Kreeg gisterenavond nog een antwoord van Aussie Tours dat wat hen betreft, alles in orde is met de boeking. Ze gingen de lokale agent opbellen die dan moest het hotel contacteren. Ondertussen weten we dat er geen enkel probleem is. Het hotel had de naam verkeerd gespeld en daarom was het niet terug te vinden in het boekingssysteem. We moeten niets opleggen voor de kamer dus al bij al hebben we profijt gedaan met de ‘verdwenen’ boeking.

Na een goede nachtrust zijn we deze morgen richting Richmond gereden waar we van het Infokantoor, de nodige kaarten en uitleg kregen over wandeltochten in het Abel Tasman National Park. De Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman wordt beschouwd als de Europeaan die voor het eerst Nieuw-Zeeland  ‘ontdekte’ toen hij op 13 december 1642 als eerste het Zuidereiland in zicht kreeg. Het nationale park dat naar hem wordt genoemd, is het kleinste van Nieuw-Zeeland. Tot dit park behoren alle eilanden en riffen die tot een afstand van 2,5 km in zee liggen. Het grenst in het noorden aan Golden Bay en in het zuiden tot aan de Sandy Bay. Het Pikikiruna-gebergte met Mount Evans (1134 m) en Murray’s Peak (1101 m) als hoogste toppen, vormen de westgrens. Het park wordt gedomineerd door dichtbegroeide bossen zandstranden, azuurblauwe zeeën, kloven, watervallen  en grotten. Ook veel soorten (zee-)vogels leven er. Er gaan geen wegen door het park. Wij besluiten om een wandeling te maken in Marahau tot aan Appletree Bay. Het is een hele mooie wandeling van 1,30 u. (enkel) doorheen het bos. We horen onbekende vogels en krekels; helemaal stil is het er nooit. De wandeling brengt ons langs een overwegend goed begaanbaar pad; hier en daar wat kleine hindernissen en het blijft uitkijken waar je je voeten zet. Nu en dan is er tussen de bomen en struiken een uitkijkpunt waar we prachtige strandjes te zien krijgen. We komen veel andere wandelaars tegen en iedereen zegt elkaar vriendelijk goeiedag. Dat is iets wat ons enorm opvalt in NZ: de mensen zijn hier supervriendelijk en erg hulpvaardig. Onze wandeling eindigt op een mooi strand. De wind is ondertussen fel opgestoken en we zien veel grijze wolken. Op zee zijn mensen aan het kanoën, een aangeprijsde activiteit; anderen wagen een duik in het water. Lijkt me niet zo warm, vooral als je uit zee komt. We vinden een mooi plekje en eten onze lunch. Na wat genieten van het schitterende uitzicht, starten we onze wandeling terug. Vanaf een bepaalde plaats beslist JP om over het strand terug te stappen en ik ga verder langs het wandelpad. Bijna gelijktijdig komen we na 1.15 u. aan de vertrekbrug. Het doet heel raar om de plek terug te zien die ’s morgens onder water stond en nu bijna ‘droog’ staat door de getijden. In de buurt van de startplaats ontdekken we nog een winkeltje met heel mooi houtsnijwerk zowel binnen als buiten in de tuin, juweeltjes, houten muziekinstrumenten,… prachtig om te zien.

Tijdens onze terugtocht met de auto, begint het te regenen. We brengen nog een kort bezoekje aan Kaiteriteri, heel toeristisch met ook een mooi strand. Veel kinderen zwemmen en spelen in het water terwijl het toch wel serieus aan het regenen is. We zijn gaan eten in Smugglers, een heel gezellige pub/café in zeeroversstijl in Tahunanui – Nelson (zie www.smugglerspub.co.nz). Behalve voor het erg lekkere eten, is Smugglers zeker een bezoekje waard voor de mooie en originele inrichting.

Ondertussen is het opgehouden met regenen en hopen we van morgen een droge dag te krijgen. Wellicht blijven we in Nelson en directe omgeving maar dat lezen jullie morgen dan wel. J

08-01-2012, 09:53 geschreven door Kath  

Vroege vogels als we zijn, waren we om iets na 08.00 u. al aan de ferry. Een vriendelijke bediende vroeg of we die van 08.25 u. wilden nemen i.p.v. twee uur later. Mooi meegenomen voor ons want nu was iedereen al aan boord en konden wij onmiddellijk onze bagage afgeven en inchecken.

