Ik begin wel meer te beseffen dat ik onder zware medicatie zit, maar vrees dat ik ze al gewoon ben.  Tegenwoordig erger ik me vaak aan vanalles en nog wat en word ik echt kort van stof of zou ik iemand iets kunnen aandoen.  Zo zit er hier iemand met een tic en ik heb me al serieus moeten inhouden om die niet te slaan.  Ik heb geen idee waar dit weer vandaan komt, maar mijn zenuwen worden zwaar op de proef gesteld.

Groepstherapie was raar.  Afscheid nemen van twee mensen doet echt niet goed.  Anderzijds willen ze vertrekken dus zouden we ons sterk moeten houden en blij moeten zijn voor ze.

Wat mij betreft tijdens de therapie.  Ik heb gehuild!  Ging vooral over mijn kwaadheid dat in me woed en waar ik geen blijf mee weet.  

Pissed off! Zo ineens krijg ik dat.  Niemand die zijn taak serieus neemt.  Ik heb net de koffiedienst voor iemand anders gedaan. 

Bij de psychiater heb ik een opdracht gekregen, een test ivm conflicten en hoe ik erop reageer.

Tijdens de groepstherapie moesten we eens nadenken over hoe ons droomhuis eruit zou zien.  Ik had gekozen voor een huis volledig omgeven door een hek en een gracht.  Je moet aanbellen aan de poort, dan komt er een oprijlaantje omgeven door groen.  De voordeur is vooraan en het huis is groot en voorzien van zwarte ramen met luiken.

Dit wil dus zeggen dat ik kies voor afzondering en moeilijke bereikbaarheid.  Raar dat het via zo'n oefening tot stand komt.  Na alles wat ik hier al geleerd heb, blijft dat toch mijn ideale woonplek.  Ik verkies dus nog steeds voor afzondering en eigenlijk schrik ik daar wel van, aangezien ik hier toch nog vaak sociaal contact opzoek.

Bij de psycholoog had ik vandaag koppelgesprek.  Mijn man is eerst alleen binnen gegaan om zijn situatie te schetsen, daarna mocht ik erbij komen.  Het ging er vooral over om de verbintenis terug aan te gaan en de waarden binnen het gezin te herstellen.  Voor mij was het belangrijk dat er orde en structuur komt, want ik vind dat iedereen maar zijn ding doet en dat we elkaar voorbij lopen.  Dus ik had voorgesteld om een groot bord in de keuken te hangen met een maandschema en dat ieder met een kleur zijn taken of afspraken erop zou noteren.  Op die manier weten we toch al meer van elkaar en krijgen we meer inzicht. 

Ik zie dat natuurlijk weer helemaal zitten, maar vrees een beetje dat het naderhand gaat slabakken.  Het zal een effort van ons allemaal zijn om het vol te houden.

Na de middag hebben we vrij.  De meeste zijn al weg om leuke dingen te doen, ik heb eerlijk gezegd zin om in mijn bed te kruipen.  Ik ben heel moe en heb geen zin om te praten of sociaal te doen.  Ik kan dat gevoel zo over mij krijgen met momenten dat ik lastig van mezelf word.

Er was bezoek langs gekomen en het voelde niet goed aan, want ik was veel te kribbig.  Dat begint dan met afstandelijkheid, dan vlieg ik eens uit en dan is het gelatenheid.  Op zulke momenten vraag ik me af hoe het zou zijn als ik minder medicatie zou krijgen.  Dan ben ik toch helemaal niet meer te genieten.  Best beangstigend.  De dag dat ze de medicatie gaan afbouwen houd ik mijn hart vast.

Ik moet nu wel toegeven toen ik na die zes weken op de paaz-afdeling buiten kwam ik werkelijk een paar weken op een roze wolk heb geleefd.  Alles was prima en ik kon al de dingen die ik geleerd had toepassen.  Haalde kracht uit de relaxatie oefeningen en paste die ook nog steeds toe als ik voelde dat het wat moeilijker ging.

Gaande weg is dat gevoel een beetje verdwenen.  Niet dat ik me rot slecht ging voelen ofzo, maar het was niet meer de euforie van toen.

