Impressions from a land Down Under, where women glow and men plunder
12-10-2010
Koraal bevredigd
'Pol, wa zie je oa je noar de zei kikt.' 'Euh... Ik weet het niet, Berten.' 'Ha, woater natuurlijk, hé. Mhaha. Moa Pol, vent toch. Da je da ni weet.' Naast water bevat de Coral Sea ook de meest tot de verbeelding sprekende koralen en vindragers. Al onze hoop hadden we gesteld in het Great Barrier Reef om de passage in Cairns met onderscheiding te proclameren. En het dient gezegd: de snorkelexcursie van Passions of Paradise werd een toppertje, een ervaring van het slag dat zich maar een paar keer in je leven aandient. Stijlvolle, krachtige catamaran die ons naar de beste riffen voer, koffie met muffins als ontbijt, snorkelmateriaal van hoge kwaliteit, gevarieerd tropisch buffet (koud en warm) op de middag, thee en kaasschotel als vieruurtje en een uitermate vriendelijke, entertainende crew. Kostprijs: 139 AUD. Peulschil. Een absolute aanrader voor elk avontuurlijk ingesteld gezin (mét kids).
Michaelmas Reef en Paradise Reef, dat waren de onderwatertuinen van Eden die ons dermate in vervoering brachten. En, toegegeven, ook enkele mooi gedraaide en zinvol opgebouwde vrouwelijke wezens aan boord, waar een gezonde jongen als ondergetekende altijd wel oog voor heeft. Een oog dat voor één keer heimelijk schuil ging achter het plastic glas van een zwarte zonnebril. Dat 'kijkt' makkelijker. De zonnegloed en de strakke zeewind deden behoorlijk hun best, niet alleen bij de Oostenrijkse welgeheuvelde en het meisje dat sprekend geleek op Silvy De Bie, maar ook bij ons. Er werd gesmeerd dat het een lieve lust was, van factor 15 tot 50, wat niet kon verhinderen dat er links en rechts wat kreeften werden gevormd. Hoe kon het ook anders, als je op dat schip plaatsneemt aan 'bak'boord.
Eenmaal Cairns de rug toegekeerd en het ruime sop gekozen speelden Marc en ik van puur contentement op de boeg de beroemde Titanic-scene met Kate Winslet en Leonardo DiCaprio na. Haa, this is life. Snorkelmasker en zwemvliezen werden ingeslagen, wet suit besteld (soort surfpak in één stuk waarin een doordringend waterlaagje je lichaamstemperatuur aanneemt en je beschermt tegen onderkoeling, handing ding). Al gauw doemde Michaelmas Reef op, grenzend aan een eilandje met liefst 40.000 vogels Hitchcocks 'The Birds' was er niets tegen. Terwijl wij peddelend als eenden onze koppen onder water duwden en genoten, kreeg Inez koraalles. Zo leerde ze onder meer dat die dingen enkel overleven bij een temperatuur van 18-26 graden (bovendrijven in het tropische Noord-Oost-Australië is dus geen optie) en elk jaar in november tijdens een regelrechte orgie bij volle maan aan massale zaadlozing doen. Als daar maar geen incest van komt.
Wat we zoal opsnorkelden, vraagt u zich af? Vanalles. Pijlstaartroggen, papegaaivissen, hele scholen nemo's en ander klein grut in flashy kleuren, zelfs waterschildpadden, baby-haaien en een exemplaar met dikke lippen dat ik spontaan associeerde met Mick Jagger. Paradise Reef was met zijn diepere riffen en atollen zowaar nóg wonderschoner en spectaculairder dan Michaelmas. Maar... daar hadden we het al in de mot: de schuimkoppen op de golven werden witter, de stroming dreigender. Af en toe kregen we al eens een flinke slok zeezout binnen. De voorbode van een turbulente retour richting Cairns, bekroond met enkele vloedgolven op het dek, die de Deense welgeheuvelde en Miss Silvy De Bie altijd maar meer in onze richting deed opschuiven. O dank, gij God van de woeste wind en de woelige baren, voor zoveel gratie. Verbaast het u dat we rond de klok van vijf voldaan aan wal gingen? Koraal bevredigd?
Een topscore haalt Cairns en omstreken nog altijd niet, maar de Daintree Explorer Tour van Trek North schroefde ze vandaag wel wat op. Een fractie na zeven was het vanmorgen toen gids Mario ons met 'mietjesogen' en ontbijtvrije maag aan het Mercure kwam oppikken met zijn minibus. 'Folks, op het einde van de dag zullen we zo'n 300 kilometer hebben gereden', klonk het. Ha, mooi zo. Die 'folks' zouden we ten andere nog wel een paar keer horen. Mario's stopwoordje. Voor de tweede dag op rij trapte de excursie af met het Cairns Tennis Centre. 'Where Australia played Belgium in Davis Cup end of septembre', wist Mario. 'And lost!', voegden we er niet zonder binnenpretjes aan toe. De eerste stop in Palm Cove gebruikten we voor koffie met een stuk appeltaart, wat ons opnieuw onder de levenden bracht. Het viel meteen op dat de kleine, knusse Noord-Oost-Australische 'beaches' totaal niks gemeen hebben met de reusachtige, drukbevolkte zandbakken van bij ons. 'Elk Aussie heeft zijn eigen strand', merkte Marc op. Wat ze daarom, mede door het fraaie berglandschap op de achtergrond, niet minder cachet en prestige geeft. Het paradijselijke Ellis Beach, bij voorbeeld, is één van de populairste familiestranden in de area. En Mount Rocky Point, aan het eiland van de denkbeeldige krokodil, wordt door Hollywood geregeld bezocht voor filmopnames. 'Folks, George Clooney en Sean Penn schitterden er in The Thin Red Line'. Was het zondag nog krampachtig zoeken naar noemenswaardige attracties, dan draaiden onze hoofden nu duizend en één richtingen uit. Mango-, tangerine- en kokosbomen, cicats (kleine palmboompjes stammend uit het dinosaurustijdperk), Wallaby's in het wild, eucalyptusbossen waarin bomen van 200 à 250 jaar oud zich verstrengelen met jongeheren van een nieuwe generatie, bananen- en ananasplantages, termietenheuvels: het volgde elkaar in ijltempo op. Via de regengroene Great Dividing Range en Mangrove tuften we langs de boorden van de Coral Sea naar Mossman. 'Mekka van de rietsuiker, één van Australië's belangrijkste exportprodukten, folks'. Daar drukte Mossman Gorge, poort van het 59.000 hectare grote Daintree National Park ons enthousiasme. Viervijfde van het wandeltraject onder en over het dichte bladerdek van het regenwoud bleek 'under construction'. Toe, vergrendeld, geen doorkomen aan. Doodjammer. Cruisen op de Daintree River dan maar. Krokodillen spotten, zo belooft de folder. Ik lees de 'safety guidelines'. 'NO hanging of body parts (armen, benen en andere uitstekende ledematen) over railings. Crocs can jump!' Jump? Hola pola. 'No worries, mate', lacht de man-met-verrekijker aan het roer mijn bezorgdheid weg. 'This boat is unsinkable. We bought the Titanic'. De kans is groot dat je Elizabeth, de lokale heldin, in het 50% zoutwater tussen de bloeiende vegetatie ziet drijven, voegt hij eraan toe. Niet dus. Elizabeth geeft niet thuis, dagje vrij. Mogen we wel afvinken: haar kids, twee schichtige miniaturen. En twee mensenschuwe slangen. Ook dat kon beter. De lunch compenseert. Middagmaal in een regenwouddecor. Met barramundi op het menu, dé succesvis van de streek met een toch wel zeer particuliere eigenschap: hij verandert van geslacht onder invloed van zout water. In dat opzicht besluiten we ons toch maar niet aan een zwempartij te wagen, al was het maar om Elizabeth niet op andere gedachten te brengen. Aanvullen en decoreren doet de keuken met een smakelijk assortiment aan tropische vruchten. Mango, ananas, passievrucht, papaya, pomelo en citrusvrucht kent u. Soursop, mangosteen ('queen of tropical fruit in Asia'), yellow and black suppoty en jackfruit ongetwijfeld niet. Wij ook niet. Het maakt de dag leerzaam en boeiend. Een bezoek aan Daintree Village, het strand en het stadje van Port Douglas en het Rainforest Wildlife Habitat, een immens dierenreservaat met perfect nagebootst regenwoud waarin kangoeroes gretig en verlangend uit je hand eten, slangen zich over de schubben laten aaien en de bewoners elk hun eigen specifieke biotoop vinden in respectievelijk Wetlands, Rainforest en Grasslands. Absolute aanrader voor al wie van dieren houdt. Zeker voor jonge gezinnen met kroost. We mengen ons tussen de kangoo's. En trekken vervolgens met een voldaan gevoel richting Cairns. That's all, folks. Morgen Great Barrier Reef. De gedroomde apotheose. Hopen we.
