Een maand geleden had ik een bestelling geplaatst bij Bunnybin, maar ik was aan het wachten tot de roze kussensloop binnen zou komen. Toen ik de factuur gestuurd kreeg, was mijn verbazing groot want iemand had een gedeelte van die factuur al betaald. Maar wie? Paula wilde het een verrassing houden en ik moest eerst de enveloppe opendoen. En toen ik alle namen van de konijnen las, wist ik het! Dank je wel Kristien! Zo lief dat je dit voor mij gedaan hebt .

De diertjes zijn blijkbaar braaf geweest dit jaar want ook zij kregen cadeautjes. Chica bekijkt haar speeltje nog steeds niet (typisch...). Maar Mika en Snowy hebben plezier . 

Ik heb ook nog leuke filmpjes van hen kunnen maken. 

Hoewel Mika op oudejaarsavond 2 jaar wordt, ziet ze er nog schitterend uit. Haar vachtje vertoont nog geen kale plekjes en ze is nog steeds héél snel en actief, heerlijk hoor !

En mijn Sneeuwballetje is zo een heerlijk, lief, wollig, pluizig knuffelmanneke. Ik vraag me af wie van ons beiden het meest geniet . Aan zijn maalbewegingen te zien, geniet hij alleszins met volle teugen (en ik ook ).

Snowy was weer even aan het niezen, hij verliest ook weer een beetje haartjes op zijn kontje. De laatste stuiptrekkingen hoop ik... Gelukkig bleef zijn eetlust goed. Ook zijn gewicht blijft vrij stabiel rond 875g. Toch wil ik hem opnieuw overschakelen naar gewone SSS omdat ik enkel meer eiwitten (junior voer) wil geven als het écht nodig is. Bv. bij de vachtwissel.

Maar Snowy was het er niet mee eens . Hij liet die brokjes tot het laatst liggen en plaste er vervolgens op . Ik blijf echter volharden, hij krijgt nu 3 brokjes SSS per dag (voor het overige nog junior) en als dat goed gaat, bouw ik op. Junior voer is blijkbaar lekkerder, het is niet zo hard en niet zo dik. Dingen die mijn Spekje wel aanspreken .

's Avonds komt hij me nog altijd "helpen" om het juiste hooi bij te vullen .

En hij komt ook lekker luieren bij mij, vaak ook onder een dekentje . Wat is hij toch een klein lekker ventje .

Bij Inge heb ik nog een leuk doosje gevonden, het leek me ideaal te zijn voor Mika. En zij was het ermee eens .

Volgende keer hopelijk meer (goed) nieuws. Ik ben bezig met de websites aan te vullen, oude filmpjes te maken en natuurlijk mensen te helpen met konijnen/hamster-vragen. En... een mooi plekje te maken voor Fluffy. Binnenkort meer hierover. Dit alles neemt veel tijd in beslag.

Halloween is voorbij maar ik wil toch nog enkele mooie foto's delen van Mika op een pluchen pompoen .

Snowy is eindelijk door zijn rui heen, oef! Het vergde enorm veel van mijn klein ventje. Sinds hij niet meer verhaart, niest/smakt hij niet meer en... komt hij gestaag flink aan. Zojuist woog hij zomaar even 878g., dat is bijna zijn oude gewicht. Daarom overweeg ik om terug over te schakelen naar de gewone Science Selective of hem een mengeling te geven van junior en gewoon. Voor de vachtwissel hebben zoogdieren en vogels o.a. veel eiwitten nodig, eiwit is immers de bouwstof van o.a. de spieren en vacht. Het junior voer heeft hem duidelijk geholpen om sneller door de rui te komen en niet teveel gewicht te verliezen. Nu moet ik natuurlijk wel opletten dat hij geen dikzakje wordt . 

Geloof het of niet: ik voel wel iedere dag of hij - net als Fluffy destijds - geen vocht vasthoudt. Dat was in de laatste weken de oorzaak van haar gewichtstoename en ik wil niet weer iets over het hoofd zien.

Voor het overige is hij lekker vrolijk en aanhankelijk. Gisteren verraste hij me zelfs nog. Ik was in de keuken met zijn groenteschotel bezig. Als hij al in de keuken komt, is het enkel 's morgens om een frisse neus te halen. Maar plots staat hij dus naast mij om 17u30! Een kleine hint om te vertellen dat ik moet opschieten omdat hij grote honger heeft . 

Wat kan dit klein mannetje bergen voer verzetten seg! Daarbij horen ook bergen keutels . Hij eet nu dezelfde hoeveelheid groenten als Fluffy en hij doet er minder dan een uur over, het vreetzakje .

Ik had een nieuw wollen bedje gekocht maar blijkbaar de verkeerde maat besteld (te klein). Hij kan dus niet languit liggen maar past hij er niet mooi in ?

En omdat hij zo mooi is: prachtige close ups van zijn lieve dikke wangen, zijn snorharen, lipje en wonderlijke oogjes .

En wat ik al zo lang beloofde: een heel oud filmpje van Fluffy. Het dateert uit de tijd dat er nog geen betaalbare digitale videocamera's bestonden. Er komen in de toekomst nog van deze filmpjes aan maar ik weet niet wanneer precies. Het is een erg traag en moeilijk proces om analoge beelden naar digitaal om te zetten.

De kwaliteit is daarom verre van schitterend maar de mooie herinneringen maken dit ruimschoots goed! Ik herinnerde dit zelf niet meer. Maar toen ik het terug zag, kwam er onmiddellijk een grote glimlach op mijn lippen en bij 1 fragment blijf ik zelfs telkens in de lach schieten. Jullie begrijpen vast wel wat ik bedoel .

Tenslotte nog dit. Ik heb al veel cadeautjes gekregen tijdens de konijnendag (waarvoor dank!) en nu bracht mijn vriendin Samyra ook nog een heel pakket! Ik heb zelfs zoveel dat ik zelf geen inkopen meer hoef te doen voor mijn diertjes bij sint en kerst . Samyra heeft letterlijk aan iedereen gedacht: het tunneltje is voor Snowy, het grote grasnest voor Mika, het houten speeltje voor Chica, het kaartje en de kalender voor mij en wat me het meest trof: ze heeft zelfs aan Fluffy gedacht. Voor haar zat er een prachtig doosje bij met theelichtjes zodat ik kaarsjes voor haar kan branden. Dank je wel Samyra, ik vind jou sowieso heel lief maar nu extra lief .

Wel goed nieuws over Snowy: de rui is zo goed als voorbij en hij weegt weer 854g !!! Ik ben zo blij dat hij weer aankomt! Toen Fluffy nog leefde, viel hij samen met haar af. En sinds haar dood komt hij eindelijk aan. Ik blijf het gevoel hebben dat hij haar té goed aanvoelde en bewust ruimte maakte voor haar.

Het is fijn om hem nu te knuffelen: een stevig wollen bolleke .

Gezien hij een grote hooi/kruiden eter is, kreeg hij weer een lenterol van mij .

Hoewel Mika op Halloween 1 jaar en 10 maanden wordt, is ze nog altijd vroeg wakker en zeer snel . Ik hoop dus dat ze net zo oud mag worden als haar papa (bijna 2 jaar en 9 maanden).

En als ik haar lief snoetje zie, kan ik haar niets weigeren. Kan ze niet ontzettend lief smeken om eruit te mogen?

Ze is ook een kei in nesten bouwen, af en toe bouwt ze er eentje achter haar wiel. Dit is wat ik dan tegenkom als ik de kooi ga verschonen. Toevallig zijn het net de hamsters wiens naam begint met een M die zulke nesten maken. Daarom noem ik dit nest Mount Mika. Naar de "traditie": Mount Mocca en Mount Misty .

