dat krijg ik er niet uit.  Wat me ook logisch begint te worden aangezien ik zware medicatie krijg.  

Ups en downs horen bij het leven. Soms zijn de downs zwaar om dragen en klinkt het eruit klimmen onmogelijk.

Beetje bij beetje leer ik om de moeilijke momenten te dragen en om voor mezelf te mogen zorgen.

Nu besef ik pas dat mogen zorgen voor jezelf een heerlijk gevoel mag zijn.

Het toelaten dat mensen voor je zorgen een nog leukere ervaring kan zijn.

Even stil te staan bij het leven en ervaren hoe geluk soms in kleine dingen schuilt, dat  is pas rijkdom.

Ik ben verheugd dat ik die kleine momenten mag toelaten in mijn leven. 

Ik schaam me dan ook niet om mensen dankbaar te zijn voor hun steun, mooie woorden of hun aanwezigheid!

De groepstherapie was goed verlopen.  Ik heb kunnen verwoorden hoe ik me voel, inclusief mijn vastzittend verdriet waar ik mijne vinger nog altijd niet op kan leggen.  Ik had tranen verwacht, maar ze zullen voor de volgende keer zijn.

Na de middag zijn we buiten gaan wandelen met een paar mede-bewoners.  Daar heb ik nu eens echt van genoten.  Het klinkt raar, maar ik heb hier vriendinnen gemaakt.  

Tijdens de groepstherapie kwam er weer iemand nieuw bij.  Dus ik ben best weer wat gespannen vooral omdat ik vast zit met mijn verdriet en me moeilijk kan laten gaan in de groep.  Ik stel me helemaal niet open voor de nieuwe, laat staan dat ik mijn zwakte zou tonen.

Tijdens de groepstherapie heb ik zoveel gegeven dat ik heel moe ben.  Ik voel me helemaal niet goed in mijn vel en bedreigd langs alle kanten.  In de therapie zei de therapeut dat ik mocht loskomen van mijn zelfbescherming, dat ik mag toelaten om beschermd te worden en mijn kracht mag belonen en omhelzen.  Maar ik voel me zo niet!  Ik wil huilen, maar het lukt me weer niet.  De krop in de keel en rond dwalen, niet stil kunnen zitten.  Ik had deze emotionele periode wel verwacht, maar dacht dat ik mijn tranen dan openlijk kon laten vloeien.  Waarom voel ik me dan zo geblokkeerd?

Erg maar ik heb mezelf uit de sessie "omgaan met stress" verwijderd.  Er drong absoluut niets binnen en kon me totaal niet concentreren.  Ik voelde me echt ellendig en leeg.  Ik ben op mijn bed gaan liggen en als een blok in slaap gevallen.

Voor de groepstherapie was ik enorm zenuwachtig en terecht.  Twee nieuwe mensen werden in de groep gezet en dat stak me zo tegen.  Terug me leren open stellen vraagt voor mij zoveel aanpassing en het ging nu net zo goed met de groepstherapie.  Deze keer was ik dus heel gesloten en afwerend.

De wissel is dan ook heel heftig.  De mensen die vertrekken zijn weg en er komen nieuwe mensen terug bij.  Ik merkte dat ik me dan vijandig opstel.  Ik wil er geen nieuwe bij, ik wil me niet weer moeten voorstellen en bloot geven.  Ik merkte verdomme vooruitgang en nu vlieg ik weer achteruit.  Terug die botsende emoties en recht krabbelen.

• gebrek aan zelfvertrouwen
• TE plichtsbewust
• TE schuldig voelen
• niet kunnen loslaten.

Het valt me wel steeds op dat het uur bij de psycholoog, voorbij vliegt, dus dat moet toch een teken zijn dat ik productief ben bezig geweest.

Het gaat allemaal tijd vragen en hij zei dat ik de zes weken zou moeten uitdoen.  Dat durf ik niet tegen mijn man te vertellen.  Ik ben hier naar toe gekomen voor twee weken en dan zou ik genezen zijn, dacht ik.

Net groepstherapie gehad.  Wat was dat?  Ze hebben een oefening met mij gedaan waarbij ik menselijk kontakt moest hebben.  Ik mocht gelukkig zelf iemand kiezen waarbij ik het mocht proberen.  Het begon met stapjes dichter te zetten en dan begon ik te beven en te huilen.  Ik was voortdurend aan het denken, "oh nee die komt dichter, wat moet ik doen? een hand geven? es een titske geven?"  Zolang die mij maar niet gaat knuffelen is het prima.  Ja lap hé, kies ik dus net iemand uit die zo meelevend is, pech.  Ik sta daar te snikken en die neemt me gewoon in haar armen alsof het niks is.  En ja hoor de sluizen stonden open, net een klein kind met natte tranen en al.  Het was heftig, intens en toch wel een beetje bevrijdend.  Nadien weer typisch ik, stond ik me te verontschuldigen dat ik haar schouder had nat gesnotterd.

Vervolgens was het relaxatietherapie in groep.  Op een matje liggen en je bewust worden van je spieren en innerlijk tot rust komen.  Het was een rare yoga-achtige methode, maar ik heb geprobeerd om er in mee te gaan.  Geprobeerd hé, ik werd steeds afgeleid naar alle geluiden rondom mij en tegen dat er iemand begon te snurken (waarschijnlijk totaal relax) was het voor mij om zeep.  

Daarna had ik nog een gesprek met een stagaire psychologe en dat was eigenlijk een beknopte herhaling van het gesprek dat ik gisteren met de psychologe had.  Nu moeten ze het toch ondertussen weten niet?

