We hadden een week geleden gevraagd aan de studenten of we een plaats konden bezoeken waar we ons konden bevinden in de natuur. Na 4 weken in de stad tussen al die brommers, keken we wel uit naar wat groen. Er werd voorgesteld om naar An Giang te gaan, een provincie een aantal uren verderop. We hadden al een kijkje genomen op internet en het zag er veelbelovend uit. De studenten gingen met ons mee en stippelden een hele dag voor ons uit. In totaal waren we met 13. 

 Aangezien we zo vroeg moesten opstaan, hadden we afgesproken om de dag voordien nog naar de winkel te gaan achter een kipje om zo puree met kip te maken. Dat heeft ons enorm gesmaakt want het Belgisch eten missen we hier wel (papa, als je naar hier komt, is een pot appelmoes enorm welkom hoor!). Na het eten hebben we ons lunchpakket gemaakt voor de komende dag zodat we zeker niet zouden verhongeren. 

De ochtendstond heeft goud in de mond. De Vietnamese studenten nemen deze uitspraak wel heel letterlijk. Het was slechts 4u als ze ons reeds kwamen oppikken. Dit heeft ervoor gezorgd dat we een korte nachtrust achter de rug hadden maar toch kon iedereen gemakkelijk opstaan aangezien we zo hard uitkeken naar deze dag. 

We moesten nog wachten op een aantal studenten waardoor we later konden vertrekken dan verwacht. Daar gingen we dan voor een aantal uur, allemaal achterop een brommer. Er was niet veel volk op de baan waardoor we goed konden doorrijden. Na 2 uur rijden zijn we gestopt om te ontbijten. Wij waren opgelucht dat we even onze benen konden strekken. We hadden namelijk allemaal veel pijn aan ons poep. Deze tussenstop was meer dan welkom, zeker aangezien de trip nog minstens 2u in beslag zou nemen. Door het vroege opstaan, kregen we allemaal een beetje onze klop. We vielen dan ook bijna in slaap op de brommer. Gelukkig zijn ze gestopt en hebben we onze zonnebril maar ook een mondmasker opgezet zodat we minder last hadden van de wind en het rondvliegend stof. 

Na een rit van iets meer dan 4 uur zijn we aangekomen in Tri Tôn. De plaats waar met een boot door een soort jungle vaarden. Dit was enorm rustgevend en leverde prachtige beelden op. Op een bepaald moment moesten we overstappen in een veel kleiner bootje waar er plaats was voor amper 3 personen. We kregen allemaal een strooien hoedje op, iets wat typerend is voor Vietnam. Het was een klein tochtje waardoor we al snel terug mochten overstappen in onze eerste boot. Deze bracht ons naar de plaats waar we konden lunchen, gezellige hutjes op het water. We kregen gebakken rijst met kip. (Tegen kip zeggen we hier nooit nee). Nadien hadden we nood aan een middagdutje. Jolien en ik zijn na het eten in slaap gevallen. Ter plaatste stond ook een uitkijktoren waar we een prachtig uitzicht hadden op 'de jungle'. Dit was adembenemend! 

Het was al snel 14u en wij dachten dat het tijd was om terug naar huis te keren. De studenten hadden duidelijk nog andere plannen. We vertrokken opnieuw met de brommer zodat we nóg verder afdwaalden van ons huisje. We zijn elkaar onderweg een beetje kwijt geraakt waardoor ik en nog 3 andere studenten de weg zijn kwijt geraakt. Na 15 minuten zijn we dan toch aangekomen aan een prachtig meer met fantastisch uitzicht. Hier nam iedereen uitgebreid de tijd om een fotoshoot te houden. Niet alleen wij namen foto's maar ook hier kwamen Vietnamezen aan ons vragen of ze met ons op de foto mochten. We voelen ons hier echte beroemdheden. Ik vind het aan de ene kant wel leuk om zo eens in het middelpunt te staan maar het zal leuk zijn dat we niet meer zo aangestaard worden.

Als afsluiter namen we nog een groepsfoto met het prachtige uitzicht op de achtergrond. Al snel werd duidelijk dat we een andere route namen. Er waren enorm grote bobbels en putten in de baan waardoor we in de lucht vlogen. Als we ons niet goed vast hadden, lagen we waarschijnlijk van de brommer. Op dit moment was ik toch wat bang, zeker omdat er slipgevaar was maar mama en papa geen paniek ik ben heelhuids thuis geraakt.  Op dat moment kregen we te horen dat we op de grens met Cambodja zaten. Jammer genoeg zijn we niet op Cambodjaanse grond geweest. 