Soms moet een mens eerlijk zijn en beenhard. De heen- en weertrip naar Kuranda via kabellift respectievelijk trein zal niet lang in het geheugen blijven hangen. Klink ik een beetje 'blasé'? Dan steek ik het graag op die niet te overtreffen outback, zoveel avontuurlijker en karaktervoller. Het regenwoud ten westen van Cairns degraderen tot een hoopje samengetroepte bomen, takken en bladeren zou dan weer getuigen van onredelijkheid. Voor de goeie orde: het planten- en dierenreservaat van de Aboriginals biedt schitterende vergezichten en dwingt ontzag af omwille van zijn gigantisme. Maar de hele sfeer errond is me iets te toeristisch, iets te 'gemaakt'. De formule is wat mij betreft geen aanrader. Het begon nochtans niet onaardig, met de Skyrail Cableway die vanuit Caravonica 7,5 kilometer lang boven het bladerdek van het regenwoud zweeft. Een zweem 'Out of Africa', maar dan boven Noord-Oost-Australië. De tussenstop in Red Peak gaf via een paar houten loopstellingen een eerste indruk van de wildernis in al zijn facetten. De southern cassowary, een soortement kerstkalkoen, zwaait er de scepter. En zoals het een zichzelf respecterend regenwoud betaamt: het regende. Ook de Barron Falls waren vanaf de diverse view points ronduit indrukwekkend. Ongemeen krachtig stort het water er zich vanop de bovenverdieping de Barron River in. «You better not swim in it», raadde de gids van het busje dat ons was komen ophalen aan het hotel aan. «There are crocodiles inside. And they just bite only once.» We listened very carefully... Eindstation Kuranda, waar net als in Uluru Aboriginals thuis... waren, is vooral één potpourri van cafés, restaurants en souvenirwinkels. Hier en daar valt nog een vleugje plaatselijke cultuur te snuiven, maar ook hier haalt het toerisme duidelijk de bovenhand. De paden van de Jungle Walk en de Jumrum Creek Walk, twee sympathieke wandelingen dwars door het prachtige regenwoud, zijn er godbetert geasfalteerd en van trappen voorzien. En van de snelle hap in de hippe keet Frogs in Coondoo Street zal vooral het sexy dienstertje me bijblijven. Gescheurde panty's die haar bips helemaal tot hun recht lieten komen en een genereus decolleté: mag het even, dames? De terugtocht met de Kuranda Scenic Railway liet de dag helaas helemaal doodbloeden. De halte aan de overzijde van Barron Falls sprak nog heel even tot de verbeelding, daarna zag ik vooral dichtklappende oogluiken bij mijn indommelende medereizeigers. Ander en beter, morgen. Dan gaan we op excursie naar het door Robbie McEwen aangeraden Daintree Rainforest. Woensdag wacht een ongetwijfeld unieke snorkelervaring in het Great Barrier Reef hopelijk wil het kwakkelende weer hier wat mee. Daarna scheiden allicht onze wegen. Guy en Inez, die een week langer Down Under blijven, rijden met de wagen van Cairns naar Brisbane. Marc en ik vlíegen op Brisbane, om meteen daarop aansluitend via een intensieve autotrip van 500 kilometer door te stomen naar Fraser Island. In de hoop er in volle walvisseizoen een reeks bultruggen te spotten. Allez, ge moet het zeggen gelijk dat het is: met één zouden we al dik content zijn. ;-)
Bestormd door miljoenen toeristen van alle ras en origine wordt hij, Ayers Rock. Tot hartzeer en afgrijzen van de Aboriginals, die er een stuk van hun ziel mee verkocht zien aan de duivel. Uluru is niet meer exclusief van hen, maar van de hele wereld. Het meest pijnlijke zijn de 'klimmers', zij die de monoliet via een aantal in de rotssteen geslagen palen die verbonden zijn met een lange ijzeren ketting beklimmen tot de top. Een razendgevaarlijke onderneming, die al flink wat mensenlevens heeft gekost en die, mede ook uit respect voor hun wetten en het sacrale karakter van de rots, door de Aboriginal-gemeenschap ten stelligste wordt afgeraden. 'Leen uw oren en ogen aan alles wat u omringt. Luister... Maar klim niet', smeken ze letterlijk. Op de binnenkant van de deur van één van de toiletten van het informatiecentrum vond ik volgende pakkende ode aan 'The Rock', neergepend op 30 september jongstleden door 'een geval van hoogdringendheid'. Ik wil ze jullie niet onthouden:
Tja, hoe bevat je deze dag? 's Morgens, bij het krieken, genoten we nog even na van de stilte en de sereniteit van de louterende outback. 's Avonds, bij het lichten, deinden we mee op de baren van het bruisende en zwoele Cairns. Om maar te zeggen hoe je hier van het ene op het andere moment in een totaal andere sfeer kan worden ondergedompeld en hoe je steeds weer opnieuw een andere kijk krijgt op het rode continent.
Voor niks gaat de zon op, wisten we. Pal om vijf uur dus biepte mijn gsm ons uit een diepe slaap, een klein uur en en kattenwas later stonden we het op het sunrise viewpoint op Talinguru Nyankunytjaku letterlijk vertaald: de plaats om te kijken vanaf de zandduin naar de donkere monoliet, genaamd Ayers Rock te staren. De zon was stipt op het appel: om zeventien minuten na zes lichtte Uluru langzaam op. Zwart werd bruin, bruin oranje. Alsof er tientallen megaspots met spaarlampen op gericht stonden. Na de sfeervolle sunset van de avond voordien opnieuw een spektakel van een zelden geziene schoonheid. Muisstil was het in de wagen, op de terugweg naar ons gespierd ontbijt in het Sails of the Desert. Zwaar onder de indruk, met z'n vieren. Slaperig ook wel, na de korte nacht. En een beetje hongerig.
