refrein: Ohho Ohho Saint Jack (Jaques) 'k voel me op mijn gemak

'k kom langzaam naar u toe

ook al voel ik me soms moe

'k loop hier in de natuur

ik voel me hier zo vrij

hier ziet niemand zuur

en dat maakt mijn hart zo blij

refrein

Ik ben soms wel eens bang

de tocht duurt al zo lang

ik maak me wel eens zorgen

maar voel me hier toch geborgen

refrein

en dan verzin ik weer iets...

En uit zulke simpele dingen put je kracht om verder te gaan op je weg.

Na een goede nachtrust een lekker ontbijt.

Deze morgen met een klein hartje vertrokken, want het avontuur van gisteren is nog niet vergeten.

Met één oog op de weg en het andere op de wolken gericht.

Francis wandelt nog mee tot in Saint-ladais om daar af te buigen en zo de noordelijke route te nemen.

Na enkele kilometers moesten we al een bospaadje nemen steil omhoog, zodat het water over onze schoenen liep,

alsof modder alleen al niet genoeg was.

Bij het afdalen viel het water ons langs achter aan en konden we met veel moeite recht blijven.

De velden liggen er verzopen bij, met gele maisplantjes die snakken naar warmte en zon.

Na 8km kregen we de pyreneeën in't zicht en dat zou de ganse dag niet meer veranderen.

Prachtige vergezichten met overal witte huizen met roestbruine luiken, over het landschap verspreid.

Deze typische baskische huizen zijn prachtig om te zien.

De regen van de laatste weken heeft de rivieren fel doen zwellen, daarom ging ik maar met een klein hartje over de brug van Bidouze.

Het was net een monster met wijd opengesperde muil dat okergeel water uitbraakte dat zich kronkelend rond de peilers van de brug, 

brullend, een weg zocht door de rivierbedding en alles meesleurde wat niet vast zat. Echt indrukwekkend.

In het midden van deze oude spoorwegbrug stond een visser, die als hij beet had, zijn vis +/- 12 meter moest omhoog halen.

Eventjes met deze visser een praatje gemaakt en maar weer verder.

In Saint-Palais aangekomen was het tijd om afscheid te nemen van Francis, zo gaat het op deze weg: ontmoeten en afscheid nemen.

Vanaf nu was het klimmen en dalen met altijd de pyreneeën in het vizier, echt genieten.

Tijdens de klim naar de chapelle de soyarce heb ik gepraat met een wandelaar die uit de andere richting kwam.

Toen ik zei dat het hier prachtig was, antwoorde hij dit is hier het ware paradijs, daarom ben ik hier ook komen wonen.

Hij was een engelsman op pensioen die hier kwam genieten van de prachtige natuur.

Aan de kapel hoog in de bergen na 20km wandelen gestopt om wat te eten en in de kapel een bedankje gaan zeggen omdat ik dit 

moois allemaal mag beleven.

Ik heb al weken het gevoel dat ik gestuurd en geleid wordt op mijn weg.

Het is alsof er iets of iemand mij de goede beslissingen doet nemen wanneer ik twijfel of ik links, rechts of ik weet niet waar naartoe moet.

Telkens krijg ik een duwtje in de goede richting, en het doet goed te voelen dat er op je gepast wordt.

Vanaf de kapel is het bijna altijd afdalen tot in Ostabat, vandaar nog 4km tot aan mijn slaapplaats.

Ik wandel in een slakkengangetje nu ik weet dat ik droog zal binnen komen vandaag.

Wat gisteren een drama leek, is vandaag door al dat moois weer vergeten.

Morgen de laatste dag in Frankrijk, het onbekende tegemoet, in een land waarvan ik de taal niet meester ben.

Ik kijk er naar uit hoe ik dit ga oplossen... 

hij een slaapplaats. Dat zou ik niet kunnen, daar doe ik mijn hoed voor af.

De etappe van vandaag had één van de mooiste moeten zijn, maar vandaag, in de regen vertrokken en het bleef onophoudelijk regenen de hele dag.

Berg op en af, door modderpaden 28km gewandeld zonder te stoppen.

Ik ben echt stikkapot. Met veel moeite een slaapplaats gevonden voor zondag en maandag, de twee laatste etappes.

Alles was overal volzet. Geen rekening mee gehouden dat in Ostabat meerdere wegen samen komen.

Sauveterre de Béarn is een mooie oude stad, maar met de regen echt geen zin gehad om ze te bezoeken.

Hopelijk morgen een beetje meer geluk.

