Toen we gisteren het gordijn op onze kamer in Wanaka opendeden, merkten we dat de bergtoppen besneeuwd lagen. Een raar zicht zo midden in de zomer!

Na een lekker ontbijt rijden we naar Queenstown, deze keer niet zo’n lange weg. We maken een kleine omweg om de in 1888 door goudzoekers gebouwde Kawarau Suspension Bridge te zien. Vanop deze brug werd voor de allereerste keer aan bungyjumping gedaan. Er is een modern complex rond gebouwd met veel glazen wanden zodat we volop kunnen genieten van de durf van verschillende mensen.

Even verder houden we halt in Arrowtown, een vroegere nederzetting van goudgravers. In de hoofdstraat staan fraaie huizen uit de 19-de eeuw, souvenir- en andere winkeltjes en eetgelegenheden. We zien ook de restanten van een Chinese nederzetting uit de goudzoekerstijd. Veel Chinese goudzoekers en handelaars vooral uit de provincie Guangzhou waren er rond 1866 actief. Ze werden vaak gediscrimineerd en woonden daarom op enige afstand van de Europese kolonisten. Op een informatiebord staat dat Nieuw-Zeeland in 2002 officieel excuses heeft aangeboden aan China voor deze discriminatie.

Je kan 'les volgen' om naar goud te zoeken; er zijn nog steeds minuscule gouddeeltjes te vinden in de rivier.

We rijden verder na een tankbeurt en stoppen in Frankston om een stekkeradapter te kopen want degene die we van Aussie Tours kregen, heeft het begeven en anders kunnen we de laptop niet meer opladen. We vinden gemakkelijk ons motel en krijgen een mooie studio met kitchenette.

Tijdens een bezoekje aan het Infocentrum hebben we al snel door dat Queenstown leeft van de activiteiten in de lucht en op het water. De winkelstraten bestaan grotendeels uit sportkledijwinkels, juweliers en souvenirshops. 

Vanmorgen zien we een stralende zon maar de bergwind is heel guur en koud. Toch besluiten we een minicruise te maken op het prachtige Wakatipumeer. Het meer met zijn z-vorm heeft schitterend blauw water, is 84 km lang en bijna 5 km breed. Het is op een na het grootste meer van het Zuidereiland. De gletsjervallei is gevuld met smelt- en regenwater en is 377 m op zijn diepst. Wegens te weinig deelnemers kunnen we pas om 12.30 u. afvaren i.p.v. 10.30 u. Het wordt een leuk boottochtje met schitterend zicht op Queenstown vanaf het water en aan de andere kant, de onbewoonde bergen met hier een daar een besneeuwde bergtop. Na de minicruise gaan we lunchen in een Ierse pub en dan ga ik met de Gondola en JP te voet naar Bob’s Peak (460 m). Boven heb je schitterende vergezichten over de stad, het Wakatipumeer en de scherpgekamde Remarkables. Voor JP wordt het een mooie maar pittige klim. Behalve genieten van de vergezichten kan je op Bob’s Peak ook bungy-jumpen, parachutespringen, skelteren op een bochtig circuit (The Luge) van 800 m of mountainbiken. Terug beneden gaan we naar een begraafplaats van voor 1900 waar de teksten op de stenen ons iets vertellen over de geschiedenis van Queenstown. Na de middag is de wind wat gaan liggen en nu is het nog volop zon aan een bijna wolkenloze hemel. We reizen dan verder naar Te Anau vanwaar we naar Milford Sound willen gaan. Daarvoor moet het weer wel goed zijn en dat voorspellen ze niet in die omgeving voor morgen. Gelukkig blijven we drie nachten in Te Anau en zal het hopelijk een van die dagen kunnen.

16-01-2012, 08:20 geschreven door Kath  

14-01-2012, 09:50 geschreven door Kath  

Op weg van Greymouth naar Fox Glacier stoppen we in Hokitika want zoals de moteleigenares ons had gezegd, is dit de laatste plaats waar je grootwarenhuizen vindt. We zitten dan op 22 km van Greymouth en 159 km van Fox Glacier. En ik thuis maar klagen dat ik naar Asse of Anderlecht (10 km) moet voor mijn boodschappen in een grote Colruyt te kunnen doen. J

Hokitika blijkt een aangenaam plaatsje te zijn dat langsheen de Westkust ligt. We vinden een atelier van glasblazers die bezig zijn met glas te blazen. Alles wat ze produceren, wordt verkocht. Er staan heel mooie zaken; o.a. een damspel maar in de plaats van damschijven, zijn het glazen pinguïns… prachtig gemaakt maar helaas mochten we geen foto’s nemen. Gelukkig kan JP nog zijn hart ophalen aan de zee die met serieuze golven, toch wat mooie plaatjes oplevert. Ook de jade (groensteen) is hier volop aanwezig in de shops. Volgens een Maori-legende werd de Polynesische zeevaarder Ngahue op een van zijn expedities belaagd door het groene watermonster Poutini. Toen Ngahue de top van de Aorangi (Mount Cook) in zicht kreeg, zeilde hij naar de kust en voer de Arahua-rivier op. In die rivier werd Poutini gedood door verwoestende stroomversnellingen en veranderde langzaam in steen. Nhague hakte er kleine stukjes van af en nam die mee naar zijn thuisland Hawaiki. De eerste Maori die zich in Aotearoa (NZ) vestigden, ondernamen gevaarlijke expedities naar de westkust van het Zuidereiland om groensteen te vinden. Ze gebruikten het om wapens, gereedschap en sieraden van te maken.