De uren voor onze binnenvlucht naar Cairns besteedden we aan een ultieme wandeling aan de voet van Ayers Rock: Mala Walk, genoemd naar een oeroude Aboriginal-ceremonie. Opvallend, naast de indrukwekkende kikvorsperspectieven op de steile rotswanden, de immense kloven, holen en gaten in het eerder poreuze gesteente en de waterbekkens, waren de 'sacrale' plekken voor mannen (Warayuki) en vrouwen (Mala Puta), niet toegankelijk voor de nieuwsgierige toerist en niet vatbaar voor de gevoelige plaat. Op straffe van (fikse) boetes tot 5000 AUD. Eén van waterbronnen, Kantju, pikten we uit voor een halfuurtje zelfbezinning. De zon, nu harder stekend dan ooit, gaf ons een laag. Nog niet de volle, eerder een kleintje.
Na twee uur lichtruim tussen het kleine Connellan-luchthaventje in Yulara en Cairns International Airport belandden we rond een uur of zes opnieuw met beide voeten in de echte wereld. De stad in Noord-Oost-Australië met tropisch klimaat het kwik klimt hier nu vlot boven de 30 graden, 's avonds zorgen een paar malse regenbuien nauwelijks voor afkoeling mag dan wel weinig (kunst)historische highlights te bieden hebben, bij het invallen van de duisternis bruist en kolkt het centrum rond The Esplanade aan Trinity Bay. Sex, alcohol, straatmuziek en vertier vullen de ijle lucht, de chicks gaan er om ter kortst gerokt en de meest waanzinnige weirdo's duiken er op in het straatbeeld. Wat Cairns zelf aan bezienswaardigheden schromelijk tekort komt, maakt zijn omgeving ruimschoots goed. De volgende dagen wachten onder meer Kuranda, het Daintree Rainforest, Cape Tribunal, Atherton Tableland en uiteraard het magische Great Barrier Reef. Betoverende morzels aarde die ons sowieso al geslaagde vakantie ongetwijfeld nog en extra dimensie zullen geven. Maar nu eerst wat slaap inhalen. Hop, bed in.
Oké, de ruwe paden hebben we moeten vermijden omdat we op de luchthaven van Alice Springs donderdag niet meer aan een 4x4 of wicked van (beschilderde camionette die je kan huren of kopen/doorverkopen) geraakten. Maar ook via de geasfalteerde Stuart Highway en Lasseter Highway bleken de 450 kilometer naar Yulara dwars door de outback bijzonder fascinerend. Wilder bebost en begroeid, minder gestructureerd dan de Great Ocean Road. Maar zóveel meer te bieden, een stuk intrigerender. Opvallend groen ook voor deze tijd van het jaar, wat erop wijst dat de voorbije winter ook in midden-Australië flink wat nattigheid naar beneden kwam. Dat het wat weg heeft van Afrika, vond Marc. Guy omschreef de desolaatheid van de grote rode gravelvlek als 'het traject van Antwerpen naar Dijon, maar dan zonder één enkel huis tegen te komen.' Wat ons wél op gezette tijdstippen kruiste: de Road Trains, monsters van de weg. Transportvrachtwagens met schrikwekkende vooraanblik die soms tot drie goed gevulde trailers trekken. Een waar fenomeen hier.
Om eerlijk te zijn: Guy's bedenking hield niet helemaal steek. Welgeteld vier houten hokken lagen op onze route, meestal souvenirshops met een paar diesel- en unleaded-tanks en mogelijkheid tot kleine restauratie, bewaakt door een kudde opdringerige, hitsig om zich heen pikkende emoe's. Op Stuarts Farm lag er zelfs een tamme kangoeroe bij, die zich welwillend over zijn kop en zachte vacht liet aaien. In het Erldunda Roadhouse, aan de poort van de Simpson Desert, sloegen we onze watervoorraad in. Van Mount Ebenezer onthouden we alleen de zeer agressieve, rotvervelende mini-vliegen die constant om je kop zoemen, zich in de kleinste holtes wringen en die je dus constant van je af moet slaan. En in Curtin Springs Ranch aten we en kochten we kaartjes voor het thuisfront. Hoe dichter we daarbij Uluru benaderden, hoe meer de hemel opentrok en de temperatuur een komeetvlucht naar de top nam. 25 graden, het begint er stilaan op te lijken. Weg met die lange broek en schoenen! Hoog tijd voor bermuda en sandalen.
De wilde paarden aan het kruispunt naar Kings Canyon en de plagiaat-monoliet Mount Connor (woeha) verzanden letterlijk in het niets bij de absolute apotheose. Eerst het Kata Tjuta (letterlijk: 'veel hoofden') National Park, geologisch pronkstuk van de Aboriginals. Met de Olgas, de onbekende maar daarom niet minder indrukwekkende factor: 36 rotskoepels over een oppervlakte van 35 vierkante meter, overblijfsel van een bergketen die zich duizenden jaren geleden vormde. Als een levensgrote klauw liggen ze er, gescheiden van elkaar door diepe en via een rotspad bewandelbare kloven. Wij kozen voor de Walpa Gorge Walk, vijf kilometer heen en terug. Van een nooit geziene schoonheid, een unieke ervaring. Twee donkerbruine rotswanden, de tussenruimte opgevuld met een lik azuurblauw en een 'groene' rivier die zich door de kloof meandert. Ingekaderd opus magnum. Niets wat er de heilige stilte breekt, tenzij een vrolijk tsjilpende gevederde vriend. Hier vergeet een mens echt alle zorgen...
En dan. Daar lag hij. Neergepoot door één of andere goedmenende god: Ayers Rock. By sunset, nota bene. Overgeleverd aan de prachtige lichtschakeringen die de ondergaande avondzon op zijn flanken toverde. Lavendelblauw, rood en tegen de klok van zeven: bruin. Over een uur of zes staan we er weer: Ayers Rock by sunrise dan, drie kwartier rijden vanuit Sails in the Desert, onze uitvalsbasis in het geïsoleerde Yulara. Slaapwel, folks.
Foto 1: Guy en ik bij onze 'Ozmobiel' op weg naar Adelaide Foto 2: ondergetekende, bezig met het breken van zijn wereldrecord rechtdoor rijden Foto 3: verbroederend met Wayne en Myriam van Anvers Wines in McLaren Vale Foto 4: Frank, de blauwtong-guanna (voortaan ook Facebook-vriend) Foto 5: Tom, de olijfpython (let op de beklemmende wurggreep onderaan) Foto 6: even 'chillen' bij Bojangles, hartje Alice Springs Foto 7: Terry, de Australische zoetwaterkrokodil. Hi guys! ;-s (copyright: Inez De Bois, met andermaal welgemeende dank)
Ik beken. Ik heb met Frank gekust. Gerollebold met Tom. Lieve en zachte woordjes gefluisterd in Terry's oor. Wie zich aan een exclusieve en openhartige outing-sessie verwacht moet ik teleurstellen. Frank, Tom en Terry zijn respectievelijk een blauwtong-goanna, een vijf meter lange olijfpython en een Australische zoetwaterkrokodil: ábsolute sterren van het Alice Springs Reptile Centre, het grootste reptielenreservaat Down Under. Vooral de primeur met de Olive Python onderging ik niet zonder enige trots. De gladjanus kneep zich letterlijk om me heen je voelt echt aan den lijve hoeveel wurgkracht er van zo'n beest uitgaat en zocht ondermeer zijn weg naar een plek op mijn lichaam waar de zon (bijna) nooit schijnt (zie foto). Voeden doet mijnheer zich met ratten en wallaby's (kleine kangoeroes), soit 'dingen' die drie keer groter zijn dan zijn eigen kronkelend lijf. Slik. 'But he doesn't eat human beings', stelde zijn baasje me gerust. Oef.
