Vrijdag 1 juni 

Laatste vrije dag vandaag.

De trein is mooi op tijd aangekomen en we kunnen ons bagage in het hotel achter laten. Onze kamers zullen vanaf de middag beschikbaar zijn. Eerst lekker ontbijten en een stevige kop thee of twee.

 En dan nu als afsluiter de grote finale van deze prachtige reis: IK kom op de Kazakse TV!  ECHT WAAR!!! Heel eventjes, misschien maar een second of twee, maar toch. Ik hoor jullie al denken: wanezeverismedanu, nij ism helemaal depedalekwijt. Maar nee beste mensen. Ik zal het, zoals altijd trouwens, haarfijn uitleggen:

vandaag is het in Kazachstan ‘De Dag van het Kind’ en er is een grootse parade gepland. Nu kom ik toch wel aan justoptmoment dat de parade begint. En waar staat bibike nu? JAWEL, op 2,75 m van de camera en die zwaait via een lange metalen arm plots naar mij toe. Recht in ‘the face’. Ik sta verrast van achter mijnen zonnebril (ja diezelfde) te kijken naar die lens en voor ik het besef, sta ik erop. Boem pats erop gewoon. En dan zwaait ie terug naar het begin van de parade. Eentje zo groot dat Noord Korea er jaloers op zal zijn. Honderden jongeren, keurig ingedeeld in groepen met telkens een andere outfit, zowel traditioneel Kazaks, als fleurig modern in de meest vrolijke kleuren. En dat alles met passende muziek.

Kzal alsnog proberen om een kopieke te pakken te krijgen van de KPO (Kazakse Publieke Omroep), maar ik heb zo mijn twijfels.

...

Ondertussen is mijn laatste dag, mijn terugreisdag, aangebroken.

En dat houdt in: wekker op 01.00H gezet. Opstaan op 01.07H na intens gevecht met diezelfde wekker, die nota bene gewoon zijn werk doet.

Douchen met warm & koud Kazaks water om wakker te blijven (en koud is daar ook effectief BEREkoud met al dat gletsjer water). Laatste items in mijnen koffer ploffen en er met mijn vol gewicht op gaan zitten om hem dicht te krijgen. Ik moet al die herinneringen toch ergens steken! Dan naar luchthaven en inchecken.

 Alles gaat vlotjes. Met pijn in het hart realiZEER ik me, met de nadruk op zeer, dat mijn reis is afgelopen. Ik zou zelfs zeggen: patsboemge-daan, finito, finished, fertig, terminé’, ende aus, schluss.

 Maar binnen een jaar of tien, kom ik terug, zeker weten, en wil ik met m’n eigen ogen zien of, en hoe alles veranderd is in dit mooie land in volle ontwikkeling.

Ciao,

Valerio

Donderdag 30 mei

Ondertussen zit ik in een snikhete nachttrein (ja weeral! We moeten tenslotte terug naar Almaty) zonder airco.

Van slapen komt niet veel in huis. Dus rapporteer ik getrouw verder. Iemand moet het tenslotte doen.

Alle treinen in Kazachstan hebben exact 12 minuten vervroeging. Verwat? VERVROEGING. Ik spreek toch geen Chinees, da’s even 500 km verderop. Kijk ikzaltuitlegge: 12 minuten vóór tijd komt den trein aan. De passagiers mogen dan instappen en bepalen zo zelf of de trein op tijd gaat vertrekken. Doen ze der langer over, vertrekt de tijd met verTRAGING. En dat kennen we van den NMBS. NU komt de kat uit den boom. Het treinpersoneel zorgt er wel voor dat iedereen netjes op tijd kan instappen. Onzen trein is dus op de minuut vertrokken. Laat dit wonder in België gebeuren en het is hoofdpaginanieuws. Dan wordt Martineke Tange, neen niet Tenge, da's de Kazakse munteenheid, capisc?, jullie kennen Martineke toch nog?, uit haar bed getrommeld om een speciaal nieuwsbulletin te verzorgen. Breaking news heet dat op CNN. 