We zijn samen gaan eten en hebben een litertje wijn soldaat gemaakt zodat we goed konden slapen.

Deze morgen terug alleen vertrokken, zonder regen, zodat het echt genieten werd.

De akkers liggen er echt verzopen bij, de mais die reeds is uitgekomen ziet er geel uit ipv groen.

De grachten en de beken moeten ferm slikken om al het water weg te krijgen.

Daar het steeds bergop bergaf gaat krijg je zeer mooie panorama's te zien van golvende landschappen met in de verte verloren geplante

dorpjes of vernielde kastelen.

Deze dag zal ik ook niet vergeten want Saint-Jaques was weer dicht bij mij.

Toen ik in Argelos aankwam en mijn gids raadpleegde las ik het volgende:

"naar rechts dalend het dal in en verder omhoog uit het dal"

En het was dalen, maar het was niet mogelijk om rechtdoor te gaan, dus dan maar van links naar rechts tot beneden

Nog klauteren uit het dal en toen gebeurde het, de laatste 20 meter stond er iemand om me aan te moedigen.

Toen ik bij hem stopte om wat te praten vroeg hij mij spontaan binnen om een koffie te komen drinken.

Niet op de rommel letten zei hij, want ik woon hier alleen op de boerderij samen met mijn kat.

Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n lekkere oploskoffie gedronken, met water uit een ketel die op de kachel stond te pruttelen, waar de kalk al lang niet meer uit die ketel te krijgen is.

Gezellig zitten te kletsen terwijl op de kachel een varkenskop stond te pruttelen.

Jozef, zo heette mijn gastheer, is iemand met een gouden hart en wenste me bij het afscheid veel geluk, met de zegen van God erbij.

Na deze ontmoeting woog mijn rugzak licht en voelde het golvende landschap minder zwaar aan.

Al zingend en fluitend liep ik verder door de bossen en weilanden tot het volgende dorp waar ik even halt hield in de kerk om daarna 

mijn weg verder te zetten.

Toen een man me aansprak en vroeg waar ik vandaar kwam, kreeg ik spontaan een schouderklopje en nog wat goede raad om

mijn weg te vervolgen.

Vandaag slapen we in een gite met een prachtige naam 'Hotel de la lune' 

Met twee in de gite zal het spaghetti worden met een lekkere fles wijn.

Een dag zonder regen is voor een pelgrim een ware zegen.

Nog drie etappen scheiden mij van Saint-Pied-de-port

Maar ook is er een beetje vrees, maar zeker veel respect voor de weg die nog komen moet.

Nog enkele dagen scheiden mij van de grens Frankrijk-Spanje.

En dan hoop ik 's morgens wakker te worden en spaans te kunnen spreken (dromen worden soms waar) - en zo niet,

dan doen we toch maar alsof.

Deze morgen na het onbijt afscheid genomen van Auguste, mijn makker van de laatste zeven dagen.

Dit doet geen deugd, we konden het goed vinden met elkaar.

Maar dit is ook een deel van de pelgrimage, mensen ontmoeten en weer loslaten.

Maar we hebben onze adressen uitgewisseld, dus het contact zal onderhouden worden.

En dan was het vertrekken geblazen, in de regen.

Enkele kilometers meegelopen met Trinette, maar ons wandeltempo scheelt te veel, en dan is het samen wandelen te vermoeiend.

In mijn gids staan de woorden vermeld 'steil omhoog' of 'sterk dalend' en nu weet ik precies wat dit betekent.

Gelukkig was het vandaag een korte etappe, want het heeft de hele dag geregend.

Onderweg heb ik van een open kerk kunnen profiteren om even te rusten en na te denken over wat is geweest en wat nog komen moet.

Bij aankomst in Hagetmau hebben Trinette en ik onze boterhammen opgegeten op de trappen van de kerk, beschermd tegen de regen

door het portaal.

En toen was het de beurt om afscheid te nemen van Trinette want die gaat morgen weer naar huis.

Ook hier in Hagetmau staat er een goed ingerichte gite ter beschikking van de pelgrims zodat ze iedere dag uitgerust verder kunnen, 

en hopelijk morgen zonder regen.

 

T'is bijna niet te geloven maar het regende niet als de deur deze morgen open ging.

Vandaag stond er maar 20km op het programma, dus alles rustig aan.

Eenmaal buiten de stad kwamen we in de bossen terecht of wat er van over blijft, het is triest om te zien hoe het landschap er hier bij ligt.

