Vandaag hebben we verder gewerkt aan de decorstukken. De wasmachine kreeg een witte laag en de achterkant kreeg nog extra touch. De voorkant van de wasmachine hebben Emmie en ik afgewerkt. We hebben de grote stukken karton wit geschilderd en Emmie heeft de wasmachine echter laten lijken door er knoppen op te schilderen. Terwijl Emmie daaraan verder werkte heb ik me wat ontfermt over de deur van de wasmachine. Alexander, Emmie en ik hebben om een vijftal buizen, uit een soort van schuimrubber gemaakt, gegaan in de Hubo. Deze buizen heb ik aan elkaar gekleefd, we hebben er een ijzerdraad in gestoken om het extra stevig te maken. Ondertussen heeft Alexander verder gewerkt aan het muzikale gedeelte van de voorstelling, er ontbrak enkel nog een slotstuk. Emmie heeft de binnenkant van de wasmachine nog een extra touch gegeven door het grijs te overspuiten met blinkende spray.
Morgen gaan we het dassenlied en tussenlied inzingen. De kostuums zijn al gestekt, deze moeten nog door ieder personage gekleurd en afgewerkt worden.
Vandaag hebben Alexander en ik rond tien uur afgesproken in de bib. Samen hebben we de gevonden artikels doorgenomen. We waren over geen enkel artikel echt tevreden, daarom zijn we op zoek gegaan naar een ander artikel. Uiteindelijk vonden we een artikel over Canon en de visie van de Vlaams minister van onderwijs over het cultuurbeleid in het onderwijs. We hebben al een zevental dia's van de Pecha kucha gemaakt, thuis gingen we apart nog verder opzoek naar beeldmateriaal. Deze week gaan we normaal nog eens samenkomen om er verder aan te werken.
Vandaag hebben Emmie, Alexander en
ikzelf aan de KHBO afgesproken. Vol nieuwe hoop gingen we naar de
Delhaize op zoek naar grote stukken karton. Tot onze grote verbazing
kregen we onmiddelijk de perfecte stukken karton, namelijk twee grote
stukken die we later aan elkaar zouden plakken. Emmie begon heel
spontaan de wasmachine te tekenen op het karton, terwijl alexander een
lied schreef op een bekend melodietje van de Rakkertjes. Ikzelf ging
nog wat verder proberen te dansen op de muziek 'Pirates of the
Carribean'.
Het eerste half uurtje kreeg ik niet voldoende
inspiratie en voelde ik dat ik het even moest laten rusten. Ik heb
Emmie toen wat geholpen met het schilderen van de wasmachine. Het
schilderen heeft me wonderen gedaan, want plots volgde de ene beweging
de andere op en kwam ik tot het dansje. Na een kleine minuut zal de
das even tevoorschijn komen, deze wordt snel weggejaagd door de
dansende kledingstukken.
Op het einde van de namiddag hadden we
een half afgewerkte wasmachine, de voorkant moet enkel nog in het wit
geschilderd worden, een afgewerkt dansje en een afgewerkt tussenlied.
Een succesvolle namiddag als ik het zelf mag zeggen.
Morgen hebben ik met Alexander om tien uur afgesproken om te werken rond de Pecha Kucha en het artikel. Hieronder enkele sfeerbeelden van vandaag, meerdere zijn te vinden op de blog van Emmie.
Vandaag heb ik vooral vanalles uitgeprobeerd. Eerst ben ik begonnen met het dansstuk die tijdens mijn postje gedaan wordt. We hadden een tweetal liedjes geselectreerd namelijk, Carmina Burana van Carl Orff of het thema lied van Pirates of the Caribbean. Ik vind dat beide sterke punten heeft. Bij het eerste lied heb je echt het dramatische met een zacht stuk in, maar voor de kleine kinderen vind ik het nogal zwaar. Het tweede heeft hele leuke accenten waar je heel veel mee kan doen en toch ook iets hoopvols. Bij het tweede is er wel niet echt een moment van rust tussendoor. Na wat experimenteren heb ik ondervonden dat het vooral lukte om iets te doen op het tweede lied. Met behulp van doeken kan ik heen en weer geslingerd worden, op de accenten kan ik hele hoekige bewegingen maken om zogezegd los te raken. Het lied duurt ook helemaal niet lang, waardoor je niet hoeft te knippen en plakken.