Ondertussen is de temperatuur al wat gezakt. ’t Is nu omtrent halvertwaalf ’s nachts en mijn copains liggen al te knorren. Ik heb ze daarstraks getrakteerd op een Kazaks cognacske, en die heeft zijn werk gedaan. Alleen, bij mij werkt het minder goed. Teken van gewenning? Maarja, ik MOET als laatste derin kruipen, want ik durf wel eens te snurken. Vandaar.

Ik heb voor vertrek om halvernegen nog een groene thee gedronken in ’t station. Thee is gewoon Chai ( dat verstaan ze overal in Azië) en daarna heb ik op een groen stuk karton gewezen. Toen ik via Google translate, werkt soms, vroeg ’hoeveel?, toonde ze mij 5 vingers. Ikke dus een blauw briefke van 500 tenge boven gehaald en zij lachend nee schudden. Bleek dat ze 50, vijf nul, bedoelde. Dat is omgerekend naar Europese kastanjes 13 Eurocent. Dertien Eurocent! Dat is voor de anciens onder ons 5,2 Bef. ’k zal het maar voluit schrijven, Belgische frank, ander maakt de jeugd er weer wat anders van. 13 €-cent, jongens, daar krijgt ge in België nog geen plastieken zakske voor. Zelfs een kauwgom kost meer. En dat, taksen en suiker inbegrepen (de suikertaks bestaat hier nog niet). Zo en nu ga ik erin kruipen.

Woe 30 mei Shymkent

Na een wat mindere dag in Turkestan, eindelijk aangekomen in Shymkent. Neej jongens, niet Tasjkent, dat ligt in Oezbekistan. Ring a bell? Wa? Nog nie? Allez, Shymkent, nog geen 250 km boven Tasjkent. Ja, daar hebben jullie al wel van gehoord. Daarnet nog.

GOED, nij zen we aantklappen. Shimkent dus. De 3de grootste stad van Kazachstan. Lag op de zijderoute, meerdere malen platgewalst, ook door Dzjengis khan, maar terug herrezen uit haar as, en hoe!!!

Wat een PRACHT van een stad! Echt waar, dat méén ik. Want ik dacht al, na 2x in the middle of knowhere beland te zijn, WAAR blijven nu die bruisende steden, waarvan sprake in de brochure. Ik had het tel. nr. van D...er bij de hand om eens serieus te gaan klappen met dat immer vriendelijke, maar verder onverstoorbaar madammeke en de vraag 1 miljoen te stellen, ware het niet dat naar Nederland bellen mij een klein fortuin kost (als er geen wifi is). Alleen al voor de CONNECTIEKOST, kun je er in Almaty een cappuccino alla Kazachstana van drinken met alles erop en eraan. Voor een gesprek betaal je je donkerblauw en voor een discussie, moet je een lening afsluiten, die NIET aftrekbaar is bij Vlaamse belastingdienst en veelal geweigerd wordt door uw bank, wegens, wij weten niet waar het plafond ligt. Maar ik wijk af.

Shymkent, dus. Onthoud die naam. En bruisen dat die stad doet. SPA rood is er niks tegen! Echt waar! Om verliefd op te worden. Trouwens niet alleen op de stad, maar ook op haar vrouwen. Jongens, toch. Dat loopt daar gewoon allemaal vrij rond! En boerka's kennen ze daar niet, nooit gezien, zelfs niet na er Magnum PI op de zaak gezet te hebben, nergensnie! Een split daarentegen des te meer. Maar de communicatie loopt mank en google translate liet me in de steek. Bruisen, dus. Alleen al de vele fonteinen geven de stad een ' jenesaisquoi '. En dan de vele monumenten, standbeelden en symbolen van de bevrijding. Dat gaf me een WAAAAUWgevoel, dat mijn mond ervan openviel, alsof mijnen dentiste (dochter van) eraan bezig was, aan mijn tanden dus.

