Wat hier volgt zijn mijmeringen die ik neerschreef op een kamertje ergens in Perigeux waar ik te gast was bij een geweldige dame ik heb dit geschreven op15/04/2012 op de omslag van mijn schrift maar heb dit niet kunnen vermelden voor ik in Santiago aankwam om één enkele zin die in vet gedrukt staat op het einde zul je begrijpen waarom. MIJMERINGEN GESCHREVEN OP 15/04/2012 IN PERIGEUX Ik heb thuis twee schatten Emma en Fien. Niets mooier ter wereld dan hen bezig te zien. En toch moest ik op een dag vertrekken. Niets of niemand kon de tijd nog rekken. Ik ben nu lang en ver van huis met enkel een foto van hen op zak. Soms zweef ik soms val ik maar ik voel me steeds op mijn gemak. Zal ik ze nog kennen zullen ze van me schrikken. Bij mijn thuiskomst zal mijn baard misschien prikken. Mijn tocht zonder hen is nog maar halverwege. Maar toch is het en blijft het een zegen. OOIT ZULLEN ZE ZEGGEN ONS VAKE WAS IN COMPOSTELA DAAR; T'IS NIET GELOGEN T'IS ECHT WAAR. En ik hoop dat ze ooit vragen. Ga je mee ik kan nu mijn rugzak wel zelf dragen. Ik hoef niet te weten waar ik morgen zal slapen waar ik morgen zal zijn. Als ik op pad ben zing ik enkel een liedje al ken ik enkel het refrein. Soms ben ik weemoedig en valt er en traan. Dan komt de eekhoorn en vraagt meneertje zal t' gaan. Ik zit hier nu gans allen in een gite te mijmeren en te schrijven. Maar ook hier kan ik niet blijven. Want Sainte Jaques staat te wenken . Om mij in junizijn zegen te schenken. Tot zover de mijmeringen de lieve dame waar ik te gast was zou s'morgens voor mij een ontbijt maken wat ik met plezier aanvaarde terwijl we zo aan de ontbijt tafel zaten en over koetjes en kalfjes praaten maar ook veel over de camino en beweegreden om deze tocht te lopen zei ze mij ook ik heb deze tocht gelopen maar al biddend met gevouwen handen en als ik even afgeleid was bleef ik staan om me terug op het gebed te kunnen concentreren en toen zei ze iets waarvan de haren op mijn armen kwamen recht staan en het was ook de reden waarom ik deze mijmeringen nu pas opschrijf. Ze zei letterlijk het volgende. JULIEN UW KLEINKINDEREN ZULLEN OOIT TEGEN HUN VRIENDEN ZEGGEN ONZE OPA IS TE VOET NAAR SANTIAGO GELOPEN EN DAT IS NIET GELOGEN DAT IS WAAR. Ik kon dit verhaal niet neerschrijven voor ik ook daadwerkelijk in compostela was aangekomen daarom dit toemaatje en geloof me er gebeurdeN meer wondereN op mijn camino.
In Brussel stond het ontvangst comite me op te wachten wat toch deugd deed aan mijn hartje en zeker toen mijn kleindochter zei"vake ik heb u toch gemist een heel klein beetje" mensen bedankt hiervoor ook bij mijn thuiskomst in tessenderlo stond er een welkomst defile te wachten wat ons de gelegenheid gaf om nog wat na te praten bij een drankje en een hapje.Ik wil hier toch wel iedereen bedanken die op de één of andere reden mij geholpen hebben bij het welslagen van mijn camino in de eerste plaats mijn vrouwtje die hier alles in goede banen moest leiden, de mensen die steeds in mij geloofden en ook zij die niet in mij geloofden want ook zij gaven kracht om door te gaan.De kaarsen zijn gebrand de offers gebracht en als het met mij wat moeilijker ging dacht ik aan jullie die hier achterbleven en dat gaf mij de kracht om de natuurelementen te trotseren en mezelf te overtuigen dat het allemaal nog niet zo moeilijk was.Ik wil hier ook de mensen bedanken die het ons pelgrims aangenaam maken om deze tocht te lopen want laat ons eerlijk zijn de pelgrims die deze tocht liepen 15 jaar geleden kregen wel andere katten te geselen.Waar je u ook bevind hoe klein je bijdrage ook is bedankt hiervoor.Ook bedankt aan de mensen die ik onderweg ontmoet heb julie zijn een verrijking voor mijn verdere leven of we nu lange tijd of enkele minuten samen liepen vergeten doe ik jullie niet.Aan al de pelgrims die nog moeten vertrekken neem A.U.B. de tijd om te genieten laat u niet verleiden tot een wedloop naar het volgende bed er is nog geen enkel bed gaan lopen dat bed wacht daar op u waar u naar toe gaat en er is geen beste plaats in een refuge men snurkt overal. Ik hoop beste bezoeker dat u een beetje genoten hebt van mijn camino voor mij was het een waar genoegen u te laten delen in mijn belefenissen en ik weet heel zeker als je na het lezen van een dag uw ogen even sluit je kunt zien waar ik me bevond.