Vervolgens heb ik samen met mijn tante even de doeken overlopen die ik verzameld had om kostuums van te maken. We hebben gezocht naar de bruikbare doeken qua stof, kleur en lengte. Morgen zou ik normaal kunnen beginnen met het uitknippen van de patronen en het maken van een proefversie van het dansje.
Vandaag heb ik de stoffen bij me genomen en de kledingstukken erop uitgetekend. De sok bleek heel wat moeilijker dan verwacht, dit is het enige dat je uit twee stukken stof moet maken. Daarom heb ik deze even aan de kant gelegd en de andere kledingstukken eerst gedaan. Zowel de t-shirt, de das als de jeans verliepen vlot, daarna ben ik de uitdaging met de sok aangegaan. Nu alle stoffen uitgeknipt zijn kan ik ze naar mijn tante brengen om ze te laten stikken. Daarna zal iedere zijn eigen kledingstukken kleuren in het afgesproken kleur: jeans: blauw das: zwart t-shirt: geel sok: roze met groen.
Vandaag hebben we nog eens samengezeten met onze groep om te werken rond de voorstelling. Er waren nog een aantal zaken die verder uitgewerkt moesten worden, namelijk de muziek, de kostuums, de scènes en de takenverdeling.We heb een 'to do'lijstje samengesteld, daarop hebben we onze namen genoteerd zodat iedereen snel aan het werk kon.
1) Scènes uitwerken Hanne en ik hebben enkele scènes nog wat verder uitgediept. Bij het postje van de sok zal er een poëtisch stuk plaatsvinden die Alexander zal maken. Wanneer het meisje en de jeans bij het postje aankomen treffen ze een druk bezige sok. De sok is hopeloos op zoek naar zijn tweelingsbroertje. Hij eist dat de anderen mee helpen zoeken. Na dreigende muziek komt de das aan. Hij komt roet in het eten gooien. Hierna volgt het poëtische stuk die Alexander zal schrijven. Uiteindelijk zal het kleine sokje via een draad naar de grote sok toegevlogen komen. Hierna verdwijnt de das en gaat de hele groep naar het volgende postje.
Vervolgens komt het postje van de t-shirt. Wanneer ze aan de t-shirt willen uitlegggen dat het meisje haar beer kwijt is, zien ze een trieste t-shirt. Zijn mouwen zitten helemaal in de knoop. Vervolgens komt er een dans waarin ze met zen allen de t-shirt willen bevrijden. Wanneer de t-shirt bevrijdt is gaan ze met zen allen door naar de post van de das.
Bij de das zal er een muzikale discussie zijn. Opeen gekende melodiezullen we zelf een tekst plaatsen. Daarin proberen de kledingstukken en het meisje de das klein te krijgen. na een fel muzikaal stuk wordt de das omringd door de anderen en krimpt ineen. Wanneer de kledingstukken helemaal uiteen komen ligt er alleen nog een klein dasje op de grond. Alexander is dan weggevlucht en kleedt zich om in een aap.
De kledingstukken zijn uitgelaten, maar het meisje is triest. Ze is nog steeds haar knuffel kwijt en heeft dus geen reden om feest te vieren. De jeans en de t-shirt gaan het meisje troosten, terwijl de sok het touw ontdekt. Zorgvuldig trekt de sok aan de touw en daar komt de aap tevoorschijn. Het meisje is doodgelukkig en danst met haar reuzenknuffelaap. De kledingstukken wenden zich terug naar de grote wasmachine en wiegen heen en weer. Het meisje gaat samen bij de kledingstukken voor de wasmachine staan. De wasmachine draait, waardoor de buitenkant weer te zien is. Ondertussen kleed het meisje zich achter de wasmachine om, terwijl de kledingstukken opnieuw een klein dansje doen. Het meisje kruipt uit de wasmachine en wuift haar vrienden na. In haar hand heeft ze nu een klein aapje. Ze struikelt uit de wasmachine en komt na enkele rollen botsend tegen de wasmachine aan. Ze schrikt wakker en merkt dat ze de kleren aan heeft als de kledingstukken in de wasmachine. Verbaasd ziet ze ook de kleine aap in haar handen. Het hele stuk wordt afgesloten met de zin: "Heu, had ik geen pyama aan?" Het meisje verlaat het podium.
