Vrijdag 1 juni 

Laatste vrije dag vandaag.

De trein is mooi op tijd aangekomen en we kunnen ons bagage in het hotel achter laten. Onze kamers zullen vanaf de middag beschikbaar zijn. Eerst lekker ontbijten en een stevige kop thee of twee.

 En dan nu als afsluiter de grote finale van deze prachtige reis: IK kom op de Kazakse TV!  ECHT WAAR!!! Heel eventjes, misschien maar een second of twee, maar toch. Ik hoor jullie al denken: wanezeverismedanu, nij ism helemaal depedalekwijt. Maar nee beste mensen. Ik zal het, zoals altijd trouwens, haarfijn uitleggen:

vandaag is het in Kazachstan ‘De Dag van het Kind’ en er is een grootse parade gepland. Nu kom ik toch wel aan justoptmoment dat de parade begint. En waar staat bibike nu? JAWEL, op 2,75 m van de camera en die zwaait via een lange metalen arm plots naar mij toe. Recht in ‘the face’. Ik sta verrast van achter mijnen zonnebril (ja diezelfde) te kijken naar die lens en voor ik het besef, sta ik erop. Boem pats erop gewoon. En dan zwaait ie terug naar het begin van de parade. Eentje zo groot dat Noord Korea er jaloers op zal zijn. Honderden jongeren, keurig ingedeeld in groepen met telkens een andere outfit, zowel traditioneel Kazaks, als fleurig modern in de meest vrolijke kleuren. En dat alles met passende muziek.

Kzal alsnog proberen om een kopieke te pakken te krijgen van de KPO (Kazakse Publieke Omroep), maar ik heb zo mijn twijfels.

...

Ondertussen is mijn laatste dag, mijn terugreisdag, aangebroken.

En dat houdt in: wekker op 01.00H gezet. Opstaan op 01.07H na intens gevecht met diezelfde wekker, die nota bene gewoon zijn werk doet.

Douchen met warm & koud Kazaks water om wakker te blijven (en koud is daar ook effectief BEREkoud met al dat gletsjer water). Laatste items in mijnen koffer ploffen en er met mijn vol gewicht op gaan zitten om hem dicht te krijgen. Ik moet al die herinneringen toch ergens steken! Dan naar luchthaven en inchecken.

 Alles gaat vlotjes. Met pijn in het hart realiZEER ik me, met de nadruk op zeer, dat mijn reis is afgelopen. Ik zou zelfs zeggen: patsboemge-daan, finito, finished, fertig, terminé’, ende aus, schluss.

 Maar binnen een jaar of tien, kom ik terug, zeker weten, en wil ik met m’n eigen ogen zien of, en hoe alles veranderd is in dit mooie land in volle ontwikkeling.

Ciao,

Valerio

Donderdag 30 mei

Ondertussen zit ik in een snikhete nachttrein (ja weeral! We moeten tenslotte terug naar Almaty) zonder airco.

Van slapen komt niet veel in huis. Dus rapporteer ik getrouw verder. Iemand moet het tenslotte doen.

Alle treinen in Kazachstan hebben exact 12 minuten vervroeging. Verwat? VERVROEGING. Ik spreek toch geen Chinees, da’s even 500 km verderop. Kijk ikzaltuitlegge: 12 minuten vóór tijd komt den trein aan. De passagiers mogen dan instappen en bepalen zo zelf of de trein op tijd gaat vertrekken. Doen ze der langer over, vertrekt de tijd met verTRAGING. En dat kennen we van den NMBS. NU komt de kat uit den boom. Het treinpersoneel zorgt er wel voor dat iedereen netjes op tijd kan instappen. Onzen trein is dus op de minuut vertrokken. Laat dit wonder in België gebeuren en het is hoofdpaginanieuws. Dan wordt Martineke Tange, neen niet Tenge, da's de Kazakse munteenheid, capisc?, jullie kennen Martineke toch nog?, uit haar bed getrommeld om een speciaal nieuwsbulletin te verzorgen. Breaking news heet dat op CNN. 

Ondertussen is de temperatuur al wat gezakt. ’t Is nu omtrent halvertwaalf ’s nachts en mijn copains liggen al te knorren. Ik heb ze daarstraks getrakteerd op een Kazaks cognacske, en die heeft zijn werk gedaan. Alleen, bij mij werkt het minder goed. Teken van gewenning? Maarja, ik MOET als laatste derin kruipen, want ik durf wel eens te snurken. Vandaar.