Het opstaan viel me zwaar,de wetenschap dat het voorbij is geeft me slappe knieën die me nog met moeite kunnen dragen.Bij het ontbijt wordt er geprobeert de gevreesde waterlanders tegen te houden maar niets of niemand kan deze waterval stoppen.Alleen het afscheid moet nog volgen en de belofte dat we elkaar snel zullen weerzien nog een dikke knuffel en draaien we ons om, om elk in een andere richting in het niets te verdwijnen.Wat deze dame aan het presteren is grenst aan het onglooflijke ze is thuis in Fulda in Duitsland met de fiets vertrokken tot in Saint-Jean-Pied-De-Port daar haar fiets gestald in het toerisme bureau vervolgens de camino Frances gelopen tot in Muxia om nu terug te keren over de camino del norte wat al een zware tocht is als men loopt in de normale richting tegensteld is dit nog zwaarder daarna neemt ze terug haar fiets om via Lourdes terug naar huis in Fulda te rijden en haar filosofie achter heel dit gebeuren is zo simpel als pompwater" eeuwen geleden moesten de pelgrims die naar santiago kwamen ook terukeren en die hadden niet de mogelijkheid van trein of vliegtuig te nemen ook zij moesten terug zoals ze gekomen waren" uit deze overtuiging is dit plan gegroeid en als ze niet ziek wordt zal ze dit volbrengen zeker weten VEEL GELUK BELU OP UW VERDERE CAMINO. Ik hoef enkel nog de bus en het vliegtuig te nemen om terug thuis te geraken en daar wacht me de zware taak om van deze mooie ervaring af te kikken.Op de luchthaven heb ik Jim weer ontmoet een zeer toffe luxemburger we hebben onze email addressen nog uitgewisseld en beloofd om contact te houden
Dat het ook in Spanje kan regenen en stormen hebben we deze morgen ondervonden maar het heiligdom van Muxia willen we zeker bezoeken.Na de kustlijn een tweetal km gevolgd te hebben komen we aan de kapel maar ook hier vinden we zoals op zo veel plaatsen een gesloten deur maar door een roosterwerk kan je wel binnenkijken en zo toch een idee krijgen van wat daar binnen allemaal staat van kunstschatten. In de direkte omgeving van de kapel zijn in de rotsen die begroeid zijn met brem heide en bloemen wandelpaden gemaakt zodat je op het hoogste punt van Muxia kan geraken,gelukkig dragen we onze rugzak zodat deze ons op de grond kan houden want de wind is zo sterk dat we met moeite kunnen blijven stistaan.Wat we hier boven te zien krijgen is onvergetelijk, voor en onder ons een overweldigende bloemenpracht met op de voorgrond de oceaan en rechts de kapel die van hier uit gezien toch wel indruk maakt.Hier is de tocht voor mij difinitief ten einde het geplande bezoek aan Cabo Finistere valt met dit stormweer letterlijk in het water.Voor mij stopt het hier maar voor Belu wacht morgen de terugtocht over de noordroute naar Saint-Jean- pied- de- Port waar haar fiets op haar wacht.Dus wordt er besloten de bus te nemen naar Cee en daar de eerst volgende naar Santiago waar we onze slaapplaats hebben gereserveerd in de refuge waar we al eens geslapen hebben bij onze eerste doortocht,maar ook deze slaapplaats zullen we niet bereiken voor middernacht, je kan beter in stijl afscheid nemen van de camino.
Overnachting vinden is ook in Finestere geen probleem, er zijn voldoende auberges en dus kan je kiezen waar je uw hoofd te rusten wil leggen.We hebben gisteren besloten om het uiterste punt Cabo Finistere te bezoeken na onze terugkomst uit Muxia dus hebben we de tijd genomen om te genieten van het strand, van het lekkere eten,en het kijken naar mensen. We wilden nog éénmaal de sterrenhemel aanschouwen en zijn dus laat op het strand gebleven maar de strerren lieten het deze keer afweten, lag het aan de volle maan die op een misterieuze wijze het strand verlichte of was er te veel licht in Finistere de vier of vijf sterren deden hun best om te schitteren maar konden ons niet verleiden de nacht buiten door te brengen.Ook vandaag zal er de ganse dag gelopen worden met de GPS van Belu en dat mirakel van een toestel zegt ons feilloos hoe we moeten lopen.Na een half uurtje lopen verlaten we de stad en komen terecht in een prachtige natuurfilm waar wij de figuranten zijn ,we lopen door holle wegen met eeuwen oude bomen geplant in lang vervlogen tijden toen hier nog werd gereden met de ossewagen en de kinderen nog rondliepen met een snotneus van hier tot ginder,de bloemenpracht is om van te duizelen en daar waar de holle wegen niet zo diep zijn uitgesleten zodat we over de rand kunnen turen worden we getrakteerd met een zicht op de ruggen van de bergen die begroeid zijn met alle kleuren van de regenboog, en dan kleurt de regiseur de hemel langzaam blauw voor ons.Daarna trekken we door dorpjes waar de citroenbomen ons uitdagend aankijken maar ze verliezen de strijd want ik kan het echt niet laten om er twee te plukken een echte heerlijkheid om zo te eten.Na een tiental km stappen we uit de film om in een bar een 300 meter verwijderd van de route iets te gaan drinken en dit was een goede beslissing zou later blijken want het was de enige mogelijkheid vandaag om een verfrissing te vinden.Dat het pelgrimmeren meer en meer de touristische tour op gaat ondervinden we enkele km verder waar we niet meer door de rivier over rotsblokken moeten lopen maar over een brug speciaal gebouwd om deze hindernis te kunnen nemen en alzo verdwijnt weer een stukje nostalgie van de camino.Stijgend en dalend lopen we verder door ecalyptusbossen die ons soms doen denken of we in een sauna zitten zo sterk ruiken ze, ook dennen bossen en open vlakten die begroeid zijn met brem en hei begeleiden ons, aan de boord van de weg groeien laag tegen de grond bloeiende planten wat ons het gevoel geeft dat we over een bloementapijt wandelen.Hoe de honden het weten of voelen weet ik niet maar elke loslopende hond wordt door Belu op een knuffel onthaald en of het nu een grote of een kleine is ze laten het zich allemaal welgevallen.En dan plots is de oceaan vlak bij met witte stranden en blauw water,het waterrat inBelu neemt de overhand en het eerst volgende uur wordt er aan geen slaapplaats gedacht uiteindelijk belanden we om 7h in Muxia waar we zonder problemen een slaapplaats vinden dit is fout gezegd de slaapplaats wordt ons aangeboden op straat en ze bevalt ons wel dus verder zoeken heeft geen zin.In het dorp treffen we nog enkele bekende van onderweg en wordt er nog gezellig nagepraat.Muxia bezoeken stellen we uit tot morgen wegens te laat en te moe nog wat eten zoeken en naar bed.