En dan weet u het wel, zeker? Qantas Domestic Flight QF723 heeft ons vanuit het lieflijke Adelaide in het hart van de meedogenloze, onherbergzame outback van de MacDonnell Ranges gedropt. Een zware cultuur- en temperatuurschok zou het worden. Maar o wat een anticlimax. De voorspelde 36 graden waren er... 16. De hemel stond hoogzwanger van grauwe, grijze wolken, af en toe een striemende regenvlaag barend. 'The Alice', where the rivers run dry or ten feet high, toonde zich van haar minder fraaie kant maar hield het toch méér dan waardig. Zelf lieten we het niet aan ons hart komen. Uitwaaien deden we op de top van Anzac Hill, perfecte uitkijktoren over de stad én Heavitree Gap die we bereikten via Todd Mall en Lions Walk, een rotspad dat zich gelijkmatig naar boven slingert.
Waarop het tijd was om ons onder de Aboriginals te mengen. Vreemd volk. Grote, donkere, expressieve koppen met uitgesproken gebit muzen moeten het zijn voor Stephan Vanfleteren. Ze kuieren, slenteren, slepen zich als het ware door het met exotische vogelsoorten opgefleurde straatbeeld. Soms moederziel alleen, vaak met aanverwanten, starend, keuvelend met elkaar, sigaretten de(a)lend, spuwend in vuilbakken, bedelend, roepend, je constant de hand reikend. Gehuld ook in de meest vreemde kleurencombinaties. 'Rare snuiters, die toeristen', zie je ze zelf denken. Eén ding is zeker: ze hebben talent. De kunst van het didgeridooblazen, daar valt over te discussiëren. Maar je even onderdompelen in de Aboriginal-schilderkunst in het Mbantua Fine Art Gallery and Cultural Museum is ontegensprekelijk een aanrader. Alleen jammer dat de doeken zo duur worden verkocht. Tot 23.500 AUD. (Té) veel geld.
Viel me voorts nog op in dit boeiend stukje wereld: de parallel met de Belgische nummerplaten. Net als bij ons rode tekens op een witte achtergrond, weliswaar alleen maar cijfers. Wat ik niet meer zou kunnen missen in Australië 'tout court': het kloppend spechtengeluid bij oversteekplaatsen voor voetgangers, bedoeld om onze blinde medemens veilig aan de overkant te loodsen. En waar ik absoluut maar niet aan wen: eerst naar rechts kijken, dan naar links bij het oversteken van een tweevaksbaan. Afsluiten deden we deze alweer onvergetelijke dag met een frisse Victoria Bitter in de saloon van Bojangles met Red Hot Chili Pepper's Californication als achtergrond bangelijk! En met een niet te evenaren Thais assortiment in 'Hanuman', het restaurant van ons Crowne Plaza Hotel. Australia stole my heart. Machtig land, machtige mensen. Morgen trekken we 440 kilometer de outback in richting Uluru en Ayers Rock. Een nieuw avontuur. Misschien kom ik de Inland Taipan wel tegen, de gevaarlijkste slang van het rode continent. De black-headed python. Of de King Brown, die ex-prof Wim Vansevenant in de Tour Down Under op training ooit doormidden reed. Of Tom. Mijn Tom. Vicious Tom.
'Heb jij zebra's gezien, papa?' 'Neen, jongen. Maar wel kangoeroes en koala's.' 'Nijlpaarden?' 'Neen, ventje. Kangoeroes en koala's. 'Olifanten?' 'Neejeuh. Koala-beertjes. Schattig, hoor. En kangoeroes. Koeien. Paarden. Schapen. Enkele verdwaalde dromedarissen zelfs.' Maar dus níet de halve zoo van Antwerpen waar Niels, mijn jongste van bijna vier, aan de andere kant van de lijn met zijn gekende enthousiasme naar hengelde. Morsdode exemplaren van Australië's favoriete fauna waren het gisteren vooral. Bij bosjes aangetikt en uitgeteld in de groene woestijn van het zuidoosten, waarin slechts heel sporadisch een oase opduikt.
Dag twee van onze reis begon grensoverschrijdend in Mount Gambier, waar we bij het verlaten van Victoria voor South Australia plots alweer een half uur jonger werden en de Quarantine Restrictions for fruit, vegetables, plants ans grapevines (je mag die dingen niet exporteren naar een andere deelstaat) onze vier appels tot een duidelijke bestemming dwongen: spijsverteringskanaal of gele vuilbak. Het werd het eerste, omdat er al zovéél honger in de wereld is. Tot Kingston, waar we op het middaguur in The Old Wool Store (een oud, opgekalefaterd wolbedrijf) elk een portie Aziatisch verorberden, riep het landschap nog ooh's en aah's over zich af. Bomen leken er een kuddementaliteit op na te houden soort zoekt soort en dit moet zowat de enige plek op aarde zijn waar je tot ver voorbij de kim kan turen. Nadien, langs de Princess Highway/B1 parallel met het Younghusband Peninsula, werden de uitgestrekte vlakten schraler, saaier. Ik brak er achter het stuur van onze Holden Sportwagon het wereldrecord rechtdoor rijden: zo'n slordige 400 (!) kilometer. De baas van The Old Wool Store had er nog zo voor gewaarschuwd. 'It's not a nice ride to Adelaide.' It wasn't.
Maar dé apotheose van de 600 kilometer lange autotransfer moest toen gelukkig nog komen. Daarvoor was het wachten tot de ferry-oversteek in Wellington, een op turbosnelheid overvarend platform op Murray River dat toegang geeft tot het wijnparadijs van Fleurieu Peninsula en Southern Vales. Guy had dat keurig geregeld: een bezoekje aan het Anvers (ha ja...) Winery Park in McLaren Vale. Door ons omgedoopt tot: Wayne's World, naar het indrukwekkende territorium waarop we door de man die hij in de Tour Down Under leerde kennen in zijn 4x4 werden rondgeleid. Gaat u vooral even zitten... 73 hectare Cabernet Sauvignon, Chiraz, Grenache en Chardonnay, waarvan 7 hectare geplant in 1915! Wayne deed de naam van zijn wijnlabel alle eer aan door er tussen zijn onversneden Australisch door enkele rake, perfect geformuleerde en geprononceerde Antwerpse oneliners tegenaan te gooien. 'Hoe est, manneke?' 'Amai, menne frak'. 'Mister sjieke dinges'. 'Kloeitzakske'. 'Godverdoeme, sèg.' Niet verwonderlijk als je weet dat hij zijn leven deelt met Myriam, de moeder van zijn drie kids: een schat van een vrouw, geboren en getogen op... Stuyvenbergh. Nadat Wayne ons via de grote poort introduceerde in de plaatselijke vinocultuur, schonken hij en Myriam thuis aan tafel gastvrij de glazen vol. Eerst met een Anvers Shiraz 2005 en Anvers Chardonnay blanc 2008, later met Anvers Port van 21 jaar oud. Godendranken, stuk voor stuk.
