Wat Rosemary de dame van de Gite, voor ons op tafel toverde was ongelooflijk een 5 gangen menu en ne goeie babbel al moest ik hier en daar al eens passen met 3fransen en dan nog wat dialekt ,het was een heerlijke avond .Deze morgen als mijn mede pelgrims vertrokken waren heb ik nog ruim de tijd genomen om nog wat te kletsen over het leven en zijn grillige bochten .Ik heb haar beloofd om een kaartje te sturen als ik aankom ,met waterige ogen heb ik afscheid genomen.Het was nog koud deze morgen 1a2 graden denk ik.Toen ik na 2km in het bos aankwam waande ik mij even in de far west toen er plotseling 2 loslopende paarden voor me opdoemde, even tegen ze gepraat en gevraagd of ze aan de kant wilde gaan, mijn frans moet redelijk goed zijn want ze verstonden mij blijkbaar en gaven me vrije doorgang al bij al was het een beetje schrikken.Daar het een korte etappe was vandaag heb ik de tijd genomen om te genieten van het landschap dat prachtige vergezichten tevoorschijn toverde achter iedere bocht, van de roofvogels die voor me danste in de lucht ,van de bloemen waarvan ik de namen niet ken maar toch naar me knikte en me een goeie tocht toewenste, van de kabbelende beekjes die al van ver de aandacht trokken door hun rustgevende geluid.Nu ben ik hier in Thiviers bij de paters beland die me welkom heette en er onmiddelijk bij vertelde dat er geen warm water was in de douche,ik hoop dat mijn verblijf hier ook geen koude douche wordt.Maar alles heeft zijn charme en als pelgrim ben je blij met wat je aangeboden wordt.Morgen zien we wel weer.
We waren met 3 pelgrims gisteren avond , maar deze morgen vertrokken we alle drie op onze eigen weg die ene met zijn karretje is dus verplicht altijd de kleine asfalt wegen op te zoeken.Vanavond slapen we alledrie in dezelfde refuge, maar morgen doen zij een langere etappe van 35km, terwijl ik ik het houd op 19km dus kalmpjes aan.Vandaag vertrokken met regen maar die heeft maar 10 minuten geduurd, daarna dreigende wolken met zon dus ideaal wandelweer langs meren door de bossen en langs glooiende weiden met overwegend schapen, het was echt een prachtig parcours en niet te lang ideaal om te genieten van het landschap.Hier in de Gite stond een dame ons op tewachten om voor ons deze avond een warm avondmaal te maken, dat wordt dus genieten.Er verschijnen meer en meer roofvogels in de lucht het is echt genieten deze vogels bezig te zien in hun zweef vluchten , of hun jacht op klein wild.Gisteren zag ik een roofvogel in duikvlucht op een konijn afgaan, maar het koijn was te groot of de honger van de vogel niet groot genoeg want op het laatste moment ging hij terug omhoog, zo zie je maar het hoeft niet altijd dramatisch te eindigen.
Gisteren avond een dienst bijgewoond in de kapel ,dit was echt heel speciaal ,om beurten las iedereen een stukje voor uit de missaal.Dit kan je enkel beleven als pelgrim en daar ben ik heel dankbaar voor.Te veel koffie gedronken en dus slecht geslapen in een goed bed dat is echt zonde.Een stad als Limoges verlaten is toch gene zever kilometers lang straatnamen lezen en dan vergis je u soms nog weleens en dan is het zoeken geblazen om weer op het juiste spoor tekomen. Net zoals gisteren is het vandaag een regendag geweest dat wil zeggen 31km gelopen zonder fatsoenlijke stop.Vandaag deel ik een kamer met een franse pelgrim die gisteren ook bij de zusters was, maar tijdens de dag lopen we elk onze eigen camino, en zo hoort het ook.Er is ook een pelgrim aangekomen met een karretje , verleden jaar is hij moeten stoppen met rug problemen in Limoges en daar is hij nu terug vertrokken.Wij als pelgrim hopen op mooier weer en de boeren op meer regen ,we zullen zien wat het morgen wordt.
