Wat een feestweek! Zondag Tabaski en gisteren mijn verjaardag, perfecte afsluiter van mijn intussen 4 maanden durende vakantie ;-)
Zondagochtend, nadat ze de moskee hebben bezocht, komen onze dorpsgenoten terug naar huis om elk hun schaap te slachten. Aangezien dat allemaal op ongeveer hetzelfde tijdstip gebeurt, trek ik me even terug op mijn kamer. Het gehuil van de stervende schapen maakt me niet vrolijk Om 11 uur belt Lamine me om te zeggen dat ik mag komen, het schaap is dood en alles is opgekuist. Ik word voorgesteld aan de rest van de familie en doe mijn best om hun namen en gezichten te onthouden. Dat dat niet mijn sterkste kant is mocht hier nog maar eens blijken. Tot 3 keer toe heb ik dezelfde tante een hand gegeven... 'trop gentille' vinden ze dat hier De vrouwen koken, de mannen praten, de kinderen spelen en dansen, er worden gezelschapsspelletjes gespeeld... De eerste schotel wordt geserveerd rond de middag, schapenbout met sla, tomaten en gebakken aardappelen. Iedereen eet uit dezelfde schotel, speciaal voor mij is er bestek voorzien vandaag. Enkele uren later komt de tweede schotel, een stoofpotje met rijst en groenten. Opnieuw echt lekker! Na de tweede ronde gaat iedereen zich plots wassen en omkleden. Het echte feest moet blijkbaar nog beginnen... Vooral de meisjes en de vrouwen maken er een erezaak van er spik en span uit te zien vanavond. De kinderen dragen typische Senegalese kleedjes en plastieken schoentjes met glitters en hakjes. Veel langer dan vandaag zullen die niet meegaan hier, maar dat hoeft ook niet. Als ze klaar zijn gaan ze van huis tot huis om zich te laten zien. Ze krijgen dan een cent, een snoepje of een schep rijst. Ook ik krijg de opdracht om me te gaan douchen en nadien krijg ik van Marieme een feestjurk te leen. Dat ik roze sandalen aanheb en het kleed paars is stoort hen niet, les goûts et les couleurs on ne discute pas Na de laatste schotel en het dessert wordt de muziek luider gezet en wordt er gedanst. Er loopt nu constant volk binnen en buiten, wie wie is weet ik al lang niet meer. Maar het is gezellig en ik geniet ervan naar de Afrikaanse vrouwen te kijken die dansen alsof hun leven ervan afhangt. Rond 11 uur ga ik naar huis, moe maar voldaan en met de lieve woorden van Lamine's moeder dat ik haar vanaf nu maar Mama Africa moet noemen
Maandag is een feestdag hier en er beweegt niet veel. Iedereen bekomt van het feest, de winkels zijn gesloten, er wordt niet gewerkt. Hier dus ook een dagje platte rust.