Voor de eerste keer had ik me opgegeven om mee te gaan wandelen en dat is me wel goed bevallen.  

Het enige zenuwslopend moment vandaag was het eten in de refter. God wat heb ik me daar druk om gemaakt!  Ik ben er vandaag al twee keer geweest en het verloopt toch wat onwennig.  De mensen willen praten, maar ik wil eten en dan weg.

Er wordt rekening gehouden met mijn man en dochter waar ik wel blij om ben.   Het is natuurlijk de vraag of ze ook willen komen praten met de psychologe.

Voor mijn dochter vind ik dat wel belangrijk, want zij draait maar mee in deze mallemolen en ze heeft er niet voor gekozen.  Ze gaat misschien blij zijn dat ze ook een keer gehoord wordt.

Ik moest ook een vragenlijst invullen met 574 ja/nee vragen.  Dat ging van "zou je dieren willen pijn doen?" tot "zou je graag als schrijnwerker willen werken?"  Wat een vraag, ikke als schrijnwerker.  Ik zou dat wel tof vinden om te kunnen en als ik dat dan kan dan zal ik dat wel graag doen zeker, maar zou ik ooit willen leren om schrijnwerker te worden?  Dat is dus geen simpele ja/nee vragen hé.  Voor mij althans niet, want ik zou toch maar rond elke vraag een fantasietje breien en dan werd het geen ja/nee vraag meer, maar eerder als misschien of als ik ...  Dat was dus geen optie, gewoon op de ja of de nee concentreren en niet afwijken.

Normaal mocht ik die lijst over drie dagen klaar hebben. Ik kan me dan niet houden en ga er weer als een TGV door.  Op anderhalf uur was ie klaar en kon me nog inhouden om te brullen "ik ben klaar, wat nu?"

Ik heb letterlijk gezegd dat ik alleen ben en geen vrienden meer heb door mijn eigen toedoen.  Ik hield me sterk en stoer, want ik zou hier nu eens niet in tranen uitbarsten.  De groep weet nu een beetje meer over mij en daar zouden ze het mee moeten doen.

Na een uur op mijn tanden bijten en een gezicht op te zetten "van doe verder geen moeite", ben ik naar mijn kamer gespurt en onbeheerst beginnen huilen.  Daar zat ik dan, zielig en alleen als een hoopje ellende met snottebellen.

Waarschijnlijk zullen jullie gaande weg wel denken "goh dat mens kan een stukje zagen" en misschien herkennen jullie jezelf in wat ik ga schrijven. Soit, we zullen wel zien.

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een vrouw van 37 jaar en ik kamp al vijf jaar met een zware depressie. Dat weet ik eigenlijk nog maar enkele maanden dat ik die "ziekte" heb.

Gedurende die onwetende jaren dacht ik dat ik simpelweg een lastige, triestige, kortzichtige, angstige vrouw was.

Ik ben getrouwd en we hebben samen een tienerdochter en sinds kort is er een hond al "gezinslid" bijgekomen.

Een tweede reden waarom ik mijn blog start is omdat ik wegens de depressie opgenomen ben geweest in het ziekenhuis en dat ik sindsdien een ijverige dagboekschrijfster ben geworden. En schrijven helpt! Mijn gedachten neerpennen en ze dan even te kunnen laten voor wat ze zijn geeft me de ruimte om structureel te kunnen denken.

Ondertussen wordt ik psychologisch begeleid en neem ik anti-depressiva. Het heeft enorm lang geduurd eer ik die stap heb durven zetten. Ik ging geen medicatie nemen, wat dachten ze wel. En een psycholoog je verhaal even vertellen, uhu die gaat me nu eens zeggen wat ik moet doen en hoe ik mijn leven moet leiden. Ik dacht het niet!

Nu ik midden in dit proces zit en opgenomen ben geweest praat ik wel anders.

Ik moet toegeven dat een psycholoog of therapeut een vak is om u tegen te zeggen. Gelukkig bestaan zulke mensen en weten ze waarover ze praten.

Tijdens mijn opname heb ik zoveel mogen leren met vallen en opstaan. Ik geef toe dat ik vroeger ook dacht van op die afdeling zitten de zotten, maar nu piep ik wel anders. Of nee ik ben vanaf nu ook één van die zotjes.

Toen ik er toekwam was ik zo bang. Mocht ik buiten? En oh nee die zitten allemaal bij elkaar te praten en ze kijken naar mij, ik ga daar absoluut niet zitten! Wat? Samen eten? Ikke nee hoor ik eet wel op mijn kamer.

Na een paar dagen had ik het door. In principe is dat een mini-maatschappij. De verpleging helpt je om structuur in je leven te brengen, door tijdig op vaste tijdstippen je medicatie te halen moet je wel praten en door op vaste tijdstippen te eten krijg je weer wat tijdsbesef.

Je krijgt een schema met de activiteiten en sessies die je moet bijwonen. De ruimte die voorzien zijn waar je met je mede-patiënten kan samen zitten is om je sociaal leven een boost te geven.  Want het moet gezegd zijn door een depressie val je zonder pardon in een isolement.

Na die paar dagen is er iets veranderd in mij. Ik had plots het gevoel van ik ga me hier voor de volle 100% inzetten. Elke therapie zou ik bijwonen met mijn volle aandacht. Elke test in alle eerlijkheid invullen en bij de psychologe zou ik elk trauma of probleem aankaarten.

En waar zat ik na die paar dagen? Jawel bij de mensen samen aan de tafel, stilletjes en verlegen, maar ik zat er wel.

Tot op vandaag beklaag ik me dat nog steeds niet.  Nee, ik zie het eerder als mijn eerste stap naar mijn nieuw leven.