In mijn schooltijd kreeg ik af en toe eens een briefje, ja briefjes want in die tijd was een gsm en zelfs internet met moeite uitgevonden. Niet zo’n schattig liefdesbriefje maar eentje waarop stond hoe raar en lelijk ik wel was. Ja ik was dat veel te grote meisje met scheve tanden, een klein hoofdje, die eigenlijk niet erg sociaal was. Eén van de eerste kinderen op school die ouders had die aan het scheiden waren. Een typisch kind dat al snel voelde dat deze wereld niet zo lief was.

In het middelbaar werd het niet veel beter. De briefjes werden gewoon verwijten. Hoe raar ben jij? Waarom draag jij zoveel sportkledij? Waarom ga jij niet uit naar de dancing zoals een normaal iemand? Waarom doe jij wetenschappen zoals de jongens? Maar nog erger dan die opmerkingen waren waarschijnlijk de momenten waarop ik gewoon genegeerd werd. Ik me gewoon opvulling voelde van een klasstoel waar enkel tegen gesproken werd als er iemand hulp nodig had.

Gelukkig werd er toen ook al door lieve mensen berichtjes doorgegeven. Een coach die vertelde dat die ene jongen van zijn ploeg me wel leuk vond. De jongen waarmee ik nooit verder kwam dan hoi als we na de trainingen beide op onze ouders zaten te wachten.

Gelukkig kwamen er ook de eerste liefjes waardoor ik me toch iets beter/gewilder voelde. Alhoewel als de anderen van je klas starten met lachen dat het ook wel de enige lelijkaard is dat je ooit kan krijgen zakt de moed terug in de schoenen.

Toen msn er was, die oude voorloper van de whatsapp, stuurde die basketjongen me gelukkig veel berichtjes. Over alles konden we praten, onnozel doen, zeveren. Het lukte via dat medium en via sms zelfs om een bbq te organiseren met zijn en mijn basketploeg. Ik kwam natuurlijk vroeger aan als medeorganisator. Dat had ik mss beter niet gedaan. Zijn mama had blijkbaar aan 1 blik op mij genoeg om te beseffen welk vlees ze in de kuip had. Leuke avond was het.

Op de hogeschool begon iedereen een gsm te hebben. Smsjes versturen in verkorte stijl werd een kunst. Er moest zoveel mogelijk in 1 berichtje kunnen want de limieten waren nog niet onbeperkt. Ik werd niet echt zo’n kei in dat versturen want ik merkte ‘s ochtends meestal dat ik alleen in de les zat want al mijn vrienden hadden samen afgesproken. Ik kreeg die berichtjes nooit. Ok, ik zat meestal op training, maar niets zei dat ik nadien niet wou afkomen. Ik leerde de kunst van de moderne gsm pas goed toen ik een relatie had. De eerste persoon sinds jaren die me massa’s aandacht schonk. Dat ik met gestolen momenten als maitresse tevreden moest zijn nam ik er bij. Die berichtjes lieten me zweven.

Jaren later zorgde één smsje dat ik nog eens met de basketjongen afsprak. We hadden de laatste jaren regelmatig elkaar ontmoet, elke keer met veel spanning in de lucht, maar deze keer sprong de vonk over. Die ene sms werden er meerdere en van het een kwam het andere. We hadden een relatie. 7 jaar nadat die ene coach een berichtje doorgaf waren we een stel.

Na alle negatieve commentaar in mijn jeugd en tienerjaren, had ik een goede gast aan de haak geslagen. Bleek alleen dat hij volgens zijn familie te goed was voor mij. Deze maal niet via berichten maar via onverhulde opmerkingen en gelach werd er te verstaan gegeven dat ik niet goed genoeg was. Hoe durfde ik een witte broek aandoen? Waarom had ik geen eigen auto maar een aftandse golf die ik deelde met mama? Had ik echt nog niet alle landen van Europa gezien? Had ik echt nog nooit kreeft gegeten? Was ik nooit op wintervakantie geweest? Zo kan ik blijven doorgaan.

Toen we later trouwden was de boodschap ook zeer subtiel. Geen enkele foto met een lachend gezicht op aan hun kant. Hun zoon was echt gestolen. De eerste die minder subtiel werd was mijn lieve schoonmoeder. Je kind kan niet goed genoeg praten want je bent er niet genoeg mee bezig. Hij is niet zindelijk omdat ik dat allemaal anders zou doen. Kan hij nu maar legpuzzels amai hij is wat dommer dan zijn neefje. Amai kleuren gebruiken doet hij ook niet he. Tot het moment dat de situatie ontploft is nadat er werd gezegd dat ik mijn echtgenoot in het ongeluk ging storten want ik was net zo’n crimineel als mijn vader met zijn strafblad. Nadien kwam er enkel het bericht: “het schijnt dat ik mijn excuus zou moeten aanbieden”

De schoonzus had jaren later hulp nodig. Zat even tussen twee woningen in en mocht een paar maand bij ons wonen met haar drie kinderen. Ik probeerde alles zo goed mogelijk te regelen om met twee gezinnen onder 1 huis te wonen. Dit was zeer moeilijk voor mij maar we deden ons best. Toen kwam het nieuws dat onze oudste zoon waarschijnlijk autisme had. Dat we moesten starten aan een lange weg van onderzoeken om dit te bekijken. Wat is de reactie van de schoonzus, goh ik vind die nog meevallen. Uw andere zoon is een veel grotere etterbak met gedragsproblemen. Slik, dank u voor deze mededeling. Na enkele dagen tanden bijten ben ik ontploft. Ik kon het niet meer aan en heb er van alles uitgegooid van hoe ik me de laatste jaren door die familie gevoeld heb. Dag nadien terwijl ik op het werk zat 1 sms: Wij vertrekken uit uw huis. Die ene sms heeft me in een totale depressie gestort. Alles leren over ASS, van alles over mezelf en autisme ontdekken, een mama met drie kinderen uit mijn huis gejaagd, de rest van de schoonfamilie die me negeerde. Maanden kon ik niet gaan werken, kwam ik niet meer buiten. Hoe een slechte moeder, vrouw, schoonzus, persoon was ik wel niet. En in die periode kwam er geen enkel berichtje.
Een paar maand later kwam het berichtje van de schoonpa dat hij na een babysitbeurt van 16u beslist had dat de beloofde trip in de herfstvakantie niet kon doorgaan want mijn kinderen waren te lastig. De ene te druk, de andere speciale voeding en dan nog constant ruzie maken. Na deze mededeling stuurde ik een berichtje terug. Een bericht dat blijkbaar genoeg was om alle bruggen op te blazen.

Ik sloot me jaren af voor alles en iedereen. Geen nieuwe mensen, geen oude mensen buiten mijn gezin, enkel gesteund door mijn echtgenoot buitenkomen dat werd mijn leven.

Maar een half jaar terug krijg ik van iemand een berichtje met de vraag om uitleg over een dieet. Daarop ontstonden een paar gesprekken en volgde er een berichtje via twitter met een uitnodiging voor een bbq. Na alle voorbije jaren heb ik er lang over nagedacht voor ik ja durfde te zeggen. Nu is de bbq gedaan en heb ik nadien verschillende berichtjes gehad. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n warme reacties gekregen. Dikke merci aan iedereen!