Het begint te wennen want weer was het moeilijk om uit dat bed te komen en de gedachte aan een tocht van maar 10km helpen ook niet echt.Vandaag zou ik in Santiago op zoek gaan naar niewe binnenzolen voor in mijn schoenen want de oorlog tussen schoenen en voeten is nog niet voorbij.Nu Santiago nadert verdwijnen de bossen en de weilanden en wordt het lopen over asfalt of beton,na enkele km duikt er in de verte op een heuveltop een enorm monument op en Belu wilde kost wat kost de heuvel op om dit kunstwerk van dichtbij te bewonderen dus ondanks mijn pijnlijke voeten toch maar die berg op en weer gebeurde er een wonder,want éénmaal boven gekomen zag ik aan de voet van dit monument twee paar schoenen staan en een wandelstok in één van de schoenen stak een papiertje dat je kon nemen wat je nodig had en er was inderdaad wat te nemen want het paar herenschoenen maat 43 bezat nog zijn binnenzolen die dus veranderde van schoen en voortaan loop ik op wolkjes in mijn schoenen en is de oorlog voorbij.Dus werd er blijgezind verder getrokken om even later in het stadspark een nieuw monument te bewonderen.En toch gaan de meeste pelgrims onbegrijpelijk aan al dit moois voorbij.Vanaf nu wordt het spannend en de schelpen in de stoep leiden ons naar de kathedraal maar de aankomst geeft niet de verwachte ontlading van emoties want de schelpen leiden de pelgrim naar het noord portaal en dus wordt er gedacht dat men eerder voor een museum dan voor de kathedraal staat;na wat zoekwerk komen we uiteindelijk op het grote plein voor de kathedraal en dan pas zie je hoe enorm en indrukwekkend dit bouwwerk is en ontmoet je pelgrims die je onderweg uit het oog verloren hebt en wordt het toch nog wel een emotioneel gebeuren.Gisteren heeft het wierookvat door de kerk gevlogen dank zij de gulle gift van een groep pelgrims,vandaag zal er niet gevlogen worden maar morgen wel omdat er een duitse groep pelgrims onderweg is die geld inzamelen om het wierookvat de lucht in te krijgen en zo zie je maar weer dat ook in dit heiligdom het aardse slijk de overhand neemt. Om twaalf uur deze middag de mis bijgewoond wat toch wel deugd doet en dan weet je als pelgrim dat er nog een paar moeilijke dagen te wachten staan eerst nog verder naar finestere en muxia en dan het door allen zo gevreesde afscheid van de camino dat nu wel heel dichtbij komt en een wee gevoel geeft in de maagstreek.Het grootste deel van de nacht hebben we al liggend op onze rug het hoofd steunend op onze vriend de rugzak op het plein voor de kathedraal doorgebracht om zo de grootsheid van dit gebouw langzaam op te snuiven, afgetekend tegen de donkere blauwe nacht en zijdelings beschenen door de maan terwijl witte vogels rond de torens zweefden genoten wij met volle teugen van dit schouwspel en trokken wij om twee uur in de morgen richting refuge waar we van de hospilatero de sleutel van de deur hadden gekregen en op kousevoeten onze slaapplaats opzochten
Deze morgen was het niet de schuld van de nonnen.De bedden waren te goed of wij waren te moe,er was ruimte zat maar toch wilde dat lijf geen afscheid nemen van het bed dat mij leek te omarmen.Maar aan alles komt een eind of nieuw begin en dus ook nu is het ultreia geblazen.Al is het voor de meeste onder jullie onbekend maar het voornaamste lichaamsdeel van een pelgrim zijn de voeten en iedere morgen stelen zij deze voeten de nodige tijd of de pelgrim vroeg of laat ontwaakt zijn eerste gedachte gaan altijd naar zijn voeten die zo beminde voeten En dan volgt pas de rest,hier zie geen vrouwen met een beauty case of mooi gelakte nagels geen mannen met de haren in de juiste snit geen parfums zijn te bespeuren onze kleding wordt gewassen met de hand en hangt aan geimproviseerde lijnen te drogen en op het einde van de dag rieken we allemaal naar mensen.Vandaag was een wonderbare dag,we naderen Santiago en dat begint zwaar te wegen hier en daar zitten mensen langs de kant van de weg te snotteren en als je hen vraagt of je kan helpen hoor je steeds het zelfde antwoord al is het het steeds in een andere taal "neen bedankt alles gaat goed maar ik heb dit even nodig ik ben zo happy".Ergens onderweg ontmoeten wij een franse dame die zeer moeilijk verder gaat en ik kan het niet laten, ook aan deze dame vraag ik of we misschien kunnen helpen ze bedankt ons vriendelijk en doet dan haar verhaal. Drie dagen geleden is ze gevallen haar knieën zijn zwaar geschaafd,haar ribben voelen niet zo goed haar kin en wang hebben er ooit beter uitgezien en ze draagt nu haar reserve bril want bij de val is haar bril gebroken en naar de dokter wil ze niet want die zegt misschien dat ze beter stopt en dat is het laatste wat ze wil verteld ze . Ik wil en zal naar Santiago gaan zegt ze dapper en langzaam gaat ze verder de pijn verbijtend en geloof me vrij ook deze dame zal haar doel bereiken elke dag gebeuren hier op de camino mirakels.De boerinnenbond is ook aangekomen en deze vriendelijke dames kunnen het goed vinden op de camino zo zonder man en als we ergens onderweg hun bevoorradingsbusje zien gaan we netjes in de rij staan want ook van deze tafel valt wel iets dat wij lusten.En zo lopen we uiteindelijk door een ecalyptusbos om op het einde in een dorp met wuivende palmbomen te belanden waar we op 10 km van Santiago een bed hopen te vinden.