Gisteren avond nog een babbel gedaan met de verantwoordelijke van de Gite,het zijn toch allemaal mensen met een gouden hart,als de Gite soms vol is max.14 personen dan legt hij de rest bij hem thuis te slapen.Op 8/04is er in Noblat een man vertrokken met een ezel,hij was heel ziek geweest en had beloofd aan god dat hij naar Compostella zou stappen als hij weer kon lopen mischien kom ik hem nog wel eens tegen .Deze morgen vertrokken in de regen en dan is het een pak minder prettig.Dan voel je dat alleen lopen zwaar kan zijn,maar dan denk ik even aan hoe fijn het al geweest is,dat geeft weer wat moed om door te zetten.Toen ik deze namiddag hier in Limoges arriveerde en aanbelde bij de zusters waar ik niets gereserveerd had was ik toch een beetje bang of ik wel een slaapplaats zou hebben.Maar met de glimlach op het gelaat ging de deur open en werd ik hartelijk welkom geheten.Spijtig van het slechte weer want ik heb van Limouges eigenlijk niets gezien dan de kathedraal.En het weer gaat zo nog een tijdje blijven.Morgen op weg naar Les Cars, waar ik een kamer deel met een mede pelgrim die ik hier vandaag ontmoet heb.
Tijdens mijn wandeling gisteren avond door het dorp heb ik nog een praatje gemaakt met een oud vrouwtje dat met tranen in de ogen vertelde dat dit vroeger een bloeiend dorp was met in de hoofdstraat de ene zaak naast de anderen en dat nu al de jongere het dorp verlaten en naar de stad trekken de winkels één voor één dicht gingen en dat er nu niets meer te beleven valt in haar dorp.Deze morgen om 7h vertrokken onder een dreigend wolkendek en een frisse wind.Veel asfalt maar de twee oude kerken onderweg waren zeker een bezoek waard,wat opvalt is dat er meer schapen verschijnen.De trajecten tussen de velden en in de bossen waren zoals steeds prachtig steeds stijgend en dalend en bezaaid met keien en rotsen dus uitkijken geblazen.Ik was blij dat ik na 30km droog aankwam in Léonard-de-Noblat waar ik na wat zoeken de Gite vond en ook deze avond zal ik weer alleen zijn.De verantwoordelijke van de Gite wist mij te vertellen dat hoe verder ik ga zelfs hele dorpen ga tegen komen waarvan al de huizen leegstaan totaal verlaten.De streek van Limousin is op sterven na dood zei hij.Het is goed in eigen hart te kijken zo nog even voor het slapen gaan ,en dat ga ik nu doen.
Gisteren mijn eigen potje gekookt,na dat ik een mooie wandeling door het dorp had gemaakt , met als kers op de taart een beklimming naar het hoogste punt met een fenomenabel uitzicht op wat me de volgende dagen te wachten staat,zover je zien kan bossen bergen en dalen indrukwekkend.Na een goede nachtrust en een lekker zelf gemaakt ontbijt nog een praatje gemaakt met de heer des huizes Engels en Frans onder elkaar pratend zoals bij ons de Brusselaars Nederlands enFrans praten.Zij zijn uit Engeland vertrokken wegens de drukte en de hoge kriminaliteit,om hier met hun zoon een nieuw leven op te bouwen.Hij werkte vroeger voor een studiebureau en deed vooral engineering van olierafinaderijen,zo heeft hij ook de laatste fase van het vroegere AMOCO nu BPin Geel helpen ontwikkelen.Nu probeert hij hier een bedrijf op t e richten dat zich bezig houd met grondwerken het lukt met vallen en opstaan terwijl zijn vrouw een gedeelte van het huis gebruikt als Gite en B&B.Toen ik na ons gesprek vertrok wenste hij mij nog een behouden tocht met de zegen van god geloof me vrij dat doet een mens wat en geeft je moed om de dag aan te vatten.Daar de paasmis in Bénévent-L'abbaye pas om 11h begon heb ik besloten om naar het volgende dorp te gaan om te kijken of er daar een mis was,maar het is hier juist zoals bij ons kerken genoeg maar geen pastoors,het was nochtans een mooi kerkje en ik heb erop mijn eigen manier maar een pasen van gemaakt.De tocht vandaag was weer prachtig en net zoals in de gids stond links omhoog ,recht omhoog ,recht door stijl omhoog langs smalle met keien en rotsen bezaaide paadjes door de bossen.Als wandelaar alleen moet je hier je aandacht steeds bij de weg houden en zien waar je stapt of het is afgelopen voor je het beseft.Als je hier of daar toch eens een weiland tegen komt is dit omheind door op elkaar gestapelde stenen zoals men meer ziet in Engeland, hier bestaat de keuterboer nog.Er was mij verteld dat ik in deze Gite niet kon koken,maar alles is hier perfect in orde zodat ik mijn eten niet zomaar tot hier heb meegedragen want winkels zijn hier niet te vinden.Morgen gaat het naar Saint-Leonard-de-Noblat.Maar dinsdag en woensdag wijzig ik het vooropgestelde programma om zeker de historische route te volgen.