Verder onderweg was de groep al snel gesplitst. Jolien was in de verste verte niet meer te zien, Celien kwam maar niet af, Debby zat er middenin en ik stond erbij en keek ernaar!  Jolien haalde de eindmeet reeds 1 uur voor ons. Gelukkig had ze een sleutel mee van hoe wij het hier zeggen: 'onze Vietnamese villa'. Alle wegen leiden naar Can Tho en dit heeft Celien, Debby en mezelf terug herenigd. We waren wel ongerust over Jolien.

Onderweg kregen we grote honger. Gelukkig kwamen we op dat moment 'Lotteria' tegen, onze redder in nood. Lekkere hamburgers met frietjes.  We hadden toen ook gevraagd hoelang we nog moesten rijden (2 tot 3 uur) en wij dachten dat we al bijna thuis waren. Alles lijkt hier dan ook zo op elkaar. Tijdens onze terugrit was er een prachtige sterrenhemel. We hebben dan ook de Grote en Kleine Beer gezien alsook een vliegtuig dat ging landen in Can Tho. Zo hadden we een beeld van waar het vliegveld van Can Tho was. 

Na een lange rit zijn we veilig thuis geraakt en waren we blij ons huisje terug te zien. We hebben alles klaargemaakt voor de volgende stagedag en zijn vlug in ons bedje gekropen. We hebben een fantastische dag beleefd en zijn de studenten hier enorm dankbaar voor! Ze doen heel veel voor ons en zouden overal met ons mee naartoe gaan omdat ze op deze manier weten dat we veilig zijn. Ook onze begeleidster had gedurende de dag een aantal berichten gestuurd om te vragen hoe het was. 

Jolien en ik zijn de familie gevolgd naar het mortuarium. Daar werd de vrouw onmiddellijk in de koelcel gelegd. In België wordt er een lijktooi gedaan en wordt de overledene mooi gelegd voor de familie. Hier werd de vrouw halfnaakt en volledig ingepakt in een laken in de koelcel gelegd. We zagen dat de familie op dat moment wierookstokjes aanstak en een soort gebed deed. Daarna werd een koffie gedronken en dachten we dat ze de praktische zaken gingen bespreken. Dit was duidelijk niet de bedoeling. Wij mochten mee aan tafel en kregen water. Ze begonnen op dat moment ook veel vragen aan ons te stellen en waren niet bezig met het overlijden. Wij waren ervan geschrokken dat iedereen 'vrolijk' was. Ik denk dat Jolien en ik nog het moeilijkste hadden met het feit dat de vrouw was overleden. Het leek erop dat enkel haar broer met zijn gedachten bij de overleden vrouw was. Op het moment dat we dat zagen, kregen we weer de krop in de keel en stond het water ons in de ogen. Hij begon toen wel tegen ons te praten over zijn zus en familie. Ik denk dat hij blij was dat wij aanwezig waren zodat hij zijn verhaal toch een beetje kon vertellen. Wij voelden ons daarentegen ook enigszins opgelucht omdat we een luisterend oor konden bieden, aangezien de hulpverleners hier geen tijd vrijmaken om de familie op te vangen.

Zaterdagavond mochten we met zijn allen naar een festival van de universiteit. Het festival vond plaats om het einde van het semester te vieren. Iedere richting en ieder jaar had zijn eigen tent waar plaats was voor te eten en te overnachten, alhoewel er van slapen niet veel sprake was. Wijzelf zijn naar huis gegaan om in ons eigen bedje te slapen. Op het festival werden we volledig ingewijd in de Vietnamese cultuur. We voelden ons toch een beetje beroemd daar. Iedereen sprak ons aan, wou met ons op de foto en was laaiend enthousiast als we in hun 'camp' binnen gingen. We waren nog maar net binnen gekomen en we konden al meedoen met een spelletje touwtjespringen. Miss Dung, onze begeleidster, gaf ons een rondleiding en zo kwamen we aan bij de vierdejaarsstudenten verpleegkunde. Daar moesten we onszelf voorstellen. Eenmaal dit was gebeurd, hebben we samen iets gegeten maar vooral gedanst. Later wou miss Dung ons voorstellen aan de derdejaarsstudenten verpleegkunde. Met hen hebben we Vietnamese spelletjes gespeeld. In het begin verstonden we er niet veel van maar later werd het duidelijk wat we moesten doen. Het belangrijkste was dat we ons fantastisch hebben geamuseerd. 

