Ik had niet verwacht dat ik deze week weer een blog zou schrijven. En al zeker niet over Dotje... Het enige oudje dat nog steeds klachtenvrij was.

In de nacht van dinsdag op woensdag heeft ze wellicht een beroerte o.i.d. gekregen . 

Ik zet haar 's nachts in de badkamer omdat ze nog steeds veel herrie maakt 's nachts, ondanks haar hoge leeftijd.

Toen ik woensdag opstond, liep ze niet in haar wiel. Komt nog wel eens voor, zeker als ze - zoals de vorige dag - vroeg wakker is. Als ik haar terug draag naar de woonkamer, komt haar snuitje meestal al uit het huisje piepen omdat ze weet dat ze zonnebloempitjes krijgt. Nu bleef het echter angstvallig stil . Ik woelde met mijn hand door de bodembedekking, riep haar naam, maar niets kon haar wakker maken. Ze kwam heel even uit haar huisje maar wilde geen zonnebloempitjes. Hoewel ik haar maar enkele seconden zag, vond ik haar er moe uitzien en het leek alsof ze waggelde.

Ik zeg al langer dat ze er oud begint uit te zien, dus het zou perfect kunnen dat haar gedrag nu ook dit patroon volgde.

Woensdagavond sprongen de tranen me echter in de ogen . Ze waggelde, wankelde, viel soms om, tolde af en toe, haar rechter achterpootje werkte niet mee en ze ademde zwaar. Er lag ook een grote plas in de wc. Ik zag Sproet voor me en was bang dat ook Dotje een lijdensweg tegemoet ging. Toch at ze haar groenten op. Ze ging weer slapen en ik besloot de kooi niet weg te zetten zodat ik haar 's nachts kon horen.

Maar het bleef akelig stil. De volgende morgen verwachtte ik het ergste, ze werd weer niet wakker. Ik legde wat zonnebloempitjes neer en na een kwartier waren ze weg. Toen werd ze onrustig en ze begon een nestje naast haar wc te graven. Ik vond het zo zielig dat ze zonder papiertjes zat, dus ik gaf haar een tissue die ik in stukjes had gescheurd. Ik moest helaas weg en kon dus niet dadelijk naar de dierenarts.  Ik verwachtte me aan het ergste toen ik thuis kwam. Maar ze had een nestje gemaakt, haar wangen volgepropt en zat te eten. Ik kreeg hoop, want Sproet wilde absoluut niet meer eten.

Donderdag zag ik haar door de dag soms ook rondlopen en dat ging al vrij snel, hoewel het nog wat houterig was. Donderdagavond kwam ze een stukje appel en ei halen, maar ging dan weer dadelijk slapen. Ook die nacht is het stil gebleven.

Vrijdagochtend kwam ze op het gewoonlijke uur bedelen voor zonnebloempitjes die ik met veel plezier gaf . Ze bewoog alweer beter dan gisteren, alleen het rechterpootje bleef soms wat achter. Met het lopen in het wiel, had ze moeite om het ritme te vinden, maar ze doet het fantastisch !

Het lijkt wel alsof ze ook het dag/nacht ritme wat kwijt is, want ze was weer druk bezig met haar nestje te verhuizen. Hier zie je ook dat ze haar rechter achterpootje niet dadelijk bij trekt (ca 0:25).

Maar wat bewonder ik haar kracht! Wat een vechtlust heeft mijn bolleke van 4 cm! Ik ben zo trots op haar !

Vrijdagavond kreeg ze een stukje galia meloen en een havermoutpapje, daar is ze gek op. Haar kapseltje was wel nog wat in de war .

Ik besluit haar ook vrijdagnacht bij me in de woonkamer te laten, met als resultaat dat ik regelmatig wakker ben geworden door haar. Maar het was het helemaal waard om haar voetjes weer in haar wiel te horen. Ik hoorde haar ook graven en zelfs klimmen!

Zaterdagmorgen probeerde ze zelfs weer uit te breken aan het slotje van de kooi. Haar pootjes lijken weer krachtiger te zijn en ze kan weer rechtop staan zonder om te vallen.

Zaterdagnacht blijft het weer stil, maar zondagmorgen is ze weer superactief als de gordijnen open gaan en ze mij hoort. Het lijkt echt alsof haar dag/nachtritme verstoord is. Ik weet zelfs niet of ze hier wel volledig van zal herstellen.

Vandaag zou ik eigenlijk haar kooi moeten schoonmaken, maar ik ga haar met rust laten. Ik ga wel gauw overal de vuile plekjes wegnemen (ze is onzindelijk geworden), wat ander speelgoed geven, maar daar laat ik het bij. Ze kan haar rust nu goed gebruiken.

Ik ben me ervan bewust dat ze op leeftijd is en dat een eventuele volgende beroerte wel fataal kan aflopen. 

Maar voor nu geniet ik met volle teugen van dit klein wondertje !

Ik had zo gehoopt te kunnen schrijven dat Chica weer helemaal beter was. Woensdag leek het daar ook op. Ze at en dronk goed en haar ontlasting was normaal. Ze was actief, liet haar stemmetje weer horen en begon - helaas - ook alweer te masturberen. Daarna werd ze stil en viel het me op dat ze vaak nieste.

Eerst dacht ik dat ik weer spoken zag, maar donderdag nieste ze nog vaker en meer en was haar rechter neusdop gezwollen en haar neusgat rood. Maar alles bleef droog.

Vrijdag zag ik echter wel nattigheid uit haar neusje komen . Na overleg met de DA toch gestopt met de antibiotica. Want als het een luchtweginfectie zou zijn, had de antibiotica daar ook tegen geholpen. We hopen dat het een irritatie is van bv. braaksel. Ze krijgt al vitaminen en pre- en probiotica om haar weerstand op te krikken. Dit weekend afwachten en maandag weer overleggen met de DA. En zo sukkelen we weer verder .

Gisteren heb ik samen met een vriend - want ik ben niet sterk genoeg - de hele kooi grondig schoongemaakt en ontsmet. Hopelijk gaat het niezen vanzelf over en mag ze daarna eindelijk weer een hele tijd gezond zijn.

Ze eet nog altijd goed, maar is weer 20 g gewicht verloren en weegt nu 105 g. Dat zie je ook aan haar ingevallen buikje. Ze slaapt afwisselend op 1 of 2 pootjes. Maar het filmpje is zo schattig, ook al is de kwaliteit niet zo geweldig. Ik vind het heerlijk om die gezellige knarsgeluidjes te horen, dan weet ik dat ze zich ontspannen en goed voelt.

Snowy is ook hevig aan het verharen en heel af en toe hoor ik hem weer die smakgeluidjes maken en is zijn eetlust wat minder. Maar tot nu toe kan ik het goed bijhouden. De laatste weken had hij hele droge, schilferige oortjes aan de binnenkant. Nu kwamen de schilfers los en ook de haren boven op zijn oortjes kon ik er zo afhalen . Zijn oortjes voelen nu weer heerlijk zacht van binnen, maar ik hoop dat de haartjes nog zullen terug groeien. Fluffy kreeg op latere leeftijd ook kale oortjes. Op zich niet zo een ramp (hoop ik), maar nu heeft hij wel hele roze oortjes . Ik vraag me af of hij zijn temperatuur nu nog goed kan regelen...

Als de hooikar voorbijkomt, moet je erbij zijn .

En hier kon ik niet aan weerstaan toen ik het in de winkel zag. Is het niet superschattig ?

Je zult dit setje verderop in de blog nog tegenkomen .

Deze foto vereist misschien wat uitleg.

Mijn vriendin en ik hadden elkaar dit jaar nog niet gezien omdat we allebei verschillende operaties hebben ondergaan. Daarom hadden we achterstallige cadeautjes voor elkaar. Zij had dus deze leuke spulletjes voor mij, het blauwe is een brillenkoker .

Hij geniet intens als hij mijn hand op zijn hoofdje/lichaampje voelt . Als ik even stop met knuffelen, wordt hij onrustig.

Hij heeft de laatste weken soms moeite om in en uit zijn kooi te springen. Dan help ik hem natuurlijk, op zo een leeftijd mag dat wel. Gelukkig heeft hij buiten zijn kooi ook alles wat hij nodig heeft.

Zomaar wat lieve foto's van mijn mannetje .

Ik zei al dat het picknicksetje nog zou voorbij komen . Een seconde na deze foto ging Indy ermee aan de haal, dus heb ik het maar vlug weer weggenomen, voor ze het zou slopen .

Wat hebben konijnen toch met slapen in wc's? Eerlijkheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat Indy er niets in doet. Ze huppelt netjes naar haar kooi die binnen staat .

Welke geheimen fluistert ze in het oor van mijn nieuw tuinvrouwtje ?

De afgelopen week was het af en toe te warm om buiten te spelen. 's Middags doet ze sowieso een dutje binnen .

Nu ze buiten op tegels durft lopen, begint ze binnen ook haar territorium uit te breiden . De knaagschade dateert nog uit de tijd van Fluffy en Snowy trouwens . Indy gaat de klus afmaken .

Vorige keer schreef ik dat ze een kattenkussen had gekregen in het rekje naast haar kooi. Wat een lol heeft ze met dit ding !

Ik heb trouwens met een lamp licht bij gegeven, want het is een hele donkere hoek.

En wat schreef ik ook alweer van dit setje? Natuurlijk kan ik Dotje niet uitstoten .

Niet te geloven, maar Chica is weer ziek . Ze is nog maar 2 maanden hersteld van de vorige bacteriële darminfectie of ze heeft opnieuw eentje . Ik begrijp het niet. Is haar weerstand zo slecht of is ze misschien niet 100% genezen geweest?

Ze krijgt nu 2x per dag 5 druppels Synulox (antibiotica) en ik moet haar 3x per dag dwangvoeren. Maar ze slikt nauwelijks en het is thans vers dwangvoer dat lekker ruikt en smaakt.

Ik hoop maar dat ze - ook hier weer - door zal komen, want ze heeft al heel veel te verduren gehad. Ze is een taai en sterk vogeltje, maar hoe lang zal haar lichaam dit blijven aankunnen?

Ik zie overigens zojuist dat ze haar papje heeft uitgebraakt, ze slingerde met haar kopje en het spetterde in het rond. Misschien ook een kropontsteking erbij, net zoals de eerste keer in 2010?

Dus laat de duimpjes weer draaien voor mijn poppeke...

Foto van het scherm bij de vogelarts (wazig sorry). Dit is stoelgang onder de microscoop, de staafjes zijn de bacteriën, de bolletjes voedsel.

Eergisteren (31 juli dus) was het weer feest want Dotje werd 2,5 jaar ! Tja, zo gaat dat met knaagdiertjes die niet lang leven, dan vier je ook halve verjaardagen . Natuurlijk werd ze nog meer verwend dan anders.