Tot slot: 3 dagen te vroeg maar ik wens jullie alvast een leuke Halloween avond!

Het zijn drukke en zware weken geweest. Full time moeten werken met een chronische ziekte is niet aan te raden, maar soms heb je geen keuze. Daar kwam de konijnen infonamiddag nog bovenop (veel stress! ) en afgelopen donderdag zou Fluffy jarig zijn .

Daarom weer een korte blog, gezien ik geen tijd heb gehad om filmpjes van Fluffy te maken. Ook nieuwe foto's van Snowy, Mika en Chica zijn er nog niet. Wel goed nieuws over Snowy, zijn rui lijkt eindelijk te gaan stoppen en hij blijft vrij stabiel in gewicht met ca. 840g. 

Maar laat ik bij het begin beginnen. Vorige zondag was er de konijnen infonamiddag. Zoals gewoonlijk was ik een super-stress-konijn maar dat was er blijkbaar niet aan te zien. De deelnemers hebben genoten en vonden de sfeer heel relaxed. De reacties waren overweldigend positief en dat stemt me blij natuurlijk .

Mijn vriendin Samyra heeft foto's genomen (dank je wel !), in dit foto-album kunnen jullie alle foto's bekijken. Ik heb ook superleuke cadeautjes gekregen van enkele vriendinnen, die zie je ook in het album. Hartelijk dank lieve meiden, Snowy en Mika zullen er héél blij mee zijn .

Op de konijnendag gebruikte ik ook foto's en filmpjes van Fluffy. Best moeilijk, dat geef ik toe, maar ik heb het droog kunnen houden . De hele tijd heb ik in mijn achterhoofd gehouden dat ook Fluffy tot de laatste dag kranig geweest is. Als zij het kon, moet ik het ook kunnen. Bovendien is ze nog altijd bij me en dat geeft me kracht.

Toegegeven: afgelopen donderdag (18/10) was een moeilijke dag. Op die dag is Fluffy 11 jaar geleden bij me komen wonen. Ik mis haar nog steeds en zeker die dag wilde ik dat ze er nog was. Toch heb ik er meer en meer vrede mee dat ze nu rust gevonden heeft. Want haar lichaampje was echt op. Ik wil graag alle mensen bedanken die op 18 oktober aan haar gedacht hebben, een kaarsje gebrand hebben en die zoveel reacties op facebook hebben gezet.

Ik wilde echter toch iets bijzonders doen voor haar die dag en heb onderstaande foto bewerkt.

Hoewel het hier iedere dag dierendag is, werden ze op 4 oktober nog extra verwend . De foto die ik vorige keer plaatste met hun cadeautjes, klopte onverwachts niet helemaal. Ik verwissel het konijnenspeelgoed wekelijks om telkens opnieuw de hersenen te prikkelen. Zo besloot ik een mandje te zetten wat ik al jaren heb en waar noch Fluffy noch Snowy ooit naar omkeken. En nu... interesse vanaf de eerste seconde. Dus werd dit Snowy's dierendagcadeautje, hij vond het alleszins leuk . En hij past er zo mooi in .

Ik ben ook nog wat aan het oefenen geweest met close ups van zijn betoverende oogjes .

En bij verwennerij op dierendag hoort natuurlijk ook lekkers. Toevallig vond ik in de groentewinkel al boerenkool. Snowy is er dol op en dat werd natuurlijk smullen !

Ook Chica kreeg een nieuw speeltje maar omdat zij zo een bang vogeltje is, moet ik dit altijd voorbereiden. Dus eerst moest het speelgoed naast haar kooi op de tafel liggen, zodat ze het van op een veilige afstand kon bekijken. Vervolgens legde ik het op haar schotel, om de één of andere reden is ze minder bang van iets wat ligt dan iets wat hangt. Zoals jullie op de foto's kunnen zien, komt ze nieuwsgierig maar op haar hoede een kijkje nemen.

Hier lijkt ze te zeggen: "is dit echt voor mij?" 

Momenteel hangt het in haar kooi en de eerste minuten was ze inderdaad bang. De angst is nu weg maar voorlopig doet ze er ook niets mee. Jammer want die witte dingen zijn kalkblokjes en dat kan ze goed gebruiken. Ik denk immers dat ze binnenkort weer eitjes gaat leggen.

Ook van haar een close-up van haar mooie wangen .

Mika mocht uiteraard ook niet vergeten worden. Ondanks haar gevorderde leeftijd, is ze nog steeds kwiek en actief. Wat me wel opviel (en haar fokker zag het ook op de foto's), is dat haar bovenvacht dunner aan het worden is. Mika heeft een beige ondervacht en die zie je in bepaalde houdingen duidelijker door haar donkere bovenvacht komen. Aanvankelijk maakte ik me zorgen omdat ik dacht dat ze mijt kon hebben. Maar het blijkt gewoon bij haar leeftijd te horen, ze is 1 jaar en 9 maanden. Het is de eerste donkere hamster die ik heb, dus daarmee had ik nog geen ervaring. Mocca (mijn 3de hamster, driekleur goud) had een donkere ondervacht en haar kleuren werden wat valer toen ze ouder werd. Weer wat geleerd dus.

Maar nu terug naar Mika en haar cadeautje .

Dierendag komt er weer aan en hoewel iedereen hier dagelijks rotverwend wordt, krijgen ze die dag nog een extraatje . Ik val wellicht in herhaling maar het blijft raar om een cadeautje minder te kopen. Ik denk dat ik het bij Kerstmis nog extra moeilijk zal hebben. Anyway, de cadeautjes liggen al klaar. Van links naar rechts: een nieuw wollig bedje voor Snowy, een hanghuisje van gras voor Mika en een knaagspeeltje voor Chica met kalkblokjes.

Van de week was ik even bang dat Mika niet meer zou kunnen genieten van haar cadeautje. Ten eerste is ze van iets geschrokken toen ik haar uit de speelbak wilde nemen. Ze glipte uit mijn handen en viel een meter naar beneden ! Hamsters vallen altijd met hun rugje naar beneden maar gelukkig landde ze in Snowy's wc-tje! Ze is dus zacht terecht gekomen en veerde meteen weer recht. Ik ben me natuurlijk rot geschrokken en heb haar nog lang geobserveerd daarna maar alles was in orde.

Ten tweede hoorde ik enkele nachten geleden een heleboel herrie uit haar kooi komen maar ik dacht dat ze met knaagstaaf aan het gooien was. Toen ik opstond, merkte ik echter dat haar wiel was omgevallen en zij zat eronder gevangen! Ook dit keer mankeerde ze niets maar ze heeft wel een hele dag lopen niezen. Waarschijnlijk heeft ze bodembedekking in haar neusje gekregen door in paniek te zijn.

Ik denk dat ik bij het minste piepje of geluidje bij haar ga kijken vanaf nu . 

Jullie weten dat Snowy en ik almaar closer worden nu we ons vriendinnetje kwijt zijn. Vroeger hield hij niet echt van aanrakingen maar nu kan ik hem zonder veel problemen plukken. En dat is ook nodig want hij blijft maar haren verliezen. Van de week had hij weer even een dipje door niezen/smakken maar dat is gelukkig weer voorbij. Hij weegt nu 832g en voelt ook weer steviger aan, mooi zo !

Wat hij altijd haatte, waren aanrakingen aan zijn pootjes. Nagels knippen was dan ook een hel. Maar ook dat gaat beter. Hij heeft vorige week een manicure/pedicure gehad, zijn geurkliertjes zijn weer schoon en zijn droge oortjes zijn behandeld met etherische olie. Kortom, mijn mooi mannetje is nog mooier dan ooit .

Ik ben al bijna een jaar aan het trainen dat hij zijn pootjes beter laat aanraken, o.a. met ttouch. En tegenwoordig doet hij daarom hetzelfde wat Fluffy deed: een pootje in mijn hand leggen, zo lief!