Dat de nonnen ook hun graantje willen meepikken van de pelgrims op weg naar compostela bewijzen de dicht tegen elkaar geschoven stapelbedden de bedden zijn per twee tegen elkaar geschoven en dan een smalle gang en zo de volledige zaal. Slapen gaan was geen probleem maar opstaan was een ander paar mouwen en iedereen wil blijkbaar tegelijk opstaan,we zijn maar wijselijk blijven liggen en hebben genoten van de hilarische vertoning die ons gratis werd aangeboden om daarna rustig op te staan onze rugzak te pakken en te gaan ontbijten in de bar recht over de slaapzaal.Mijn schoenen willen geen vrede sluiten met mijn voeten en dat doet geen goed aan mijn waarnemings vermogen voor het mooie landschap.Maar de muziek die een pelgrim ons te gehoren gaf zal ik mijn leven lang niet vergeten.Gezeten op een rotsblok langs de kant van de weg enkele meters buiten de route tokkelde hij wat verstrooid op zijn akoestische gitaar iedereen liep achteloos voorbij maar ik wilde wel eens van dichtbij horen wat deze man ons te bieden had.En toen hij begreep dat we echt interesse hadden in wat hij deed bespeelde hij voor ons beide de gitaar alsof het zijn geliefde was de vingers van zijn ene hand beroerde zacht de snaren terwijl de andere hand de boom van de gitaar beroerde van boven naar onder alsof hij piano speelde en het leek alsof er iemand echt piano speelde en begeleid werd door een akoestische gitaar,Daar aan de kant van de weg stonden we beide te huilen van ontroering terwijl de andere pelgrims enkele meters terug gehaast verder trokken op zoek naar een slaapplaats,na een tweede melodie gespeeld te hebben vroeg deze man ons beleefd om verder te gaan zodat hij ongestoord kon werken om nog wat muziek te komponeren.De weg slingerde zich voort door bossen en weilanden waarin bruine koeien met grote ogen de pelgrims aangaapten die kwistig waren met ola en buen camino om elkaar te begroeten.En daar ergens in dat mooie landschap in een holle weg liepen wij soms zingend van alelhua soms mijmerend over ons thuisland af en toe dromend van een wereld met enkel camino's en mensen die het over de meeste zaken met elkaar eens zijn.En dan plots een vervelende steen waar ik tegen aan stoot en die me er zo aan herinnerd dat mijn voeten en schoenen nog in oorlog zijn.Maar toch zie ik ook hoe het landschap en de temperatuur veranderd er komen nu palm en ecalyptus bomen in de film te voorschijn. En dan plots na 30km staat er een bord met welkom(dat denken wij althans)en hier zal wel ergens een bed op ons wachten want het is genoeg geweest voor vandaag.
Deze morgrn om 6h45 vertrokken fris gewassen niet geschoren zo kon er rustig genoten worden van de opkomende zon het mooie landschap en de met oude mysterieuze bomen getooide bospaden.Soms lijkt het wel of we hier in Engeland lopen de wegen en weilanden zijn afgezoomd met op elkaar gestapelde stenen die al eeuwen de tijd trotseren. Na goed 1h45 stappen komen we in A Brea aan waar rechts van de weg de 100km steen staat van af nu worden we elke vijhonderd meter verwittigd hoever we nog te gaan hebben.En dan plotseling wordt het gordijn van het theater geopend en verschijnen de bergen weer in het decor,we lopen door een lichtgolvend landschap door dorpjes waar de mensen elkaar nog kennen met naam en toenaam waar elke koe een naam heeft en de hond het blaffen heeft verleerd.En even later komt in de verte Portomarin in het zicht waar we de brug over het stuwmeer nemen om vervolgens de trappen te bestijgen die ons door de stadspoort het centrum in loodsen naar de gesloten kerk.De ooievaars die ons 3 weken lang vergezeld hebben, overal op iedere kerktoren of hoge schouw was wel een nest te vinden, zien we sinds deze morgen niet meer.Na Portomarin volgen we enkele km de grote weg om daarna naar rechts af te buigen en zo door het bos Gonzar te bereiken waar de innerlijke mens nog eens versterkt wordt.Van af vandaag zien we ook veel nieuwe gezichten in het straatbeeld verschijnen dit zijn namelijk de pelgrims die de laatste 100 km lopen om alzo hun Compostella te bekomen. In Hospital da Cruz ontmoeten we weer de Canadeze dame die tegelijker tijd met mij in dezelfde winkel nieuwe schoenen kocht en ze wilde weten hoe het met mij en mijn nieuwe wandelschoenen ging,ik vertelde haar dat mijn rechterschoen nog een beetje tegenwerkte.En toen vertelde ze mij het volgende,met wandelschoenen moet je lopen alsof je met elke stap de aarde kust soms lief en zacht soms romantisch en als het kan heftig en fel en dan komt alles goed.Dus het wordt kussen geblazen de volgende dagen.Vandaag met tante Arlette getelefoneerd en ze zei me dat het opviel dat ik altijd in het gezelschap van dames verbleef en dat is eigenlijk ook zo maar die hebben dan ook iets te vertellen en zijn niet te beroerd om wat dieper in het heden en verleden te graven.Zo vertelde me vandaag een dame dat ze op de rand van een klif stond klaar om te springen maar ze wilde eerst haar vriend nog verwittigen en toen die hoorde wat op het plan stond zei hij doodleuk oke maar wacht nog een beetje tot ik hier klaar ben en dan kom ik naar je toe en springen we samen,toen ze besefte dat ze er niet alleen voor stond hoefde de sprong niet meer en nu is ze weer de gelukkigste vrouw van de wereld deze verhalen hoor je niet bij mannen en dus blijf ik maar waar ik ben en dat voelt nog zo slecht niet.Vandaag slapen we bij de nonnen in Areixe