Goed uitgerust zijn we na een stevig ontbijt klaar om te vertrekken.Belu wil vandaag haar GPS systeem uittesten dat haar over de noord route moet loodsen en wil zeker zijn dat het thuisfront alles goed heft ingevoerd.Zodoende zal het vandaag nog iets trager gaan maar dan hebben we ook meer tijd om van de prachtige natuur te genieten.De eerste 15km lopen we constant door de bergen,na het dorpje Hospital te zijn doorkruist en een felle stijging verteerd te hebben zien we in de verte de oceaan al liggen.En zoals altijd snellen de pelgrims ons voorbij alsof hun leven er van hangt om toch maar als eerste hun doel te bereiken.Zo kunnen we rustig met ons beiden een mooie kapel te midden van het niets bewonderen en rustig onze bevindingen in het gastenboek neerpennen,dit is de totale luxe en zoals wij zo dikwijls tegen elkaar zeggen "wij hebben all inclusive geboekt en nog meer gekregen".Een uurtje later en steeds gewandeld te hebben over mooie brede boswegen valt onze mond open van verbazing nadat we een helling hadden overwonnen krijgen we een fenomenaal uitzicht over de oceaan. Hier nemen we ruim de tijd om gezeten tussen de bloemen de innerlijke mens te versterken en te genieten van dit gratis schouwspel.Later in Corcubion een beschermde stad lopen we omhoog langs een smal pad tussen twee muren van op elkaar gestapelde stenen die volledig begroeid zijn met alle soorten bloemen en links van ons stroomt door een smalle greppel ijskoud water dat boven ergens uit het niets tevoorschijn lijkt te komen.Even verder bedwingen we de Alto de San Roque die ons schitterende vergezichten te bieden heeft.Hierna is het afdalen met steeds de oceaan in het vizier tot we het stadjeSardiniero bereiken waar we ons gezeten op een klein strand te goed doen aan een frisse pint en een zalige ijstaart. Nu gaat het steeds langs het strand om alzo Finistere te veroveren het einde van de wereld , nu gaat het nog wat langzamer want ook hier zullen we een bed vinden om de nacht het hoofd te bieden
Zolang men leert uit fouten is er nog geen man over boord,dus vandaag op tijd uit bed en vroeg vertrokken zodat we niet de ganse dag de zon moeten trotseren.Ik heb de indruk dat we in de tropen zitten mijn rugzak hangt nog niet op mijn rug en het zweet parelt al op mijn gezicht, als we even later Negreira achter ons laten besef ik waarom, nu lopen we enkel nog door ecalyptus bossen waar geen einde of begin aan te zien is, over pareltjes van wegen zowel holle als smalle paadjes afgezoomd met op elkaar gestapelde stenen die op hun beurt begroeid zijn met kleurrijke bloemen en verschillende mossoorten.En iedere dag moeten we meewarig het hoofd schudden als we de meeste pelgrims met gebogen hoofd en gekromde rug ijlings al deze natuurpracht zien voorbijhollen,hier en daar zie je een bloem haar hoofd optillen alsof ze wil zeggen "kijk dan toch hoe mooi ik ben"maar het is enkel aan hen gegeven die de natuur diep in hun hart dragen om te begrijpen wat deze bloem wil zeggen.Hier en daar staat" bar" op de weg geschilderd en daar maken we dankbar gebruik van ook al moeten we dan enkele honderden meters van onze route afwijken om ons te goed te doen aan uno cafe grande con leche y uno cafe grande solo of het nu juist geschreven is of juist uitgesproken telkens krijgen we het gevraagde en zijn we zo fier als kleine kinderen omdat we zo goed spaans spreken.En zo kabbelt onze dag rustig verder en na ongeveer tien km merken we dat het klimaat veranderd en het niet meer zo zwoel is en als we om ons heen kijken zien we ook de begroeing veranderen er komen nu andere soorten loofbomen te voorschijn en ook de sappige weiden komen te voorschijn samen met de boerderijen en de nodige dieren,en zo veranderd het landschap hier voortdurend want in de verte verschijnen ook de bergen weer.Na ongeveer 20km krijgen we een mooi zicht op het stuwmeer van Fervenze.In Santiago vertelde ons een dame dat ze niet naar Finistere wou lopen omdat de tocht zo ééntonig en saai zou zijn dan vragen wij ons af wat mooi en overweldigend dan moet voorstellen.Onze tocht eindigt vandaag in Alveiroa waar in een refuge twee bedden op ons wachten die ons deze nacht zullen vergezellen naar dromenland om ons morgenvroeg goed uitgerust weer terug te geven aan een nieuwe dag.
