Deze morgen stond in de keuken van de refuge de koffie verleidelijk geurend en bloedheet op ons te wachten vergezeld van toast en lekkere koekjes.La Faba, met zijn handvol huizen en evenveel koeien verlaten was niet moeilijk.En dan even verder net buiten La Faba kwam hij ons eindelijk tegemoet "de zachte regen" vergezeld van een strelende wind,dus regenbroek en jas zullen vandaag wel wat werk hebben contractueel moeten zij ons droog houden.Nu we goed aangekleed zijn wordt het tijd om te genieten van de laaghangende wolken,bergen die overgoten zijn met slagroom,bloemen waarvan de kleuren plots anders en mooier worden lichtschakeringen op de flanken van de bergen die voortdurend veranderen,en wij oh arme pelgrim hebben ogen te kort om al deze pracht in ons op te nemen.O cebreiro lag amper 5km verder en toch zou deze klus 2 uur in beslag nemen en het lag niet aan het steigingspercentage van de weg maar aan de natuurpracht die hier tentoongesteld wordt en waar de meeste pelgrims op hun jacht naar een volgende slaapplaats achtelooos aan voorbijlopen.In O Cebreiro heeft de priester Elias Valina gewoond hij was de grote promotor van de camino en de beroemde gele pijlen die nog steeds de pelgrims de weg naar santiago tonen werden door hem aangebracht in 1984.Wat ik echt niet voor mogelijk hield gebeurt toch de natuur wordt nog mooier en elke stap die ik zet wordt vergezeld van een oh of een ah, Belu mijn tochtgenote die ongelooflijk veel van de bergen houd krijgt het zwaar te pakken en kan geen 2 meter stappen zonder stil te staan.Waar je ook kijkt overal zie je bergen ver weg of dichtbij ik besef nu heel goed dat mijn kennis van het bloemenrijk onvoldoende is,wit wordt aangevallen door fel geel wat op zijn beurt het onderspit moet delven voor purper,oranje of een kleur die tot op heden nog niet bestond.Even verder op het hoogste punt van de Alto de poio staat een enorm groot bronzen beeld van een pelgrim en even later belanden we in Galicië.Het hoogtepunt van deze tocht wacht op ons een 5 tal km voor Triacastela waar we eten langs de kant van de weg,gezeten op een muurtje van op elkaar gestapelde stenen de benen bungelend in het niets en waar voor ons zich een landschap ontrold waar bergen en valleien begroeid met bomen hun best doen om de dorpjes en de kastelen die zalig niets liggen te doen te verbergen voor de ogen van al te nieuwsgierige pelgrims.En dan gebeurt het,links van ons zien we hoe uit regenwolken die zich langzaam naar rechts voortbewegen de regen de aarde bereikt dit alles speelt zich af 150 meter voor ons waar wij als vip gasten genietend van ons brood rijkelijk belegd met worst en kaas moeilijk kunnen geloven wat er hier gebeurt maar met volle teugen genieten we van dit door de natuur gratis aangeboden schouwspel.Uiteindelijk hadden we vandaag meer dan 10 uur nodig om amper 30 km verder te geraken,we zijn het er volmondig over eens dat het moeilijk wordt om nog meer schoonheid te kunnen verdragen maar morgen wagen we het toch nog eens op.
Gisteren avond samen met nog enkele pelgrims naar de mis geweest in een convent van een nonnengemeenschap. Villafranka is een oude stad met erg smalle straatjes waar oude met wapenschilden getooide herenhuizen de buurt opvrolijken althans voor de toevallige bezoeker.Dat alles wat begint met "te" niet al te goed is hebben we ook geleerd,na het eten in de bovenstad kwam er op het dorpsplein een band muziek spelen om hun overleden vriend te eren,zes heren allen tussen 65 en 70 jaar kwamen op deze manier afscheid nemen van hun overleden vriend met muziek waar iedereen vrolijk van werd en zo had hij zijn afscheid van deze wereld ook gepland,en dus bleven we "te" lang zitten en werden we uitgenodigd door een nederlands koppel om samen met hen nog een fles wijn te ledigen dus "te" veel gedronken. Eénmaal aan de refuge beland wilden we nog naar de sterren blijven kijken met een zestal pelgrims met als gevolg "te" laat gaan slapen om amper vier sterren te zien met als resultaat deze morgen "te" lang geslapen. Maar zonder ontbijt wilden we ook niet vertrekken en wetende dat op het einde van de dag toch alles goed komt hebben we nog rustig en goed ontbeten. Na het verlaten van de stad hebben we voor de alternatieve route gekozen wat prachtige vergezichten opleverde,de klim is stijl maar niet moeilijk begaanbaar en de weinige pelgrims die je op deze routes tegenkomt zijn het er allemaal overeens dat die enkele km meer zeker de moeite waard zijn om van al dit moois te genieten.Eenmaal boven wordt je omringd door de bergen waar alle soorten bloemen strijden om hun mooiste kleuren te kunnen tonen.Voor we Trabadelo binnen lopen worden we tijdens de afdaling onthaald door eeuwen ouden kastanjebomen en dit gedurende een paar km.In Trabadelo hebben we geluk dat de mobiele winkel juist het dorp aandoet zo kunnen we nog wat inkopen doen voor ons middagmaal onderweg want er wacht nog wat "werk" op ons.Om in La Faba te geraken dient er nog 300 meter geklommen te worden,maar om onze inspanningen te belonen worden we boven getrakteerd op bloeiende bergen waar de kleuren van een ongekende schoonheid zijn van paars naar fel geel tot groen of inktzwart ravijnen met bomen die getooid zijn met ijslands mos we trekken door holle wegen waar ik in mijn fantasie de handelaars zie voorbijtrekken die eeuwen geleden met hun door ossen en ezels getrokken karren volgeladen met koopwaar die ze van de kust langs deze weg het binnenland in brachten,en ergens tussen al deze pracht vinden we ook nog tijd om te genieten van het eten dat we gekocht hebben en natuurfilm die aan onze ogen voorbijtrekt.Om uiteindelijk La Faba te bereiken dient er nog een rotsachtige steigende weg bedwongen te worden maar daarna worden we in de refuge onthaald op een lekkere thee ons aangeboden door de hospilateros van het duitse sint jakobs genootschap.Een Italiaanse priester pelgrim droeg in de wondermooie kapel van de refuge de mis op met pelgrims zegen éénvoudig en zeer mooi.En zo kwam er ook een eind aan deze wondermooie dag.