Deze morgen om 6h15 opgestaan omdat we in Samos in het klooster de lauden willen bijwonen met aansluitend de mis.Het klooster van samos werdt in de jaren vijf en zes honderd gebouwd en is zodoende één van de oudste kloosters van onze westerse wereld.Na ongeveer 45 min.stappen verlaten we de route om rechts de alternatieve route naar Samos te nemen en even later belanden we in bokrijk en ik wist echt niet dat Bokrijk zo groot was,we lopen door dorpen die uit het sprookjesboek van hans en grietje lijken te komen we trekken door dorpen waar nog vijf of zes mensen wonen die boeren alsof de tijd hier heeft stilgestaan de wegen bezaaid met koeienvlagen liggen er glibberig bij dit alles straalt rust en vrede uit maar of het leven van de mensen die hier wonen ook zo aangenaam is dat laat ik in het midden.De bergen hebben het onderspit moeten delven in hun strijd met de bossen en sappige weilanden die nu langzaam de overhand nemen.Na twee uur stevig doorstappen komen we in Samos aan waar we voor een gesloten kloosterdeur staan,bij navraag aan een hospilatero blijkt het dat we vijf minuten te laat zijn want de deuren gaan dicht tien minuten voor de aanvang van de lauden.Dan maar van de nood een deugd gemaakt en koffie gaan drinken ondertussen een kaartje schrijvend naar het thuisfront,om 9h30 toch nog de mis kunnen bijwonen wat toch wel indrukwekkend was in dit eeuwen oude gebouw.Na Samos volgen we weer een andere altrnatieve route op weg naar onze slaapplaats,de bergen zijn uit het zicht verdwenen maar wat we in de plaats krijgen is ook niet mis.Uren lang dwalen we over zachte boswegen het is voorlopig gedaan met lopen over met stenen en rotsen begroeide wegen wat onze voeten in dank aanvaarden.Holle wegen en eeuwen oude bomen zijn ons gezelschap en zij loodsen ons door dorpjes met namen die als muziek in de oren klinken,Gotan,Veiga de Reiriz,Sivel,Perros en overal leven er nog enkele mensen met hun koeien en schapen.En plots belanden we weer met onze beide voeten op de grond want de stad Sarria verschijnt voor ons dit is de tweede grootste stad in Galicië na Santiago de Compostela.We hoeven niet te overleggen of we hier de nacht willen doorbrengen als dieven in de nacht verlaten we dit oord van lawaai en drukte om ons een slaaapplaats te zoeken in Barbadelo waar we na 35km genieten aankomen met een stralende glimlach op ons gezicht.Ik hoop dat mijn voeten nog vrienden zullen worden met hun nieuwe schoenen want anders staan er mij nog een paar moeilijke dagen te wachten
Deze morgen stond in de keuken van de refuge de koffie verleidelijk geurend en bloedheet op ons te wachten vergezeld van toast en lekkere koekjes.La Faba, met zijn handvol huizen en evenveel koeien verlaten was niet moeilijk.En dan even verder net buiten La Faba kwam hij ons eindelijk tegemoet "de zachte regen" vergezeld van een strelende wind,dus regenbroek en jas zullen vandaag wel wat werk hebben contractueel moeten zij ons droog houden.Nu we goed aangekleed zijn wordt het tijd om te genieten van de laaghangende wolken,bergen die overgoten zijn met slagroom,bloemen waarvan de kleuren plots anders en mooier worden lichtschakeringen op de flanken van de bergen die voortdurend veranderen,en wij oh arme pelgrim hebben ogen te kort om al deze pracht in ons op te nemen.O cebreiro lag amper 5km verder en toch zou deze klus 2 uur in beslag nemen en het lag niet aan het steigingspercentage van de weg maar aan de natuurpracht die hier tentoongesteld wordt en waar de meeste pelgrims op hun jacht naar een volgende slaapplaats achtelooos aan voorbijlopen.In O Cebreiro heeft de priester Elias Valina gewoond hij was de grote promotor van de camino en de beroemde gele pijlen die nog steeds de pelgrims de weg naar santiago tonen werden door hem aangebracht in 1984.Wat ik echt niet voor mogelijk hield gebeurt toch de natuur wordt nog mooier en elke stap die ik zet wordt vergezeld van een oh of een ah, Belu mijn tochtgenote die ongelooflijk veel van de bergen houd krijgt het zwaar te pakken en kan geen 2 meter stappen zonder stil te staan.Waar je ook kijkt overal zie je bergen ver weg of dichtbij ik besef nu heel goed dat mijn kennis van het bloemenrijk onvoldoende is,wit wordt aangevallen door fel geel wat op zijn beurt het onderspit moet delven voor purper,oranje of een kleur die tot op heden nog niet bestond.Even verder op het hoogste punt van de Alto de poio staat een enorm groot bronzen beeld van een pelgrim en even later belanden we in Galicië.Het hoogtepunt van deze tocht wacht op ons een 5 tal km voor Triacastela waar we eten langs de kant van de weg,gezeten op een muurtje van op elkaar gestapelde stenen de benen bungelend in het niets en waar voor ons zich een landschap ontrold waar bergen en valleien begroeid met bomen hun best doen om de dorpjes en de kastelen die zalig niets liggen te doen te verbergen voor de ogen van al te nieuwsgierige pelgrims.En dan gebeurt het,links van ons zien we hoe uit regenwolken die zich langzaam naar rechts voortbewegen de regen de aarde bereikt dit alles speelt zich af 150 meter voor ons waar wij als vip gasten genietend van ons brood rijkelijk belegd met worst en kaas moeilijk kunnen geloven wat er hier gebeurt maar met volle teugen genieten we van dit door de natuur gratis aangeboden schouwspel.Uiteindelijk hadden we vandaag meer dan 10 uur nodig om amper 30 km verder te geraken,we zijn het er volmondig over eens dat het moeilijk wordt om nog meer schoonheid te kunnen verdragen maar morgen wagen we het toch nog eens op.