We rijden verder langs de Highway 6. Het parcours is hetzelfde als bij onze vorige tussenreizen: hier en daar kilometers kronkelende weg met nu en dan een brug waar je maar vanuit één richting tegelijk kunt rijden. Het staat wel altijd duidelijk aangegeven met een rode en witte pijl en op de weg zelf staan: ‘give way’ als je voorrang moet geven aan de andere kant. We zien de bordjes van de andere grote gletsjer ‘Franz Josef’ en stoppen om wat foto’s te nemen. De gletsjers Franz Josef en Fox Glacier zijn de topattracties van Westland National Park. Ze omvatten samen een gebied van meer dan 4000 hectare ijs en rotsen. Beide gletsjers zijn bereikbaar via een weg en wandelpaden, maar ook per skivliegtuig of helicopter. We vinden heel gemakkelijk ons motel in Fox Glacier en krijgen een moderne en recente studio met minikeukentje en gelukkig hebben we hier wel een goede internetverbinding. Er is zelfs een klein terrasje met buitentafel en twee stoelen. Het is erg warm en zwoel buiten. Ik zorg eerst voor de was en het drogen ervan en we ordenen allebei onze valies. Tegen de avond wandelen we naar het piepkleine centrum waar we snel een leuk restaurant vinden. Ondertussen is het beginnen gieten en ook vannacht regende het hard. Deze morgen was het over en konden we zelfs buiten ontbijten maar een uur nadien, opnieuw bakken regen. We zijn de hele morgen op onze kamer gebleven want we konden zelfs de bergen met de Fox Glacier-gletsjer niet meer zien van de regenwolken. Tegen 12.30 u. was het iets beter en zijn we een paar km van ons motel naar het Matheson Lake gereden. Na een lekkere lunch hebben we de wandeling rond het Mathesonmeer gemaakt; een kleine twee uur stappen doorheen het bos met mooie planten en bomen die enkel aan de Westkust te vinden zijn. JP is nog wat gaan wandelen maar ondertussen heeft het hier weeral gegoten. Westland, ook wel ‘Wetland’ genoemd, staat bekend om zijn grijze, laaghangende bewolking en vele regendagen. Als het gevolg daarvan heeft het park een unieke fauna en flora. Behalve een overaanbod van touroperators die helicoptervluchten en gletsjerwandelingen aanbieden, accommodaties en restaurants vind je weinig anders in Fox Glacier.

Morgen rijden we naar Wanaka, een rustig stadje dat enkel in de winter overspoeld wordt door skiërs en snowboarders van over de hele wereld. Gelukkig voor ons is het nu zomer… (alhoewel?)

12-01-2012, 06:00 geschreven door Kath  

Het weer is zonnig als we Monaco-Nelson verlaten. We rijden via Highway 6 richting Punakaiki. De wegen zijn goed met hier en daar veel bochten en zelfs nu en dan een eenvaksbaan als we door de heuvels rijden. We merken meteen dat we gearriveerd zijn want hoewel we weinig tegenliggers zagen onderweg, staat hier toch wat volk. Via een goed verzorgd wandelpad met langs alle kanten weelderige begroeiingen komen we bij de Pancake Rocks, een bizarre rotsformatie die er uit ziet als lagen pannenkoeken. Ze zijn de hoofdattractie van het Paparoa National Park (opgericht in 1987). Het eeuwenlange spel van wind en golven gaf het zachte afzettingsgesteente bizarre vormen. Bij vloed en zware deining spuit er wit schuim uit diverse ‘blowholes’ maar dat fenomeen hebben we helaas gemist.

Na dit prachtig stukje natuur rijden we verder naar Greymouth. Dit is een klein plaatsje en volgens ons, enkel goed als korte overnachtingsstop want er is weinig te beleven. We installeren ons in het motel en rijden dan terug naar het centrum. Het valt ons op dat de benzine (Regular 91) hier minimum 6 dollarcent per liter duurder is dan alles wat we al gezien hebben. Na een wandeling in het kleine centrum en een bezoekje aan enkele Green Stone-shops, gaan we eten in een tof restaurant. JP is naar het strand om nog wat foto’s te nemen en ik doe een poging om de blog te uploaden want de internetverbinding laat te wensen over op onze kamer. Morgen rijden we naar Fox Glacier waar er heel wat meer te zien en te beleven valt.

10-01-2012, 07:37 geschreven door Kath  

Vandaag hadden we heel mooi weer: niet continue zon maar wel een aangename temperatuur. Heb voor het eerst een zomerkleedje kunnen aantrekken! We zijn naar Nelson gereden en hebben enkele mooie parken/tuinen bezocht. De eerste stop is heel dicht bij ons hotel, in Stoke: het Broadgreen Historic House. Het huis is gebouwd in 1855 en er woonde een Victoriaanse familie in. Het park rondom het huis bestaat uit een erg mooie rozentuin - Samuels Rose Garden - en immense bomen.

In Nelson vinden we al snel een goede (gratis) parkeerplaats en stappen dan via het Infokantoor voor een plannetje. We gaan door enkele winkelstraten en houden nu en dan halte bij originele dingen. We wandelen verder langs mooie huizen met verzorgde tuinen. De agapanthus groeit hier overal weelderig en natuurlijk ook de Pohutukawa, een boom met speciale rode bloemen. We zagen hem ook op het Noordereiland. De Kiwi’s noemen het ‘Christmas Tree’ omdat hij rond Kerstmis volop bloeit.

Even verder komen we aan de Melrose-tuin. Er staat een prachtig huis midden het park dat als café/restaurant dienstdoet. De vroegere eigenaars hebben het als historisch pand aan Nelson geschonken. Het huis is op zijn Victoriaans ingericht. Het is gekend voor zijn High Tea-party’s waar je zelfs voor moet reserveren. Op zondag halen ze hun beste Chinees porselein uit. Ondanks het prachtige interieur vallen de prijzen heel goed mee en we besluiten om er te lunchen. Een goede beslissing blijkt achteraf! We nemen zelfs nog een tea for two. Met hernieuwde kracht wandelen we verder naar Queens’ garden; een schitterende tuin met vijvertjes, brugjes en niet al te druk. JP had gelezen dat we vanaf daar naar het middelpunt van NZ konden. Op een bordje staat dat het nog 50 meter stappen is, maar oh wee, het blijkt een serieuze klim te zijn van 20 minuten. Het zicht boven maakt de uitputtende klim wel goed. We blijven wat genieten en dalen dan terug af.

Nog een paar zolen halen bij de schoenmaker voor JP want in zijn ene sandaal is de binnenzool aan de hiel bijna weggesleten. Vandaar naar de auto, nog een stop bij New World in Stoke en dan terug naar het hotel. Morgen rijden we naar Punakaiki, naar de Pancake Rocks en dan door naar Greymouth, zo’n 316 km hiervandaan, waar we slechts 1 keer overnachten.

De weersverwachtingen zijn allesbehalve goed voor die streek maar we maken er het beste van.

09-01-2012, 10:51 geschreven door Kath  

Kreeg gisterenavond nog een antwoord van Aussie Tours dat wat hen betreft, alles in orde is met de boeking. Ze gingen de lokale agent opbellen die dan moest het hotel contacteren. Ondertussen weten we dat er geen enkel probleem is. Het hotel had de naam verkeerd gespeld en daarom was het niet terug te vinden in het boekingssysteem. We moeten niets opleggen voor de kamer dus al bij al hebben we profijt gedaan met de ‘verdwenen’ boeking.