Na enkele dagen over vlakke wegen gewandeld te hebben, wordt het landschap terug golvend en minder saai.

Tussen de vernielde bossen vind men hier en daar een stuk weiland met mals gras waar muisgrijze koeien rustig van het gras genieten

en het omzetten in een witte godendrank waarvan men zegt dat het de beenderen van de mensen onbreekbaar maakt.

Dankzij de regen van de voorbije dagen mogen we door onbegaanbare wegen lopen, en toen...

toen gebeurde het, in de verte daagden de pyreneeën op met hun besneeuwde bergtoppen.

Van vreugde begon mijn hartje een slagje meer te slaan.

Een echt schitterend panorama, gratis en voor niks, aangeboden aan elke pelgrim die vandaag hier zou passeren.

En nog altijd regende het niet.

Regen heeft voor de boeren ook mindere goede kanten, wat hier goed te zien is.

De akkers liggen er hier nog onbewerkt bij en snakken naar een beetje zon en tractoren, om bezaaid te kunnen worden met mais

die dan weer kan dienen om filmfanaten van popcorn te kunnen voorzien tijdens hun geliefde bezigheid.

Want hier wordt mais geteeld om popcorn van te maken.

En zoals het water in de rivieren voortkabbeld, zo trokken ook wij langzaam richting Saint-Sever.

De stad die ons met veel plezier liet genieten van de abdij en de vele mooie oude gebouwen.

Ook hier stond voor ons weer een prachtige gite ter onze beschikking.

Het zal weer pasta avond worden, maar met een ander sausje denk ik.

Nog altijd geen regen.

Eenvoudig en mooi is het leven van een pelgrim.

een lekkere keuken bereid door vrijwilligers van 'Les Amis de voi Vezelay'.

Een pelgrim wordt hier echt verwend.

Na het ontbijt de zwembroek aangetrokken en de regen tegemoet.

Gelukkig kunnen we voor het grootste deel een oude spoorweg volgen en kleine rustige D-wegen zodat we niet door de modder hoeven 

te ploeteren.

Het is hier uren wandelen door bossen die totaal verwoest zijn door de stormen van de laatste jaren.

Vandaag is het echt hondenweer geweest, koud, regen en veel wind.

Toen we om 12h30 in een dorp aankwamen aan de kerk begon plots de zon te schijnen, de wind ging liggen en het stopte met regenen.

Van deze wapenstilstand hebben we geprofiteerd om onze boterham op te eten.

Om 13h gingen de sluizen weer open en werd de ventilator weer aangezet. Wind en regen op kop tot in Mont-De-Marsan waar we toch

een mooie gite tot onze beschikking kregen, met warme douche, keuken en propere bedden.

't zal spaghetti vanavond worden denk ik. Hopelijk kunnen we de kathedraal nog bezoeken.

ik en trinet hadden geen hoofdpijn. Maar voor alle zekerheid werd er besloten om met open deur en open ramen te slapen)

Vertrokken voor 37km, een tocht door de bossen, overwegend over een oude spoorweg, dus lange rechte stukken waar geen einde aan leek te komen. Op sommige plaatsen had een storm hele bossen weggemaaid, echt indrukwekkend.

Ook vandaag waren de weergoden niet goed gezind en moest er dikwijls van kledij gewisseld worden.

Een lange tocht is op tijd rusten en drinken. Rusten is op de kant van de weg zitten op een regenjas of cape.

Drinken of eten is op dezelfde manier, en hopen dat het eventjes niet regent.

In de voormiddag kreeg ik van Chris van Eurovin een SMSje met de vraag om hoe laat ik in Roquefort zou aankomen,

daar een pelgrim op zo'n vraag niet kan antwoorden, heb ik maar geschreven dat ik een seintje zou geven bij aankomst.

Na een vermoeiende tocht door regen en wind kwamen we om 10h30 in Roquefort aan.

Snakkend naar een koffie, zochten we een bar of café die op een maandag open was.

En wie was daar 10min. eerder aangekomen? Juist ja, Chris van Eurovin. Merci he maat.

Na de verkwikkende kop koffie onze Gite gaan zoeken om een douche te nemen, en daarna met Chris een hapje gaan eten,

en een gezellige avond gehad.

Maar wat bleek bij terugkomst in de Gite, Christiane was weer bij ons met de man René genaamd die met zijn ezel in Limoges was vertrokken,

naar Santiago zal gaan en weer te voet terugkeren (6 maanden onderweg).

Dit werd een heel aangename avond bij nog een lekkere 'bosman' (een cadeautje van Chris)