Ergens halverwege mei heb ik een avond gehouden, waar ik enkele mede-patiënten heb uitgenodigd (waar ik overigens een echte vriendschap mee heb opgebouwd) en geloof het of niet enkele oude bekende uit mijn leven.  Ik was ervan overtuigd dat ik totaal geen vrienden meer had en tijdens die diepe zwarte periode zijn er een paar mijn leven terug ingekomen, waar ik het totaal niet van had verwacht.  Ik heb die avond gebruikt om iedere genodigde persoonlijk te bedanken voor hun steun en ook enkele waar ik mijn verontschuldigingen heb aangeboden.  Van die avond heb ik echt genoten. Me omringen met mensen die ik graag zie en waarvan ik weet dat ze mij ook graag zien.  

Er zijn natuurlijk ook wel wat donkere momenten geweest.  Zo heb ik afscheid genomen van enkele waarvan ik dacht dat ze zoveel voor mij betekende.  Mensen waar ik van dacht dat ze een meerwaarde aan mijn leven boden.  Doet dat pijn?  Natuurlijk, het is een kwestie van los te laten en dat is niet één van mijn sterkste punten.  Maar het moest gebeuren, voor mijn eigen gemoedstoestand, veiligheid en voor mijn gezin.  Ik worstel daar nog mee, want ergens is het een gemis en een gevoel van falen.  Ik besef dat het voor mij ook een stukje afscheid van mezelf nemen is.  Niet meer de goedgelovigheid zelve zijn.  En vooral zelfbescherming!

Voorlopig loopt alles zijn gewone gangetje.  In het huishouden ben ik wel in het oude patroon gevallen, poetsen is een dagelijkse bezigheid geworden, noem het gerust maniakaal.  Rustmomenten inlassen is een ware opgave voor mij en krijg er vaak een schuldgevoel over, want dan ben ik eigenlijk niets aan het doen, kan dat wel?  

Ik ben terug boek beginnen lezen.  Op een slakkentempo, want concentratie is ver zoek, maar het lukt me wel en vooral ik kan er van genieten.  

Momenteel sta ik op een wachtlijst om dagtherapie te volgen.  Ik heb totaal geen idee wanneer dat kan starten, maar ik kijk daar enorm naar uit.  Het zal er intensiever aan toe gaan dan tijdens mijn opname, maar dat maakt me niets uit.  Ik voel dat ik nood heb aan begeleiding en ik schaam me er totaal niet voor om dat toe te geven.  

Voorlopig ga ik wekelijks naar mijn eigen psychologe en trek ik me daar aan op om bepaalde dingen te leren of duidelijkheid in te kunnen scheppen.

Och ik weet wel dat ik er kom en ik zit absoluut niet meer zo diep als toen, maar ik zou wel graag voor mezelf een klein beetje meer zekerheid willen dat ik niet meer herval en domme dingen ga doen.  Het zal veel van mezelf vragen en de ene dag lukt dat en de andere niet, so what!

Ik kom net terug van bij de psychologe en als die begint te praten komt er toch veel duidelijkheid naar boven.  Eerst zelfzorg leren, mezelf mijn verdriet toe laten en te verzorgen, troosten en leren dat ik ook mag zijn en bestaan.

In de groepstherapie ben ik later binnen gevallen omwille van mijn afspraak met de psychologe.  Best wel lastig want je komt zo halverwege binnenvallen.  Weeral lovende woorden dat ik het zo goed doe, terwijl ik van mezelf merkte dat ik vrij hard was met mijn woorden naar anderen toe.  Ik merkte op dat ik me ofwel stoor aan anderen hun problemen ofwel er veel te hard in op ga.  Ik hoop dan ook dat ik weer de focus op mezelf kan leggen en mijn zelfzorgproces kan opstarten.

Nog zoiets waar ik me zorgen over maak, mijn lijn!  Ik heb de afgelopen weken gesnoept dat het niet meer schoon is.  Nu er alles terug afkrijgen, geen lachertje.  Ik weet dat de medicatie er voor veel tussenzit, maar ik heb gewoon het karakter niet meer om van de snoep en chocolade te blijven.  Het is verschrikkelijk te weten dat er iets ligt om te snoepen, want dan moet het zakje/doos leeg.  Elke keer daarna die teleurstelling van een buik te bemerken of simpelweg niet meer in een broek te kunnen of een hemd dat los zat, nu om mijn lichaam te voelen spannen.  Walgelijk vind ik het!  Ik heb nu gezworen van al zeker geen pralines meer te kopen of te laten meebrengen, dat zou toch een klein beetje moeten helpen, hoop ik.