Naar elke stad wordt de pelgrim naartoe gezogen maar om de stad te verlaten is het niet altijd zo éénvoudig en zo ook is het hier in Ponforado. Het is voortdurend zoeken naar een aanwijzing en andere pelgrims volgen is geen optie want dan loop je in cirkels en zit je gevangen in de tentakels van de stad. Maar wij zijn reeds goed getraind in het spoorzoeken en klaren ook deze klus om deze niet al te pelgrimsvriendelijke stad te verlaten, nergens was hier iets te vinden om te ontbijten of om onze naar cafeïne snakkende maag te bevredigen.Na ongeveer 9km komt het ons zo bekende woord 'bar' te voorschijn waar we dan eindelijk kunnen ontbijten.Vandaag is het hoodfgerecht asfalt met als dessert enkele kleine dorpjes met de mooie namen zoals columbrianos en fuentes muevas die de pelgrim toch een moment van verpozing bieden en waar zelfs een postgebouw te vinden om het thuisfront op de hoogte te houden.Na camponaraya worden we door de gele pijlen naar rechts geleid om even verder naar links verder te trekken door de wijnvelden, eenmaal boven krijg je een panorama te zien van bergen die je volledig omringen. Tussen de wijngaarden bevinden zich ook akkers met kersen bomen die ons trots hun productie tonen en dan wordt het soms ook voor de pelgrim te veel en eten we ons dagelijks brood onder een kersenboom. Op het menu staat vandaag stokbrood belegd met kaas donkerrode kersen en een stukje zwarte chokolade,een mens zou voor minder pelgrim worden.In valtuilla de arriba maken we op het terras van een bar kennis met een cannadese dame van ongeveer 60j onderbenen en knieen volledig ingepakt maar ze wil en zal de camino lopen zegt ze op haar eigen trage tempo en deze avond zal ze ons na 10h lopen over 25km weer vervoegen in de auberge. De laatste 5km van deze tocht lopend door de wijnvelden zijn moeilijk in woorden te vatten,de bergen in de verte worden voorafgegaan door diepe ravijnen die op hun beurt begroeid zijn met allerlei soorten bomen en bloeiende bloemen.Het paradijs lijkt hier geen einde of begin te hebben en al schijnt de zon ongenadig op onze hoofden, proberen we het hoofd toch koel te houden door bij iedere bron of beek onze hoed nat te maken.De herberg in villafranka is wat oudbollig met dicht tegen elkaar staande stapelbedden maar het is een gezellige boel en zo hoort het ook.
De nacht was koud met al onze kleren, ook regenkleding in de slaapzakken, maar om middernacht buiten naar de sterrenhemel kijken in de bergen, op het hoogste punt van de camino was onvergetelijk, en deed de koude vlug vergeten. Na de zonsopgang vertrokken om na 2km in Manjarin aan te komen, een dorp met 2inwoners en die dan ook nog een Auberge beheren ,en de koffie en koekjes plus het fruit wordt u aangeboden als donativa. Het gaat steeds bergaf, lopend door holle wegen, bezaaid met keien waardoor het soms moeilijk lopen is en zeker met nieuwe schoenen. De vergezichten zijn adembenemend en de bergen kleuren purper. Drinken is vandaag zeer belangrijk want de zon zet alle registers open. Het is uren lopen tussen welriekende bloemen waarvan ik ,van de meeste de naam niet ken. In Riego Ambros werd de innerlijke mens versterkt, om daarna met een groepje Amerikanen zingend verder te trekken. In de afdaling naar Capo kwamen we een Canadeze vrouw tegen, met een emmertje in de hand, zij vertelde ons dat zij water bij had van Canada, en dat in Finnesterre in de oceaan zou gieten, haar overgrootvader was hier mee begonnen en ze hadden dit gedaan over bijna de hele wereld, en nu was het haar beurt om Europa te veroveren. We moesten vandaag in Ponferrade geraken want Bilou haar schoenen waren aan reparatie toe.Het is echt de ideale moment om de camino te lopen, want waar je ook kijkt overal zie je bloeiende bloemen. Vandaag wordt er overnacht in de refuge van San Nicolas de Flue in Ponferrade.
