Waar je ook kijkt : schapen, schapen, schapen... . Op straat om ze te verkopen, voor de deuren van mensen om te laten zien hoe groot hun offer is, in kofferbakken, op achterbanken, en op de daken van auto's om ze te transporteren... Verder : straatverkopers met slagersmessen en barbecues, vrouwen bij de kleermaker, meisjes die op straat mekaars haar invlechten. Senegal maakt zich op voor Tabaski (het offerfeest). Locals zijn wanhopig op zoek naar geld om een schaap te kopen, de timing is slecht want door het regenseizoen én de angst voor ebola zijn er zo goed als geen toeristen in het land. Ook omwille van Tabaski werd de start van het schooljaar met een week uitgesteld. Nog een extra weekje vakantie dus voor mij. Olé
Maandag na de vergadering de school bezocht. Na meer dan 3 maanden vakantie, ramen en deuren die niet echt goed sluiten, veel stof en regen zal de poetsploeg de handen meer dan vol hebben! We inventariseren de banken die de schrijnwerker nog moet herstellen, of op die maner beginnen we toch. Na een halve klas besluiten we de werkwijze om te keren en die banken te selecteren die NIET hersteld moeten worden, dat is veel minder werk. De nieuwe klassen voor de dove leerlingen zijn nog lang niet af. De ruwbouw staat er en er is bezet, het plaatsen van de ramen en deuren plus schilderwerken zullen nu allemaal op 1 week gebeuren. Ik ben benieuwd...
Dinsdag breng ik samen met Martine een bezoekje aan La Pouponnière, het plaatselijke weeshuis. Hier verblijven vooral heel jonge kinderen waarvan de moeder stierf tijdens of kort na de bevalling en waarvan de vader onbekend of ook overleden is. Alle kinderen staan onder toezicht van een jeugdrechter die zoekt naar (vaak verre) familie die voor het kind kan zorgen. Slechts heel uitzonderlijk blijven kinderen hier langer dan 2 jaar, de meeste zijn dus tussen 0 en 2 . Ze zijn opgedeeld per leeftijd, de eerste drie groepen (0-6 maanden, 6-12 maanden en 12-18 maanden) tellen elk ongeveer 25 bedjes. De zalen zijn warm en vergeven van de vliegen, maar ik troost me met de gedachte dat baby's die gewoon in het dorp worden geboren dat ook moeten doorstaan. Het materiaal is oud en versleten, maar proper. De kinderen zien er verzorgd uit en krijgen goed te eten. In elke ruimte zitten een 5-tal meisjes die de kinderen verzorgen, maar er wordt geen affectie getoond. Geen knuffel, geen kus, zelfs amper een glimlach. Nu vind ik ook dat nogal een algemene tendens hier, volwassenen zijn naar mijn gevoel altijd erg hard voor kinderen. Ik heb hier ook nog geen enkele ouder met zijn kind zien spelen of knuffelen... Tot de leeftijd van 1 jaar komen de weesjes enkel uit bed om gewassen, gevoed of verschoond te worden. De kinderen vanaf 1 jaar worden soms in het midden van hun zaal op een mat gezet, maar ook met hen wordt nooit naar buiten gegaan. En dat is toch wel een groot verschil met de baby's die in het dorp opgroeien. Nog voor ze goed en wel bekomen zijn van hun geboorte worden ze met doeken op hun moeders rug gebonden en gaan ze mee op weg. De groep kinderen vanaf 1,5 jaar zit wel buiten. Hier zo'n 20 kinderen met 4 verzorgsters, maar niemand die hen echt aandacht geeft of even met hen speelt. Martine en ik zetten ons tussen al deze schattigaardjes en worden omsingeld door uitgestoken armpjes, iedereen wil gepakt worden. Abdou Rama, de allerschattigste van de bende, wint de strijd en nestelt zich als eerste op mijn schoot. Maar er kunnen met gemak 2 en met wat minder gemak zelfs 3 kinderen op 1 schoot! Zo is er een constante circulatie, alleen Abdou Rama blijft zitten en wiegt zichzelf zachtjes in slaap. Misschien wel de eerste en enige keer dat hij op iemands schoot in slaap valt... Als we vertrekken leg ik hem in de armen van zijn verzorgster die zegt hem naar bed te brengen. Ik probeer me even voor te stellen hoe de levens van al deze onschuldige wezentjes verder zullen verlopen... Moge ze in een liefdevolle familie terecht komen, Inshallah!
Woensdag heb ik afgesproken met Anne, een boeddhistische française die zich bezig houdt met etherische oliën, thai chi en aquabiken. En het is dat laatste dat ik graag eens wilde proberen Voor de geïnteresseerden, ask mister Google. Het is leuk en je zweet er niet van (en dat is hier zéér uitzonderlijk). Dit wordt mijn wekelijkse sportmomentje Tijdens mijn dagelijkse strandwandeling passeer ik de worstelclub die elke avond traint op het strand. De mannen zien er ongelofelijk gevaarlijk uit, dus ik ben heel lief en lach de hele tijd De helft van hen is 'champion de l'Afrique', waarvoor ik hen stuk voor stuk uitvoerig feliciteer! Ik blijf even kijken want het is wel leuk om te zien, maar ik wil niet dat zich op een of andere manier geviseerd gaan voelen dus na 10 minuutjes wandel ik verder. Tot de zon onder gaat, want voor het donker wil ik thuis zijn
Donderdagochtend vertrek ik samen met Gérard naar La Somonne. Gérard is een 19-jarige student die ik hier vorige keer al ontmoette. Zijn beide ouders zijn gestorven toen hij 9 jaar jong was en sindsdien woont hij in bij familie hier in het dorp. Hij heeft zelf ook nog vakantie en vindt het leuk om me mee op sleeptouw te nemen. Ik apprecieer zijn gezelschap en zijn grapjes. La Somonne is een prachtige lagune waar meestal veel toeristen zijn, maar nu dus niet. Ik geniet van het mooie uitzicht, het bootje varen, het getsjilp van de vele vogels, de frisse zeebries en de rust. "La vie tranquille" went snel...