Mijn man heeft een gesprek gehad met de psychiater.  Vooral over de ernst van de depressie en de opvang later thuis.  Blijkbaar zal ik niet zo snel weer aan het werk gaan?!  De zes weken hier zal ik zeker uit doen omdat er nog veel knelpunten zijn.  Na afloop zal de begeleiding ook nog intens verlopen en dat zal nodig en zwaar zijn.  Verder was ik een perfecte patiënt waar ze goed mee kunnen werken op alle vlakken.  Veel lovende woorden natuurlijk en dat doet me deugd.

Groepstherapie was in de eerste helft heel grappig en actief.  We zijn buiten gegaan en hebben echt zotte oefeningen gedaan, het gekste eerst.  Na de pauze zijn we binnen nog verder gaan praten.  Ik kreeg echte complimenten over mijn vorderingen van de therapeut en mijn mede-patiënten.  Ik vond dat raar want ik ervaar dat zo niet als mega grote verandering.  Ik merk wel op dat ik opener ben en aanrakingen toe laat en mijn gevoel beter onder woorden kan brengen.  Enkel mijn verdriet, dat krijg ik er niet uit.  Wat me ook logisch begint te worden aangezien ik zware medicatie krijg.  

Ups en downs horen bij het leven. Soms zijn de downs zwaar om dragen en klinkt het eruit klimmen onmogelijk.

Beetje bij beetje leer ik om de moeilijke momenten te dragen en om voor mezelf te mogen zorgen.

Nu besef ik pas dat mogen zorgen voor jezelf een heerlijk gevoel mag zijn.

Het toelaten dat mensen voor je zorgen een nog leukere ervaring kan zijn.

Even stil te staan bij het leven en ervaren hoe geluk soms in kleine dingen schuilt, dat  is pas rijkdom.

Ik ben verheugd dat ik die kleine momenten mag toelaten in mijn leven. 

Ik schaam me dan ook niet om mensen dankbaar te zijn voor hun steun, mooie woorden of hun aanwezigheid!

De groepstherapie was goed verlopen.  Ik heb kunnen verwoorden hoe ik me voel, inclusief mijn vastzittend verdriet waar ik mijne vinger nog altijd niet op kan leggen.  Ik had tranen verwacht, maar ze zullen voor de volgende keer zijn.

Na de middag zijn we buiten gaan wandelen met een paar mede-bewoners.  Daar heb ik nu eens echt van genoten.  Het klinkt raar, maar ik heb hier vriendinnen gemaakt.  

Tijdens de groepstherapie kwam er weer iemand nieuw bij.  Dus ik ben best weer wat gespannen vooral omdat ik vast zit met mijn verdriet en me moeilijk kan laten gaan in de groep.  Ik stel me helemaal niet open voor de nieuwe, laat staan dat ik mijn zwakte zou tonen.

Tijdens de groepstherapie heb ik zoveel gegeven dat ik heel moe ben.  Ik voel me helemaal niet goed in mijn vel en bedreigd langs alle kanten.  In de therapie zei de therapeut dat ik mocht loskomen van mijn zelfbescherming, dat ik mag toelaten om beschermd te worden en mijn kracht mag belonen en omhelzen.  Maar ik voel me zo niet!  Ik wil huilen, maar het lukt me weer niet.  De krop in de keel en rond dwalen, niet stil kunnen zitten.  Ik had deze emotionele periode wel verwacht, maar dacht dat ik mijn tranen dan openlijk kon laten vloeien.  Waarom voel ik me dan zo geblokkeerd?

Erg maar ik heb mezelf uit de sessie "omgaan met stress" verwijderd.  Er drong absoluut niets binnen en kon me totaal niet concentreren.  Ik voelde me echt ellendig en leeg.  Ik ben op mijn bed gaan liggen en als een blok in slaap gevallen.

Voor de groepstherapie was ik enorm zenuwachtig en terecht.  Twee nieuwe mensen werden in de groep gezet en dat stak me zo tegen.  Terug me leren open stellen vraagt voor mij zoveel aanpassing en het ging nu net zo goed met de groepstherapie.  Deze keer was ik dus heel gesloten en afwerend.

De wissel is dan ook heel heftig.  De mensen die vertrekken zijn weg en er komen nieuwe mensen terug bij.  Ik merkte dat ik me dan vijandig opstel.  Ik wil er geen nieuwe bij, ik wil me niet weer moeten voorstellen en bloot geven.  Ik merkte verdomme vooruitgang en nu vlieg ik weer achteruit.  Terug die botsende emoties en recht krabbelen.