Vrouwen en meisjes onder jullie: heb ik de vele shopping malls al vermeld? Ja, begin maar al te juichen, want de prijzen zijn er van die aard, DAT de kans op chronische shoppaholicisme onafwendbaar lijkt. Genezing? Sorry no cure. 

Voor de echte mannen onder ons: jazeker, ze hebben er Vodka, of course, c'est evident, natürlich, maar vergeet die maar. RICHT al uw pijlen op de Kazakse cognac. Keuze te over: 3 of 5 jaar gerijpt. Individueel te genieten, in groep of in mens clubs. Kies maar.

Even wachten. Zijn juist gestopt langs de weg bij een kraampje van vers fruit. Ik heb er kersen gekocht. Ja, KERSEN, zoals die van de Moncheri reclame. Ze bestaan ECHT. HIER, ik heb ze voor mij. Gelijk 1 kg gekocht. Puur natuur! Voor 1.350 tenge. Ik zei: ‘keep the change. Who cares!’

Nu even terug naar Shymkent. Gevaarlijk zeggen jullie? Komaan, het is ramadan, neej niet madam, maar madan, ge kent toch nog het verschil zeker, een misdaad begaan tijdens de ramadan, is een zonde, nog groter dan Bart de Wever onder tafel praten, als dat al eens lukt. Politie en militairen in het straatbeeld. Camera’s alom, meer dan in London (Engeland, yep). Ik heb zelfs een vrouwelijke militair gezien met lang haar in paardenstaart IN UNIFORM met een schattig SJAKOSKE. Echt waar! IK verzin dit echt niet. Ben al 4 uur sober trouwens. M’n vingers trillen noggeeneensnie.

En dan heb je de beruchte flitspalen, fel oranje gekleurd, hoe verzinnen ze het. Ik voelde mij gelijk thuis. Vlaanderens beste exportproduct. Vergeet die conference peren. Kleur op aanvraag. WIJ leveren ALLE kleuren, zelfs lila voor la Suisse. Wel zelf calibreren. Anders vitten de advocaten erop los, dat het niet meer schoon is voor te zien (of te horen). 

 Nu heb ik toch een ’huge’ probleem met mijnen zonnebril. De linker steun fladdert op en neer als een jojo, gedropt in vodka van 5 jaar oud (kost toch gene zak, die vodka, nie mijnen zonnebril, die is op sterkte). Het arme vijsje zit los en ik ben mijn precisieschroevendraaier kwijt.

Ik dus bij een optieker binnen gesprongen. Al van VER gebaard de opticienne, schoon kind, daar niet van, dat ze mij niet kan helpen. Aandringen helpt niet en teveel gebaren, kan als schunnig geïnterpreteerd worden. Een hopeloze zaak. Ik druip dus gedemotiveerd en emotioneel labiel terug naar buiten. Tweede poging in een shopping mall. Eerste verdiep, rechts. Een brillenstand. Recht op mijn doel af. Zit die man, een vrome islamiet, te bidden. Geërgerd heft hij zijn hoofd op om nee te schudden, nog voor ik kans kreeg mijn zaak te bepleiten. Diep in de put passeer ik een derde stand en wijs emotieloos en zonder de minste hoop met een door adrenaline verkrampe vinger naar die vermaledijde vijs. De vrouw, duidelijk een pro, zet haar blik op scherp en gebaard mij de bewuste bril te overhandigen.