Mijn onderdak gisteren was weer een pareltje geheten Maison nummero neuf in de rue serpente met speciale prijzen voor pelgrims.Een engels echtpaar baat hier een chambre d'hhotes uit waar je als pelgrim echt welkom bent.Na een goede nachtrust en een overvloedig ontbijt om 8h30 vertrokken naar Bènèvent L'abbaye de eerste 8km was het vooral asfalt al waren het kleine wegen Maar daarna was het weer genieten geblazen.Mooie vergezichten met enkele grote meren .Die meestal in privè bezit waren want vissen is er streng verboden ,onderweg 4wandelaars tegen gekomen uit West Vlaanderen, toen ik ze s'avonds terug tegen kwam bleek dat ze ieder jaar onder de paasvakantie een week van de camino kwamen wandelen zij kunnen dus nog enkele jaren verder, voor zij in Santiago zijn.Ook deze avond ben ik alleen in de gite .Blijkbaar zijn er nog niet veel pelgrims onderweg Want in iedere gite of B&B wordt er gevraagd of ik nog pelgrims ben tegen gekomen.Morgen zien we wel weer op weg naar Chàtelus-le-Macheix. JULIEN
Het hotel waar ik gisteren heb overnacht bleek eigendom te zijn van Nederlanders,het is hier in deze streek een veel voorkomend verschijnsel dat Nederlanders en Engelsen de horeca zaken overnemen.Vandaag overnacht ik in een B.Buitgebaat door Engelsen. Deze morgen vertrokken om 7 u het was noch koud en mistig zoals iedere dagvertrekt ook deze etappe aande kerk,om na een kleine km langs smalle paadjes bij de oevers van de Sèdelle uit te komen.Prachtig om hier te lopen vissers zijn al volop forel aan het boven halen Het is hier zo prachtig dat ik na 1h30 nog maar 2km had afgelegd.Dus na de oevers van de Sèdelle maar een beetje gas gegeven tot in La Chapelle-Baloue waar ik bij de plaatselijke kruidenier de sleutel van de kerk kon gaan halen om deze te bezichtigen.Van akkerbouw is helemaal geen sprake meer, kleine landbouwbedrijven met ros uitziende koeien glooiende weilanden met in de lagere delen de gekende biezen.Overal kom je eeuwenoude bomen tegen die de grilligste vormen aannemen,begroeid zijn met mos maar toch zie je de jonge blaadjes verschijnen?Wie dacht dat La Sousterraine in eenput lag is er aan voor de moeite,op het eind was het weer klimmen om bij de kerk te komen,het was nog een paar uur nagelbijten om te weten of ik wel een slaapplaats had ,maar uiteindelijk kreeg ik hulp van de kerkbediende en kwam alles weer in orde.