Het einde van de wereld wacht nog op ons en dus trekken we verder,maar we hadden het werkritme van de spaanse postdienst verkeerd ingeschat.Belu moest nog een pakje naar het thuisfront sturen en ik had postzegels nodig dit alles nam ongeveer twee uur in beslag en dus waren we weer laat op pad maar als volleerde pelgrims lieten we het niet aan ons hartje komen en gingen we eerst nog lekker eten.En toen we later Compostela achter ons lieten kwamen we weer in de sprookjeswereld van de gebroeders Grimm terecht,we liepen steeds door ecalyptusbossen met bomen die kaarsrecht naar de hemel groeide we liepen over paadjes die in het landschap geschilderd leken te zijn, in Serela do Baixo krijgen we een mooi zicht op santiago en de kathedraal maar men moet er zich voor omdraaien en de meesten vergeten dat.Slingerend en stijgend soms sterk dalend gaat de weg onder onze voeten door en onder een verzengende zon snakken we steeds meer naar een bar.Om de hitte draaglijk te maken steken we op tijd onze hoed onder een bron zodat het hoofd koel blijft,en dan na een tiental km word onze smeekbede verhoord we kunnen onze dorst lessen en onze flessen weer vullen.Echt veel pelgrims kom je niet meer tegen en de meeste die je ontmoet zien er moe en afgepeigerd uit door de hitte en het hoge wandeltempo dat ze willen aanhouden,arme pelgrim denk ik dan dat bed gaat niet lopen dat wacht geduldig op uw bijdrage of je nu om vijf of twee uur later aankomt.Voor we ons doel voor vandaag bereiken steken we eerst de Rio Tambre nog over geholpen door een eeuwen oude gotische brug een pareltje uit de jaren 1400 nu de bedden voor de nacht gevonden zijn kunnen we stilletjes van morgen beginnen dromen.
Het begint te wennen want weer was het moeilijk om uit dat bed te komen en de gedachte aan een tocht van maar 10km helpen ook niet echt.Vandaag zou ik in Santiago op zoek gaan naar niewe binnenzolen voor in mijn schoenen want de oorlog tussen schoenen en voeten is nog niet voorbij.Nu Santiago nadert verdwijnen de bossen en de weilanden en wordt het lopen over asfalt of beton,na enkele km duikt er in de verte op een heuveltop een enorm monument op en Belu wilde kost wat kost de heuvel op om dit kunstwerk van dichtbij te bewonderen dus ondanks mijn pijnlijke voeten toch maar die berg op en weer gebeurde er een wonder,want éénmaal boven gekomen zag ik aan de voet van dit monument twee paar schoenen staan en een wandelstok in één van de schoenen stak een papiertje dat je kon nemen wat je nodig had en er was inderdaad wat te nemen want het paar herenschoenen maat 43 bezat nog zijn binnenzolen die dus veranderde van schoen en voortaan loop ik op wolkjes in mijn schoenen en is de oorlog voorbij.Dus werd er blijgezind verder getrokken om even later in het stadspark een nieuw monument te bewonderen.En toch gaan de meeste pelgrims onbegrijpelijk aan al dit moois voorbij.Vanaf nu wordt het spannend en de schelpen in de stoep leiden ons naar de kathedraal maar de aankomst geeft niet de verwachte ontlading van emoties want de schelpen leiden de pelgrim naar het noord portaal en dus wordt er gedacht dat men eerder voor een museum dan voor de kathedraal staat;na wat zoekwerk komen we uiteindelijk op het grote plein voor de kathedraal en dan pas zie je hoe enorm en indrukwekkend dit bouwwerk is en ontmoet je pelgrims die je onderweg uit het oog verloren hebt en wordt het toch nog wel een emotioneel gebeuren.Gisteren heeft het wierookvat door de kerk gevlogen dank zij de gulle gift van een groep pelgrims,vandaag zal er niet gevlogen worden maar morgen wel omdat er een duitse groep pelgrims onderweg is die geld inzamelen om het wierookvat de lucht in te krijgen en zo zie je maar weer dat ook in dit heiligdom het aardse slijk de overhand neemt. Om twaalf uur deze middag de mis bijgewoond wat toch wel deugd doet en dan weet je als pelgrim dat er nog een paar moeilijke dagen te wachten staan eerst nog verder naar finestere en muxia en dan het door allen zo gevreesde afscheid van de camino dat nu wel heel dichtbij komt en een wee gevoel geeft in de maagstreek.Het grootste deel van de nacht hebben we al liggend op onze rug het hoofd steunend op onze vriend de rugzak op het plein voor de kathedraal doorgebracht om zo de grootsheid van dit gebouw langzaam op te snuiven, afgetekend tegen de donkere blauwe nacht en zijdelings beschenen door de maan terwijl witte vogels rond de torens zweefden genoten wij met volle teugen van dit schouwspel en trokken wij om twee uur in de morgen richting refuge waar we van de hospilatero de sleutel van de deur hadden gekregen en op kousevoeten onze slaapplaats opzochten