Zondag was een Lazy Sunday. Relaxen aan het zwembad en genieten van het zonnetje. Die dag vloog voorbij en zo zaten we al vlug aan onze derde stageweek. Als snel konden we zien dat het weekend gepasseerd was. De hele spoedafdeling lag vol. Het was zodanig druk dat 3 verschillende bedden gedeeld werden door 2 patiënten. Ondanks alle drukte zie je dat niemand zich opjaagt of gestresseerd is. Iedereen bleef rustig en deed gewoon zijn werk. In België zien we wel dat de werkdruk veel hoger is waardoor er al eens een gestresseerd moment kan voorkomen. Wij vonden het alleen jammer dat we door deze drukte niet echt bij de zorg betrokken werden. 

Op dinsdag hadden Jolien en ik de kans om een wonde te hechten. Het was bij een jonge vrouw die een brommeraccident heeft gehad. Het was een vuile en moeilijke wonde, je kon haar pezen en onderkant van de voet langs de binnenkant zien. Ook hiervan zijn foto's maar deze ga ik er niet opzetten omdat het sommige mensen waarschijnlijk gaat afschrikken. Een verpleegkunde en arts zijn begonnen met hechten en daarna mochten wij het overnemen en verder afwerken. Dit was voor ons beide de eerste keer waardoor het een beetje stresserend was. Iedereen bleef rustig en ze gaven ons genoeg tijd en tips om de wonde te hechten. Al bij al is het allemaal goed gelukt en zeiden ze dat we het super goed hadden gedaan. We waren trots op onszelf. vervolgens bedankten we iedereen voor deze speciale kans omdat dit in België geen verpleegkundige handeling is, deze wordt door de arts gedaan. 

's Avonds zijn we met een aantal Vietnamese studenten naar een hotel geweest. Dit was het hoogste gebouw van Can Tho met op de 20e verdieping een 'rooftop' waar we met zijn allen genoten van het uitzicht en een lekker drankje. 

Anders is de dag eigenlijk een beetje raar begonnen. Er lag een kindje dat nog geen twee jaar oud was die beademd werd. Op een bepaald moment ging het de slechte kant op met haar waardoor ze gereanimeerd moest worden. Na 2 keer reanimeren, hebben ze de moed opgegeven en hebben ze haar laten gaan. Opnieuw waren wij enorm verschoten van het feit dat ze zo snel opgaven. Later deden we navraag waarom en bleek dat de letsels te groot waren en dat het kind het waarschijnlijk niet zou overleven. Ik heb de indruk dat ze in België harder proberen om een patiënt in leven te houden en hier laten ze de mensen sneller gaan. 

's Midddags heeft dokter Thuyét ons geïnviteerd om een Vietnamese pannenkoek te gaan eten. Dit was redelijk speciaal maar in het algemeen wel lekker. Er is maar 1 nadeel aan: de garnalen zijn bijna niet te pellen.

Dag 1 op de spoedafdeling in het General Central Hospital:

We werden aan het volledige team voorgesteld, zowel aan de verpleegkundigen als aan de artsen. Al snel hadden we door dat Google Translate een handig hulpmiddel zou zijn. In het begin was het even wennen en wisten we nog niet goed wat gedaan omdat er toch een verschil is met België. Daardoor is onze dag een beetje saai uitgevallen. Net voor we naar huis mochten hebben we alsnog 2 speciale situaties meegemaakt. Er kwam iemand toe waarvan zijn hand was afgehakt (mensen die geïnteresseerd zijn in de foto kunnen mij altijd contacteren) en een reanimatie. Van de reanimatie waren we enorm onder de indruk dat de patiënt in kwestie er snel bovenop kwam. 

Dag 2 begon al goed, we hadden ons namelijk overslapen. Eenmaal toegekomen hadden we opnieuw 2 interessante situaties.

Later op de dag kwam er iemand binnen die een verkeersongeval heeft gehad. Deze patiënt was er erg aan toe, was geïntubeerd en had meerdere interne bloedingen. De patiënt moest gereanimeerd worden en daarbij mochten we zelf de hartmassage geven. De patiënt is jammer genoeg overleden maar het is een unieke situatie om mee te nemen. Onze opinie is dat ze snel opgaven en de patiënt lieten gaan.

Verder is iedereen super vriendelijk en zijn ze geïnteresseerd in hoe wij werken als verpleegkundige. Onze dagen zijn vaak heel technisch gericht omdat we niet goed weten waarom iedereen binnen komt. Ze kunnen het ook niet altijd goed uitleggen waardoor het soms moeilijk is om linken te leggen waarom ze iets doen. Na onze harde werk werden we beloond met een hoedje zoals de hoofdverpleegkundige.

Dit weekend gaan we op de Mekong Delta varen om het marktje op het water te bezoeken. Zaterdag of zondag gaan we op zoek naar een zwembad om ons toch even te kunnen afkoelen.

Zonnige groeten vanuit Vietnam!