Meer heeft een mens niet nodig om nu, moe maar voldaan, onder de lakens te kruipen in Adelaide, oude liefde van Guy en ondergetekende uit de Tour Down Under. Voor een verkwikkende nachtrust, absolute must om morgenvoormiddag om kwart voor elf fris en wel te kunnen doorvliegen naar Alice Springs, Aboriginal Land in The Northern Territories. Misschien ziet papa er wel een nijlpaard, Nielsje. Of een zebra. Of wie weet: een olifant.
Port Fairy, even na middernacht op een bed & breakfast-appartementje met drie kamers. Bloggend lig ik in de sofa, voeten op een houten kist, met een gezellig brandend electrisch vuurtje in mijn buurt de lente streeft nog steeds naar zijn grote doorbraak hier in het zuid-oosten van Australië terwijl Marc, Guy en Inez zalig liggen te pitten. Vanmorgen om 9 uur zijn we vertrokken in hartje Melbourne, 9 uur later klopten we aan bij Shane en Ali in 'The Douglass', vier sterren. 'Pretty busy in here, mates. But no worries. Take a look, think we have something for ya', grijnsde de gastheer, van het recht uit de outback geplukte type met Flintstone-allures, blakend en blozend, met driedubbele wenkbrauwen en overal begroeiing. Kostprijs: 200 AUD of goed 140 euro. Te delen door vier, uiteraard. Peanuts. De prachtige avondwandeling 'on the beach' en langs het sympathieke haventje kregen we er gratis bovenop. Het avondmaal in 'The Victoria', bekroond restaurant met typisch Australische keuken uiteraard niet.
'De ideale opener', omschreef Guy onze eerste dag volkomen terecht. Nergens ter wereld is het aanbod van betoverende landschappen zó gevarieerd dan langs die befaamde B100. We waanden ons afwisselend in de Waalse Ardennen, de Franse Ardèche, de Schotse Highlands, de Noorse fjorden, de Vlaamse polders, het Brabantse Pajottenland, de Noorderkempen en de Noord-Amerikaanse prairie. Met de Pacific je schrikt ervan hoe uitgestrekt en eindeloos zo'n watervlak kan zijn steeds binnen handbereik. We zagen vanaf Point Addis waaghalzen de ripcurl (onderstroom) trotseren op Bells Beach, één van dé grote Australische surfparadijzen. Aten wrap met zalm en kip in Apollo Bay. Vergaapten ons aan de reusachtige stammen en varens van het regenwoud in Otway National Park, waar de koala's met tientallen in de takken hingen. En bereikten via Port Campbell de adembenemende 'Twelve Apostles'. Om het met de woorden van Enrico Carpani, persattaché van de Internationale Wielrenunie (UCI) te zeggen: 'Douze pierres dans la mer. Magnifique!' Magnifiek was het zeker. Maar, hela, ook een beetje boerenbedrog. Acht van die 'keien', telden we er slechts. De overige vier zijn in de loop der tijden solidair geërodeerd. Ahoe! De finale leidde ons van Warrnambool naar Port Fairy, door een streek die duidelijk leeft van landbouw en veeteelt. Er mocht geen weiland voorbijglijden of er stonden verdorie koeien in.
Twee minuten voor één: knus naar mijn warm nest nu, oogjes dicht, snaveltje toe. Want morgen rijden we in één ruk de resterende 600 kilometer dicht tot Adelaide, waar we donderdagmorgen een binnenvlucht nemen naar Alice Springs. Het electrisch vuurtje zal er niet nodig zijn. Veertig graden, mevrouw, mijnheer. Alstublieft!
Haa, ze is er! Veilig uit de hemel nedergedaald en zachtjes met de voeten op de grond beland, letterlijk. Met het haar kenmerkende enthousiasme van een prille tiener, as we know her. Maar vooral: verrassend fris en monter, het dient gezegd. Het resultaat van een efficiënte slaappil, die haar zeven uur lang van deze wereld haalde. Met als gevolg dat ze deze eerste avond al moeiteloos hand in hand ging met het Australische bioritme, dat haar anders wel behoorlijk op de proef stelde. Van business seat naar achterbank van onze fonkelnieuwe 'Ozmobiel' een azuurblauwe Holden Sportwagon, recht naar het Vibe Savoie-hotel in de buurt van de Docklands in Melbourne, vijf minuten voor een kattenwasje en een fikse wandeling-in-vijfde versnelling om de 'closed kitchen' te dribbelen. Met een verrukkelijke maaltijd in Mecca Bah, een Turks-Marokkaanse topper op de New Quay Promenade, als terechte beloning. De toon is meteen gezet. Welkom, Inez!
Reken maar dat ze morgen ook het vroege startschot haalt van etappe één op de Great Ocean Road. Uw dienaar heeft net zijn laatste letters, komma's en punten opgesoupeerd in een Belgisch 'uitwuif'-stuk, dus kan de tocht beginnen. Bedoeling is dat we al een flink eind opschieten. Bells Beach, Apollo Bay, Cape Otway, Port Campbell en The Twelve Apostles voorbij, als het even kan. Omdat we woensdag graag Adelaide zouden willen bereiken, zodat we donderdag een eerste binnenvlucht kunnen nemen naar Alice Springs. Rockin' good news, trouwens, wat die 'domestic flights' betreft. Zo goed als alle transfers die we in de loop van onze reis willen maken zijn mogelijk. Niet eens zó duur, als we farecompare.com mogen geloven. Omgerekend naar onze munteenheid: tussen de 190 en 350 euro.
Tot slot nog dit: in Australië wordt niet alleen links gereden en rechts gestuurd, start de wijnoogst in februari en vliegen de junikevers uit in december en kolkt het water in de afwasbak de andere kant op. Marc 'ontdekte' ook toegegeven: het was me nog niet opgevallen dat de zon opkomt in het westen en ondergaat in het oosten. Zuiver wetenschappelijk is dat niet helemaal waar. Dat ding blijft gewoon dezelfde baan volgen, maar door het feit dat we ons aan de andere kant van de evenaar bevinden, lijken we de beweging vanuit een ander oogpunt te bekijken: van links (W) naar rechts (O) in plaats van rechts (O) naar links (W). De waarheid is dat de richtingen 'oost' en 'west' niet plots van rol veranderen als je de evenaar oversteekt. Ach, so what. Zolang ze maar lekker haar stralen strooit de komende dagen...
