Foto
Categorieën
  • Juni 2015 (8)
  • Zes weken opname (31)
  • Inhoud blog
  • https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc
  • 20 juni 2015
  • Dagtherapie
  • Mobilhome-weekend
  • Verkeersongeluk
    Archief per maand
  • 06-2015
  • 05-2015
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Herstellen van een depressie
    positief leren denken
    20-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    Door een verhaal met leuke illustratie krijg je een duidelijker beeld over wat een depressie nu precies inhoudt.  
    I had a black dog

    20-06-2015 om 11:51 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.20 juni 2015
    Toch al twee weken bezig met dagtherapie.  Ik heb er nu al een beetje een zicht op en begin de structuur en het programma beter te begrijpen.  De groep mensen zijn echt heel aangenaam en het is weer handig om tips uit te wisselen of eens te horen waar anderen mee geholpen zijn of niet.  
    Ik zit weer in die fase van het niet aanvaarden dat ik "ziek" ben.  Ik zie het nog steeds als een soort van zwakte en kan het amper verdragen dat mijn geest wel verder wil en mijn lichaam weer foert zegt. 
    Toch valt het me op dat ik sinds die twee weken fel achteruit aan het gaan ben.  Terug dubben en piekeren, slecht slapen en dat ambetant gevoel.  
    Sinds enkele dagen is ook mijn avondmedicatie afgebouwd en dat is toch ook behoorlijk wennen.  Weer nachten wakker of heel vroeg in slaap vallen omdat ik zo moe ben.  Ik besef ook wel dat ik er zelf aan moet werken en er een soort van slaapstructuur in moet brengen en dat het dan wel beter zal gaan.  Het is gewoon zo'n warboel terug in mijn hoofd dat ik nergens een structuur in vind.  Laat dat dan voor zo'n perfectionist als ik een zwaar hekelpunt zijn.
    Maar ik probeer het toch wel positief te zien.  Ondertussen geef ik het het gewoon aan in mijn naaste omgeving dat ik me niet goed voel en ga het ook niet meer verbloemen of achter mijn fameus masker wegsteken.

    Gisteren heb ik ook een overwinning behaald.  Ik had met een vriendin afgesproken om een afspraak te maken voor een nieuwe tattoo te laten zetten en daarna stelde ze voor om iets te gaan drinken.  Ik was al behoorlijk zenuwachtig om buiten te komen (of onder de mensen) en zij bracht me nog een stapje hoger.  Maar wederom en dat waardeer ik ook aan mijn nieuw leven en hervonden vriendinnen, het begrip was er.  De vraag werd openlijk gesteld om iets te gaan drinken en als ik me daar niet goed bij voelde dan was dat ook goed.  Ik had al den bibber, maar dan kreeg ik het toch wel even moeilijk, maar heb toch doorgezet.  We zijn met twee op een rustig terras gekropen en hebben daar gemakkelijk drie uur zitten babbelen.  Ik merkte wel op dat ik vaak schichtig om me heen keek, van ik ga hier toch echt niemand tegen komen of ze gaan me hier zien en wat gaan ze nu weer rondvertellen?
    Ik had me dus druk gemaakt op niets, en heb me reuze geamuseerd.

    20-06-2015 om 11:44 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    12-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dagtherapie
    Sinds een paar dagen ga ik naar de dagtherapie en ik zit in de versterkende groep. Ik weet nog niet goed wat ik ervan moet denken, want ik ben nog maar drie dagen geweest.  
    Het is een toffe groep mensen en ze hebben me goed opgenomen.  Ik weet alleen nog niet goed hoe het programma in zijn werk gaat en wat er nu precies van me verwacht wordt.  
    Ik laat het maar op me afkomen, maar ik voel wel dat ik er heel sceptisch tegenover sta.  Ik heb al een hekel aan die pauzemomenten tussendoor, gewoon niksen en in de leefruimte hangen? Dat is echt niets voor mij.  Ik loop thuis al verloren laat staan daar en totaal niks om handen hebben.
    Maar ik geef het een kans en moet het sowieso zes weken aanzien en dan zou ik pas een beslissing kunnen nemen of het iets voor mij is of niet.

    Ik voelde me eigenlijk redelijk goed toen ik dinsdag mocht starten.  Maar nu einde van de week ben ik op.  Mentaal voel ik me ellendig en verloren, terug de angsten van te falen of dat ik me schuldig moet voelen of ik wel of niet iets doe.  Nochtans vond ik het lange zo zwaar niet als toen ik op de paaz zat, integendeel. Ik had de indruk dat er daar veel harder gewerkt werd.

