Toch een vreemde situatie. Thuis wonen, niet thuis eten, je kids niet zien...Ben erg veel aan het staren uit het raam vandaag. Misschien omdat ik zelf niet helemaal lekker ben, misschien omdat mijn kids allebei ziek zijn. Voelt allemaal heel onwerkelijk. Morgen "mijn dag" kijk ik naar uit. Heb ik mijn kinderen 2 dagen niet gesproken.
Vanavond afleiding in de vorm van het spelen met een bandje. Heb wel last van mijn keel, klieren en mijn hoofd, maar ik ga ervan proberen te genieten. Hopelijk kan ik me even verliezen in de muziek....
Dit weekend weer hevige gesprekken achter de rug. Sfeer is verre van fijn deze dagen. Mijn vrouw heeft gesteld dat we de dagen dat we met de kinderen eten moeten verdelen. Betekent dat ik voor de helft van de dagen etensplaatsen moet regelen. Of eten als de kinderen op bed liggen. Ik zit nu ook op mijn werk en denk dat ik hier ook nog wel wat uren extra ga doorbrengen... aan de andere kant.. deze kan ik dan natuurlijk op een ander moment weer opnemen. Weet niet waar dit allemaal naar toe gaat. Ik heb wel vergeleken dat ik op een lijntje loop. Ik moet van dat lijntje af, maar of ik nu links of rechts eraf spring... ik weet het niet. MIsschien word ik er wel keihard af geduwd als ik te lang wacht.
Merk wel meer en meer hoe ik gehecht ben aan mijn kinderen, of eigenlijk hoe ik heel veel aan ze "ophang". Zonder dat ik daar erg in heb gehad. Op zich niet verkeerd, maar in sommige gevallen kan het je daardoor doen realiseren dat je bepaalde dingen mist.. En dan zijn het niet de dingen zelf, maar meer de verbinding die ik heb gelegd. Toch wel "grappig" dat dat soort dingen in moeilijke tijden boven komt drijven.
Voor nu... voel alsof ik in een onwerkelijke situatie zit.. De achtbaan waar ik in zit, raast maar door. Het blijft soort van stormen in mijn leven. Wat zou een tijdje rust fijn zijn zeg... Ik zeg vaak: ik zal blij zijn als ik een jaartje verder ben... is ook echt zo... Maar ja, moet deze lastige tijd even door.