Voilà. Onze handelsmissie zit erop. De wereldtitel gaat niet naar een Waalse haan, maar naar een Noorse beer en dat allemaal omdat een Australische kangoeroe onvoldoende sprongkracht aan de dag legde en een Italiaans (uils)kuiken geen trek had in gepofte kastanjes. Volgt u nog? Moeilijk? Ach, trek het u vooral niet aan. Wij HLN-collega Marc G., GvA-collega Guy VdL en ondergetekende, de heer Joe Kangoo gaan dat de komende tweeëneenhalve week ook niet doen. Morgen, om 18u15 plaatselijke tijd, pikken we ons vierde reisgezellinnetje Inez op Melbourne International Airport op en kunnen we na een overnachting in Batman Town aan onze intrigerende ontdekkingstocht in het land from Down Under beginnen. Where beer does flow and men chunder.
Toegegeven, we hebben ons schema iets te optimistisch en genereus opgesteld. Marc merkte niet onterecht op dat, als we al de helft van onze snode plannen tot uitvoering kunnen brengen, we dan van een geslaagde onderneming zullen mogen gewagen. Drastisch bijstellen, met andere woorden. U las het in de vorige blog: stiekem namen we al wat voorsprong op Guy en Inez, die hier een week langer blijven plakken. Melbourne heeft alvast zijn geheimen onthuld, dus veroveren we dinsdag meteen een deel van de Great Ocean Road. Bedoeling is om door te rijden tot Apollo Bay en woensdag via The Twelve Apostles al een flink eind op te schieten richting Adelaide. Het wildleven op Kangooroo Island laten we, gezien onze beperkte tijd, voor wat het is.
In de plaats daarvan reizen we vroeger door naar Alice Springs, van waaruit we de tocht aanvatten naar het betoverende Ayers Rock. Vanuit Uluru nemen we dan een binnenvlucht op de sauna van Cairns, waar het kwik momenteel tegen de 36 (!) graden aanloopt. Bijna het dubbele dus van wat Geelong ons dezer dagen te bieden had. Greet Barrier Reef en de walvis-spotting op Fraser Island zijn in principe certitudes. De Gold Coast laten we op mogelijk één dag 'on the beach' na voor wat ze is. Liever vliegen we dan rechtstreeks door op Sydney, waar we onze Australische maiden trip willen afsluiten in schoonheid.
Bovenal gaan we nu genieten. Parijs-Tours? Ronde van Lombardije? Het nieuwe veldritseizoen? Oké, maar nu even niet. Tuut... tuut...tuut...tuut...tuut...
Sorry, Grace. Zesde is lang niet kwaad en ongetwijfeld heb je een dijk van een WK gereden. Maar sta ons toe onze 'Holy Saturday', de enige dag waarop we ons eens NIET in een catchpartij met de deadline hoeven te storten, eervol in te vullen. Melbourne, met name, na een consistent ontbijt in de blakende zon op het terras van ons resort met zicht op zee. De stad van Batman. John Batman, Tasmaniër en stichtend kolonist in 1835. Een geslaagde clash tussen oud en nieuw, Victoriaans en hypermodern. Met het Frans-renaissancistische stationsgebouw op Flinders Street als heerlijke verademing voor de indrukwekkende skyline van multinationaltorens.
'Geen liefde op het eerste gezicht', voorspelde mijn Australische ANWB-reisgids. Nu kan het best zijn dat ik na tweeëneenhalve week toeren Batmans nederzetting vergeleken bij pakweg Sydney of Brisbane inderdaad 'quantité négligeable' zal vinden. Maar tot nader order heeft Melbourne mij en mijn collega Marc G. op deze vroegzomerse 2de oktober uitermate gecharmeerd. De honderdduizend lallende, tierende en zingende fans van de Collingwood Magpies en de Saint-Kilda Saints, onderweg naar Melbourne Cricket Ground voor de replay van de AFL-Grand Final zelfs de pluimkronen op de koppen van het paardenspan dat de citytrip-koets trok waren zwart-wit en rood-wit-zwart gekleurd , namen we er voor lief bij.
We dronken cappuccino in Swanston Street, keken onze ogen uit in China Town, drentelden door de Carlton en Fitzroy Gardens, kuierden langs het Parliament, schuimden op de tonen van John Fogerty's Creedence Clearwater Revival de sympathieke oevers van Yarra River af, verorberden Calamari Salad, soep en Focaccia op de verfraaide Docklands, vleiden ons in de zon aan Victoria Harbour en sloten in stijl af met spaghettini, verrukkelijk lamsvlees en een sexy Nebbiolo in 'Il Bácoro', één van dé culinaire stadstoppers. De drie Australische dollar die me nog restte van het dagbudget, kwam toe aan een straatmuzikant op Federation Square (waar morgen het prof-WK van start gaat). De jongen trof me recht in het hart. 'He and his guitar', spelend voor het goede doel: de 'West Coast Eagles Player Development Foundation', fonds voor opleiding en begeleiding van spelers van de gelijknamige AFL-ploeg. Doet me eraan denken: The Magpies maakten brandhout van The Saints: 108-52. 'Oepgeite gelak ne scaampi', zou Sugar Jackson zeggen.
Vergis u niet: groot was onze dankbaarheid voor deze wonderschone dag, nederig de manier waarop we hiermee omgaan. In het besef dat de laatste zondag van onze WK-campagne 'The Longest and Hardest Day' wordt en dat het straks weer tegen middernacht Eastern Standard Time (vannacht schakelen we hier trouwens over op zomertijd en leven we in plaats van acht plots negen uur sneller dan jullie) zal aanlopen voor we onze laptop dichtklappen. Trouwens: proficiat, Grace! Allez, Philippe!
'En? Het nieuws al gehoord?', werden HLN-collega Marc en ik vanmorgen in de perszaal begroet door een handvol collega's in druk conclaaf. Neen, bij god. Hoe kon het ook? Even voordien waren we nog zorgenvrij door de koolzaadakkers en eucalyptusvelden van Anglesea en Torquay geraasd. Duizenden kilometers verwijderd van kraai en kind, onszelf in de armen knijpend omdat we op dit eigenste moment de wereld tegenvoets aan het nemen zijn. Meeneuriënd op Coldplay's Viva la Vida of Dance The Way I Feel van Où Est Le Swimming Pool (Engelse synthpopgroep van leadzanger Charles Haddon die zich recent op Pukkelpop van het leven beroofde): een paar muzikale vruchten slechts van Geelong's 93.9 FM, de happy hitzender die ons door de lange autostonden sleept. Geen flauw benul hadden we, met andere woorden, van wat ons met de klap weer 'on the motherfucker' zou brengen. 'Contador. Positief in de Tour. Clenbuterol.' Juist, ja.
De varianten op het thema kwamen later op de dag. Mosquera tegen de lamp in de Vuelta. Bezwarende huiszoeking bij Ricco. Wat ís dat toch altijd met die koers, hoor ik u vragen. Wel, we weten het zelf niet. Keer op keer worden we voor schut gezet, moeten we aan de bak voor kloterijen die onafscheidelijk met het milieu lijken vergroeid. Tot zelfs in Australië toe. Zelf krijgen we er geen sikkepit voor terug, tenzij de holle belofte dat het stilaan toch weer de goeie kant opgaat met dat zootje ongeregeld. At the end, it's kind of 'masochista', stelde mijn Italiaanse Gazetta dello Sport-collega Luigi geheel terecht. Achter hem pakten zich in het panoramisch kijkvenster van de perszaal, vier hoog in Deakin University in Geelong, intussen donkere wolken samen boven 'The Waterfront'. Symbolisch. Hoog tijd om opnieuw af te dalen tot zeeniveau, voor een sandwich egg and lettuce bij Ernie Brown's.