Met militaire precisie analyseert ze het probleem en komt tot de meest voor de hand liggende conclusie: ze moet haar supertool inzetten: een flat screwdriver, zorgvuldig beschermd door een op maat gemaakt omhulsel. Met de grootste concentratie schroeft ze het omhulsel eraf, alsof de minst verkeerde beweging de boel laat ontploffen. Ik sla haar gade, met de grootst mogelijke bewondering voor zoveel kunde. Met chirurgische precisie vijst ze de oorzaak van alle ellende VAST en met vast, bedoel ik onlosmakelijk. Dan onderwerpt ze mijn bril aan een tweede inspectie, proeft de neussteunen op hun degelijkheid en bekijkt het voorwerp van haar zorgen aan een 360° introspectie. Met toenemende verbazing aanschouw ik het gebeuren. Tevreden over haar ingreep overhandigd zij me mijn bril met een zelfvoldaanheid, alleen maar te vergelijken met dat van een hartchirurg na een 6 uur durende operatie. Nu de lakmoesproef: le moment moment suprême: ik zet mijn bril op: hij past perfect. Ik maak tevreden het internationaal gebaar van ' wakosta? ' en zij antwoordt in dezelfde taal ’lamaarzitte’. Ik zet mijn breedte smile op en bedank haar in mijn beste Russisch: spasibo, dank u. Met een goed gevoel verlaat ik de mall. Kijk dit is Kazachstan ten voeten uit: soms zit het tegen, maar als het goed zit, zit het ook echt snor.

Dinsdag 29 mei.   Trein naar Turkestan

Ik zit nu in de trein naar Turkestan; Ja een nachttrein, toch wel lekker geslapen. En neen, ik zit niet in een ander land. Turkistan is gewoon een stad in het zuiden van dit verschrikkelijk mooi land. Raar? Neen hoor, zo ligt Absurdistan toch ook soms in Vlaanderen, soms in Brussel en af en toe in Straatsburg. Dat is pas raar! 

Maar laten we het eerst over iets anders hebben. Het verkeeragentschap, laten we het zo noemen, in Vlaanderen is dat Bruggen en Wegen, heeft een heel aparte manier van werken: als er gaten of putten in de weg zijn, dan worden ze eerst netjes uitgefreesd, zodat er overzichtelijke rechthoekige of vierkante holtes ontstaan en worden dan een week of een maand later, mogelijk afhankelijk van het budget, netjes opgevuld met afvalt. Ik hoor jullie al vragen: worden die putten dan niet afgebakend? Hoezo afgebakend? Het verkeer moet  toch nog door kunnen? Je hebt dus 2 mogelijkheden: je rijdt er los over, op eigen risico, met alle gevolgen van dien of je slalomt er omheen, met de hoop dat jouw voertuig de beruchte Elandtest glansvol doorstaan heeft. Voor beide opties is er een zekere rijvaardigheid vereist, die door de praktijk verwerft wordt.

En dan hebben we het nog niet over de spoorwegovergangen gehad. Die zijn er dus ook.  Alleen, in landelijke gebieden, en zo zijn er veel in Kazachstan zijn er geen slagbomen. Ik hoor jullie al vragen: er zal dan toch één of andere vorm van visueel (rood licht) of auditief (toeters en bellen) signaal zijn? Wablief? Excuse me? Pardon? Ché? Niegezien, ismenieopgevalle, wasdanawervooriet. Waarom ook? Iedereen heeft toch van kleins af aan geleerd: vooraleer over te steken, kijk je eerst naar links, dan naar rechts en als de spoorlijn vrij is steek je over. Dakantochnizomoeilijkzijn, ofwa?

Dat doet me denken aan een clausule in mijn levensverzekeringscontract, maar ik kan er niet opkomen welk. Maaktnieuit. Het Ave Maria hebben we ten slotte nie voor niks op de lagere school geleerd?

Ps. Foto uploaded mislukt.

Maandag 28 mei

Dus, we zitten lekker in de maandagmorgenfile en ik kan dan nog wat verder typen. We zijn op weg naar Tambaly op 190 km van Almaty. Dit is Unesco werelderfgoed omwille van de Petroglyfen, rotstekeningen van 3000 jaar oud.

Gisteren zijn we de 'remains' van de filmset van NOMAD gaan bezoeken.

Een Kazakse productie, die 14 miljoen $ gekost heeft, maar commercieel een grote flop werd. Het feit dat voor de hoofdrol Amerikaanse auteurs werden ingehuurd, die geen enkele Kazakse gezichtstrekken hebben, zal er ook wel mee te maken hebben.