Na een goede nachtrust zijn we deze morgen richting Richmond gereden waar we van het Infokantoor, de nodige kaarten en uitleg kregen over wandeltochten in het Abel Tasman National Park. De Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman wordt beschouwd als de Europeaan die voor het eerst Nieuw-Zeeland  ‘ontdekte’ toen hij op 13 december 1642 als eerste het Zuidereiland in zicht kreeg. Het nationale park dat naar hem wordt genoemd, is het kleinste van Nieuw-Zeeland. Tot dit park behoren alle eilanden en riffen die tot een afstand van 2,5 km in zee liggen. Het grenst in het noorden aan Golden Bay en in het zuiden tot aan de Sandy Bay. Het Pikikiruna-gebergte met Mount Evans (1134 m) en Murray’s Peak (1101 m) als hoogste toppen, vormen de westgrens. Het park wordt gedomineerd door dichtbegroeide bossen zandstranden, azuurblauwe zeeën, kloven, watervallen  en grotten. Ook veel soorten (zee-)vogels leven er. Er gaan geen wegen door het park. Wij besluiten om een wandeling te maken in Marahau tot aan Appletree Bay. Het is een hele mooie wandeling van 1,30 u. (enkel) doorheen het bos. We horen onbekende vogels en krekels; helemaal stil is het er nooit. De wandeling brengt ons langs een overwegend goed begaanbaar pad; hier en daar wat kleine hindernissen en het blijft uitkijken waar je je voeten zet. Nu en dan is er tussen de bomen en struiken een uitkijkpunt waar we prachtige strandjes te zien krijgen. We komen veel andere wandelaars tegen en iedereen zegt elkaar vriendelijk goeiedag. Dat is iets wat ons enorm opvalt in NZ: de mensen zijn hier supervriendelijk en erg hulpvaardig. Onze wandeling eindigt op een mooi strand. De wind is ondertussen fel opgestoken en we zien veel grijze wolken. Op zee zijn mensen aan het kanoën, een aangeprijsde activiteit; anderen wagen een duik in het water. Lijkt me niet zo warm, vooral als je uit zee komt. We vinden een mooi plekje en eten onze lunch. Na wat genieten van het schitterende uitzicht, starten we onze wandeling terug. Vanaf een bepaalde plaats beslist JP om over het strand terug te stappen en ik ga verder langs het wandelpad. Bijna gelijktijdig komen we na 1.15 u. aan de vertrekbrug. Het doet heel raar om de plek terug te zien die ’s morgens onder water stond en nu bijna ‘droog’ staat door de getijden. In de buurt van de startplaats ontdekken we nog een winkeltje met heel mooi houtsnijwerk zowel binnen als buiten in de tuin, juweeltjes, houten muziekinstrumenten,… prachtig om te zien.

Tijdens onze terugtocht met de auto, begint het te regenen. We brengen nog een kort bezoekje aan Kaiteriteri, heel toeristisch met ook een mooi strand. Veel kinderen zwemmen en spelen in het water terwijl het toch wel serieus aan het regenen is. We zijn gaan eten in Smugglers, een heel gezellige pub/café in zeeroversstijl in Tahunanui – Nelson (zie www.smugglerspub.co.nz). Behalve voor het erg lekkere eten, is Smugglers zeker een bezoekje waard voor de mooie en originele inrichting.

Ondertussen is het opgehouden met regenen en hopen we van morgen een droge dag te krijgen. Wellicht blijven we in Nelson en directe omgeving maar dat lezen jullie morgen dan wel. J

08-01-2012, 09:53 geschreven door Kath  

Vroege vogels als we zijn, waren we om iets na 08.00 u. al aan de ferry. Een vriendelijke bediende vroeg of we die van 08.25 u. wilden nemen i.p.v. twee uur later. Mooi meegenomen voor ons want nu was iedereen al aan boord en konden wij onmiddellijk onze bagage afgeven en inchecken.

De vaart duurde iets langer dan 3 uur maar dit valt echt wel mee als je naar de prachtige natuur van de baaien kijkt. Iets na 12.00 u. arriveerden we in Picton. We werden opgewacht door iemand van Nationwide rental cars en zodra onze bagage van de band rolde, konden we onze ‘nieuwe’ wagen afhalen. Deze keer is het een Lancer, automatic met cruise-controle. Van Picton naar Nelson kan je langs de autostrade of langs de Queen Charlotte Drive rijden. Wij hebben de laatste genomen omdat die je langs heel mooie baaien en plaatsjes brengt. De eerste 20 à 30 km is het opnieuw ‘draaien’ geblazen en moet je je echt concentreren op de weg maar eens dat stuk voorbij, zijn de landschappen of baai-uitzichten om ter mooist. Na een kleine tussenstop voor een lekker ijsje met het Nieuw-Zeelandse Tip Top-ijs, rijden we verder richting Nelson. In het Infokantoor ga ik een kaart van Nelson halen en duidt de onthaalbediende de weg naar ons hotel aan. Eerst nog wat boodschappen gedaan in de Countdown en dan nog een tiental minuutjes rijden voor we er zijn. We zitten in het plaatsje Monaco en zo ziet het er ook wel uit; zelfs het hotel – Grand Mercure Monaco Apartments – valt niet uit de toon. Bij het inchecken, bleek dat onze boeking niet was geregistreerd. De receptioniste wilde toch al eens bellen naar Aussie Tours maar ik wees haar op het tijdsverschil. Er was geen enkele standaardkamer meer vrij en daarom zitten we nu in een cottage. Qua inrichting niet echt onze stijl, maar wel heel ruim met een aparte slaapkamer en maar liefst twee TV’s. We hebben onze kredietkaart moeten tonen omdat het hotel toch iets moet in handen hebben en ze gingen zeker verder proberen om Aussie Tours te bereiken. Ik heb ondertussen zelf al een mailtje gestuurd naar onze contactpersoon Joke.

Na het uitladen van de bagage en wat op afstand genieten van een trouwfeest met een groep Maori’s die zingen en dansen op het hotelterrein, trekken we richting restaurants. Er zijn er hier heel wat op niet al te grote oppervlakte. Na een kleine zoektocht besluiten we naar La Gourmandise te gaan; inderdaad een Frans restaurant. Het wordt uitgebaat sinds een jaar door een jong Frans koppeltje. Tijdens een gesprekje met de jonge uitbaatster vernemen we dat zomers in NZ toch ook niet alles zijn en het westen van het Zuidereiland gemiddeld 350 regendagen telt. Gelukkig reizen we van hier naar daar en ontsnappen we misschien aan al te veel regen. JP is nog wat gaan wandelen om foto’s te nemen van de onmiddellijke omgeving. Het is droog en grijs. Voor de volgende twee dagen voorspellen ze meer zon.