De vaart duurde iets langer dan 3 uur maar dit valt echt wel mee als je naar de prachtige natuur van de baaien kijkt. Iets na 12.00 u. arriveerden we in Picton. We werden opgewacht door iemand van Nationwide rental cars en zodra onze bagage van de band rolde, konden we onze ‘nieuwe’ wagen afhalen. Deze keer is het een Lancer, automatic met cruise-controle. Van Picton naar Nelson kan je langs de autostrade of langs de Queen Charlotte Drive rijden. Wij hebben de laatste genomen omdat die je langs heel mooie baaien en plaatsjes brengt. De eerste 20 à 30 km is het opnieuw ‘draaien’ geblazen en moet je je echt concentreren op de weg maar eens dat stuk voorbij, zijn de landschappen of baai-uitzichten om ter mooist. Na een kleine tussenstop voor een lekker ijsje met het Nieuw-Zeelandse Tip Top-ijs, rijden we verder richting Nelson. In het Infokantoor ga ik een kaart van Nelson halen en duidt de onthaalbediende de weg naar ons hotel aan. Eerst nog wat boodschappen gedaan in de Countdown en dan nog een tiental minuutjes rijden voor we er zijn. We zitten in het plaatsje Monaco en zo ziet het er ook wel uit; zelfs het hotel – Grand Mercure Monaco Apartments – valt niet uit de toon. Bij het inchecken, bleek dat onze boeking niet was geregistreerd. De receptioniste wilde toch al eens bellen naar Aussie Tours maar ik wees haar op het tijdsverschil. Er was geen enkele standaardkamer meer vrij en daarom zitten we nu in een cottage. Qua inrichting niet echt onze stijl, maar wel heel ruim met een aparte slaapkamer en maar liefst twee TV’s. We hebben onze kredietkaart moeten tonen omdat het hotel toch iets moet in handen hebben en ze gingen zeker verder proberen om Aussie Tours te bereiken. Ik heb ondertussen zelf al een mailtje gestuurd naar onze contactpersoon Joke.

Na het uitladen van de bagage en wat op afstand genieten van een trouwfeest met een groep Maori’s die zingen en dansen op het hotelterrein, trekken we richting restaurants. Er zijn er hier heel wat op niet al te grote oppervlakte. Na een kleine zoektocht besluiten we naar La Gourmandise te gaan; inderdaad een Frans restaurant. Het wordt uitgebaat sinds een jaar door een jong Frans koppeltje. Tijdens een gesprekje met de jonge uitbaatster vernemen we dat zomers in NZ toch ook niet alles zijn en het westen van het Zuidereiland gemiddeld 350 regendagen telt. Gelukkig reizen we van hier naar daar en ontsnappen we misschien aan al te veel regen. JP is nog wat gaan wandelen om foto’s te nemen van de onmiddellijke omgeving. Het is droog en grijs. Voor de volgende twee dagen voorspellen ze meer zon.

Deze manier van reizen lijkt misschien wel vermoeiend, maar op zich valt het wel mee. Je weet dat je niet alles moet en kunt uitpakken als je max. 3 nachten ergens blijft. Het is dus een beetje puzzelen met alles maar je leert het wel. Het is ook telkens een verrassing van waar je terechtkomt. Tot nu toe vielen alle accommodaties goed mee; de ene al wat meer dan de andere. Hetgeen we nu hebben, steekt daar wel bovenuit maar we weten ook niet goed waarom we nu ineens zo’n chique hotel hebben en anders heel gewone maar goede hotels. Maar je hoort ons niet klagen hoor!!!

07-01-2012, 00:00 geschreven door Kath  

Rond 09.40 u. zijn we met een stralende zon vertrokken richting Wellington. Het valt heel goed mee op de weg en opnieuw zien we schitterende landschappen; het ene al mooier dan het andere. We kregen opnieuw af te rekenen met erg kronkelende wegen als we door de bergen rijden. Tegen 14.00 u. kwamen we aan in ons hotel. Het is goed gelegen en we kunnen met een bus voor een dagprijs van 6 NZD naar Wellington City. Na ons te installeren, trekken we richting centrum met de bus. Eerst naar het Informatiecentrum waar we nuttige tips krijgen. We lopen de straten met de meeste restaurantjes af maar niets wekt onze interesse. Iets verder vinden we dan toch een heel leuk restaurant met toffe sfeer, mooie maar kitscherige inrichting en goede muziek. Het eten was erg lekker. Na een nu en dan onderbroken nachtrust door andere hotelgasten, zijn we deze morgen opnieuw met de bus naar het centrum gegaan. Onze eerste activiteit was het Te Papa museum. Een echte aanrader en nog gratis daarbij. Het museum telt 6 verdiepingen en heeft verschillende afdelingen gaande van fauna en flora in NZ, het ontstaan van aardbevingen, tot de geschiedenis van de Maori’s van vroeger en nu,… Er zit heel veel originaliteit in de voorstelling van alles en het is interessant voor jong en oud. Je kan er via filmpjes zien hoe een oorlogskano wordt gemaakt, hoe de Green Stone (jade) wordt bewerkt en de betekenis ervan voor de Maori’s, je kan de studie door verschillende wetenschappers van een reuze octopus die in NZ werd opgevist, bekijken op film en de octopus zelf die op sterk water wordt bewaard, er hangen skeletten van de blauwvinwalvis,… het is ongelofelijk hoeveel er te zien en te beleven valt!