Best leuk, die set.

Lunch was voorzien onder een eenvoudig, maar gezellig terrasje, naast de rivier.

Er was een bouillonsoepje voorzien met 2 stukken schapenvlees en vetringen, die vrolijk als eilandjes aan het oppervlak dreven. Daarna was er plov, het nationale gerecht, bestaande uit vettige rijst met spaarzaam wat groente en 2 stukken carbonadevlees (Kazakken zijn carnivoren). Dat laatste liet ik aan mij voorbijgaan, wegens een heerlijk alternatief: ik had met iemand uit onze groep afgesproken om een karper, vers uit de rivier te delen. Ik mocht hem gaan uitkiezen. Bij een houten aanlegsteiger, lag een stevige metalen kooi, waar een 5tal kanjers geërgerd zaten te spartelen. Verser KAN gewoonnie. Ik koos er de kleinste uit. 1,7 kg droog aan de haak. De prijs werd op 5.200 tenge afgesproken, zowat 13€. Een prikje dus. Omdat 1,7 kg, wat veel leek, hebben we nog 2 anderen aan tafel uitgenodigd. Dit zou een overheerlijke maaltijd worden, voortreffelijk, subliem, onovertroffen, het water kwam mij al in de mond.

Zat 26 mei

Zo, beloofd is beloofd. Voor de lunch zijn we naar een plekje geweest, waar een boom van 700 jaar oud staat. Sommige horizontale takken, zo dik als de kwadriceps van den Arnold I'll be back, moeten ondersteund worden door houten pijlers. Locals beweren dat den Djengis Kan, de enige echte, hem gezien moet hebben, alhoewel hij, de boom, een wilgenboom nog wel, er tijdens zijn prille jeugd er minder indrukwekkend moet hebben uitgezien.

En daarna de magmaformatie in het Kakutau gebergte. Ik zag, maar geloofde niet. Zijn wij nu door professor Barabas met zijn teleletijdmachine stiekem geteleporteerd naar Mars (de planeet, niet de bekende snack)?

Ik ben er opgeklommen. Het voelde echt aan! Foto's volgen, zodra ze geverifieerd zijn door de tegenhanger van de NASA.

MAAR daarna: de Zingende Duin. Wablief? Ja en neen, dit is niet de nieuwste titel van Suske en Wiske (had gekund). Het is een duinformatie van 150m hoog en meer dan drie kilometer lang. Waarom is de laatste Star Wars hier niet gefilmd. Je hebt er alles bij de hand en spaart een heleboel $$$ uit, wegens geen set moeten bouwen, niet wachten op mooi weer en een gunstige wisselkoers wegens de frappante devaluatie van de Tenge (neen, niet tanga, TENGE, de nationale munt, waar denken jullie toch steeds aan!) 2 jaar geleden. 

Maar goed. Wij staan daar dus gapend voor dienen duin en zien enkele locale avonturiers dit monster uit zand beklimmen. Ja, dan begint het bij mij te kriebelen en krijg ik jeuk in mijn tenen. Maar 150m hoog! Weet ge wel wadata is? Hoger dan de Spaceshuttle, als hij vertrekkensklaar staat. Hoger dan 1,5 keer de afstand 

die Lightning Bolt aflegt in het koninginnenummer, als h’m een goeie dag heeft. En dan op de nok 40cm spatie, met links en rechts een afgrond met een hellingshoek, waarbij zelfs spiderman hoogtevrees zou krijgen. Zo dus, wat denken jullie? Tuurlijk ben ik ervoor gegaan. Verstand op nul en hop die berg op.

’k heb een halve liter water opgeslurpt tijdens de klim, m’n hartslag opgevoerd, m’n adrenalineniveau bijgesteld en m’n voeten op otomatiek gezet. Ik wou, ik zou en ik ging die top halen en zo geschiedde. En dan de beloning:

een panorama om U tegen te zeggen. 360° rondom, the real thing. 

