Impressions from a land Down Under, where women glow and men plunder
26-09-2010
RIP (?)
Ik heb droevig nieuws te melden: mijn digitale Nikon CoolPix S560 van Qatarese origine is in schielijke omstandigheden komen te gaan. Niet eens gesneuveld op de ruige oorlogsvelden van Victoria. Neen. Uitgedoofd als een kaars tijdens het uitoefenen van zijn job. Zomaar, ineens, zonder aanwijsbare reden of plausibele verklaring, van gezond naar terminaal in een kwartier tijd, de onrechtvaardigheid zelve. 'Battery Exhausted', liet hij nog na, terwijl dat ding godver zo opgeladen was als Eziolino Capuano. Om dan stilletjes te bezwijken. Of hij écht van me heen is gegaan dan wel in een tijdelijke comateuze toestand verkeert is nog niet helemaal duidelijk. Maar dat ik het voor de rest van mijn Australië-verblijf zonder hem zal moeten stellen is wel een feit.
Ik heb ook heuglijk nieuws te melden. 'Goed weer geweest, goed weer geweest. 't Heeft hier vandaag goed weer geweest. En had 't vandaag slecht weer geweest. Dan hadden wij hier nog geweest.' Het kwik flirtte met de twintig graden, de hemel kleurde staalblauw, de lente toonde Zuid-Australië voor het eerst in al zijn charme en gratie. Op weg naar de pre-WK-race in Buninyong, een slordige 80 kilometer boven Geelong, heb ik mijn hart verpand aan de betoverende fauna en flora. Al bleef het vruchteloos speuren naar mijn eerste kangoeroe of koala en betrapte ik mezelf toegegeven op een tikkeltje jaloezie toen Philippe Gilbert me 's avonds triomfantelijk kwam melden dat hij een Wallaby tegen het lijf was gelopen. Pfff, verwend nest. Dat hij maar oplet, of ik stuur nog eens zo'n pikkende Magpie op hem af. ;-)
Ik heb tenslotte, voor de die hards, sportief nieuws te melden. Filippo Pozzato won die Herald Sun World Cycling Classic, een koers van jan-mijn-voeten die jongens die zondag geen wereldkampioen worden een troostprijs gunt. 'Pippo' dus, de Italiaanse deus, waar alle mooie vrouwen vind ze hier maar, hé knettergek van lopen. De triomf van de sexuele geheelonthouder; zíjn toverdrank voor één jaar regenboog. Bijzaak was het slechts. De sympathie van dit wielerfestijn lag hem in het aanwezige kermisgehalte. Het rondjesdraaien voor een mens of 500, leunend op de nadar, smullend van een worstenbrood, Carlton Draught of Victoria Bitter in de hand. Ze kennen het hier ook.
Als afsluiter nog dit: be aware voor hongersnood op zondagavond in Australië. Vanaf 20u30 zetten ze je op een streng dieet van pizza en chips. En o ja: bloemen noch kransen voor de mij toegenegen Nikon C. Uw blijk van medeleven alleen al is een ware troost.
'Good morning sir. Do you want an early bird breakfast?' Early bird? Ha, hilarisch. Vrijdag had ik me nog schromelijk vergrepen aan mijn bedstee, vierentwintig uur later promoveerde de jonge ontbijtmeester in het Mantra Erskine Beach Resort in Lorne me zowaar tot 'vroege veugel'. Ok, nú zijn we bezig, vond ik. 'You're here for the Worlds?', bleek hij grondig gebrieft. 'Yes', knikte ik. 'So you're a cyclist?, leidde hij af uit mijn Adonislijf, mijn dijen als hespen en trillende kuitspieren en de vanille-mokastreep op mijn bovenarmen. ;-) 'Euh, no. In fact, I'm a journalist', biechtte ik eerlijk op. 'Following the Belgians. The team of main favourite Philippe Gilbert'. De knaap hoorde het zichtbaar in Sydney donderen. Oei, handicap. Cadel Evans dan maar? Titelverdediger. Landgenoot. Kind van de streek. Uit het naburige Barwon Heads. 'Sorry, don't know him.' Verbaast het? Waar wij, Belgen, zot van lopen is in het weekend van de Grand Final van de Australian Football League (AFL) tussen de Saint-Kilda Saints en de Collingwood Magpies niets meer dan een fait divers. En reken maar dat dat van kwaad naar erger gaat. Na een surrealistische draw (68-68), de derde slechts in de geschiedenis, werd de return vakkundig geprogrammeerd op... aanstaande zaterdag. Jawel, daags vóór het WK.