Na ons museumbezoek zijn we met de ‘cable car’ naar de botanische tuin geweest. De tuin is in thema’s ingericht en bij de belangrijkste planten en bomen staat de nodige uitleg. Alhoewel we een retourticket hadden, zijn we stuk voor stuk afgedaald langsheen de mooie tuinen. Bijna beneden, troffen we een kerkhof aan. Bij de belangrijkste mensen was opnieuw de nodige uitleg voorhanden. Een 3700 graven zijn opgebroken geweest omdat er een straat moest komen. De overblijfselen zijn in een massagraf iets verderop begraven. Ook onze tweede activiteit voor vandaag was een grote meevaller.

Nadien zijn we wat gaan wandelen, ondertussen zoekend naar enkele restaurantjes waarvan we een voucher hadden. Met wat pech trouwens, want twee ervan waren gesloten en het andere beviel ons niet zo erg. Uiteindelijk zijn we in een heel toffe zaak terechtgekomen waar het wemelde van de tv-toestellen met verschillende sportzenders op de schermen (zoals in de meeste, is ons opgevallen).

Wellington is een drukke stad met veel winkels, kleine zijstraatjes, veel moderne gebouwen en hier en daar een iets ouder, en is ons wel bevallen.

Hiermee eindigt onze laatste dag op het Noordereiland. Morgen vertrekken we rond 08.00 u. om onze auto naar het depot van Nationwide rental cars te brengen. Zij voeren ons dan naar de ferry waar we een uur voor vertrek moeten zijn en dan varen we over om 10.25 u. naar het Zuidereiland. Eerst een andere wagen ophalen en dan zijn we klaar voor het vervolg van onze reis.

06-01-2012, 07:24 geschreven door Kath  

Gisterenmiddag zijn we rond 12.00 u. aangekomen in Napier. Het was een mooie rit maar de eerste helft toch opnieuw langs erg kronkelige wegen. Maar het was droog en dat vergemakkelijkt het rijden toch wat. We hebben een ruime studio met zelfs een minikeukentje en microgolfoven. Aangezien we in de meeste hotels enkel logies hebben, gaan we zelf naar New World (soort Carrefour) en met ons kasticket krijgen we een voucher waarmee we dan goedkoper kunnen tanken ter plaatse. We ontbijten op ons gemak en het is een stuk goedkoper dan hier te gaan ontbijten + minder vet en copieus. Van de eigenaar kregen we de tip om tot Havelock Nord te rijden en dan naar Te Mata Peaks (399 m) te stappen. Het uitzicht daarboven over de kust tot aan de vulkaan van Tongariro National Parks is adembenemend. Jammer dat het op dat ogenblik nogal grijs was. Daarna zijn we wat gaan wandelen in Hastings maar er was heel veel toe omdat 3 januari hier blijkbaar een officiële vakantiedag is. ’s Avonds zijn we naar de haven gereden en daar lekker gegeten in een van de mooie art deco havengebouwen.

Vandaag was Napier aan de beurt. Napier werd volledig verwoest na een aardbeving op 3 februari 1931. Er kwamen 258 mensen om op een bevolking van 30.000. Bij de heropbouw van de stad werden veel huizen en gebouwen in art-deco-architectuur gebouwd. Er staan echte pareltjes tussen, zoals het A & B Building, het huis van de National Tobacco Company.  Vooraleer een art-deco-wandeling te maken, zijn we naar Bluff Hill gestapt waar we een uitzicht hadden over de kust en de haven. Nadien zijn we in een heel mooie buurt gaan wandelen en geraakten zo aan een bowlingclub waar een vriendelijke, gastvrije meneer ons binnenliet in de club en wat over de geschiedenis ervan vertelde. We zijn naar een Irish Pub gaan lunchen met een Kilkenny voor JP en daarna een mooie wandeling gedaan langs de art-deco huizen en verder gestapt langs het kiezelstrand. Omdat we toch wel eens een kiwi (vogel) wilden zien, zijn we naar het National Aquarium of New Zealand geweest en ja hoor, we hebben er een gezien. De vogel zit in een verduisterde omgeving om het nachteffect na te bootsen. Behalve de kiwi konden we ook tal van vissen, haaien, schildpadden, twee baby krokodillen,… bekijken. Een heel boeiende activiteit was het. We hebben ook onze eerste parkeerboete opgelopen: 12 NZD maar 2 NZD vermindering als we binnen de vijf dagen betaalden. Gelukkig was het kantoor niet al te ver en zijn we het meteen gaan betalen. We parkeerden waar geen parkeermeters waren en gingen er van uit dat het gratis was. Er stond blijkbaar een bordje dat we max. 2 uur mochten parkeren. Goed maar dat ze niet gezien hebben dat we er al van deze morgen stonden…

