Jolien en ik zijn de familie gevolgd naar het mortuarium. Daar werd de vrouw onmiddellijk in de koelcel gelegd. In België wordt er een lijktooi gedaan en wordt de overledene mooi gelegd voor de familie. Hier werd de vrouw halfnaakt en volledig ingepakt in een laken in de koelcel gelegd. We zagen dat de familie op dat moment wierookstokjes aanstak en een soort gebed deed. Daarna werd een koffie gedronken en dachten we dat ze de praktische zaken gingen bespreken. Dit was duidelijk niet de bedoeling. Wij mochten mee aan tafel en kregen water. Ze begonnen op dat moment ook veel vragen aan ons te stellen en waren niet bezig met het overlijden. Wij waren ervan geschrokken dat iedereen 'vrolijk' was. Ik denk dat Jolien en ik nog het moeilijkste hadden met het feit dat de vrouw was overleden. Het leek erop dat enkel haar broer met zijn gedachten bij de overleden vrouw was. Op het moment dat we dat zagen, kregen we weer de krop in de keel en stond het water ons in de ogen. Hij begon toen wel tegen ons te praten over zijn zus en familie. Ik denk dat hij blij was dat wij aanwezig waren zodat hij zijn verhaal toch een beetje kon vertellen. Wij voelden ons daarentegen ook enigszins opgelucht omdat we een luisterend oor konden bieden, aangezien de hulpverleners hier geen tijd vrijmaken om de familie op te vangen.

Zaterdagavond mochten we met zijn allen naar een festival van de universiteit. Het festival vond plaats om het einde van het semester te vieren. Iedere richting en ieder jaar had zijn eigen tent waar plaats was voor te eten en te overnachten, alhoewel er van slapen niet veel sprake was. Wijzelf zijn naar huis gegaan om in ons eigen bedje te slapen. Op het festival werden we volledig ingewijd in de Vietnamese cultuur. We voelden ons toch een beetje beroemd daar. Iedereen sprak ons aan, wou met ons op de foto en was laaiend enthousiast als we in hun 'camp' binnen gingen. We waren nog maar net binnen gekomen en we konden al meedoen met een spelletje touwtjespringen. Miss Dung, onze begeleidster, gaf ons een rondleiding en zo kwamen we aan bij de vierdejaarsstudenten verpleegkunde. Daar moesten we onszelf voorstellen. Eenmaal dit was gebeurd, hebben we samen iets gegeten maar vooral gedanst. Later wou miss Dung ons voorstellen aan de derdejaarsstudenten verpleegkunde. Met hen hebben we Vietnamese spelletjes gespeeld. In het begin verstonden we er niet veel van maar later werd het duidelijk wat we moesten doen. Het belangrijkste was dat we ons fantastisch hebben geamuseerd. 

Zondag was een Lazy Sunday. Relaxen aan het zwembad en genieten van het zonnetje. Die dag vloog voorbij en zo zaten we al vlug aan onze derde stageweek. Als snel konden we zien dat het weekend gepasseerd was. De hele spoedafdeling lag vol. Het was zodanig druk dat 3 verschillende bedden gedeeld werden door 2 patiënten. Ondanks alle drukte zie je dat niemand zich opjaagt of gestresseerd is. Iedereen bleef rustig en deed gewoon zijn werk. In België zien we wel dat de werkdruk veel hoger is waardoor er al eens een gestresseerd moment kan voorkomen. Wij vonden het alleen jammer dat we door deze drukte niet echt bij de zorg betrokken werden. 

Op dinsdag hadden Jolien en ik de kans om een wonde te hechten. Het was bij een jonge vrouw die een brommeraccident heeft gehad. Het was een vuile en moeilijke wonde, je kon haar pezen en onderkant van de voet langs de binnenkant zien. Ook hiervan zijn foto's maar deze ga ik er niet opzetten omdat het sommige mensen waarschijnlijk gaat afschrikken. Een verpleegkunde en arts zijn begonnen met hechten en daarna mochten wij het overnemen en verder afwerken. Dit was voor ons beide de eerste keer waardoor het een beetje stresserend was. Iedereen bleef rustig en ze gaven ons genoeg tijd en tips om de wonde te hechten. Al bij al is het allemaal goed gelukt en zeiden ze dat we het super goed hadden gedaan. We waren trots op onszelf. vervolgens bedankten we iedereen voor deze speciale kans omdat dit in België geen verpleegkundige handeling is, deze wordt door de arts gedaan. 

's Avonds zijn we met een aantal Vietnamese studenten naar een hotel geweest. Dit was het hoogste gebouw van Can Tho met op de 20e verdieping een 'rooftop' waar we met zijn allen genoten van het uitzicht en een lekker drankje. 

Anders is de dag eigenlijk een beetje raar begonnen. Er lag een kindje dat nog geen twee jaar oud was die beademd werd. Op een bepaald moment ging het de slechte kant op met haar waardoor ze gereanimeerd moest worden. Na 2 keer reanimeren, hebben ze de moed opgegeven en hebben ze haar laten gaan. Opnieuw waren wij enorm verschoten van het feit dat ze zo snel opgaven. Later deden we navraag waarom en bleek dat de letsels te groot waren en dat het kind het waarschijnlijk niet zou overleven. Ik heb de indruk dat ze in België harder proberen om een patiënt in leven te houden en hier laten ze de mensen sneller gaan. 

's Midddags heeft dokter Thuyét ons geïnviteerd om een Vietnamese pannenkoek te gaan eten. Dit was redelijk speciaal maar in het algemeen wel lekker. Er is maar 1 nadeel aan: de garnalen zijn bijna niet te pellen.

Dag 1 op de spoedafdeling in het General Central Hospital:

We werden aan het volledige team voorgesteld, zowel aan de verpleegkundigen als aan de artsen. Al snel hadden we door dat Google Translate een handig hulpmiddel zou zijn. In het begin was het even wennen en wisten we nog niet goed wat gedaan omdat er toch een verschil is met België. Daardoor is onze dag een beetje saai uitgevallen. Net voor we naar huis mochten hebben we alsnog 2 speciale situaties meegemaakt. Er kwam iemand toe waarvan zijn hand was afgehakt (mensen die geïnteresseerd zijn in de foto kunnen mij altijd contacteren) en een reanimatie. Van de reanimatie waren we enorm onder de indruk dat de patiënt in kwestie er snel bovenop kwam. 

Dag 2 begon al goed, we hadden ons namelijk overslapen. Eenmaal toegekomen hadden we opnieuw 2 interessante situaties.

Later op de dag kwam er iemand binnen die een verkeersongeval heeft gehad. Deze patiënt was er erg aan toe, was geïntubeerd en had meerdere interne bloedingen. De patiënt moest gereanimeerd worden en daarbij mochten we zelf de hartmassage geven. De patiënt is jammer genoeg overleden maar het is een unieke situatie om mee te nemen. Onze opinie is dat ze snel opgaven en de patiënt lieten gaan.

Verder is iedereen super vriendelijk en zijn ze geïnteresseerd in hoe wij werken als verpleegkundige. Onze dagen zijn vaak heel technisch gericht omdat we niet goed weten waarom iedereen binnen komt. Ze kunnen het ook niet altijd goed uitleggen waardoor het soms moeilijk is om linken te leggen waarom ze iets doen. Na onze harde werk werden we beloond met een hoedje zoals de hoofdverpleegkundige.

Dit weekend gaan we op de Mekong Delta varen om het marktje op het water te bezoeken. Zaterdag of zondag gaan we op zoek naar een zwembad om ons toch even te kunnen afkoelen.

Zonnige groeten vanuit Vietnam!