Ik heb voor vertrek om halvernegen nog een groene thee gedronken in ’t station. Thee is gewoon Chai ( dat verstaan ze overal in Azië) en daarna heb ik op een groen stuk karton gewezen. Toen ik via Google translate, werkt soms, vroeg ’hoeveel?, toonde ze mij 5 vingers. Ikke dus een blauw briefke van 500 tenge boven gehaald en zij lachend nee schudden. Bleek dat ze 50, vijf nul, bedoelde. Dat is omgerekend naar Europese kastanjes 13 Eurocent. Dertien Eurocent! Dat is voor de anciens onder ons 5,2 Bef. ’k zal het maar voluit schrijven, Belgische frank, ander maakt de jeugd er weer wat anders van. 13 €-cent, jongens, daar krijgt ge in België nog geen plastieken zakske voor. Zelfs een kauwgom kost meer. En dat, taksen en suiker inbegrepen (de suikertaks bestaat hier nog niet). Zo en nu ga ik erin kruipen.

Woe 30 mei Shymkent

Na een wat mindere dag in Turkestan, eindelijk aangekomen in Shymkent. Neej jongens, niet Tasjkent, dat ligt in Oezbekistan. Ring a bell? Wa? Nog nie? Allez, Shymkent, nog geen 250 km boven Tasjkent. Ja, daar hebben jullie al wel van gehoord. Daarnet nog.

GOED, nij zen we aantklappen. Shimkent dus. De 3de grootste stad van Kazachstan. Lag op de zijderoute, meerdere malen platgewalst, ook door Dzjengis khan, maar terug herrezen uit haar as, en hoe!!!

Wat een PRACHT van een stad! Echt waar, dat méén ik. Want ik dacht al, na 2x in the middle of knowhere beland te zijn, WAAR blijven nu die bruisende steden, waarvan sprake in de brochure. Ik had het tel. nr. van D...er bij de hand om eens serieus te gaan klappen met dat immer vriendelijke, maar verder onverstoorbaar madammeke en de vraag 1 miljoen te stellen, ware het niet dat naar Nederland bellen mij een klein fortuin kost (als er geen wifi is). Alleen al voor de CONNECTIEKOST, kun je er in Almaty een cappuccino alla Kazachstana van drinken met alles erop en eraan. Voor een gesprek betaal je je donkerblauw en voor een discussie, moet je een lening afsluiten, die NIET aftrekbaar is bij Vlaamse belastingdienst en veelal geweigerd wordt door uw bank, wegens, wij weten niet waar het plafond ligt. Maar ik wijk af.

Shymkent, dus. Onthoud die naam. En bruisen dat die stad doet. SPA rood is er niks tegen! Echt waar! Om verliefd op te worden. Trouwens niet alleen op de stad, maar ook op haar vrouwen. Jongens, toch. Dat loopt daar gewoon allemaal vrij rond! En boerka's kennen ze daar niet, nooit gezien, zelfs niet na er Magnum PI op de zaak gezet te hebben, nergensnie! Een split daarentegen des te meer. Maar de communicatie loopt mank en google translate liet me in de steek. Bruisen, dus. Alleen al de vele fonteinen geven de stad een ' jenesaisquoi '. En dan de vele monumenten, standbeelden en symbolen van de bevrijding. Dat gaf me een WAAAAUWgevoel, dat mijn mond ervan openviel, alsof mijnen dentiste (dochter van) eraan bezig was, aan mijn tanden dus.

Vrouwen en meisjes onder jullie: heb ik de vele shopping malls al vermeld? Ja, begin maar al te juichen, want de prijzen zijn er van die aard, DAT de kans op chronische shoppaholicisme onafwendbaar lijkt. Genezing? Sorry no cure. 

Voor de echte mannen onder ons: jazeker, ze hebben er Vodka, of course, c'est evident, natürlich, maar vergeet die maar. RICHT al uw pijlen op de Kazakse cognac. Keuze te over: 3 of 5 jaar gerijpt. Individueel te genieten, in groep of in mens clubs. Kies maar.