    12-06-2015 om 18:57 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    08-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mobilhome-weekend
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik kan het zelf nog steeds niet geloven.  We zijn op weekend geweest met een camper en hebben op een camping in Knokke gelogeerd.
    Ik, een luxe-poppetje dat normaal op vliegvakantie gaat naar een all-in luxe hotel, op een camping?!

    Het idee is tot stand gekomen doordat ik zo graag de kustlijn van Normandië zou willen doen.  WOII boeit me enorm en heb er al zoveel boeken over gelezen, maar nog nooit een plaats bezocht die er verwant mee is.
    Aangezien je dan toch wel een paar dagen onderweg bent en ik geen zin heb om steeds mijn koffers te pakken en naar het volgend hotel te rijden, leek het me wel iets om het met een camper te doen.
    Klinkt allemaal heel spannend, maar ik vroeg me af of ik kon aarden in zo'n ding en of mijn gezin het wel fijn zou vinden.  Dus we zijn op test-weekend geweest.

    Het inladen van zo'n ding was al de moeite.  Iedereen liep hier maar op en af om de spullen op zijn plaats te leggen. Zoveel kastjes en wat moet nu waar? Het heeft toch behoorlijk wat tijd in beslag genomen eer we vertrokken waren.
    We waren op weg richting Knokke, naar een camping. Ik kon enkel maar duimen dat het zou meevallen.

    Toegekomen op de camping, was het parkeren op een vrije plek, camper aansluiten op het stroomnetwerk en klaar.
    Alles werkte prima en we konden gaan slapen.
    Oh ja we hadden ondertussen de faciliteiten op de camping bekeken en ineens dan maar besloten om het toilet en douche in de camper niet te gebruiken. De voorzieningen waren netjes en dan hadden we al zeker geen ruzie over wie nu die toilet moest schoonmaken, dat leek ons al zo'n goor jobke.

    Heerlijk geslapen. Prachtig weer en vriendelijke mensen om ons heen. Iedereen die voorbij kwam, de meest nog in pyjama, wenste ons een goedemorgen.
    En dan...toch voor mij de eerste ergernis. Als je je met drie moet aankleden in een camper is het toch een gemanoeuvreer en een krappe bedoening.
    Al een geluk was het stralend weer en konden we buiten ons ontbijt nemen. Dan stel ik me toch wel de vraag, pakt nu dat het slecht weer is, dan zit je met drie op enkele vierkante meters. Zo dicht op elkaars lip, slecht weer en dan die benauwde ruimte, daar komt dan gegarandeerd ruzie  van!
    Maar het was goed weer, dus even geen horror-scenario's.

    Het was een aangenaam verblijf. Veel geshopt en er nog van genoten ook, dat maak ik niet veel mee de laatste tijd. 
    In één van de strandbars gehangen (zitten kan ik het niet noemen, je hangt er letterlijk in de zetels). Daar hebben we alle drie trouwens een mooi rood kleurtjes op gedaan.Rolling Eyes
    Koken heb ik ook niet gedaan, dus lekker uit eten geweest.
    En vooral veel kilometers gewandeld.

    De terugreis was toch een kleine voorbereiding.  Alles weer op zijn plaats leggen en zorgen dat er niets kan omvallen of verschuiven onderweg.
    Thuisgekomen, camper tot aan de voordeur gereden en alles eruit gesmeten.
    Moe maar voldaan in ons eigen bed gekropen.

    Morgen kan de was en de strijk weer beginnen en de camper schoonmaken zodat we hem netjes kunnen terug brengen.

    Is dit verhaal voor herhaling vatbaar? Awel ik weet het niet zo goed. Nu zaten we op een vast plekje aan de kust. Als we de Normandië toer zouden doen dan is het telkens naar een andere plaats rijden. Hoe zijn de voorzieningen dan? Hoe gaat het koken in zo'n ding er aan toe? En wat als het weer tegen valt? 
    Ik zou sowieso voor een grotere camper opteren dan wat we nu hadden (max 5 personen).

    We zullen het allemaal maar eerst laten bezinken en dan zien we wel weer....

    08-06-2015 om 06:08 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    04-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verkeersongeluk
    13.30u, ik zal het uur niet snel vergeten rij ik binnendoor langs de Hemelshoek richting Welvaartstraat. Ik minder vaart in één van die grellige bochten en dan komt er plots een fietser uit een straat rechts met volle vaart snijdt hij de bocht af op mijn rijvak en ik kon hem totaal niet ontwijken en hij mij ook niet.  Ik was eerst nog rustig en wilde gaan kijken, maar geraakte niet uit mijn auto, omdat mijne zijkant bij elkaar zat.  Ik ben dan maar langs de andere kant eruit geklommen en naar de fietser gelopen.  Hij was gekwetst maar bij bewust zijn. Ik heb zijn moeder opgebeld en daarna de hulpdiensten.
    Daarna naar mijn man en dan ben ik compleet ingestort. Ik ben in choque gegaan en ze hebben me met de ambulance mee genomen. In het ziekenhuis zat ik daar moederziel alleen. Te wachten op een dokter en ik kon niet stoppen met huilen.  De politie is dan daar ook toegekomen om mijn verklaring op te nemen. Ik voelde me precies een crimineel, ik mocht afstand doen van een advocaat als ik dat wilde, had recht op zwijgplicht. Het was een heus verhoor. Ik heb een alprazolam gekregen om te kalmeren. Na verloop van tijd kon ik eindelijk stoppen met huilen en waarschijnlijk door de medicatie bleef ik ook rustig telkens ik de beelden voor me zag.