• gebrek aan zelfvertrouwen
• TE plichtsbewust
• TE schuldig voelen
• niet kunnen loslaten.

Het valt me wel steeds op dat het uur bij de psycholoog, voorbij vliegt, dus dat moet toch een teken zijn dat ik productief ben bezig geweest.

Het gaat allemaal tijd vragen en hij zei dat ik de zes weken zou moeten uitdoen.  Dat durf ik niet tegen mijn man te vertellen.  Ik ben hier naar toe gekomen voor twee weken en dan zou ik genezen zijn, dacht ik.

Net groepstherapie gehad.  Wat was dat?  Ze hebben een oefening met mij gedaan waarbij ik menselijk kontakt moest hebben.  Ik mocht gelukkig zelf iemand kiezen waarbij ik het mocht proberen.  Het begon met stapjes dichter te zetten en dan begon ik te beven en te huilen.  Ik was voortdurend aan het denken, "oh nee die komt dichter, wat moet ik doen? een hand geven? es een titske geven?"  Zolang die mij maar niet gaat knuffelen is het prima.  Ja lap hé, kies ik dus net iemand uit die zo meelevend is, pech.  Ik sta daar te snikken en die neemt me gewoon in haar armen alsof het niks is.  En ja hoor de sluizen stonden open, net een klein kind met natte tranen en al.  Het was heftig, intens en toch wel een beetje bevrijdend.  Nadien weer typisch ik, stond ik me te verontschuldigen dat ik haar schouder had nat gesnotterd.

Vervolgens was het relaxatietherapie in groep.  Op een matje liggen en je bewust worden van je spieren en innerlijk tot rust komen.  Het was een rare yoga-achtige methode, maar ik heb geprobeerd om er in mee te gaan.  Geprobeerd hé, ik werd steeds afgeleid naar alle geluiden rondom mij en tegen dat er iemand begon te snurken (waarschijnlijk totaal relax) was het voor mij om zeep.  

Daarna had ik nog een gesprek met een stagaire psychologe en dat was eigenlijk een beknopte herhaling van het gesprek dat ik gisteren met de psychologe had.  Nu moeten ze het toch ondertussen weten niet?

Voor de eerste keer had ik me opgegeven om mee te gaan wandelen en dat is me wel goed bevallen.  

Het enige zenuwslopend moment vandaag was het eten in de refter. God wat heb ik me daar druk om gemaakt!  Ik ben er vandaag al twee keer geweest en het verloopt toch wat onwennig.  De mensen willen praten, maar ik wil eten en dan weg.

Er wordt rekening gehouden met mijn man en dochter waar ik wel blij om ben.   Het is natuurlijk de vraag of ze ook willen komen praten met de psychologe.

Voor mijn dochter vind ik dat wel belangrijk, want zij draait maar mee in deze mallemolen en ze heeft er niet voor gekozen.  Ze gaat misschien blij zijn dat ze ook een keer gehoord wordt.

Ik moest ook een vragenlijst invullen met 574 ja/nee vragen.  Dat ging van "zou je dieren willen pijn doen?" tot "zou je graag als schrijnwerker willen werken?"  Wat een vraag, ikke als schrijnwerker.  Ik zou dat wel tof vinden om te kunnen en als ik dat dan kan dan zal ik dat wel graag doen zeker, maar zou ik ooit willen leren om schrijnwerker te worden?  Dat is dus geen simpele ja/nee vragen hé.  Voor mij althans niet, want ik zou toch maar rond elke vraag een fantasietje breien en dan werd het geen ja/nee vraag meer, maar eerder als misschien of als ik ...  Dat was dus geen optie, gewoon op de ja of de nee concentreren en niet afwijken.

Normaal mocht ik die lijst over drie dagen klaar hebben. Ik kan me dan niet houden en ga er weer als een TGV door.  Op anderhalf uur was ie klaar en kon me nog inhouden om te brullen "ik ben klaar, wat nu?"

Ik heb letterlijk gezegd dat ik alleen ben en geen vrienden meer heb door mijn eigen toedoen.  Ik hield me sterk en stoer, want ik zou hier nu eens niet in tranen uitbarsten.  De groep weet nu een beetje meer over mij en daar zouden ze het mee moeten doen.

Na een uur op mijn tanden bijten en een gezicht op te zetten "van doe verder geen moeite", ben ik naar mijn kamer gespurt en onbeheerst beginnen huilen.  Daar zat ik dan, zielig en alleen als een hoopje ellende met snottebellen.