Impressions from a land Down Under, where women glow and men plunder
03-10-2010
Vakantie
Voilà. Onze handelsmissie zit erop. De wereldtitel gaat niet naar een Waalse haan, maar naar een Noorse beer en dat allemaal omdat een Australische kangoeroe onvoldoende sprongkracht aan de dag legde en een Italiaans (uils)kuiken geen trek had in gepofte kastanjes. Volgt u nog? Moeilijk? Ach, trek het u vooral niet aan. Wij HLN-collega Marc G., GvA-collega Guy VdL en ondergetekende, de heer Joe Kangoo gaan dat de komende tweeëneenhalve week ook niet doen. Morgen, om 18u15 plaatselijke tijd, pikken we ons vierde reisgezellinnetje Inez op Melbourne International Airport op en kunnen we na een overnachting in Batman Town aan onze intrigerende ontdekkingstocht in het land from Down Under beginnen. Where beer does flow and men chunder.
Toegegeven, we hebben ons schema iets te optimistisch en genereus opgesteld. Marc merkte niet onterecht op dat, als we al de helft van onze snode plannen tot uitvoering kunnen brengen, we dan van een geslaagde onderneming zullen mogen gewagen. Drastisch bijstellen, met andere woorden. U las het in de vorige blog: stiekem namen we al wat voorsprong op Guy en Inez, die hier een week langer blijven plakken. Melbourne heeft alvast zijn geheimen onthuld, dus veroveren we dinsdag meteen een deel van de Great Ocean Road. Bedoeling is om door te rijden tot Apollo Bay en woensdag via The Twelve Apostles al een flink eind op te schieten richting Adelaide. Het wildleven op Kangooroo Island laten we, gezien onze beperkte tijd, voor wat het is.
In de plaats daarvan reizen we vroeger door naar Alice Springs, van waaruit we de tocht aanvatten naar het betoverende Ayers Rock. Vanuit Uluru nemen we dan een binnenvlucht op de sauna van Cairns, waar het kwik momenteel tegen de 36 (!) graden aanloopt. Bijna het dubbele dus van wat Geelong ons dezer dagen te bieden had. Greet Barrier Reef en de walvis-spotting op Fraser Island zijn in principe certitudes. De Gold Coast laten we op mogelijk één dag 'on the beach' na voor wat ze is. Liever vliegen we dan rechtstreeks door op Sydney, waar we onze Australische maiden trip willen afsluiten in schoonheid.
Bovenal gaan we nu genieten. Parijs-Tours? Ronde van Lombardije? Het nieuwe veldritseizoen? Oké, maar nu even niet. Tuut... tuut...tuut...tuut...tuut...
Sorry, Grace. Zesde is lang niet kwaad en ongetwijfeld heb je een dijk van een WK gereden. Maar sta ons toe onze 'Holy Saturday', de enige dag waarop we ons eens NIET in een catchpartij met de deadline hoeven te storten, eervol in te vullen. Melbourne, met name, na een consistent ontbijt in de blakende zon op het terras van ons resort met zicht op zee. De stad van Batman. John Batman, Tasmaniër en stichtend kolonist in 1835. Een geslaagde clash tussen oud en nieuw, Victoriaans en hypermodern. Met het Frans-renaissancistische stationsgebouw op Flinders Street als heerlijke verademing voor de indrukwekkende skyline van multinationaltorens.
'Geen liefde op het eerste gezicht', voorspelde mijn Australische ANWB-reisgids. Nu kan het best zijn dat ik na tweeëneenhalve week toeren Batmans nederzetting vergeleken bij pakweg Sydney of Brisbane inderdaad 'quantité négligeable' zal vinden. Maar tot nader order heeft Melbourne mij en mijn collega Marc G. op deze vroegzomerse 2de oktober uitermate gecharmeerd. De honderdduizend lallende, tierende en zingende fans van de Collingwood Magpies en de Saint-Kilda Saints, onderweg naar Melbourne Cricket Ground voor de replay van de AFL-Grand Final zelfs de pluimkronen op de koppen van het paardenspan dat de citytrip-koets trok waren zwart-wit en rood-wit-zwart gekleurd , namen we er voor lief bij.
We dronken cappuccino in Swanston Street, keken onze ogen uit in China Town, drentelden door de Carlton en Fitzroy Gardens, kuierden langs het Parliament, schuimden op de tonen van John Fogerty's Creedence Clearwater Revival de sympathieke oevers van Yarra River af, verorberden Calamari Salad, soep en Focaccia op de verfraaide Docklands, vleiden ons in de zon aan Victoria Harbour en sloten in stijl af met spaghettini, verrukkelijk lamsvlees en een sexy Nebbiolo in 'Il Bácoro', één van dé culinaire stadstoppers. De drie Australische dollar die me nog restte van het dagbudget, kwam toe aan een straatmuzikant op Federation Square (waar morgen het prof-WK van start gaat). De jongen trof me recht in het hart. 'He and his guitar', spelend voor het goede doel: de 'West Coast Eagles Player Development Foundation', fonds voor opleiding en begeleiding van spelers van de gelijknamige AFL-ploeg. Doet me eraan denken: The Magpies maakten brandhout van The Saints: 108-52. 'Oepgeite gelak ne scaampi', zou Sugar Jackson zeggen.