Na Astorga is het weer van dat,de altrnatieve route op, geen mens voor of achter ons, ongelooflijk hoe je kan zien dat de mens een kudde dier is, allemaal lopen ze hun voorganger na, alleen wij twee niet, en dat bevalt me best. 4à5km lopen we langs vevallen huizen, waar alleen nog 1m of 1.5m muur van overgebleven is;en enkel aan de linkerkant van de weg, dus een uur lang hebben we ons vragen gesteld van wat hier gebeurd is, en op onze vraag kregen we een antwoord, in Grotrillo De Polurzanes, een dorp zo uit een sprookje geplukt,een nooit geziene schoonheid, waar we een lekkere koffie dronken, en de waard ons in gebrekkig engels vertelde dat daar vroeger handelaars woonden, die met hun waren van de zee kwamen, en die hier opsloegen, om ze later te verkopen. Dit alles gebeurde met paard en kar; toen de trein en auto eraan kwamen is dit dorp ten gronde gegaan, en de handelaars verdwenen. De vrouw van de waard tekende voor ons een plannetje, zodat we later weer op de originele route zouden komen, want van de gele pijlen was hier geen sprake meer. Toen we later weer op de normale weg kwamen, en een bekende onze foto`s lieten zien, waren ze allemaal teleurgesteld dat ze niet de alternatieve hadden gelopen. Even verderop kwam er een jonge dame afgestormd roepend Bilou, Bilou, bleek dit een Amerikaanse koppel te zijn dat Bilou in het begin van de camino Frances had leren kennen. De verdere weg was adembenemend we hebben nog 15km gelopen door een 3D film. Met prachtige vergezichten, bloemen met ongeziene kleurenpracht, dit is echt de perfecte maand om de camino te lopen. In El Ganso hebben we gegeten in een loods die ingericht was zoals het vroegere wilde westen. Later zijn we met het Amerikaanse jonge koppel, dat we terug tegen kwamen, tussen de resten van een dorp ,een zak wijn leeg te drinken die ze de hele dag hadden mee gedragen. Daar hebben we besloten om door te lopen tot aan Crus Ferro en daar buiten te slapen. En dan nu het hoogte punt, wat lag er op ons tussen de stenen te wachten?? Eerst dacht ik een isomatje van het leger ,en toen ik het later ophaalde, want mijn matje was allang weer naar huis gestuurd, bleek het zowaar een tentje te zijn met stokken, haken en koorden, dus volledig in orde, onze beschutting voor de nacht, lag zomaar op ons te wachten. Opzulke ogenblikken weet je het zelf ook even niet meer. Maar afwachten wat de nacht brengt en morgen zien we wel weer. GROETJES JULIEN
Deze morgen hebben we nog kennis gemaakt met een Amerikaanse dame , die in de Navy dienst deed. Zij had de noord route gelopen , en kon dus Bilou goede raad geven. Even buiten het dorp namen we weer de alternatieve route om even later in Santihànez de Valdeiglesia aan te komen, waarnet de processie uittrok, om de akkers en velden te beschermen, daar deze een stuk op de camino liep hebben we meegelopen, dit was een unieke ervaring en daarna kwamen we in een 3D film terecht, wat er toen op ons afkwam is niet te beschrijven. Rondom ons 360° de bergen met daar tussen de akkers of bos, wegen met bloemen en geuren aan beide kanten. De nabijheid van de Pico Teleno en de bergen van Léon bleven ons vergezellen, en toen op een 5tal km van Astorga stond het aardsparadijs. In een oude vervallen schuur leefde al 3jaar een man met een groot hart voor de pelgrims, voor de schuur stond een kraampje opgesteld, met enkel bio produkten, waar van je kon eten en drinken zoveel je wou ,en dat alles donativo. Elke dag liep hij 5km heen en weer om verse produkten te halen, zulke mensen ontmoeten en er kunnen mee praten , want deze man maakte tijd is een ervaring, die je je hele leven meedraagt, en toch waren er mensen die deze plaats voorbij liepen, zonder te weten wat ze achter zich lieten. We hebben hier onze tijd genomen, en na een dikke knuffel afscheid genomen van deze speciale mens.Daarna enkele km verder krijg je een geweldig zicht op Astorga, waar ik op zoek moest naar nieuwe schoenen.Bilou had me verteld dat ik me geen zorgen moest maken, want er zou een winkel zijn op de hoek met Mendl schoenen. En éénmaal in Astorga vonden wij de winkel op de hoek, waar zij zonder iets te weten van Astorga, verteld had, met mendl schoenen, elke dag gebeuren er hier wonderen op de weg. Het was een korte maar zeer mooie wandeling, en ons brood hebben we genuttigd tussen de lavendel en gele brem, ergens onderweg. Er zijn slechtere plaatsen zou ik denken. GROETJES JULIEN
20/05/2012 LA VIRGIN DEL CAMINO-VILLARES DE ORBIGO 30KM300