Dit is eigenlijk een sponshoudertje voor op het aanrecht, maar zoals je ziet, is het multifunctioneel .

Lekkers hoort natuurlijk ook bij een verjaardag .

Een knaagdierendonut.

En een garnalenknaagstaaf.

Chica is weer wat kalmer geworden op hormonaal gebied. Dus durf ik weer knuffeltjes geven .

De warmte vond Snowy maar niks, maar de afgelopen tijd was het duidelijk te fris naar zijn zin. Hij had geen zin om op te staan.

Hij slaapt zo lief en vast als ik mijn hand op hem leg, ik voel zijn lichaampje dan schokken en zijn oogjes knipperen .

Snowy ligt al zijn hele leven in rare houdingen. Maar van de week heb ik toch even gecontroleerd of hij nog wel ademde toen hij zo lag !

De laatste week springt hij niet meer in zijn kooi, hij eet, drinkt, plast en doet alles erbuiten. Ik vermoed dat springen moeite kost en/of pijn doet .

Toch is hij actiever dan gewoonlijk, het viel zelfs Nancy op toen ze hier op bezoek was.

Hoe diep kan ik mijn neusje hier in steken ?

Enkele dagen geleden vond hij het blijkbaar echt té fris en toen zocht hij voortdurend de zon op. Hij schoof ook netjes mee op als de zon draaide .

Omdat het misschien moeilijk voor te stellen is hoe een oud, blind konijntje loopt: een filmpje.

Indy vond het druilerige weer ook maar niks. Ze had geen zin om naar buiten te gaan, dus probeerde ik haar binnen wat bezig te houden. De grasbal vond ze in eerste instantie leuk, tot ze tegen hem duwde en merkte dat er een belletje in zat. Indy en geluiden... het zal nooit samen gaan.

Ze springt nog regelmatig op het rekje naast haar kooi, maar het is plastic en ze krijgt er geen grip op. Ik besloot dan maar een kattenkussen te leggen. Het is te klein om te liggen, maar dan kan ze zich alleszins niet bezeren.

Luilekker in het mandje liggen met haar sexy beentje .

Hier was het de bedoeling om een foto te maken van de mooie houding waarin ze lag, maar ze stond op en het werd dit .

Toen eergisteren het zonnetje weer scheen, zoefde ze meteen naar buiten en maakte ze de ene binky na de andere. En net dan heb ik natuurlijk geen camera bij de hand .

Ik kon wel deze intelligente blik vastleggen .

Mooi poseren .

Mammie's sloffen wassen .

En wat doen we bij beter weer? Kamperen !

Chica kan goed vliegen, maar landt soms op een plaats waar ze niet meer zelf kan opstijgen. Dan moet ik 'een handje helpen' . Zie die kuif .

Als ze een kans ziet, masturbeert ze trouwens weer . Ik zet de stok nu zo dat ze met haar cloaca nergens tegen aan kan wrijven. En dan nog staat ze op de stok in een houding alsof ze gedekt wil worden en maakt ze rare geluiden. Dan neem ik de stok weg en sluit ik de bovenkant van de kooi. Jammer voor haar, maar het is voor haar bestwil. Ik weet het ook niet meer. Onlangs volgde ik een webinar en die vogelarts vertelde dat valkparkieten bekend staan als "eierfabriekjes", ondanks alle mogelijke inspanningen om het te verhinderen .

Dotje blijft actief, ondanks haar hoge leeftijd. Een echt knaagdiertje .

Dotje, veeg je mondje eens af .

Snowy heeft nog altijd geen tafelmanieren .

Als de temperatuur binnen rond de 25° komt, krijgt hij het lastig. Maar hij ligt er dan zoooo schattig bij !

Hij heeft een koelelement hoor, maar hij gaat er niet altijd tegen liggen.

Mammie, ik ben zo moe .

Kijk hoe schattig mijn prinske 's avonds bij mijn sloffen ligt, om op te vreten .

Bij Action zag ik deze koelmatten staan. Omdat ze maar 2,95€ per stuk kosten, wilde ik ze ook wel proberen voor de konijntjes. Tot nu toe wordt er niet aan geknaagd. Ze voelen aan als zeemleer en zijn daarom niet knaagveilig, denk ik.

Snowy was aanvankelijk bang, hij besnuffelt de mat nieuwsgierig, maar daar blijft het bij.

Ook Indy was wat terughoudend in het begin. Ik gaf haar een koekje terwijl ze op de mat stond. En plots leek ze door te hebben dat ze frisse voetjes kreeg. En ze rolde pardoes op haar zij .

Ik blijf dol op haar kontje . Zoals je ziet, blijft haar rode hiel ook stabiel.

Ik krijg vaak de vraag wat die plek in haar nekje is en of het kaal is. Daar heeft ze dus schurftmijt gehad en de haartjes die terug groeiden, zijn wit en gekruld. Ze voelen ook niet zo zacht aan als haar normale vacht. Het lijkt wel baby vacht te zijn .

Ik heb geen idee of dit ooit nog zal veranderen en of dit een teken is dat haar huid/haarzakjes daar beschadigd zijn. Maar het maakt me helemaal niet uit, integendeel, het maakt haar nog bijzonderder .

Knabbel, knabbel, knabbel...

En oh wat was ze blij ! En ik ook toen ik dit op film kon vastleggen!

Ze had al een tijdje een curverbak als zandbak staan, maar daar durfde ze blijkbaar niet in te springen. Deze oude hondenmand (die ook dienst deed als wc van Fluffy toen ze ouder werd) trok haar over de streep. Ik heb er wel een lakentje moeten voor leggen, want ik kreeg de grasmat niet meer proper. Madam graaft natuurlijk al het zand zo de mat op. Het enige nadeel is dat ik deze bak niet kan afdekken, dus 's avonds leg ik een krant op het zand.

Als laatste een zeer droevig bericht. Een Nederlandse vriendin van me is vrij plotseling overleden. Ze lag al een tijdje in het ziekenhuis, maar het laatste wat ze mij en ook haar vriendinnen bij opvang het Knaagspoor schreef, was dat ze aan de beterhand was. We zijn dan ook allemaal erg aangeslagen en verdrietig. Els is maar 52 mogen worden .

Haar konijntjes Bo en Cootje zaten al die tijd bij een gastgezin van het Knaagspoor. Maar daar kunnen ze helaas niet blijven. Vandaar deze warme oproep: wie kan deze schatjes een liefdevolle thuis geven? 

Even wat meer uitleg over de konijntjes. Bo en Cootje zijn binnenkonijnen van 6+ jaar oud en zijn zindelijk. Ze zijn niet gewend om constant in een kooi te zitten en hebben veel losloopruimte nodig. Liefst ook een huis dat niet te druk is (bv. geen kleine kindjes). Cootje (staande oortjes) vindt plantjes lekker dus die zet je beter veilig weg. Ze houdt ook niet echt van knuffelen. Als ze bij goed weer in de tuin mocht spelen, liet ze graag haar graaftalenten zien . En Bo (hangoortje) kan soms wat knorrig zijn als er veranderingen in zijn leven zijn. Bovendien kan hij wat extra verzorging nodig hebben omdat hij E. cuniculi heeft gehad. Hij is wel een kroelkont. Ze zijn allebei gecastreerd.

Wie zich geroepen voelt, mag contact opnemen met ridderkerk@dierenopvang.com. Dit bericht mag natuurlijk gedeeld worden onder alle konijnenvrienden.

Dit is het laatste waarmee ik Els kan helpen en ik zou dan ook heel graag haar laatste wens willen inwilligen. Bo en Cootje waren alles voor haar.

Rust zacht Els... Ik zal je missen, en ook jouw grappige verhalen in onze mails en de Snuffel Courant.

Je bent nu bij Boofy en Bruintje, jouw duo Penotti. Als je dit leest vanuit de hemel weet je vast wel wat ik bedoel .

Ja, beetje voorspelbare titel met deze temperaturen. Maar de diertjes hadden dan ook veel last, hoe ik ook mijn best deed om het af te koelen. En het is nog steeds warm binnen. Ik slaap nochtans al 3 nachten met de buitendeur open (ik slaap beneden ), zet 's morgens om 5u alles tegen elkaar open en laat zo lang mogelijk koelen. Maar de warmte zit nu in huis, niet veel aan te doen .

Dotje heb ik uit voorzorg al in de hal gezet, dat is - op de kelder na - de koelste plek in huis. Ze is ook bejaard en dwergjes krijgen het moeilijk vanaf 25°. Gisteren was het nochtans ook 27° in de hal. Op haar kooi leg ik een koelelement dat in een natte doek gewikkeld is. Koude lucht daalt, hopelijk is dat voldoende. Ik zie haar minder dan gewoonlijk, maar ze loopt nog altijd in haar wiel, eet en drinkt nog, dus ik denk dat het wel meevalt.

Aan Dotje valt me de laatste tijd ook iets anders op. Ze krijst al ongeveer een half jaar als ze snoepjes aanneemt. Dat kan uit territoriale drang komen. Maar ik had de indruk dat ze mijn hand minder goed of zelfs niet meer zag. Ik praat altijd tegen haar, maar dan rent ze als een kip zonder kop rond in haar kooi met het hoofdje naar boven gericht. Als ze dan plots een snoep voor haar neus krijgt, krijst ze. Ik geef de snoepjes altijd op dezelfde plaats dus ze weet wel waar ze moet staan om ze aan te nemen. Gelukkig heb ik ook altijd haar huisje, zandbakje, voer en water op dezelfde plaats laten staan. 

Van de week viel me dus op dat ze ook grijze pupillen heeft, net als Snowy. Ik vermoed dus dat ze ook cataract heeft. Ze is bijna 2,5 jaar (dat wordt ze eind deze maand) dus het kan wel. Hamsters redden zich prima zonder zicht, ze gaan sowieso veel op hun neusje af. Maar het is confronterend om te zien dat de ouderdom haar inhaalt. Het is trouwens mijn eerste hamster die blind wordt. Mijn syrtjes hebben dit nooit gehad.

Ze moest even wennen aan het aardbeitje, maar het beviel haar wel .

Wie ook aan een aardbei moest wennen, was Indy. Maar haar beviel het niet, na 1 hap en wat gesmak, hield ze het voor bekeken .

Indy was eerst een beetje boos dat ze door de warmte niet meer buiten mocht spelen. Ik houd natuurlijk alles gesloten als het warm wordt. Maar na enkele dagen begon ze zelf te puffen en deed ze niets anders dan luieren. Gevolg: weer een gasaanval! Die 10 minuten na de medicijnen alweer voorbij was, hm... . Ik ben vrijwel zeker dat het minder eten van hooi in combinatie met minder beweging voor een tragere darmwerking zorgt. En dat dit de oorzaak van gas moet zijn. Dus voor zo ver ik kan, stimuleer ik haar nu in de namiddag om hooi te komen eten. Als het aan haar ligt, kan ze namelijk gerust van 12 - 18u liggen luieren .