Deze morgen om 07:15 in de vrieskoude vertrokken. Gelukkig ging het dadelijk bergop en kon ik mij goed verwarmen. Bergop en bergaf is pas gestopt bij mijn aankomst in Crozant, maar wat ik onderweg te zien kreeg is echt ongelooflijk. Om een idee te krijgen van het landschap moet je bij u naar de heemkundig museum gaan en de postkaarten of foto's van 200 jaar geleden vragen, waarop je sappige weiden ziet, omringd met hagen, vo lwitte bloemen, een boer die krom gebogen tegen zijn koeien praat. In de lager gelegen dalen zijn de weiden omringd met oeroude knotwilgen, sommige met gaten in, waardoor ik met een beetje fantasie aan de andere kant mijn familie zie.
De bossen komen uit een sprookjesboek getekend door de gebroeders Grimm.
Ik heb over deze toch wel korte etappe (19 km) zolang gelopen als over een etappe van 30 km, het was puur genieten, ook omdat de zon weer van de partij was, maar toch miste ik iets, deze etappe moet je kunnen delen met iemand die je graag dicht bij je hebt en daarom deze brief geschreven op een boomstam 5 km voor Crozant...
De brief aan mijn lief...
De laatste 2 dagen had ik met jou moeten lopen,mijn lief. Meer dan 40 jaar geleden werd jij mijn lief, deze 2 dagen had ik met jou willen delen. Ik miste deze dagen een streling van een vinger, het lopen hand in hand, een speelse kus in het bos... Mijn lief ik heb je lief. Die boomstam hier naast mij is onbezet, maar jou mijn lief heb ik er in mijn verbeelding opgezet. Wanneer ik straks hier verder ge neem ik je in gedachten mee, geef je een speelse kus, knijp eens inje vingers. Al ben je dan ver weg toch weet ik weer, mijn lief ik heb je lief. Ik geef nu mijn gedachte mee aan een roofvogel hier in de lucht, als jij hen straks of morgen ziet, kijk dan heel goed want hij schrijft voor jou... "LIEF HIJ HEEFT U LIEF"
Gisteren avond nog lekker gegeten en gebabbeld over de zin of onzin van het leven. Na een mooie avond volgt vanzelf een zalige nacht en zo verscheen ik vanmorgen fit en uitgerust aan het ontbijt. Wat de tocht van vandaag betreft , ik heb zelden zo een pracht aanschouwd. Ik kan met woorden niet beschrijven wat ik aan natuur en historiek heb gezien, daarom hou ik het met een sprookje voor mijn meiden Emma en Fien, die ik elke avond vanop mijn rugzak diep in mijn hartje zie....
Het sprookje van de molen aan het water, geschreven door vake voor Emma en Fien...
Vroeger, heel heel lang geleden leefden er in Vauzelles, in Frankrijk, koningen, prinsen en prinsessen in prachtige kastelen en kwamen er ridders op witten paarden aangereden.
Maar wat er veel belangrijker was, aan de oever van de revier de Foulon had een molenaar en zijn vrouw een molen gebouwd zo mooi en zo sterk was er nergens een molen te vinden. De arme boeren uit de streek kwamen allemaal naar de molen om hun graan te malen zodat ze daar brood en koeken konden bakken. Bij de molenaar en zijn vrouw werden2 zonen geboren, die echt niet van werken hielden. Vader en moeder moesten al het zware werk alleen doen, terwijl de zonen niets anders deden feesten. Later toen de molenaar en zijn vrouw naar de hemel gingen en de zonen alleen in de molen achterbleven, maakte ze plannen om van de molen een feesttempel te maken, maar toen de tempel zijn deuren opende en de eerste noot muziek naar buiten kwam, viel er uit de hemel donder en bliksem op de molen, zodat de mensen niet konden feesten en dansen en zo ging het altijd als er muziek weerklonk... Als we dan niet mogen feesten zeiden de zonen dan maken we er een eetsalon van, maar de mensen uit de streeklusten het brood of koeken niet met het meel van een vreemde molen. Ook nu moesten de zonen hun deuren sluiten en al hun gouden munten en ducaten waren nu op en tot hun grote schande moesten zij hun dorp verlaten om te gaan bedelen voor wat brood en water.