Ik heb het gevoel dat ik niet leef maar geleefd word. Ik klop anderhalve dagen (één Australische plus een halve Belgische), spreid mijn werk net iets teveel en betokkel mijn klavier tot in de véél te vroege uurtjes (gisteravond was het 2 uur!). Maar ach, nog vier keer prikklok, drie WK's kijken, 174 quotes ophalen en één wereldtitel voor Philippe Gilbert vieren en ik vraag de rekening. Wat ik nog drink van het huis? Euh, doe mij maar een scheut clenbuterol...
0451194828. Wie me hier wil bereiken draait er best +61 voor en laat de 0 vallen. Mag er al eens een streepje zon schijnen na de stortbuien van de voorbije dagen? Driewerf hoera! Mijn mobiel doet het weer en dat dankzij een prepaid Vodafone red SIM-card, gekocht bij Dick Smith aan de finish van het WK in Geelong. Of ik het microscopisch ding wel nog even kon activeren, alstublieft, want anders had zo'n Australisch nummer héél weinig zin. En laden, natuurlijk. Met beltijd. Via internet, mijnheer, zo gefikst. Eén klein probleem: internationale kredietkaarten worden niet erkend als betaalmiddel. 'You need a recharge voucher', op eenvoudige aanvraag te verkrijgen in een tankstation. Drie simpele stappen en hop, U bestaat opnieuw voor de buitenwereld. Thanks! Gek, hoe een mens zich anno 2010 zo hulpeloos en verloren kan voelen zonder die belachelijke staaf met zeventien toetsen. Het heeft me de voorbije 24 uur in ieder geval méér energie gekost dan me lief is. Ik zou er haast bij vergeten dat ik maandagmorgen met de Nieuwsblad-collega's kangoeroes ben gaan spotten. Eerst op het uitgestrekte gofterrein van Lorne, zonder succes evenwel. Meer dan een kleurrijke regenboog was ons niet gegund. Tussen de holes in Anglesea hadden we meer geluk: een hele nest, zowaar! Met twintig wreven ze zichzelf over de borst, strekten ze zich languit in het groen, vleidden ze zich tegen de afschilferende eucalyptusbomen, doken ze op tussen de varens of jumpten ze van zandbak tot zandbak. Bij elke 'Skippy!'-kreet draaiden hun oren als televisieantennes, tot ze de precieze frequentie hadden gevonden. 'Onnozelaars', zag je ze richting gaasdraad staren. 'Hebben we iets aan van jullie?' Gisteren nam ik ook al een slok Melbourne tot mij, met een blitzbezoek aan het Swiss House of Victoria in de buurt van Flinders Street en het stadion waar de Saint-Kilda Saints en de Collingwood Magpies zaterdag hun historische replay van de AFL-Grand Final spelen. His Royal Flyness Fabian 'Put the hammer down' Cancellara hielp er mee de dagkrant vullen. Zijn wijs betoog bleef me bij, maar de skyline van de metropool zoveel meer. Hier zien ze me eerstdaags terug. Weet u het trouwens nog? 0451194829. Of was het nu 797204...?
Ik heb droevig nieuws te melden: mijn digitale Nikon CoolPix S560 van Qatarese origine is in schielijke omstandigheden komen te gaan. Niet eens gesneuveld op de ruige oorlogsvelden van Victoria. Neen. Uitgedoofd als een kaars tijdens het uitoefenen van zijn job. Zomaar, ineens, zonder aanwijsbare reden of plausibele verklaring, van gezond naar terminaal in een kwartier tijd, de onrechtvaardigheid zelve. 'Battery Exhausted', liet hij nog na, terwijl dat ding godver zo opgeladen was als Eziolino Capuano. Om dan stilletjes te bezwijken. Of hij écht van me heen is gegaan dan wel in een tijdelijke comateuze toestand verkeert is nog niet helemaal duidelijk. Maar dat ik het voor de rest van mijn Australië-verblijf zonder hem zal moeten stellen is wel een feit.
Ik heb ook heuglijk nieuws te melden. 'Goed weer geweest, goed weer geweest. 't Heeft hier vandaag goed weer geweest. En had 't vandaag slecht weer geweest. Dan hadden wij hier nog geweest.' Het kwik flirtte met de twintig graden, de hemel kleurde staalblauw, de lente toonde Zuid-Australië voor het eerst in al zijn charme en gratie. Op weg naar de pre-WK-race in Buninyong, een slordige 80 kilometer boven Geelong, heb ik mijn hart verpand aan de betoverende fauna en flora. Al bleef het vruchteloos speuren naar mijn eerste kangoeroe of koala en betrapte ik mezelf toegegeven op een tikkeltje jaloezie toen Philippe Gilbert me 's avonds triomfantelijk kwam melden dat hij een Wallaby tegen het lijf was gelopen. Pfff, verwend nest. Dat hij maar oplet, of ik stuur nog eens zo'n pikkende Magpie op hem af. ;-)
Ik heb tenslotte, voor de die hards, sportief nieuws te melden. Filippo Pozzato won die Herald Sun World Cycling Classic, een koers van jan-mijn-voeten die jongens die zondag geen wereldkampioen worden een troostprijs gunt. 'Pippo' dus, de Italiaanse deus, waar alle mooie vrouwen vind ze hier maar, hé knettergek van lopen. De triomf van de sexuele geheelonthouder; zíjn toverdrank voor één jaar regenboog. Bijzaak was het slechts. De sympathie van dit wielerfestijn lag hem in het aanwezige kermisgehalte. Het rondjesdraaien voor een mens of 500, leunend op de nadar, smullend van een worstenbrood, Carlton Draught of Victoria Bitter in de hand. Ze kennen het hier ook.
Als afsluiter nog dit: be aware voor hongersnood op zondagavond in Australië. Vanaf 20u30 zetten ze je op een streng dieet van pizza en chips. En o ja: bloemen noch kransen voor de mij toegenegen Nikon C. Uw blijk van medeleven alleen al is een ware troost.
'Good morning sir. Do you want an early bird breakfast?' Early bird? Ha, hilarisch. Vrijdag had ik me nog schromelijk vergrepen aan mijn bedstee, vierentwintig uur later promoveerde de jonge ontbijtmeester in het Mantra Erskine Beach Resort in Lorne me zowaar tot 'vroege veugel'. Ok, nú zijn we bezig, vond ik. 'You're here for the Worlds?', bleek hij grondig gebrieft. 'Yes', knikte ik. 'So you're a cyclist?, leidde hij af uit mijn Adonislijf, mijn dijen als hespen en trillende kuitspieren en de vanille-mokastreep op mijn bovenarmen. ;-) 'Euh, no. In fact, I'm a journalist', biechtte ik eerlijk op. 'Following the Belgians. The team of main favourite Philippe Gilbert'. De knaap hoorde het zichtbaar in Sydney donderen. Oei, handicap. Cadel Evans dan maar? Titelverdediger. Landgenoot. Kind van de streek. Uit het naburige Barwon Heads. 'Sorry, don't know him.' Verbaast het? Waar wij, Belgen, zot van lopen is in het weekend van de Grand Final van de Australian Football League (AFL) tussen de Saint-Kilda Saints en de Collingwood Magpies niets meer dan een fait divers. En reken maar dat dat van kwaad naar erger gaat. Na een surrealistische draw (68-68), de derde slechts in de geschiedenis, werd de return vakkundig geprogrammeerd op... aanstaande zaterdag. Jawel, daags vóór het WK.
