Bijna 3 maanden sinds ik voor het laatst geschreven heb. Tijd gaat snel. Heel snel. Een hoop gebeurd. Wordt nog steeds genegeerd. Het lijntje van de "start van de daadwerkelijke echtscheiding" komt steeds dichter bij... Ik ben bijna 40. Nu nog 1 maand. Ik ga het niet vieren roep ik de hele tijd. Waarom reden voor een feestje. Tegenwoordig doe ik het hele huishouden, werk meer dan 36 uur per week. Doe dingen met de kinderen op de dagen dat ik ze heb en ben muzikaal nog wel leuk bezig. Heb het gevoel dat ik het afgelopen jaar wat serieuzer geworden ben. Voel me vandaag duf, heb last van mijn hoofd benen en ogen. Heb gesolliciteerd naar een nieuwe baan, maar daarrdoor zou ik flink minder gaan verdienen waardoor ik straks misschien niet meer in mijn huis kan blijven wonen. De hypotheek niet meer kan dragen. Dat wil ik nog wel, al betrap ik me ook af en toe op de gedachte dat als ik er niet meer woon, hoe erg is dat dan.. Als ik geen auto meer heb.. tja.. dan maar even bepaalde muziek niet, of andere oplossingen zoeken.. Ms een oud auto'tje kopen. Hopelijk kan het maatschappelijk werk waar ik (en mijn vrouw) nu lopen iets betekenen in het in samenspraak afronden van de relatie. Ik denk dat het goed voor de kids dat we in rust dingen netjes afronden in plaats van een vechtscheiding. Daar hoop ik na al die maanden van onrust en stress nog steeds op. Ik hoop dat mijn vrouw (zo noem ik haar nu nog maar even... of moet ik zeggen.. mijn aanstaande ex, rare situatie) zich over onze problemen heen kan zetten en evengoed de verjaardag van onze jongste dochter samen kunnen vieren. Ik gun die kleine een verjaardag zoals het was. Kan ze dat niet, dan ga ik er zelf iets moois van maken. Gaat wel goed komen.
Wel weer veel fijne momenten met C gehad. Gisteren gezellig Turks gegeten en daarna genoten van het strand met koffie en wijn. En zo hebben we meer momenten gehad. Ik vind het fijn dingen met haar te doen. Ze geven me positieve energie en kracht. Ik vind het fijn haar te voelen in mijn aderen. Ik vind het fijn te weten dat ik haar (vaak) ook veel positiviteit geef. Ik weet dat zei het ook vaak moeilijk heeft. Ik blijf de band die we delen mooi vinden ! Bijzonder !
Vanavond muziek maken. Optreden van vrijdag voorbereiden. Meiden mogen mee. Vind ik wel erg leuk. Vanavond heb ik niet zo veel zin. Wil mijn bed eigenlijk liever in.
Nu snel blog posten en de pc uit, voor de bewaker me er weer uit schopt.....
Laatste tijd toch het gevoel dat ik geen "veilig thuis" meer heb.. De helft van de week aan het dolen. Plaatsen vinden om te eten. Thuis zijn de spanningen voelbaar. Meer en meer het gevoel dat die knoop doorgehakt gaat worden. Het moment komt dichter en dichter bij. Ik vind het nog wel moeilijk, maar het voelt als een onvermijdelijk "hindernis" in mijn leven. Hoe ik die ga nemen... geen flauw idee... hoe ik eruit kom... men zegt sterker.. voelt onzeker.
Toch een vreemde situatie. Thuis wonen, niet thuis eten, je kids niet zien...Ben erg veel aan het staren uit het raam vandaag. Misschien omdat ik zelf niet helemaal lekker ben, misschien omdat mijn kids allebei ziek zijn. Voelt allemaal heel onwerkelijk. Morgen "mijn dag" kijk ik naar uit. Heb ik mijn kinderen 2 dagen niet gesproken.
Vanavond afleiding in de vorm van het spelen met een bandje. Heb wel last van mijn keel, klieren en mijn hoofd, maar ik ga ervan proberen te genieten. Hopelijk kan ik me even verliezen in de muziek....
