Waarschijnlijk zullen jullie gaande weg wel denken "goh dat mens kan een stukje zagen" en misschien herkennen jullie jezelf in wat ik ga schrijven. Soit, we zullen wel zien.

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een vrouw van 37 jaar en ik kamp al vijf jaar met een zware depressie. Dat weet ik eigenlijk nog maar enkele maanden dat ik die "ziekte" heb.

Gedurende die onwetende jaren dacht ik dat ik simpelweg een lastige, triestige, kortzichtige, angstige vrouw was.

Ik ben getrouwd en we hebben samen een tienerdochter en sinds kort is er een hond al "gezinslid" bijgekomen.

Een tweede reden waarom ik mijn blog start is omdat ik wegens de depressie opgenomen ben geweest in het ziekenhuis en dat ik sindsdien een ijverige dagboekschrijfster ben geworden. En schrijven helpt! Mijn gedachten neerpennen en ze dan even te kunnen laten voor wat ze zijn geeft me de ruimte om structureel te kunnen denken.

Ondertussen wordt ik psychologisch begeleid en neem ik anti-depressiva. Het heeft enorm lang geduurd eer ik die stap heb durven zetten. Ik ging geen medicatie nemen, wat dachten ze wel. En een psycholoog je verhaal even vertellen, uhu die gaat me nu eens zeggen wat ik moet doen en hoe ik mijn leven moet leiden. Ik dacht het niet!

Nu ik midden in dit proces zit en opgenomen ben geweest praat ik wel anders.

Ik moet toegeven dat een psycholoog of therapeut een vak is om u tegen te zeggen. Gelukkig bestaan zulke mensen en weten ze waarover ze praten.

Tijdens mijn opname heb ik zoveel mogen leren met vallen en opstaan. Ik geef toe dat ik vroeger ook dacht van op die afdeling zitten de zotten, maar nu piep ik wel anders. Of nee ik ben vanaf nu ook één van die zotjes.

Toen ik er toekwam was ik zo bang. Mocht ik buiten? En oh nee die zitten allemaal bij elkaar te praten en ze kijken naar mij, ik ga daar absoluut niet zitten! Wat? Samen eten? Ikke nee hoor ik eet wel op mijn kamer.

Na een paar dagen had ik het door. In principe is dat een mini-maatschappij. De verpleging helpt je om structuur in je leven te brengen, door tijdig op vaste tijdstippen je medicatie te halen moet je wel praten en door op vaste tijdstippen te eten krijg je weer wat tijdsbesef.

Je krijgt een schema met de activiteiten en sessies die je moet bijwonen. De ruimte die voorzien zijn waar je met je mede-patiënten kan samen zitten is om je sociaal leven een boost te geven.  Want het moet gezegd zijn door een depressie val je zonder pardon in een isolement.

Na die paar dagen is er iets veranderd in mij. Ik had plots het gevoel van ik ga me hier voor de volle 100% inzetten. Elke therapie zou ik bijwonen met mijn volle aandacht. Elke test in alle eerlijkheid invullen en bij de psychologe zou ik elk trauma of probleem aankaarten.

En waar zat ik na die paar dagen? Jawel bij de mensen samen aan de tafel, stilletjes en verlegen, maar ik zat er wel.

Tot op vandaag beklaag ik me dat nog steeds niet.  Nee, ik zie het eerder als mijn eerste stap naar mijn nieuw leven.