2) Muziek zoeken bij de verschillende scènes Alexander en Joke gingen vooral zoeken naar liedje die de hele eerste scène zou ondersteunen. Alexander heeft een aantal liedjes gemixt en kwam zo tot een lied waarop joke in het begin moet zingen, vervolgens in slaap zal vallen en zal dansen met de kledingstukken. Het lied wordt afgesloten met een gigantische ontploffing van de wasmachine.
3) Kostuums op maat
Onderstussen zorgde Emmie voor de kostuums. Ze heeft de kostuums uitgetekend met de juiste afmetingen ernaast, zodat we snel de doeken op maat kunnen snijden.
Tot slot hebben we nog gezocht naar muziek voor bij het dansmoment en om de dans klein te krijgen.
Ik vind dat we vandaag opnieuw een hele stap vooruit gingen. Hanne heeft ervoor gezorgt dat het draaiboek zo goed als af is, waardoor de anderen snel kunnen verder werken aan muzikale, poëtische en dansactiviteiten.
Vandaag heb ik nog wat verder zitten brainstormen over mijn kijkkast. Ik heb zitten denken om een een ander materiaal dan glas te gebruiken. Glas is ten eerste duur en ten tweede wordt het gevaarlijk als ik er een gat in wil snijden. Hiervoor zou ik beroep moeten doen op een glazenmaker. In de gamme of brico kan je plexi vinden. Op de sites is er niet en veel te vinden over de plexi dus zal ik het best gewoon eens naar deze winkels gaan. Over de kijkkast ga ik me nu verder nog geen zorgen maken, in de volgende les beeld zal ik wat experimenteren met klei.
Vervolgens heb ik tussen onze lakens gezocht naar oude onderlaken en overtrekken. Deze kunnen we zeker gebruiken voor het maken van de kostuums. Emmie heeft de schetsen op haar blog geplaatst, dus heb ik al eens gekeken welke stoffen te gebruiken zijn.
Op cultuurplein heb ik al wat gezocht naar artikels rond kunst en cultuur in het onderwijs. Samen met Alexander moet ik hieraan werken, enkelen heb ik gelezen en verder onderzocht. Deze ga ik vervolgens met Alexander bespreken. Dit is een artikel die ik al interessant vind. Interne cultuurcoördinatoren: www.cultuurplein.nl/po/aanhetwerk/icc/ontstaan Ik vind dit een goed artikel omdat wij als toekomstige leerkrachten ook cultuurcoördinaten kunnen worden. Met onze keuzemodule muzische is het wel interessant om eventueel deze cursus te volgen.
Vandaag kregen we in de les beeld een presentatie te zien over verschillende kijkkasten. De kijkkasten verschillen van vorm, grootte en materiaal. Sommigen waren uit hout, glas, plastiek, karton enzomeer. Een kijkkast hoeft niet gesloten te zijn, ze kunnen open, half-open en gesloten zijn. Daarnaast hadden sommige creatievelingen hun kijkkast in een koffer, kooi en poppenhuis gemaakt. Deze beelden waren een grote bron van inspiratie voor ons, we kregen namelijk zelf de opdracht om een kijkkast te maken. Maar vooraleer we zelf aan de slag gingen, moesten we in groep op zoek gaan naar het gebruik van ruimte in een kunstwerk. Met de kleine voorwerpen die we verzameld hadden, moesten we op een voetstuk de ruimte optimaal gebruiken. Dit deden we met ons thema van de voorstelling in gedachten. Met kroonkurken probeerden we ons thema " De wasmachine" uit te drukken. Onze eerste poging was nogal voor de hand liggend en niet vernieuwend. Na wat steuring van de docente kwamen we uiteindelijk toch tot een mooi resultaat. Ik probeer deze foto nog te bemachtigen, anders kan je het bekijken op de blog van Hanne. Na deze creatieve samenwerking moesten we zelfstandig aan het werk. Na wat brainstromen kwam ik tot een idee voor mijn kijkkast. In mijn gedachten had ik een plexi of glazen kast, waarvan de bodem bedekt is met zand. Achteraan is er een horizontaal spoor van voetstappen. Dit spoor is zeer zorgvuldig en evenwijdig gemaakt. Halverwege de spoor zou ik slordige lompe voetsporen laten uitwijken naar de voorkant van de kast. Vervolgens zou er aan de zijkant of aan de bovenkant van de kast een gat zijn, waar een mannetje uit klei doorkruipt. Je kan het zien als afwijken van het "perfecte" pad en je eigen weg inslaan. Anderzijds kan je het ook zien als afdwalen van het juiste pad en wat de weg kwijt zijn. Het is me nog niet helemaal duidelijk wat ik nu precies wil uitdrukken. Dit is een basisidee die ik graag verder zou willen uitwerken.