Deze manier van reizen lijkt misschien wel vermoeiend, maar op zich valt het wel mee. Je weet dat je niet alles moet en kunt uitpakken als je max. 3 nachten ergens blijft. Het is dus een beetje puzzelen met alles maar je leert het wel. Het is ook telkens een verrassing van waar je terechtkomt. Tot nu toe vielen alle accommodaties goed mee; de ene al wat meer dan de andere. Hetgeen we nu hebben, steekt daar wel bovenuit maar we weten ook niet goed waarom we nu ineens zo’n chique hotel hebben en anders heel gewone maar goede hotels. Maar je hoort ons niet klagen hoor!!!

07-01-2012, 00:00 geschreven door Kath  

Rond 09.40 u. zijn we met een stralende zon vertrokken richting Wellington. Het valt heel goed mee op de weg en opnieuw zien we schitterende landschappen; het ene al mooier dan het andere. We kregen opnieuw af te rekenen met erg kronkelende wegen als we door de bergen rijden. Tegen 14.00 u. kwamen we aan in ons hotel. Het is goed gelegen en we kunnen met een bus voor een dagprijs van 6 NZD naar Wellington City. Na ons te installeren, trekken we richting centrum met de bus. Eerst naar het Informatiecentrum waar we nuttige tips krijgen. We lopen de straten met de meeste restaurantjes af maar niets wekt onze interesse. Iets verder vinden we dan toch een heel leuk restaurant met toffe sfeer, mooie maar kitscherige inrichting en goede muziek. Het eten was erg lekker. Na een nu en dan onderbroken nachtrust door andere hotelgasten, zijn we deze morgen opnieuw met de bus naar het centrum gegaan. Onze eerste activiteit was het Te Papa museum. Een echte aanrader en nog gratis daarbij. Het museum telt 6 verdiepingen en heeft verschillende afdelingen gaande van fauna en flora in NZ, het ontstaan van aardbevingen, tot de geschiedenis van de Maori’s van vroeger en nu,… Er zit heel veel originaliteit in de voorstelling van alles en het is interessant voor jong en oud. Je kan er via filmpjes zien hoe een oorlogskano wordt gemaakt, hoe de Green Stone (jade) wordt bewerkt en de betekenis ervan voor de Maori’s, je kan de studie door verschillende wetenschappers van een reuze octopus die in NZ werd opgevist, bekijken op film en de octopus zelf die op sterk water wordt bewaard, er hangen skeletten van de blauwvinwalvis,… het is ongelofelijk hoeveel er te zien en te beleven valt!

Na ons museumbezoek zijn we met de ‘cable car’ naar de botanische tuin geweest. De tuin is in thema’s ingericht en bij de belangrijkste planten en bomen staat de nodige uitleg. Alhoewel we een retourticket hadden, zijn we stuk voor stuk afgedaald langsheen de mooie tuinen. Bijna beneden, troffen we een kerkhof aan. Bij de belangrijkste mensen was opnieuw de nodige uitleg voorhanden. Een 3700 graven zijn opgebroken geweest omdat er een straat moest komen. De overblijfselen zijn in een massagraf iets verderop begraven. Ook onze tweede activiteit voor vandaag was een grote meevaller.

Nadien zijn we wat gaan wandelen, ondertussen zoekend naar enkele restaurantjes waarvan we een voucher hadden. Met wat pech trouwens, want twee ervan waren gesloten en het andere beviel ons niet zo erg. Uiteindelijk zijn we in een heel toffe zaak terechtgekomen waar het wemelde van de tv-toestellen met verschillende sportzenders op de schermen (zoals in de meeste, is ons opgevallen).

Wellington is een drukke stad met veel winkels, kleine zijstraatjes, veel moderne gebouwen en hier en daar een iets ouder, en is ons wel bevallen.

Hiermee eindigt onze laatste dag op het Noordereiland. Morgen vertrekken we rond 08.00 u. om onze auto naar het depot van Nationwide rental cars te brengen. Zij voeren ons dan naar de ferry waar we een uur voor vertrek moeten zijn en dan varen we over om 10.25 u. naar het Zuidereiland. Eerst een andere wagen ophalen en dan zijn we klaar voor het vervolg van onze reis.

06-01-2012, 07:24 geschreven door Kath  

Gisterenmiddag zijn we rond 12.00 u. aangekomen in Napier. Het was een mooie rit maar de eerste helft toch opnieuw langs erg kronkelige wegen. Maar het was droog en dat vergemakkelijkt het rijden toch wat. We hebben een ruime studio met zelfs een minikeukentje en microgolfoven. Aangezien we in de meeste hotels enkel logies hebben, gaan we zelf naar New World (soort Carrefour) en met ons kasticket krijgen we een voucher waarmee we dan goedkoper kunnen tanken ter plaatse. We ontbijten op ons gemak en het is een stuk goedkoper dan hier te gaan ontbijten + minder vet en copieus. Van de eigenaar kregen we de tip om tot Havelock Nord te rijden en dan naar Te Mata Peaks (399 m) te stappen. Het uitzicht daarboven over de kust tot aan de vulkaan van Tongariro National Parks is adembenemend. Jammer dat het op dat ogenblik nogal grijs was. Daarna zijn we wat gaan wandelen in Hastings maar er was heel veel toe omdat 3 januari hier blijkbaar een officiële vakantiedag is. ’s Avonds zijn we naar de haven gereden en daar lekker gegeten in een van de mooie art deco havengebouwen.