Gisteren avond samen met nog enkele pelgrims naar de mis geweest in een convent van een nonnengemeenschap. Villafranka is een oude stad met erg smalle straatjes waar oude met wapenschilden getooide herenhuizen de buurt opvrolijken althans voor de toevallige bezoeker.Dat alles wat begint met "te" niet al te goed is hebben we ook geleerd,na het eten in de bovenstad kwam er op het dorpsplein een band muziek spelen om hun overleden vriend te eren,zes heren allen tussen 65 en 70 jaar kwamen op deze manier afscheid nemen van hun overleden vriend met muziek waar iedereen vrolijk van werd en zo had hij zijn afscheid van deze wereld ook gepland,en dus bleven we "te" lang zitten en werden we uitgenodigd door een nederlands koppel om samen met hen nog een fles wijn te ledigen dus "te" veel gedronken. Eénmaal aan de refuge beland wilden we nog naar de sterren blijven kijken met een zestal pelgrims met als gevolg "te" laat gaan slapen om amper vier sterren te zien met als resultaat deze morgen "te" lang geslapen. Maar zonder ontbijt wilden we ook niet vertrekken en wetende dat op het einde van de dag toch alles goed komt hebben we nog rustig en goed ontbeten. Na het verlaten van de stad hebben we voor de alternatieve route gekozen wat prachtige vergezichten opleverde,de klim is stijl maar niet moeilijk begaanbaar en de weinige pelgrims die je op deze routes tegenkomt zijn het er allemaal overeens dat die enkele km meer zeker de moeite waard zijn om van al dit moois te genieten.Eenmaal boven wordt je omringd door de bergen waar alle soorten bloemen strijden om hun mooiste kleuren te kunnen tonen.Voor we Trabadelo binnen lopen worden we tijdens de afdaling onthaald door eeuwen ouden kastanjebomen en dit gedurende een paar km.In Trabadelo hebben we geluk dat de mobiele winkel juist het dorp aandoet zo kunnen we nog wat inkopen doen voor ons middagmaal onderweg want er wacht nog wat "werk" op ons.Om in La Faba te geraken dient er nog 300 meter geklommen te worden,maar om onze inspanningen te belonen worden we boven getrakteerd op bloeiende bergen waar de kleuren van een ongekende schoonheid zijn van paars naar fel geel tot groen of inktzwart ravijnen met bomen die getooid zijn met ijslands mos we trekken door holle wegen waar ik in mijn fantasie de handelaars zie voorbijtrekken die eeuwen geleden met hun door ossen en ezels getrokken karren volgeladen met koopwaar die ze van de kust langs deze weg het binnenland in brachten,en ergens tussen al deze pracht vinden we ook nog tijd om te genieten van het eten dat we gekocht hebben en natuurfilm die aan onze ogen voorbijtrekt.Om uiteindelijk La Faba te bereiken dient er nog een rotsachtige steigende weg bedwongen te worden maar daarna worden we in de refuge onthaald op een lekkere thee ons aangeboden door de hospilateros van het duitse sint jakobs genootschap.Een Italiaanse priester pelgrim droeg in de wondermooie kapel van de refuge de mis op met pelgrims zegen éénvoudig en zeer mooi.En zo kwam er ook een eind aan deze wondermooie dag.
Naar elke stad wordt de pelgrim naartoe gezogen maar om de stad te verlaten is het niet altijd zo éénvoudig en zo ook is het hier in Ponforado. Het is voortdurend zoeken naar een aanwijzing en andere pelgrims volgen is geen optie want dan loop je in cirkels en zit je gevangen in de tentakels van de stad. Maar wij zijn reeds goed getraind in het spoorzoeken en klaren ook deze klus om deze niet al te pelgrimsvriendelijke stad te verlaten, nergens was hier iets te vinden om te ontbijten of om onze naar cafeïne snakkende maag te bevredigen.Na ongeveer 9km komt het ons zo bekende woord 'bar' te voorschijn waar we dan eindelijk kunnen ontbijten.Vandaag is het hoodfgerecht asfalt met als dessert enkele kleine dorpjes met de mooie namen zoals columbrianos en fuentes muevas die de pelgrim toch een moment van verpozing bieden en waar zelfs een postgebouw te vinden om het thuisfront op de hoogte te houden.Na camponaraya worden we door de gele pijlen naar rechts geleid om even verder naar links verder te trekken door de wijnvelden, eenmaal boven krijg je een panorama te zien van bergen die je volledig omringen. Tussen de wijngaarden bevinden zich ook akkers met kersen bomen die ons trots hun productie tonen en dan wordt het soms ook voor de pelgrim te veel en eten we ons dagelijks brood onder een kersenboom. Op het menu staat vandaag stokbrood belegd met kaas donkerrode kersen en een stukje zwarte chokolade,een mens zou voor minder pelgrim worden.In valtuilla de arriba maken we op het terras van een bar kennis met een cannadese dame van ongeveer 60j onderbenen en knieen volledig ingepakt maar ze wil en zal de camino lopen zegt ze op haar eigen trage tempo en deze avond zal ze ons na 10h lopen over 25km weer vervoegen in de auberge. De laatste 5km van deze tocht lopend door de wijnvelden zijn moeilijk in woorden te vatten,de bergen in de verte worden voorafgegaan door diepe ravijnen die op hun beurt begroeid zijn met allerlei soorten bomen en bloeiende bloemen.Het paradijs lijkt hier geen einde of begin te hebben en al schijnt de zon ongenadig op onze hoofden, proberen we het hoofd toch koel te houden door bij iedere bron of beek onze hoed nat te maken.De herberg in villafranka is wat oudbollig met dicht tegen elkaar staande stapelbedden maar het is een gezellige boel en zo hoort het ook.