Even wachten. Zijn juist gestopt langs de weg bij een kraampje van vers fruit. Ik heb er kersen gekocht. Ja, KERSEN, zoals die van de Moncheri reclame. Ze bestaan ECHT. HIER, ik heb ze voor mij. Gelijk 1 kg gekocht. Puur natuur! Voor 1.350 tenge. Ik zei: ‘keep the change. Who cares!’

Nu even terug naar Shymkent. Gevaarlijk zeggen jullie? Komaan, het is ramadan, neej niet madam, maar madan, ge kent toch nog het verschil zeker, een misdaad begaan tijdens de ramadan, is een zonde, nog groter dan Bart de Wever onder tafel praten, als dat al eens lukt. Politie en militairen in het straatbeeld. Camera’s alom, meer dan in London (Engeland, yep). Ik heb zelfs een vrouwelijke militair gezien met lang haar in paardenstaart IN UNIFORM met een schattig SJAKOSKE. Echt waar! IK verzin dit echt niet. Ben al 4 uur sober trouwens. M’n vingers trillen noggeeneensnie.

En dan heb je de beruchte flitspalen, fel oranje gekleurd, hoe verzinnen ze het. Ik voelde mij gelijk thuis. Vlaanderens beste exportproduct. Vergeet die conference peren. Kleur op aanvraag. WIJ leveren ALLE kleuren, zelfs lila voor la Suisse. Wel zelf calibreren. Anders vitten de advocaten erop los, dat het niet meer schoon is voor te zien (of te horen). 

 Nu heb ik toch een ’huge’ probleem met mijnen zonnebril. De linker steun fladdert op en neer als een jojo, gedropt in vodka van 5 jaar oud (kost toch gene zak, die vodka, nie mijnen zonnebril, die is op sterkte). Het arme vijsje zit los en ik ben mijn precisieschroevendraaier kwijt.

Ik dus bij een optieker binnen gesprongen. Al van VER gebaard de opticienne, schoon kind, daar niet van, dat ze mij niet kan helpen. Aandringen helpt niet en teveel gebaren, kan als schunnig geïnterpreteerd worden. Een hopeloze zaak. Ik druip dus gedemotiveerd en emotioneel labiel terug naar buiten. Tweede poging in een shopping mall. Eerste verdiep, rechts. Een brillenstand. Recht op mijn doel af. Zit die man, een vrome islamiet, te bidden. Geërgerd heft hij zijn hoofd op om nee te schudden, nog voor ik kans kreeg mijn zaak te bepleiten. Diep in de put passeer ik een derde stand en wijs emotieloos en zonder de minste hoop met een door adrenaline verkrampe vinger naar die vermaledijde vijs. De vrouw, duidelijk een pro, zet haar blik op scherp en gebaard mij de bewuste bril te overhandigen.

Met militaire precisie analyseert ze het probleem en komt tot de meest voor de hand liggende conclusie: ze moet haar supertool inzetten: een flat screwdriver, zorgvuldig beschermd door een op maat gemaakt omhulsel. Met de grootste concentratie schroeft ze het omhulsel eraf, alsof de minst verkeerde beweging de boel laat ontploffen. Ik sla haar gade, met de grootst mogelijke bewondering voor zoveel kunde. Met chirurgische precisie vijst ze de oorzaak van alle ellende VAST en met vast, bedoel ik onlosmakelijk. Dan onderwerpt ze mijn bril aan een tweede inspectie, proeft de neussteunen op hun degelijkheid en bekijkt het voorwerp van haar zorgen aan een 360° introspectie. Met toenemende verbazing aanschouw ik het gebeuren. Tevreden over haar ingreep overhandigd zij me mijn bril met een zelfvoldaanheid, alleen maar te vergelijken met dat van een hartchirurg na een 6 uur durende operatie. Nu de lakmoesproef: le moment moment suprême: ik zet mijn bril op: hij past perfect. Ik maak tevreden het internationaal gebaar van ' wakosta? ' en zij antwoordt in dezelfde taal ’lamaarzitte’. Ik zet mijn breedte smile op en bedank haar in mijn beste Russisch: spasibo, dank u. Met een goed gevoel verlaat ik de mall. Kijk dit is Kazachstan ten voeten uit: soms zit het tegen, maar als het goed zit, zit het ook echt snor.