In mijn schooltijd kreeg ik af en toe eens een briefje, ja briefjes want in die tijd was een gsm en zelfs internet met moeite uitgevonden. Niet zo’n schattig liefdesbriefje maar eentje waarop stond hoe raar en lelijk ik wel was. Ja ik was dat veel te grote meisje met scheve tanden, een klein hoofdje, die eigenlijk niet erg sociaal was. Eén van de eerste kinderen op school die ouders had die aan het scheiden waren. Een typisch kind dat al snel voelde dat deze wereld niet zo lief was.

In het middelbaar werd het niet veel beter. De briefjes werden gewoon verwijten. Hoe raar ben jij? Waarom draag jij zoveel sportkledij? Waarom ga jij niet uit naar de dancing zoals een normaal iemand? Waarom doe jij wetenschappen zoals de jongens? Maar nog erger dan die opmerkingen waren waarschijnlijk de momenten waarop ik gewoon genegeerd werd. Ik me gewoon opvulling voelde van een klasstoel waar enkel tegen gesproken werd als er iemand hulp nodig had.

Gelukkig werd er toen ook al door lieve mensen berichtjes doorgegeven. Een coach die vertelde dat die ene jongen van zijn ploeg me wel leuk vond. De jongen waarmee ik nooit verder kwam dan hoi als we na de trainingen beide op onze ouders zaten te wachten.

Gelukkig kwamen er ook de eerste liefjes waardoor ik me toch iets beter/gewilder voelde. Alhoewel als de anderen van je klas starten met lachen dat het ook wel de enige lelijkaard is dat je ooit kan krijgen zakt de moed terug in de schoenen.

Toen msn er was, die oude voorloper van de whatsapp, stuurde die basketjongen me gelukkig veel berichtjes. Over alles konden we praten, onnozel doen, zeveren. Het lukte via dat medium en via sms zelfs om een bbq te organiseren met zijn en mijn basketploeg. Ik kwam natuurlijk vroeger aan als medeorganisator. Dat had ik mss beter niet gedaan. Zijn mama had blijkbaar aan 1 blik op mij genoeg om te beseffen welk vlees ze in de kuip had. Leuke avond was het.

Op de hogeschool begon iedereen een gsm te hebben. Smsjes versturen in verkorte stijl werd een kunst. Er moest zoveel mogelijk in 1 berichtje kunnen want de limieten waren nog niet onbeperkt. Ik werd niet echt zo’n kei in dat versturen want ik merkte ‘s ochtends meestal dat ik alleen in de les zat want al mijn vrienden hadden samen afgesproken. Ik kreeg die berichtjes nooit. Ok, ik zat meestal op training, maar niets zei dat ik nadien niet wou afkomen. Ik leerde de kunst van de moderne gsm pas goed toen ik een relatie had. De eerste persoon sinds jaren die me massa’s aandacht schonk. Dat ik met gestolen momenten als maitresse tevreden moest zijn nam ik er bij. Die berichtjes lieten me zweven.

Jaren later zorgde één smsje dat ik nog eens met de basketjongen afsprak. We hadden de laatste jaren regelmatig elkaar ontmoet, elke keer met veel spanning in de lucht, maar deze keer sprong de vonk over. Die ene sms werden er meerdere en van het een kwam het andere. We hadden een relatie. 7 jaar nadat die ene coach een berichtje doorgaf waren we een stel.

Na alle negatieve commentaar in mijn jeugd en tienerjaren, had ik een goede gast aan de haak geslagen. Bleek alleen dat hij volgens zijn familie te goed was voor mij. Deze maal niet via berichten maar via onverhulde opmerkingen en gelach werd er te verstaan gegeven dat ik niet goed genoeg was. Hoe durfde ik een witte broek aandoen? Waarom had ik geen eigen auto maar een aftandse golf die ik deelde met mama? Had ik echt nog niet alle landen van Europa gezien? Had ik echt nog nooit kreeft gegeten? Was ik nooit op wintervakantie geweest? Zo kan ik blijven doorgaan.