Vandaag een rustig dagje aan het zwembad met m'n boek en enkele telefoontjes met vriendinnen. Het is toch fijn om af en toe bekende stemmen te horen en gezichten te zien, om honderduit te kunnen bijbabbelen en te voelen dat er - ondanks de afstand - niets verandert. Ik heb dan ook de beste vrienden van de wereld ;-))
Morgen naar Mbour om inkopen te doen voor Tabaski en zondag schapen slachten! Ik ben uitgenodigd door de familie van Gérard en zijn neef Lamine. Het feit dat ik pas wil komen nadat het arme beestje dood is en het bloed is opgekuist vinden ze wat raar maar wel grappig. Zolang ik maar mee eet en feest is het allemaal prima Aan alle moslimvrienden in België : een fijn offerfeest gewenst dit weekend, het verslag van "mijn" offerfeest volgt volgende week
Na een weekje Senegal ben ik helemaal geïnstalleerd en klaar voor een eerste verslagje...
De heenreis sla ik over om ze zo snel mogelijk te vergeten. Buiten "wachten" valt daar eigenlijk ook niet veel over te vertellen. Eén ding misschien, voor de vlucht van Casablanca naar Dakar had ik me voorbereid op twee zwetende Afrikanen naast mij, maar het was zo mogelijk nog erger. Mijn blijdschap omwille van de plaats die ik ongevraagd en onverwacht kreeg aan de nooduitgang verdween als sneeuw voor de zon toen ik zag dat ik me tussen twee (blanke) mannen van samen ongeveer 300 kg moest persen. De ene had veel te veel aftershave aan, de andere veel te weinig. De stinkerd aan mijn linkerkant sliep al voor we opstegen en zakte telkens scheef, naar mijn kant natuurlijk. Een paar venijnige stompen konden hem niet wekken dus zag ik geen andere optie dan mijn tafeltje open te klappen om met mijn hoofd daarop toch een beetje te kunnen slapen. De aftershave man vroeg zich luidop af hoe lang het geleden moest zijn dat het volume van zijn buik zo'n houding nog toeliet...
Zo kwam ik dus, ongeveer 3 uur later dan voorzien, aan in Dakar. Vooraleer het luchthavengebouw binnen te mogen werd iedereen zijn koorts gemeten. Ebola maakt hier geen schijn van kans ;-) Na de nodige stempels, foto's en vingerafdrukken hoopte ik zonder probleem mijn visum voor 6 maanden te krijgen. De (toen nog) vriendelijke ambtenaar vertelde me dat je wel een visum voor 6 maanden kan aanvragen én betalen, maar dat hij dat niet in de luchthaven kon afleveren en dat ik naar een politiekantoor in het centrum van Dakar moest daarvoor. Het was intussen 4 uur 's ochtends dus over 5 uren zou het kantoor al opengaan en zouden ze me waarschijnlijk wel kunnen verder helpen. Mijn eerste Franse colère... Uiteindelijk mocht ik vertrekken als ik beloofde zo snel mogelijk alles in orde te maken, want nu verblijf ik dus officieel illegaal in het land. Beloofd!!
Gelukkig stond Latte nog steeds op me te wachten en na een uurtje goed doorrijden arriveerden we bij Wim en Veerle. Nog geen half uur later lag ik in wat voor de komende 5 maanden mijn bed zal zijn. Ik was intussen, op enkele korte dutjes na, meer dan 24 uur wakker. Dat samen met de slapeloze nachten de week voor vertrek zorgde ervoor dat ik een gat in de dag sliep. De rest van de dag bracht ik binnen de muren van de B&B door. Eten, drinken, uitpakken, wennen aan de temperatuur en vooral de luchtvochtigheid, muggen afslaan,... en 's avonds samen met Veerle iets gaan eten in een plaatselijk restaurantje. Scampi met frieten en een lekker sausje voor amper 5 euro. Hier mogen ze mij nog verwachten.
De volgende dagen : naar de supermarkt in Saly om mijn frigo te vullen en wat voorraad in te slaan, terrassen met Veerle en Lut (een fantastische jongedame die hier ook in de buurt woont), naar een verjaardagsfeestje, een avondwandeling in de brousse, kijken naar de zonsondergang op het strand, naar de markt in Mbour, supporteren tijdens de finale van het plaatselijk voetbaltoernooi, mensen (her)ontmoeten, luieren aan het zwembad, lezen onder de parasol, skypen met het thuisfront, lekker eten, maar vooral me ongelofelijk in de watten laten leggen door Wim en Veerle. Wat ben ik hier met mijn gat in de boter gevallen! Teranga Belge heeft zijn naam niet gestolen, ik voel mij hier meer dan welkom en al helemaal thuis...
Morgen voor het eerst naar school. Ik ben benieuwd om te zien hoe de nieuwe klaslokalen eruit zien en wie mijn collega's zullen zijn. Keep you posted :)