Deze morgen was het niet de schuld van de nonnen.De bedden waren te goed of wij waren te moe,er was ruimte zat maar toch wilde dat lijf geen afscheid nemen van het bed dat mij leek te omarmen.Maar aan alles komt een eind of nieuw begin en dus ook nu is het ultreia geblazen.Al is het voor de meeste onder jullie onbekend maar het voornaamste lichaamsdeel van een pelgrim zijn de voeten en iedere morgen stelen zij deze voeten de nodige tijd of de pelgrim vroeg of laat ontwaakt zijn eerste gedachte gaan altijd naar zijn voeten die zo beminde voeten En dan volgt pas de rest,hier zie geen vrouwen met een beauty case of mooi gelakte nagels geen mannen met de haren in de juiste snit geen parfums zijn te bespeuren onze kleding wordt gewassen met de hand en hangt aan geimproviseerde lijnen te drogen en op het einde van de dag rieken we allemaal naar mensen.Vandaag was een wonderbare dag,we naderen Santiago en dat begint zwaar te wegen hier en daar zitten mensen langs de kant van de weg te snotteren en als je hen vraagt of je kan helpen hoor je steeds het zelfde antwoord al is het het steeds in een andere taal "neen bedankt alles gaat goed maar ik heb dit even nodig ik ben zo happy".Ergens onderweg ontmoeten wij een franse dame die zeer moeilijk verder gaat en ik kan het niet laten, ook aan deze dame vraag ik of we misschien kunnen helpen ze bedankt ons vriendelijk en doet dan haar verhaal. Drie dagen geleden is ze gevallen haar knieën zijn zwaar geschaafd,haar ribben voelen niet zo goed haar kin en wang hebben er ooit beter uitgezien en ze draagt nu haar reserve bril want bij de val is haar bril gebroken en naar de dokter wil ze niet want die zegt misschien dat ze beter stopt en dat is het laatste wat ze wil verteld ze . Ik wil en zal naar Santiago gaan zegt ze dapper en langzaam gaat ze verder de pijn verbijtend en geloof me vrij ook deze dame zal haar doel bereiken elke dag gebeuren hier op de camino mirakels.De boerinnenbond is ook aangekomen en deze vriendelijke dames kunnen het goed vinden op de camino zo zonder man en als we ergens onderweg hun bevoorradingsbusje zien gaan we netjes in de rij staan want ook van deze tafel valt wel iets dat wij lusten.En zo lopen we uiteindelijk door een ecalyptusbos om op het einde in een dorp met wuivende palmbomen te belanden waar we op 10 km van Santiago een bed hopen te vinden.
Dat de nonnen ook hun graantje willen meepikken van de pelgrims op weg naar compostela bewijzen de dicht tegen elkaar geschoven stapelbedden de bedden zijn per twee tegen elkaar geschoven en dan een smalle gang en zo de volledige zaal. Slapen gaan was geen probleem maar opstaan was een ander paar mouwen en iedereen wil blijkbaar tegelijk opstaan,we zijn maar wijselijk blijven liggen en hebben genoten van de hilarische vertoning die ons gratis werd aangeboden om daarna rustig op te staan onze rugzak te pakken en te gaan ontbijten in de bar recht over de slaapzaal.Mijn schoenen willen geen vrede sluiten met mijn voeten en dat doet geen goed aan mijn waarnemings vermogen voor het mooie landschap.Maar de muziek die een pelgrim ons te gehoren gaf zal ik mijn leven lang niet vergeten.Gezeten op een rotsblok langs de kant van de weg enkele meters buiten de route tokkelde hij wat verstrooid op zijn akoestische gitaar iedereen liep achteloos voorbij maar ik wilde wel eens van dichtbij horen wat deze man ons te bieden had.En toen hij begreep dat we echt interesse hadden in wat hij deed bespeelde hij voor ons beide de gitaar alsof het zijn geliefde was de vingers van zijn ene hand beroerde zacht de snaren terwijl de andere hand de boom van de gitaar beroerde van boven naar onder alsof hij piano speelde en het leek alsof er iemand echt piano speelde en begeleid werd door een akoestische gitaar,Daar aan de kant van de weg stonden we beide te huilen van ontroering terwijl de andere pelgrims enkele meters terug gehaast verder trokken op zoek naar een slaapplaats,na een tweede melodie gespeeld te hebben vroeg deze man ons beleefd om verder te gaan zodat hij ongestoord kon werken om nog wat muziek te komponeren.De weg slingerde zich voort door bossen en weilanden waarin bruine koeien met grote ogen de pelgrims aangaapten die kwistig waren met ola en buen camino om elkaar te begroeten.En daar ergens in dat mooie landschap in een holle weg liepen wij soms zingend van alelhua soms mijmerend over ons thuisland af en toe dromend van een wereld met enkel camino's en mensen die het over de meeste zaken met elkaar eens zijn.En dan plots een vervelende steen waar ik tegen aan stoot en die me er zo aan herinnerd dat mijn voeten en schoenen nog in oorlog zijn.Maar toch zie ik ook hoe het landschap en de temperatuur veranderd er komen nu palm en ecalyptus bomen in de film te voorschijn. En dan plots na 30km staat er een bord met welkom(dat denken wij althans)en hier zal wel ergens een bed op ons wachten want het is genoeg geweest voor vandaag.
