Gisteren stonden op de facebook pagina van een escaperoom, de foto’s van alle groepen die er de voorbije weken al dan niet in geslaagd waren om te ontsnappen. Wij stonden er tussen met een tijd van 59’ 50”. Het was een zalige vakantieactiviteit waar we met het ganse gezin volop van genoten hadden. Maar toen ik de foto zag, dacht ik onmiddellijk, daar konden we ontsnappen maar uit het leven niet.

In een escaperoom voel je de tijdsdruk want je wil bewijzen dat je alle puzzels op een uurtje kan oplossen. Maar is het leven ook niet zo. Gooit het leven je ook niet het ene na het andere toe, de ene uitdaging al moeilijker dan de andere, die je moet zien op te lossen om vooruit te kunnen. Kinderen met etiketjes, een man die veel opoffering vergt, een lichaam die er geen 21 meer uitziet, een hoofd die bij alle veranderingen in overdrive gaat. En al die dingen moet je allemaal maar zien op te lossen, niet in een uurtje, maar dag in dag uit, 24/7. In het leven en bij al die puzzels kan je niet zeggen na een uurtje, “ah yes I made it” of “shit, tijd tekort”. De puzzels blijven maar afkomen en sommige duren levenslang.

In een escaperoom heb je een slagingspercentage. En je weet dat de kans groot is dat je er wel uitgeraakt, zeker als je goed samenwerkt. Soms wou ik dat er iemand een slagingspercentage op het leven kon plaatsen. Dan kon je misschien zien dat niet iedereen slaagt in het leven en je optrekken aan de cijfers. Want het lijkt altijd zo dat het voor iedereen vlot gaat en bijna niemand geeft toe dat het leven niet vlot gaat. Hoeveel mensen durven er op de vraag “hoe gaat het?” antwoorden slecht. En vooral hoeveel mensen die de vraag stellen zouden nadien willen luisteren naar het antwoord waarom het slecht gaat met die persoon. In het echte leven lijkt zelfs samenwerking niet voldoende om zeker te zijn dat je wel gaat slagen. In de escaperoom krijg je bij elke nieuw gevonden tip, elk geopend slot, gevonden code een gevoel van yes ik heb iets goed gedaan. Waar blijven die dingen in het echte leven? Waar zitten die aanduidingen van je bent goed bezig, waar zitten die tips en codes van hoe je het leven moet aanpakken? Hoe kan je inschatten wat je slagingskansen zijn?
We hadden recht op 1 tip per kwartier, we hebben de tips ook nodig gehad, en waren telkens dankbaar voor die stem die plots uit dat bakje kwam om in gebroken Engels een hint te geven. Kon die stem er in het echte leven ook maar zijn. Een stem die zegt wat je moet doen, die exact kan zeggen als je naar daar gaat vind je iets dat je helpt in het leven, als je dit doet dan kom je dichter bij de oplossing. En dan bedoel ik niet de 20 goedbedoelde stemmen en (zelf)hulpboeken die algemene raadgevingen geven maar een specifieke oplossing voor mijn probleem op dat moment.

Eenmaal uit de escaperoom, met nog 10 seconden over, mochten we poseren voor de foto. Leuk, allemaal verkleden in het thema en even onnozel doen. Een masker opzetten en lachen naar de foto, dat was geen probleem want het was een leuk uurtje geweest waarin de kinderen voor eens niet met elkaar begonnen te vechten. Maar ook dit deed me aan het echte leven denken. Een masker opzetten waar je er gelukkig mee uitziet, bij mij meestal een bril ipv lenzen omdat mijn diepe wallen dan minder opvallen, een broek en trui waar je mijn vetrolletjes minder in ziet en vooral de tekst “ja hoor alles goed” met een glimlach proberen uitspreken opdat de mensen niet zouden zien hoe ik me vanbinnen voel.
Wat is er dan waardoor ik me op dat moment slecht voel, tja er is altijd wel iets. En wat voor vele mensen misschien standaard is en toch allemaal zo erg niet lijkt laat mij soms in overdrive gaan. Augustus is elk jaar weer zo’n lastige maand met gegarandeerde ontploffingen. De kindjes elke week naar een ander kamp brengen, elke week naar een andere plaats rijden, stressen omdat je weet dat je niet op tijd op je werk kan geraken want de kampen openen pas om 8u en jij moet eigenlijk op het werk zijn om 8u. Elk weekend stress en de ganse maandag (of een ganse week bij slaapkampjes) je afvragen of ze het wel leuk gaan vinden, gaan ze vriendjes maken, gaan ze geen pestkoppen tegen het lijf lopen, bij slaapkampjes dan nog gans de week je afvragen of het eten wel glutenvrij zal zijn. Een maand ook waarin mijn ventje niet op de normale dagen traint en thuis is, niet op de normale uren werkt, verschillende weekends op stage vertrekt, en dan tussendoor nog meer dan anders wil rusten. Een maand waarin het op werk anders loopt want vele collega’s zijn afwezig. Een maand waarin je soms al eens minder goed slaapt wegens de hitte. Een maand waarin je beseft dat je pas over 5 maand nog eens weekje thuis bent, een week waarvan je niet echt kan genieten want kerstdagen is toch altijd beetje over en weer gehol naar overal. Lijkt allemaal zo banaal als ik het neerschrijf en voor jou die het leest waarschijnlijk nog meer. Maar voor mij zijn dit grote en moeilijke dingen. Al jaren ons vast stramien: juli rust en vakantie; augustus werken, sporten en kampen. En nog steeds ontploft er iets. Een ontploffing in mijn hoofd die zorgt dat ik kortaf ben, snel roep, te snel en te hevig boos word, veel te emotioneel ben, geen inspiratie en energie heb om te koken en vooral thuis mijn masker niet kan ophouden. Een periode waarin het me niet meer lukt om naar het vogeltje te lachen en blij te zijn met iets geslaagds of gewoon tout court met het leven zelf. Dan lijkt ontsnappen uit dit leven het enige mogelijke doel.