Na de verovering van de stad gisteren wacht ons vandaag een beloning. Bij het verlaten van het dorp nemen we onmiddelijk de alternatieve route via Viller de Mazariffe. Wat we op deze route te zien krijgen is van een ongekende schoonheid, al liggen de wijnvelden er dood en verlaten bij vanwege de hitte, de natuur heeft alles overgenomen, en de velden herschapen in een landschap, van dor gras en brem struiken, op de achtergrond waar men ook kijkt, wordt men verwend met een blik op de bergen. Na een uurtje wandelen komen we in een dorp waar we een open bar vindenen,en een koffie kunnen drinken, en daar troffen we Kirsten en haar 2vriendinnen weer, waarmee we deze morgen al aan de champagne hebben gezeten; wegens een verjaardag van één van de vrouwen. Het leven op de camino zit vol verassingen. Iedere vrouw houdt van chocolade, en daarom heb ik er ook altijd wat bij, om hier of daar het ijs te breken. Ook hier deelde ik bij de koffie enkele reepjes met de dames, en oh en ah vlogen zo in het rond, en het gesprek dat er op volgde was weeral de moeite waard. De wolken vergezelde ons de ganse dag maar het was adembenemend mooi, hoe zij boven de bergen hingen, en voordurendvan vorm veranderde,van olifanten naar eenden of vuurspuwende bergen zoals de Etna of Visuvius. De bergen komen nu wel heel dicht bij en ze lijken te zeggen betoon respect, als je ons wil bestijgen, zoniet zul je het u lang beklagen. Je voelt hier dat het klimaat veranderd, als je dichter bij de bergen komt, de omgeving is groener en niet meer zo ruw,en dat ondervinden we door een fikse regenbui over ons heen te krijgen. Als we de brug over de rivier de orbigo nemen zijn we wel onder de indruk van dit kunstwerk, maar ook hier zullen we niet blijven slapen en besluiten een andere variant te nemen om uiteindelijk na 30.3km in Villares de Orhigo uit te komen bij een refuge die niet in onze boek staat, maar een droom blijkt te zijn, een echt pareltje met 8 mensen te delen, als je echt buiten de routes gaat, en zelf op pntdekkingstocht gaat, is het ongelooflijk welke rust en pracht er op je ligt te wachten, er wordt ons een lekker avondmaal voorgeschoteld, en morgenvroeg wacht,er een uitgebreid ontbijt op ons.
Deze morgen vertrokken in de regen, in het begin was bij het verlaten van het dorp nog wat natuur te zien, maar na 4à5km opende de voorstad haar muil, om ons op te,vreten en het was gedaan met de pret, ook al was het zaterdag. We zijn deze morgen vroeg vertrokken wat inhield dat de kathedraal nog niet open was, dus zochten we iets anders en vertrokken richting een convent waar de mis nog bezig was, er waren 3vrouwen aanwezig dus we hadden plaats genoeg met ons 2. Na de mis vonden we het tijd worden voor koffie en daar gebeurde het, we verloren de tijd uit het oog, met als gevolg bij aankomst van de kathedraal, vonden we een massa volk, en een gesloten kathedraal, het was onder tussen 12h30, bij het verlaten van Leon zijn we door het park gegaan, en bezochten de kerk en het museum in het Parador hotel, een pracht van een gebouw, het vroegere hospital De San Marco, waar vroeger de pelgrims langs gingen om hun stuk brood te halen. Na de brug over de Bernegsa verlaten we Leon, om een plaatsje te zoeken in een oud nonnen klooster in Lavirgin Del Camino een stad ligt ons duidelijk niet, een slaapplaats buiten de stad is toch iets aangenamer.
Mijn laatste zin gisteren was, meer geluk mogen we niet verwachten, want alle bedden in het stadje waren bezet.Wel, dat klopte niet, na het eten s'avonds bleek er een Italiaanse operazanger in ons midden te zijn, en die vergasten ons op een optreden om nooit meer te vergeten, we slapen hier met 10 mensen en die man zong voor ons zonder enige begeleiding, er zijn niet veel ogen droog gebleven, het is ongelooflijk wat er op mijn tocht gebeurt, maar ik grijp het vast met twee handen en geniet van elke seconde. Deze morgen ging het minder goed, mijn wandelmaatje Bilou had last van de maag en we dachten echt dat de dag vlug zou eindigeni in de volgende refuge 5km verder. Maar na wat schouderklopjes en bemoedigende woorden ging het wat beter,en toen we na 5tal km wat bagage verdeelden begon de hemel op te klaren, en kon het genieten terug beginnen.Volgens ons boek zou het 12km duren voor we ook maar iets zouden tegen komen, wat op een dorp leek maar enkele mooie picnic plaatsen losten dit probleem al snel op; en plots verschenen aan onze rechter zijde de bergen weer in de verte. De weg die we bewandelen is aan beide zijde bezaaid met prachtige wilde bloemen, waartussen ook welriekende lavendel staat. Vele velden liggen hier braak, en de wijngaarden zijn verdwenen van wege de droogte, wat in Reliegos goed is te zien, de oude bodega's staan te verkommeren, maar er is een bar en daar drinken we onze dagelijkse koffie, om daarna richting Mansilla de las Mules te trekken, met steeds de bergen in het vizier, en ik weet dat die binnen enkele dagen voor onze voeten geschoven worden, en er maar één manier is om er over te geraken, dat is respect hebben voor deze reuzen, of ze eten uw krachten op, en dan kan ik mijn droom vergeten. Dat wat deze morgen onoverbrugbaar leek, zijn we nu langzaam aan het verwezelijken. Puente de Villarente komt in het vizier en daar staat weer koffie met gebak te wachten. Pelgrimeren moet men leren en dat hebben we vandaag ondervonden, door rustig te blijven en elkaar te steunen, en te helpen, wordt het onmogelijke op het eind van de dag toch gehaald, want na 31km, wacht in Arcahueja een bed op ons, en een verkwikkende douche. Wgeven elkaar een goede knuffel, en weten dat we de rest van de reis samen kunnen afleggen en dat geeft een goed gevoel.