Vandaag was Napier aan de beurt. Napier werd volledig verwoest na een aardbeving op 3 februari 1931. Er kwamen 258 mensen om op een bevolking van 30.000. Bij de heropbouw van de stad werden veel huizen en gebouwen in art-deco-architectuur gebouwd. Er staan echte pareltjes tussen, zoals het A & B Building, het huis van de National Tobacco Company.  Vooraleer een art-deco-wandeling te maken, zijn we naar Bluff Hill gestapt waar we een uitzicht hadden over de kust en de haven. Nadien zijn we in een heel mooie buurt gaan wandelen en geraakten zo aan een bowlingclub waar een vriendelijke, gastvrije meneer ons binnenliet in de club en wat over de geschiedenis ervan vertelde. We zijn naar een Irish Pub gaan lunchen met een Kilkenny voor JP en daarna een mooie wandeling gedaan langs de art-deco huizen en verder gestapt langs het kiezelstrand. Omdat we toch wel eens een kiwi (vogel) wilden zien, zijn we naar het National Aquarium of New Zealand geweest en ja hoor, we hebben er een gezien. De vogel zit in een verduisterde omgeving om het nachteffect na te bootsen. Behalve de kiwi konden we ook tal van vissen, haaien, schildpadden, twee baby krokodillen,… bekijken. Een heel boeiende activiteit was het. We hebben ook onze eerste parkeerboete opgelopen: 12 NZD maar 2 NZD vermindering als we binnen de vijf dagen betaalden. Gelukkig was het kantoor niet al te ver en zijn we het meteen gaan betalen. We parkeerden waar geen parkeermeters waren en gingen er van uit dat het gratis was. Er stond blijkbaar een bordje dat we max. 2 uur mochten parkeren. Goed maar dat ze niet gezien hebben dat we er al van deze morgen stonden…

Nog een uitstapje naar de haven met een bezoekje aan het National Tobacco Company-gebouw en daarna richting hotel. Terwijl ik mijn verslag maak, is JP op ons terras aan het babbelen met Belgen die hier logeren en morgen ook richting Wellington vertrekken. Ik denk dat het Oost-Vlamingen zijn zo te horen maar zelf heb ik er nog niet mee gesproken. Veel Belgen hebben we hier nog niet gezien; wel enkele Nederlanders.
Het zonnetje schijnt volop en we hopen van het te kunnen meenemen.

04-01-2012, 09:41 geschreven door Kath  

Het duimen heeft geholpen: rond de middag kregen we een min of meer blauwe lucht en een stralende zon.

We zijn deze morgen naar Whakarewarewa (of kortweg Whaka; de volledige naam is ‘Te Whakarewarewatanga O Te Ope Taua A Wahiao’) gegaan, een thermisch Maori-dorp met onder andere een ontmoetingshuis, kookpoelen, thermische baden en een begraafplaats. Er leven zo’n vijftigtal Maori’s van dezelfde stam. We hadden een heel boeiende gids die eveneens daar woont. Ze nam ons mee langs de modderpoelen die jammergenoeg overdekt waren met water door de vele regen, de kookpoelen waar de mensen hun in aluminiumfolie verpakte eetwaren (Hangi) geothermisch laten stomen in een ‘stoomput’. Iets verderop zagen we de stoombaden. Daarin wordt iedere dag vanaf 17.00 u. gebaad door de dorpsbewoners. De hitte en stoom komen zo uit de bodem. We hadden een heel mooi beeld van de Pohutu en de ‘Prince of Wales’ Feathers’, twee geisers die minimaal 1 keer per uur losbarsten. Pohutu is de meest bekende en grootste geiser in NZ. Hij kan 10 tot 40 meter bereiken. De ‘Prince of Wales’ Feathers’ is de meest actieve geiser.

Op de begraafplaats, waar de doden boven de grond worden begraven omwille van de te hete ondergrond, zagen we een gedenkmonument van Maggie Papakura, een van de bekendste Whaka-gidsen. Ze ligt begraven in Oxfordshire. Iets verder konden we ook een houtbewerker aan het werk zien. Zonder een geschreven woord, wordt een verhaal verteld via het houtsnijwerk. De Maori maken fantastische kunst(voorwerpen) en maar goed dat die kennis van generatie op generatie wordt doorgegeven. Rond 11.15 u. konden we genieten van een Kapahaka, een show van zang en dans met o.a. de Haka (oorlogsdans), de Poi dans, het Waiata a Ringa-lied met dans met bijhorende instrumenten,... allemaal heel verrijkend en fantastisch om mee te maken.

Na dit heel bijzonder bezoek zijn we verder gereden naar Waimangu, een hydrothermale en vulkanische omgeving. De ongerepte natuur is enorm mooi. Op 10 juni 1886 barstte de Tarawera een lijn van kraters uit. Het hele planten- en dierenleven werd vernield. De Tarawera is een onrustig slapende vulkaan die in de laatste 18.000 jaar vijf keer uitbarstte. We konden via een uitgestippelde wandelroute de verschillende kraters bekijken. Overal staan bordjes met de nodige uitleg maar heel gemakkelijk voor ons, kregen we aan de ingang een plannetje met info in het Nederlands. Het laatste stuk van het wandelpad was afgesloten wegens de overvloedige regen van de laatste dagen. Gelukkig rijden er bussen zodat we met een ervan toch aan het prachtige Rotomahane-meer konden geraken.

Deze twee attracties zijn zeker de moeite waard geweest!

We hebben echt geluk gehad met het weer want toen we in de ‘Indian Star’ zaten te eten, was er opeens een wolkbreuk en plensde de regen volop. Na een heerlijke maaltijd hebben we toch droog ons hotel bereikt.

Morgen vertrekken we naar Napier, zo’n 209 km hiervandaan.

02-01-2012, 08:11 geschreven door Kath  

Allereerst voor jullie allemaal: een welgemeend HAPPY 2012!!! (twenty twelve, zoals ze hier zeggen J).

Na een goede nachtrust - bij mij iets na 12.00 AM en JP wat vroeger - zijn we omwille van de onophoudelijke regen naar het Rotorua Museum gegaan i.p.v. een buitenactiviteit te doen. Onze uitstap naar Waimangu en Whakarewarewa stellen we uit tot morgen en we duimen dus voor droog weer.

Rotorua is een stad die in de krater van een vulkaan is gebouwd. Hier en daar komt stoom uit putjes langs de wegen. Als je aan het water voelt, is het warm.  Het Rotorua Museum is gehuisvest in een gebouw met een romantisch verleden. Het is namelijk het ‘Bath House’-gebouw dat in 1908 zijn deuren opende en gemaakt was volgens Europees model van SPA’s. Het was ook de eerste grote investering vanwege de regering in het toerisme. Het museum is omringd door de regeringstuinen die in 1890 gecreëerd werden door Camille Malfroy. Behalve het badhuis waarvan je nog de constructie van pijpleidingen, reservoirs voor de hete geneeskrachtige modder en enkele baden kunt bekijken, herbergt het museum enkele wondermooie galerijen. Vooraleer aan de tour te beginnen, hebben we een film van een 20-tal minuten bekeken over de grote verhalen van Rotorua. De geschiedenis van het Badhuis werd op een interessante manier verfilmd en we waanden ons 100 jaar terug in de tijd.