Zij woont in de keuken, daar is een plat dak, dus daar wordt het nog warmer dan in de woonkamer. De ventilator staat op 2, ik leg natte handdoeken uit de koelkast, ice pods, flessen, maak de oortjes nat, maar het blijven lapmiddeltjes natuurlijk. 's Morgens om 5u laat ik haar even buiten om af te koelen, dan racet ze erop los . In de voormiddag speelt ze meestal ook nog wel als ze binnen moet blijven. Maar daarna wordt het broeiend heet en is iedereen erg lusteloos.

Bij haar werd het gisteren 30° .

Tegen de ice pod.

Op een natte handdoek die fris uit de koelkast komt.

Nog een "nadeel" van het warme weer: ik draag nu een short en ze benut iedere kans om mijn benen af te lebberen . Zelfs als ik de groenten aan het bereiden ben, dat kietelt !
P.S.: niet letten op de blauwe plek, zoals gewoonlijk staan mijn benen weer vol onverklaarbare blauwe plekken .

Zoals ik iets hoger als schreef, slaap ik nu met de buitendeur open 's nachts. Maar ik wil niet dat Indy zonder toezicht buiten loopt. Dus met behulp van een wasmand "barricadeer" ik de doorgang naar buiten. Met het kussen erin kan ze lekker fris bij de deur liggen als ze dat wil.

Voor het zo warm werd, heb ik nog hele mooie foto's van Indy kunnen nemen.

Ze maakte een heerlijke "bunny flop" in haar bedje en bleef zo minutenlang liggen, mijn rolmopsje .

Zo kun je natuurlijk ook hooi eten .

Fluwelen konijntje in een fluwelen zeteltje .

Een poep om in te bijten !

Nog een bunny flop .

En dit zijn 2 van mijn favoriete foto's.

Pannenkoek !

Kijk naar dat lief snoetje met die bambi oogjes en lepeloortjes... . Ik vind het heerlijk om te zien dat ze zich hier zo kan ontspannen.

Bij Snowy ben ik na 14 dagen gestopt met de kuur Panacur. Ik merkte helemaal geen verschil. Hij blijft ontzettend weinig wegen en zijn oogjes worden niet beter of slechter. Het was iedere keer weer een strijd om te geven, ondanks zijn hoge leeftijd. Hij klemde zijn mondje stijf dicht, weigerde te slikken en spartelde om weg te kunnen, zucht....

Aanvankelijk leek hij niet veel last te hebben van de warmte. Hij kroop zelfs nog knusjes dicht tegen mijn knieën aan tijdens ons ochtendlijk knuffelkwartiertje .

Maar vooral gisteren had hij het moeilijk . Hij bewoog nog minder dan gewoonlijk (wat zijn pootjes nog stijver maakt) en wilde zelfs zijn groenten niet meer helemaal opeten. Zijn brokjes 's morgens en kruiden 's middags gaan goed. Maar 's avonds is de eetlust weg.

Ook hij zit of ligt veel tegen zijn koelelement.

De konijntjes naar de kelder verhuizen is trouwens geen optie. Daar is het niet konijnproof dus ze mogen niet loslopen. En ik kan de kooien niet naar beneden dragen.

Zelfs Chica - toch een tropische vogel - heeft last. Ze komt niet meer uit haar kooi, is heel stil en slaapt op 2 pootjes met haar hoofdje wat hangend. Een foto maken lukt niet, want de camera focust de hele tijd op de tralies. Ook haar eetlust is wat minder. Ze wilde zelfs geen douche met de plantenspuit en liep er van weg.

Vandaag sluit ik af met mijn lieve Fluffy. 

Afgelopen vrijdag (03/07) was het alweer 3 jaar geleden dat ik haar moest laten gaan . Mijn mooi lief meisje... 

Ik ging net door een hele moeilijke periode in mijn leven en toen moest ik haar ook nog afgeven 😢..

En het gemis blijft, hoewel Snowy en Indy hard hun best doen om mij op te beuren. Sinds ik Indy heb, is het gemis iets minder pijnlijk omdat ze me hard aan Fluffy laat denken.

Maar niemand zal ooit mijn kleffe knuffelmeid vervangen, wij voelden elkaar perfect aan.

Vandaag begin ik met Snowy want van de week ontdekte ik ineens witte vlekjes in zijn grijze pupil. Ook de vorm van de pupil en iris ziet er raar uit. Het zou een gewone verderzetting van zijn cataract kunnen zijn in combinatie met vergroeiing van de lens met de pupil. Dit is niet pijnlijk. Ik heb het zelf al vaker gehad en dan werd het losgemaakt met atropine druppels. Bij hem is het echter al te ver gevorderd en gaan de druppels niet meer werken. Hij is sowieso al volledig blind dus nadelen ondervindt hij er niet van.

Maar ook E. cuniculi staat erom bekend oogafwijkingen te geven. Altijd moeilijk met een diertje op leeftijd , hij is inmiddels 11 jaar en 3 of 4 maanden oud. Wat zijn ouderdomsverschijnselen en wat wijst op ziekte? 

Ik heb 2 gewone dierenartsen en 3 oogdierenartsen gemaild. Tot nu toe heeft 1 van elk een antwoord gegeven. De oogarts denkt dat het een verergering van zijn cataract is, mijn dierenarts denkt het ook, maar adviseerde om voor de zekerheid toch maar een kuurtje te geven. 

Ook dat vind ik weer een moeilijke beslissing want medicijnen geven is stresserend en stress brengt de weerstand nog meer omlaag. 

Maar soms moet je kiezen uit 2 kwaden. Snowy is sowieso alweer flink in de rui en heeft zijn laagste gewicht ooit bereikt: 753 g . Hij valt in de lente/zomer altijd af en ook als hij verhaart. Voor het overige vertoont hij geen symptomen. Als hij schrikt van bekende geluiden, weet ik zeker dat het een opstoot is. Maar ik kies toch maar weer het zekere voor het onzekere en ben afgelopen vrijdag gestart met panacur. Ik weet nog niet hoe lang ik het ga geven, 14 of 28 dagen. Dat beslis ik aan de hand van beterschap zien of niet.

Met het gewicht van Chica gaat het nog altijd de goede kant op. Ze weegt nu 119 g en is ook nog altijd hevig aan het ruien. Toch begon ze vorige week plots weer te masturberen ! Mijn ex was toevallig wel hier, misschien was die mannenstem de trigger. Voor de rest is het gelukkig stil gebleven. Ze is wel erg stil momenteel, maar de rui zal ook veel van haar vragen. Ze is ook al 15 jaar oud en heeft een uitgebreide ziektegeschiedenis achter de rug.

Ook Dotje is weer bijgekomen, oef! Geen idee wat er mis was, maar ze weegt weer 26 g. Ze mocht mijn zomerdecoratie even ontdekken .

En nu volgen weer een heleboel foto's en filmpjes van mijn mooie Indy . Ze houdt me bezig hoor! Da's het minste wat je kan zeggen .

Haar nageltjes zijn overigens ook weer geknipt bij de dierenarts. Maar wat een ramp is het toch om haar te fixeren. Het optillen lukt al beter, zonder te spartelen. Maar zodra je haar langer dan een minuut wil vasthouden, is het grote paniek. Ze maakte een koprol om te ontsnappen uit mijn handen. Daarom behandelen we haar nog steeds op de grond, ik ben zo bang dat ze van de tafel zou vallen.

Voor het overige voelt ze zich echter prima op haar gemak en ik mag wel zeggen heel gelukkig, ondanks dat ze voorlopig nog alleen zit.

Dit filmpje is daar het ultieme bewijs van .

Als ik haar kooi wil schoonmaken, komt ze me fijn storen en laat ze haar ranke lichaampje zien. Ze woog altijd 2,135 kg; maar is nu afgevallen tot exact 2 kg. Daar zal het gedrag in bovenstaand filmpje en onderstaande foto's wel voor iets tussen zitten .

Natuurlijk moet er na zoveel activiteit ook gerust worden .

En zich opnieuw mooi maken .

Zo mooi kan Indy dus zijn, dit is absoluut 1 van mijn lievelingsfoto's! Die oogjes, dat mondje, die snoet, haar vachtje, haar kleurtjes... .

En tussen het binnen en buiten spelen door, even Fluffy haar werk afmaken .

Jullie weten dat de matten binnen en buiten liggen omdat ze niet op tegels durft. Mijn verbazing was dan ook heel groot toen ik ineens dit zag ! Mijn boefje heeft me gewoon voor de gek gehouden !

Er staan wel nepplantjes op het rekje (sorry, heb echt geen groene vingers), maar heb ze toch maar weggenomen gezien ze er al aan geknaagd had. Niet opgegeten gelukkig! Op dit moment loopt ze bijna overal op de tegels tussen haar speelgoed door. Vooral onder de tafels en stoelen is ze in haar element . Ik had het nooit verwacht hoor! Ook binnen begint ze nu een beetje de tegels te verkennen. Maar die zijn gladder dan buiten, afwachten hoe dit zal evolueren.

Ik vond gisteren een plasje op de tegels naast het plantenrekje en dat verbaast me want ze is normaal gezien heel zindelijk. Ik weet niet of dit een ongelukje of territoriaal plasje is. 

Om af te sluiten: vorige week was ik jarig en een hele lieve vriendin uit Nederland verraste me met deze originele cadeautjes. Een theelichthoudertje en een theeglas met de tekst "I love my rabbits" erin gegraveerd. Dank je wel, ik vind ze prachtig !

Van mijn ex-collega kreeg ik dit mooi kussen (en het voelt zo zacht aan!) en harige konijnensloffen . Goedgekeurd onder het wakend oog van Indy .

Wat ben ik blij met het warme weer en de zon . En zoals je meteen kunt lezen, ben ik niet de enige die van de buitenlucht geniet .

Een laatste voorlopige update over mezelf: de laatste controle in Leuven was goed. De oogdruk blijft stabiel, wonde geneest goed en kanaal blijft open. Ik kan de druppels wel niet goed verdragen en heb er nu andere gekregen. Die moet ik ook voor de rest van mijn leven 2x per dag gebruiken om ontstekingen te voorkomen. Een nieuwe opstoot zou littekenweefsel kunnen geven en een nieuwe operatie eisen.

Genoeg over mij, de diertjes zijn veel interessanter . Hou je vast want dit wordt een blog met veel foto's en filmpjes .

Chica begint eindelijk te herstellen . Ze begint weer te ruien en is in totaal al 18g bijgekomen. Ze weegt nu 115g, nog 10g en dan zit ze weer op haar normaal gewicht .