Het hield me niet tegen om op onze relatieve rustdag op dag zeven schiep God de zondagkrant, maar blokkeerde hij de drukpersen van HLN persoonlijk een kijkje te gaan nemen op het regenboogparcours in Geelong. Voor de incrowd: taai, pittig, slopend, behoorlijk 'Gilberts'. Met, opvallend (dát hebben we natuurlijk weer gezien): de finishlijn in de hellende Moorabool Street mooi tussen twee sexshops ingekalkt Naughty Gifts en Adult Fantasy. Wie zijn laatste adem dreigt kwijt te spelen, kan zich daar aan af-, sorry óptrekken. Grand Final-zaterdag was voorts goed voor een eerste toeristische impressie van zuid-Victoria. Het weidse, desolate landschap rond 'Evans Town' Barwon Heads en Belgendorp Torquay aan de oevers van de Pacific deed wat denken aan de Vlaamse polders. Een zalige, oneindige rust die ik slechts met één schreeuwerige boodschap had durven verstoren: 'Travis Cloke en Brendon Goddard, sterspelers van The Magpies respectievelijk The Saints? SORRY, DON'T KNOW THEM!'
'Ben je er al?' Een uur of tien was het vanmorgen, toen een sms van GvA-collega GVDL me abrupt uit slaapdronken toestand haalde. Huh? Ben je al wáár? (korte pauze) Sssshit. Tien uur. Exact het tijdstip waarop ik rendez-vous had gegeven in het Crowne Plaza hotel in Torquay, ankerplaats van de Belgen hier op het WK. Samen zouden we namelijk Dirk De Wolf interviewen voor onze weekendkranten. Dag 1 van mijn Australisch verblijf werd dus meteen ingezet met een recordrace tegen de klok. Handen en voeten kwam ik tekort om tegelijk te douchen, tanden te poetsen, haar in de plooi te gellen, baard van 24 uur te scheren en propere kleren aan te schieten. Gelukkig ben ik een goed georganiseerde jongen en stond mijn werkkoffer al met de klink van de kamerdeur in zijn hand(vat). Ontbijten? Geen tijd mijn laatste maaltijd nuttigde ik welgeteld achttien uur eerder. I've to run! Geloof het of niet, maar op de kop half twaalf drukte ik De Wolf 45 kronkelende kilometers Great Ocean Road verder de hand. 'Oewest, manneken, gien last van de jetlag?' Jetquoi? Negen uur geslapen, ja. Óverslapen. Toegegeven: een ramp was het niet met die acht uur voorsprong. Vlaanderen draaide zich op dat moment nog eens massaal om. Daarbij ook de fotografen die, met het grootste respect voor het vakwerk dat ze vaak leveren, voorlopig uitblinken door afwezigheid. Een grove misvatting, die ons kneuzen van de donkere kamer, het dient gezegd dubbel en ondankbaar werk bezorgen. Een digitale Nikon CoolPix mag dan wel een handig hebbedingetje zijn met het oog op het vullen van een familiealbum, de krant zou je er in principe nooit mee mogen halen. En dat gebeurt dus wel. Nadat ze zich met z'n vijftienen in liefst anderhalf uur tijd door een ellendig trage (en bovendien dure - 10 AUD voor een half uur) internetverbinding hebben gewurmd, tenminste. Dat en het rondspringen voor de quotes voor mijn actuastuk en korte berichtjes, de eerste audiëntie (op kamer) voor het exclusieve dagboek van Philippe Gilbert, het uittikken van het bandje-De Wolf, de duistere doorsteek naar mijn hotel in Lorne en de laatste check op de diverse nieuwssites deden de klok alweer tegen elven (Australian time) aantikken. Just another day at the office. Of ik gegeten heb, vraagt u zich af? Ja. Twee keer twee driehoeksboterhammen met kaas en pesto, één volwassen banaan en één granny smith uit de supermarkt van Torquay. Ach, geen probleem. Ik ben hier niet om te eten. Wel om te werken. En af en toe (maar niet té lang) te slapen.
Lorne (Victoria), room 411 van het Mantra Erskine Beach Resort op Mountjoy Parade langs de Great Ocean Road. Het is tien na elf donderdagavond tien na drie 's namiddags volgens één of ander vervlogen Belgisch tijdsschema. Zowat een uur geleden heb ik een punt gezet achter een trip die woensdagmorgen in de Rodeborgstraat in Schoten om 5u30 begon met de irritante wektoon van mijn gsm. Deel I, van Berchem Station tot Abu Dhabi, kreeg u reeds mee. Deel II valt kort en bondig samen te ballen: 14 uur luchtruim, waarvan ik er toch halelujah! 5 à 6 heb weggeslapen (of zoiets). De twee uur auto die Melbourne International Airport verbindt met ons nederig stekje aan de klotsende oceaan kon er dus nog wel bij. En toch. Onderschat het vooral niet. Al eens met een ijle kop een Toyota Corolla 'automatique' ingestapt met het stuur op de plaats van de passagierszetel, de richtingaanwijzer en de electronisch verstelbare spiegelknop aan je rechterzijde en de ruitenwissers en de achteruitkijkspiegel op links? Die je bovendien ook Australisch links van de weg moet leiden in plaats van Europees rechts? Een dik kwartier was ik het noorden kwijt logisch, ik moest zuidwaarts. Even overwoog ik het op een rotonde toch via de vertrouwde rechterkant te proberen, maar een plots opdoemende tegenligger deed me inzien dat dat niet de beste optie was. M'enfin, ik ben er geraakt, 160 kilometer verderop. En nog sneller dan ik dacht. Rijden in het pikdonker heeft één groot voordeel: je ziet amper nog een kat op straat. Hier zit ik dus, met wijdopengesperde ogen en zweverig gevoel, kranig het hoofd biedend aan een flink verstoord bioritme. Ben ik kapot? Neen. Fysiek gekraakt? allerminst. Mentaal verward? Niet meer dan ze van me gewoon zijn. Honger, dat heb ik wel. De kip Stroganoff, Griekse sla met fetakaas en rijstpudding verpakt in het schoteltje van twintig op twintig zijn toch alweer zeven uur verteerd. «Terribly sorry, sir. The 'chefs' have all been going home. Everything is closed now», meldt de baliebediende in sappig Australisch. «Not even a drink?», probeer ik nog, met mijn beste pruillip en de Droopy-eyes van Nieuwsblad-collega's HC en BH in een ondersteunende rol. «I'm sorry.» De Tour revisited, kanjer van een déja vu. Maar een wielerjournalist maalt er al lang niet meer om. Die pikkelt gedwee naar zijn kamer, zijn koffers als trouwe honden achter zich aansleurend, schrijft nog gauw een blog belevenissen van zich af, zoekt een straaltje wireless internetverbinding, stelt vast dat zelfs de inhoud van de minibar beperkt blijft tot een doosje Pauls Milk full cream van 150 milliliter en kruipt met knorrende maag zijn king size bed in. Euh... links uiteraard.