Voorstelling voorbereiden.
Na de beeldles konden we onder begeleiding verder werken aan onze voorstelling. We hebben een aantal scènes was verder uitgewerkt en de personages verdeeld. Joke zal de hoofdrolspeelster zijn, namelijk het meisje in de pyama vanwie haar knuffel in de wasmachine zit. Alexanders is zowel de slechte zwarte das als de levensgrote knuffelaap. Emmie heeft de rol als sok op zich genomen, Hanne wordt de jeansbroek en ik zal de rol van de t-shirt spelen. Na de rollenverdeling maakten we een schets van de scènes en gingen we wat inproviseren, dit waren de eindresultaten: Scène 1: Het meisje ligt wat slaperig te kijken naar haar knuffel in de wasmachine. Na het maken van wiegende bewegingen valt ze langzaam in slaap. Ze wordt meegesleurd met de muziek en botst tegen een reuze grote wasmachine. Ze maakt het publiek nieuwschierig door in de wasmachine te piepen. Achter de deur van de wasmachine staan wij zwaaiende bewegingen te maken die de was moeten voorstellen. De wasmachine en het meisje draaien, waardoor wij naar het publiek gericht staan en het publiek zogezegd met ons in de wasmachine zit. Het meisje stapt in de wasmachine en wordt meegesleurd in de was. Samen dansen en bewegen wij zoals de was in de trommel doet.
Scène 2: Na een tijdje wordt het meisje als het ware uit de was geslingerd en valt op de grond. Wanneer ze valt ontploft de wasmachine, de was komt tot stilstand en het meisje verschiet. Ze kijkt eerst wat geschrokken en verbaasd rond tot ze een rode draad voor haar ziet. Op dat moment komt de jeansbroek aan en beschuldigt het meisje van het stukmaken van de wasmachine. Samen gaan ze op zoek om de machine terug te vermaken. Het meisje zegt dat het soms helpt door op de machine te slaan. Ze trekken buizen uit de machine en gaan op tonnen, gevult met wat water, slaan. Dit zou een leuk effect moeten hebben. Na een tijdje gaat de machine terug en wiegt de was opnieuw heen en weer.
Het meisje gaat vervolgens naar de Sok die haar tweelingszus kwijt is. Dit deel moet samen met de andere nog wat verder uitgewerkt worden. Tussen de posten wordt er telkens een steeds herhalend lied gezongen. Ook gaan de personages steeds mee naar de volgende post. Onderweg gooit de das steeds roet in het eten. Dit door de witte kleren aan de waslijn vuil te maken met zijn zwarte vlekken. Ook hij heeft de tweede sok. Tijdens de volgende samenkomst worden deze stukken normaal verder uitgewerkt. Binnenkort gaan we ook al samenzitten om de kostuums te maken en eventueel al vaste decorstukken.
Ik heb gekozen voor het werk van Loek Grootjans, namelijk The Good Care Department. Hij heeft zich geïnspireerd door een verkiezingsaffiche tijdens een bezoek aan Opera Paese (Rome) in 2001. Aan de hand van een leuze op die affiche en zijn eigen werk Visioen, maakte hij deze muurschildering.