Hier kwam de fotograaf van dienst iets de dichtbij, daarom kijkt hij wat angstig .

En om hem bezig te houden, gaf ik hem weer eens een reuzenwilgenbal, dat was lang geleden. Dan valt het pas op hoe klein mijn kaboutertje is .

Zoals beloofd in de vorige blog, komen hier nog 2 oude filmpjes van Fluffy. Ze dateren van maart 2011, toen begon de spondylose al lichtjes. Je ziet haar af en toe een klein beetje scheef zitten, maar huppelen ging nog vlot, zelfs zonder matten. Ik krijg een dubbel gevoel bij het zien van deze filmpjes. Enerzijds fijn om te zien hoe speels en vrolijk ze toen nog was. Anderzijds, wat is mijn klein mooi meisje toch afgetakeld het laatste jaar .

Het aftakelen kon ik al moeilijk aanvaarden, haar verlies aanvaarden/verwerken gaat erg moeizaam. 

Ik geloof niet in toeval. En bij de kattencursus die ik volgde op 2 september, heb ik een vrouw ontmoet die een boek heeft geschreven dat ik nu heel goed kan gebruiken. "Afscheid van mijn liefste dier" van Sara Swenden (Klik hier voor meer info). Ik ben nog maar net beginnen te lezen en de tranen kwamen al. Deels door herkenning van wat ze schreef, deels doordat het verdriet weer naar boven komt. Maar misschien is dat net goed. Ik hoop er alleszins tips in te vinden die kunnen helpen bij mijn rouwproces. Ze schrijft o.a. dat niemand kan/mag bepalen hoe lang dit proces duurt. Het is een opluchting om te lezen dat iemand hetzelfde denkt als ik.

Een heel kort blogje vandaag.

Op 30 augustus ll. was mijn ondeugend vogeltje jarig . Of beter: die dag woonde ze alweer 5 jaar bij ons, maar ze is/wordt 12 dit jaar. Bij Chica duurt het altijd even voordat ze gewend is aan nieuwe dingen. Die dag had ze van mij een nieuwe zitstok gekregen, een natuurlijke tak. En een nieuwe wilgenbal om stuk te bijten. Pas enkele dagen geleden begon ze met de bal te spelen. Maar als ze eenmaal begint, is ze niet meer te stoppen .

Ik heb helaas geen tijd gehad om foto's/filmpjes van Snowy en Mika te maken. Die zijn voor een volgende keer. Heb ook nog oude filmpjes van Fluffy gevonden die ik nooit online heb gezet. Ook die komen er nog aan, het zijn mooie herinneringen die ik niet wil kwijtraken .

Met Snowy gaat het jammer genoeg weer niet goed. Hij niest/smakt weer en daarbij hoort altijd een slechte eetlust, kleine keutels en gewichtsverlies. Ik vind het zo jammer dat ik hem niet stabiel kan houden. Want een week geleden at hij als een bootwerker, waren zijn keutels van Fluffy-formaat en voelde hij zich uitstekend. En er is niets veranderd, ook toen was hij stevig in de rui. Waarom hij soms wel en dan weer geen last heeft, is mij een raadsel. 

Op dit moment lijkt het weer de goede kant op te gaan. Gelukkig blijft hij wel actief en gaat hij elke morgen een frisse neus halen op het terras . Het is heerlijk om mijn sneeuwballetje weer te zien rennen en binkiën in de buitenlucht.

Twee weken geleden merkte ik dat hij naar de keuken wilde springen, daar is een opstapje van pakweg 16 cm. Maar hij durfde niet goed met die gladde tegels. Dus ik legde vlug 2 matjes neer en nog geen minuut later hoorde ik zijn kleine voetjes achter mij trippelen . En hupsakee, meneer liep ook maar ineens naar het terras waar hij jaren niet meer wilde komen. Ik was tegelijk ontroerd en trots op hem!

Waarschijnlijk wilde hij er niet meer komen omdat zijn vriendinnetje niet meer mee kon. Ik zag hem vroeger vaak in de keuken rondjes draaien, alsof hij Fluffy wilde aansporen om hem te volgen. Maar ja, ze wilde het niet meer en vooral het laatste jaar kon ze ook echt die afstand niet meer lopen.

Toen het zo warm weer werd, lag Snowy hier voor pampus. Er zat geen spatje energie meer in ocharme. Hij kreeg ook weer moeite met zijn spijsvertering en at niet meer goed. Brokjes, natte groenten en zelfs kruiden konden hem niet bekoren. Ik ben blij dat die hitte voorbij is! Zoals jullie zien is hij flink in de rui en heeft hij een mooi 'rokje' .

Ook dat is een verandering t.o.v. vroeger: hij laat zich nu - gelukkig! - veel beter plukken.

(let niet op de gele plekken, jullie weten dat hij niet meer helemaal zindelijk is )

En 's avonds zitten we nog altijd gezellig samen .

Hoewel mijn lief wollig pluizebolleke er dus alles aan doet om me te troosten, heb ik het nog vaak moeilijk met het verlies van Fluffy. Ik mis haar aanwezigheid, haar karakter, haar knuffels...

Maar het leven gaat door en ook Chica en Mika vragen aandacht. Vooral Mika kan er wat van . Ondanks haar gevorderde leeftijd bruist ze nog altijd van energie. Ik hoop dat ze dit nog heel lang mag blijven doen ! Zij had gelukkig helemaal geen last van de warmte.

Ik wilde al een hele tijd een filmpje maken van mijn mooiste herinneringen aan Fluffy. Maar hoe kies je uit duizenden foto's de meest unieke? Ze hebben allemaal wel een speciale betekenis voor mij. Toch heb ik er 60 kunnen vinden die eruit sprongen. Omwille van haar schoonheid of omwille van de herinneringen die eraan vast hangen. Met gemengde gevoelens heb ik het filmpje gemaakt. Enerzijds mis ik haar nog altijd zo hard... Ik had geen idee dat die pijn zo lang kon aanhouden. Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk dat ze er niet meer is. Anderzijds moest ik af en toe ook glimlachen. Om haar olijke bolle toet waar ik zo dol op was, haar mooie lange wimpers, haar donker snoetje, haar blik die de ene keer zacht en de andere keer ondeugend kon zijn, haar streken, het veelvuldig luieren in allerlei posities, hoe mooi ze paste bij Snowy (Duo Penotti bestaat niet meer ), onze band die sterker werd naarmate ze ouder werd...  Zucht... Ik mis mijn mollige knuffel... . 

Begrijp me niet verkeerd: dat ik Fluffy mis, wil niet zeggen dat ik minder van Snowy houd. Integendeel, onze band wordt nu ook sterker. Hij is heel aanhankelijk geworden en geniet van de vele knuffeltjes. 

Wat het is met de rui dit jaar, weet ik niet. Maar hij blijft gewoon verharen, veel konijnen hebben er last van. En heel vreemd: een plek die al verhaard is (bv. zijn rugje) begint gewoon opnieuw. Ik overdrijf niet, gisteren haalde ik een handvol haren uit hem . Plukken laat hij nu gelukkig veel beter toe dan vroeger. Vandaag weegt hij 801g.

Vorige week heb ik trouwens een plasje kunnen opzuigen maar alles was normaal. Behalve de geur dus .

Toch barst hij van de energie en hij kan zich ook prima alleen amuseren. Ik heb hem het laatste jaar zelden zo vrolijk gezien, nu zie ik het bijna dagelijks. Lief van hem om mij zo om te beuren .

Van de week zei ik nog tegen een vriendin dat het zo goed als onmogelijk is om zijn racebuien op film vast te leggen. Nu is het me per toeval toch gelukt. Als je de beperkingen van de camera negeert tenminste, de lens kan gewoon niet focussen op zo een snel voorbijzoevend konijntje . Eigenlijk hoeven de matten er niet meer te liggen. Die lagen er zodat Fluffy makkelijker kon lopen. Maar nu gebruikt hij ze om te rennen omdat hij er meer grip op heeft. Ach, dan laat ik ze ook maar liggen. Het is veel te leuk om mijn kaboutertje zo te zien genieten ! 

Omwille van complicaties van mijn reuma (gerupteerde bakers cystes in beide knieën), een heel kort logje. Ik kan namelijk nauwelijks lopen, laat staan foto's/filmpjes maken of aan de pc werken.

Maar ik wil hierbij wel iedereen bedanken voor de talrijke kaartjes, ecards, mailtjes en andere vormen van steunbetuigingen! Jullie hebben mij allemaal een hart onder de riem gestoken en dat waardeer ik zeer! Eén konijnenvriendin heeft me aangenaam verrast door een grote, mooie bos bloemen te laten bezorgen. En toevallig ook nog 1 van mijn lievelingskleuren! Als je dit leest: heel veel dank daarvoor .

Met Snowy gaat alles prima. Zijn 4 weken panacur zitten erop maar hij is jammer genoeg niet aangekomen in gewicht. Ergens een opluchting nu ik weet dat het geen EC is. Dan kan het alleen maar de rui zijn, en daar zit hij nog volop in. Ik pluk iedere dag zoveel onderwol weg en het probleem is dat die onderwol ca. 4cm lang is, langer dan bij een "gewoon" konijn dus. 

Maar hij eet geweldig goed, zijn keutels zijn goed en hijzelf is al lang niet meer zo vrolijk geweest . Ik slaag er jammer genoeg maar niet in om zijn binkies en race-buien op film te krijgen. Zodra ik de camera haal, stopt hij . Hij is ook superaanhankelijk geworden, volgt me overal en ligt vaak aan mijn voeten. Nu ik veel moet rusten, val ik vaak in slaap op de bank met mijn hand op zijn lichaampje. Da's voor ons beiden genieten .

Wat me wel opvalt, is dat zijn urine sterker ruikt sinds Fluffy's overlijden. Zodra hij eens op de grond plast, zuig ik het op en laat ik het nakijken, voor alle zekerheid. Misschien ruik ik de panacur? Ik heb geen andere aanwijzingen dat er iets mis zou zijn met zijn urine/blaas/nieren.

Gisteren lag hij heerlijk van het zonnetje te genieten .

Vroeger was hij al dol op hoogtes en dat is hij nog steeds. Wat een lekker smoeltje heeft hij toch hè ?

Om af te sluiten nog een filmpje van Chica. Ik heb haar bewust nooit laten kortwieken omdat ik vind dat een vogel moet kunnen vliegen. Uiteraard zorg ik wel dat ze veilig kan vliegen en niet kan ontsnappen!

Hoe hard het ook klinkt, het leven gaat inderdaad door. Na Fluffy's overlijden leek ik tijd teveel te hebben en tegelijk wist ik niet wat te doen. De leegte die ze achterlaat is nog altijd immens groot en er gaat geen dag voorbij zonder moeilijke momenten. Vooral 's avonds - wanneer ik iedereen slaapwel wens - zeg ik hetzelfde tegen haar urntje en dan komen de tranen.... Ik hoop dat de intense pijn en wanhoop stilaan zullen wegebben. Nochtans lukt het me af en toe ook om te glimlachen bij bepaalde foto's of filmpjes.

Van een konijnenvriendin kreeg ik onderstaand gedicht. Ook hierbij houd ik het niet droog... De auteur is anoniem maar het lijkt wel geschreven te zijn voor mij en Fluffy.

Laat dat je troost zijn als ik ga…..

Snowy is wel lichtjes veranderd van gedrag sinds Fluffy er niet meer is. Hij is veel actiever, vrolijker en speelser. Zou hij zich bewust rustig gehouden hebben voor haar? Of paste hij zich simpelweg aan haar ritme aan? 

Nog een voorbeeld: normaal gezien lagen ze samen te slapen van 12-18u en bewogen ze nauwelijks. Als ik nu thuis kom van het werk, komt hij me tegemoet gelopen voor een aai over zijn bol, dan gaat hij - net als 's morgens - alles besnuffelen en markeren, en gaat dan pas weer rusten.

Omdat zijn gewicht onder 800g kwam, heb ik hem voor alle zekerheid weer op panacur gezet. Hij krijgt het nu 2 weken maar tot hier toe helpt het helemaal niets aan zijn gewicht. Hij blijft in de rui en als hij niest/smakt, valt hij telkens een klein beetje af. Op dit moment blijft hij gelukkig 'steken' op 795g. Laten we hopen dat er echt geen grammetjes meer afgaan. Hij eet immers als een paard!

Ik was bang dat hij minder hooi zou eten als ik Fluffy's kooi zou wegnemen. Daar zat hij immers uren hooi te knabbelen tijdens de voormiddag. Helaas had ik gelijk. Dus ik haalde alles uit de kast om zijn kooi en andere plekken aangenaam te maken om hooi te eten. Ik richtte die plek als speelhoek in maar dat hielp slechts beperkt. Tot ik besefte dat hij bang was van de donkere vloer! Ik heb de indruk dat hij niet meer goed ziet en mogelijk ziet hij een donkere vloer als een gat of holte. Met een hennepmat was dit euvel vlug verholpen en nu speelt hij naar hartelust én hij eet weer veel hooi. 

Morgen neem ik de zwarte rubber matten weg. Ik wil de veranderingen geleidelijk aan brengen, zodat hij niet teveel van slag is. Hopelijk past hij zich ook hiermee goed aan. Ik heb nog even getwijfeld of ik hem Rescue Remedy zou geven maar tot nu toe lijkt het niet nodig te zijn.

Hij is nog altijd dol op het versleten grashuisje van Fluffy waar hij regelmatig een dutje doet. 

Ook het wollig bedje gebruikt hij daarvoor.

En nog een schattig filmpje van een dikke wangen die genieten van wortelfrietjes (met heerlijke knabbelgeluidjes)! 

Om af te sluiten leuk nieuws over Mika. Zij is eind juni anderhalf jaar geworden, voor mij een goede reden om te vieren. Ze heeft niet 1 maar 2 cadeautjes gekregen. En ze vond het allemaal reuze interessant! Vooral de tiki bar vind ik zo schattig . Eigenlijk is dit speelgoed geschikt voor dwerghamsters maar Mika laat zich door haar grote gestalte niet tegenhouden .

Nog een close-up omdat ik het niet kan laten. Is ze niet wondermooi? 

Ik kan niet geloven dat ik dit bericht moet schrijven, het lijkt zo onwerkelijk. Mijn mooi speciaal meisje, mijn baby, mijn vriendinnetje, mijn toverballetje, mijn moppie, mijn truffel, mijn poffertje, mijn steun en toeverlaat, mijn alles... is niet meer. Iedereen weet dat ze wat sukkelde met haar achterhand door spondylose maar daarmee redde ze zich prima, ze vond steeds opnieuw oplossingen om ermee om te gaan. Op 10 maart 2012 schreef ik op mijn blog dat ik bang was dat ze een hart/longprobleem had omdat ze soms rare piep/knorgeluiden maakte als ik haar oppakte of bij bepaalde bewegingen die zij maakte. Toen maakte ik me ook zorgen om haar ogen die soms leken uit te puilen, ik dacht toen nog dat het haar derde ooglid was. Mijn dierenarts kon echter niets verdacht vaststellen. Had ik toen maar naar mijn intuïtie geluisterd.... 

Ze is een jaar aan een stuk geleidelijk aan afgevallen maar dankzij junior voeding heb ik haar weer kunnen laten bijkomen. En plots kwam ze explosief aan. Helaas was dit geen vet maar oedeem (vocht) en dit wijst op een hartprobleem. Op 24 juni stond ik met spoed bij de dierenarts van wacht omdat haar hoofdje plots begon te zwellen. Hij stelde inderdaad hartfalen vast en gaf haar een injectie met een vochtafdrijvend middel. Dit hielp meteen en ik moest verder gaan met tabletten die hetzelfde deden, aangevuld met hartmedicijnen. Helaas leken ze niet aan te slaan, Fluffy verloor geen gewicht meer dus ik dreef de dosis wat op. Toch bleef ze een prima eetlust behouden maar zelfstandig bewegen kon ze niet meer door de grote hoeveelheid vocht in haar achterwerk en benen. 

En op dinsdagmorgen 3 juli zag ik dat ze de strijd begon op te geven. Ze trok haar hoofdje terug toen ik medicijnen wilde geven en at haar brokjes maar voor de helft op. Daarna begon haar hoofdje weer te zwellen en begon ze zichtbaar en hoorbaar zwaarder te ademen. Ze zakte ook door haar voorpootjes. Een duidelijker signaal kon ze niet geven. Ik mocht niet egoïstisch zijn en moest mijn klein meisje laten gaan. Ik voelde het zelf ook en Inge (dierenarts) bevestigde het: haar onderlichaampje was al koud aan het worden. Dat kwam natuurlijk deels door het oedeem maar volgens mij was ze ook al langzaam aan het wegzinken. Daarom kon ik de beslissing niet langer uitstellen. De dierenarts is gekomen en om 11u45 is ze zachtjes ingeslapen in mijn armen. Na de eerste injectie begon ze zelfs maalgeluidjes te maken, alsof ze dankbaar was om geen pijn meer te hebben. 

Ik weet dat ik - voor haar - de beste beslissing heb genomen, haar lichaampje was op. Maar ik... mijn hemel, ik mis haar zo hard. Haar lieve dikke ondeugende snoet met dat mooi mondje, haar warm troostend vachtje, die lieve oogjes met de mooie wimpers, die zachte oortjes, haar heerlijke geurtje, ik begroef zo graag mijn neus in haar vacht. Maar ik mis niet alleen de uiterlijke dingen, ook haar aanwezigheid, haar karakter, haar persoonlijkheid... ik was stapelgek op haar en hield zoveel van haar. Ik zal altijd van haar blijven houden, ze neemt zo een grote plaats in mijn hart in. 

Nooit zal ik nog zo een bijzonder konijntje hebben. Want dat was ze, speciaal van kop tot teen! Ze was zo intelligent... iedereen vindt natuurlijk zijn/haar konijn de mooiste, beste enz. Maar zij was écht speciaal! Ze kon situaties voorzien en inschatten, ze leerde enorm snel en ze kon mij beter lezen dan ik haar. Wat heb ik veel van haar geleerd! Niet alleen op gebied van gedrag en gezondheid maar ook op diepere vlakken liet ze zien wat er allemaal kon en bestond. Mijn inspiratiebron op zoveel vlakken... 

Onze vertrouwensband was er eentje uit duizenden. Werkelijk àlles kon ik met haar doen, ze vertrouwde me volkomen en ik haar ook. Ik ben zo blij dat ik nog T-Touch geleerd heb zodat ze hier nog van heeft kunnen genieten tijdens het laatste jaar van haar leven. In de laatste maanden van haar leven, begon ze me zelfs likjes op mijn huid te geven, iets wat ze nooit deed. Ze heeft me ontelbare mooie herinneringen gegeven. Teveel om op te noemen, gelukkig heb ik er veel vastgelegd op foto en film. 

Zelfs op hoge leeftijd heeft ze geen spatje van haar pit verloren. Bij het eten was ze nog steeds de dominante. Ze kon soms ondeugend zijn maar ik vergaf haar alles, ook omdat ik begreep waarom ze deed wat ze deed. 

Ze is net geen 11 jaar mogen worden. Hoewel iedereen zegt dat dit een heel mooie leeftijd is, had ik niets liever gedaan dan nog jaren voor haar gezorgd. We hebben samen heel lang gevochten om zo lang mogelijk gezond te blijven. 

Bij de dierenarts heb ik nog pootafdrukjes laten maken van de voor- en achterpoot. Ook heb ik vacht bewaard die ze tijdens de ruiperiodes verloren is. Naast talrijke foto's en filmpjes heb ik dus ook nog iets tastbaar van haar en daar ben ik blij om. Op 6 juli werd ze gecremeerd, ze is weer bij mij maar dan in een andere vorm. Haar zieltje zal voorgoed in mijn hart blijven... En was dit toeval, symboliek of een 'boodschap' van haar? Maar net bij het ophalen van de urne, begon het 30 seconden te regenen. 

Maar nu besef ik pas hoe ik mijn leven naar haar heb ingericht. Eigenlijk stond alles in het teken van haar. Zij slorpte een groot stuk van mijn tijd en energie op, maar begrijp me niet verkeerd. Ik heb het met heel veel liefde gedaan en had het graag nog jaren gedaan. Het voelt zo raar aan dat ik nu ’s nachts niet meer moet opstaan voor haar. Ik schiet nog steeds om het uur wakker. 

Het is ook vreemd dat ik nu nog maar voor 1 konijntje groenten, kruiden en brokjes moet klaarmaken. Ik weet dat ik nog 3 andere diertjes heb, maar mijn hart voelt zo leeg en het lijkt wel alsof ik tijd teveel heb. Uit automatisme kijk ik nog vaak naar de plaatsen waar ze vaak zat. De laatste maanden controleerde ik altijd of ze niet op de verkeerde zij in slaap was gevallen enz. En dan plots weer dat besef dat ik haar nooit meer zal zien… 

Ik weet niet hoe het verder moet, ik kon me geen leven zonder haar voorstellen en nu moet ik wel… Ik moet verder; voor Snowy, Chica en Mika want zij zijn er wel nog en hebben mijn aandacht nodig. 

Fluffy en Snowy waren zo een mooi en lief koppeltje, ik noemde hen altijd mijn Duo Penotti, Huppie (Snowy) en Hompie (Fluffy). 3 jaar lang is Fluffy enig konijntje geweest en dat was zo leuk. Ze volgde mij overal, zelfs in de badkamer en op het toilet lag ze tussen mijn voeten. Wij twee waren één, 2 handen op 1 buik en we zullen altijd verbonden blijven. En dan kwam Snowy in ons leven. Na een moeilijke start – waarbij ik veel over koppelen leerde – werden zij een innig koppeltje. Fluffy nam wat afstand van mij maar toch bleven we die speciale vertrouwensband houden. Door Snowy bloeide ze open en werd ze minder schuw. Oh, wat hadden ze toch pret samen. Samen spelen, samen eten, samen luieren. Tot Snowy het soms beu werd, hij had af en toe echt behoefte aan privacy. Het laatste jaar werd het samenzijn minder doordat Fluffy minder goed kon bewegen. Snowy had daardoor ook minder vrolijke momenten, hij leek maar niet te begrijpen waarom zijn vriendinnetje niet meer volgde en hem niet meer zoveel likjes gaf. Gelukkig heeft ze zijn 8ste verjaardag nog mogen meemaken. 

Net voor de dierenarts kwam, heeft Snowy haar nog likjes gegeven, zo lief, alsof ook hij afscheid kwam nemen. Na het inslapen heb ik hem ook nog even afscheid laten nemen en hij kwam aan haar oortjes snuffelen. "Gelukkig" was hun band de laatste maanden al niet meer zo intens. Fluffy spendeerde veel meer tijd met mij dan met hem. Hij was het al een beetje gewend om zijn eigen gang te gaan en ik heb nu ook niet de indruk dat hij haar mist. Hij neemt nu Fluffy's plaats in aan mijn voeten. 

Veel mensen zullen het niet met me eens zijn maar ik haal geen nieuw vriendinnetje voor hem. Hij is er ook “al” 8 en is altijd een beetje een eenzaat geweest. Hij wilde ook per se alleen slapen en raakte in paniek als de gezamenlijke kooi werd gesloten. Vooralsnog lijkt hij zich prima te redden. Hij krijgt nu meer aandacht van mij en hopelijk is dat genoeg. Ik hoop dat we troost vinden bij elkaar want de leegte en pijn die ik voel, zijn onbeschrijflijk… 

Mijn lief speciaal babymeisje... ik zal je voor altijd blijven missen maar je blijft in mijn hart. Ik hoop dat je nu weer gezond en wel op de regenboogbrug aan het spelen bent. Ik weet dat je op me wacht en kijk uit naar de dag dat ik je weer in mijn armen kan sluiten...

Een foto van onze laatste avond samen. Voelde ik het onbewust aan?

Een mooie/grappige herinnering die ze achterlaat. Ze was dol op mijn nieuwe sloffen en sabbelde 1 van zijn tandjes helemaal stuk.

De pootafdrukjes die ik bij mijn dierenarts/werkgever heb laten maken. Er hoort ook altijd een kaartje bij.

Haar laatste rustplaats, ik heb voorlopig voor een sober urntje gekozen, maar wil in de toekomst graag eentje dat mij echt aanspreekt. Het urntje in de achtergrond is van de hamsters. Haar foto is een 'baby'foto, zo komt begin en einde samen. De regenboogbrugfoto komt hier ook bij te staan, zodra hij afgedrukt is.

Haar spulletjes opruimen deed al pijn, haar kooi ga ik straks wegnemen. Dit zal ook moeilijk zijn voor Snowy want hij at en speelde er altijd in. Op die plek ga ik een speelhoekje maken voor hem, hopelijk geeft dat genoeg afleiding.

Bij Snowy ben ik opnieuw een Panacur-kuur gestart. Hij valt nu al bijna een jaar af en ik vertrouw het voor geen meter. Ik ben zo bang dat hij opnieuw EC gaat krijgen en ik wil niet nog een konijntje verliezen! Hij heeft nochtans in februari al een kuur gehad die niets hielp aan zijn gewicht. Het helpt wél zijn spijsvertering vooruit want door Panacur krijgt hij altijd grotere keutels. Momenteel krijgt hij ook alleen nog maar junior voer dus hopelijk komt hij vlug weer aan in gewicht.

Hij is nog steeds in de rui en niest/smakt veel, de ene dag al wat meer dan de andere.

Een maand geleden viel het me al op dat hij mijn gezelschap opzocht als Fluffy niet bij mij in de buurt was. Alsof hij haar alle ruimte en aandacht bewust wilde toebedelen. Hij verstopt zich ook niet langer in zijn grashuis, iets wat hij heel vaak deed de laatste tijd.

Nu komt hij gezellig aan mijn voeten zitten en zo vinden we toch een beetje troost bij elkaar.

Enige tijd geleden schreef ik nog dat ik nu net moest opletten dat Fluffy niet te zwaar werd. Ik schroefde geleidelijk aan het junior voer terug en dreef het gewone Science Selective voer op. Maar dat bleek niet genoeg te zijn. Fluffy bleef ca. 100g per week aankomen (!) en ze weegt nu 2,5 kg!!! Veel te veel en zeker voor een konijn met pijnlijke gewrichten. Haar oude gewicht was 2,1 kg en ik probeer haar opnieuw naar dat niveau te brengen. Daarom geef ik haar nu minder voer in totaal. Ze kijkt wel beteuterd en begrijpt er niets van, maar het is voor haar bestwil. Haar groenteschotel is binnen 15 minuten op en ook hooi verdwijnt met ganse proppen.

Natuurlijk ben ik blij dat haar eetlust zo goed is. Maar ik kan niet verklaren waarom ik een jaar lang tegen gewichtsverlies moest vechten met haar en nu het tegenovergestelde probleem heb. Een mogelijke theorie zou kunnen zijn, dat ze sinds enige tijd 3x/dag pijnstilling krijgt i.p.v. 2x. Dat is de enige grote verandering die onlangs in haar leven gekomen is. Als dit de oorzaak is, kan ik alleen maar concluderen dat ze al die tijd pijn heeft gehad en daardoor nodeloos energie heeft verloren. En dat bezorgt me een gigantisch schuldgevoel, zucht...

Ik bouw de pijnstilling overigens nog steeds langzaam af, ze krijgt nu 3x 0,1 ml Loxicom (hond) per dag.

Het is trouwens overduidelijk waar haar gewicht is bijgekomen. Haar wam is weer gevuld met vet en ook op haar kont en buik heeft zich een "vetrok" afgezet. Ik heb geen idee waarom ze net op die laatste plaats zo explosief bijkomt en waarom het vet niet verdeeld is over haar hele lichaam. Eender hoe: vet is niet ideaal, ik hoop dat het zich - mits wat meer beweging - nog zal omzetten in spiermassa. 

Een bijkomend probleem van haar overgewicht is dat ze soms in haar plas blijft zitten. En daardoor begon ze urinebrand te krijgen . Mijn eigen gebrekkige gezondheid zorgde ervoor dat ik haar met moeite de nodige zorgen kon geven. En ook dat geeft me een schuldgevoel. Maar we komen hier wel door, haar kontje/geslachtsdeel heeft er slechts 1 dag rood en geïrriteerd uitgezien en toen had ik het al onder controle. Maar ik heb nu wel aanpassingen in haar kooi gemaakt. Zo ligt er niet meer overal hooi, vooral dat blijft lang nat. Ik zorg ervoor dat ze overwegend op aubiose zit zodat haar kontje droog blijft.

Haar achterwerk die bewuste avond dat ik het ontdekte:

Met Snowy heb ik het tegenovergestelde probleem. Ondanks een goede eetlust, blijft hij afvallen. Sinds begin dit jaar is hij 80g kwijt en voor zo een klein mannetje is dat veel! De kuur met Panacur in het voorjaar bracht geen verandering in zijn gewicht dus een EC-terugval was het niet. Met 8 jaar is hij zeker ook een senior maar het zou niet zo bepalend voor zijn gewicht mogen zijn. Gelukkig voelt hij niet dun aan, zijn ribben zijn nog goed gevuld. Het enige dat bij hem ontbreekt is een dik buikje, dat had hij vroeger altijd. 

Ik gaf hem al een mengeling van gewoon en junior voer maar net zoals bij Fluffy, ga ik hem volledig overschakelen naar junior. Hopelijk helpt het hem ook om sneller door de rui te komen, want het blijft maar duren.

Verder merk ik dat hij het toch wel moeilijk heeft met het ouder worden van Fluffy. Vroeger waren ze altijd samen, waar de ene was, zag je de andere. Maar nu zij hem niet meer kan volgen, heeft hij ook nog maar weinig zin om te spelen. Af en toe heeft hij nog vrolijke buien maar die worden schaars en ook dat vind ik bijzonder spijtig. Hij begrijpt ook niet waarom zijn vriendinnetje bijna geen tijd meer besteed aan wederzijdse knuffels en likjes. Ik vind het zelf ook jammer om te zien dat de innige band die ze vroeger hadden er niet meer is. Maar zij heeft er doodgewoon de energie niet meer voor. Nu valt het leeftijdsverschil van 2,5 jaar sterk op.

Dus àls er zich van die zeldzame taferelen afspelen, is het genieten voor alle partijen .

Gelukkig is het hier niet al zorgen wat de klok slaat.

Sommige mensen vinden hamsters maar domme dieren en zijn stomverbaasd als ze zien dat ook die kleine diertjes met hun kleine hersentjes dingen kunnen aanleren. Kijk maar eens hoe wel opgevoed en getraind Mika is . Dit is geen toevalstreffer, zo verloopt het ritueel iedere dag.

Ik vind haar een fantastisch mooi en intelligent diertje en kan zo van haar genieten!

We eten hier niet zo vaak bloemkool maar gisteren heeft ze weer lekker kunnen meesmullen.

Tot slot had ik nog een filmpje van Chica beloofd. Jullie weten dat ik T-Touch toepas bij al mijn dieren. Ook bij Mika maar bij haar kom ik niet verder dan 3 cirkeltjes. 

Chica daarentegen kan blijven genieten. Als het aan haar ligt, mag ik de hele dag doorgaan en nooit meer stoppen .

Een lief filmpje van een schattig genietend valkparkietje .

Op 30 mei j.l. is mijn wattenbolleke 8 jaar geworden! Of beter: woont hij 8 jaar bij ons, zijn geboortedatum is wellicht ergens in februari/maart. Wat vliegt de tijd toch...

Zo begon het liefdesverhaal tussen Fluffy en Snowy 8 jaar geleden. Hij is nog altijd een klein schattig manneke maar kijk wat een mini-ventje hij toen was . (En Fluffy te dik, ik weet het).

En toch klikte het tussen hen, zij was de dominante en hij bedeelde haar die rol graag toe. Zolang hij ook maar likjes kreeg . Volgens mij wist hij meteen dat ze diep van binnen eigenlijk onzeker was en dat die dominantie maar een houding was. Maar als galante echtgenoot speelde hij het spelletje mee . Hij wist (en weet nog steeds) perfect op welke momenten hij zich koest moet houden en wanneer hij op de voorgrond kan treden.

Ik zal beginnen met de kleinste van de familie: Mika. Met haar gaat alles goed maar minder goed nieuws over haar mama Laisa, zij is overleden aan het Papova virus . Meer kun je lezen op de site van Sanne, de fokker van Mika: klik hier. Ik vind het bijzonder jammer dat zo een bijzondere dame op die manier moet heengaan. Gelukkig lijkt Mika als 2 druppels water op haar mama, dus zij zet de herinnering voort. Ze begint ietsje rustiger te worden (volgende maand wordt ze ook al anderhalf jaar) maar toch is ze de meest actieve en snelle hamster die ik al gehad heb. En ze lijkt met de dag mooier te worden .

Zoals beloofd: een filmpje van mijn kleine beer. Als ik dit vergelijk met de snelheid waarmee mijn vorige hamsters naar de keuken klommen... Niemand was ooit zo snel!

Over Chica komt ook nog een filmpje maar dat zal voor een volgende keer zijn. Hier zie je hoe ze op het hoogste punt gaat zitten om alles goed te overzien.

Nu over naar het knijnen-nieuws. Worstelde ik een tijd geleden met Fluffy's lage gewicht: dat probleem is verdwenen. Nu moet ik net oppassen dat ze niet te zwaar wordt! Haar gewicht schommelt rond de 2 kg en daarmee zit ze bijna op haar oude gewicht. Ze voelt ook voller aan en durft daardoor weer op haar zij liggen. 

Maar nu sukkelt Snowy met een laag gewicht. In het begin van het jaar woog hij nog 880g. Ik ben gewend dat hij in de winter meer weegt dan in de zomer maar ik zie zijn gewicht naar 860, 840, 820 en nu 812g zakken. Enkele maanden geleden heeft hij al een kuur Panacur gekregen omdat ik bang was dat EC opnieuw de kop opstak. Dat heeft toen niets geholpen aan zijn gewicht. Hij voelt zich nochtans goed en laat dit zien door bijna dagelijks te racen en binkies te maken. 

Ik moest toch naar de dierenarts om hun nageltjes te laten knippen dus heb ik hem meteen uitgebreid laten onderzoeken. Het rare is dat hij helemaal niet dun aanvoelt en dat was Inge met me eens. Hij is wel nog steeds flink in de rui en dat al gedurende enkele maanden. Misschien vergt het veel van hem? Voor de zekerheid ben ik begonnen met een kuur echinacea. 

Of zou het toch verlies van spiermassa zijn? (spieren wegen zwaarder dan vet). Hij is tenslotte al 8 jaar en beweegt beduidend minder nu Fluffy ook een stuk rustiger geworden is.

De laatste dagen heeft hij ook wat minder goed gegeten omdat hij door de rui soms niest, smakt en zich wat suffer gedraagt.

Ik slaag er gelukkig in om een verstopping en/of gas te weren. Af en toe zie ik wel een keutelketting, zelfs eentje van blindedarmkeutels die ik uiteraard wegneem! Ik wil niet dat hij dit opnieuw opeet.

Een tijdje geleden kreeg ik van mijn vriend een nieuw fototoestel dat prachtig kan filmen en uitstekende macro-opnames kan maken. En wie beter om dit te testen dan mooie Snowy met zijn betoverende oogjes ?

Voor degenen die weten dat ik T-Touch geef aan konijnen: ook Snowy vindt het heerlijk! Bij Fluffy kan ik bv. moeilijk oortouches doen omdat het jeukt en ze niet meer goed kan krabben. Snowy vindt de 'regenworm' en de 'tarantula' ook leuk maar omdat ik daar 2 handen voor nodig heb, kan ik ze niet filmen . Misschien in de toekomst als ik het toestel op een statiefje zet.

Hij geniet jammer genoeg niet meer zoals vroeger van buiten spelen maar enkele minuutjes wil hij er wel voor uittrekken .

Voor Fluffy moest ik een andere oplossing bedenken want zij kan niet meer goed op tegels lopen. Toevallig (?) verkochten ze bij Blokker een grasmat van 1 x 3 m, ruim voldoende voor haar om de pootjes te kunnen strekken. Zoals je ziet, is haar 2de ruiperiode dit jaar nog 'in volle bloei' .

Een filmpje van de boefjes die de grasmat verkennen. Fluffy blijft dichtbij mij voor steun (mentaal en fysiek ).

Dan wil ik nog één ding vertellen. Fluffy speelt misschien niet meer zo veel als toen ze jong was, maar 1 ding kan haar nog altijd verleiden: knabbelen aan het grashuis. En om het helemaal interessant te maken: 's nachts! 

Leuk als je ernaast probeert te slapen  .

Weet iedereen nog hoe een gloednieuw grashuis eruit ziet?

Dit is wat er van overblijft na Fluffy's nachtelijke (vr)eetbuien. Indrukwekkend, toch? 

Van de week merkte ik dat ze 's nachts knarsetandde, wellicht van de pijn. Ik heb de dosis pijnstilling niet verhoogd maar wel verspreid over 3 dosissen per dag (iedere 8 uur). Zo blijft de bloedspiegel stabiel en het helpt. Ook haar rechteroogje traant nu maar dit reageert gelukkig wel nog op Euphrasia druppels. Bejaarde nijntjes vereisen wat extra zorgen maar zolang zij geniet van het leven, geniet ik mee!

Dit keer geen nieuws over mezelf maar heel verdrietig nieuws over Paula (de beheerder van het Bunnybin webwinkeltje). Haar man vocht al 1,5 jaar tegen een hersentumor en hoewel de behandelingen eerst leken aan te slaan, heeft hij afgelopen vrijdag het gevecht verloren. 

Ik ken hen niet persoonlijk maar gedurende de voorbije 4 jaren hadden we veel mailcontact en ik leef dan ook ontzettend met Paula mee. Ik vind het zo oneerlijk, zo onrechtvaardig... Ton was een hele lieve man en veel te jong om nu al te gaan.

Er zijn geen woorden die nu troost kunnen bieden. Langs deze weg wil ik Paula en de familie nogmaals heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. 

Hier kunnen jullie meer lezen, foto's bekijken en reacties plaatsen: Bunnybin weblog.

Het is enkele weken stil geweest op de blog maar dit wil niet zeggen dat ik heb stilgezeten, integendeel! Het was (en is nog steeds) heel druk. Mijn oogontsteking gooit jammer genoeg nog altijd roet in het eten waardoor ik minder snel kan werken dan verwacht.

Zoals jullie weten (of nu te weten komen ) werk ik bij mijn dierenarts (www.dapdemol.be). De voorbije maanden ben ik bezig geweest met het bouwen van de webshop en daar kroop heel veel tijd in, ook privé-tijd. Maar het resultaat mag er zijn (als we zo vrij mogen zijn ): www.dapdemolwebwinkel.be

In de toekomst zullen er nog meer artikelen en betaalmethodes bijkomen.

De afgelopen zondagen heb ik meegewerkt aan 2 workshops van T-Touch voor katten en knagers (www.ttouch.be). Het waren hele leuke, leerrijke en ontspannende namiddagen. Het was ook leuk om nieuwe dierenvrienden te leren kennen. Of mailvriendinnen die ik eindelijk in levende lijve heb kunnen ontmoeten. We hebben veel goede reacties gekregen dat zowel de diertjes als de baasjes ervan genieten! In de onderstaande links kunnen jullie de fotoalbums van de betreffende datums zien.

Fotoalbum 15-04-12 en fotoalbum 22-04-12

Met de dieren had ik het eveneens druk. Met Fluffy bleef alles gelukkig een klein beetje stabiel. Ik ben nog altijd bezig om de pijnstiller/ontstekingsremmer af te bouwen. Momenteel zit ze op 0.2 ml (2x daags). Ondanks dit (of dankzij?) is haar eetlust zelfs nog toegenomen. 

Net zoals vorige keer voelde ik het voordat ik haar op de weegschaal zette: een dikke poep . En jawel, mijn poffertje weegt alweer 1935g, 100g meer dan 2 weken geleden .

Het was even wennen aan het zomeruur. Ondertussen geniet ze met volle teugen van de nieuwe ttouch-bewegingen die ik geleerd heb. En nu kan ik ook een bandage op de aangeleerde manier aanbrengen . Ze heeft de bandage nog geen halve minuut aan en ze gaat er al bij liggen .

Geloof het of niet: ze is opnieuw beginnen te verharen! Een jaar niets en dan 2x in korte tijd. En toch haar gewicht behouden... Het is een taai hummeltje hoor!

Soms heeft ze een vies kontje of vieze beentjes omdat ze in haar blindedarmkeutels gaat zitten. Dan moet ik haar een beetje wassen en om haar niet te hard te laten afkoelen, leg ik dan een dekentje over haar. Niet lang daarna valt ze in slaap .

Van hummeltjes gesproken: mijn lief wollig pluizig manneke had het de afgelopen weken erg moeilijk. Telkens als het niezen/smakken erger werd, verloor een beetje zijn eetlust. Maar zelfs als ik helemaal geen brokjes meer gaf, bleef hij een heel moeilijke vertering hebben. Dus alle zeilen bijgezet. Naast Prozyme (dat hij sowieso preventief krijgt), gaf ik ook Cisaral, Metocloral en Laxatract. Het had niet het verhoopte effect, zijn spijsvertering bleef traag en moeilijk. Bovendien kreeg hij diarree van de Laxatract. Dus de dosis gehalveerd en de diarree was meteen verdwenen. Van een vriendin had ik een staaltje gekregen van het nieuwe voer van Supreme, speciaal voor de spijsvertering. Hij lust het niet altijd, alsof hij voelt op welk moment hij het nodig heeft.

Net zo plots als zijn problemen begonnen zijn, zijn ze ook (voorlopig althans) verdwenen. Hij maakt weer goede keutels en kan weer 20 brokjes eten. Gelukkig heeft het bijna niets aan zijn gewicht gedaan. In totaal is hij 9g kwijt.

Vorige week vond ik heel veel van deze dingen.

Ondanks die problemen geniet hij van het prille lentezonnetje en zijn vriendinnetje.

Zij ligt weer wat vaker op haar rechterzij te luieren en geniet ook alleen van de warme zonnestralen.

Niets is zo lekker als vers hooi! Maar om de een of andere reden zijn de lekkerste strootjes altijd weer goed verstopt .

In de volgende blog hopelijk een filmpje van Mika.

Het lijkt wel een gewoonte te worden: veel te weinig tijd om een uitgebreid bericht te plaatsen.

Maar het loopt hier niet zo lekker en het is erg druk, mede door de workshops t-touch van de komende 2 zondagen.

Zelf heb ik al 2 weken last van een ernstige oogontsteking. Omdat ik voorlopig maar uit 1 oog kan zien, is PC-werk heel vermoeiend. Sommige mensen moeten daardoor langer op antwoord wachten dan gewoonlijk.

Ik durf bijna geen goed nieuws meer posten want daarna lijkt het altijd fout te gaan. Na mijn positief bericht van vorige keer, verloor Fluffy ineens 130g in gewicht. Dit gebeurde in de week na de omschakeling naar het zomeruur. Ze zijn hier erg klokvast dus wellicht had ze veel last van het veranderde (voer)schema.

In de loop van de afgelopen weken, is ze weer gestaag bijgekomen en ze weegt nu 1828g. Ik heb haar behandeld met Rescue en daardoor zijn de derde oogleden en rare geluiden zo goed als verdwenen. Blijkbaar dus toch stressgerelateerd.

Verder heb ik haar dosis pijnstilling dagelijks afgebouwd met 0,01 ml. I.p.v. 0,35 krijgt ze nu nog maar 0,25 ml en ik zie geen verschil in gedrag, eetlust of wat dan ook. Wel ben ik overgeschakeld naar de generische versie van Metacam, namelijk Loxicom. Het werkt even goed maar het prijskaartje is zomaar even 8€ lager. Dat scheelt in een chronisch medicijn.

Van de week kreeg ik likjes op mijn arm toen ik haar knuffelde . Niet haar gewoonte want zij likt normaal gezien alleen maar mijn mouw, sloffen e.d. Genieten dus!

Ook met Snowy ging het helemaal fout. Vorige keer schreef ik al dat hij spijsverteringsproblemen had maar dat ik ze op een natuurlijke manier kon oplossen. Dit keer helaas niet. Hij begon weer verschrikkelijk veel te niezen en te smakken. Nochtans verliest hij niet zoveel haren maar ze zijn zo lang en 'kleverig'. Hij bleef wel eten (wel minder dan gewoonlijk) maar produceerde hele kleine, harde keuteltjes. Enkel Cisaral geven was niet genoeg, ik had ook een laxeermiddel nodig. Maar Laxatract heb ik niet standaard in huis en kun je in België ook niet zomaar kopen. Dus meteen een online bestelling gedaan en ondertussen behandelde ik hem met paraffine olie. Het mag niet langdurig gebruikt worden en is zeker geen ideaal middel maar in noodgevallen kan het wel. Gelukkig hielp het bijna meteen. Er kwamen weer mooie ronde keutels en zijn eetlust werd weer als vanouds. En het beste bewijs dat hij zich goed voelt: hij rende weer rondjes in huis met hier een daar een binkie ertussen .

Vreemd genoeg (maar gelukkig maar!) deed het vrijwel niets aan zijn gewicht, hij is slechts 5 grammetjes kwijt.

Ik hoop dat we het nu gehad hebben met de gezondheidsproblemen en dat ik volgende keer beter nieuws kan brengen.