Dit weekend weer hevige gesprekken achter de rug. Sfeer is verre van fijn deze dagen. Mijn vrouw heeft gesteld dat we de dagen dat we met de kinderen eten moeten verdelen. Betekent dat ik voor de helft van de dagen etensplaatsen moet regelen. Of eten als de kinderen op bed liggen. Ik zit nu ook op mijn werk en denk dat ik hier ook nog wel wat uren extra ga doorbrengen... aan de andere kant.. deze kan ik dan natuurlijk op een ander moment weer opnemen. Weet niet waar dit allemaal naar toe gaat. Ik heb wel vergeleken dat ik op een lijntje loop. Ik moet van dat lijntje af, maar of ik nu links of rechts eraf spring... ik weet het niet. MIsschien word ik er wel keihard af geduwd als ik te lang wacht.
Merk wel meer en meer hoe ik gehecht ben aan mijn kinderen, of eigenlijk hoe ik heel veel aan ze "ophang". Zonder dat ik daar erg in heb gehad. Op zich niet verkeerd, maar in sommige gevallen kan het je daardoor doen realiseren dat je bepaalde dingen mist.. En dan zijn het niet de dingen zelf, maar meer de verbinding die ik heb gelegd. Toch wel "grappig" dat dat soort dingen in moeilijke tijden boven komt drijven.
Voor nu... voel alsof ik in een onwerkelijke situatie zit.. De achtbaan waar ik in zit, raast maar door. Het blijft soort van stormen in mijn leven. Wat zou een tijdje rust fijn zijn zeg... Ik zeg vaak: ik zal blij zijn als ik een jaartje verder ben... is ook echt zo... Maar ja, moet deze lastige tijd even door.
Het is weer een fijn weekend (maar niet heus). Gisteren (zaterdag) begon wel ok.. 's Ochtends ben ik vroeg mijn bed uit gegaan om met de meiden een sneeuwpop te maken. Het had de dag ervoor flink gesneeuwd. Helaas was er geen plaksneeuw.. dus het werd een sleetocht. Een krant gekocht en daarna ben ik een uur op pad geweest om het mooie sneeuwlandschap te fotograferen. 's Middags naar een optreden van mijn oudste dochter gaan kijken (alwaar SK ook was ...helaas niet echt gesproken na het optreden). 's Avonds kwam het aan op een gesprek met mijn vrouw.. Zij gaf mij aan dat ik een bepaald probleem moest uitpraten. Dat ik dat bij haar moest aankaarten. Dit terwijl ik had gevraagd of zij, als zij eraan toe was mee bij mij zou komen.. Het ging over onze toekomst. Ook had ik een ontmoeting met SK waar mijn vrouw niet blij mee was. Het gesprek escaleerde weer en mijn vrouw ging met ruzie naar bed. Ze moest overgeven van de stress. Heb haar wel geprobeerd te troosten.
Vandaag ligt ze de hele dag al weer op bed. Ik heb de kinderen weer de hele dag. Tenminste.. ze is er heel even uit geweest, en heeft heel even iets met de kinderen gedaan. Nu ligt ze weer op bed. Hoor net van de kinderen dat ze aan mij moesten vragen wat ik met het eten ga doen. Komt er dus op neer dat ik dat mag gaan regelen en dat vandaag dus eigenlijk weer alles (grotendeels) op mij aan komt. Vanavond repeteren met de band. Maar heel hard proberen om in het hier en nu te blijven en te blijven genieten van dingen...
Afgelopen dagen een constant gevoel van zenuwen in mijn lijf gehad. Na gisteren wat ademhalingsoefeningen gehad te hebben, is dat gevoel wel wat naar de achtergrond gegaan gelukkig. Moet wel erg veel moeite doen om mijn bed uit te komen de laatste tijd.
Wat zou het fijn zijn als de sfeer thuis een tijdje wat rustiger zou worden. Niet die constante spanning te voelen.
Zit nu in een hoog gebouw.. bij het raam. Uitzicht op de treinen. Ze komen en gaan. Vraag me af, welke trein zou ik zijn? Die net weg gaat ? Of die bijna op de plaats van bestemming aankomt (om vervolgens weer een nieuwe bestemming aan te doen)?
Inmiddels weer bijna een maand verder en weer (het wordt saai) een hoop gebeurd...
Nieuwe inzichten gekregen over vriendschappen. Zie dat in de hele groep vrienden er een aantal mensen me blijven steunen... ook ondanks dat ze misschien zelf dingen heel anders aan zouden pakken, sommigen komen uit onverwachte hoeken... Anderen hebben veel oordelen en willen dingen naar hun manier gehandeld zien. Weer bij anderen heb ik het idee dat ze smullen van de sores van anderen en daarop draaien als benzine in een auto. Is een harde leerschool geweest. Moet de komende tijd toch anders in mijn vrienden gaan investeren. Ga me bij sommige personen ook wat meer afzijdig houden denk. Niet meer dan het hoog nodige vertellen. Sommige vriendschappen zullen van mijn kant uit misschien wat oppervlakkiger gaan worden.
Doorga nog steeds een moeilijke periode. SK heeft aangegeven dat het (sowieso voor nu) beter is om als zuivere vrienden door het leven te gaan. Zolang er geen duidelijkheid is over ons beider situaties thuis. Ik ben het met haar eens. Is wel moeilijk denk, maar samen staan we sterk. Zal ons allebei een stuk rust geven.
Ik heb welliswaar weer aangegeven te willen scheiden. Maar nog 1 kans? Twijfel slaat toch weer toe. Zou er nog iets zijn? Moet ik niet nog een aller, aller laatste keer proberen? Als ik de kinderen zie, ik weet, je moet het niet voor de kinderen doen, maar soms weet ik het allemaal even niet meer.. doe je het voor de 17 jaar die we hebben gehad.. Nog een laatste keer? Mijn vrouw heeft aangegeven niet te willen scheiden. Ze vraagt nog 1 laatste keer. Als dat niet werkt, is het duidelijk.. zou het een rustige scheiding worden ipv een "gedwongen" scheiding. Dat is wel beter voor de kinderen. Ik moet uitzoeken of er nog iets is. Of het nog zou kunnen werken. Eén ding weet ik wel en heb ik altijd gezegd. Wil minimaal mijn vriendschap met SK. Mijn hartsvriendin !
Loop zelf met een constant gevoel van zenuwen in mijn buik. Wat zou het fijn om een hele tijd rust te ervaren. Ik zou weg kunnen gaan, maar dat verandert niets aan mijn situatie. Mijn mailbox... wat is het fijn om tijden geen mail te krijgen (nou ja, behalve van SK), maar verder niet... Facebook, word ik ook een beetje beu. We leven in een wereld met veel onrust gevende media. Wil ik los van komen. Heb er jaren in meegedraaid. En doe dat eigenlijk nog. Begint me zeker in de situatie waar ik nu in verkeer tegen te staan. Elke opmerking die je maakt of elke foto die je plaatst, wordt op een weegschaal gelegd. Eigenlijk zou ik daar schijt aan moeten hebben. Het moeten gebruiken als mijn eigen naslagwerkje en wie daar een oordeel over heeft, moet daar vooral zelf heel blij mee zijn..
Ben heel nieuwsgierig waar ik over een jaar sta en dan bedoel ik met mezelf. Hoe ik over dingen denk, hoe ik naar dingen handel. Ben vast een stuk grijzer dan.. Als ik dan ook nog een baard heb, ben ik misschien ook nog een stukje wijzer !
Het is nu de dag na kerst. Kan zeggen.. dit was niet een van de fijnste kersten die ik heb meegemaakt... Vrede op aarde... hier in geen velden of wegen vrede te bekennen. Om over het welbehagen maar te zwijgen.. De dag voor kerst... begon ok... Gezwommen de hele middag met de kinderen. Naar een optreden van een van de kids gaan kijken 's avonds... Toen de kinderen op bed lagen begon het.. Flinke ruzie met mijn vrouw over de vriendschap met SK. Die zou ik moeten verbreken... Iets wat ik niet wil... Heb haar ook aangegeven dit niet te gaan doen... Waarop ik mijn slaapplaats in op een bank moest zoeken... hmmm mijn een kribbe.... helaas de Wijzen uit het Oosten heb ik niet aangetroffen.. De volgende dag heb ik met de kinderen doorgebracht, waarbij het mij kwalijk werd genomen dat ik het gezellig had met de kinderen. 's Avonds toch nog gezellig met z'n allen gegeten bij mijn ouders, al voelde mijn moeder de spanning...
De volgende dag, 2e kerstdag... nog steeds ruzie, dezelfde discussies, dezelfde standpunten. Mijn vrouw wilde graag ook een kerstdag leuk met de kinderen... Die heb ik haar gegund en ben zelf weg gegaan... wilde gaan wandelen met SK.. Wandelen is het niet geworden, maar heb wel heel fijn met haar kunnen praten. Ben ontzettend dankbaar dat ze zo'n steun voor me is. Heb toch nog een hele fijne middag gehad. 's Avonds wederom een escalatie en ik ben inmiddels voor de nacht op de zolder beland. Alwaar ik voor mezelf een knus slaapplekje heb gemaakt. 's Nachts is het wat koud, maar ik heb wat kaarsen aangestoken.. hoop dat het deze nacht wat behagelijker gaat worden. Het is overigens inmiddels dus 3e kerstdag... de dag dat er niet veel tegen me gesproken wordt door mijn vrouw.
Vandaag was ik een beetje gesloten. SK nog heel even gezien... was fijn.. haalde voor mij wat druk van de ketel... Toch een beetje een onwerkelijk gevoel in me of zo... Gevoel dat ik de komende tijd veel over me heen ga krijgen. Voel me onzeker, maar toch ook dicht bij mezelf...
Bijna kerst, maar nog lang geen kerstgevoel... Afgelopen dagen weer een hoop spanningen in huis. Ziet ernaar uit dat de strijd om het contact met SK hier nu los gaat barsten. Blijkt dat het hier thuis toch niet goed valt, het contact. Ik wil het contact houden.. SK is me zo dierbaar ! Heb nog zo veel plannen met haar ! En daar ga ik ook voor.. Dat heb ik nodig. Ga daar dus voor vechten ! Afgelopen dagen heeft mijn vrouw hierdoor niet met mij gepraat..Komt nu wel een beetje los weer.. MOet nog wel flink gepraat worden.
Afgelopen weekend mijn eerste "zangles" gehad. Tenminste.. was een soort kennismaking... denk dat ik er veel aan kan hebben bij het dichterbij mezelf komen.. Nu gewerkt aan ademhaling en manier van staan. Leraar heeft aangegeven dat er een hoop energie bij me vrij zal komen en dat ik moet uitkijken voor de zuigers.. Moet een bubbel maken. De energie moet ik uitdelen. Moet mijn keuze zijn om het te geven. Mag me niet ontnomen worden !
Zelf ben ik nu vreselijk moe. (nog niet veel energie dus). Duik ook zo mijn bed in.. Afgelopen weekend een leuk optreden gedaan.. Heb SK daarvoor opgehaald. Vond het heel fijn dat ze er ook bij was.. Ze stond te dansen in het publiek. Was een genot te zien ! Wat is het toch fijn om zo met haar in contact te staan ! Ze is zich nu ook muzikaal op andere vlakken aan het ontplooien. Vind ik leuk te zien en ik weet dat op korte termijn dat ook met mij zal zijn ! Ben niet zo praterig vanavond... later meer.....
Weekend weer voorbij en aan het begin van een nieuwe week. Zaterdag met de fam naar de film geweest. Was gezellig. Bij de spannende stukjes kwam mijn jongste dochter heerlijk tegen me aan kruipen. Kan ik echt van genieten. Als ze zo dicht bij me komen, de geborgenheid bij hun vaders zoeken... 's Avonds een optreden gedaan. Was supergoed, maar we kwamen ermee weg.. Publiek vond het leuk en we zouden er nog eens terug kunnen komen.. nou, daar gaat het om toch? Ik lag redelijk op tijd in bed.. Even over 2. Ik had om 8 uur/half 9 met SK afgesproken om te gaan rennen. Toen ik bij haar aanklopte, moest ze nog wakker worden. Met een slaperig hoofd deed ze de deur open. Ik kreeg een lekkere kop thee waarna we zijn gaan lopen.. en praten.. Het is heerlijk om met haar over van alles en nog wat te praten ! Voelt zo fijn om met haar ingesprek te zijn en haar af en toe een knuffel te geven ! 's Avonds was ik behoorlijk uitgeput. Wilde muziek gaan maken, maar had de behoefte heel even te gaan liggen... dat deed ik dan maar heel even op de grond.. ik viel bijna gelijk in slaap. Toen ik wakker werd, ben ik maar naar beneden gegaan om mijn bed op te zoeken. Heb erg lang geslapen.
Vandaag ook bij mijn ouders geweest. Hadden het idee dat ik op het punt stond om overspannen te worden en dat terwijl ik me vandaag toch best wel ok voel. Met mijn zusje gaat het iets minder. Mijn ouders vroegen me (nav uitingen naar mijn ex-zwager) of ik het idee had of mijn zusje zichzelf iets zou aandoen.. Dat denk ik niet. Heb op het moment niet zo veel contact met mijn zusje, omdat ik het idee heb dat het maar van 1 kant komt.. maar goed, ik ga deze week even contact met haar zoeken denk... ik denk dat ze me nu wel kan gebruiken.
Verder heb ik weer heel fijn contact met SK. Ze gaat me erg aan het hart, is nu zo en volgens mij zal dat altijd zo blijven...Ik zal altijd van haar blijven houden. We delen weer alles met elkaar. VInd het zo fijn om haar alles te kunnen vertellen en totaal geen schaamte bij haar te voelen. Heb vandaag ook een afspraak gemaakt voor de "therapeutische" zanglessen.
Oh en nog een hele mooie gedachte van SK... Ik vertelde haar dat ik kerst dit jaar helemaal niet zie zitten.. Zegt ze: Kerst.. zie het als een tijd van gezellige kleine lichtjes en een boom verandering waarvan de wortels onder de grond aan het groeien zijn en op den duur als een stevige boom boven de grond komen.... Nou ja.... Of zoiets... SK zei het veel mooier....
Afgelopen week heeft me uitgeput. Veel spanningen in mijn lijf. Ben heel moe nu... Ga er ook vroeg in vanavond. Vandaag was mijn kind ziek en zat ik dus aan huis gekluisterd. Niet erg want ik heb een heel lief kind... Vanmiddag een erg fijn gesprek door de telefoon gehad met SK... Voelde weer erg vertrouwd. Kreeg er wer wat energie van en zo met haar te praten.. werd er blij van. Verder weer een beetje als vanouds kunnen mailen... over vanalles. Zonder geremd te voelen.Voelde fijn. Waar het vanaf hier weer naar toe gaat.. time will tell.
Verder ben ik het besef van tijd kwijt en begin dingen te vergeten. Een goede vriendin van me waarschuwde me dat ik er heel moe uit zag en dat ik om mezelf moet gaan denken om een burn out te voorkomen. Ze herkende uit ervaring ook de vergeetachtigheid. Zo liep ik vorige week in de supermarkt zonder portomonee... iets wat me normaal nooit gebeurd. Ik leef op het moment erg in het moment en denk niet al te ver vooruit.
Vanavond lekker een stukje gewandeld in de storm.. hoofd leeg laten waaien.. Wat zou het heerlijk zijn om een baan buiten te hebben! Denk erover "therapeutische zanglessen" te gaan nemen. Verder niet zo spraakzaam vanavond..
Bijna einde dag... zo nog even wat dingen voor morgen voorbereiden... Mis de berichtjes van SK erg.. Gelukkig was er wel wat vandaag. Vind het ook moeilijk om haar geen berichten te sturen... Ze heeft me gevraagd weten om geen priet praat berichtjes te sturen... Vond het altijd zo fijn om alles te sturen..Het serieuse, maar ook af en toe het onzinnige... Gaf toch allemaal meer kleur aan mijn dag.. Hoe lang zou de afstand duren? Wel een fijn berichtje gekregen dat ik een boek van haar mag lenen in de toekomst... er is dus wel een toekomst.. een sprankje hoop.. Kijk verder veel op mijn telefoon... Vraag me af waar ze allemaal mee bezig is..
Verder, de muziekavond was ok.. ziet ernaar uit dat ik zaterdag een paar liedjes voor mijn rekening ga nemen... Iets waar SK me toch wel zelfverzekerder heeft gemaakt. Zingen. Wil me er wel meer op gaan toeleggen.. Ik vind het leuk.. en dan niet alleen voor mezelf, maar om het te delen. Verder vandaag mijn eerste stukje geschreven in mijn schrijfboekje.... ook weer zo'n invloed van... Wat is mijn leven(sstijl) toch veranderd de laatste 9 maanden... Het is een stuk fijner geworden. Wat zou het fijn zijn alles weer te kunnen delen....
Mooie dingen vind ik op het moment moeilijk te zien. Alsof ik er niet echt voor open kan staan. Zal wel weer komen.
Een kleine opleving, omdat SK open staat voor mijn steun. Vind het fijn dat ik haar tot steun kan zijn.
Heb soort van plaatsvervangende zenuwen voor SK.. Die is nu vol in gesprek. Vind het heel spannend.. Hoop dat het goed gaat !!!
Buiten is het nu donker. Het regent. Geen zin om vanavond naar de band te gaan, maar heb een optreden zaterdag, dus het moet. Morgenavond weer met een andere band spelen.. Heb het er maar druk mee... Als het nu ook eens goed zou betalen... maar ja, met het oog op mijn baan volgend jaar.... wie weet..... yeah right...
Doet me erg veel te weten dat SK het erg zwaar heeft. Weet dat ze vandaag een belangrijk gesprek heeft. Ik hoop dat ze haar hoofd daarbij kan houden en ervoor kan gaan. In gedachten ben ik bij haar.
Ik vind het moeilijk dat ze het niet met mij kan delen. We deelden voorheen alles. Ze moet een flink eind rijden voor het gesprek. Ik zou graag horen of ze goed aan is gekomen, hoe het gesprek is gegaan en of ze weer veilig terug is... Ik snap ook dat ze me dat niet kan laten weten.
11.44
Heb inmiddels reactie van SK gekregen. Ze deelt toch nog met me.. Vind ik fijn, betekent veel voor me. Ze is nu onderweg. Ik reis met haar mee... Deed ik toch al... Maar het idee dat ze me ook mee laat reizen vind ik fijn. We hebben een band en wat er ook gebeurt, mijn gevoel zegt dat die band er zal blijven.
12.32
Net te horen gekregen dat het onzeker is of ik volgend jaar mijn baan nog heb.
Sinterklaasavond is voorbij... Ben verwend (whisky en een luchtje)... terwijl ik dat niet verdiend heb. Heb het vertrouwen van SK ten zeerste geschaad. Hoop dat ze het in haar hart kan vinden om me te vergeven. Ik weet dat het tijd zal vergen om het vertrouwen terug te winnen. Heb erg veel spijt dat ik haar zo gekwetst heb. Verder is vandaag vrij mat geweest. Morgen weer een hoop drukte.. op het werk, met de kids en 's avonds weer repeteren met de band...
Ben mijn zolderavond aan het opruimen... zo vlak voor sinterklaas met de kinderen. En toch zie ik weer hoe verweven mijn leven met dat van SK is eigenlijk... Een stuk muziek dat zij heeft geschreven, dat we nog moeten afmaken, de ocarina's, op de muur concertkaartjes, een cd'tje dat ik voor mijn verjaardag van haar heb gekregen, een ukelele waar we nog op moeten leren spelen, een boek... veel kleine invloeden.. heb vanmiddag een schrijfboekje gekocht... om mijn gedachten in te schrijven. Iets groter dan de vorige boekjes die ik heb gekocht. Nu ik zo aan het bloggen ben geslagen, maar eens kijken hoe dat boekje erbij gaat werken. Toen ik het boekje ging halen, zag ik ook allemaal plekjes waar we gezellig hebben gezeten... Heb veel mooie herinneringen met haar. En nog zo veel plannen. De herinneringen koester ik in mijn hart, de plannen... ik hoop met heel mijn hart dat we daar nog als (harts)vrienden aan kunnen gaan werken.
Ben best nieuwsgierig hoe haar dag was.. Zou willen weten hoe het zingen ging, of het gelukt is met de boodschappen, of ze zich een beetje heeft voor kunnen bereiden voor morgen... zo goed en zo kwaad als dat zou zijn.... Sowieso hoe het nu met haar gaat...
Een hele heftige, emotionele week achter de rug.... Vorige week had ik naar mijn vrouw uitgesproken te willen scheiden van haar... waarna een aantal hele heftige dagen volgden waarin weinig werd gesproken. Uiteindelijk tijdens een gesprek (naar ik meen donderdag, ik ben het besef van tijd een beetje kwijt geraakt) toch tot het besef gekomen dat ik er vooralsnog niet aan toe ben de knoop door te hakken. Ik moet het voor mezelf nog een kans geven. Om niet in de toekomst het gevoel te hebben dat ik er niet alles aan gedaan zou hebben. Voor mezelf, maar ook voor de kinderen (en ik weet dat dit niet een reden zou moeten zijn, maar voor mij is dat het toch wel). Daar zou ik moeilijk mee kunnen leven. Ik wil voor de volle 100% kunnen zeggen.. ja, ik heb er alles aan gedaan, maar het werkte niet.
In het proces ben ik SK erg veel pijn aan het doen... dat verscheurt me... komt ook door de tegenstrijdigheden die ik soms voel en ook uit naar haar (ene keer dit, de andere keer dat). Sinds dit weekend is ze afstand van me aan het nemen (en terecht, snap ik heel goed). Heb ik het ook wel moeilijk mee. We hadden veel contact gedurende de dag. Voelde fijn en dat valt op het moment weg, al voel ik de band nog wel. Ik wil haar graag berichtjes sturen, maar omdat zij juist afstand neemt... moet ik dat respecteren? Of moet ik JUIST berichtjes sturen... Wil haar niet het gevoel geven dat ik haar afdank of zo... Ze is nog steeds heel bijzonder voor me.. Ik wil graag dat ze sowieso mijn hartsvriendin blijft. Dat we er door dit leven heen er voor elkaar kunnen zijn... Wat de toekomst ons ook zal brengen. De enigen die die vriendschap kunnen verbreken zijn zij en ik. Moet ik haar bellen? Of juist niet? Wil ze die ruimte voor zichzelf? Normaal zou ik contact met haar zoeken, maar omdat ik nu onderdeel van "het probleem" ben, vind ik het moeilijk om hier iets mee te doen. Voel nu dat ik respect moet hebben voor de ruimte die ze nu wellicht wil hebben.
Ik heb zo veel aan haar te danken. Hoe ik over mezelf denk, bepaalde interesses die ik heb gekregen, hoe ik tegen kunst en cultuur aankijk, hoe ik dicht bij mezelf kan blijven. Het werkte niet alleen naar mij, maar ik heb haar ook een veel dingen weten te motiveren. Een hele bijzondere relatie, die mijns inziens is gebaseerd op de open en eerlijke, liefdevolle, respectvolle en motiverende hartsvriendschap...
Enige dat ik op dit moment voor mijn gevoel kan doen is afwachten, wat ik heel moeilijk vind. Ze zou gaan nadenken over het feit of er nog ruimte is voor vriendschap...... Ik hoop dat ze het wil proberen......
Inmiddels al een tijd terug van vakantie. Veel gebeurd, teveel om op te noemen.
Gevoelens voor SK zijn nog steeds heel sterk aanwezig. In de zin dat ik haar overal zie. In alles wat ik doe is ze bij me. Met betrekking tot onze relatie moeten er steeds meer, soms ook lastigere hindernissen genomen worden. De ene hindernis wordt gemakkelijker genomen dan de andere, vaak moeten we echt vechten voor elkaar, maar door de hoop in een toekomst met elkaar... in welke vorm dan ook, maakt het dat onze band sterker en sterker wordt... tenmiste.. dat gevoel heb ik. Gevoel dat we niet constant bij elkaar kunnen zijn, maakt plaats voor een gevoel dat we dat (geestelijk) toch al zijn. En dat voelt fijn... vaak geeft dit een rustig gevoel (soms ook totaal niet). En ook een drive om dingen te doen.