    Ik hoop dat ik zoiets nooit meer moet meemaken. 

    Al bij al had ie maar een gebroken been, maar ik blijf me toch schuldig voelen.  Ook al zeiden anderen dat hij roekeloos en gevaarlijk reed ik ervaar dat zo niet. Tegen de ambulancier had hij zelf gezegd dat hij zot aan het rijden was omdat hij op tijd op zijn werk wilde geraken.  De politie moest dan ook de ambulancier verhoren.

    Werkelijk ik zat precies in een film of zo.

    Ik ben me ervan bewust dat anderen er misschien vanuit gaan van hij heeft zo goed als niks en je bent in je recht, maar ik ervaar dat compleet anders. Ik heb een zwakke weggebruiker aangereden, een persoon verdomme.

    04-06-2015 om 00:00 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    03-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Irobot
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Sinds kort hebben we een nieuw, euhm, hulpje!  De Irobot Roomba 870 stofzuiger.  Werkelijk een zalig ding in huis.
    Aangezien ik maniakaal poetser ben geworden of al was en hier met een hond en een paar katten zit, stond ik meer met de stofzuiger in mijn hand dan wat anders.  Elke dag en soms twee keer per dag omdat ik het niet kon aanzien.
    Poetsen is nooit een echte opdracht voor me geweest, meer een hobby of een bezigheid.  Maar ik moet wel toegeven dat als ik mijn dagboek dagelijks overloop dat het nu niet bepaald leuk is om elke dag te lezen, ik heb gepoetst.

    Dus na een paar reviews te lezen en prijzen te vergelijken toch onzen James aangeschaft.  Jawel ik heb hem een naam gegeven, simpelweg omdat ie mijn trouw hulpje is en toch wel wat werk uit mijn handen neemt.  
    Hij praat ook tegen mij dus ik voel me niet gauw alleen.  Hij blijft zich wel Roomba noemen, maar dat biep ik wel weg.  Zo zegt ie dat hij gaat starten met stofzuigen of dat zijn vuilbakje vol is.

    Ik laat hem meestal starten in de keuken en dan kan ik ondertussen de living opruimen.  Vervolgens doen we een switch.  Dan mag hij in de living stofzuigen en ik kan dan de keuken dweilen.  En het moet gezegd zijn, hij doet zijn werk grondig.  Alle haren, kruimels neem ie mee. Het is gewoon een samenwerkende vennootschap dat we hebben.

    Als ik ga strijken gaat James naar boven om de slaapkamers en de badkamer te doen en zo vliegen we met twee door het hele huis.  

    Dit klinkt nu verdacht veel op een reclamestukje, maar ik kon het niet laten om jullie te laten weten hoe James mijn leven een stuk aangenamer maakt.  Een stuk minder stress, ik hoef me niet schuldig te voelen als ik even in de zetel ga zitten terwijl hij nog verder werkt, die vindt dat helemaal niet erg.

    03-06-2015 om 15:57 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    Tags:Roomba 870
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heb je me gemist...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik heb net een goed boek uitgelezen van "Karen Rose".  Ik ben verzot op deze schrijfster.

    Heb je me gemist
    Hoofdofficier van justitie Daphne Montgomery heeft na een zware tijd een solide leven voor zichzelf en haar zoon Ford weten op te bouwen.
    Haar herwonnen vertrouwen in de mensheid wordt echter danig op de proef gesteld wanneer haar zoon ontvoerd wordt.
    Ze is ervan overtuigd dat het verband zou kunnen houden met een recente zaak waarbij ze een gevreesde moordenaar achter de tralies kreeg, een zaak met veel media-aandacht.
    De waarheid is een stuk angstaanjagender, en met het leven van haar zoon op het spel, moet Daphne een aantal geheimen uit haar verleden onder ogen zien.
    Geheimen die de mensen om haar heen in gevaar kunnen brengen...