Wat Dotje betreft, weet ik niet goed wat ik moet denken. Ze is nog wat gewicht verloren en weegt nog maar 21g. Daarom geef ik af en toe een havermoutpapje (met soya melk) om haar wat aan te sterken. Maar sinds ik dit geef, weigert ze haar andere snoepjes. Groenten/fruit neemt ze wel nog aan. Ze is ook nog altijd actief. Ik was bang dat ze misschien iets aan de tandjes had maar kan het niet controleren omdat ze nog altijd te snel en te klein is om het goed te kunnen zien. Dus heb ik haar nog eens in mijn vingers laten bijten . Aan de 2 deukjes in mijn vinger te zien, is alles nog goed daarmee .

Ze zit wel superschattig met haar kontje in de pap .

Snowy heeft momenteel veel last van de rui en verhaart overal tegelijk. Daardoor vermindert zijn eetlust ook weer en maakt hij weer die rare knarsgeluidjes met zijn mondje. 

Ik weet niet waarom hij hier zo stiekem om het hoekje komt piepen .

Lief klein konijntje had een vliegje... euh... strootje op zijn neus .

2 maanden geleden hoorde ik een hele harde krak toen hij 's avonds zijn brokjes at. Ik was doodsbang voor een gebroken tand, controleerde de snijtanden al, maar hij at gewoon verder alsof er niets aan de hand was. Sterker nog: hij at in de weken en maanden daarna beter dan voordien.

Net voor zijn verjaardag liet ik bij de dierenarts zijn nagels knippen en tandjes nakijken. En Steven zei dat 1 kies in de bovenkaak korter was dan de andere . Dus toch een gebroken tand! Hij lijkt er evenwel geen last van te hebben en ook de tegenoverstaande kies in de onderkaak slijt nog mooi af, oef!

Toen ik terug kwam van de dierenarts, besloot ik om Indy en Snowy toch eens 'echt' te laten kennismaken. Ze kennen elkaars geur wel en Indy kan Snowy in de verte zien, maar dat is het dan ook. Ik wilde graag weten hoe Indy reageert als ze een soortgenootje zou zien, omdat ik haar in de toekomst toch een vriendje wil geven. Ze is immers heel territoriaal wat speelgoed betreft, vreemde mensen mogen er niet aan komen.

Natuurlijk liet ik Snowy wel veilig in de transportbox zitten, daarom kan ik ook niet heel goed inschatten hoe Indy later zal reageren. Maar hier toonde ze totaal geen agressie, geen angst, zelfs geen overdreven nieuwsgierigheid. Van Snowy kwam 0,0 interesse; hij wilde waarschijnlijk gewoon zo snel mogelijk uit de draagmand .

Zijn jullie klaar voor een "overload" aan foto's en filmpjes van Indy ?

Gooooood Morning !

Mijn mammie zegt dat mijn vachtje op een ottertje lijkt .

Grappige plantenspuit .

Herinner je je nog dat ik enkele weken geleden een rode hiel zag? Niets meer te bespeuren nu .

Het begin van het einde van de wilgenbal .

En zo komt hij echt aan zijn einde .

Nu de echte reden waarom er zoveel foto's en filmpjes zijn. Nu het eindelijk langere tijd goed weer zal zijn, besloot ik dat het tijd werd dat Indy buiten mocht spelen. Ik heb een overdekt terras van 7 x 7 m waar ze - onder toezicht natuurlijk - op mag. Het ligt vlak achter de keuken. Vanzelf durfde ze echter niet, ondanks een hoop aanmoedigingen onder de vorm van rozijntjes.

Daarom wilde ik haar in een transportmand naar buiten dragen. Ik dacht dat het trainen wel even zou duren, maar de mand stond nog niet neer of ze zat er al in .

 

Na een week was het dan zo ver: ik droeg haar met de mand naar buiten en ze zette haar eerste schuchtere stapjes. Zodra ze begrepen had hoe ze weer zelf naar binnen kon, begon ze te oefenen . De eerste dag durfde ze nog niet ver te gaan.

De 2de dag ging het al stukken beter en ze blaakte van zelfvertrouwen, ik ben zo trots op haar !

Haar conditie is zoveel loopruimte niet gewend . Als ze moe is, komt ze binnen even uitrusten.

Hopelijk kan ik binnenkort races en binkies filmen .

Helaas kan ik geen update over mezelf plaatsen. Normaal gesproken had ik afgelopen woensdag nog een keer op controle moeten gaan. Maar de man die beloofd had om me te brengen, belde ineens af. Slechts een dag op voorhand en via via, niet eens rechtstreeks naar mij. Het was voor mij onmogelijk om in zo korte tijd iemand anders te vinden, dus heb ik de afspraak moeten annuleren. Natuurlijk was het ziekenhuis ook boos en kreeg ik een uitbrander. Alsof ik voor die situatie gekozen heb... . Ik vind het zo teleurstellend dat iemand zijn belofte niet nakomt, daar kan ik echt kwaad om worden ! Ik moet 3 juni pas weer op controle en dan brengt mijn broer me. Mijn oogbol is nog altijd zacht dus ik denk dat de oogdruk wel goed zit. Ik weet alleen niet of ik mag doorgaan met de dosering van de ontstekingsremmende oogdruppels. Voor de zekerheid doe ik dat maar.

Ik durf het bijna niet te schrijven, maar met Chica lijkt het - eindelijk - de goede kant op te gaan. De antibioticakuur met Bactrim hielp meteen maar ik heb het middel toch 2x per dag moeten geven. Vorig weekend zag ik haar eetlust toch weer verdwijnen, ik was toen 10 dagen bezig. Vorige zondag heb ik dan de laatste dosis gegeven. Tot op heden blijft de ontlasting vast, ze eet weer goed en is enkele grammen aangekomen, ze weegt nu 103 g . Aan haar kuifje voel ik stekeltjes, dat betekent dat ze in de rui begint te gaan.

Wie ook in de rui is, zijn de 2 konijntjes. Indy is heel fel bezig op haar borst en laat dat nu net een plaats zijn waar ze nog niet goed aanrakingen verdraagt. Ik pluk af en toe wat plukjes maar zij likt het meeste zelf op. Met alweer een gasaanval als gevolg gisteren . Ik hoorde haar plots onrustig rondlopen in de keuken. Ze ging telkens ergens anders liggen, dan weet ik hoe laat het is. Toen ik ging kijken, lag ze weer languit in krampachtige houdingen en liep ze weg van mij.

Er viel me ook iets anders op: ze maakte een plof. Normaal gezien is dat een uiting van zich heel goed en relaxed te voelen. Van de week mailde iemand me echter wiens konijn pijn had aan een oog en ook heel vaak plofte. Na zijn operatie plofte hij aanzienlijk minder. Konijnengedrag is niet zwart-wit, maar dit bewijst volgens mij weer eens dat sommige gedragingen meerdere betekenissen kunnen hebben. En iets wat we altijd als iets positief gezien hebben, ook een negatieve betekenis kan hebben.

Nog een voorbeeld: als Fluffy kwispelde was ze geïrriteerd, bij Indy betekent het juist dat ze opgewonden en blij is.

Anyway, na 3 kwartier leken de pijnstiller en het darmstimulerend middel aan te slaan en ze begon weer te eten .

De deur naar het terras staat regelmatig open, maar ze durft nog altijd niet naar buiten te gaan. Zelfs niet na aanmoediging met een rij rozijntjes. Ik wil dat ze uit eigen beweging gaat, ik dwing haar liever niet.

Ze neemt haar poetsbeurten heel serieus . Erg elegante houding Indy... .

Kiekeboe .

Dit is wat er gebeurt als ik haar kooi schoonmaak. Sowieso springt ze telkens in en uit de kooi zodat ik niet kan doorgaan met leegscheppen. Heel af en toe waagt ze zich op de tegels .

Lazy Sunday, wat kan een konijnenleven toch zwaar zijn .

Snowy doet ook mee .

Momenteel zet de rui zich bij hem flink door. Hij verhaart nu letterlijk van kop tot teen en ik doe mijn best om het bij te houden. Toch kan ik niet voorkomen dat hij zich weer slecht voelde. Hij heeft 2 dagen minder gegeten en daarna eet hij zijn brokjes weer in 1 keer  helemaal op! Hij slaapt ook meer dan anders, het vergt veel van mijn oud mannetje. Trouwens: a.s. zaterdag, 30 mei, zal het 11 jaar geleden zijn dat ik hem adopteerde. Zijn kadootje ligt al klaar .

Gelukkig helpen wat lekkere extraatjes hem weer op de been.

Zijn groenten eet hij - tot nu toe - nog altijd gretig op.

"Mijn appelfrietjes" .

Een ander oudje dat ook nog goed eet, is Dotje. 

Ter info: dit is een grijze garnaal, dan kun je een beetje inschatten hoe "groot" ze is .

Tegenwoordig is ze overdag weer veel wakker en dan knaagt ze voortdurend aan het slotje van haar kooi. Ze doet dit al haar hele leven en ik heb geen idee waarom. Ze heeft genoeg knaagspulletjes, maar dit en de standaard van haar wiel zijn de favoriete knaagplekken.

Die voetjes, dat kontje .

Hoor maar wat een herrie ze kan maken . Snap je nu waarom ik haar 's nachts in de badkamer zet?

Ook vandaag start ik met een update over mezelf. Ik bespaar jullie de foto's omdat sommigen ze toch akelig en/of heftig vinden . Deze operatie was alleszins veel ingrijpender dan de vorige, duurde langer en heeft me ook meer stress bezorgd. Ik moest immers al om 7u aanwezig zijn want ik werd om 8u als eerste geopereerd. Dit betekende echter dat ik om 4u ben opgestaan, zodat ik om 5u30 kon vertrekken. Er is 's morgens immers toch wel wat werk om iedereen van ontbijt te voorzien. Chica moest ook nog antibiotica krijgen en Snowy's oogjes moeten elke morgen schoongemaakt worden. 

Maar alles is weer goed verlopen en na 4 uren mocht ik het ziekenhuis alweer verlaten.

De volgende dag moest ik op controle en ik kreeg goed nieuws: de oogdruk was 11 . Dus geen oogdrukverlagende druppels meer, geen plaspillen meer, joepie! Enkel nog ontstekingsremmende druppels.

Hopelijk blijft alles zo goed gaan, ik moet nog 3 weken na elkaar terug op controle. De vrouw die tegenover me op de kamer lag, werd al voor de 4de maal geopereerd aan glaucoom. Bij haar groeide het kanaal telkens weer dicht, net als bij de man die ik één van de vorige keren sprak. Niet bepaald bemoedigende dingen om te horen en ik hoop dat het bij mij gewoon open zal blijven.

Chica's ontlasting werd maar niet beter, dus de enige overblijvende keuze was antibiotica. Ik kreeg Baytril mee en moest 2x per dag 0,04 ml geven. Pf, wat een nachtmerrie . Metacam nam ze vlot aan op een koekje, maar dit niet, dus ik moest haar telkens pakken. Haar eetlust verdween de eerste dagen en ze werd heel stilletjes, het was duidelijk erg zwaar voor haar. De ontlasting werd wel beter, maar is niet helemaal normaal geworden. Toch vond de dierenarts dat ik moest stoppen na 7 dagen. Hij wilde immers niet het risico lopen dat haar goede darmflora naar de vaantjes ging of dat ze nierfalen zou krijgen.

Twee dagen na het stoppen, werd de ontlasting echter weer waterig. Ik had al het gevoel dat de kuur te kort geweest was. Een 2de kuur is niet optimaal want het kan resistentie opwekken, ik had beter langer door gedaan. Maar ik heb nu geen andere keuze. Deze keer kreeg ik Bactrim en hiervan moet ik 0,07 ml 1 à 2x per dag geven. Na 2 keer (1x per dag) zie ik al beterschap. Ik wilde nu langer doorgaan dan 7 dagen maar nu twijfel ik weer .

Ze is afgevallen tot 97 g  en kwam door de 1ste antibioticakuur weer 4 g bij. Bijlange niet genoeg natuurlijk, ik hoop dat ze ooit weer haar oude gewicht van 125 g zal halen.

Gelukkig voelt ze zich niet slecht; ze eet, drinkt en gedraagt zich verder normaal.

Indy heeft me ook weer laten schrikken. Ze krijgt toch iets te vaak een gasaanval of krampen naar mijn zin. Ik weet niet zeker of het gas is, want ze neemt wel nog lekkere dingen aan. Maar voor het overige gedraagt ze zich alsof ze gas heeft: veel op andere plaatsen gaan liggen, zich verstoppen enz. Afgelopen maandag (de dag voor mijn operatie) was het ook weer zo ver. Dit is de zoveelste keer dat ze het 's morgens krijgt als ik opsta. En ik weet zeker dat ze 's nachts niets verkeerd heeft gegeten. Is het door de rui, of misschien toch door mijn stress? Ik greep meteen in en 2 uren later liep ze rond alsof er niets gebeurd was.

Ze ging vaak in een gestrekte houding liggen en daarbij viel me ook iets anders op: een rode eeltplek op haar hiel ! Ik weet dat Rexen gevoelig zijn voor zere hakken en ik weet dat ze in het begin hele kleine rode vlekjes op de hielen had. Maar nu is haar overgewicht weg en ze loopt hier op matten. Het is me een raadsel waarom het ineens zo erg geworden is. Want vorige maand was er nog niets te zien. Ik houd het in de gaten en hoop dat het niet erger wordt. Ze lijkt er zelf geen last van te hebben.

Voor ik naar het ziekenhuis moest, gaf ik nog nieuw knaagspeelgoed dat dankbaar in gebruik werd genomen .

Snowy eet me de laatste dagen de oren van mijn hoofd . Alles is in een mum van tijd op en hij zit altijd wel ergens hooi te knabbelen, als hij niet slaapt tenminste .

Van slapen gesproken: ik vraag me echt af hoe hij nog kan ademen in deze houding .

Plots vond hij het weer fijn om in dit mandje te zitten, hij heeft er lange tijd niet naar om gekeken.

Van Dotje schreef ik vorige keer al dat ze er oud begint uit te zien. Op deze foto wordt het heel duidelijk. Maar ze blijft oh zo schattig .

En om af te sluiten wil ik alle mama's een fijne moederdag wensen. Ook als jullie mama zijn kindjes met een vacht, veren of schubben enz. .

Zoals de titel al zegt: ik heb helaas een tweede oogoperatie nodig . Die zal op 5 mei plaatsvinden. De eerste is zonder complicaties verlopen, maar het beoogde doel - het verlagen van mijn oogdruk - werd niet bereikt. Vorige week had ik opnieuw een oogdruk van 45 en heeft mijn oogzenuw jammer genoeg nog meer schade opgelopen. Ik zag al maar 25% meer, maar vrees dat het nu nog minder is. De specialist die mijn cataractoperatie uitvoerde, zei dat hij ook een cortisone injectie in mijn oog heeft gegeven. En die kan nog 6 maanden (!) nawerken. Waarom verzwijgen ze zulke belangrijke informatie ? Zelfs mijn oogartsen in de buurt wisten het niet, het stond niet in het verslag.

Ze hebben mijn plaspillen verdrievoudigd en ik moet nog een extra oogdruppel gebruiken. Vooral de plaspillen geven nare bijwerkingen, zoals tintelingen in handen en voeten (die soms zelfs echt slapen), zwakke spieren, hartkloppingen, slaperigheid en sufheid, risico op nierstenen enz.

In principe hoort er een overnachting bij de opname omdat ze de volgende dag de oogdruk moeten controleren. Maar ik zei dat het niet kon omwille van mijn diertjes. Ik mag naar huis, maar moet de volgende dag natuurlijk wel op controle komen.

Hopelijk verloopt deze operatie ook weer zonder complicaties. Voor de geïnteresseerden die willen googlen: het wordt een trabeculectomie.

Toch heb ik het gevoel dat dit niet de laatste operatie zal zijn aan dat oog.

Maar goed, eerst maar dit obstakel weer overwinnen. Het betekent wel weer enkele weken 'buiten strijd' zijn. Niet mogen heffen, bukken enz. Wordt weer leuk om de diertjes te verzorgen... .

Chica heeft het ook weer bont gemaakt, horens krijg ik van dat vogeltje . Vorige keer schreef ik dat ze permanente hechtingen heeft gekregen om een prolaps te voorkomen. Het was dus de bedoeling dat die er levenslang zouden inzitten. Jullie kunnen het misschien al raden. Donderdag ochtend zie ik ontlasting met bloed erin en bloed aan haar poep ! Ik kon het zelf niet goed zien, maar had al een vermoeden dat ze de hechtingen had los getrokken. Ik kon dadelijk bij Steven terecht en hij bevestigde mijn vermoeden. We zijn dus terug bij af. Ze kan opnieuw een prolaps krijgen. Nieuwe hechtingen zijn geen optie, ze zou ze weer losmaken en de darmwand nog meer beschadigen. Een kraagje aandoen kan ook niet, die zou ze dan ook levenslang moeten dragen.

Nu heb ik écht àlles geprobeerd, maar niets werkt bij mijn bijzonder vogeltje. Dit wordt dus weer afwachten tot het een volgende keer fout loopt. Ik denk dat ik in de herfst toch weer een implantaat zal laten plaatsen, qua kostenplaatje ben ik nu niet goedkoper uitgekomen.

Haar ontlasting is nog steeds slijmerig en niet vast genoeg. Ik heb thans een heel uitgebreid onderzoek laten doen, maar alles was oké. Op zich goed nieuws, maar hoe los ik dit dan op? Als ik haar metacam geef, wordt de ontlasting vrij normaal, maar dit kan ik natuurlijk niet blijven geven. Mocht het zo blijven, blijft er alleen nog antibiotica over als enige optie.

De operatiefoto's van de hechtingen zal ik jullie besparen. Ik zal ze wel op haar site toevoegen, maar het lijkt alsof de tijd wegloopt van mij.

Zij zelf voelt zich gewoon goed. Ze eet en drinkt goed, roept, schreeuwt, knuffelt, klimt, vliegt... Ze blijft wel erg mager, ik hoop dat dit en haar ontlasting in orde zullen komen.

Rusten op de schotel.

Knuffelen op de schotel.

Ze is het zo beu dat ik haar poep dagelijks controleer. Ze draait zich telkens om maar het levert wel een mooie foto op .

In principe moet ik de probiotica oplossen in water. Maar ze heeft een grote drinkbak (waar ze ook in baddert), dus ik vroeg of ze de droge stof mocht eten. Dat mocht en ze is er gewoonweg dol op . Sterker nog: iedere morgen krijg ik een schreeuwconcert tot ze haar mespuntje wit poeder heeft gekregen. Hoezo verslaafd ?

Met Indy valt ook altijd wel wat te beleven, wat een energie heeft mijn meisje toch .

Het gaat goed met haar oogje. Het tranen stopte eindelijk vanzelf. Het is heel even lichtjes terug gekomen, maar toen nieste/hoestte ze er ook weer bij. En het verdween weer vanzelf. Ik denk dat het wel altijd een zwak punt zal zijn, maar ik ben heel blij dat deze oogzalf heeft geholpen en dat haar traanbuis niet gespoeld moet worden.

Toen ik boodschappen ging doen, kwam ik deze toepasselijke doos tegen .

Zelfbediening .

Anderzijds kan ze ook zo heerlijk luieren.

Ze is heel vernielzuchtig met haar speelgoed: dekentjes, katoenen huisjes, handdoeken enz. worden vakkundig verscheurd en als het kan ook nog even de vulling verwijderd .

Daarom was ik wat terughoudend om dit zacht bedje te geven, maar tot nu toe gaat het goed. Van binnen is het fleece en dat likt ze altijd ipv erin te bijten. Ze graaft er wel in, maar dat is niet zo schadelijk.

Snowy is nog verre van actief, maar dat kan ook niet anders op zijn leeftijd. Zijn rui lijkt eindelijk gelijkmatiger en niet meer zo continu te verlopen. Van de week zag ik dat hij een beetje moeite had met lopen op de tegels, dus ik gaf hem metacam en legde extra matten neer. Dankzij de metacam ging hij even ontspannen liggen. Maar de matten vond hij verschrikkelijk ! Hij ziet natuurlijk niets meer en kwam plots iets "vreemds" tegen in zijn territorium. Ik heb het 2 dagen geprobeerd, maar hij durfde er echt niet op. Dus heb ik ze maar weer weggenomen.

Hij heeft erg genoten van het zonnetje, ook al is het achter glas .

Hij zocht zelfs zijn schapewollen bedje weer op en dat was lang geleden.

Heeft hij niet de liefste en mooiste bolle wangen die je ooit hebt gezien ?

Voor de meesten onder jullie zal dit een saai filmpje zijn. Maar ik vind hem zo aandoenlijk en schattig... Hij slaapt heel veel en droomt er ook bij. En zelfs dan staan zijn oortjes niet stil .

Aan Dotje zie ik ook dat ze ouder wordt. Niet qua gedrag, ze is nog altijd even nerveus en snel als vroeger. Maar ik zie wel dat ze een 'hoog rugje' heeft, haar oortjes liggen vrij vaak plat en ze slaapt wat langer. Ze is nu 2 jaar en 3 maanden, maar ik hoop dat ze de 2,5 en zelfs 3 jaar nog haalt.

Als ik haar kooi schoonmaak, zet ik haar even in een curverbak met wat speeltjes. Deze keer gaf ik de sputnik, maar daarin deed ze iets wat ik niet verwachtte . Waarschijnlijk dacht ze dat het een wiel was door de halfronde vorm ervan. Ze bleef er maar in lopen en proberen het ding in beweging te krijgen. Na het filmpje heb ik het weggenomen hoor, voor ik een gefrustreerd hamstertje had.

Ik zal beginnen met mezelf. Vorige keer schreef ik dat mijn oog ontstoken was (het was een beetje rood), dit was echter een teken van - alweer! - een te hoge oogdruk. Hij is alweer 2 weken 30 (mag tussen 10 en 21 zijn). De cataract was dus niet de oorzaak. Niet dat de operatie voor niets geweest is, maar als men dit had geweten, hadden ze meteen de operatie om de oogdruk te verlagen tegelijkertijd kunnen doen. Morgen moet ik weer met spoed op consultatie in Leuven. Ik ben benieuwd wat ze nu gaan doen, want ik zit aan het maximum van medicijnen. Misschien alvast laseren zodat het kamervocht weg kan. Dit is maar een procedure van 5 minuten maar moet wel om de 5 jaar herhaald worden en ik moet blijven druppelen. Stiekem hoop ik dat dit voldoende zal zijn. Mijn oogarts denkt echter dat dit niet genoeg zal zijn omdat het toch een ziek oog is en dan zal er een 2de operatie aan te pas komen. Meer risico op complicaties dus. Om nog maar te zwijgen over de voorbereidingen die ik weer zal moeten doen. Ik haat cortisone tabletten, ze maken me letterlijk ziek en bezorgen me vocht in de knieën zodat ik bijna niet kan lopen, bukken enz. En na een operatie volgen er natuurlijk weer enkele weken hersteltijd.

Ook arme Chica heeft net voor Pasen 3 (!) operaties in 2 dagen (!) tijd gehad! Wat had ik een medelijden met mijn arm vogeltje . 

Na mijn vorig bericht legde ze nog een ei, 4 in totaal dus! Geen prolaps, ik was gerust. Tot ze op haar schotel kwam om haar ontlasting te droppen. Ze bleef persen en persen en jawel, een prolaps. Om moedeloos van te worden ! Haar ontlasting werd weer vast, dus weer naar Steven die er weer een beursnaad in hechtte. En plots werd haar ontlasting weer waterig en slijmerig. Als er een ei zou komen, zou ze kunnen openscheuren ! 

Toevallig was Steven de avond ervoor naar een vergadering van bijzondere dieren geweest en had Chica's case besproken met collega's. Er bleek een permanente hechting mogelijk te zijn, maar die wordt niet veel uitgevoerd. Ook voor hem zou het de eerste keer zijn. De operatie valt te vergelijken met het vastzetten van een maag aan de buikwand van een hond die een maagkanteling heeft gehad. Zijn collega's beaamden dat het implantaat dat eieren leggen voorkomt, behoorlijk kon schommelen in werkzame tijd.

Dus Chica 's morgens weer naar de dierenarts gebracht, 's middags mocht ik haar terug halen. Zij en ik waren blij, ze begon meteen te eten enz. En daarna begon ze weer te pulken aan haar cloaca. Ik was bang dat ze de hechtingen zou verwijderen. Een kapje opzetten behoorde niet tot de mogelijkheden want de hechtingen zijn permanent, het kapje zou dat dus ook zijn en dat kan niet.

Ik keek even onder haar poep en schrok: weer een lichte verzakking ! Meteen belde ik Steven en hij was uiteraard niet blij met dit nieuws. En zo gebeurde het dus dat Chica opnieuw onder narcose moest, de 2de keer die dag, en extra hechtingen moest krijgen.

Omdat het al avond was, heeft Steven haar persoonlijk thuis gebracht. Ik kan namelijk niet meer in het donker rijden. De laatste ingreep kostte me ook niets. 

Ze begon weer meteen te eten en drinken. Toch bleef ze persen en had ze nog een hele lichte verzakking. Ik moest haar Metacam geven tegen de zwelling en hopelijk zou het dan vanzelf weggaan. En 3 dagen later was alles weer in orde met haar poep .

Ze is zo een taai vogeltje! Het verbaast me dat ze hier telkens weer doorheen komt. Ze is wel 25 g afgevallen, ik geef haar nu eivoer en probiotica om aan te sterken. Haar ontlasting is nog steeds een slijmerige brij. Ik heb het groenvoer afgebouwd en de stress zou nu ook weg moeten zijn. Ik ben dus bang dat ze de één of andere parasiet of bacterie in haar darmen heeft omdat haar weerstand een flinke knauw heeft gekregen. Ik ben nu ontlasting aan het verzamelen en morgen laat ik deze onderzoeken. Haar cloaca blijft hierdoor ook vies.

Maar al bij al doet ze het niet slecht, ze eet, drinkt, laat haar stemmetje weer horen... Ze broedt nog altijd op eitjes en ik laat haar maar. Zo verbruikt ze ook niet teveel energie.

Hier zat ze bij de dierenarts te wachten in het zonnetje.

En dit is thuis in het zonnetje. 

Diezelfde week was ik ook met Indy bij Steven geweest omdat ze bleef sukkelen met een traanoogje. Ze knijpt het niet meer dicht, maar leuk is anders natuurlijk. Met kleurstof was wat lichte 'schuurschade' te zien. Er was dus iets wat haar oogje irriteerde. Helaas was de opening van het traankanaaltje gezwollen door de ontsteking en spoelen was dus niet mogelijk. Ik kreeg een nieuwe oogzalf mee en die kon ze alleszins véél beter verdragen! Langzaam aan begint het oogje minder te tranen, soms is het zelfs een hele dag droog. Ik hoop dat dit voldoende zal zijn en dat ze niet alsnog een traanbuisspoeling nodig heeft. Het niezen is overigens volledig voorbij.

Ik weet niet wat ze met de paashaas wil doen .

Indy zonder voetjes , hier zie je haar linkeroogje dat traant maar er vrij goed uitziet.

Van haar knaagmandje blijft niet meer veel over, enkel nog de bodem .

Om haar weerstand wat te versterken krijgt ze - naast echinacea - ook dezelfde vitamientjes als ik aan Snowy geef. 
Hoe ze die komt eten: met haar voetjes op mijn schoot, zo schattig !

Tot slot mijn lieve bejaarde Snowy. De rui lijkt eindelijk niet meer constant te zijn en daardoor eet hij ook beter. Vorige week heb ik hem weer 1 dag moeten bijvoeren met dwangvoer, maar daarna begon hij zelf weer normaal te eten.

Hij slaapt erg veel maar tegelijkertijd is hij ook heel nerveus. Hij trekt zich weer vaak terug in zijn huisje, wil niet geknuffeld of gemasseerd worden en ook 's avonds blijft hij maar een uurtje bij me zitten.

Ik hoop dat hij zich snel wat beter zal voelen.

Hij geniet alleszins van het zonnetje, ook al is het achter glas .

Hij hangt vaak te slapen op mijn oude sloffen.

Voor ik het vergeet: nog een speciaal bedankje aan Monique, een lieve vriendin uit Weert. Ze stuurde me deze bijzonder mooie konijntjes met de post. Helaas arriveerde het staande konijntje onthoofd. Maar met wat stevige lijm was dit euvel zo verholpen. Je ziet nog een kleine breuklijn, maar het valt mee.

Er zat ook nog lekkers bij, Dotje is al aan het smullen van haar brug .

Heel veel dank Monique voor deze prachtige kadootjes!

Een update over de diertjes en mezelf komt er volgende week. Helaas weer geen goed nieuws, het lijkt hier niet te stoppen .

Ik kan niet zeggen dat het lekker loopt hier . Alle diertjes mankeren wel iets (behalve Dotje, maar dat durf ik nauwelijks te typen, bang om het lot te tarten) en met mezelf gaat het ook niet denderend. Mijn geopereerd oog is weer ontstoken, mijn zicht gaat achteruit en ik heb een slijmbeursontsteking in beide knieën.

Vorige keer schreef ik al dat ik het niet vertrouwde met Chica. Ze heeft netjes mijn operatie laten voorbijgaan, maar heeft op vrijdag 20/03 haar eerste ei gelegd. 

Zondag zou het 2de moeten komen, maar er kwam niets. Ze was echter onrustig en haar ontlasting was waterig, dus ik had toch een vermoeden dat er nog eentje onderweg was. En ja hoor, maandagavond om 17u30 ging ze bovenop haar kooi zitten persen. Eerst kwam er wat ontlasting en een beetje eigeel. Het ei was dus al stuk gegaan in haar ! Wat later liet ze dit windei vallen .

Gelukkig geen prolaps en daarna werd het rustig. Ik legde een kunstei bij het echte ei en ze broedde netjes op deze 2 eitjes.

Gisteren merkte ik echter dat haar ontlasting weer waterig werd. Het zal toch niet waar zijn??? Maar jawel, toen ik vanmorgen keek, lagen er plots 3 eitjes in de kooi ! Dit ei heeft ze dus gelegd met een tussenpauze van 5 à 6 dagen! Ik weet niet of dit ei tot deze legronde behoort of al tot een volgende. Ik heb dus ook geen idee of er nog gaan volgen. Haar ontlasting is weer vast en ze heeft geen prolaps. Maar ze wordt heel onregelmatig. Hopelijk is dat een teken dat haar eierstok het eindelijk zal opgeven om eitjes te produceren! In 2011 ging het ook zo en toen heeft ze gedurende 2 jaar niet meer gelegd.

Indy kreeg ongeveer een week na haar vaccinatie - en net na mijn operatie - een traanoogje. Het vocht is helder en kleverig. Ik begon te druppelen met Euphrasia oogdruppels, maar dat haalde niets uit. Dan haalde ik Cavasan oogzalf bij mijn dierenarts, maar toen werd het alleen maar erger. Ondertussen begon ze ook te niezen, maar haar neus bleef droog. Ik startte ook opnieuw met Echinacea kruiden en -hooi. Bovendien krijgt ze nu ook de vitamientjes die ik ook aan Snowy geef omdat ze hevig aan het verharen is. Ze vindt ze ook heel lekker. Het niezen is de ene dag heel erg, soms lijkt het zelfs op hoesten, en de andere dag hoor ik haar niet tot nauwelijks. Soms gaat het oogje goed en dan weer slechter. Dit gaat nu al bijna 2 weken zo en ik kan het niet blijven aankijken. 

Helaas moet ik haar dus meenemen naar de dierenarts, maar dit gaat alleen maar meer stress teweeg brengen en haar weerstand nog meer omlaag halen. Bovendien ben ik het niet bepaald eens met de behandeling. Ze stellen een traanbuisspoeling voor. Als er alleen sprake was van een traanoog, kon ik hierin meegaan. Maar dat niezen zint me niet.

Ik ben bang dat ze door de vaccinatie een klein beetje ziek is geworden en een zeer milde vorm van myx doormaakt. Of dat ze er een secundaire infectie zoals bordetella of pasteurella aan heeft overgehouden. Beiden moeten behandeld worden met orale antibiotica, maar niemand lijkt me te geloven.

Een spartelend konijn een spoeling van de traanbuis zonder narcose laten ondergaan... ik zie het niet zitten... Toch zal ik morgen een afspraak moeten maken, dit kan zo niet verder. Ik kan me ook niet voorstellen dat een konijn van pas 1 jaar al doorgroeiende kiezen heeft. Voor de rest is haar gebit prima, want dat is tijdens de vaccinatie nog nagekeken. 

Gelukkig gedraagt ze zich niet ziek, ze eet goed en speelt volop. Ze blijft ook goed op gewicht, dat zijn al opstekers.

Duimen jullie dat alles goed zal verlopen, dat het niets ernstig is en dat ze snel mag genezen?

Enkele foto's van de evolutie.

Ze maakt elk speelgoed wel stuk. Deze tunnel vind ik echt wel zonde (Sorry Sigrid), maar ja, dat kun je nu eenmaal verwachten met konijnen .

Dan heb ik maar 3 goedkope tunneltjes bij Wibra gekocht. Die bevallen haar beter omdat ze er nu ook tussendoor kan. Ik had verwacht dat ze die balletjes ook meteen ging mollen, maar daar blijft ze voorlopig vanaf.

Van haar knaagmandje blijft ook niet meer veel over...

De wilgenbrug vindt ze niet echt interessant.

Het paaskonijn dan weer wel .

En gisteren heb ik haar een bunny flop zien maken ! De flop zelf heb ik niet kunnen filmen, maar wel een foto achteraf gemaakt.

Snowy heeft weer zijn bekende probleem. Het is thans lange tijd goed gegaan met 2 weken geleden even een dipje. Hopelijk krijg ik hem er deze keer ook snel doorheen. 

Tegenwoordig moet ik ook bijna dagelijks zijn voetjes schoonmaken. Hij kan zijn blindedarmkeutels niet meer rechtstreeks uit de anus opeten, dan valt hij voorover. Dus laat hij ze vallen en dan keert hij zich om, om ze op te eten. Maar daarbij trapt hij er nog al eens regelmatig in. En zijn voetjes schoonmaken, lukt zelf ook niet meer goed. Helaas moet ik ook altijd wat vacht wegknippen omdat de keutels erin blijven plakken natuurlijk. Met als gevolg dat delen van zijn voetjes kaal zijn . Al goed dat hij hier overwegend op matten loopt.

Ik leg overal vers hooi neer in de hoop dat hij ervan zal eten.

Als hij zo gaat liggen, raakt hij soms moeilijk overeind en ga ik hem helpen. Maar wat is hij toch schattig !

Als bejaard mannetje slaapt hij veel . Hij is geboren in februari of maart en dat betekent dat hij nu 11 jaar is !

Als hij zich goed voelt, knabbelt hij regelmatig aan zijn wortelhuisje. Hij richtte net zijn hoofdje op, daarom staat de punt van zijn oortjes niet op foto .

Afsluiten doe ik met Dotje. Als ik haar iets heel lekkers geef, kan ik haar aaien .

Vandaag zal ik beginnen met mezelf. Afgelopen woensdag werd ik geopereerd aan cataract. In mijn geval geen routineklus omdat het oog ook glaucoom en voortdurend uveïtis heeft. Toch was ik de kalmte zelve, misschien omdat ik niets te verliezen had. Om 12u moest ik me aanmelden, om 14u werd ik geopereerd en om 16u mocht ik al naar huis. Alles is zonder complicaties verlopen en daar ben ik al heel blij om ! Helaas is de oogzenuw door de glaucoom zo ernstig beschadigd dat ik nooit meer 100% zal zien, zelfs geen 50% meer. Hoewel ik dat aanvankelijk als een teleurstelling beschouwde, is de operatie toch niet voor niets geweest. De oogdruk was meteen beter en hopelijk is dat morgen bij de controle nog altijd zo. De pupil staat ook niet meer zo vervelend ver open zodat er opnieuw normale lichtinval binnenkomt. De boven- en linkerkant van mijn gezichtsveld in het rechteroog is helemaal weg. Rechts zie ik wel heldere vlekken, maar ook geen compleet helder zicht. De chirurg heeft me een -1 lens gegeven zodat ik mijn brillen niet hoef aan te passen. Ik ben immers licht bijziend. Het oog heeft in principe 3 à 6 weken nodig om te herstellen, maar ik verwacht niet dat mijn zicht nog beter zal worden dan dit.

Momenteel ziet het er niet uit, de huid rondom het oog is nog steeds rood en gezwollen. Dit komt omdat ik niet alleen een druppelverdoving, maar ook een injectie onder het oog heb gehad. Bovendien kreeg ik ook oogdrukverlagende middelen via een infuus toegediend tijdens de operatie. Men deed alles om complicaties te vermijden en daar ben ik dankbaar voor .

Waar ik ook dankbaar voor ben: mijn lieve ex-collega die 's middags kruiden kwam geven aan Snowy en Indy. Ze hield me ook op de hoogte of ze goed aten, dus dat stelde me gerust. Toen ik thuis kwam, stond er nog een lieve verrassing klaar op tafel van haar .

Van een Nederlandse vriendin kreeg ik deze prachtige kussensloop om me op te beuren na alles wat er de laatste tijd gebeurd is . Het is fijn om te weten dat mensen meeleven, ook al is het op afstand.

Ik kan niet om Sproetje rouwen op de manier die ik zou willen. Huilen doet immers letterlijk pijn aan het oog en ik weet niet of het kwaad kan. Dus moet ik even mijn gevoelens opkroppen en hopelijk kan ik ze later tot uiting laten komen. 

Ik mis mijn mollig meisje . Haar gezellige geluiden overdag als ze in haar voorraadhoekje aan het rommelen was, haar lieve piepende geluidjes die tegelijk maakte. 's Avonds niet meer haar vrolijk snoetje zien... Ik heb afgelopen nacht zelfs van haar gedroomd. Op de één of andere manier zoek ik een manier om te rouwen.

Nadat ik haar vorige zaterdag liet inslapen, heb ik haar diezelfde middag ook nog naar het crematorium gebracht. En ik wil Viviane Vandormael nog hartelijk bedanken om me te brengen. 

Ik heb haar gekke plukjes haren bij de oortjes en haar kontje afgeknipt. Zo heb ik nog een tastbare herinnering aan haar.

Die haartjes liggen bij haar in het urntje. Bij de dierenarts had men ook nog haar lieve pootafdrukjes vereeuwigd.

Bij het crematorium leggen ze nu een volgsteentje bij het dier en dat krijg je ook mee naar huis. Zo ben je zeker dat je de juiste assen krijgt, samen met een kaartje met pootafdrukjes.

Door alle drukte zou ik het nog bijna vergeten te vermelden, maar Indy heeft op dinsdag 3 maart haar eerste vaccinatie gekregen en tegelijk zijn ook haar nageltjes geknipt. Wederom een compliment voor Steven, de 2de dierenarts bij Inge. Hij begreep dat ik Indy niet op tafel wilde zetten, maar op de grond wilde behandelen, omdat ze heel sterk is en absoluut niet gepakt wil worden. Het was dan ook een hele klus om 2 kg spartelend konijn in bedwang te houden, maar in een handdoek gewikkeld, lukte het. Ze woog 2,130 kg en is daarmee in perfecte conditie. Ze is niet te dik of te dun. Ook haar tandjes waren prima. Steven nam een lampje om het leven in de nagels te kunnen zien en knipte dan zo kort mogelijk. Bij een rex mag je immers niet de haargrens aanhouden.

Na dit "trauma"  nam Indy nog gretig een rozijntje aan dus het viel nog mee met de stress. Toen we thuiskwamen, kreeg ze een wilgenballetje als beloning.

En ik had verwacht dat ze me compleet zou negeren of zou weglopen van me. Maar ze werd juist aanhankelijker en lebberde me helemaal af . Wat een lief mooi meisje is ze toch !

Dit is haar nieuw favoriet slaapplekje .

Snowy heeft heel goed zijn best gedaan om me te troosten. Wat is hij toch een lief, compact en zacht knuffelmannetje.

Deze foto's zijn gemaakt met de telefoon, daarom niet zo goed van kwaliteit, maar hij ligt hier zo lief bij mij .

Net voor mijn operatie begon hij weer wat minder goed te eten, maar dat heb ik vlug kunnen oplossen. Momenteel gaat het weer goed, hoewel hij lichtjes blijft verharen.

Zolang hij aan zijn knabbelrol en wortelhuisje kan knabbelen, is hij gelukkig .

Hij genoot ook van de eerste streepjes lentezon .

Met Chica gaat het weer de verkeerde kant op. Ze begint weer te masturberen, ook al haal ik alle mogelijke middelen weg. Ik jaag haar ook telkens weg als ze het probeert. Maar zelfs onder een doek doet ze het nog, en schreeuwt en scharrelt ze nog op de bodem van de kooi. Ik ben bang dat haar hormonen zo sterk zijn dat ik haar weer niet zal kunnen tegenhouden om eieren te leggen.

En nu is het de hoogste tijd om te stoppen, want mijn ogen zijn vlug vermoeid en hebben rust nodig.

In de vorige blog vroeg ik nog om rustige weken, het heeft helaas niet mogen zijn . 

Maandagavond was er nog niets aan de hand, je sjeesde nog door de woonkamer zoals je altijd deed. ’s Nachts hoorde ik je ook nog tralieknagen in de badkamer, daar stond je omdat je zo een herrie kon maken. 

Toen maakte ik nog deze schattige foto van je.

En dinsdagavond sta je op rond je gewoonlijke uur, maar je ademde zwaar. Je oortjes stonden in een rare stand en je liep een klein beetje wankel. Je wilde wel in je wiel lopen en in de speelbak spelen, maar het lukte niet meer. Je leek verloren te lopen. Daarom heb ik je ook niet meer laten loslopen. 

Woensdag ademde je nog zwaarder, ik dacht dat je zou heengaan, ik gaf je metacam tegen de pijn. Toch kon je nog naar boven klimmen en naar beneden komen om te plassen. Donderdag at je ook niet meer zo veel dus ging ik naar de dierenarts met het plan om je te laten inslapen. Zij dacht aan een herseninfarct omdat je met je hoofdje schudde en telkens naar 1 kant omviel. De keuze was aan mij, ik mocht nog cortisonen proberen als ik wilde. En ja, die kans wilde ik nemen. In de praktijk was ook een ratje dat hersteld was met dit medicijn. 

Als beloning kreeg je een stukje jonge kaas, daar was je dol op.

Je sliep in een rare houding, ademen ging zo moeizaam.

Helaas, je stopte helemaal met eten en ik voerde je gestoomde kip, gekookte aardappel, walnoten en ander lekkers met een lepeltje. Ik hield het flesje voor je zodat je kon drinken. 

Totdat je dit ook niet meer wilde op zaterdag. Je ademde al oppervlakkiger en reageerde nog weinig. Je deed je oogjes niet meer open.

Je kwam nog zelf naar me toe gewaggeld toen ik je huisje opendeed en ik kon je zonder problemen aaien en oppakken. Tot de laatste seconde heb je me vertrouwd. Jouw tijd was gekomen en hoewel het ongelooflijk pijn deed, liet ik je gaan. Dat was het allerlaatste dat ik voor je kon doen. Je woog nog maar 125g terwijl je altijd lekker mollig was met 150g.

Het spijt me dat ik je niet heb kunnen redden, lief meisje. Ik kon je alleen nog maar uit je lijden verlossen .

Ik mis je zo hard; je lief guitig snuitje, jouw grappige plukjes lang haar, het loslopen in huis, jouw poses als fotomodelletje, je lekker mollig en zacht lichaampje maar vooral jouw lief en stabiel karaktertje.

Meer kunnen jullie lezen op de in memoriam pagina van mijn website: klik hier.

Pff, als het zo blijft verder gaan, zullen jullie nog lang moeten wachten op mail antwoord, het spijt me hoor.

Mijn rug en bekken zitten vast dus ik kan niet lang dezelfde houding aannemen en voor het huishouden en de dieren zorgen, gaat moeizaam.

En dan krijgt Indy afgelopen vrijdagavond een zeer zware gasaanval die - naar mijn gevoel - erg lang duurde. Mijn ervaring met gasaanvallen is dat ze binnen het uur wel voorbij zijn. Bij Indy heeft het wel 4 uren geduurd. Ik vond het verschrikkelijk om haar zoveel pijn en krampen te zien hebben. Nochtans was ik meteen gestart met de juiste medicijnen (pijnstilling, darmstimulerende middelen, antigasmiddel) en buikmassage, maar het hielp niet. Ik begon te wanhopen en toen het tijd was voor haar volgende dosering Infacol, stoof ze plots haar grashuis in en begon ze ervan te eten. Ik legde overal vers hooi neer en gaf ook haar favoriet hooi (brandnetel/goudsbloem). Ze bleef maar knabbelen . Ik probeerde of ze een koekje wilde, ze griste het snel uit mijn handen. Om 1u30 ging ik dan eindelijk slapen. Om 4u. ben ik nog eens opgestaan om haar te controleren en ze kwam meteen naar me toe gelopen. Als beloning kreeg ze een rozijntje en ze bedelde zelfs voor brokjes. Die heb ik echter niet gegeven omdat ik bang was dat het te zwaar op haar maagje zou liggen. 's Morgens at ze haar brokjes ook niet allemaal vlot op.

Ik denk dat ik de oorzaken van haar gasaanval ken. Ze is heel stressgevoelig en was bang toen mijn broers mijn wasmachine kwamen halen (motor verbrand ). Ze moeten daarvoor door de keuken en ik moest Indy's loopmatten en wat speelgoed wegnemen zodat ze goed door zouden kunnen. Ook als ze opgesloten wordt in de kooi, krijgt ze vaak krampen.

Maar - en dat zal de doorslag gegeven hebben - ze eet alsof ze 3 weken geen eten heeft gehad. Ze werkt haar groenteschotel in minder dan 10 minuten naar binnen. Wellicht hapt ze daardoor ook teveel lucht. Fluffy en Snowy hadden dit vroeger bij hun brokjes, daarom gaf ik ze in etappes. Dit doe ik nu dus ook bij Indy's groenten, ik splits ze in 2 delen. Tussendoor gaat ze hooi eten en gisteren liet ze zelfs wat andijvie staan.

Hopelijk kan ik het zo voorkomen dat ze in de toekomst nog zo een aanval krijgt. Ik was zo bang .

Nu dinsdag komen ze echter een nieuwe wasmachine leveren en ze moeten ook weer door haar territorium. Ze vlucht dan altijd in haar grashuis of tunnels. Laten we hopen dat ze zich er niet teveel van aantrekt.

Ze geniet van allerlei nieuwe dingen, zoals kattengras, dat viel meteen in de smaak .

Als ze maar kan knagen... Ze eet gelukkig geen karton of papier op, het gaat puur om het kapot knagen.

Spelen vindt ze heerlijk, maar ze raakt afgeleid als ik te dichtbij kom met de camera .

En ze kan zoooo lief liggen . Ik mag haar buikje al aanraken, ooit hoop ik dat ze toelaat dat ik er kusjes op geef . Bij Fluffy mocht ik dat, bij Snowy is me dat nooit gelukt. En zoals je ziet: ook haar dekentjes knaagt ze stuk .

Hoewel ik zelf ab-so-luut geen liefhebber ben van carnaval, vind ik het wel leuk om konijntjes met hoedjes te fotograferen. Ik sta telkens weer verbaasd hoe goed ze eigenlijk meewerken .

Snowy mag natuurlijk niet achterblijven . Staat hij niet beeldig met die kleuren ?

Bij hem blijft het op en neer gaan. Hij heeft weer enkele dagen slechter brokjes gegeten, maar nu eet hij weer de oren van mijn hoofd . 

Ik leg op verschillende plaatsen hooi neer, zo raakt hij gestimuleerd om te eten en rond te lopen.

Hij geniet van het prille zonnetje .

Hamsters kunnen toch zo grappig zijn .

Hier lijkt Sproet wel te mediteren.

En hier moet ze bekomen van wat blijkbaar een zeer zware nacht is geweest .

Met Chica gaat het - voorlopig althans - weer goed. De 2de dag nadat de hechting eruit genomen was, begon ze alwéér te masturberen. Ik corrigeerde meteen met mijn stem (misschien iets té fel , maar ik schrok gewoon) en ze stopte onmiddellijk. Ik zette de stok hoger zodat ze die houding niet meer kon aannemen maar er wel nog kon opzitten. Eigenlijk had ik verwacht dat ze andere voorwerpen zou vinden die haar konden bevredigen, maar tot nu toe blijft het rustig. Af en toe roept ze wel eens luid, vooral als ik met de groenteschotels bezig ben. Ze weet dat ze dan ook een fris blaadje groen krijgt .

Ze heeft een badje genomen om haar kontje schoon te maken en beter haar veertjes te kunnen poetsen. 

Deze houding doe ik haar niet na .

En mogen er nu alsjeblieft enkele rustige weken aankomen? Half maart zal het al druk genoeg worden door mijn operatie... 

Helaas stopte Chica niet met eieren leggen na het vorige windei. De eieren die kwamen, hadden wel een schaal maar ze legde ze iedere keer rond 4u. 's nachts. En telkens als ik haar cloaca controleerde, was die normaal. De dag na haar 3de ei (dat was donderdag) kwam ze op de schotel haar ontlasting doen. En daarna bleef ze persen . Ik was dus bang voor een windei dat vast zat. Ik zag haar ingewanden naar buiten komen en weer naar binnen floepen. Tot ze op een bepaald moment niet meer naar binnen floepten . Dit gebeurde 's avonds toen de dierenarts al gesloten was. En met een vogel kun je niet zomaar bij iedere dierenarts terecht dus ik besloot te wachten tot de dag later. Ze bleef immers wel alert, ze at goed, maar zat er wel veel aan te prutsen.

Vrijdag ochtend meteen naar de dierenarts gebeld en ik mocht dadelijk komen. Steven probeerde de prolaps nog terug te duwen in de hoop dat hij daar zou blijven, maar het verzakte meteen weer. Ze moest dus weer onder narcose om een hechting te laten plaatsen. Zonder valkparkietje vertrok ik naar huis en hoopte dat het ook deze keer weer goed zou komen. 2 uur later kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik haar al mocht gaan halen. Alles was goed gegaan en ze werd vrij vlot weer wakker. Er zat ook geen ei meer vast in de buik, maar hij dacht wel weer een grote lever te voelen. In haar ontlasting zaten ook geen parasieten, bacteriën of andere enge dingen.

Hij had het gaatje waar de ontlasting door moest, groot genoeg gelaten. Maar Chica kennende gaat het natuurlijk nooit vlot .

Close up

Ze bleef prutsen aan haar cloaca waardoor er nog meer zwelling ontstond en er geen ontlasting meer kwam. Om 17u30 stond ik opnieuw bij Steven. Hij controleerde haar cloaca (en werd daarbij tot bloedens toe gebeten , iets wat ze normaal nooit doet) en er zat wel degelijk een gaatje, maar het was kleiner geworden door de zwelling. Hij wilde de hechting liever niet al verwijderen uit angst dat alles weer zou verzakken. Ik kreeg Metacam kat mee en mocht haar 0,25 à 0,5 ml van geven om te ontzwellen. Ik had echter al een voorgevoel dat het niet zou helpen en dat de hechting er toch zou uit moeten.

Foto met telefoon genomen, daarom niet zo duidelijk.

Arme Chica heeft de hele nacht geprobeerd om haar ontlasting kwijt te raken maar het lukte niet. Ze wilde niet meer eten, zat suf op 2 pootjes enz. Dus hup, zaterdagmorgen weer naar de dierenarts. Ik hanteerde haar zelf want mij bijt ze niet of toch niet zo hard . Ze was het ondertussen wel meer dan beu, dat kon je goed zien.

De hechting werd verwijderd en er kwam dadelijk een flinke prop ontlasting uit. Wat moet dat een opluchting geweest zijn voor haar! Nu was de zwelling een voordeel, want zo kon ze niet meteen alles er weer uit persen. Ik mocht dus ook geen Metacam meer geven, tenzij ik zag dat ze pijn had.

Toen ik thuis kwam, heeft ze uitgebreid haar veertjes gepoetst en veel geslapen. Ze heeft altijd wel een week last van narcose. De eitjes heb ik maar weggenomen omdat ze er toch niet meer naar omkeek. Ze begon gelukkig weer zelf te eten, dus dwangvoeren was niet nodig. 

Voorlopig lijkt alles dus weer goed te gaan, maar een structurele oplossing is er helaas niet. Dit is afwachten tot het de volgende keer fout loopt . Maar als haar hormonen sterker zijn dan een implantaat, tja, dan stopt het. 

Veel valkparkieten halen niet eens de leeftijd van 15 jaar en zij haalt het al eierleggend . Eigenlijk best wel een taai vogeltje .

Ook met Snowy ging het enkele dagen helemaal niet goed. Zelf ben ik ook ziek, de griep heeft me dan toch te pakken, dus jullie begrijpen dat ik door dit alles heel veel slapeloze nachten heb gehad. 

Daarom heeft ook nog niemand antwoord op zijn/haar mail ontvangen. Het lukt me nu echt even niet. Hopelijk wordt het nu wat rustiger en kan ik mijn achterstand inhalen.

Tot slot nog dit: gisteren was het Valentijn en daarom wil ik heel graag deze lieve foto met jullie delen. 

Indy, mijn hartendiefje .