De nacht was koud met al onze kleren, ook regenkleding in de slaapzakken, maar om middernacht buiten naar de sterrenhemel kijken in de bergen, op het hoogste punt van de camino was onvergetelijk, en deed de koude vlug vergeten. Na de zonsopgang vertrokken om na 2km in Manjarin aan te komen, een dorp met 2inwoners en die dan ook nog een Auberge beheren ,en de koffie en koekjes plus het fruit wordt u aangeboden als donativa. Het gaat steeds bergaf, lopend door holle wegen, bezaaid met keien waardoor het soms moeilijk lopen is en zeker met nieuwe schoenen. De vergezichten zijn adembenemend en de bergen kleuren purper. Drinken is vandaag zeer belangrijk want de zon zet alle registers open. Het is uren lopen tussen welriekende bloemen waarvan ik ,van de meeste de naam niet ken. In Riego Ambros werd de innerlijke mens versterkt, om daarna met een groepje Amerikanen zingend verder te trekken. In de afdaling naar Capo kwamen we een Canadeze vrouw tegen, met een emmertje in de hand, zij vertelde ons dat zij water bij had van Canada, en dat in Finnesterre in de oceaan zou gieten, haar overgrootvader was hier mee begonnen en ze hadden dit gedaan over bijna de hele wereld, en nu was het haar beurt om Europa te veroveren. We moesten vandaag in Ponferrade geraken want Bilou haar schoenen waren aan reparatie toe.Het is echt de ideale moment om de camino te lopen, want waar je ook kijkt overal zie je bloeiende bloemen. Vandaag wordt er overnacht in de refuge van San Nicolas de Flue in Ponferrade.
Na Astorga is het weer van dat,de altrnatieve route op, geen mens voor of achter ons, ongelooflijk hoe je kan zien dat de mens een kudde dier is, allemaal lopen ze hun voorganger na, alleen wij twee niet, en dat bevalt me best. 4à5km lopen we langs vevallen huizen, waar alleen nog 1m of 1.5m muur van overgebleven is;en enkel aan de linkerkant van de weg, dus een uur lang hebben we ons vragen gesteld van wat hier gebeurd is, en op onze vraag kregen we een antwoord, in Grotrillo De Polurzanes, een dorp zo uit een sprookje geplukt,een nooit geziene schoonheid, waar we een lekkere koffie dronken, en de waard ons in gebrekkig engels vertelde dat daar vroeger handelaars woonden, die met hun waren van de zee kwamen, en die hier opsloegen, om ze later te verkopen. Dit alles gebeurde met paard en kar; toen de trein en auto eraan kwamen is dit dorp ten gronde gegaan, en de handelaars verdwenen. De vrouw van de waard tekende voor ons een plannetje, zodat we later weer op de originele route zouden komen, want van de gele pijlen was hier geen sprake meer. Toen we later weer op de normale weg kwamen, en een bekende onze foto`s lieten zien, waren ze allemaal teleurgesteld dat ze niet de alternatieve hadden gelopen. Even verderop kwam er een jonge dame afgestormd roepend Bilou, Bilou, bleek dit een Amerikaanse koppel te zijn dat Bilou in het begin van de camino Frances had leren kennen. De verdere weg was adembenemend we hebben nog 15km gelopen door een 3D film. Met prachtige vergezichten, bloemen met ongeziene kleurenpracht, dit is echt de perfecte maand om de camino te lopen. In El Ganso hebben we gegeten in een loods die ingericht was zoals het vroegere wilde westen. Later zijn we met het Amerikaanse jonge koppel, dat we terug tegen kwamen, tussen de resten van een dorp ,een zak wijn leeg te drinken die ze de hele dag hadden mee gedragen. Daar hebben we besloten om door te lopen tot aan Crus Ferro en daar buiten te slapen. En dan nu het hoogte punt, wat lag er op ons tussen de stenen te wachten?? Eerst dacht ik een isomatje van het leger ,en toen ik het later ophaalde, want mijn matje was allang weer naar huis gestuurd, bleek het zowaar een tentje te zijn met stokken, haken en koorden, dus volledig in orde, onze beschutting voor de nacht, lag zomaar op ons te wachten. Opzulke ogenblikken weet je het zelf ook even niet meer. Maar afwachten wat de nacht brengt en morgen zien we wel weer. GROETJES JULIEN
Deze morgen hebben we nog kennis gemaakt met een Amerikaanse dame , die in de Navy dienst deed. Zij had de noord route gelopen , en kon dus Bilou goede raad geven. Even buiten het dorp namen we weer de alternatieve route om even later in Santihànez de Valdeiglesia aan te komen, waarnet de processie uittrok, om de akkers en velden te beschermen, daar deze een stuk op de camino liep hebben we meegelopen, dit was een unieke ervaring en daarna kwamen we in een 3D film terecht, wat er toen op ons afkwam is niet te beschrijven. Rondom ons 360° de bergen met daar tussen de akkers of bos, wegen met bloemen en geuren aan beide kanten. De nabijheid van de Pico Teleno en de bergen van Léon bleven ons vergezellen, en toen op een 5tal km van Astorga stond het aardsparadijs. In een oude vervallen schuur leefde al 3jaar een man met een groot hart voor de pelgrims, voor de schuur stond een kraampje opgesteld, met enkel bio produkten, waar van je kon eten en drinken zoveel je wou ,en dat alles donativo. Elke dag liep hij 5km heen en weer om verse produkten te halen, zulke mensen ontmoeten en er kunnen mee praten , want deze man maakte tijd is een ervaring, die je je hele leven meedraagt, en toch waren er mensen die deze plaats voorbij liepen, zonder te weten wat ze achter zich lieten. We hebben hier onze tijd genomen, en na een dikke knuffel afscheid genomen van deze speciale mens.Daarna enkele km verder krijg je een geweldig zicht op Astorga, waar ik op zoek moest naar nieuwe schoenen.Bilou had me verteld dat ik me geen zorgen moest maken, want er zou een winkel zijn op de hoek met Mendl schoenen. En éénmaal in Astorga vonden wij de winkel op de hoek, waar zij zonder iets te weten van Astorga, verteld had, met mendl schoenen, elke dag gebeuren er hier wonderen op de weg. Het was een korte maar zeer mooie wandeling, en ons brood hebben we genuttigd tussen de lavendel en gele brem, ergens onderweg. Er zijn slechtere plaatsen zou ik denken. GROETJES JULIEN