Jaren lang stond de molen eenzaam en verlaten te vervallen tot op een keer Hans en Grietje uit Nederland passeerden. Zij werden op slag verliefd op de molen en zijn mooie oevers. Zij beloofde de molenaar, boven in de hemel, als hij de donder en de bliksem zou bedaren, zij de molen stukje bij beetje terug zouden omtoveren tot een paradijs. De donder en bliksem gingen liggen en Hans en Grietje begonnen ijverig te werken. Vele jaren later kwam vake daar aangewandeld en wat hij toen zag, was het paradijs op aarde, waar hij voor één nacht mocht blijven slapen in een kamer met wel 3 bedden en een kachel die werd gestookt met hout, net zoals de molenaar vroeger deed. Het molenrad werd weer hersteld, het zal geen graan meer malen, maar men gaat er wel energie uit halen.
De prinsen, koningen en prinsessen met hun kastelen en witte paarden zijn verdwenen, maar in Moulin à Foulon staat nog altijd de molen in het aardsparadijs en ooit komt vake hier terug om Emma en Fien het paradijs te laten zien...
PS Hans en Grietje bastaan echt en zijn schatten van mensen en noemen Victor en José van Haren. Eén druk op de knop en alles verschijnt op uwe PC: www.moulin-des-eaux-vives.com
Gisteren heb ik in Déols de orginele stempel van de kerk Saint - Etienne gekregen (blijkt heel zeldzaam te zijn) en dat ook dankzij dat oud vrouwtje. Na een goede nachtrust en een ontbijt voel ik me klaar om de 30 km naar Moulin à Foulon aan te vatten. 6 km duurde het voor ik Chateauroux achter me liet, maar toen was het genieten 24 km lang door het bos van Chateauroux, enorm groot waar op sommige plaatsen 8 wegen samen kwamen. Ne het bos was het de beurt aan een golvend landschap metweide afgezoomd met hagen vol welriekende witte bloemen, de laatste 5 km was genieten ten top, met links en rechts vijvers of meren om uiteindelijk langs het kasteel de la chaise saint eloi in moulin à foulon uit te komen, waar het aards paradijs op mij te wachten lag.Ik dacht dat ik het al eens in Guatemala gevonden had, maar hier ligt er ook één: een B&B uitgebaat door een nederlands echtpaar. Een oude molen op de revier de Foulon, de aandrijving van de molen staat nog in de woonkamer. Mijn kamer wordt verwarmd met een houtkachel en buiten op het terras ben ik omringd door water waar zwanen, ganzen en eenden heer en meester zijn. In de winter wordt binnen alles op blokken gezet, want het kan gebeuren dat de revier binnen komt. Op de vraag wat doen jullie dan, werd er al lachend geantwoord: ja wachten tot het weer wegtrekt...
Het heeft deze nacht gevroren en dat heb ik gevoeld in mijn staancaravan. 's nachts maar een deken bij op mijn slaapzak gegooid. 's morgens 3 eieren in de pan geklopt en na een stevig ontbijt alles proper gemaakt en vol goede moed op pad. Die goede moed duurde niet al te lang want na enkele km was ik blij met een stukje haag, mijn broek hing geen seconde te vroeg op mijn knieen of ze was vol geweest, dat is ook pelgrimeren. Daarna was het de ganse tijd moeilijk lopen.
De gewassen op de velden zie en hoor je groeien, ook de eerste waterkanonnen komen in actie. Het is zeer opvallend dat er hier massaal wordt overgeschakeld op oliegewassen.
Na een rustpauze tussen de bijenkorven ging het al niet veel beter en was ik blij dat ik om 12:30 in Déols was, enkele km voor mijn oorspronkelijk doel. Toen ik voor de kerk op een bankje zat uit te rusten, kwam er een oud vrouwtje op mij af en vroeg of ik aan het wachten was op de sleutel van de gite. Ah nee zei ik want ik moet nog verder naar Chateaureux, maar meneer zei ze daar is niets om te slapen... Weet je wat zei ze, blijf maar zitten ik ga de sleutel halen en dan gaan wij samen naar de gite. Ik moet er echt slecht hebben uitgezien, want dat vrouwke was zeker 80 jaar jong. Ik ben nog nooit zo blij geweest om zo een vrouwtje tegen te komen. Na de middag wordt het eten, rusten en de stad bezichtigen.
