We hadden een week geleden gevraagd aan de studenten of we een plaats konden bezoeken waar we ons konden bevinden in de natuur. Na 4 weken in de stad tussen al die brommers, keken we wel uit naar wat groen. Er werd voorgesteld om naar An Giang te gaan, een provincie een aantal uren verderop. We hadden al een kijkje genomen op internet en het zag er veelbelovend uit. De studenten gingen met ons mee en stippelden een hele dag voor ons uit. In totaal waren we met 13. 

 Aangezien we zo vroeg moesten opstaan, hadden we afgesproken om de dag voordien nog naar de winkel te gaan achter een kipje om zo puree met kip te maken. Dat heeft ons enorm gesmaakt want het Belgisch eten missen we hier wel (papa, als je naar hier komt, is een pot appelmoes enorm welkom hoor!). Na het eten hebben we ons lunchpakket gemaakt voor de komende dag zodat we zeker niet zouden verhongeren. 

De ochtendstond heeft goud in de mond. De Vietnamese studenten nemen deze uitspraak wel heel letterlijk. Het was slechts 4u als ze ons reeds kwamen oppikken. Dit heeft ervoor gezorgd dat we een korte nachtrust achter de rug hadden maar toch kon iedereen gemakkelijk opstaan aangezien we zo hard uitkeken naar deze dag. 

We moesten nog wachten op een aantal studenten waardoor we later konden vertrekken dan verwacht. Daar gingen we dan voor een aantal uur, allemaal achterop een brommer. Er was niet veel volk op de baan waardoor we goed konden doorrijden. Na 2 uur rijden zijn we gestopt om te ontbijten. Wij waren opgelucht dat we even onze benen konden strekken. We hadden namelijk allemaal veel pijn aan ons poep. Deze tussenstop was meer dan welkom, zeker aangezien de trip nog minstens 2u in beslag zou nemen. Door het vroege opstaan, kregen we allemaal een beetje onze klop. We vielen dan ook bijna in slaap op de brommer. Gelukkig zijn ze gestopt en hebben we onze zonnebril maar ook een mondmasker opgezet zodat we minder last hadden van de wind en het rondvliegend stof. 

Na een rit van iets meer dan 4 uur zijn we aangekomen in Tri Tôn. De plaats waar met een boot door een soort jungle vaarden. Dit was enorm rustgevend en leverde prachtige beelden op. Op een bepaald moment moesten we overstappen in een veel kleiner bootje waar er plaats was voor amper 3 personen. We kregen allemaal een strooien hoedje op, iets wat typerend is voor Vietnam. Het was een klein tochtje waardoor we al snel terug mochten overstappen in onze eerste boot. Deze bracht ons naar de plaats waar we konden lunchen, gezellige hutjes op het water. We kregen gebakken rijst met kip. (Tegen kip zeggen we hier nooit nee). Nadien hadden we nood aan een middagdutje. Jolien en ik zijn na het eten in slaap gevallen. Ter plaatste stond ook een uitkijktoren waar we een prachtig uitzicht hadden op 'de jungle'. Dit was adembenemend! 

Het was al snel 14u en wij dachten dat het tijd was om terug naar huis te keren. De studenten hadden duidelijk nog andere plannen. We vertrokken opnieuw met de brommer zodat we nóg verder afdwaalden van ons huisje. We zijn elkaar onderweg een beetje kwijt geraakt waardoor ik en nog 3 andere studenten de weg zijn kwijt geraakt. Na 15 minuten zijn we dan toch aangekomen aan een prachtig meer met fantastisch uitzicht. Hier nam iedereen uitgebreid de tijd om een fotoshoot te houden. Niet alleen wij namen foto's maar ook hier kwamen Vietnamezen aan ons vragen of ze met ons op de foto mochten. We voelen ons hier echte beroemdheden. Ik vind het aan de ene kant wel leuk om zo eens in het middelpunt te staan maar het zal leuk zijn dat we niet meer zo aangestaard worden.

Als afsluiter namen we nog een groepsfoto met het prachtige uitzicht op de achtergrond. Al snel werd duidelijk dat we een andere route namen. Er waren enorm grote bobbels en putten in de baan waardoor we in de lucht vlogen. Als we ons niet goed vast hadden, lagen we waarschijnlijk van de brommer. Op dit moment was ik toch wat bang, zeker omdat er slipgevaar was maar mama en papa geen paniek ik ben heelhuids thuis geraakt.  Op dat moment kregen we te horen dat we op de grens met Cambodja zaten. Jammer genoeg zijn we niet op Cambodjaanse grond geweest. 

Verder onderweg was de groep al snel gesplitst. Jolien was in de verste verte niet meer te zien, Celien kwam maar niet af, Debby zat er middenin en ik stond erbij en keek ernaar!  Jolien haalde de eindmeet reeds 1 uur voor ons. Gelukkig had ze een sleutel mee van hoe wij het hier zeggen: 'onze Vietnamese villa'. Alle wegen leiden naar Can Tho en dit heeft Celien, Debby en mezelf terug herenigd. We waren wel ongerust over Jolien.

Onderweg kregen we grote honger. Gelukkig kwamen we op dat moment 'Lotteria' tegen, onze redder in nood. Lekkere hamburgers met frietjes.  We hadden toen ook gevraagd hoelang we nog moesten rijden (2 tot 3 uur) en wij dachten dat we al bijna thuis waren. Alles lijkt hier dan ook zo op elkaar. Tijdens onze terugrit was er een prachtige sterrenhemel. We hebben dan ook de Grote en Kleine Beer gezien alsook een vliegtuig dat ging landen in Can Tho. Zo hadden we een beeld van waar het vliegveld van Can Tho was. 

Na een lange rit zijn we veilig thuis geraakt en waren we blij ons huisje terug te zien. We hebben alles klaargemaakt voor de volgende stagedag en zijn vlug in ons bedje gekropen. We hebben een fantastische dag beleefd en zijn de studenten hier enorm dankbaar voor! Ze doen heel veel voor ons en zouden overal met ons mee naartoe gaan omdat ze op deze manier weten dat we veilig zijn. Ook onze begeleidster had gedurende de dag een aantal berichten gestuurd om te vragen hoe het was.