Nog een uitstapje naar de haven met een bezoekje aan het National Tobacco Company-gebouw en daarna richting hotel. Terwijl ik mijn verslag maak, is JP op ons terras aan het babbelen met Belgen die hier logeren en morgen ook richting Wellington vertrekken. Ik denk dat het Oost-Vlamingen zijn zo te horen maar zelf heb ik er nog niet mee gesproken. Veel Belgen hebben we hier nog niet gezien; wel enkele Nederlanders.
Het zonnetje schijnt volop en we hopen van het te kunnen meenemen.

04-01-2012, 09:41 geschreven door Kath  

Het duimen heeft geholpen: rond de middag kregen we een min of meer blauwe lucht en een stralende zon.

We zijn deze morgen naar Whakarewarewa (of kortweg Whaka; de volledige naam is ‘Te Whakarewarewatanga O Te Ope Taua A Wahiao’) gegaan, een thermisch Maori-dorp met onder andere een ontmoetingshuis, kookpoelen, thermische baden en een begraafplaats. Er leven zo’n vijftigtal Maori’s van dezelfde stam. We hadden een heel boeiende gids die eveneens daar woont. Ze nam ons mee langs de modderpoelen die jammergenoeg overdekt waren met water door de vele regen, de kookpoelen waar de mensen hun in aluminiumfolie verpakte eetwaren (Hangi) geothermisch laten stomen in een ‘stoomput’. Iets verderop zagen we de stoombaden. Daarin wordt iedere dag vanaf 17.00 u. gebaad door de dorpsbewoners. De hitte en stoom komen zo uit de bodem. We hadden een heel mooi beeld van de Pohutu en de ‘Prince of Wales’ Feathers’, twee geisers die minimaal 1 keer per uur losbarsten. Pohutu is de meest bekende en grootste geiser in NZ. Hij kan 10 tot 40 meter bereiken. De ‘Prince of Wales’ Feathers’ is de meest actieve geiser.

Op de begraafplaats, waar de doden boven de grond worden begraven omwille van de te hete ondergrond, zagen we een gedenkmonument van Maggie Papakura, een van de bekendste Whaka-gidsen. Ze ligt begraven in Oxfordshire. Iets verder konden we ook een houtbewerker aan het werk zien. Zonder een geschreven woord, wordt een verhaal verteld via het houtsnijwerk. De Maori maken fantastische kunst(voorwerpen) en maar goed dat die kennis van generatie op generatie wordt doorgegeven. Rond 11.15 u. konden we genieten van een Kapahaka, een show van zang en dans met o.a. de Haka (oorlogsdans), de Poi dans, het Waiata a Ringa-lied met dans met bijhorende instrumenten,... allemaal heel verrijkend en fantastisch om mee te maken.

Na dit heel bijzonder bezoek zijn we verder gereden naar Waimangu, een hydrothermale en vulkanische omgeving. De ongerepte natuur is enorm mooi. Op 10 juni 1886 barstte de Tarawera een lijn van kraters uit. Het hele planten- en dierenleven werd vernield. De Tarawera is een onrustig slapende vulkaan die in de laatste 18.000 jaar vijf keer uitbarstte. We konden via een uitgestippelde wandelroute de verschillende kraters bekijken. Overal staan bordjes met de nodige uitleg maar heel gemakkelijk voor ons, kregen we aan de ingang een plannetje met info in het Nederlands. Het laatste stuk van het wandelpad was afgesloten wegens de overvloedige regen van de laatste dagen. Gelukkig rijden er bussen zodat we met een ervan toch aan het prachtige Rotomahane-meer konden geraken.

Deze twee attracties zijn zeker de moeite waard geweest!

We hebben echt geluk gehad met het weer want toen we in de ‘Indian Star’ zaten te eten, was er opeens een wolkbreuk en plensde de regen volop. Na een heerlijke maaltijd hebben we toch droog ons hotel bereikt.

Morgen vertrekken we naar Napier, zo’n 209 km hiervandaan.

02-01-2012, 08:11 geschreven door Kath