Deze morgrn om 6h45 vertrokken fris gewassen niet geschoren zo kon er rustig genoten worden van de opkomende zon het mooie landschap en de met oude mysterieuze bomen getooide bospaden.Soms lijkt het wel of we hier in Engeland lopen de wegen en weilanden zijn afgezoomd met op elkaar gestapelde stenen die al eeuwen de tijd trotseren. Na goed 1h45 stappen komen we in A Brea aan waar rechts van de weg de 100km steen staat van af nu worden we elke vijhonderd meter verwittigd hoever we nog te gaan hebben.En dan plotseling wordt het gordijn van het theater geopend en verschijnen de bergen weer in het decor,we lopen door een lichtgolvend landschap door dorpjes waar de mensen elkaar nog kennen met naam en toenaam waar elke koe een naam heeft en de hond het blaffen heeft verleerd.En even later komt in de verte Portomarin in het zicht waar we de brug over het stuwmeer nemen om vervolgens de trappen te bestijgen die ons door de stadspoort het centrum in loodsen naar de gesloten kerk.De ooievaars die ons 3 weken lang vergezeld hebben, overal op iedere kerktoren of hoge schouw was wel een nest te vinden, zien we sinds deze morgen niet meer.Na Portomarin volgen we enkele km de grote weg om daarna naar rechts af te buigen en zo door het bos Gonzar te bereiken waar de innerlijke mens nog eens versterkt wordt.Van af vandaag zien we ook veel nieuwe gezichten in het straatbeeld verschijnen dit zijn namelijk de pelgrims die de laatste 100 km lopen om alzo hun Compostella te bekomen. In Hospital da Cruz ontmoeten we weer de Canadeze dame die tegelijker tijd met mij in dezelfde winkel nieuwe schoenen kocht en ze wilde weten hoe het met mij en mijn nieuwe wandelschoenen ging,ik vertelde haar dat mijn rechterschoen nog een beetje tegenwerkte.En toen vertelde ze mij het volgende,met wandelschoenen moet je lopen alsof je met elke stap de aarde kust soms lief en zacht soms romantisch en als het kan heftig en fel en dan komt alles goed.Dus het wordt kussen geblazen de volgende dagen.Vandaag met tante Arlette getelefoneerd en ze zei me dat het opviel dat ik altijd in het gezelschap van dames verbleef en dat is eigenlijk ook zo maar die hebben dan ook iets te vertellen en zijn niet te beroerd om wat dieper in het heden en verleden te graven.Zo vertelde me vandaag een dame dat ze op de rand van een klif stond klaar om te springen maar ze wilde eerst haar vriend nog verwittigen en toen die hoorde wat op het plan stond zei hij doodleuk oke maar wacht nog een beetje tot ik hier klaar ben en dan kom ik naar je toe en springen we samen,toen ze besefte dat ze er niet alleen voor stond hoefde de sprong niet meer en nu is ze weer de gelukkigste vrouw van de wereld deze verhalen hoor je niet bij mannen en dus blijf ik maar waar ik ben en dat voelt nog zo slecht niet.Vandaag slapen we bij de nonnen in Areixe
Deze morgen om 6h15 opgestaan omdat we in Samos in het klooster de lauden willen bijwonen met aansluitend de mis.Het klooster van samos werdt in de jaren vijf en zes honderd gebouwd en is zodoende één van de oudste kloosters van onze westerse wereld.Na ongeveer 45 min.stappen verlaten we de route om rechts de alternatieve route naar Samos te nemen en even later belanden we in bokrijk en ik wist echt niet dat Bokrijk zo groot was,we lopen door dorpen die uit het sprookjesboek van hans en grietje lijken te komen we trekken door dorpen waar nog vijf of zes mensen wonen die boeren alsof de tijd hier heeft stilgestaan de wegen bezaaid met koeienvlagen liggen er glibberig bij dit alles straalt rust en vrede uit maar of het leven van de mensen die hier wonen ook zo aangenaam is dat laat ik in het midden.De bergen hebben het onderspit moeten delven in hun strijd met de bossen en sappige weilanden die nu langzaam de overhand nemen.Na twee uur stevig doorstappen komen we in Samos aan waar we voor een gesloten kloosterdeur staan,bij navraag aan een hospilatero blijkt het dat we vijf minuten te laat zijn want de deuren gaan dicht tien minuten voor de aanvang van de lauden.Dan maar van de nood een deugd gemaakt en koffie gaan drinken ondertussen een kaartje schrijvend naar het thuisfront,om 9h30 toch nog de mis kunnen bijwonen wat toch