Maar nu terug naar beneden. Conny, onze gids, zei: er is een snelle manier om hier naar beneden te geraken: gewoon op uw edel zitvlak naar onder glijden. Gewoon doen. En plezier dat we hadden met ons drieën. Een beetje bij peddelen met m’n handen en ju. Beneden hebben we nog een haasje zien wegrennen tussen de struiken.

 Terwijl ik dit schrijf, zit ik in onze Patrol op ‘d’otostrade’. Wisten jullie dat ze hier bushaltes hebben, ik bedoel op ‘d’otostrade’. Jawel, met alles erop en eraan! Echt, op m’n erewoord.

Donderdag 24 mei 

8h ontbijt. Vertrek tegen 09.00H, dwz 09.10H Kazakse tijd, wat nog schappelijk is.

Na aankomst met onze 4x4’s, tegen 9:30H vertrek voor een wandeling naar Kolsai meren 1&2. 3 is er ook, maar niet doenbaar in een dag, tenzij je over XTC, Speed of Captagon beschikt (LSD wordt afgeraden wegens hallucinoge neveneffecten, die het evenwicht beinvloeden en DIE heb je hier ECHT wel nodig). En dan nog!

Wij dus vertrokken vanaf 1.880m hoogte voor een onvergetelijke trip, dat ons exact 7H40m later terug naar onze terreinwagens voert. Uitgerust met een lunchbox, veel water en in mijn geval een espresso in blik - kan je zo kopen bij een naftpomp, allez, de winkel die erbij hoort (mijn bompa heeft zich toch al in z'n graf omgedraaid) - zijn we met volle moed vertrokken. De Die Hards, waaronder ik mezelf nog reken, gingen voor de volledige afstand, de watjes voor een halve. Onze Nederlandse gidse, zij is intussen 69 jaar, ja je leest dit goed!, ging met de 1ste groep mee. All the way and back. Samenvatting in cijfers: Tot. afstand: 15,2 km, hoogte vertrek: 1.880m, max. hoogte: 2.280m, gemidd. snelheid: 3,9 km/h, max bereikte snelheid: 12,7km/h. 

Hoe ik dat allemaal heb bijgehouden? Met de GPS tracker geleend van onze driver en nee, ik zuig die data echt niet uit mijnen duim, want zou die na verloop van tijd maar half zo groot zijn en dat is nu echt geen zicht. Maar hoe was die wandeling nu? Wel, die is alleen te beschrijven in superlatieven: uitdagend, indrukwekkend mooi, super. Hij mag niet ontbreken op jullie To Do lijst. Het water is smeltwater van de gletsjers, berekoud, maar zo zuiver, dat SPA (en hier bedoel ik niet Van de Lanotte & co) er nog jaren jaloers op zal zijn. Waarom uitdagend? Temp. in de schaduw: 12°C, in de zon: 23°C. Klein bier echter als je weet dat het in de winter -50°C en in de zomer +50°C is.  Ja, ja, da's 100°C verschil. Smalle padjes van bij momenten 40 cm breed, langs afgronden, waar je zeker niet wilt vanaf donderen, ook niet na de miljoenste herhaling van de Kampioenen. 

Ik heb ook een kanjer van een boom gezien, op 2m hoogte afgeknapt en van binnen zo zwart geblakerd door de bliksem, dat er zeker 35.000 kV er doorheen gejaagd werd, de ultieme droom van een Amerikaanse beul in de death row van een Texaanse gevangenis in Dallas. Foto's volgen, van die boom.

Nog enkele weetjes: In de minibar van mijn hotel in Almaty zat een doosje condooms, correctie, zit erg nog steeds. (Durex, kan echt niets anders geweest zijn of het moet in Kazachstan een merk van kauwgom zijn). Wat hebben we vandaag dus geleerd: de Kazakken doen het ook bij voorkeur bij frigotemperaturen. 