In een van de gangen staat prachtig marmeren beeldhouwwerk van de Australische Charles Francis Summers. De beelden werden in 1908 aangekocht door de toenmalige afdeling voor toeristen- en gezondheidsoorden om de sfeer van het Badhuis te verhogen. Charles Summers werd in 1858 geboren in Melbourne en reisde op 11-jarige leeftijd met zijn vader die beeldhouwer was, naar Rome. Hij leerde het vak van zijn vader. Alle beelden werden vervaardigd uit Carara-marmer uit Italië, hetzelfde materiaal dat Michelangelo gebruikte. Ze zijn voorbeelden van de neoklassieke stijl van midden 19-de eeuw.

Een andere galerij bevat een schat aan Maori-kunst, heel mooi gepresenteerd en met een hoge educatieve waarde. Er is gebruik gemaakt van verschilende audiovisuele middelen en dat maakt het geheel erg boeiend om te bekijken.

We zagen ook een tijdelijke fototentoonstelling van Brian Brake (1927-1988), een Nieuw-Zeelandse wereldfotograaf die prachtig werk heeft gemaakt, zowel zwart-wit als kleurenfoto’s. Voorts zagen we nog een tentoonstelling van schilderijen van James Naim en collega’s die een nieuwe stroom van Nieuw-Zeelands Impressionisme in de late 19-de en begin 20-ste eeuw teweegbrachten.  Een andere galerij toonde een verzameling schilderkunst met als thema de wonderen van Rotorua.

Het museum is een echte aanrader en zeker niet enkel op regendagen!

01-01-2012, 08:23 geschreven door Kath  

Iets na 10.00 u. zijn we vanuit Whitianga naar Rotorua vertrokken. Het is een afstand van om en bij de 270 km maar opnieuw via verschrikkelijke kronkelende wegen. Ook het weer bemoeilijkte onze reis enorm: het heeft gegoten en op sommige plaatsten was de zichtbaarheid bijna nihil. We zijn iets na 12.00 u. gestopt in Waihi, een klein stadje dat vooral bekend is voor zijn goudmijnen waarvan er nog enkele actief zijn. In het infocentrum was er een boeiende uiteenzetting van het goudwinningsproces. Niet te geloven dat één ton rotsmassa 'bewerken', slechts 3 gr goud opbrengt! Na een latte en hot chocolat was de bloedcirculatie opnieuw in orde en konden we verder rijden. Iets na 16.00 u. zijn we gearriveerd in Rotorua. Je ruikt het eerder dan dat je het ziet want bij het binnenrijden van de stad hangt een zwavellucht. De streek is dan ook heel bekend als vulkanisch gebied met geisers. We hebben een bezoekje gebracht aan het infocentrum om wat documentatie te vragen over activiteiten. We zullen onze keuze wat van het weer laten afhangen maar in ieder geval hebben we een ruim aanbod. Voor de rest van de avond houden we het rustig want zo’n helse rit kruipt wel in je kleren.

O ja, heb nog een nieuwtje: mijn aanvraag voor tijdskrediet is goedgekeurd door de RVA. Ze hebben me een mailtje gestuurd dat de aanvraag gisteren goedgekeurd en behandeld is en de C62 opgestuurd. Een pak van mijn hart want ik had toch mijn twijfels na de brief die ik net voor ons vertrek ontving. Zodoende kunnen we 2011 met een positieve noot afsluiten!

Voor jullie allen ook een heel fijn eindejaar!!!

31-12-2011, 09:26 geschreven door Kath  

Gisteren 30/12 was het de hele dag slecht. We denken dat de uitloper van de Australische cycloon nu komt uitregenen over Nieuw-Zeeland. Geen weertje om gezellig te gaan wandelen, van het strand te genieten of van de landschappen. Alles ziet hier grijs. Toch zijn we gisterenmiddag naar het centrum getrokken om wat boodschappen te doen voor de volgende dagen. Er was een plaatselijk marktje en de mensen lachten met de omstandigheden. Het stadje, winkels en pubs zaten afgeladen vol met jeugd die naar Whitianga is gekomen voor een tweedaags muziekfestival. Honderden tenten staan daar opgesteld rond het podium maar alles is er kletsnat. In de namiddag ben ik dan alleen naar de ‘Cathedral Cove’ gereden en het was maar best dat Kath niet mee was want het wegje naar beneden was voor het grootste deel slijk en moeilijk begaanbaar. Ook de vele trappen waren nat en het was de hele weg opletten om tot het strand te geraken. Terwijl ik dacht er alleen te zijn, merkte ik tot mijn grote verbazing dat toch nog vele mensen het slechte weer trotseerden om het natuurwonder te bewonderen. Een geluk bij een ongeluk zal het wel zijn dat slecht weer toch nog veel toeristen afschrikt en de dapperen meer ruimte hebben om foto’s te maken en te genieten. Nadien op zoektocht naar de ‘Hot Water Beach’; de toeristische trekpleister van de regio. Hier zou ik zeker niemand tegenkomen dacht ik. Wie zou in de regen putten gaan graven in het strand, bij opkomend water, om dan te gaan zitten chillen in warm water!! Ongelofelijk, maar tientallen mensen waren hevig aan het werk terwijl de zee kwam aanrollen. Zelfs een Japanse filmploeg was er aan het filmen. Men zou mensen zo zot niet kunnen krijgen zo te zwoegen buiten deze area. Al bij al nog een mooie dag geworden. De regen was een minpunt maar is het hier niet de helft van het jaar zo? Voor de foto’s met blauwe luchten kijken we in de folders of boekjes.

30-12-2011, 21:39 geschreven door Kath  

Na een stormachtige nacht zijn we rond 09.15 u. vertrokken richting Coromandel. Het was een rit van toch ruim 500 km en zo’n 50 km voor aankomst, waren we verkeerd gereden. Je rijdt soms heel lange stukken vooraleer een bord te zien. Zijn dan maar in een benzinestation de weg gaan vragen. Het viel nog mee. Grote delen van de weg reden we door de heuvels langs kronkelende wegen. Met een maximum snelheid van 100 km vlot het natuurlijk op rechte stukken maar door al die bochten, verlies je dan weer tijd. We zitten in het plaatsje Whitianga aan de beschutte Mercury Bay en dicht bij Buffalo Beach, met zijn mooie zandstrand. Het weer valt dik tegen en zonet hoorden we in het nieuws dat het de komende dagen nog meer gaat regenen en waaien. Het is zo’n 20 graden maar de wind maakt het heel onaangenaam. De eigenares van Aotearoa Lodge gaf ons enkele leuke to-do-tips maar dat zal dus van het weer afhangen. Zo is er onder meer Hotwater Beach waar je bij laagwater in een zelf uit te graven warmwaterbad kunt liggen. Ook de Cathedral Cove die je na een wandeling van een halfuur bereikt, schijnt de moeite te zijn. Whitianga zelf biedt een resem winkels van allerlei slag. De souvenierswinkels hebben hier wel originele zaken die je maar zelden terugvindt in een andere. Ondanks het slechte weer maken we er het beste van en genieten van de mooie natuur die ons overal omringt.