wel indrukwekkend was in dit eeuwen oude gebouw.Na Samos volgen we weer een andere altrnatieve route op weg naar onze slaapplaats,de bergen zijn uit het zicht verdwenen maar wat we in de plaats krijgen is ook niet mis.Uren lang dwalen we over zachte boswegen het is voorlopig gedaan met lopen over met stenen en rotsen begroeide wegen wat onze voeten in dank aanvaarden.Holle wegen en eeuwen oude bomen zijn ons gezelschap en zij loodsen ons door dorpjes met namen die als muziek in de oren klinken,Gotan,Veiga de Reiriz,Sivel,Perros en overal leven er nog enkele mensen met hun koeien en schapen.En plots belanden we weer met onze beide voeten op de grond want de stad Sarria verschijnt voor ons dit is de tweede grootste stad in Galicië na Santiago de Compostela.We hoeven niet te overleggen of we hier de nacht willen doorbrengen als dieven in de nacht verlaten we dit oord van lawaai en drukte om ons een slaaapplaats te zoeken in Barbadelo waar we na 35km genieten aankomen met een stralende glimlach op ons gezicht.Ik hoop dat mijn voeten nog vrienden zullen worden met hun nieuwe schoenen want anders staan er mij nog een paar moeilijke dagen te wachten
Deze morgen stond in de keuken van de refuge de koffie verleidelijk geurend en bloedheet op ons te wachten vergezeld van toast en lekkere koekjes.La Faba, met zijn handvol huizen en evenveel koeien verlaten was niet moeilijk.En dan even verder net buiten La Faba kwam hij ons eindelijk tegemoet "de zachte regen" vergezeld van een strelende wind,dus regenbroek en jas zullen vandaag wel wat werk hebben contractueel moeten zij ons droog houden.Nu we goed aangekleed zijn wordt het tijd om te genieten van de laaghangende wolken,bergen die overgoten zijn met slagroom,bloemen waarvan de kleuren plots anders en mooier worden lichtschakeringen op de flanken van de bergen die voortdurend veranderen,en wij oh arme pelgrim hebben ogen te kort om al deze pracht in ons op te nemen.O cebreiro lag amper 5km verder en toch zou deze klus 2 uur in beslag nemen en het lag niet aan het steigingspercentage van de weg maar aan de natuurpracht die hier tentoongesteld wordt en waar de meeste pelgrims op hun jacht naar een volgende slaapplaats achtelooos aan voorbijlopen.In O Cebreiro heeft de priester Elias Valina gewoond hij was de grote promotor van de camino en de beroemde gele pijlen die nog steeds de pelgrims de weg naar santiago tonen werden door hem aangebracht in 1984.Wat ik echt niet voor mogelijk hield gebeurt toch de natuur wordt nog mooier en elke stap die ik zet wordt vergezeld van een oh of een ah, Belu mijn tochtgenote die ongelooflijk veel van de bergen houd krijgt het zwaar te pakken en kan geen 2 meter stappen zonder stil te staan.Waar je ook kijkt overal zie je bergen ver weg of dichtbij ik besef nu heel goed dat mijn kennis van het bloemenrijk onvoldoende is,wit wordt aangevallen door fel geel wat op zijn beurt het onderspit moet delven voor purper,oranje of een kleur die tot op heden nog niet bestond.Even verder op het hoogste punt van de Alto de poio staat een enorm groot bronzen beeld van een pelgrim en even later belanden we in Galicië.Het hoogtepunt van deze tocht wacht op ons een 5 tal km voor Triacastela waar we eten langs de kant van de weg,gezeten op een muurtje van op elkaar gestapelde stenen de benen bungelend in het niets en waar voor ons zich een landschap ontrold waar bergen en valleien begroeid met bomen hun best doen om de dorpjes en de kastelen die zalig niets liggen te doen te verbergen voor de ogen van al te nieuwsgierige pelgrims.En dan gebeurt het,links van ons zien we hoe uit regenwolken die zich langzaam naar rechts voortbewegen de regen de aarde bereikt dit alles speelt zich af 150 meter voor ons waar wij als vip gasten genietend van ons brood rijkelijk belegd met worst en kaas moeilijk kunnen geloven wat er hier gebeurt maar met volle teugen genieten we van dit door de natuur gratis aangeboden schouwspel.Uiteindelijk hadden we vandaag meer dan 10 uur nodig om amper 30 km verder te geraken,we zijn het er volmondig over eens dat het moeilijk wordt om nog meer schoonheid te kunnen verdragen maar morgen wagen we het toch nog eens op.