17/05/2012 TERRADILLOS DE TEMPLARIOS-EL BURGO RANERO 35KM
Gisteren avond nog lang gepraat met een Canadese dame en een Amerikaanse ze konden maar niet geloven dat Bilou vannuit Duitsland met de fiets was vertrokken, dan de camino Frances lopen van uit Saint Jean Pied De Port, over de Noord route terug lopen, om dan terug naar Duitsland te fietsen, we geraakten maar niet uitgepraat, en het was na tienen als we ons bed opzochten. Deze morgen lieten we onze slaapplaats al vroeg achter ons om over de alternatieve route te lopen, het is wel om , maar er loopt veel minder volk en het is veel mooier tussen de velden waar de wind met het graan speelt. In het eerste dorpje stootte we op een fonkelnieuwe refuge nog maar 6maanden open gerund door jonge mensen. Een goed onbijt genomen om de dag verder door te komen. De alternatieve route leidde ons verder naar Sahagun, maar voor we de stad aanvielen hebben we de innerlijke mens nog een beetje versterkt, op een picnicplaats aan de Ermita de la Virgin del puente. In Sahagun zagen we het Zwitsers echtpaar terug waarvan ik eerder heb vermeld dat de vrouw niet alleen mocht komen, nu stonden ze met tranen in de ogen afscheid te nemen, omdat haar man niet verder kon en besloot om naar huis te keren, ik heb hem gerust gesteld en gezegd dat we goed voor haar zouden zorgen. Na eerdere pogingen om in een kerk te geraken vonden we in Sahagun toch een open deur, een bedankje gaan zeggen, en wat bijstand vragen op onze tocht, want ze is nog niet ten einde. Van Sahagun gingen we even later verder over de alternatieve weg om door de velden in Calzada Del Coto aan te komen, vandaar ging het verder richting El Burgo Ranero, maar voor daar aan te komen hebben we ons nog te rusten gelegd bij een bron, om van al het moois dat we op onze weg zien, te bekomen, je weet echt niet waar eerst kijken, braakliggende velden en glooiende graanvelden lossen elkaar voordurend af. De laatste 2uren werden een gevecht met de wind om in El Burgo Ranero te geraken waar de laatste 2bedden op ons wachten. Meer geluk mogen we niet verwachten want alle bedden in het stadje waren bezet.
Hier een bericht van het thuisfront , Julien heeft vandaag Santiago de Compostella in de voormiddag breikt . Eerst naar de baseliek dan aanschuiven voor de stempels en daarna er eentje op drinken. Nu nog 4dagen stappen naar Finesterre, woensdag avond komt hij met het vliegtuig naar huis en niet met de trein,wij verwachten hem om 20h10 in Zaventem waar we de pelgrim gaan afhalen.Het vervolg van zijn dagboek mogen jullie nog verwachten.
16/05/2012 CARRION DE LES CONDES-TERRADILLOS DE TEMLARIOS 25KM
De zuster is ons gisteren goede nacht komen wensen om 22h en deze morgen om 5h30 deed ik voor de eerste keer mijn ogen open, echt goed geslapen. Nadat we het dorp uitgelopen zijn over de stenen brug, die de rivier de Carrion overbrugt wacht ons volgens het wandelboek weer een ééntonige en saaie tocht, maar weer moet ik dat tegenspreken we wandelen door een landschap van verschillende tinten groen die door de wind in beweging worden gebracht, alsof het de golven van de zee zijn. Van ééntonigheid of saaiheid is hier geen sprake. Aan de rechtse zijde in de verte, ontwaren we zelfs de bergen. Na ongeveer 10km staat er zelfs een container waar koffie kan gedronken worden of een broodje kan genuttigd worden. Met mijn wandelmaatje Bilou gaan bevalt me steeds beter omdat we van dezelfde zaken houden, en over veel dingen dezelfde gedachte hebben, zo is het prettig wandelen, en vliegt de tijd voorbij. Enkele km voor het eerste dorp zien we de toren van het kerkhof verschijnen, om daarna het dorp in de diepte te zien liggen, waar lekkere koffie en pikante braadworst te verkrijgen zijn. Van daaruit nemen we even verder een alternatieve route waarop ons niemand wil volgen zo komen we in Lédigos langs de achterzijde waar de kerk en zelfs het kerkhof voorzien zijn van een groot hangslot, terwijl in ons wandelboek staat dat Saint Jaques er op drie verschillende manier afgebeeld staat in de kerk. Lédigos is een dorp waar nog veel huizen staan, opgetrokken in adobe. Vandaar is het nog een 3km tot in Terradillos De Templarios, waar ik vannacht zal slapen in een kamer met 4 bedden waarvan er 3 bezet zijn door vrouwen, 2 noorse en mijn maatje Bilou, een man kan het slechter treffen, na een wandeldag. Morgen zien we wel weer, maar ik begin te geloven dat ik het zal halen, al is het nog meer dan 300km. Ik zal de nacht in ieder geval doorbrengen in goed gezelschap.