Gisteren was de eerste dag in 7 maanden zonder SK. Begin vond ik dit wel heel erg moeilijk. Op het wanhopige af... tot het moment dat SK mij een bericht stuurde dat ze de dag wilde laten slagen. Het werd een dag van hoop voor de toekomst. Een dag waarop het besef er is dat we er gewoon altijd voor elkaar zullen zijn. Wat er ook gebeurd ! Hoe moeilijk de tijd ook is... We hebben nog steeds veel plannen om dingen te doen samen en daar heb ik echt zo veel zin in ! Ben zo blij dat ik SK heb ontmoet. Kan me niet echt een leven zonder haar voorstellen. Ze is deel geworden van mijn zuurstof (zoals zij dat zo mooi kan verwoorden).
We hebben lijntjes gelegd... "projectjes" waar we allebei aan werken. Door onze gezamelijk interesses zijn we veel met dezelfde dingen bezig.. dit kunnen we mooi verweven in onze relaties.. foto's maken, muziek maken, boeken lezen, afvallen, hardlopen, zelfontwikkeling...... Tijdens deze bezigheden zijn we toch ook samen bezig. En zijn we erg aanwezig voor elkaar.
Ik ben in ontwikkeling... voel dat SK mij daar behoorlijk in heeft gestimuleerd... op weg heeft geholpen.. Om meer in contact met mezelf te zijn. Mezelf een belangrijk, mooi persoon te vinden. Mijn eigen ik te ontdekken. Ben zelfvertrouwder, sterker geworden. Wordt niet door iedereen even goed begrepen, maar dat is iets waar de betreffende personen zelf een oplossing in moeten vinden. Klinkt misschien egoistisch, maar ik wil nu dicht bij mezelf zijn. Natuurlijk, ik kan rekening houden met anderen, maar anderen moeten nu ook rekening houden met mij !
Ik voel me levend, ben niet meer constant vermoeid, zoals een jaar geleden. Heb wensen en doelen, beleef dingen intenser, zie de mooie dingen des levens en leer daar meer en meer ook iets om mee te doen. Er nog meer van te genieten dan ik al deed.
Ik zal de komende tijd nog wel heel wat hobbels ervaren verwacht ik, maar daar dealen we dan wel mee....
Heb vertrouwen in de toekomst, met SK (in welke vorm dan ook).......
Vooravond van de grote reis... Vandaag is op het werk een dag van uitzitten geweest... Laatste zaken afgerond. Om 16 uur nog een afspraak met SK. In het park. Fijn samen op een bankje gezeten, plannen gemaakt voor de komende tijd... de komende jaren. Voelt heerlijk om zo veel dingen met haar in het vooruitzicht te hebben. Op gegeven moment kon ik me gewoon niet meer beheersen en MOEST ik haar gewoon zoenen. Het was heerlijk ! Wat sta ik fijn in contact met haar.
Morgenochtend erg vroeg weg. Voel me raar vanavond. Morgen zal de afstand, de fysieke afstand groter en groter worden.. Het is niet de eerste keer dat we ver uit elkaar zijn, maar toch... Het idee niet op mijn fiets te kunnen stappen en naar haar toe te kunnen gaan.... Maar het is voor 13 dagen... dan zal de fysieke afstand weer kleiner en kleiner worden.. Kan niet wachten tot het moment om weer tegen haar aan te kruipen. Voel me geborgen, veilig bij haar... Mezelf.
Verder heb ik vanavond niet veel woorden.....Dit is eigenlijk het enige wat mij vandaag bezig heeft gehouden.....
...helaas niet echt gesproken na het optreden). 's Avonds kwam het aan op een gesprek met mijn vrouw.. Zij gaf mij aan dat ik een bepaald probleem moest uitpraten. Dat ik dat bij haar moest aankaarten. Dit terwijl ik had gevraagd of zij, als zij eraan toe was mee bij mij zou komen.. Het ging over onze toekomst. Ook had ik een ontmoeting met SK waar mijn vrouw niet blij mee was. Het gesprek escaleerde weer en mijn vrouw ging met ruzie naar bed. Ze moest overgeven van de stress. Heb haar wel geprobeerd te troosten. 