Vergis u niet: groot was onze dankbaarheid voor deze wonderschone dag, nederig de manier waarop we hiermee omgaan. In het besef dat de laatste zondag van onze WK-campagne 'The Longest and Hardest Day' wordt en dat het straks weer tegen middernacht Eastern Standard Time (vannacht schakelen we hier trouwens over op zomertijd en leven we in plaats van acht plots negen uur sneller dan jullie) zal aanlopen voor we onze laptop dichtklappen. Trouwens: proficiat, Grace! Allez, Philippe!
'En? Het nieuws al gehoord?', werden HLN-collega Marc en ik vanmorgen in de perszaal begroet door een handvol collega's in druk conclaaf. Neen, bij god. Hoe kon het ook? Even voordien waren we nog zorgenvrij door de koolzaadakkers en eucalyptusvelden van Anglesea en Torquay geraasd. Duizenden kilometers verwijderd van kraai en kind, onszelf in de armen knijpend omdat we op dit eigenste moment de wereld tegenvoets aan het nemen zijn. Meeneuriënd op Coldplay's Viva la Vida of Dance The Way I Feel van Où Est Le Swimming Pool (Engelse synthpopgroep van leadzanger Charles Haddon die zich recent op Pukkelpop van het leven beroofde): een paar muzikale vruchten slechts van Geelong's 93.9 FM, de happy hitzender die ons door de lange autostonden sleept. Geen flauw benul hadden we, met andere woorden, van wat ons met de klap weer 'on the motherfucker' zou brengen. 'Contador. Positief in de Tour. Clenbuterol.' Juist, ja.
De varianten op het thema kwamen later op de dag. Mosquera tegen de lamp in de Vuelta. Bezwarende huiszoeking bij Ricco. Wat ís dat toch altijd met die koers, hoor ik u vragen. Wel, we weten het zelf niet. Keer op keer worden we voor schut gezet, moeten we aan de bak voor kloterijen die onafscheidelijk met het milieu lijken vergroeid. Tot zelfs in Australië toe. Zelf krijgen we er geen sikkepit voor terug, tenzij de holle belofte dat het stilaan toch weer de goeie kant opgaat met dat zootje ongeregeld. At the end, it's kind of 'masochista', stelde mijn Italiaanse Gazetta dello Sport-collega Luigi geheel terecht. Achter hem pakten zich in het panoramisch kijkvenster van de perszaal, vier hoog in Deakin University in Geelong, intussen donkere wolken samen boven 'The Waterfront'. Symbolisch. Hoog tijd om opnieuw af te dalen tot zeeniveau, voor een sandwich egg and lettuce bij Ernie Brown's.
Ik heb het gevoel dat ik niet leef maar geleefd word. Ik klop anderhalve dagen (één Australische plus een halve Belgische), spreid mijn werk net iets teveel en betokkel mijn klavier tot in de véél te vroege uurtjes (gisteravond was het 2 uur!). Maar ach, nog vier keer prikklok, drie WK's kijken, 174 quotes ophalen en één wereldtitel voor Philippe Gilbert vieren en ik vraag de rekening. Wat ik nog drink van het huis? Euh, doe mij maar een scheut clenbuterol...
0451194828. Wie me hier wil bereiken draait er best +61 voor en laat de 0 vallen. Mag er al eens een streepje zon schijnen na de stortbuien van de voorbije dagen? Driewerf hoera! Mijn mobiel doet het weer en dat dankzij een prepaid Vodafone red SIM-card, gekocht bij Dick Smith aan de finish van het WK in Geelong. Of ik het microscopisch ding wel nog even kon activeren, alstublieft, want anders had zo'n Australisch nummer héél weinig zin. En laden, natuurlijk. Met beltijd. Via internet, mijnheer, zo gefikst. Eén klein probleem: internationale kredietkaarten worden niet erkend als betaalmiddel. 'You need a recharge voucher', op eenvoudige aanvraag te verkrijgen in een tankstation. Drie simpele stappen en hop, U bestaat opnieuw voor de buitenwereld. Thanks! Gek, hoe een mens zich anno 2010 zo hulpeloos en verloren kan voelen zonder die belachelijke staaf met zeventien toetsen. Het heeft me de voorbije 24 uur in ieder geval méér energie gekost dan me lief is. Ik zou er haast bij vergeten dat ik maandagmorgen met de Nieuwsblad-collega's kangoeroes ben gaan spotten. Eerst op het uitgestrekte gofterrein van Lorne, zonder succes evenwel. Meer dan een kleurrijke regenboog was ons niet gegund. Tussen de holes in Anglesea hadden we meer geluk: een hele nest, zowaar! Met twintig wreven ze zichzelf over de borst, strekten ze zich languit in het groen, vleidden ze zich tegen de afschilferende eucalyptusbomen, doken ze op tussen de varens of jumpten ze van zandbak tot zandbak. Bij elke 'Skippy!'-kreet draaiden hun oren als televisieantennes, tot ze de precieze frequentie hadden gevonden. 'Onnozelaars', zag je ze richting gaasdraad staren. 'Hebben we iets aan van jullie?' Gisteren nam ik ook al een slok Melbourne tot mij, met een blitzbezoek aan het Swiss House of Victoria in de buurt van Flinders Street en het stadion waar de Saint-Kilda Saints en de Collingwood Magpies zaterdag hun historische replay van de AFL-Grand Final spelen. His Royal Flyness Fabian 'Put the hammer down' Cancellara hielp er mee de dagkrant vullen. Zijn wijs betoog bleef me bij, maar de skyline van de metropool zoveel meer. Hier zien ze me eerstdaags terug. Weet u het trouwens nog? 0451194829. Of was het nu 797204...?