Het hield me niet tegen om op onze relatieve rustdag op dag zeven schiep God de zondagkrant, maar blokkeerde hij de drukpersen van HLN persoonlijk een kijkje te gaan nemen op het regenboogparcours in Geelong. Voor de incrowd: taai, pittig, slopend, behoorlijk 'Gilberts'. Met, opvallend (dát hebben we natuurlijk weer gezien): de finishlijn in de hellende Moorabool Street mooi tussen twee sexshops ingekalkt Naughty Gifts en Adult Fantasy. Wie zijn laatste adem dreigt kwijt te spelen, kan zich daar aan af-, sorry óptrekken. Grand Final-zaterdag was voorts goed voor een eerste toeristische impressie van zuid-Victoria. Het weidse, desolate landschap rond 'Evans Town' Barwon Heads en Belgendorp Torquay aan de oevers van de Pacific deed wat denken aan de Vlaamse polders. Een zalige, oneindige rust die ik slechts met één schreeuwerige boodschap had durven verstoren: 'Travis Cloke en Brendon Goddard, sterspelers van The Magpies respectievelijk The Saints? SORRY, DON'T KNOW THEM!'
'Ben je er al?' Een uur of tien was het vanmorgen, toen een sms van GvA-collega GVDL me abrupt uit slaapdronken toestand haalde. Huh? Ben je al wáár? (korte pauze) Sssshit. Tien uur. Exact het tijdstip waarop ik rendez-vous had gegeven in het Crowne Plaza hotel in Torquay, ankerplaats van de Belgen hier op het WK. Samen zouden we namelijk Dirk De Wolf interviewen voor onze weekendkranten. Dag 1 van mijn Australisch verblijf werd dus meteen ingezet met een recordrace tegen de klok. Handen en voeten kwam ik tekort om tegelijk te douchen, tanden te poetsen, haar in de plooi te gellen, baard van 24 uur te scheren en propere kleren aan te schieten. Gelukkig ben ik een goed georganiseerde jongen en stond mijn werkkoffer al met de klink van de kamerdeur in zijn hand(vat). Ontbijten? Geen tijd mijn laatste maaltijd nuttigde ik welgeteld achttien uur eerder. I've to run! Geloof het of niet, maar op de kop half twaalf drukte ik De Wolf 45 kronkelende kilometers Great Ocean Road verder de hand. 'Oewest, manneken, gien last van de jetlag?' Jetquoi? Negen uur geslapen, ja. Óverslapen. Toegegeven: een ramp was het niet met die acht uur voorsprong. Vlaanderen draaide zich op dat moment nog eens massaal om. Daarbij ook de fotografen die, met het grootste respect voor het vakwerk dat ze vaak leveren, voorlopig uitblinken door afwezigheid. Een grove misvatting, die ons kneuzen van de donkere kamer, het dient gezegd dubbel en ondankbaar werk bezorgen. Een digitale Nikon CoolPix mag dan wel een handig hebbedingetje zijn met het oog op het vullen van een familiealbum, de krant zou je er in principe nooit mee mogen halen. En dat gebeurt dus wel. Nadat ze zich met z'n vijftienen in liefst anderhalf uur tijd door een ellendig trage (en bovendien dure - 10 AUD voor een half uur) internetverbinding hebben gewurmd, tenminste. Dat en het rondspringen voor de quotes voor mijn actuastuk en korte berichtjes, de eerste audiëntie (op kamer) voor het exclusieve dagboek van Philippe Gilbert, het uittikken van het bandje-De Wolf, de duistere doorsteek naar mijn hotel in Lorne en de laatste check op de diverse nieuwssites deden de klok alweer tegen elven (Australian time) aantikken. Just another day at the office. Of ik gegeten heb, vraagt u zich af? Ja. Twee keer twee driehoeksboterhammen met kaas en pesto, één volwassen banaan en één granny smith uit de supermarkt van Torquay. Ach, geen probleem. Ik ben hier niet om te eten. Wel om te werken. En af en toe (maar niet té lang) te slapen.