Zoals steeds vonden we ook gisteren een slaapplaats en een bar die open was om de hongerige te spijzen wat op een maandag niet altijd zo is, wat ik ook vond was een postkantoor, maar iedere namiddag gesloten. Na overleg met mijn stapmaatje Bilou hebben we besloten om vandaag later te vertrekken. Dus na 8h30 om de post weg te krijgen en jullie op de hoogte te houden. Hoewel het wandelboek het tegendeel aanbeveelt besluiten wij toch om na 8h30 tevertrekken om een volgens het boek een éénzame ,ééntonige tocht.Maar niemand zegt dat je alles moet doen en geloven wat er in dat boek staat, dus nemen we na 4km de alternatieve route door de velden helemaal niet ééntonig of saai, en dat er in Spanje ook niet al te slimme mensen een bar uitbaten weten we nu ook, in Poblacion de Campos aangekomen wilde Bilou naar het toilet in de eerste bar-winkel maar dat kon niet als er niets gedronken of gekocht werd, dan maar de volgende ,200m verder geprobeerd en daar stonden de vrouwen aan te schuiven en konden zonder probleem gebruik maken van het toilet met als gevolg dat de barman niet kon bijhouden met koffie schenken en allerlei te verkopen, wie hier de de slimme en goedlachse is was vlug geweten. In Revenga de Campos stond er lekkere taart en koffie op het programm, en toen de kerkklokken ons deden opschrikken besloten we om de kerk een bezoek te brengen, en daar aangekomen was alles klaar om met de patroonheilige van de landbouwers op processie te vertrekken, maar veel volk krijgt men hier ook niet op de been, verder dus op onze alternatieve route langs de Rio Ucie waar de zingende vogels en de kwakende kikkers ons begeleiden op deze tocht, die helemaal anders is dan beschreven. In Villarmentero de Campos lopen we op een prachtige kapel waar we een kijkje konden nemen, en hier moesten we de kikkers en de vogels achter laten om richting Villa Càzar de Sirga te trekken, waar we net op tijd waren om de mis bij te wonen al verstonden we de pastoor niet, het was toch een bijzondere belefenis. En toen sloeg toch nog de volgens het boek gevreesde ééntonigheid lopend langs de baan met zover men zien kon velden met graan of zonnebloemen die men aan het zaaien zijn, maar in de verte lagen de bergen weer, wat ons prachtige vergezichten schenkt. Omdat we zo laat vertrokken waren en onderweg onze tijd goed gebruikt hebben moesten we drie refuges opzoeken voor we een slaapplaats vonden, maar ook vandaag is het ons weer gelukt en zijn we bij de zusters beland.
Na een prachtige avond met muziek gespeeld door de hospilatero op een oude gitaar? een nacht onder een afdak met een deur die meer open als dicht was? waren we deze morgen om 6h present om aan onze volgende tocht te beginnen, afscheid genomen van de Russen ,Amerikanen en Canadezen nog een foto gemaakt en dan opweg om in Castrojeriz eerst een ontbijt achter de kiezen te steken. Kerken genoeg hier maar de ene is open in juni en de ander in in juli. De kerken zullen wel blijven staan, maar wij moeten verder.Eens het dorp achter ons wordt het weer wandelen in een prentenboek, wel stijl bergop of bergaf, maar met adembenemende vergezichten over glooiende akkers of met stenen bezaaide bergtoppen waar toch weer bomen of struiken aangepland worden. Na de eerste beklimming lopen we een eindje over een plateau om daarna stijl naar beneden te gaan, eens beneden besluiten we een alternatieve route te nemen en dit was een goed idee zo konden we uren alleen lopen fantaserend over het leven en de camino. In de verte zien we de brug opduiken met de 7bogen, éénmaal daar over belanden we in Itero de la Vega. Na dit dorp veranderd het lanschap volledig geen bergen meer en de zon brand nu in mei reeds ongenadig op onze hoofden. Op vele akkers is nog geen groen te zien, en de tractoren rijden op en af met achter hun de zaaimachines met ik weet niet wat. Na 30km komen we in Boadilla del Camino zoals de meeste dorpen oud en afgeleefd met een gesloten kerk maar met een goed florend restaurant dank zij de pelgrims maar niet dank zij ons want wij eten ons brood tegen de muur van de kerk, een korst brood met zwetende kaas en lauw water, wat wil een mens nog meer. Nu de inwendige mens versterkt is zijn we klaar om het laatste stuk te overbruggen en dit is mooi lopen langs het canal de Castilla tot in Fromista waar we het voor vandaag bekeken houden. Gelukkig ben ik nog jong en heb ik een goede wandlgenoot met dezelfde ideéén zodat smorgens opstaan en vertrekken steeds een feest is.
Als dit geen dag is om in te kaderen dan gaat de zon niet meer op.Deze morgen stond het ontbijt op ons te wachten, wat een verschil met de plaatsen waar ik tot gisteren in Spanje gelopen heb.De rest van mijn tocht zullen haltes zijn in kleine dorpen. Vertrokken om 6h30 met mijn wandel vriendin Bilou uit Duitsland. Een halve dag gewandeld tussen wiegende graanvelden met links en rechts achter de velden. dorre hellingen ,op een pad dat steeds steeg en daalde alsof men zich op zee bevond.De dorpjes waar we doorgingen leken wel uitgestorven ,en ergens in het midden van de velden te Sanbol stond ineens een kleine refuge maar ook deze bleek gesloten (nog veel te vroeg) het leek wel of we in een western film waren beland. In de verte was het landschap ruw met op de flanken van de bergen een verloren boom, in de graanvelden liggen reusachtige hopen rotsen allemaal verzameld van de velden tijdens het bewerken van de akkers denk ik.De tweede helft van de dag kwamen we boven op vlak terrein tussen alle mogelijke kleuren groen die soms een traan of een lach ontlokten. En plots dook het voor ons op, het klooster van San Anton of wat er van overschiet, een ruine met een klein gebouw met 8 slaapplaatsen het was zo mooi en echt wat ik van een camino verwacht had maar geen van ons beide durfde voor de ander te bekennen dat hij hier wilde blijven en dus trokken we verder, en toen keken we om, keken elkaar aan, draaiden ons om en keerden op onze stappen terug, want daar wachte een bed op ons.En een geweldige avond met weinig mensen en heel veel ambiance, ik denk dat wij nog een tijdje met elkaar verder gaan want wij hebben beide hetzelfde idee over de camino, en dat men het moet zoeken op de kleine plaatsen, want enkel daar wordt de camino beleefd onder welliswaar een koude douche maar het water is er zeer zacht.En dit is een toemaatje, de vader van Bilou mijn stapmaatje zei tegen haar voor ze vertrok hier neem wat geld van mij mee want als ik dood ga en ik kom er boven mee aan de hemelpoort, daar zijn de wisselkoersen veel te slecht. Een wijs man me dunkt.
