Impressions from a land Down Under, where women glow and men plunder
02-10-2010
Batman
Sorry, Grace. Zesde is lang niet kwaad en ongetwijfeld heb je een dijk van een WK gereden. Maar sta ons toe onze 'Holy Saturday', de enige dag waarop we ons eens NIET in een catchpartij met de deadline hoeven te storten, eervol in te vullen. Melbourne, met name, na een consistent ontbijt in de blakende zon op het terras van ons resort met zicht op zee. De stad van Batman. John Batman, Tasmaniër en stichtend kolonist in 1835. Een geslaagde clash tussen oud en nieuw, Victoriaans en hypermodern. Met het Frans-renaissancistische stationsgebouw op Flinders Street als heerlijke verademing voor de indrukwekkende skyline van multinationaltorens.
'Geen liefde op het eerste gezicht', voorspelde mijn Australische ANWB-reisgids. Nu kan het best zijn dat ik na tweeëneenhalve week toeren Batmans nederzetting vergeleken bij pakweg Sydney of Brisbane inderdaad 'quantité négligeable' zal vinden. Maar tot nader order heeft Melbourne mij en mijn collega Marc G. op deze vroegzomerse 2de oktober uitermate gecharmeerd. De honderdduizend lallende, tierende en zingende fans van de Collingwood Magpies en de Saint-Kilda Saints, onderweg naar Melbourne Cricket Ground voor de replay van de AFL-Grand Final zelfs de pluimkronen op de koppen van het paardenspan dat de citytrip-koets trok waren zwart-wit en rood-wit-zwart gekleurd , namen we er voor lief bij.
We dronken cappuccino in Swanston Street, keken onze ogen uit in China Town, drentelden door de Carlton en Fitzroy Gardens, kuierden langs het Parliament, schuimden op de tonen van John Fogerty's Creedence Clearwater Revival de sympathieke oevers van Yarra River af, verorberden Calamari Salad, soep en Focaccia op de verfraaide Docklands, vleiden ons in de zon aan Victoria Harbour en sloten in stijl af met spaghettini, verrukkelijk lamsvlees en een sexy Nebbiolo in 'Il Bácoro', één van dé culinaire stadstoppers. De drie Australische dollar die me nog restte van het dagbudget, kwam toe aan een straatmuzikant op Federation Square (waar morgen het prof-WK van start gaat). De jongen trof me recht in het hart. 'He and his guitar', spelend voor het goede doel: de 'West Coast Eagles Player Development Foundation', fonds voor opleiding en begeleiding van spelers van de gelijknamige AFL-ploeg. Doet me eraan denken: The Magpies maakten brandhout van The Saints: 108-52. 'Oepgeite gelak ne scaampi', zou Sugar Jackson zeggen.
Vergis u niet: groot was onze dankbaarheid voor deze wonderschone dag, nederig de manier waarop we hiermee omgaan. In het besef dat de laatste zondag van onze WK-campagne 'The Longest and Hardest Day' wordt en dat het straks weer tegen middernacht Eastern Standard Time (vannacht schakelen we hier trouwens over op zomertijd en leven we in plaats van acht plots negen uur sneller dan jullie) zal aanlopen voor we onze laptop dichtklappen. Trouwens: proficiat, Grace! Allez, Philippe!
'En? Het nieuws al gehoord?', werden HLN-collega Marc en ik vanmorgen in de perszaal begroet door een handvol collega's in druk conclaaf. Neen, bij god. Hoe kon het ook? Even voordien waren we nog zorgenvrij door de koolzaadakkers en eucalyptusvelden van Anglesea en Torquay geraasd. Duizenden kilometers verwijderd van kraai en kind, onszelf in de armen knijpend omdat we op dit eigenste moment de wereld tegenvoets aan het nemen zijn. Meeneuriënd op Coldplay's Viva la Vida of Dance The Way I Feel van Où Est Le Swimming Pool (Engelse synthpopgroep van leadzanger Charles Haddon die zich recent op Pukkelpop van het leven beroofde): een paar muzikale vruchten slechts van Geelong's 93.9 FM, de happy hitzender die ons door de lange autostonden sleept. Geen flauw benul hadden we, met andere woorden, van wat ons met de klap weer 'on the motherfucker' zou brengen. 'Contador. Positief in de Tour. Clenbuterol.' Juist, ja.