Wat nog meer: als je warm water wil hebben in de badkamer, ga dan niet zomaar af op het rode bolletje. Probeer ook eens het blauwe bolletje. Soms staan ze gewoon verwisseld. Verbrand je niet, want het is alles of niks.

En dan nog dit: vaak zie je hier wagens met het stuur rechts, terwijl er hier toch ook rechts gereden wordt.

Professionele spookrijders? Dwarsliggende Oeiguren? Linkhandige Kazachen? Neen. Simpel toch. Deze auto's, meestal Japanners, konden heel goedkoop ingevoerd worden. Dat scheelt een serieuze slok op de borrel. Sommigen lieten ze ombouwen voor een slordige 1000€. En dan NOG konden ze eraan uit! Waarom ik in de onvoltooid verleden tijd spreek? Wel: mooie liedjes duren niet lang en daar is dus een eind aan gekomen.

Ander weetje: de Kazakse sigaretten zijn half zo dun als een potlood, echt petieterig. Reden zou zijn dat het doosje sigaretten minder uitsteekt in je broekzak. Dat, tenminste heeft een Kazak mij verteld. Raar¿! Kan iemand dat eens googlen (Internet is hier een zeldzaam verschijnsel; waar ik nu zit in Altyn Emel helemaal een ramp).

Mijn blog zal ik ten vroegste zondag 26 mei updaten.

Ondertussen zijn we zaterdagavond als ik dit schrijf. Mijn kaartje van 32G is bijna verzadigd; nog 23 min. over. Hoe dat komt? Ja, zeg, jullie weten toch dat Kazachstan het 9de grootste land ter wereld is en het grootste land überhaupt, volledig omgeven door land. DAAR moet toch wel iets te zien zijn!

Zondag 20 mei 2018

Hier zit ik dus in de vlieger op weg naar Almaty/Kazachstan met een pretentieloos, maar toch geapprecieerd glaasje Franse Shiraz, inclusief refill.

Ik hoor u al denken: wa gade daar nu doen?

Awel, da's simpel: Tom Waes vóór zijn. Hij gaat er hooguit in de 3de reeks van Reizen Waes naartoe en dan nog, zijn prioriteit is Afghanistan, niet dat hij er zo happig op is ( 't is ten slotte een bestemming, waar bier of andere spirituele drankjes uit den boze zijn, behalve rozenwater, dat ook bubbels heeft maar niet zondig is, maar daar zijt ge tenminste op uw gemak als je moet blazen achter het stuur, nie opblazen, da's weer iet anders).

Bovendien, ik wil het gezien hebben, vooraleer Trump & Co daar ook nog een embargo voor uitvaardigt (meestal van dinsdag tot vrijdag, maandag is officieel een twijfeldag, maar nie in 't weekend, want dan levert Ivanka 's holding (( den Donald heeft afstand gedaan van zijn bvba'kes, evenals zijn dochter uit zijn 1ste huwelijk, maar ik wijk af)), effe wachte, ze brengen me juist mijn cognac, ...ok, gelieve niet op de spelvouten te letten), een embargo dus, die symbolisch mag geïnterpreteerd worden, omdat Kazachstan zelf over olie beschikt en dus te vriend gehouden moet worden. Tenslotte is Saudi Arabië ook een op en top democratisch land, waar zelfs vrouwen ( je weet wel, die andere helft van de menselijke bevolking) mag auto rijden, zonder chaperonne. Dit maar om u te zeggen dat ik het negende grootste land ter wereld (Google er maar gerust op los) niet mag overslaan, omdat onbekend is onbemind.

Wat er te ontdekken valt is voorlopig nog (sorry ze brengen mij just m'n thee, ge wordt hier nie me rust gelate) een goed bewaard geheim, maar ik kan al een tipje van de sluier (een oosters exemplaar) lichten: moderne steden, weidse steppen en bergen van 7000 m (met de Mont Blanc, daar lachen ze gewoon mee).