20/05/2012 LA VIRGIN DEL CAMINO-VILLARES DE ORBIGO 30KM300
Na de verovering van de stad gisteren wacht ons vandaag een beloning. Bij het verlaten van het dorp nemen we onmiddelijk de alternatieve route via Viller de Mazariffe. Wat we op deze route te zien krijgen is van een ongekende schoonheid, al liggen de wijnvelden er dood en verlaten bij vanwege de hitte, de natuur heeft alles overgenomen, en de velden herschapen in een landschap, van dor gras en brem struiken, op de achtergrond waar men ook kijkt, wordt men verwend met een blik op de bergen. Na een uurtje wandelen komen we in een dorp waar we een open bar vindenen,en een koffie kunnen drinken, en daar troffen we Kirsten en haar 2vriendinnen weer, waarmee we deze morgen al aan de champagne hebben gezeten; wegens een verjaardag van één van de vrouwen. Het leven op de camino zit vol verassingen. Iedere vrouw houdt van chocolade, en daarom heb ik er ook altijd wat bij, om hier of daar het ijs te breken. Ook hier deelde ik bij de koffie enkele reepjes met de dames, en oh en ah vlogen zo in het rond, en het gesprek dat er op volgde was weeral de moeite waard. De wolken vergezelde ons de ganse dag maar het was adembenemend mooi, hoe zij boven de bergen hingen, en voordurendvan vorm veranderde,van olifanten naar eenden of vuurspuwende bergen zoals de Etna of Visuvius. De bergen komen nu wel heel dicht bij en ze lijken te zeggen betoon respect, als je ons wil bestijgen, zoniet zul je het u lang beklagen. Je voelt hier dat het klimaat veranderd, als je dichter bij de bergen komt, de omgeving is groener en niet meer zo ruw,en dat ondervinden we door een fikse regenbui over ons heen te krijgen. Als we de brug over de rivier de orbigo nemen zijn we wel onder de indruk van dit kunstwerk, maar ook hier zullen we niet blijven slapen en besluiten een andere variant te nemen om uiteindelijk na 30.3km in Villares de Orhigo uit te komen bij een refuge die niet in onze boek staat, maar een droom blijkt te zijn, een echt pareltje met 8 mensen te delen, als je echt buiten de routes gaat, en zelf op pntdekkingstocht gaat, is het ongelooflijk welke rust en pracht er op je ligt te wachten, er wordt ons een lekker avondmaal voorgeschoteld, en morgenvroeg wacht,er een uitgebreid ontbijt op ons.
Deze morgen vertrokken in de regen, in het begin was bij het verlaten van het dorp nog wat natuur te zien, maar na 4à5km opende de voorstad haar muil, om ons op te,vreten en het was gedaan met de pret, ook al was het zaterdag. We zijn deze morgen vroeg vertrokken wat inhield dat de kathedraal nog niet open was, dus zochten we iets anders en vertrokken richting een convent waar de mis nog bezig was, er waren 3vrouwen aanwezig dus we hadden plaats genoeg met ons 2. Na de mis vonden we het tijd worden voor koffie en daar gebeurde het, we verloren de tijd uit het oog, met als gevolg bij aankomst van de kathedraal, vonden we een massa volk, en een gesloten kathedraal, het was onder tussen 12h30, bij het verlaten van Leon zijn we door het park gegaan, en bezochten de kerk en het museum in het Parador hotel, een pracht van een gebouw, het vroegere hospital De San Marco, waar vroeger de pelgrims langs gingen om hun stuk brood te halen. Na de brug over de Bernegsa verlaten we Leon, om een plaatsje te zoeken in een oud nonnen klooster in Lavirgin Del Camino een stad ligt ons duidelijk niet, een slaapplaats buiten de stad is toch iets aangenamer.
Mijn laatste zin gisteren was, meer geluk mogen we niet verwachten, want alle bedden in het stadje waren bezet.Wel, dat klopte niet, na het eten s'avonds bleek er een Italiaanse operazanger in ons midden te zijn, en die vergasten ons op een optreden om nooit meer te vergeten, we slapen hier met 10 mensen en die man zong voor ons zonder enige begeleiding, er zijn niet veel ogen droog gebleven, het is ongelooflijk wat er op mijn tocht gebeurt, maar ik grijp het vast met twee handen en geniet van elke seconde. Deze morgen ging het minder goed, mijn wandelmaatje Bilou had last van de maag en we dachten echt dat de dag vlug zou eindigeni in de volgende refuge 5km verder. Maar na wat schouderklopjes en bemoedigende woorden ging het wat beter,en toen we na 5tal km wat bagage verdeelden begon de hemel op te klaren, en kon het genieten terug beginnen.Volgens ons boek zou het 12km duren voor we ook maar iets zouden tegen komen, wat op een dorp leek maar enkele mooie picnic plaatsen losten dit probleem al snel op; en plots verschenen aan onze rechter zijde de bergen weer in de verte. De weg die we bewandelen is aan beide zijde bezaaid met prachtige wilde bloemen, waartussen ook welriekende lavendel staat. Vele velden liggen hier braak, en de wijngaarden zijn verdwenen van wege de droogte, wat in Reliegos goed is te zien, de oude bodega's staan te verkommeren, maar er is een bar en daar drinken we onze dagelijkse koffie, om daarna richting Mansilla de las Mules te trekken, met steeds de bergen in het vizier, en ik weet dat die binnen enkele dagen voor onze voeten geschoven worden, en er maar één manier is om er over te geraken, dat is respect hebben voor deze reuzen, of ze eten uw krachten op, en dan kan ik mijn droom vergeten. Dat wat deze morgen onoverbrugbaar leek, zijn we nu langzaam aan het verwezelijken. Puente de Villarente komt in het vizier en daar staat weer koffie met gebak te wachten. Pelgrimeren moet men leren en dat hebben we vandaag ondervonden, door rustig te blijven en elkaar te steunen, en te helpen, wordt het onmogelijke op het eind van de dag toch gehaald, want na 31km, wacht in Arcahueja een bed op ons, en een verkwikkende douche. Wgeven elkaar een goede knuffel, en weten dat we de rest van de reis samen kunnen afleggen en dat geeft een goed gevoel.