De varianten op het thema kwamen later op de dag. Mosquera tegen de lamp in de Vuelta. Bezwarende huiszoeking bij Ricco. Wat ís dat toch altijd met die koers, hoor ik u vragen. Wel, we weten het zelf niet. Keer op keer worden we voor schut gezet, moeten we aan de bak voor kloterijen die onafscheidelijk met het milieu lijken vergroeid. Tot zelfs in Australië toe. Zelf krijgen we er geen sikkepit voor terug, tenzij de holle belofte dat het stilaan toch weer de goeie kant opgaat met dat zootje ongeregeld. At the end, it's kind of 'masochista', stelde mijn Italiaanse Gazetta dello Sport-collega Luigi geheel terecht. Achter hem pakten zich in het panoramisch kijkvenster van de perszaal, vier hoog in Deakin University in Geelong, intussen donkere wolken samen boven 'The Waterfront'. Symbolisch. Hoog tijd om opnieuw af te dalen tot zeeniveau, voor een sandwich egg and lettuce bij Ernie Brown's.
Ik heb het gevoel dat ik niet leef maar geleefd word. Ik klop anderhalve dagen (één Australische plus een halve Belgische), spreid mijn werk net iets teveel en betokkel mijn klavier tot in de véél te vroege uurtjes (gisteravond was het 2 uur!). Maar ach, nog vier keer prikklok, drie WK's kijken, 174 quotes ophalen en één wereldtitel voor Philippe Gilbert vieren en ik vraag de rekening. Wat ik nog drink van het huis? Euh, doe mij maar een scheut clenbuterol...
0451194828. Wie me hier wil bereiken draait er best +61 voor en laat de 0 vallen. Mag er al eens een streepje zon schijnen na de stortbuien van de voorbije dagen? Driewerf hoera! Mijn mobiel doet het weer en dat dankzij een prepaid Vodafone red SIM-card, gekocht bij Dick Smith aan de finish van het WK in Geelong. Of ik het microscopisch ding wel nog even kon activeren, alstublieft, want anders had zo'n Australisch nummer héél weinig zin. En laden, natuurlijk. Met beltijd. Via internet, mijnheer, zo gefikst. Eén klein probleem: internationale kredietkaarten worden niet erkend als betaalmiddel. 'You need a recharge voucher', op eenvoudige aanvraag te verkrijgen in een tankstation. Drie simpele stappen en hop, U bestaat opnieuw voor de buitenwereld. Thanks! Gek, hoe een mens zich anno 2010 zo hulpeloos en verloren kan voelen zonder die belachelijke staaf met zeventien toetsen. Het heeft me de voorbije 24 uur in ieder geval méér energie gekost dan me lief is. Ik zou er haast bij vergeten dat ik maandagmorgen met de Nieuwsblad-collega's kangoeroes ben gaan spotten. Eerst op het uitgestrekte gofterrein van Lorne, zonder succes evenwel. Meer dan een kleurrijke regenboog was ons niet gegund. Tussen de holes in Anglesea hadden we meer geluk: een hele nest, zowaar! Met twintig wreven ze zichzelf over de borst, strekten ze zich languit in het groen, vleidden ze zich tegen de afschilferende eucalyptusbomen, doken ze op tussen de varens of jumpten ze van zandbak tot zandbak. Bij elke 'Skippy!'-kreet draaiden hun oren als televisieantennes, tot ze de precieze frequentie hadden gevonden. 'Onnozelaars', zag je ze richting gaasdraad staren. 'Hebben we iets aan van jullie?' Gisteren nam ik ook al een slok Melbourne tot mij, met een blitzbezoek aan het Swiss House of Victoria in de buurt van Flinders Street en het stadion waar de Saint-Kilda Saints en de Collingwood Magpies zaterdag hun historische replay van de AFL-Grand Final spelen. His Royal Flyness Fabian 'Put the hammer down' Cancellara hielp er mee de dagkrant vullen. Zijn wijs betoog bleef me bij, maar de skyline van de metropool zoveel meer. Hier zien ze me eerstdaags terug. Weet u het trouwens nog? 0451194829. Of was het nu 797204...?
Ik heb droevig nieuws te melden: mijn digitale Nikon CoolPix S560 van Qatarese origine is in schielijke omstandigheden komen te gaan. Niet eens gesneuveld op de ruige oorlogsvelden van Victoria. Neen. Uitgedoofd als een kaars tijdens het uitoefenen van zijn job. Zomaar, ineens, zonder aanwijsbare reden of plausibele verklaring, van gezond naar terminaal in een kwartier tijd, de onrechtvaardigheid zelve. 'Battery Exhausted', liet hij nog na, terwijl dat ding godver zo opgeladen was als Eziolino Capuano. Om dan stilletjes te bezwijken. Of hij écht van me heen is gegaan dan wel in een tijdelijke comateuze toestand verkeert is nog niet helemaal duidelijk. Maar dat ik het voor de rest van mijn Australië-verblijf zonder hem zal moeten stellen is wel een feit.