In dit werk wil Grootjans schematisch voorstellen waarmee de mens zich zoal bezighoudt in zijn geluk, angst, verlangens, Via deelverzamelingen citeert hij enkele bedenkingen/ feiten in verschillende talen. Hij brengt ze ook in verband met elkaar door ze met pijlen te verbinden. Heel vaak stonden er vrij schaamteloze berichten op. Volgens mij wil hij zijn publiek wat choqueren met zijn eerlijkheid. Dit doet hij ook door rondom rond de ruimte in grote letters het volgende citaat te schilderen: He who takes good care of himself, takes good care of those who chose him.
Dit is een citaat waarmee hij, volgens mij, de mensen aan het denken wil zetten. Het is belangrijk om eerst naar jezelf te kijken, naar wat je doet, wie je bent, Toen ik in de zaal kwam had ik onmiddellijk een gevoel van rust. Ik zette me op de bankjes en bekeek het kunstwerk. De grote rode strook bovenaan zorgde op een of andere manier voor een houvast, terwijl daaronder een wirwar van uitdrukkingen ontstond. In dit kunstwerk komen de bouwstenen ruimte en lijn heel sterk naar voor. Heel toevallig dat dit nu net onze bouwstenen zijn. Hij gebruikt heel bewust de volledige ruimte, waardoor je een beetje overladen wordt door zijn boodschap. Centraal plaatst hij de deelverzamelingen, waarin het contrast met de witte muren erachter heel sterk naar voor komt. Alles staat ook evenwijdig ten opzichte van elkaar en net dit gaf mij zon gevoel van rust. Alles komt heel aanvallend en choquerend over, maar de evenwijdigheid in die deelverzamelingen en de grote slogan gaven mij rust.
Wanneer ik dit werk met zijn andere kunstwerken vergeleek, zag ik niet onmiddellijk een verband. Na wat opzoekingzwerk bleek dat hij telkens materialen gebruikte uit zijn werkatelier of zijn vorige werken. Zo bestaat zijn werk The Remembering Department Uit een dikke laag stof, die verzameld werd in zijn eigen atelier, en plekken. Op die witte plekken stonden objecten die hij in verschillende Foundationprojecten heeft gebruikt. Zijn derde werk The final Remains bestaat uit een verzameling van spatten verf die men van zijn vloer uit zijn werkplaats geschrapt hebben. Ook in The Good Care Department vind je resten van zijn werk, namelijk citaten uit zijn boek Visioenen. Wanneer je deze achtergrondinformatie niet weet, denk ik dat het moeilijk is om verder gelijkenissen of verbanden te vinden.
Elfje rond het kunstwerk: The Good Care Department
Vanuit de keuzemodule werd er vandaag een museumbezoek gepland in het S.M.A.K. Na een korte wandeling door het Citadelpark kwamen we rond tien uur bij het S.M.A.K. aan. Eerst kregen we kort wat uitleg over het uitzicht van het museum, wat er zich momenteel in bevond en over het werken met een kijkwijze. Vooraleer je naar het museum gaat, is het altijd belangrijk om de kinderen erop voor te bereiden. Dit kan je doen door te werken met een voeldoos, waarin allerlei materialen met verschillende vormen, texturen of materie zitten. Ht is ook altijd interessant om het gebouw zelf, de werknemers en kenmerken van een museum te bespreken. Fantaseren over een museum kan ook leuk zijn, zo kan je polsen naar de verwachtingen van de kinderen. Als je met kinderen een museum bezoekt aan de hand van een kijkwijzer, werk je altijd vanuit drie punten. Ten eerst wordt algemeen besproken wat de eerste indruk van de kinderen is. Wat zie je, denk je, ... Vervolgens wordt er naar de beeldaspecten gekeken. Hoe gaat de kunstenaar of het museum om met ruimte, lijnen, contrasten, ... Hier wordt ook nagedacht over de bedoeling van de kunstenaar met zijn kunstwerk. Het is belangrijk dat je aan de kinderen meegeeft dat ze een open houding moeten aannemen. Wanneer je dit niet doet, zal je niet optimaal kunnen genieten van de kunstwerken en zal je weinig ervaren tijdens het bezoek. Als derde en laatste stap is het belangrijk om klassikaal met de kinderen te reflecteren en ook naar hun eigen mening te vragen. Wanneer je met de kinderen naar een museum gaat, is het belangrijk dat je een aantal activiteiten voorbereidt. Zo verhoog je de betrokkenheid van de kinderen. Dit kan je doen door de kinderen een tekening of een elfje rond een schilderij te laten maken. Op het einde van het bezoek is het altijd leuk om even stil te staan bij een favoriet kunstwerk en van daaruit verder werken in de klas in beeldlessen of andere.