29-12-2011, 21:45 geschreven door Kath  

Het weer is grijs bewolkt maar zeker niet koud als we naar Waitangi stappen. Een mooie wandeling langs het strand is dat.  Waitangi is historisch bekend en een drukbezochte plaats omdat op 6 februari 1840 de ondertekening plaatshad van het verdrag door Kapitein William Hobson als afgezant van de Britse regering en een groot aantal Maori-stamhoofden die de eerste inwoners van Aoteaora, ‘het land van de lange witte wolk’ vertegenwoordigden. Hiermee stelden de Maori’s zich enerzijds onder de soevereiniteit van de Britse koningin en anderzijds garandeerde het verdrag hun het bezit van bossen, visgronden en andere eigendommen. Het verdrag bestaat ondertussen 171 jaar maar de problemen tussen de Maori’s en de blanken behoren nog steeds niet tot het verleden. Waitangi is een nationaal park waar we onder meer het Treaty House konden bezoeken, de 'Ngatokimatawhaorua' een prachtige 35 m lange Maori-oorlogskano met plaats voor 80 krijgers en het ‘Whare Runanga’. In dit gemeenschapshuis hebben alle Maori-stammen van het Northland bijgedragen aan het bijzondere en mooie houtsnijwerk. Dit alles is omgeven door een heel mooie tuin. Na dit interessante bezoek ben ik richting hotel teruggekeerd en heeft JP nog een extra wandeling naar een de Horuru waterval gemaakt. De wandeling was mooi maar de waterval viel wat tegen, vertelde hij nadien. Rond 17.30 u. hebben we de ferry naar Russell genomen. Russell is een klein idyllisch stadje. Het heette vroeger Kororareka (Maori-naam voor ‘een goed smakende pinguïn) en was gekend door walvisjagers. Je vindt er ook het ‘Pompallier House’, Nieuw-Zeelands eerste drukkerij en de Anglicaanse Christ Church. We zijn gaan eten in een restaurant dat eigenlijk een club van vliegeniers huisvest. Ik moest ons eerst lid maken via een klein formuliertje en dan konden we eten bestellen. Het was er een toffe sfeer en het eten was erg lekker. Met de ferry van 20.00 u. zijn we teruggekeerd naar Paihia.

Vandaag hebben we de auto genomen en richting Kerikeri gereden; 26 km van ons hotel. Het is een klein stadje maar met toch wat banken, mooie winkels en restaurants. We hebben een wandeling gemaakt tot aan de Old Stone Store, een heel mooi gebouw dat nu nog wordt gebruikt als winkel. Ook het Mission House, het oudste gebouw (1821) van NZ trok onze aandacht. Vandaar onze tocht verdergezet langsheen enkele heel mooie baaien. We zijn de Raibow Waterfall gaan bekijken en dat was echt wel de moeite, zoveel natuurgeweld op een klein plaatsje. Het plaatsje Matauri Bay hadden we willen bezoeken maar het stond niet of slecht aangegeven en we zijn er dus voorbijgereden. Op een nabijgelegen heuvel staat namelijk het Rainbow Warrior Memorial. De scheepsschroef van het Greenpeaceschip dat door de Franse geheime politie op 10 juli 1985 in de haven van Auckland  met een bom tot zinken werd gebracht, siert nu het monument. Hier en daar zijn we uitgestapt en wat genoten van het mooie landschap om dan via Kerikeri waar we lekker hebben gegeten, terug te keren naar ons hotel. Morgen is het inpakken geblazen en zetten we onze reis verder naar Coromandel. (Foto's volgen maar het duurde te lang om ze te resizen en te uploaden.)

28-12-2011, 00:00 geschreven door Kath  

Om 10.00 u. worden we opgepikt door iemand van Nationwide, de autoverhuurmaatschappij. Na enig papierwerk kunnen we om 10.35 u. met een Nissan automatic vertrekken naar Bay of Islands.  Het eerste wat we doen, is voor een tolticket zorgen: 2 NZD voor de hele weg naar het noorden route 1. We doen er 4 uur over om in Paihia te geraken maar we zijn wel onderweg gestopt aan een supermarkt. De maximumsnelheid is 100 km/u. Hier en daar is er politiecontrole. De landschappen zijn afwisselend met veel groen, heuvels, weiden met koeien of schapen, zee,… mooi om te zien. De wegen zijn heel goed verzorgd maar op veel plaatsen erg kronkelend. De meeste chauffeurs houden zich aan de opgelegde snelheid en dat maakt het verkeer vlot rijbaar. We logeren drie nachten in Kingsgate Hotel Autolodge. Het is een heel ruime en mooie kamer met twee dubbele bedden. We zijn net naar een Thais restaurant gaan eten: lekker en betaalbaar. Onze indruk is toch dat het eten en drinken in NZ niet goedkoop is. Zelfs voor een gewone pizza betaal je omgerekend 9,24 euro. Zelfs in warenhuizen betaal je voor de goedkoopste fles 10 NZD = 6,6 euro. Morgen gaan we op verkenning in de buurt.