Toen we later trouwden was de boodschap ook zeer subtiel. Geen enkele foto met een lachend gezicht op aan hun kant. Hun zoon was echt gestolen. De eerste die minder subtiel werd was mijn lieve schoonmoeder. Je kind kan niet goed genoeg praten want je bent er niet genoeg mee bezig. Hij is niet zindelijk omdat ik dat allemaal anders zou doen. Kan hij nu maar legpuzzels amai hij is wat dommer dan zijn neefje. Amai kleuren gebruiken doet hij ook niet he. Tot het moment dat de situatie ontploft is nadat er werd gezegd dat ik mijn echtgenoot in het ongeluk ging storten want ik was net zo’n crimineel als mijn vader met zijn strafblad. Nadien kwam er enkel het bericht: “het schijnt dat ik mijn excuus zou moeten aanbieden”

De schoonzus had jaren later hulp nodig. Zat even tussen twee woningen in en mocht een paar maand bij ons wonen met haar drie kinderen. Ik probeerde alles zo goed mogelijk te regelen om met twee gezinnen onder 1 huis te wonen. Dit was zeer moeilijk voor mij maar we deden ons best. Toen kwam het nieuws dat onze oudste zoon waarschijnlijk autisme had. Dat we moesten starten aan een lange weg van onderzoeken om dit te bekijken. Wat is de reactie van de schoonzus, goh ik vind die nog meevallen. Uw andere zoon is een veel grotere etterbak met gedragsproblemen. Slik, dank u voor deze mededeling. Na enkele dagen tanden bijten ben ik ontploft. Ik kon het niet meer aan en heb er van alles uitgegooid van hoe ik me de laatste jaren door die familie gevoeld heb. Dag nadien terwijl ik op het werk zat 1 sms: Wij vertrekken uit uw huis. Die ene sms heeft me in een totale depressie gestort. Alles leren over ASS, van alles over mezelf en autisme ontdekken, een mama met drie kinderen uit mijn huis gejaagd, de rest van de schoonfamilie die me negeerde. Maanden kon ik niet gaan werken, kwam ik niet meer buiten. Hoe een slechte moeder, vrouw, schoonzus, persoon was ik wel niet. En in die periode kwam er geen enkel berichtje.
Een paar maand later kwam het berichtje van de schoonpa dat hij na een babysitbeurt van 16u beslist had dat de beloofde trip in de herfstvakantie niet kon doorgaan want mijn kinderen waren te lastig. De ene te druk, de andere speciale voeding en dan nog constant ruzie maken. Na deze mededeling stuurde ik een berichtje terug. Een bericht dat blijkbaar genoeg was om alle bruggen op te blazen.

Ik sloot me jaren af voor alles en iedereen. Geen nieuwe mensen, geen oude mensen buiten mijn gezin, enkel gesteund door mijn echtgenoot buitenkomen dat werd mijn leven.

Maar een half jaar terug krijg ik van iemand een berichtje met de vraag om uitleg over een dieet. Daarop ontstonden een paar gesprekken en volgde er een berichtje via twitter met een uitnodiging voor een bbq. Na alle voorbije jaren heb ik er lang over nagedacht voor ik ja durfde te zeggen. Nu is de bbq gedaan en heb ik nadien verschillende berichtjes gehad. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n warme reacties gekregen. Dikke merci aan iedereen!

30-08-2018 om 00:06 geschreven door justBren  

Gisteren stonden op de facebook pagina van een escaperoom, de foto’s van alle groepen die er de voorbije weken al dan niet in geslaagd waren om te ontsnappen. Wij stonden er tussen met een tijd van 59’ 50”. Het was een zalige vakantieactiviteit waar we met het ganse gezin volop van genoten hadden. Maar toen ik de foto zag, dacht ik onmiddellijk, daar konden we ontsnappen maar uit het leven niet.

In een escaperoom voel je de tijdsdruk want je wil bewijzen dat je alle puzzels op een uurtje kan oplossen. Maar is het leven ook niet zo. Gooit het leven je ook niet het ene na het andere toe, de ene uitdaging al moeilijker dan de andere, die je moet zien op te lossen om vooruit te kunnen. Kinderen met etiketjes, een man die veel opoffering vergt, een lichaam die er geen 21 meer uitziet, een hoofd die bij alle veranderingen in overdrive gaat. En al die dingen moet je allemaal maar zien op te lossen, niet in een uurtje, maar dag in dag uit, 24/7. In het leven en bij al die puzzels kan je niet zeggen na een uurtje, “ah yes I made it” of “shit, tijd tekort”. De puzzels blijven maar afkomen en sommige duren levenslang.