Na de uitleg zijn we de verschillende zalen met hun kunstwerken gaan bekijken. In de eerste zaal stonden de kunstwerken van Mandel uitgestald. Bij mij vielen in de eerste ruimte vooral de aardekleuren en scherpe objecten vooral op. Ik kon niet onmiddelijk de link leggen met de brokken puin en de olifant met de dromedaris. Toen ik de anders ruimtes observeerde zag ik de link tussen de werken, namelijk het thema oorlog. Naast de werken bekeken we ook de ruimtes waarin de kunstwerken gingen. In deze ruimte sprak mij het puindeken het meeste aan. Het puin ging om en neer alsof er een adem onder zat. Die adem stelt het leven onder het dode puin voor. Ik vond dit zeer mooi gebracht en het gaf me een rustgevend gevoel. Ditzelfde gevoel had ik bij de honingzandloper uit de lijn van Gagarin. Ook de nachtelijke tuin heeft een serieuze indruk bij mij nagelaten. Het choqueert het publiek met die duister kijk op de nacht, dit door de dode kat, de donkere kleuren, de nagels, ... Ook hier werd de ruimte mooi gebruikt, dit door elke bladzijde uit het boekje in een lijn door de ruimte te hangen. Als je verder naar de ruimte kijkt, is de gouden hut een mooi voorbeeld van luchtig ruimtegebruik. De hut heeft maar vijf steunpunten, toont heel fragiel en luchtig. Ondanks dit alles is het in werkelijkheid een stevig en zwaar stuk, want het bestaat uit dikke ijzeren staven die aan elkaar gelast zijn. Niet enkel in de grote zalen had men oog voor kunst en ruimtegebruik, maar ook rond de trapleuningen werkte men met kunst. Er ging ijzerdraad rond de leuning en halverwege de trap waren er beelden te zien van het experiment in de witte kamer. Er was een groot verschil in ruimtegebruik boven en beneden. Beneden waren de zalen mooi gevuld met kunstwerken, terwijl boven er heel weinig gingen in grote ruimtes. Dit was volgens mij om de volledige aandacht van de toeschouwer naar de kunstwerken te richten. Koen van den Broek werkt aan de hand van foto's. Hij trekt details om zo tot een bepaald idee te komen. Vooraan zijn er duidelijke en felle kleuren, die vervagen hoe meer hij naar achteren werkt. Deze manier van schilderen heet werken volgens atmosferisch perspectief. Wanneer je naar de jaartallen kijkt kan je bij bepaalde kunstenaars heel goed de evoluties zien. Zo werken sommigen eerst heel erg in detail en later dan minder, omgekeerd kan ook.
Tot slot vond ik de kunstwerken van Loek Grootjans heel indrukwekkend. Zijn boodschap is dat je eerst naar jezelf moet kijken voor je over een ander oordeelt. Alles begint dus bij jezelf. Ik vond het leuk om op de bankjes te zitten en de grote belettering gewoon op je af te laten komen.