27-12-2011, 03:43 geschreven door Kath  

Het is rustig op straat, zelfs in Queen’s Street die anders overloopt van het volk. Er is niets open maar gelukkig wel het Belgian Beer Cafe waar we een lekker ontbijt nuttigen en waar ik mijn berichtjes voor de blog kan invoeren want het café biedt gratis internet. Enkel twee mailtjes die ik wilde beantwoorden, geraken niet verstuurd. Nadien stappen we richting Fullers ferry waar we tickets kopen en om 13.00 u. de ferry naar Waiheke nemen. We varen via Devonport maar de mevrouw aan de kassa had gezegd dat Waiheke mooier was en daarom varen we nog een twintigtal minuutjes verder. Er is veel volk op de ferry en we zien verschillende gezinnen met cadeautjes en andere met picknickgerief. Eens aan wal, nemen we de bus tot Surfing Dale. We wandelen rond en komen al snel bij een mooie baai met strand en graszone. Over het strand stappen we de baai af. Op de helling staan verschillende mooie villa’s. Waiheke telt veel vakantiehuizen en ook ‘nieuwe rijken’ wonen er in grote huizen met moderne architectuur. Omdat we toch tijd genoeg hebben en het weer prima meevalt, stappen we te voet terug naar de opstapplaats waar we om 18.00 u. met de ferry terugvaren naar Auckland. JP gaat zich een pizza halen want ik krijg geen hap binnen – het ontbijt ligt me nog steeds op de maag. Op TV speelt ‘Mr. Beans Holiday’ en zo eindigt met een vrolijke noot onze laatste dag in Auckland.

27-12-2011, 03:42 geschreven door Kath  

Na een goede nachtrust en een lekker continentaal ontbijt zijn we wat gaan wandelen in Auckland. Het was prachtig weer; niet zo warm als in Bangkok maar voor ons hoeft dan niet. Dichtbij het hotel was er de zaterdagmarkt met handgemaakte producten van Maori’s en Kiwi’s. Er zaten prachtige zaken bij. Daarna hebben we wat gewandeld in de winkelstraten. Iedereen is heel vriendelijk en ze komen snel vragen of je iets zoekt of hulp nodig hebt. We zijn tot aan de pier gestapt om te informeren of we morgen naar Devonport kunnen. Begeleide tours zijn er niet maar we kunnen wel met de ferry overgezet worden. Nadien zijn we terug naar het marktje geweest. Er speelde een bandje en het was een toffe sfeer. We zagen dat er vrouwen en mannen uit Hawai rondliepen. Om 13.00 u. gingen ze optreden, vertelde een van hen. Ze zongen hun liedjes begeleid door hun eigen muziek en we kregen ook een heel mooi optreden van heel jonge tot iets oudere danseressen in hun traditionele kleurrijke rokjes met ‘kokostopje’; echt de moeite om te zien.

Na deze leuke verrassing zijn we de Auckland Art Gallery gaan bezoeken. Het is een heel groot gebouw, geweldig mooi om te zien met een fantastische collectie moderne en andere kunst van zowel Maori’s, Kiwi’s en buitenlandse schilders/artiesten. De toegang is gratis en het museum is verzorgd tot in de puntjes. Per verdieping lopen er gidsen aan wie je alle uitleg kunt vragen. Nadien nog enkele winkels bekeken en wat verpoosd in het park. JP is nog wat de omgeving gaan verkennen. Ben ondertussen mijn blogverhaal aan het aanvullen en straks gaan we iets zoeken om te gaan eten. Er zal veel toe zijn en zeker ook morgen maar hier niet ver vandaan is er een Belgian Cafe waar we morgen gaan ontbijten en misschien straks iets eten want die zijn zeker open hebben we vanmorgen gecheckt. Ze serveren zelfs mosselen, stoofvlees met frieten en vol-au-vent.  Hier en daar lopen mensen en winkelbediendes met een kerstmuts op maar het is vreemd bij zo’n mooi aan kerst te denken. Zal eens iets anders zijn zo’n kerstavond in NZ.

24-12-2011, 21:59 geschreven door Kath  

Donderdag 22/12 zijn we na een rit van een uur in een drukke file aan de vlieghaven gebracht door Nathalie en een chauffeur. Het vliegtuig is met ruim een uur vertraging vertrokken. We hadden dezelfde bemanning als twee dagen voordien en ik zat zelfs op dezelfde plaats maar deze keer wel met een Australische naast mij. Veel slapen hebben we niet gedaan want het was ook geen al te best vliegweer en eens je wakker bent, word je alles gewaar. Om 08.05 u. plaatselijke tijd konden we uitstappen. Bij de controleband moest ik apart bij een agente gaan. Ze controleerde mij, mijn handbagage, handtas en schoenen met een speciaal toestel. Zal er dan toch niet zo onschuldig uitzien zeker.

De vlucht naar Auckland was voorzien om 08.45 u. maar we zijn een uur later ingestapt en hebben op het vliegtuig zelf nog eens een uur moeten wachten om op te stijgen. Ik had al een groot stuk van een film bekeken. JP zat de stoel achter mij. Het is een groot verschil qua zit- en beenruimte als je in Economy reist. Door het uur wachten + nog eens drie uur vliegen, waren mijn enkels en benen serieus gezwollen ondanks mijn speciale kousen. Tijdens de vlucht hadden we al een aankomstformulier moeten invullen waarin ze vragen of je medicijnen, plantaardige zaken,… moet invullen. We hadden bij medicijnen positief geantwoord want er staan zware boetes op als je het niet aangeeft en ze openen je bagage. Op de vlieghaven van Auckland was er wat verwarring. In onze informatie van Aussie Tours stond dat we door een vertegenwoordiger zouden opgewacht worden maar uiteindelijk zagen we niemand staan en raadde de persoon aan de infobalie ons aan om een Upper Shuttle te nemen. Toen ik in ons voucherboekje aan het kijken was, vond ik een voucher voor de Upper Shuttle van de luchthaven tot aan het hotel. Het City Centre Hotel voor drie nachten bevindt zich in het centrum van Auckland. De kamer is netjes maar heel wat anders dan die van Bangkok. We zijn in de buurt iets gaan eten en het was best lekker. Omdat ze geen zalm meer hadden - hetgeen ik bestelde - kreeg ik van de ober een fruitsap gratis en na onze maaltijd gaf hij ook nog een dessertje voor ons twee. JP heeft zijn eerste Nieuw-Zeelandse lamsschotel ‘lamb shank’ verobberd. We zijn benieuwd of we iets open zullen vinden op kerstavond en kerstdag zelf. Op aanwijzen van de ober, vonden we al snel een grote Countdown (= de Carrefour van NZ) om nog een en ander te kopen. Ik vond er ook een granenkoffie. De prijzen vallen wel mee. Zaterdagmorgen ontbijten we hier maar eigenlijk hebben we enkel logies. In het hotel kan je enkel betalend op internet maar we kijken wel eens rond in de buurt.

Denk dat we snel zullen indommelen want beiden hebben we hooguit een viertal uurtjes geslapen.

24-12-2011, 21:59 geschreven door Kath  

22-12-2011, 06:28 geschreven door Kath