Woensdag 20 maart. Een dag waar ik al maanden naar uitkijk. Een datum die we maanden geleden kregen na een hulpkreet gestuurd te hebben naar een kinderpsychiater. Het probleem is dat een mens die hulpkreet meestal pas stuurt als het echt niet meer gaat en je dan nog maanden moet wachten. Op het moment dat ik besliste extra hulp in te schakelen stond ik op het punt mijn kinderen en huwelijk in de steek te laten. Het constante vechten tegen alle ruzies en discussies woog te hard door. Wij waren beide op wat nog meer stress, korte lontjes en dus ruzie en vermoeidheid gaf. Weggaan zou rust gegeven hebben want elk een week de kinderen en elk een week rust, maar het zou geen oplossing zijn, het zou misschien nog alles erger maken want autisme en verandering is meestal geen goede combinatie.

Alles even op een rijtje zetten, gaf maar één mogelijkheid. Ook met onze jongste zoon naar een specialist trekken. Luisteren of er een reden kan zijn voor zijn gedrag. Op zo’n moment 3 maand moeten wachten op hulp is lang. Zeer lang. Maar eindelijk is de dag bijna daar. Een dag die geen moment te vroeg zal komen want een gezin dat op is, doodmoe is en dan nog maanden verder moet, wordt een onleefbaar gezin.

Een zucht van verluchting, een zucht van hoop op verlossing, op hoop op een oplossing maar vooral ook een diepe zucht omdat ik weet hoe zwaar het waarschijnlijk terug zal worden. We hebben het al eens meegemaakt, weten perfect wat ons te wachten staat en leuk is dat niet. Je wordt als ouders compleet op de rooster gelegd, alles wat je goed doet maar vooral ook wat er allemaal fout loopt. Als ik terugdenk aan hoe ik me vorige maal voelde, dan komen de tranen al in mijn ogen. Van bij de geboorte tot nu alles van je kind overlopen en geconfronteerd worden met allerlei niet normale dingen, het gevoel krijgen van waarom heb ik dit als ouder niet vroeger gezien, waarom heb ik mijn kind zolang laten ploeteren in dit standaardleven terwijl het niet meekan in deze standaardwereld zonder hulp en aanpassingen, de vele beelden terug in je hoofd zien waarin je voor de zoveelste keer ruzie had met je kind omdat hij de dingen niet deed zoals de maatschappij, en jijzelf dus ook,van een kind van die leeftijd verwachtte, … Het lange wachten na alle ondervragingen om te weten of er nu inderdaad iets scheelt of niet, is er iets wat je kan doen om je kind te helpen, of ligt het gewoon aan het feit dat je niet in staat bent een kind deftig op te voeden, heeft hij een probleem dat aangepakt kan worden, of ben jij gewoon een slechte ouder of hij een kind met een rotkarakter. Schrik dat ik ondanks alle gezochte hulp de laatste jaren nog steeds te horen zal krijgen dat mijn negatieve zelfbeeld nefast is voor mijn kinderen.

18-03-2019 om 15:34 geschreven door justBren