Het was een goed idee verder te gaan dan de gekende plaatsen, de refuges in de kleine plaatsen zijn gezelliger dus heb ik besloten om vandaag Burgos te bezoeken en verder te gaan . Deze morgen om 6h vertrokken als een spoorzoeker naar de gele pijlen zoekend maar het loont, stappen in de morgenkoelte is veel aangenamer en als het licht wordt ben je meteen omringd door de mooie natuur. Om 7h ging ik puffend een bergpad op bezaaid met rotsen en keien en telkens als ik halt hield moest ik verbaasd om me heen kijken wat voor schoons er hier aan mijn voeten ligt. 800,000 jaar geleden, woonden hier al mensen, en nu sta ik hier op de plaats waar zij op ik weet niet wat jaagden,nu zie ik enkel schapen en nog eens schapen.Deze morgen ben ik even met een Pool meegelopen tot het eerste dorp, voor de rest van de dag ben ik samen gebleven met een Duitse dame. Om Burgos te bereiken hebben we een alternatieve route genomen om zo de industrie en de drukke wegen te vermijden. Burgos binnen lopen langs het water en door het park met de kathedraal viel wat tegen met zoveel mensen. Maar het is niet overdreven om te zeggen dat dit alles een geweldige indruk nalaat, wat hier te zien is aan kunstschatten en bouwwerken is ongelooflijk, maar toch verkoos ik om Burgos achter mij te laten en nog 9km verder te wandelen tot Tardajos dat we bereiken via Puente del Arzobispo de brug van de aartsbisschop, en we waren niet de enigen die het drukke Burgos verlaten had want de refuge liep al vlug vol zodat menig pelgrim een plaatsje verderop moest zoeken. Vandaag ben ik onder de 500km grens gedoken, ik durf soms al eens denken dat ik het ga halen. TOT MORGEN JULIEN
Vandaag wandel ik verder dan San Jean Ortege om niet altijd de wandelgids te moeten volgen.De eerste 8km is het nog door een lappendeken lopen met links en rechts de bergen, de kleine dorpjes die ik doorkruis bieden de pelgrim een rustplaats aan waar ook wel eens koffie kan gedronken worden. Tot Villa Franca was het makkelijk lopen maar nu verandert het landschap volledig de bossen verschijnen weer en het word werken geblazen de volgende 10km, is het berg op over boswegen waar geen schaduw te vinden is.Bloedheet is het;ik wandel nog steeds in lange broek en hemd met lange mouwen zij hebben mij beschermd tegen sneeuw ,wind een matige zon en veel regen en nu de zon zo ongenadig schijnt wil ik ze ook niet wegbergen in het donker van mijn rugzak dit verdienen ze echt niet,dus is het echt elke avond wassen geblazen om alles genietbaar te houden. Als ik over de toppen van de Montes de Oca loop verschijnen er mooie vergezichten waarvan je soms denkt dat het niet allemaal echt is en er gewoon een film wordt afgespeeld. De zogenaamde pelgrims die met de bus ergens gedropt worden verschijnen nu ook in het landschap en maken het de echte pelgrims soms moeilijk om een slaapplaats te vinden.In San Jean de Ortega staat het klooster dat door San Jean de zoon van een rijke familie na zijn priester wijding gesticht werd. Ik laat San Jean achter mij en wandel door naar Agés door een prachtig landschap en de bossen verdwijnen langzaam op de achtergrond en deze avond slaap ik in een kleine refuge tussen de jonge meiden dus het was geen slechte keuze om wat verder te wandelen.
10/05/2012 SANTO DOMINGO DE LA CALZADA-BELORADO 22KM
In mijn gids staat geschreven dat mij een aangename en makkelijke tocht te wachten staat,of wel was de schrijver van deze gids superman of anders ben ik moe.De wijngaarden zijn nu totaal verdwenen.Het landschap verandert in een golvend lappendeken met aan weerszijde van mij de bergen,wat mooie vergezichten oplevert,maar het wandelpad volgt altijd de N120 met zijn drukke verkeer dat genieten niet echt toelaat.Na 10km kom ik bij een Canadese pelgrim waar ik enkele km met meeloop.Toen hij 2weken geleden in Canada vertrok was het daar vollop winter en zeer koud,en de video die hij gezien had van de camino frances was opgenomen in april terwijl er sneeuw lag.Nu loopt hij hier met enkel winterkledij en hoopt in de volgende stad een zomer uitrusting te kunnen kopen.Wanneer het volop winter is in Canada komt hij daar echt niet buiten, van zijn huis in zijn auto dan naar zijn bureau en zo verder maar niet buiten indien niet echt nodig.Door de hitte is het zeer vermoeiend en ben ik blij dat ik na 6h lopen een refuge vind,en als ik mijn wandelboek mag geloven wacht me morgen geen gemakkelijke opdracht om San Jean De Ortega te bereiken.