Ik heb ook heuglijk nieuws te melden. 'Goed weer geweest, goed weer geweest. 't Heeft hier vandaag goed weer geweest. En had 't vandaag slecht weer geweest. Dan hadden wij hier nog geweest.' Het kwik flirtte met de twintig graden, de hemel kleurde staalblauw, de lente toonde Zuid-Australië voor het eerst in al zijn charme en gratie. Op weg naar de pre-WK-race in Buninyong, een slordige 80 kilometer boven Geelong, heb ik mijn hart verpand aan de betoverende fauna en flora. Al bleef het vruchteloos speuren naar mijn eerste kangoeroe of koala en betrapte ik mezelf toegegeven op een tikkeltje jaloezie toen Philippe Gilbert me 's avonds triomfantelijk kwam melden dat hij een Wallaby tegen het lijf was gelopen. Pfff, verwend nest. Dat hij maar oplet, of ik stuur nog eens zo'n pikkende Magpie op hem af. ;-)
Ik heb tenslotte, voor de die hards, sportief nieuws te melden. Filippo Pozzato won die Herald Sun World Cycling Classic, een koers van jan-mijn-voeten die jongens die zondag geen wereldkampioen worden een troostprijs gunt. 'Pippo' dus, de Italiaanse deus, waar alle mooie vrouwen vind ze hier maar, hé knettergek van lopen. De triomf van de sexuele geheelonthouder; zíjn toverdrank voor één jaar regenboog. Bijzaak was het slechts. De sympathie van dit wielerfestijn lag hem in het aanwezige kermisgehalte. Het rondjesdraaien voor een mens of 500, leunend op de nadar, smullend van een worstenbrood, Carlton Draught of Victoria Bitter in de hand. Ze kennen het hier ook.
Als afsluiter nog dit: be aware voor hongersnood op zondagavond in Australië. Vanaf 20u30 zetten ze je op een streng dieet van pizza en chips. En o ja: bloemen noch kransen voor de mij toegenegen Nikon C. Uw blijk van medeleven alleen al is een ware troost.
'Good morning sir. Do you want an early bird breakfast?' Early bird? Ha, hilarisch. Vrijdag had ik me nog schromelijk vergrepen aan mijn bedstee, vierentwintig uur later promoveerde de jonge ontbijtmeester in het Mantra Erskine Beach Resort in Lorne me zowaar tot 'vroege veugel'. Ok, nú zijn we bezig, vond ik. 'You're here for the Worlds?', bleek hij grondig gebrieft. 'Yes', knikte ik. 'So you're a cyclist?, leidde hij af uit mijn Adonislijf, mijn dijen als hespen en trillende kuitspieren en de vanille-mokastreep op mijn bovenarmen. ;-) 'Euh, no. In fact, I'm a journalist', biechtte ik eerlijk op. 'Following the Belgians. The team of main favourite Philippe Gilbert'. De knaap hoorde het zichtbaar in Sydney donderen. Oei, handicap. Cadel Evans dan maar? Titelverdediger. Landgenoot. Kind van de streek. Uit het naburige Barwon Heads. 'Sorry, don't know him.' Verbaast het? Waar wij, Belgen, zot van lopen is in het weekend van de Grand Final van de Australian Football League (AFL) tussen de Saint-Kilda Saints en de Collingwood Magpies niets meer dan een fait divers. En reken maar dat dat van kwaad naar erger gaat. Na een surrealistische draw (68-68), de derde slechts in de geschiedenis, werd de return vakkundig geprogrammeerd op... aanstaande zaterdag. Jawel, daags vóór het WK.
Het hield me niet tegen om op onze relatieve rustdag op dag zeven schiep God de zondagkrant, maar blokkeerde hij de drukpersen van HLN persoonlijk een kijkje te gaan nemen op het regenboogparcours in Geelong. Voor de incrowd: taai, pittig, slopend, behoorlijk 'Gilberts'. Met, opvallend (dát hebben we natuurlijk weer gezien): de finishlijn in de hellende Moorabool Street mooi tussen twee sexshops ingekalkt Naughty Gifts en Adult Fantasy. Wie zijn laatste adem dreigt kwijt te spelen, kan zich daar aan af-, sorry óptrekken. Grand Final-zaterdag was voorts goed voor een eerste toeristische impressie van zuid-Victoria. Het weidse, desolate landschap rond 'Evans Town' Barwon Heads en Belgendorp Torquay aan de oevers van de Pacific deed wat denken aan de Vlaamse polders. Een zalige, oneindige rust die ik slechts met één schreeuwerige boodschap had durven verstoren: 'Travis Cloke en Brendon Goddard, sterspelers van The Magpies respectievelijk The Saints? SORRY, DON'T KNOW THEM!'