In een escaperoom heb je een slagingspercentage. En je weet dat de kans groot is dat je er wel uitgeraakt, zeker als je goed samenwerkt. Soms wou ik dat er iemand een slagingspercentage op het leven kon plaatsen. Dan kon je misschien zien dat niet iedereen slaagt in het leven en je optrekken aan de cijfers. Want het lijkt altijd zo dat het voor iedereen vlot gaat en bijna niemand geeft toe dat het leven niet vlot gaat. Hoeveel mensen durven er op de vraag “hoe gaat het?” antwoorden slecht. En vooral hoeveel mensen die de vraag stellen zouden nadien willen luisteren naar het antwoord waarom het slecht gaat met die persoon. In het echte leven lijkt zelfs samenwerking niet voldoende om zeker te zijn dat je wel gaat slagen. In de escaperoom krijg je bij elke nieuw gevonden tip, elk geopend slot, gevonden code een gevoel van yes ik heb iets goed gedaan. Waar blijven die dingen in het echte leven? Waar zitten die aanduidingen van je bent goed bezig, waar zitten die tips en codes van hoe je het leven moet aanpakken? Hoe kan je inschatten wat je slagingskansen zijn?
We hadden recht op 1 tip per kwartier, we hebben de tips ook nodig gehad, en waren telkens dankbaar voor die stem die plots uit dat bakje kwam om in gebroken Engels een hint te geven. Kon die stem er in het echte leven ook maar zijn. Een stem die zegt wat je moet doen, die exact kan zeggen als je naar daar gaat vind je iets dat je helpt in het leven, als je dit doet dan kom je dichter bij de oplossing. En dan bedoel ik niet de 20 goedbedoelde stemmen en (zelf)hulpboeken die algemene raadgevingen geven maar een specifieke oplossing voor mijn probleem op dat moment.

Eenmaal uit de escaperoom, met nog 10 seconden over, mochten we poseren voor de foto. Leuk, allemaal verkleden in het thema en even onnozel doen. Een masker opzetten en lachen naar de foto, dat was geen probleem want het was een leuk uurtje geweest waarin de kinderen voor eens niet met elkaar begonnen te vechten. Maar ook dit deed me aan het echte leven denken. Een masker opzetten waar je er gelukkig mee uitziet, bij mij meestal een bril ipv lenzen omdat mijn diepe wallen dan minder opvallen, een broek en trui waar je mijn vetrolletjes minder in ziet en vooral de tekst “ja hoor alles goed” met een glimlach proberen uitspreken opdat de mensen niet zouden zien hoe ik me vanbinnen voel.
Wat is er dan waardoor ik me op dat moment slecht voel, tja er is altijd wel iets. En wat voor vele mensen misschien standaard is en toch allemaal zo erg niet lijkt laat mij soms in overdrive gaan. Augustus is elk jaar weer zo’n lastige maand met gegarandeerde ontploffingen. De kindjes elke week naar een ander kamp brengen, elke week naar een andere plaats rijden, stressen omdat je weet dat je niet op tijd op je werk kan geraken want de kampen openen pas om 8u en jij moet eigenlijk op het werk zijn om 8u. Elk weekend stress en de ganse maandag (of een ganse week bij slaapkampjes) je afvragen of ze het wel leuk gaan vinden, gaan ze vriendjes maken, gaan ze geen pestkoppen tegen het lijf lopen, bij slaapkampjes dan nog gans de week je afvragen of het eten wel glutenvrij zal zijn. Een maand ook waarin mijn ventje niet op de normale dagen traint en thuis is, niet op de normale uren werkt, verschillende weekends op stage vertrekt, en dan tussendoor nog meer dan anders wil rusten. Een maand waarin het op werk anders loopt want vele collega’s zijn afwezig. Een maand waarin je soms al eens minder goed slaapt wegens de hitte. Een maand waarin je beseft dat je pas over 5 maand nog eens weekje thuis bent, een week waarvan je niet echt kan genieten want kerstdagen is toch altijd beetje over en weer gehol naar overal. Lijkt allemaal zo banaal als ik het neerschrijf en voor jou die het leest waarschijnlijk nog meer. Maar voor mij zijn dit grote en moeilijke dingen. Al jaren ons vast stramien: juli rust en vakantie; augustus werken, sporten en kampen. En nog steeds ontploft er iets. Een ontploffing in mijn hoofd die zorgt dat ik kortaf ben, snel roep, te snel en te hevig boos word, veel te emotioneel ben, geen inspiratie en energie heb om te koken en vooral thuis mijn masker niet kan ophouden. Een periode waarin het me niet meer lukt om naar het vogeltje te lachen en blij te zijn met iets geslaagds of gewoon tout court met het leven zelf. Dan lijkt ontsnappen uit dit leven het enige mogelijke doel.

01-08-2018 om 12:00 geschreven door justBren