17/05/2012 TERRADILLOS DE TEMPLARIOS-EL BURGO RANERO 35KM
Gisteren avond nog lang gepraat met een Canadese dame en een Amerikaanse ze konden maar niet geloven dat Bilou vannuit Duitsland met de fiets was vertrokken, dan de camino Frances lopen van uit Saint Jean Pied De Port, over de Noord route terug lopen, om dan terug naar Duitsland te fietsen, we geraakten maar niet uitgepraat, en het was na tienen als we ons bed opzochten. Deze morgen lieten we onze slaapplaats al vroeg achter ons om over de alternatieve route te lopen, het is wel om , maar er loopt veel minder volk en het is veel mooier tussen de velden waar de wind met het graan speelt. In het eerste dorpje stootte we op een fonkelnieuwe refuge nog maar 6maanden open gerund door jonge mensen. Een goed onbijt genomen om de dag verder door te komen. De alternatieve route leidde ons verder naar Sahagun, maar voor we de stad aanvielen hebben we de innerlijke mens nog een beetje versterkt, op een picnicplaats aan de Ermita de la Virgin del puente. In Sahagun zagen we het Zwitsers echtpaar terug waarvan ik eerder heb vermeld dat de vrouw niet alleen mocht komen, nu stonden ze met tranen in de ogen afscheid te nemen, omdat haar man niet verder kon en besloot om naar huis te keren, ik heb hem gerust gesteld en gezegd dat we goed voor haar zouden zorgen. Na eerdere pogingen om in een kerk te geraken vonden we in Sahagun toch een open deur, een bedankje gaan zeggen, en wat bijstand vragen op onze tocht, want ze is nog niet ten einde. Van Sahagun gingen we even later verder over de alternatieve weg om door de velden in Calzada Del Coto aan te komen, vandaar ging het verder richting El Burgo Ranero, maar voor daar aan te komen hebben we ons nog te rusten gelegd bij een bron, om van al het moois dat we op onze weg zien, te bekomen, je weet echt niet waar eerst kijken, braakliggende velden en glooiende graanvelden lossen elkaar voordurend af. De laatste 2uren werden een gevecht met de wind om in El Burgo Ranero te geraken waar de laatste 2bedden op ons wachten. Meer geluk mogen we niet verwachten want alle bedden in het stadje waren bezet.
Hier een bericht van het thuisfront , Julien heeft vandaag Santiago de Compostella in de voormiddag breikt . Eerst naar de baseliek dan aanschuiven voor de stempels en daarna er eentje op drinken. Nu nog 4dagen stappen naar Finesterre, woensdag avond komt hij met het vliegtuig naar huis en niet met de trein,wij verwachten hem om 20h10 in Zaventem waar we de pelgrim gaan afhalen.Het vervolg van zijn dagboek mogen jullie nog verwachten.
16/05/2012 CARRION DE LES CONDES-TERRADILLOS DE TEMLARIOS 25KM
De zuster is ons gisteren goede nacht komen wensen om 22h en deze morgen om 5h30 deed ik voor de eerste keer mijn ogen open, echt goed geslapen. Nadat we het dorp uitgelopen zijn over de stenen brug, die de rivier de Carrion overbrugt wacht ons volgens het wandelboek weer een ééntonige en saaie tocht, maar weer moet ik dat tegenspreken we wandelen door een landschap van verschillende tinten groen die door de wind in beweging worden gebracht, alsof het de golven van de zee zijn. Van ééntonigheid of saaiheid is hier geen sprake. Aan de rechtse zijde in de verte, ontwaren we zelfs de bergen. Na ongeveer 10km staat er zelfs een container waar koffie kan gedronken worden of een broodje kan genuttigd worden. Met mijn wandelmaatje Bilou gaan bevalt me steeds beter omdat we van dezelfde zaken houden, en over veel dingen dezelfde gedachte hebben, zo is het prettig wandelen, en vliegt de tijd voorbij. Enkele km voor het eerste dorp zien we de toren van het kerkhof verschijnen, om daarna het dorp in de diepte te zien liggen, waar lekkere koffie en pikante braadworst te verkrijgen zijn. Van daaruit nemen we even verder een alternatieve route waarop ons niemand wil volgen zo komen we in Lédigos langs de achterzijde waar de kerk en zelfs het kerkhof voorzien zijn van een groot hangslot, terwijl in ons wandelboek staat dat Saint Jaques er op drie verschillende manier afgebeeld staat in de kerk. Lédigos is een dorp waar nog veel huizen staan, opgetrokken in adobe. Vandaar is het nog een 3km tot in Terradillos De Templarios, waar ik vannacht zal slapen in een kamer met 4 bedden waarvan er 3 bezet zijn door vrouwen, 2 noorse en mijn maatje Bilou, een man kan het slechter treffen, na een wandeldag. Morgen zien we wel weer, maar ik begin te geloven dat ik het zal halen, al is het nog meer dan 300km. Ik zal de nacht in ieder geval doorbrengen in goed gezelschap.