In Frankfurt mbv mijn machine readable paspoort in no time door de controle geraakt en dan de bus op naar onze volgende vlieger. De bus was van het type "long distance”, waarbij ik m'n eigen afvroeg of er versnaperingen halfweg uitgedeeld werden. Ik zat langer in de bus, dan in de file voor de selfservice van de paspoortcontrole - sorry ze brengen me juist mijn glaasje (echt Boheems, nouja, glas) Spaanse Rochas wijn, echt een aanrader - waar waz ik (zorry, spelvoud). Eerlijk waar. Die voor mij, 3 X proberen en nie willen inzien dat het NIE gaat (als uwen pas nie machine readable is, dan kunt de daar nog tot Kerstmis staan, het zal nie GAAN. Ikke daarentegen: in no time erdoor ☆, dankoe gemeentebestuur Leopoldsburg.

Ondanks dat, toch noch moeten hossen om die bus te halen, na een obligatoire sanitaire stop, 59 min. is echt wel het absolute minimum om uwen Gate te halen, zonder dat uwen hartslag de kritische grens van 249 BPM overschrijdt. Maarja, wawilde, als ge nen transportband voorziet voor haastige transferpassagiers, die langer is dan Usain Bolt bereid is te lopen op de koninginnenummer, dan WEET ge gewoon, dat ge dienen bus alléén kunt halen, als ge op dienen band nog een snelheid tevoorschijn tovert van een elektrieken fiets, die door elke plichtbewuste flik, zonder pardon op den bon geslingerd wordt - sorry, maar m'n gekoeld appelsapke wordt warm - . Dienen bus heb ik WEL gehaald, al heeft het mij 2,5 jaar van m'n leven gekost.

Kazachstan 20 mei vervolg.

Maar nu even serieus. Al wachtend aan Gate 23, wil ik mijn leesbril uit den Kruidvat opzetten, is de linker oorsteun, ja hoe moet ik het anders noemen, los gekomen, gewoon separé van de bril. Ik zit dus voor alle duidelijkheid met 2 aparte onderdelen van de bewuste bril, die voor van dichtbij te kunnen lezen.

Nu, een geluk bij een ongeluk: ligt er een super nanovijsje en een rondel in mijn bril-etui. Probleem: hoe krijg IK, die leesbril terug ineen? Laten we het probleem eens van alle kanten bekijken. GEUBELS zou zeggen: laten we het probleem eens praktisch overdenken: als ik dat supernanovijsje terug op zijn natuurlijke positie wil sjiepoteren, heb ik mijn leesbril nodig (ik ben niet meer van de jongste). MAAR die kan ik juist niet - sorry, maar die Spaanse Rochas is echt wel lekker, ze brengen mij een refill, afgaande op mijn mimiek - opzetten, OMDAT die bril juist het te fixen voorwerp is, waar alles om draait!!! Ik neem nog een slokje, want ik ben er nog niet uit. Los van het fijt (soory, speelvout), dat ik het aangehaalde object niet zelf kan manipuleren: ik heb wel degelijk een mini-precisie schroevendraaier bij, jullie kennen mij toch wel: verwacht altijd het onverwachte, ik mag die NIET in mijn carry on handbagage meenemen, wegens NIET toegelaten, wegens TE scherp, waardoor TE gevaarlijk en zo dus op de lijst van ongewenste objecten in mijn (nouja, niet echt MIJN) passagiersvliegtuig. Ik HEB die dus in mijn hoofdbagage zitten. Daar ben ik tijdelijk VET mee! Ik heb dus volgende opties:

1) veel worteltjes eten om in bliksemtempo mijn zicht in recordtijd te verbeteren:¿argument afgevoerd, wegens onvoldoende worteltjes aan boord en alleen maar beschikbaar in business class, wegens enkel dáár a la carte.

2) een handige stewardess vragen om mijn bril in no time te fixen: gaat ook niet, sommige zijn blond en andere hebben het te druk om mij te bevoorraden (effe wachte, m'n Spaanse wijn is nog niet ob, sori, jeweetwel)

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team