Lorne (Victoria), room 411 van het Mantra Erskine Beach Resort op Mountjoy Parade langs de Great Ocean Road. Het is tien na elf donderdagavond tien na drie 's namiddags volgens één of ander vervlogen Belgisch tijdsschema. Zowat een uur geleden heb ik een punt gezet achter een trip die woensdagmorgen in de Rodeborgstraat in Schoten om 5u30 begon met de irritante wektoon van mijn gsm. Deel I, van Berchem Station tot Abu Dhabi, kreeg u reeds mee. Deel II valt kort en bondig samen te ballen: 14 uur luchtruim, waarvan ik er toch halelujah! 5 à 6 heb weggeslapen (of zoiets). De twee uur auto die Melbourne International Airport verbindt met ons nederig stekje aan de klotsende oceaan kon er dus nog wel bij. En toch. Onderschat het vooral niet. Al eens met een ijle kop een Toyota Corolla 'automatique' ingestapt met het stuur op de plaats van de passagierszetel, de richtingaanwijzer en de electronisch verstelbare spiegelknop aan je rechterzijde en de ruitenwissers en de achteruitkijkspiegel op links? Die je bovendien ook Australisch links van de weg moet leiden in plaats van Europees rechts? Een dik kwartier was ik het noorden kwijt logisch, ik moest zuidwaarts. Even overwoog ik het op een rotonde toch via de vertrouwde rechterkant te proberen, maar een plots opdoemende tegenligger deed me inzien dat dat niet de beste optie was. M'enfin, ik ben er geraakt, 160 kilometer verderop. En nog sneller dan ik dacht. Rijden in het pikdonker heeft één groot voordeel: je ziet amper nog een kat op straat. Hier zit ik dus, met wijdopengesperde ogen en zweverig gevoel, kranig het hoofd biedend aan een flink verstoord bioritme. Ben ik kapot? Neen. Fysiek gekraakt? allerminst. Mentaal verward? Niet meer dan ze van me gewoon zijn. Honger, dat heb ik wel. De kip Stroganoff, Griekse sla met fetakaas en rijstpudding verpakt in het schoteltje van twintig op twintig zijn toch alweer zeven uur verteerd. «Terribly sorry, sir. The 'chefs' have all been going home. Everything is closed now», meldt de baliebediende in sappig Australisch. «Not even a drink?», probeer ik nog, met mijn beste pruillip en de Droopy-eyes van Nieuwsblad-collega's HC en BH in een ondersteunende rol. «I'm sorry.» De Tour revisited, kanjer van een déja vu. Maar een wielerjournalist maalt er al lang niet meer om. Die pikkelt gedwee naar zijn kamer, zijn koffers als trouwe honden achter zich aansleurend, schrijft nog gauw een blog belevenissen van zich af, zoekt een straaltje wireless internetverbinding, stelt vast dat zelfs de inhoud van de minibar beperkt blijft tot een doosje Pauls Milk full cream van 150 milliliter en kruipt met knorrende maag zijn king size bed in. Euh... links uiteraard.
Hoezo in de hemel eten ze rijstpap met gouden lepels? Authentiek ijzer was het daarboven, op weg naar Abu Dhabi. Voor de rest geen klagen in het vliegend Hof van Cleve. Cocktail Savoury als zoethouder. Ensuite ovengebakken zalm met rode linzensalade, tortellini gevuld met ricotta en spinazie overgoten met kruidenroomsaus en tomaatschijfjes, crackers met een blokje Président Light-kaas, een coconut sponspudding met mango annex bakkie troost. En als uitsmijter niets minder dan een pakje popcorn met caramel! Driewerf hoera voor de serverende exotische schoonheden, bloedmooi maar eerder zakelijk, koel. Mijn co-piloot op Etihad-vlucht EY58 bleek een boeiend man. Jef (61) uit Wijnegem, na 46 jaar dienst in de Antwerpse diamantsector genietend van een welverdiende rust. Nou ja, rust. Wereldreiziger sindsdien "ouver tieng joor moet ek het nie mier doeng, meniejr". Net terug uit Birma, nu op weg naar Japan, straks overwinteren in Zuid-Spanje. Alstublieft. En wat geprepensioneerde Jef zo alleen in het Land van de Rijzende Zon ging 'uitvogelen'? De vraag stellen is ze beantwoorden: vogels spotten, natuurlijk. Een beklijvend exposé over de kriel, de oehoe, de blauwe boslijster en de klapekster werd mijn deel. Ik hing waarlijk aan Jefs lippen (niet letterlijk te nemen, dames). Seat 19C mocht zich dan wel in economy bevinden, de beenruimte die ik er gratis bijkreeg zou ik durven catalogeren onder de noemer 'bevredigend'. Het hield me niet tegen om ergens over halfweg, 39.000 feet (plus minus 12.000 kilometer) hoog midden Beiroet en Teheran, slalommend tussen de rollende koffiekarren op stap te gaan. Of was het eerder op de vlucht slaan voor dreigend afweergeschut? "Dju, normaal smoor ik na 't eten altijd eentje", worstelde Nieuwsblad-collega HC duidelijk met een pijnlijke doch onafwendbare nicotinecrisis. Jaloers als hij was op de twee rijen voor hem snurkende Frederik Willems, iPoddende Jan Bakelants en gezapig keuvelende Kevin De Weert, de enige drie WK-Belgen die geen upgrade versierden. Pas na Baghdad keerde de rust in mezelf terug en gaf ik me kwansuis één spelronde over aan The Most Famous Electronic Game in The World, genaamd Tetris. Want na Baghdad, mag dat. Abu Dhabi, 21u14, gate 29. Links van mij: GvA-collega GVDL, busy. Rechts van mij: twee stuks handbagage. Nog een uur en een kwart en ik vlieg. Alweer. 14 uur lang. Melbourne, here I come. Zou Jef al onderweg zijn naar Japan?