Zoals steeds vonden we ook gisteren een slaapplaats en een bar die open was om de hongerige te spijzen wat op een maandag niet altijd zo is, wat ik ook vond was een postkantoor, maar iedere namiddag gesloten. Na overleg met mijn stapmaatje Bilou hebben we besloten om vandaag later te vertrekken. Dus na 8h30 om de post weg te krijgen en jullie op de hoogte te houden. Hoewel het wandelboek het tegendeel aanbeveelt besluiten wij toch om na 8h30 tevertrekken om een volgens het boek een éénzame ,ééntonige tocht.Maar niemand zegt dat je alles moet doen en geloven wat er in dat boek staat, dus nemen we na 4km de alternatieve route door de velden helemaal niet ééntonig of saai, en dat er in Spanje ook niet al te slimme mensen een bar uitbaten weten we nu ook, in Poblacion de Campos aangekomen wilde Bilou naar het toilet in de eerste bar-winkel maar dat kon niet als er niets gedronken of gekocht werd, dan maar de volgende ,200m verder geprobeerd en daar stonden de vrouwen aan te schuiven en konden zonder probleem gebruik maken van het toilet met als gevolg dat de barman niet kon bijhouden met koffie schenken en allerlei te verkopen, wie hier de de slimme en goedlachse is was vlug geweten. In Revenga de Campos stond er lekkere taart en koffie op het programm, en toen de kerkklokken ons deden opschrikken besloten we om de kerk een bezoek te brengen, en daar aangekomen was alles klaar om met de patroonheilige van de landbouwers op processie te vertrekken, maar veel volk krijgt men hier ook niet op de been, verder dus op onze alternatieve route langs de Rio Ucie waar de zingende vogels en de kwakende kikkers ons begeleiden op deze tocht, die helemaal anders is dan beschreven. In Villarmentero de Campos lopen we op een prachtige kapel waar we een kijkje konden nemen, en hier moesten we de kikkers en de vogels achter laten om richting Villa Càzar de Sirga te trekken, waar we net op tijd waren om de mis bij te wonen al verstonden we de pastoor niet, het was toch een bijzondere belefenis. En toen sloeg toch nog de volgens het boek gevreesde ééntonigheid lopend langs de baan met zover men zien kon velden met graan of zonnebloemen die men aan het zaaien zijn, maar in de verte lagen de bergen weer, wat ons prachtige vergezichten schenkt. Omdat we zo laat vertrokken waren en onderweg onze tijd goed gebruikt hebben moesten we drie refuges opzoeken voor we een slaapplaats vonden, maar ook vandaag is het ons weer gelukt en zijn we bij de zusters beland.
Na een prachtige avond met muziek gespeeld door de hospilatero op een oude gitaar? een nacht onder een afdak met een deur die meer open als dicht was? waren we deze morgen om 6h present om aan onze volgende tocht te beginnen, afscheid genomen van de Russen ,Amerikanen en Canadezen nog een foto gemaakt en dan opweg om in Castrojeriz eerst een ontbijt achter de kiezen te steken. Kerken genoeg hier maar de ene is open in juni en de ander in in juli. De kerken zullen wel blijven staan, maar wij moeten verder.Eens het dorp achter ons wordt het weer wandelen in een prentenboek, wel stijl bergop of bergaf, maar met adembenemende vergezichten over glooiende akkers of met stenen bezaaide bergtoppen waar toch weer bomen of struiken aangepland worden. Na de eerste beklimming lopen we een eindje over een plateau om daarna stijl naar beneden te gaan, eens beneden besluiten we een alternatieve route te nemen en dit was een goed idee zo konden we uren alleen lopen fantaserend over het leven en de camino. In de verte zien we de brug opduiken met de 7bogen, éénmaal daar over belanden we in Itero de la Vega. Na dit dorp veranderd het lanschap volledig geen bergen meer en de zon brand nu in mei reeds ongenadig op onze hoofden. Op vele akkers is nog geen groen te zien, en de tractoren rijden op en af met achter hun de zaaimachines met ik weet niet wat. Na 30km komen we in Boadilla del Camino zoals de meeste dorpen oud en afgeleefd met een gesloten kerk maar met een goed florend restaurant dank zij de pelgrims maar niet dank zij ons want wij eten ons brood tegen de muur van de kerk, een korst brood met zwetende kaas en lauw water, wat wil een mens nog meer. Nu de inwendige mens versterkt is zijn we klaar om het laatste stuk te overbruggen en dit is mooi lopen langs het canal de Castilla tot in Fromista waar we het voor vandaag bekeken houden. Gelukkig ben ik nog jong en heb ik een goede wandlgenoot met dezelfde ideéén zodat smorgens opstaan en vertrekken steeds een feest is.
Als dit geen dag is om in te kaderen dan gaat de zon niet meer op.Deze morgen stond het ontbijt op ons te wachten, wat een verschil met de plaatsen waar ik tot gisteren in Spanje gelopen heb.De rest van mijn tocht zullen haltes zijn in kleine dorpen. Vertrokken om 6h30 met mijn wandel vriendin Bilou uit Duitsland. Een halve dag gewandeld tussen wiegende graanvelden met links en rechts achter de velden. dorre hellingen ,op een pad dat steeds steeg en daalde alsof men zich op zee bevond.De dorpjes waar we doorgingen leken wel uitgestorven ,en ergens in het midden van de velden te Sanbol stond ineens een kleine refuge maar ook deze bleek gesloten (nog veel te vroeg) het leek wel of we in een western film waren beland. In de verte was het landschap ruw met op de flanken van de bergen een verloren boom, in de graanvelden liggen reusachtige hopen rotsen allemaal verzameld van de velden tijdens het bewerken van de akkers denk ik.De tweede helft van de dag kwamen we boven op vlak terrein tussen alle mogelijke kleuren groen die soms een traan of een lach ontlokten. En plots dook het voor ons op, het klooster van San Anton of wat er van overschiet, een ruine met een klein gebouw met 8 slaapplaatsen het was zo mooi en echt wat ik van een camino verwacht had maar geen van ons beide durfde voor de ander te bekennen dat hij hier wilde blijven en dus trokken we verder, en toen keken we om, keken elkaar aan, draaiden ons om en keerden op onze stappen terug, want daar wachte een bed op ons.En een geweldige avond met weinig mensen en heel veel ambiance, ik denk dat wij nog een tijdje met elkaar verder gaan want wij hebben beide hetzelfde idee over de camino, en dat men het moet zoeken op de kleine plaatsen, want enkel daar wordt de camino beleefd onder welliswaar een koude douche maar het water is er zeer zacht.En dit is een toemaatje, de vader van Bilou mijn stapmaatje zei tegen haar voor ze vertrok hier neem wat geld van mij mee want als ik dood ga en ik kom er boven mee aan de hemelpoort, daar zijn de wisselkoersen veel te slecht. Een wijs man me dunkt.