09/05/2012 NÃ jera- SANTO DOMINGO DE LA CALZADA 21KM
De ideale verstrooing voor savonds, door de stad slenteren een plaatsje zoeken om te eten en een lekker glaasje drinken om een mooie dag af te sluiten.Vandaag stond er in mijn wandelgids vermeld dat het een mooie wandeling zou worden.Maar het overtrof echt al mijn verwachtingen.Bij het verlaten van de stad krijg ik nog een mooi zicht op de roest bruine rotsen waar vroeger de stadsbewoners gaten in kapten om er in te wonen.En dan volgt de grote leegte door wijngaarden met prachtige vergezichten op de heuvels.Na een goed uur stappen beland ik in Azofra waar ik mezelf trakteer op een lekkere koffie tussen huizen met enorme wapenschilden die getuigen van een ver en rijk verleden.Na het verlaten van het dorp word ik echt getrakteerd op vergezichten die me de adem benemen en een traan doet opwellen in mijn ooghoeken.Wiegende graanvelden met op de achter grond de Siérra de la Demanda, voor me slingert de camino 10km ver tot het volgende dorp door dalen en heuvelruggen wat me telkens doet versteld staan van de pracht die hier wordt tentoon gesteld.Om niet altijd alleen te lopen zocht ik het gezelshap op van 2dames,Oostenrijkse zo bleek wonend aan de rand van de Bodenzee waar wij onze eerste vakantie met de caravan hebben door gebracht.Een boterham heb ik gegeten aan de rand van een beekje waar de kikkers heer en meester zijn en dat duidelijk lieten horen door hun gekwaak.Om in het volgende dorp te komen moet ik langs een indrukwekkend golfterrein maar bij deze hoge temperatuur was er niet veel bedrijvigheid.De meeste pelgrims hier weten wel door den tamtam dat ik al een tijdje onderweg ben en willen wel is weten hoe dat is,zo kom ik met een duitse in gesprek die thuis is vertrokken met de fiets tot Saint Jean Pied De Port daarna te voet verder gaat over de camino Frances tot Santiago vandaar te voet terugkeert naar Saint Jean Pied De Port over de camino del norte en dan met de fiets terug naar huis waar ze in augustus hoopt aan tekomen,wel daar doe ik mijn pet voor af.En zo wandel ik verder naar mijn volgende date,een dame uit Oostenrijk die van haar man niet alleen mocht vertrekken,dus is hij meegegaan en nu hij dit allemaal gezien heeft mag ze binnen 2jaar als ze gedaan heeft met werken wel alleen gaan, en ze droomt er nu al van.En zo komt Santo Domingo de la Calzade waar ik een bed vind in een klooster bij de zusters waar ik mijn kamer deel met een Noorse en een Canadees.Een bezoek aan de stad en de kathedraal met de kakelende haan staan zeker op het programma deze avond,en morgen gaan we weer wat verder en kom ik dichter bij Saint-Jaques. GROETJES JULIEN
Het was iets te gezellig gisteren avond ,dus ben ik met zware benen deze morgen vertrokken,ik heb in Logrono niet het gevoel gehad dat men hier de pelgrims in de armen sluit.Deze morgen om de stad te verlaten waren de aanwijzingen ook maar pover voorzien,maar het moet gezegd eens in het park was het prachtig en was Logrono na het passeren van het meer nog maar een herinnering.Na 12km beland ik in Navarrete en hier had ik een bijzondere ontmoeting.Ik stap iedere dag even een kerk binnen om een goede dag te zeggen en iedereen daar boven te bedanken voor de goede zorgen, de kerk in Navarrete is gewoonweg schitterend en toen ik zo vol bewondering stond te kijken stapt er een vrouw op me af en vraagt me of ik samen met haar het allelua wil zingen,eerst antwoord ik dat ik helemaal niet kan zingen maar dan realiseer ik mij dat het ook voor haar nodig is dit te doen en dus zingen we samen in die enorme kerk terwijl er nog pelgrims zijn het alleluha,mijn vals gezang klonk nog mooi ook,een heel speciale ervaring en erg deugdoend.Ik ben samen met deze dame verder getrokken en zo kwam ik te weten dat ze Zwitserse was en 3weken op pad om later de rest naar Santiago te lopen, na enkele km ben ik alleen verder gelopen tevreden terug kijkend op deze wonderbare ervaring.Niemand heeft te vrezen dat ik als pater terug kom,maar ik voel me prettig bij zulke ontmoetingen.De rest van de dag is het prettig lopen tussen de wijngaarden,met soms pittige hellingen maar door het regenachtige weer is er minder tijd om van de omgeving te genieten.De laatste km voelen zwaar aan,door industriegebied en het mindere prettige gedeelte van de voorstad maar eenmaal in Nàjera is dat vlug vergeten door de prachtige slaapplaats en de oude stad waar we zonder twijfel vanavond een plaatsje vinden om te eten.