Een nachtje slapen bracht blijkbaar veel inspiratie! Donderdag voormiddag rond half elf spraken we af om de definitieve verhaallijn vast te stellen. Uiteindelijk hebben we besloten om het idee van Alexander rond de wasmachine verder uit te werken. Hieronder volgt een kleine schets van hoe het theaterstuk ongeveer zal verlopen. De wasmachine: Een meisje zit in haar pyama voor de wasmachine, ze kijkt hoe haar knuffel ( aapje) gewassen wordt. Door de ronddraaiende bewegingen van de kleren in combinatie met het water, doen haar indommelen. In haar droom ziet ze de reuze wasmachine voor zich en besluit om er een kijkje in te gaan nemen. Eenmaal in de wasmachine ontdekt ze een rode draad. Ze neemt het in de handen en herkent de draad, het is draad waaruit het strikje van haar knuffel gemaakt is. Ze raakt wat in paniek en volgt de draad om zo bij haar aapje te komen. Wanneer ze de draad volgt zal ze telkens reuze kledingsstukken tegenkomen, die allerlei muzische activiteiten doen met haar. De kledingstukken staan in de vier hoeken van de zaal waar het publiek zit. Maar er schuilt ook gevaar! Onderweg verstoort de zwarte das, die vlekken nalaat, de hele zoektocht. Uiteindelijk zal het meisje met hulp van de kledingstukken, de das kunnen overmeesteren. De kledingstukken bestaan uit: de sok, de t-shirt, de jeansbroek en de grote zwarte das. De muzische activiteiten bestaan uit een een bewegings- dansactiviteit, poëzie, en ritmische stuk en tussendoor ook zang.
Elk kledingstuk zal dus iets muzisch naar voor brengen en betrekt daarbij het meisje. We hadden al enkele ideeën: - Een bewegingsstuk met blauwe doeken die het water van de wasmachine voorstellen. - Reuze bellenblazers maken en dit ook via dans of poëzie gebruiken om de zeep in de wasmachine voor te stellen. - De waspoeder kunnen we voorstellen door vals sneeuw te gebruiken. - We kunnen een ritmisch stuk met buizen of zo andere materialen doen. - ...
De zaal zouden we optimaal willen gebruiken, aangezien we ruimte als bouwsteen hebben. Dit zouden we al doen door vooraan te beginnen met links een kleine wasmachine en wanneer ze indommelt een grote wasmachine die op een laken of stuk karton geschilderd is. Vervolgens loopt de rode draad rond de kinderen, die in het midden van de zaal zitten. In elke hoek van de zaal gebeurt er vervolgens iets. De kinderen moeten gewoon meedraaien met ons, zo zijn de kinderen erg betrokken en kunnen we snel op hen inspelen. Wat interactie met het publiek is dan heel makkelijk aan te halen.
Op de blog van Emmie kan je een schematische voorstelling zien van de zaalindeling en de personages.
Het was een hele productieve voormiddag die ons moed en zin gaf om het hele project uit te werken. De ideeën zijn nu niet meer te stoppen en ik verlang al naar de volgende samenkomst om alles verder uit te werken.
Een vermoeiende dag! Vandaag hebben we de verschillende soorten theater even van dichterbij bekeken. Eerst kregen we een film van 'Het Paleis' te zien over hoe je nu een theatervoorstelling maakt en wie er allemaal aan mee werkt. Het Paleis is een theaterhuis voor kinderen, jongeren en kunstenaars in het hart van Antwerpen. Vervolgens werden er enkele fragmenten van theater getoond. Onder theater bestaan er heel wat verschillende soorten, zoals musicals, teksttheater, multimediatheater, locatietheater, beeldentheater, poppentheater, muziektheater en een dansvoorstelling. Muziektheater vond ik echt een leuke ervaring om te zien, de muziek ondersteunde de bewegingen heel goed en gaven ze nog meer kracht. Daarnaast vond ik beeldentheater heel vernieuwend. Zelf zou ik het niet doen, omdat ik de indruk heb dat sommige leerlingen teveel naar het werk naast het scherm zouden kijken dan naar het scherm zelf. Voor diegene die niet weten wat beeldentheater is, dit is dus een vorm van theater waar je vooral gebruik maakt van veel materiaal. Dit kan je doen door naast het scherm live de film te