Woensdag ga ik met Lut naar Dakar om mijn visum in orde te brengen. We gaan voor de low budget/avontuurlijke manier. We nemen een taxi local, dat is eigenlijk gewoon wat wij liften noemen, maar dan tegen betaling. Je kan dus een stuk met iemand meerijden die dezelfde kant op moet (en aangezien er hier maar 1 echte straat is kan je in principe met iedereen mee). Tot aan het busstation in Mbour kost ons dat 200 franc of 30 eurocent. Daar gaan we op zoek naar een bus die richting Dakar rijdt. Het busstation kan je vergelijken met de Rooseveltplaats, maar dan zonder uurregelingen of perrons, en zonder vuilbakken . Het is er verschrikkelijk vuil en voor mij een totale chaos, maar gelukkig weet Lut hoe het hier werkt en na een half uurtje en wat ellebogenwerk zitten we in een minibusje. De rit verloopt vlot en anderhalf uur later arriveren we aan het busstation in Dakar. Dit is pas nieuw en heel netjes. Het ligt nog een stukje buiten het centrum dus we nemen nog een taxi tot aan het politiebureau waar ik mijn visum moet ophalen. We moeten niet lang wachten, en ook eens ik in het juiste bureau binnen ben gaat het snel : "Vous n'avez pas les bons papiers". Welke papieren ik dan wel nodig heb of wat ik precies moet doen wordt me niet verteld. Gelukkig kennen Wim en Veerle hier de juiste man op de juiste plaats en een half uurtje later zit ik bij de commissaris die me heel vriendelijk en beleefd uitlegt wat ik allemaal moet doen. Hij geeft me zijn telefoonnummer en zegt me dat als ik de volgende keer terugkom ik rechtstreeks naar hem moet bellen. We citytrippen nog wat, wandelen door het centrum van Dakar, eten iets in de lokale Mc Donalds en wat me vooral opvalt in deze stad zijn de enorme contrasten. De kloof tussen "arm" en "rijk" is hier gigantisch groot en duidelijk merkbaar. Straatkinderen lopen te bedelen tussen nette heren in pak, chique Mercedes garages verkopen dure auto's terwijl mensen met paard en kar voorbij de etalage rijden. Het herinnert me aan wat ik enkele jaren geleden in Tanger zag, maar dan nog extremer... Voor de terugrit vinden we snel een grote bus die "tout de suite" vertrekt. Dat "tout de suite" hier niet hetzelfde betekent als in Europa had ik uiteraard wel verwacht, maar als we na een klein uurtje wachten te horen krijgen dat het nog zo'n 3 uur zou duren voor we vertrekken besluiten we toch maar een andere oplossing te zoeken. We vinden snel een vrij comfortabele auto en anderhalf uur later zijn we terug in Mbour. Een ervaring rijker, maar dus nog steeds illegaal...
Donderdag is er in de voormiddag de startvergadering van de school en word ik voorgesteld aan mijn nieuwe collega's. Ik word warm verwelkomd en bezongen voor mijn verjaardag Nadien nemen Wim en Veerle me mee naar Obama Beach, een poepchique hotel in Saly, het Saint Tropez van Senegal. Mama en papa hebben hen gevraagd me eens goed in de watten te laten leggen. Dus er volgt een heerlijke lunch met champagne, een massage en zalig relaxt middagje op een strandbedje. 's Avonds eten we met z'n allen langoustines op de BBQ en ik bedenk me dat het levend grillen van die beestjes eigenlijk veel erger is dan het slachten van een schaap... Er zijn intussen 4 gasten in de B&B en ook Lamine en Gérard zijn cadeautjes komen brengen, dus de tafel zit vol en ik geniet van mijn verjaardagsdinertje Dank u mama en papa voor de sponsoring, en dank u Wim en Veerle voor de organisatie. Ik vond het zalig!
Vrijdagochtend ga ik op school helpen met het verdelen van het schoolmateriaal. Ik kijk met grote ogen toe hoe dat hier verloopt! Er zijn van een sponsor uit Frankrijk 40 bananendozen toegekomen met schriften, balpennen, boekentassen,... en de leerkrachten zijn in hun nopjes. Het grootste verschil met België is wellicht dat er hier gekeken wordt naar wat er beschikbaar is en dat leerkrachten het daarmee moeten stellen, terwijl wij in België elk een lange lijst mogen maken met materiaal dat dan aangekocht wordt. Materiaal dat bij ons al lang in de vuilbak zou zijn verdwenen wordt hier met veel enthousiasme mee naar de klas genomen. Wanneer alle leerkrachten een soort sorteerbakje krijgen voor op hun bureau dat ze zelf, Ikea-gewijs, nog in elkaar moeten vijzen staan ze met grote ogen te kijken. Ze begrijpen aanvankelijk niet dat heel dat bakje in zo'n platte doos kan zitten. Als ervaringsdeskundige geef ik hen het goede voorbeeld en ze gaan aan de slag. Na de middag installeer ik me naast het zwembad en houd een lange siësta. Drie dagen na mekaar vroeg opgestaan, ik begin het al te voelen! Vanavond eet ik couscous met kip en bij "de familie" en daarna ga ik genieten van mijn laatste weekend vakantie. Maandag vlieg ik erin, en ik heb er zin in!