Gisteren avond samen met nog enkele pelgrims naar de mis geweest in een convent van een nonnengemeenschap. Villafranka is een oude stad met erg smalle straatjes waar oude met wapenschilden getooide herenhuizen de buurt opvrolijken althans voor de toevallige bezoeker.Dat alles wat begint met "te" niet al te goed is hebben we ook geleerd,na het eten in de bovenstad kwam er op het dorpsplein een band muziek spelen om hun overleden vriend te eren,zes heren allen tussen 65 en 70 jaar kwamen op deze manier afscheid nemen van hun overleden vriend met muziek waar iedereen vrolijk van werd en zo had hij zijn afscheid van deze wereld ook gepland,en dus bleven we "te" lang zitten en werden we uitgenodigd door een nederlands koppel om samen met hen nog een fles wijn te ledigen dus "te" veel gedronken. Eénmaal aan de refuge beland wilden we nog naar de sterren blijven kijken met een zestal pelgrims met als gevolg "te" laat gaan slapen om amper vier sterren te zien met als resultaat deze morgen "te" lang geslapen. Maar zonder ontbijt wilden we ook niet vertrekken en wetende dat op het einde van de dag toch alles goed komt hebben we nog rustig en goed ontbeten. Na het verlaten van de stad hebben we voor de alternatieve route gekozen wat prachtige vergezichten opleverde,de klim is stijl maar niet moeilijk begaanbaar en de weinige pelgrims die je op deze routes tegenkomt zijn het er allemaal overeens dat die enkele km meer zeker de moeite waard zijn om van al dit moois te genieten.Eenmaal boven wordt je omringd door de bergen waar alle soorten bloemen strijden om hun mooiste kleuren te kunnen tonen.Voor we Trabadelo binnen lopen worden we tijdens de afdaling onthaald door eeuwen ouden kastanjebomen en dit gedurende een paar km.In Trabadelo hebben we geluk dat de mobiele winkel juist het dorp aandoet zo kunnen we nog wat inkopen doen voor ons middagmaal onderweg want er wacht nog wat "werk" op ons.Om in La Faba te geraken dient er nog 300 meter geklommen te worden,maar om onze inspanningen te belonen worden we boven getrakteerd op bloeiende bergen waar de kleuren van een ongekende schoonheid zijn van paars naar fel geel tot groen of inktzwart ravijnen met bomen die getooid zijn met ijslands mos we trekken door holle wegen waar ik in mijn fantasie de handelaars zie voorbijtrekken die eeuwen geleden met hun door ossen en ezels getrokken karren volgeladen met koopwaar die ze van de kust langs deze weg het binnenland in brachten,en ergens tussen al deze pracht vinden we ook nog tijd om te genieten van het eten dat we gekocht hebben en natuurfilm die aan onze ogen voorbijtrekt.Om uiteindelijk La Faba te bereiken dient er nog een rotsachtige steigende weg bedwongen te worden maar daarna worden we in de refuge onthaald op een lekkere thee ons aangeboden door de hospilateros van het duitse sint jakobs genootschap.Een Italiaanse priester pelgrim droeg in de wondermooie kapel van de refuge de mis op met pelgrims zegen éénvoudig en zeer mooi.En zo kwam er ook een eind aan deze wondermooie dag.
Naar elke stad wordt de pelgrim naartoe gezogen maar om de stad te verlaten is het niet altijd zo éénvoudig en zo ook is het hier in Ponforado. Het is voortdurend zoeken naar een aanwijzing en andere pelgrims volgen is geen optie want dan loop je in cirkels en zit je gevangen in de tentakels van de stad. Maar wij zijn reeds goed getraind in het spoorzoeken en klaren ook deze klus om deze niet al te pelgrimsvriendelijke stad te verlaten, nergens was hier iets te vinden om te ontbijten of om onze naar cafeïne snakkende maag te bevredigen.Na ongeveer 9km komt het ons zo bekende woord 'bar' te voorschijn waar we dan eindelijk kunnen ontbijten.Vandaag is het hoodfgerecht asfalt met als dessert enkele kleine dorpjes met de mooie namen zoals columbrianos en fuentes muevas die de pelgrim toch een moment van verpozing bieden en waar zelfs een postgebouw te vinden om het thuisfront op de hoogte te houden.Na camponaraya worden we door de gele pijlen naar rechts geleid om even verder naar links verder te trekken door de wijnvelden, eenmaal boven krijg je een panorama te zien van bergen die je volledig omringen. Tussen de wijngaarden bevinden zich ook akkers met kersen bomen die ons trots hun productie tonen en dan wordt het soms ook voor de pelgrim te veel en eten we ons dagelijks brood onder een kersenboom. Op het menu staat vandaag stokbrood belegd met kaas donkerrode kersen en een stukje zwarte chokolade,een mens zou voor minder pelgrim worden.In valtuilla de arriba maken we op het terras van een bar kennis met een cannadese dame van ongeveer 60j onderbenen en knieen volledig ingepakt maar ze wil en zal de camino lopen zegt ze op haar eigen trage tempo en deze avond zal ze ons na 10h lopen over 25km weer vervoegen in de auberge. De laatste 5km van deze tocht lopend door de wijnvelden zijn moeilijk in woorden te vatten,de bergen in de verte worden voorafgegaan door diepe ravijnen die op hun beurt begroeid zijn met allerlei soorten bomen en bloeiende bloemen.Het paradijs lijkt hier geen einde of begin te hebben en al schijnt de zon ongenadig op onze hoofden, proberen we het hoofd toch koel te houden door bij iedere bron of beek onze hoed nat te maken.De herberg in villafranka is wat oudbollig met dicht tegen elkaar staande stapelbedden maar het is een gezellige boel en zo hoort het ook.