'Ben je er al?' Een uur of tien was het vanmorgen, toen een sms van GvA-collega GVDL me abrupt uit slaapdronken toestand haalde. Huh? Ben je al wáár? (korte pauze) Sssshit. Tien uur. Exact het tijdstip waarop ik rendez-vous had gegeven in het Crowne Plaza hotel in Torquay, ankerplaats van de Belgen hier op het WK. Samen zouden we namelijk Dirk De Wolf interviewen voor onze weekendkranten. Dag 1 van mijn Australisch verblijf werd dus meteen ingezet met een recordrace tegen de klok. Handen en voeten kwam ik tekort om tegelijk te douchen, tanden te poetsen, haar in de plooi te gellen, baard van 24 uur te scheren en propere kleren aan te schieten. Gelukkig ben ik een goed georganiseerde jongen en stond mijn werkkoffer al met de klink van de kamerdeur in zijn hand(vat). Ontbijten? Geen tijd mijn laatste maaltijd nuttigde ik welgeteld achttien uur eerder. I've to run! Geloof het of niet, maar op de kop half twaalf drukte ik De Wolf 45 kronkelende kilometers Great Ocean Road verder de hand. 'Oewest, manneken, gien last van de jetlag?' Jetquoi? Negen uur geslapen, ja. Óverslapen. Toegegeven: een ramp was het niet met die acht uur voorsprong. Vlaanderen draaide zich op dat moment nog eens massaal om. Daarbij ook de fotografen die, met het grootste respect voor het vakwerk dat ze vaak leveren, voorlopig uitblinken door afwezigheid. Een grove misvatting, die ons kneuzen van de donkere kamer, het dient gezegd dubbel en ondankbaar werk bezorgen. Een digitale Nikon CoolPix mag dan wel een handig hebbedingetje zijn met het oog op het vullen van een familiealbum, de krant zou je er in principe nooit mee mogen halen. En dat gebeurt dus wel. Nadat ze zich met z'n vijftienen in liefst anderhalf uur tijd door een ellendig trage (en bovendien dure - 10 AUD voor een half uur) internetverbinding hebben gewurmd, tenminste. Dat en het rondspringen voor de quotes voor mijn actuastuk en korte berichtjes, de eerste audiëntie (op kamer) voor het exclusieve dagboek van Philippe Gilbert, het uittikken van het bandje-De Wolf, de duistere doorsteek naar mijn hotel in Lorne en de laatste check op de diverse nieuwssites deden de klok alweer tegen elven (Australian time) aantikken. Just another day at the office. Of ik gegeten heb, vraagt u zich af? Ja. Twee keer twee driehoeksboterhammen met kaas en pesto, één volwassen banaan en één granny smith uit de supermarkt van Torquay. Ach, geen probleem. Ik ben hier niet om te eten. Wel om te werken. En af en toe (maar niet té lang) te slapen.
