|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Verhaal van Kenyaanse oorsprong door Marleen Vermeulen
"De Bavianen en de honingbijen"
Uit Forest Tales from Far and wide
Wij beroven de bijen van hun honing. Maar een goede imker geeft na de honingoogst suiker aan de bijen, zodat de bijen met een voedselvoorraad kunnen overwinteren.
In Afrika leven ook zeer veel insecten, waaronder honingbijen. Dus daar komen ook vaak mensen of dieren hun honing stelen.
Je weet ongetwijfeld dat beren verlekkerd zijn op honing, zoals in de verhaaltjes van Whinnie De Pooh. Dat ook bavianen honing lusten, kom je snel te weten wanneer je dit verhaal leest:
Ik vertelde het verhaal met het boek aan de kleuters en samen hebben we er een toneeltje van gemaakt.
In een bos in Kenya woonde een familie bavianen. Ze waren verlekkerd op het eten van groene bladeren, bessen en noten die in het wild groeiden in het woud.
Ze leefden gelukkig samen tot het rampzalige jaar waarin geen regen viel.Het land en het bos werden droger, de dieren kregen het warmer en kregen erge dorst door gebrek aan water, De planten stopten met groeien en bloeien en er groeiden ook geen vruchten meer.
De bavianen voelden zich ziek, uitgeput en hongerig.
De leider van de bavianenfamilie voelde zich verantwoordelijk en wilde zijn familie in leven houden en zocht naar oplossingen.
Hij ging alleen op pad, op zoek naar voedsel. Na dagen van klimmen en klauteren, hoorde hij tussen het gebladerte een gezoem. Hij ontdekte een bijenzwerm.
"Eten!" dacht de baviaan onmiddellijk."Want bijen maken honing en dit betekent voedsel voor ons !" Hij volgde de bijen om hun voorraad te vinden. Na een lange achtervolging zag hij een boomstam met een holte waarin de bijen verdwenen.
"Daar is het", lachte de baviaan opgelucht. Algauw zonk de moed tot in zijn tenen .Hij kon onmogelijk de honing uit de holte halen, laat staan de honing tot bij zijn familie brengen.
Hij besloot terug te keren en zijn familie mee te brengen tot aan de honingboom.
Ze wachtten het ogenblik af waarop de bijen ' s morgens vertrokken, op zoek naar nectar en stuifmeel. Zodra de bijen uit het zicht waren verdwenen, klommen de bavianen in de boom en stalen de honing. Zo snel ze konden aten de hongerige bavianen een deel van de de honing op en namen de rest mee .
Zoals gewoonlijk, bleef er één bijtje steeds de wacht houden en die had alles gezien. Helaas kon het op het moment van de overval niets doen. Tegen de avond, wanneer alle bijen terug binnenvlogen, vertelde de kleine bij wat er die ochtend gebeurd was.
De bijenkoningin riep haar volk toe: " vlieg en zoek de dieren die onze oogst gestolen hebben !"
Het viel de kleine bij moeilijk om een beschrijving te geven van de honingdieven: " precies als honden met een mensengezicht", was het beste wat de bij als beschrijving kon geven.
Ze vlogen en zochten, uur na uur , maar telkens schudde de kleine bij haar hoofd: " neen, deze zijn het ook niet", sprak ze hoofdschuddend toen ze een kudde buffels zag. Ze schudde ook ontkennend toen ze een giraf, een leeuw, een tijger, een zebra, een slang, een krokodil en een antilope zag.
Vermoeid en teleurgesteld vlogen de bijen huiswaarts. Plots hoorden ze schreeuwen en bespeurden een zoete geur...Het was de bavianenfamilie die zich luid lachend tegoed deed aan de honing.
Als een bliksem bestormden de bijen de bavianen en staken hen in de oren, wangen, vingers en billen .Wat de bavianen ook probeerden om de bijen van zich los te schudden, niets hielp.
Wanhopig liepen ze steeds verder het woud in en sprongen in een poel waar de bijen hen niet meer konden lastig vallen. De modder verlichtte de pijn en de jeuk.
" Wij zijn een veel kleiner volk dan jullie , maar toch kunnen we jullie vinden en straffen voor de honing die jullie gestolen hebben", riep de koningin de bavianen toe.
"Het spijt ons ", zei de leider van de bavianen, " we willen de rest van de honing teruggeven, als jullie beloven ons geen steken meer te geven. We hebben de honing gestolen omdat we dreigden te sterven van de honger."
De koningin antwoordde: " Mijn volk zal jullie een plaats in het woud tonen waar bloemen en vruchten groeien, en waar voldoende water is. Dan kun jullie je kinderen terug voeden."
Dankbaar volgden de bavianen de bijenzwerm en vonden inderdaad, ver weg in het woud noten, water en groene planten.
Ze wisten nu dat ze gered waren van de hongerdood en vredevol verder konden leven.
Daarom stelen bavianen nooit honing van de bijen. Want die keer was de eerste maar ook de laatste keer in de geschiedenis.
Daaag!
juf Kris
|
