In 2011 gebeurt het onwaarschijnlijke, mijn schoonzus haar man valt dood na een hartaanval. Ze moet noodgedwongen haar huis in Griekenland in de steek laten en met de drie kinderen terugkomen naar België. Wij nemen ze even in huis tot ze een geschikte huurwoning gevonden hebben. Dit is gelukkig in de zomer waarbij ze dus nog wat op reis gaan, veel uitstappen maken en we er niet veel last van hebben. Ik houd er wel een zware keelontsteking aan over maar dat neem je er met plezier bij als je die mensen kan helpen.
Eind 2014 heeft de schoonzus haar leven in België zo op het spoor dat ze een nieuwe woning laat bouwen. Maar ze heeft voor een paar maand een andere woning nodig. Dus bieden wij weer aan om te helpen. We wonen met 5 kinderen en 3 volwassenen in een kleine stadswoning zonder tuin. Ik bijt op mijn tanden, de kinderen bijten op hun tanden. We klagen alle drie af en toe eens bij mijn echtgenoot maar we tonen vooral ons goed hart. Vooral omdat ik me redelijk gebruikt voel nu de schoonzus beslist om kookles, badmintonles, haartooicursus ed te gaan volgen wantja ik ben toch thuis om op de kinderen te passen.

Wij gaan sinds 2013 naar een psycholoog met onze oudste want hij vertoont met momenten een zeer slecht gedrag waar we geen weg mee kunnen. Begin 2015 zegt zij dat ze na veel proberen, na veel oplossingen constant tegen dezelfde dingen aanloopt en er waarschijnlijk meer aan de hand is. Het woord autisme wordt de eerste maal uitgesproken in ons bijzijn. Slik. Onze wereld stort zo even in. We zijn blij dat er nu eindelijk misschien een reden is waarom hij zo doet maar eigenlijk hoor je dat toch liever niet als ouder. We beginnen aan praktische kant en proberen zo snel mogelijk (wat zijn 8 weken wachttijd) een afspraak te maken met een psychiater. Het woord psychiater alleen al, slik. Even nadien ga ik voor het eerst sinds de schoonzus bij ons woont eens een avond iets eten met een vriendin. Daar vloeit alle frustratie eruit en ik kom thuis met roodomrande ogen. Scheelt er iets vraagt ze schoonzus bezorgt. Ik vertel over mijn schrik voor de diagnose, over dat je dat niet wil voor je kind en wat is haar reactie “och ik vind uw andere zoon een veel groter probleem. Das pas een etter die mensen kwetst en dingen zegt die niet kunnen”. Ik slik mijn tranen, trots, verdriet en zelfbeeld in en vertrek gekwetst naar boven. Ik blijf de weken nadien constant boven, ik kom thuis en neem een boek naar mijn kamer. Het enige wat ik kan denken is dat ik twee mislukkingen op de wereld gezet heb.
Een paar weken later gaan de kinderen van de schoonzus een week op reis met mijn schoonvader. Zij zijn de ganse zaterdag weg en ik ben gans de dag thuis. Ik doe gans de dag de was aan een razend tempo want zij vertrekken bijna. De droogkas kan niet volgen en dus staan er nog een paar manden te wachten voor het machine. Als ik boven hoor dat de droogkas gedaan is, ga ik naar beneden om snel te wisselen. Blijkt ze al de was die ik al gewassen had opnieuw in de machine gestoken te hebben. En toen ontplofte er iets in mijn hoofd. Ik heb alle frustraties eruit gegooid van de voorbije maanden. Hysterisch was ik geworden. Alle stress, alle problemen, alle frustraties, alles kwam er als een sneltrein uit.
Gevolg, de schoonzus heeft haar boeltje gepakt zonder praten, zonder overleg en is met de drie kinderen elders gaan woning. Op een klein appartementje. Gevolg ik voel me nu naast allerlei dingen ook nog schuldig en wil uit het leven stappen. Ik zit zo diep dat zelfs mijn echtgenoot de kinderen meeneemt om een nacht elders te gaan slapen met hen. Ik heb die nacht echt lang getwijfeld, lang nagedacht maar de pijn die ik nog steeds voel van mijn neef en oom die zich beide opgehangen hebben, wou ik niet aan mijn kinderen geven. De dag nadien kon mijn echtgenoot me overtuigen samen naar psycholoog te stappen. Er volgende een periode van thuiszitten, in een donker huis, totaal verslagen door de wereld. En tijdens die periode moesten we dan nog de testen en gesprekken bij de psychiater ondergaan. Na het eerste gesprek volgden de woorden: “mevrouw, je gaat toch serieus hard aan jezelf moeten werken.” Mijn zelfbeeld was nefast voor mijn kinderen.

Na de ruzie heb ik de schoonzus niet meer gehoord. Niets. Ik was lucht. En niet alleen voor haar. Ook voor mijn schoonvader en zijn vriendin. Als we die zeiden kregen ze met moeite een hallo over hun lippen. In augustus moesten wij naar een trouw. Mijn echtgenoot moest eerst een match spelen en zette vlak voor zijn match rond 19u dus de kinderen af bij zijn papa. De dag nadien werden de kinderen al voor de middag teruggebracht met de mededeling dat ze zich verschrikkelijk gedragen hadden. Tja als je niet de vaste gewoontes van een kind met ass volgt kan dat gebeuren. Toen we in september plannen maakten voor de herfstvakantie vroeg mijn echtgenoot aan zijn vader of de beloofde vakantie nog doorging en welke dagen. Werd met een lach onthaald want met die twee kinderen een reis maken was het verste van zijn gedachten. Geen haar op zijn hoofd die dat wou doen. En ja ik ben terug ontploft. Deze maal via mail. Een mail waar ik weken op gedacht heb en laten nalezen door de echtgenoot. Hij vond het hard maar er stond niets in dat niet waar was. Dus opsturen. Sindsdien krijg ik zelfs die hallo niet meer. Als ik bel wordt de telefoon niet opgenomen, niet bij de schoonzus, niet bij de schoonpa. Halve uitnodigingen van we gaan eens moeten afspreken worden enkel naar de echtgenoot gestuurd want met mij willen ze niet afspreken.

De thuisbegeleiding, gonbegeleiding en iedereen zegt dat je op familie moet steunen en hulp vragen. Tja veel schoot er toen al niet meer over.
Eind 2017 dus na dik twee jaar liet de psycholoog mij eindelijk los. Ik was weer sterk genoeg om het zelf aan te kunnen hoopt ze. Op zich lukt het leven vlot, ik jaag me minder en minder op in de schoonfamilie rond feestdagen of verjaardagen. Mijn ouders helpen waar ze kunnen.

September 2018 komt mijn papa op de kindjes letten. De ruzie tussen de kinderen loopt zo hoog op en dan vooral bij de jongste dat mijn papa eraan denkt niet meer op hen te willen letten. Hij spreekt dit ook uit, wel met de woorden erbij dat hij dit niet zal doen want hij weet hoe lastig het moet zijn voor ons om dit wekelijks, soms bijna dagelijks mee te maken. Maar toch die woorden doen zo hard pijn dat ik gans de nacht en deze ochtend met tranen in de ogen zit. Dat mijn handen trillen en ik me niet kan focussen. Die zetel met tv in een kamer met gesloten gordijnen voor een paar weken lijkt nu zo verleidelijk.