maken met behulp van close-ups van materialen. Na het bekijken van de beelden hebben we snel nog enkele tips meegekregen rond theatervoorstellingen. Het is belangrijk om te weten dat bewegingen en blikken soms meer zeggen dan woorden. Daarom moet je durven om soms stukken tekst te schrappen en enkel de bewegingen over te houden. Bij het begin mag je niet teveel uitleg geven over het verhaal, de kinderen mogen gerust wat zoeken naar sommige samengangen in het verhaal. Het einde moet heel duidelijk aanwezig zijn en zorg voor sterke conflicten. Met deze tips in ons achterhoofd gingen we aan het werk. Deze middag gingen we vooral zoeken naar het verhaal: "Wat gebeurt er? Waarover gaat het? Wie speelt er in het verhaal? Wat is de locatie? Vertrekken we vanuit een bestaand verhaal of verzinnen we er zelf één? En wat zijn de basisproblemen?" Na kort overleg kwamen we al snel tot het besluit dat we een vorm van multi-theater zouden doen. Dit houdt in dat zowel muziek, dans als tekst heel vaak aan bod zou komen. Op zoek gaan naar het verhaal zelf was al heel wat moeilijker. Er kwamen heel wat ideeën, maar nooit waren we allemaal te overtuigen. We zijn voor onzelf ook heel kritisch, omdat het verhaal zowel voor het eerste als voor het zesde leerjaar gespeeld moeten worden. Na een lange middag van brainstormen, puzzelen en overleggen zijn we tot een drietal potentiële verhaallijnen gekomen. We hebben toen voorgesteld om thuis deze verhalen nog eens te overlopen en dit alles even te laten bezinken. We willen geen overhaaste beslissingen maken en volledig achter het idee staan. Morgenochtend spreken we nog eens met de hele groep af in de bibliotheek en gaan we dan definitief voor een verhaallijn kiezen.
Om half elf werden we met z'n allen op school verwacht. Daar werd ons kort de keuzemodule voorgesteld aan de hand van een pecha kucha. Dit is een vorm van presenteren via powerpoint. Het is de bedoeling om twintig slides te tonen en na twintig seconden verspringt het beeld telkens. Daarin werden de activiteiten en opdrachten kort, maar bondig uitgelegd. We werden in groepen verdeeld en kregen onmiddelijk een bouwsteen toegewezen waarrond we de opdrachten moesten uitwerken. Bouwstenen zijn elementen waaraan je kan werken in de domeinen muziek, beeld, dans, drama, woord en media. De verschillende bouwsten zijn: vorm, ruimte, kracht & intesiteit, ritme & tijd, lijn, kleur & licht, textuur, rol en compositie & structuur. Samen met Joke, Emmie, Hanne en Alexander mogen we werken rond 'ruimte'.De andere groep werkt hun opdrachten uit aan de hand van de bouwsteen 'lijn'. Het is een grote uitdaging die we aangaan, want we konden niet snel opdrachten rond ruimte en muziek en dergelijke oproepen. Samen met Alexander ga ik werken rond een artikel over school en cultuur. Na al deze praktische zaken was er even tijd voor een spel waarin je opnieuw kennis kon maken met de verschillende bouwstenen.
In de namiddag hebben we voor de eerste keer rond ons domein 'RUIMTE' gewerkt. We werken met vijf studenten rond eenzelfde bouwsteen, daarom zijn we deze middag samen gekomen om het werk wat te verdelen. Na de takenverdeling ben ik onmiddelijk op zoek gegaan naar informatie in boeken, tijdschriften en op het internet. Het opzoekingswerk leek eenvoudiger dan dat het in werkelijkheid is. Er valt heel wat te vinden in verband met kunst, waardoor je heel gericht moet gaan zoeken. Toen stak er plots ook een tweede probleem de kop op. (We waren wel al gewaarschuwd door onze docenten.) Wanneer je op anderstalige sites wou gaan kijken of in mijn geval rond fotografie en ruimte ging werken, kwam je heel vaak op 'space-sites' terecht. Ondanks dit alles heb ik toch wat informatie kunnen verzamelen, die we morgen dan gaan samenleggen. Hopelijk krijgen we morgen al een beter beeld over de opdrachten en onze bouwsteen.
De marathon, zoals onze docent het noemt, heeft in ieder geval zijn start niet gemist.