    Het is een spannend verhaal tot op het einde toe, je krijgt als beloning nog een extra verhaal van hoe het nu eigenlijk verder gaat met de personages.
    Het enige dat me stoorde in het boek zijn de "bed-scenes".  Ik ben helemaal niet te vinden voor de "Vijftig tinten grijs" boeken.  Enerzijds omdat het een hype is en anderzijds ben ik van mening dat ze lijken op die goedkope stationsromans.

    Geniet ervan zou ik zeggen!

    Voor mij is het nu aan "Het meisje in de trein" van Paula Hawkins aan de beurt.  Ik ben er al in begonnen, maar naar mijn mening vlot het niet zo goed en is het redelijk kinderlijk geschreven.  Ik ga doorbijten hoor en als ik hem uit heb laat ik het jullie weten.

    03-06-2015 om 15:56 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    02-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stand van zaken
    Ondertussen gaat het redelijk goed met mij.  Er zijn nog van die dagen dat ik het totaal niet zie zitten of dat een tegenslag moeilijk te verwerken is.  Ik kan me er wel sneller bij neerleggen dan vroeger.  Ik blijf er niet de hele tijd over piekeren.  Dat is dus een echte vooruitgang voor mij.

    Ik moet nu wel toegeven toen ik na die zes weken op de paaz-afdeling buiten kwam ik werkelijk een paar weken op een roze wolk heb geleefd.  Alles was prima en ik kon al de dingen die ik geleerd had toepassen.  Haalde kracht uit de relaxatie oefeningen en paste die ook nog steeds toe als ik voelde dat het wat moeilijker ging.
    Gaande weg is dat gevoel een beetje verdwenen.  Niet dat ik me rot slecht ging voelen ofzo, maar het was niet meer de euforie van toen.

    Ergens halverwege mei heb ik een avond gehouden, waar ik enkele mede-patiënten heb uitgenodigd (waar ik overigens een echte vriendschap mee heb opgebouwd) en geloof het of niet enkele oude bekende uit mijn leven.  Ik was ervan overtuigd dat ik totaal geen vrienden meer had en tijdens die diepe zwarte periode zijn er een paar mijn leven terug ingekomen, waar ik het totaal niet van had verwacht.  Ik heb die avond gebruikt om iedere genodigde persoonlijk te bedanken voor hun steun en ook enkele waar ik mijn verontschuldigingen heb aangeboden.  Van die avond heb ik echt genoten. Me omringen met mensen die ik graag zie en waarvan ik weet dat ze mij ook graag zien.  

    Er zijn natuurlijk ook wel wat donkere momenten geweest.  Zo heb ik afscheid genomen van enkele waarvan ik dacht dat ze zoveel voor mij betekende.  Mensen waar ik van dacht dat ze een meerwaarde aan mijn leven boden.  Doet dat pijn?  Natuurlijk, het is een kwestie van los te laten en dat is niet één van mijn sterkste punten.  Maar het moest gebeuren, voor mijn eigen gemoedstoestand, veiligheid en voor mijn gezin.  Ik worstel daar nog mee, want ergens is het een gemis en een gevoel van falen.  Ik besef dat het voor mij ook een stukje afscheid van mezelf nemen is.  Niet meer de goedgelovigheid zelve zijn.  En vooral zelfbescherming!

    Voorlopig loopt alles zijn gewone gangetje.  In het huishouden ben ik wel in het oude patroon gevallen, poetsen is een dagelijkse bezigheid geworden, noem het gerust maniakaal.  Rustmomenten inlassen is een ware opgave voor mij en krijg er vaak een schuldgevoel over, want dan ben ik eigenlijk niets aan het doen, kan dat wel?  
    Ik ben terug boek beginnen lezen.  Op een slakkentempo, want concentratie is ver zoek, maar het lukt me wel en vooral ik kan er van genieten.  

    Momenteel sta ik op een wachtlijst om dagtherapie te volgen.  Ik heb totaal geen idee wanneer dat kan starten, maar ik kijk daar enorm naar uit.  Het zal er intensiever aan toe gaan dan tijdens mijn opname, maar dat maakt me niets uit.  Ik voel dat ik nood heb aan begeleiding en ik schaam me er totaal niet voor om dat toe te geven.  
    Voorlopig ga ik wekelijks naar mijn eigen psychologe en trek ik me daar aan op om bepaalde dingen te leren of duidelijkheid in te kunnen scheppen.

    Och ik weet wel dat ik er kom en ik zit absoluut niet meer zo diep als toen, maar ik zou wel graag voor mezelf een klein beetje meer zekerheid willen dat ik niet meer herval en domme dingen ga doen.  Het zal veel van mezelf vragen en de ene dag lukt dat en de andere niet, so what!

    02-06-2015 om 00:00 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Laatste commentaren
  • meisje in de trein (marleen liekens)
        op Heb je me gemist...

  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs