Woensdag 20 maart. Een dag waar ik al maanden naar uitkijk. Een datum die we maanden geleden kregen na een hulpkreet gestuurd te hebben naar een kinderpsychiater. Het probleem is dat een mens die hulpkreet meestal pas stuurt als het echt niet meer gaat en je dan nog maanden moet wachten. Op het moment dat ik besliste extra hulp in te schakelen stond ik op het punt mijn kinderen en huwelijk in de steek te laten. Het constante vechten tegen alle ruzies en discussies woog te hard door. Wij waren beide op wat nog meer stress, korte lontjes en dus ruzie en vermoeidheid gaf. Weggaan zou rust gegeven hebben want elk een week de kinderen en elk een week rust, maar het zou geen oplossing zijn, het zou misschien nog alles erger maken want autisme en verandering is meestal geen goede combinatie.

Alles even op een rijtje zetten, gaf maar één mogelijkheid. Ook met onze jongste zoon naar een specialist trekken. Luisteren of er een reden kan zijn voor zijn gedrag. Op zo’n moment 3 maand moeten wachten op hulp is lang. Zeer lang. Maar eindelijk is de dag bijna daar. Een dag die geen moment te vroeg zal komen want een gezin dat op is, doodmoe is en dan nog maanden verder moet, wordt een onleefbaar gezin.

Een zucht van verluchting, een zucht van hoop op verlossing, op hoop op een oplossing maar vooral ook een diepe zucht omdat ik weet hoe zwaar het waarschijnlijk terug zal worden. We hebben het al eens meegemaakt, weten perfect wat ons te wachten staat en leuk is dat niet. Je wordt als ouders compleet op de rooster gelegd, alles wat je goed doet maar vooral ook wat er allemaal fout loopt. Als ik terugdenk aan hoe ik me vorige maal voelde, dan komen de tranen al in mijn ogen. Van bij de geboorte tot nu alles van je kind overlopen en geconfronteerd worden met allerlei niet normale dingen, het gevoel krijgen van waarom heb ik dit als ouder niet vroeger gezien, waarom heb ik mijn kind zolang laten ploeteren in dit standaardleven terwijl het niet meekan in deze standaardwereld zonder hulp en aanpassingen, de vele beelden terug in je hoofd zien waarin je voor de zoveelste keer ruzie had met je kind omdat hij de dingen niet deed zoals de maatschappij, en jijzelf dus ook,van een kind van die leeftijd verwachtte, … Het lange wachten na alle ondervragingen om te weten of er nu inderdaad iets scheelt of niet, is er iets wat je kan doen om je kind te helpen, of ligt het gewoon aan het feit dat je niet in staat bent een kind deftig op te voeden, heeft hij een probleem dat aangepakt kan worden, of ben jij gewoon een slechte ouder of hij een kind met een rotkarakter. Schrik dat ik ondanks alle gezochte hulp de laatste jaren nog steeds te horen zal krijgen dat mijn negatieve zelfbeeld nefast is voor mijn kinderen.

18-03-2019 om 15:34 geschreven door justBren  

In 2011 gebeurt het onwaarschijnlijke, mijn schoonzus haar man valt dood na een hartaanval. Ze moet noodgedwongen haar huis in Griekenland in de steek laten en met de drie kinderen terugkomen naar België. Wij nemen ze even in huis tot ze een geschikte huurwoning gevonden hebben. Dit is gelukkig in de zomer waarbij ze dus nog wat op reis gaan, veel uitstappen maken en we er niet veel last van hebben. Ik houd er wel een zware keelontsteking aan over maar dat neem je er met plezier bij als je die mensen kan helpen.
Eind 2014 heeft de schoonzus haar leven in België zo op het spoor dat ze een nieuwe woning laat bouwen. Maar ze heeft voor een paar maand een andere woning nodig. Dus bieden wij weer aan om te helpen. We wonen met 5 kinderen en 3 volwassenen in een kleine stadswoning zonder tuin. Ik bijt op mijn tanden, de kinderen bijten op hun tanden. We klagen alle drie af en toe eens bij mijn echtgenoot maar we tonen vooral ons goed hart. Vooral omdat ik me redelijk gebruikt voel nu de schoonzus beslist om kookles, badmintonles, haartooicursus ed te gaan volgen wantja ik ben toch thuis om op de kinderen te passen.

Wij gaan sinds 2013 naar een psycholoog met onze oudste want hij vertoont met momenten een zeer slecht gedrag waar we geen weg mee kunnen. Begin 2015 zegt zij dat ze na veel proberen, na veel oplossingen constant tegen dezelfde dingen aanloopt en er waarschijnlijk meer aan de hand is. Het woord autisme wordt de eerste maal uitgesproken in ons bijzijn. Slik. Onze wereld stort zo even in. We zijn blij dat er nu eindelijk misschien een reden is waarom hij zo doet maar eigenlijk hoor je dat toch liever niet als ouder. We beginnen aan praktische kant en proberen zo snel mogelijk (wat zijn 8 weken wachttijd) een afspraak te maken met een psychiater. Het woord psychiater alleen al, slik. Even nadien ga ik voor het eerst sinds de schoonzus bij ons woont eens een avond iets eten met een vriendin. Daar vloeit alle frustratie eruit en ik kom thuis met roodomrande ogen. Scheelt er iets vraagt ze schoonzus bezorgt. Ik vertel over mijn schrik voor de diagnose, over dat je dat niet wil voor je kind en wat is haar reactie “och ik vind uw andere zoon een veel groter probleem. Das pas een etter die mensen kwetst en dingen zegt die niet kunnen”. Ik slik mijn tranen, trots, verdriet en zelfbeeld in en vertrek gekwetst naar boven. Ik blijf de weken nadien constant boven, ik kom thuis en neem een boek naar mijn kamer. Het enige wat ik kan denken is dat ik twee mislukkingen op de wereld gezet heb.
Een paar weken later gaan de kinderen van de schoonzus een week op reis met mijn schoonvader. Zij zijn de ganse zaterdag weg en ik ben gans de dag thuis. Ik doe gans de dag de was aan een razend tempo want zij vertrekken bijna. De droogkas kan niet volgen en dus staan er nog een paar manden te wachten voor het machine. Als ik boven hoor dat de droogkas gedaan is, ga ik naar beneden om snel te wisselen. Blijkt ze al de was die ik al gewassen had opnieuw in de machine gestoken te hebben. En toen ontplofte er iets in mijn hoofd. Ik heb alle frustraties eruit gegooid van de voorbije maanden. Hysterisch was ik geworden. Alle stress, alle problemen, alle frustraties, alles kwam er als een sneltrein uit.
Gevolg, de schoonzus heeft haar boeltje gepakt zonder praten, zonder overleg en is met de drie kinderen elders gaan woning. Op een klein appartementje. Gevolg ik voel me nu naast allerlei dingen ook nog schuldig en wil uit het leven stappen. Ik zit zo diep dat zelfs mijn echtgenoot de kinderen meeneemt om een nacht elders te gaan slapen met hen. Ik heb die nacht echt lang getwijfeld, lang nagedacht maar de pijn die ik nog steeds voel van mijn neef en oom die zich beide opgehangen hebben, wou ik niet aan mijn kinderen geven. De dag nadien kon mijn echtgenoot me overtuigen samen naar psycholoog te stappen. Er volgende een periode van thuiszitten, in een donker huis, totaal verslagen door de wereld. En tijdens die periode moesten we dan nog de testen en gesprekken bij de psychiater ondergaan. Na het eerste gesprek volgden de woorden: “mevrouw, je gaat toch serieus hard aan jezelf moeten werken.” Mijn zelfbeeld was nefast voor mijn kinderen.

Na de ruzie heb ik de schoonzus niet meer gehoord. Niets. Ik was lucht. En niet alleen voor haar. Ook voor mijn schoonvader en zijn vriendin. Als we die zeiden kregen ze met moeite een hallo over hun lippen. In augustus moesten wij naar een trouw. Mijn echtgenoot moest eerst een match spelen en zette vlak voor zijn match rond 19u dus de kinderen af bij zijn papa. De dag nadien werden de kinderen al voor de middag teruggebracht met de mededeling dat ze zich verschrikkelijk gedragen hadden. Tja als je niet de vaste gewoontes van een kind met ass volgt kan dat gebeuren. Toen we in september plannen maakten voor de herfstvakantie vroeg mijn echtgenoot aan zijn vader of de beloofde vakantie nog doorging en welke dagen. Werd met een lach onthaald want met die twee kinderen een reis maken was het verste van zijn gedachten. Geen haar op zijn hoofd die dat wou doen. En ja ik ben terug ontploft. Deze maal via mail. Een mail waar ik weken op gedacht heb en laten nalezen door de echtgenoot. Hij vond het hard maar er stond niets in dat niet waar was. Dus opsturen. Sindsdien krijg ik zelfs die hallo niet meer. Als ik bel wordt de telefoon niet opgenomen, niet bij de schoonzus, niet bij de schoonpa. Halve uitnodigingen van we gaan eens moeten afspreken worden enkel naar de echtgenoot gestuurd want met mij willen ze niet afspreken.

De thuisbegeleiding, gonbegeleiding en iedereen zegt dat je op familie moet steunen en hulp vragen. Tja veel schoot er toen al niet meer over.
Eind 2017 dus na dik twee jaar liet de psycholoog mij eindelijk los. Ik was weer sterk genoeg om het zelf aan te kunnen hoopt ze. Op zich lukt het leven vlot, ik jaag me minder en minder op in de schoonfamilie rond feestdagen of verjaardagen. Mijn ouders helpen waar ze kunnen.

September 2018 komt mijn papa op de kindjes letten. De ruzie tussen de kinderen loopt zo hoog op en dan vooral bij de jongste dat mijn papa eraan denkt niet meer op hen te willen letten. Hij spreekt dit ook uit, wel met de woorden erbij dat hij dit niet zal doen want hij weet hoe lastig het moet zijn voor ons om dit wekelijks, soms bijna dagelijks mee te maken. Maar toch die woorden doen zo hard pijn dat ik gans de nacht en deze ochtend met tranen in de ogen zit. Dat mijn handen trillen en ik me niet kan focussen. Die zetel met tv in een kamer met gesloten gordijnen voor een paar weken lijkt nu zo verleidelijk.

12-09-2018 om 10:24 geschreven door justBren  

In mijn schooltijd kreeg ik af en toe eens een briefje, ja briefjes want in die tijd was een gsm en zelfs internet met moeite uitgevonden. Niet zo’n schattig liefdesbriefje maar eentje waarop stond hoe raar en lelijk ik wel was. Ja ik was dat veel te grote meisje met scheve tanden, een klein hoofdje, die eigenlijk niet erg sociaal was. Eén van de eerste kinderen op school die ouders had die aan het scheiden waren. Een typisch kind dat al snel voelde dat deze wereld niet zo lief was.

In het middelbaar werd het niet veel beter. De briefjes werden gewoon verwijten. Hoe raar ben jij? Waarom draag jij zoveel sportkledij? Waarom ga jij niet uit naar de dancing zoals een normaal iemand? Waarom doe jij wetenschappen zoals de jongens? Maar nog erger dan die opmerkingen waren waarschijnlijk de momenten waarop ik gewoon genegeerd werd. Ik me gewoon opvulling voelde van een klasstoel waar enkel tegen gesproken werd als er iemand hulp nodig had.

Gelukkig werd er toen ook al door lieve mensen berichtjes doorgegeven. Een coach die vertelde dat die ene jongen van zijn ploeg me wel leuk vond. De jongen waarmee ik nooit verder kwam dan hoi als we na de trainingen beide op onze ouders zaten te wachten.

Gelukkig kwamen er ook de eerste liefjes waardoor ik me toch iets beter/gewilder voelde. Alhoewel als de anderen van je klas starten met lachen dat het ook wel de enige lelijkaard is dat je ooit kan krijgen zakt de moed terug in de schoenen.

Toen msn er was, die oude voorloper van de whatsapp, stuurde die basketjongen me gelukkig veel berichtjes. Over alles konden we praten, onnozel doen, zeveren. Het lukte via dat medium en via sms zelfs om een bbq te organiseren met zijn en mijn basketploeg. Ik kwam natuurlijk vroeger aan als medeorganisator. Dat had ik mss beter niet gedaan. Zijn mama had blijkbaar aan 1 blik op mij genoeg om te beseffen welk vlees ze in de kuip had. Leuke avond was het.

Op de hogeschool begon iedereen een gsm te hebben. Smsjes versturen in verkorte stijl werd een kunst. Er moest zoveel mogelijk in 1 berichtje kunnen want de limieten waren nog niet onbeperkt. Ik werd niet echt zo’n kei in dat versturen want ik merkte ‘s ochtends meestal dat ik alleen in de les zat want al mijn vrienden hadden samen afgesproken. Ik kreeg die berichtjes nooit. Ok, ik zat meestal op training, maar niets zei dat ik nadien niet wou afkomen. Ik leerde de kunst van de moderne gsm pas goed toen ik een relatie had. De eerste persoon sinds jaren die me massa’s aandacht schonk. Dat ik met gestolen momenten als maitresse tevreden moest zijn nam ik er bij. Die berichtjes lieten me zweven.

Jaren later zorgde één smsje dat ik nog eens met de basketjongen afsprak. We hadden de laatste jaren regelmatig elkaar ontmoet, elke keer met veel spanning in de lucht, maar deze keer sprong de vonk over. Die ene sms werden er meerdere en van het een kwam het andere. We hadden een relatie. 7 jaar nadat die ene coach een berichtje doorgaf waren we een stel.

Na alle negatieve commentaar in mijn jeugd en tienerjaren, had ik een goede gast aan de haak geslagen. Bleek alleen dat hij volgens zijn familie te goed was voor mij. Deze maal niet via berichten maar via onverhulde opmerkingen en gelach werd er te verstaan gegeven dat ik niet goed genoeg was. Hoe durfde ik een witte broek aandoen? Waarom had ik geen eigen auto maar een aftandse golf die ik deelde met mama? Had ik echt nog niet alle landen van Europa gezien? Had ik echt nog nooit kreeft gegeten? Was ik nooit op wintervakantie geweest? Zo kan ik blijven doorgaan.

Toen we later trouwden was de boodschap ook zeer subtiel. Geen enkele foto met een lachend gezicht op aan hun kant. Hun zoon was echt gestolen. De eerste die minder subtiel werd was mijn lieve schoonmoeder. Je kind kan niet goed genoeg praten want je bent er niet genoeg mee bezig. Hij is niet zindelijk omdat ik dat allemaal anders zou doen. Kan hij nu maar legpuzzels amai hij is wat dommer dan zijn neefje. Amai kleuren gebruiken doet hij ook niet he. Tot het moment dat de situatie ontploft is nadat er werd gezegd dat ik mijn echtgenoot in het ongeluk ging storten want ik was net zo’n crimineel als mijn vader met zijn strafblad. Nadien kwam er enkel het bericht: “het schijnt dat ik mijn excuus zou moeten aanbieden”

De schoonzus had jaren later hulp nodig. Zat even tussen twee woningen in en mocht een paar maand bij ons wonen met haar drie kinderen. Ik probeerde alles zo goed mogelijk te regelen om met twee gezinnen onder 1 huis te wonen. Dit was zeer moeilijk voor mij maar we deden ons best. Toen kwam het nieuws dat onze oudste zoon waarschijnlijk autisme had. Dat we moesten starten aan een lange weg van onderzoeken om dit te bekijken. Wat is de reactie van de schoonzus, goh ik vind die nog meevallen. Uw andere zoon is een veel grotere etterbak met gedragsproblemen. Slik, dank u voor deze mededeling. Na enkele dagen tanden bijten ben ik ontploft. Ik kon het niet meer aan en heb er van alles uitgegooid van hoe ik me de laatste jaren door die familie gevoeld heb. Dag nadien terwijl ik op het werk zat 1 sms: Wij vertrekken uit uw huis. Die ene sms heeft me in een totale depressie gestort. Alles leren over ASS, van alles over mezelf en autisme ontdekken, een mama met drie kinderen uit mijn huis gejaagd, de rest van de schoonfamilie die me negeerde. Maanden kon ik niet gaan werken, kwam ik niet meer buiten. Hoe een slechte moeder, vrouw, schoonzus, persoon was ik wel niet. En in die periode kwam er geen enkel berichtje.
Een paar maand later kwam het berichtje van de schoonpa dat hij na een babysitbeurt van 16u beslist had dat de beloofde trip in de herfstvakantie niet kon doorgaan want mijn kinderen waren te lastig. De ene te druk, de andere speciale voeding en dan nog constant ruzie maken. Na deze mededeling stuurde ik een berichtje terug. Een bericht dat blijkbaar genoeg was om alle bruggen op te blazen.

Ik sloot me jaren af voor alles en iedereen. Geen nieuwe mensen, geen oude mensen buiten mijn gezin, enkel gesteund door mijn echtgenoot buitenkomen dat werd mijn leven.

Maar een half jaar terug krijg ik van iemand een berichtje met de vraag om uitleg over een dieet. Daarop ontstonden een paar gesprekken en volgde er een berichtje via twitter met een uitnodiging voor een bbq. Na alle voorbije jaren heb ik er lang over nagedacht voor ik ja durfde te zeggen. Nu is de bbq gedaan en heb ik nadien verschillende berichtjes gehad. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n warme reacties gekregen. Dikke merci aan iedereen!

30-08-2018 om 00:06 geschreven door justBren  

Gisteren stonden op de facebook pagina van een escaperoom, de foto’s van alle groepen die er de voorbije weken al dan niet in geslaagd waren om te ontsnappen. Wij stonden er tussen met een tijd van 59’ 50”. Het was een zalige vakantieactiviteit waar we met het ganse gezin volop van genoten hadden. Maar toen ik de foto zag, dacht ik onmiddellijk, daar konden we ontsnappen maar uit het leven niet.

In een escaperoom voel je de tijdsdruk want je wil bewijzen dat je alle puzzels op een uurtje kan oplossen. Maar is het leven ook niet zo. Gooit het leven je ook niet het ene na het andere toe, de ene uitdaging al moeilijker dan de andere, die je moet zien op te lossen om vooruit te kunnen. Kinderen met etiketjes, een man die veel opoffering vergt, een lichaam die er geen 21 meer uitziet, een hoofd die bij alle veranderingen in overdrive gaat. En al die dingen moet je allemaal maar zien op te lossen, niet in een uurtje, maar dag in dag uit, 24/7. In het leven en bij al die puzzels kan je niet zeggen na een uurtje, “ah yes I made it” of “shit, tijd tekort”. De puzzels blijven maar afkomen en sommige duren levenslang.