Lorne (Victoria), room 411 van het Mantra Erskine Beach Resort op Mountjoy Parade langs de Great Ocean Road. Het is tien na elf donderdagavond tien na drie 's namiddags volgens één of ander vervlogen Belgisch tijdsschema. Zowat een uur geleden heb ik een punt gezet achter een trip die woensdagmorgen in de Rodeborgstraat in Schoten om 5u30 begon met de irritante wektoon van mijn gsm. Deel I, van Berchem Station tot Abu Dhabi, kreeg u reeds mee. Deel II valt kort en bondig samen te ballen: 14 uur luchtruim, waarvan ik er toch halelujah! 5 à 6 heb weggeslapen (of zoiets). De twee uur auto die Melbourne International Airport verbindt met ons nederig stekje aan de klotsende oceaan kon er dus nog wel bij. En toch. Onderschat het vooral niet. Al eens met een ijle kop een Toyota Corolla 'automatique' ingestapt met het stuur op de plaats van de passagierszetel, de richtingaanwijzer en de electronisch verstelbare spiegelknop aan je rechterzijde en de ruitenwissers en de achteruitkijkspiegel op links? Die je bovendien ook Australisch links van de weg moet leiden in plaats van Europees rechts? Een dik kwartier was ik het noorden kwijt logisch, ik moest zuidwaarts. Even overwoog ik het op een rotonde toch via de vertrouwde rechterkant te proberen, maar een plots opdoemende tegenligger deed me inzien dat dat niet de beste optie was. M'enfin, ik ben er geraakt, 160 kilometer verderop. En nog sneller dan ik dacht. Rijden in het pikdonker heeft één groot voordeel: je ziet amper nog een kat op straat. Hier zit ik dus, met wijdopengesperde ogen en zweverig gevoel, kranig het hoofd biedend aan een flink verstoord bioritme. Ben ik kapot? Neen. Fysiek gekraakt? allerminst. Mentaal verward? Niet meer dan ze van me gewoon zijn. Honger, dat heb ik wel. De kip Stroganoff, Griekse sla met fetakaas en rijstpudding verpakt in het schoteltje van twintig op twintig zijn toch alweer zeven uur verteerd. «Terribly sorry, sir. The 'chefs' have all been going home. Everything is closed now», meldt de baliebediende in sappig Australisch. «Not even a drink?», probeer ik nog, met mijn beste pruillip en de Droopy-eyes van Nieuwsblad-collega's HC en BH in een ondersteunende rol. «I'm sorry.» De Tour revisited, kanjer van een déja vu. Maar een wielerjournalist maalt er al lang niet meer om. Die pikkelt gedwee naar zijn kamer, zijn koffers als trouwe honden achter zich aansleurend, schrijft nog gauw een blog belevenissen van zich af, zoekt een straaltje wireless internetverbinding, stelt vast dat zelfs de inhoud van de minibar beperkt blijft tot een doosje Pauls Milk full cream van 150 milliliter en kruipt met knorrende maag zijn king size bed in. Euh... links uiteraard.
Hoezo in de hemel eten ze rijstpap met gouden lepels? Authentiek ijzer was het daarboven, op weg naar Abu Dhabi. Voor de rest geen klagen in het vliegend Hof van Cleve. Cocktail Savoury als zoethouder. Ensuite ovengebakken zalm met rode linzensalade, tortellini gevuld met ricotta en spinazie overgoten met kruidenroomsaus en tomaatschijfjes, crackers met een blokje Président Light-kaas, een coconut sponspudding met mango annex bakkie troost. En als uitsmijter niets minder dan een pakje popcorn met caramel! Driewerf hoera voor de serverende exotische schoonheden, bloedmooi maar eerder zakelijk, koel. Mijn co-piloot op Etihad-vlucht EY58 bleek een boeiend man. Jef (61) uit Wijnegem, na 46 jaar dienst in de Antwerpse diamantsector genietend van een welverdiende rust. Nou ja, rust. Wereldreiziger sindsdien "ouver tieng joor moet ek het nie mier doeng, meniejr". Net terug uit Birma, nu op weg naar Japan, straks overwinteren in Zuid-Spanje. Alstublieft. En wat geprepensioneerde Jef zo alleen in het Land van de Rijzende Zon ging 'uitvogelen'? De vraag stellen is ze beantwoorden: vogels spotten, natuurlijk. Een beklijvend exposé over de kriel, de oehoe, de blauwe boslijster en de klapekster werd mijn deel. Ik hing waarlijk aan Jefs lippen (niet letterlijk te nemen, dames). Seat 19C mocht zich dan wel in economy bevinden, de beenruimte die ik er gratis bijkreeg zou ik durven catalogeren onder de noemer 'bevredigend'. Het hield me niet tegen om ergens over halfweg, 39.000 feet (plus minus 12.000 kilometer) hoog midden Beiroet en Teheran, slalommend tussen de rollende koffiekarren op stap te gaan. Of was het eerder op de vlucht slaan voor dreigend afweergeschut? "Dju, normaal smoor ik na 't eten altijd eentje", worstelde Nieuwsblad-collega HC duidelijk met een pijnlijke doch onafwendbare nicotinecrisis. Jaloers als hij was op de twee rijen voor hem snurkende Frederik Willems, iPoddende Jan Bakelants en gezapig keuvelende Kevin De Weert, de enige drie WK-Belgen die geen upgrade versierden. Pas na Baghdad keerde de rust in mezelf terug en gaf ik me kwansuis één spelronde over aan The Most Famous Electronic Game in The World, genaamd Tetris. Want na Baghdad, mag dat. Abu Dhabi, 21u14, gate 29. Links van mij: GvA-collega GVDL, busy. Rechts van mij: twee stuks handbagage. Nog een uur en een kwart en ik vlieg. Alweer. 14 uur lang. Melbourne, here I come. Zou Jef al onderweg zijn naar Japan?