In een escaperoom heb je een slagingspercentage. En je weet dat de kans groot is dat je er wel uitgeraakt, zeker als je goed samenwerkt. Soms wou ik dat er iemand een slagingspercentage op het leven kon plaatsen. Dan kon je misschien zien dat niet iedereen slaagt in het leven en je optrekken aan de cijfers. Want het lijkt altijd zo dat het voor iedereen vlot gaat en bijna niemand geeft toe dat het leven niet vlot gaat. Hoeveel mensen durven er op de vraag “hoe gaat het?” antwoorden slecht. En vooral hoeveel mensen die de vraag stellen zouden nadien willen luisteren naar het antwoord waarom het slecht gaat met die persoon. In het echte leven lijkt zelfs samenwerking niet voldoende om zeker te zijn dat je wel gaat slagen. In de escaperoom krijg je bij elke nieuw gevonden tip, elk geopend slot, gevonden code een gevoel van yes ik heb iets goed gedaan. Waar blijven die dingen in het echte leven? Waar zitten die aanduidingen van je bent goed bezig, waar zitten die tips en codes van hoe je het leven moet aanpakken? Hoe kan je inschatten wat je slagingskansen zijn?
We hadden recht op 1 tip per kwartier, we hebben de tips ook nodig gehad, en waren telkens dankbaar voor die stem die plots uit dat bakje kwam om in gebroken Engels een hint te geven. Kon die stem er in het echte leven ook maar zijn. Een stem die zegt wat je moet doen, die exact kan zeggen als je naar daar gaat vind je iets dat je helpt in het leven, als je dit doet dan kom je dichter bij de oplossing. En dan bedoel ik niet de 20 goedbedoelde stemmen en (zelf)hulpboeken die algemene raadgevingen geven maar een specifieke oplossing voor mijn probleem op dat moment.

Eenmaal uit de escaperoom, met nog 10 seconden over, mochten we poseren voor de foto. Leuk, allemaal verkleden in het thema en even onnozel doen. Een masker opzetten en lachen naar de foto, dat was geen probleem want het was een leuk uurtje geweest waarin de kinderen voor eens niet met elkaar begonnen te vechten. Maar ook dit deed me aan het echte leven denken. Een masker opzetten waar je er gelukkig mee uitziet, bij mij meestal een bril ipv lenzen omdat mijn diepe wallen dan minder opvallen, een broek en trui waar je mijn vetrolletjes minder in ziet en vooral de tekst “ja hoor alles goed” met een glimlach proberen uitspreken opdat de mensen niet zouden zien hoe ik me vanbinnen voel.
Wat is er dan waardoor ik me op dat moment slecht voel, tja er is altijd wel iets. En wat voor vele mensen misschien standaard is en toch allemaal zo erg niet lijkt laat mij soms in overdrive gaan. Augustus is elk jaar weer zo’n lastige maand met gegarandeerde ontploffingen. De kindjes elke week naar een ander kamp brengen, elke week naar een andere plaats rijden, stressen omdat je weet dat je niet op tijd op je werk kan geraken want de kampen openen pas om 8u en jij moet eigenlijk op het werk zijn om 8u. Elk weekend stress en de ganse maandag (of een ganse week bij slaapkampjes) je afvragen of ze het wel leuk gaan vinden, gaan ze vriendjes maken, gaan ze geen pestkoppen tegen het lijf lopen, bij slaapkampjes dan nog gans de week je afvragen of het eten wel glutenvrij zal zijn. Een maand ook waarin mijn ventje niet op de normale dagen traint en thuis is, niet op de normale uren werkt, verschillende weekends op stage vertrekt, en dan tussendoor nog meer dan anders wil rusten. Een maand waarin het op werk anders loopt want vele collega’s zijn afwezig. Een maand waarin je soms al eens minder goed slaapt wegens de hitte. Een maand waarin je beseft dat je pas over 5 maand nog eens weekje thuis bent, een week waarvan je niet echt kan genieten want kerstdagen is toch altijd beetje over en weer gehol naar overal. Lijkt allemaal zo banaal als ik het neerschrijf en voor jou die het leest waarschijnlijk nog meer. Maar voor mij zijn dit grote en moeilijke dingen. Al jaren ons vast stramien: juli rust en vakantie; augustus werken, sporten en kampen. En nog steeds ontploft er iets. Een ontploffing in mijn hoofd die zorgt dat ik kortaf ben, snel roep, te snel en te hevig boos word, veel te emotioneel ben, geen inspiratie en energie heb om te koken en vooral thuis mijn masker niet kan ophouden. Een periode waarin het me niet meer lukt om naar het vogeltje te lachen en blij te zijn met iets geslaagds of gewoon tout court met het leven zelf. Dan lijkt ontsnappen uit dit leven het enige mogelijke doel.

01-08-2018 om 12:00 geschreven door justBren