Gisteren avond is er nog een franse pelgrimaangekomen in de gite. Hij ging na een voetoperatie terug een stuk proberen, hij is al 4 keer in Compostella geweest. Ik heb heel wat tips van hem gekregen en natuurlijk lang over onze belgische politiek moeten vertellen. Het verbaast de franse echt waarom wij een regering nodig hebben want met wat er was ging het toch ook goed.
Deze morgen weer alleen vertrokken zoals het hoort. Bij de bakker langs geweest om wat brood en een rozijnenkoek te halen en dan hop met de beentjes. Wat was ik blij dat ik na enkele km op zandwegen liep, want de asfaltdraak was deze nacht ten aanval getrokken.
OP deze zandwegen door de velden, zijn hazen veranderd in reeën en de mussen in roofvogels en ik liep daar als prins, maar wel zonder prinses.
Dat toeval niet bestaat is vandaag nog maar eens bewezen. Ik was vanmorgen vertrokken zonder koffie en na een 9 tal km kreeg ik wel erg trek in een kop koffie, maar ik wist heel zeker dat ik vandaag niets zou tegenkomen. Ik liep zo wat te zingen en te fluiten toen ik plots stemmen achter mij hoorde. Ik was op een wandelroute van het collega Issodun terecht gekomen en wat bleek dat ik 300 m verder werd uitgenodigd door de organisatie om mee aan tafel te komen voor koffie, taart en cake a volenté. Toen ik mijn weg na een half uurtje, goed voldaan, verder zetten met enkele mensen was ik vergeten op de kaart te kijken en was ik hopeloos verloren, tot er iemand langskwam en besefte dat er een klein probleem was. Kom maar mee met mij, zei hij, ik breng je wel weer op het rechte pad (alsof ik daar ooit vanaf was geweest) en zo was ik even later in Issodun, waar ik de mis en de pelgrimwijding heb bijgewoond. Na de mis vroeg ik aan iemand van de organisatie of ik een stempel kon krijgen voor mijn boekje. Na wat rondkijken kon hij mij een stempel geven. Na wat gepraat te hebben vroeg hij waar ik vannacht zou slapen, ah zei ik nog 14 km verder ergens in een heel klein dorpje op een boerderij, die man bekeek mij en vroeg of ik ook wist bij wie. Ja zei ik, in Ferme de la tripterie, maar dat is bij ons zei hij. Alles viel dus vandaag in de juiste plooi en toeval het bestaat echt niet, zeg maar dat een pelgrim het gezegd heeft. Wat deze mensen doen voor pelgrims grenst aan het ongelooflijke. Er staat hier een staancaravan tot mijner beschikking met een gevulde ijskast en een gevulde voorraadkast en een gezellige babbel en de prijs in donativo.
Ik zit hier echt te schrijven met de krop in mijn keel. De mensheid is nog niet om zeep. Tot morgen
Na een stevig ontbijt op pad om zoals gedacht asfalt te verslinden, ongeveer 20 km, maar de rest was mooi en wat gepraat met d emensen onderweg. Hier willen ze wel sneller een praatje maken. Hier in Charost blijkt de deur van de gite met een code te werken en men had die niet gegeven toen ik voor een plaats belde, maar geen probleem de buurman belde de burgemeester en na een half uurtje was alles geregeld. Problemen lijkt men hier niet te kennen. Mijn waske en plaske nog doen en dan iets te eten zoeken, al de rest zien we morgen dan wel weer in de maand april
Ik ben gisteren bij tita tovenaar geweest, zij heeft de ampulen onder mijn voeten gedoofd en meteen de meeste pijn weggenomen, zodat het lopen vandaag toch beter ging.
Bourges is een mooie stad, maar om er te geraken heb ik vandaag wel 20 km over grote wegen gelopen. Zelfs van aan de rand van de stad tot aan de kathedraal was het nog 3 km. Deze nacht slaap ik in de jeugdherberg, rustig gelegen aan het water. Toen ik op de kaart de weg aan het zoeken was naar de jeugdherber, kwam er een man naar me toe, die al naar compostella was geweest en dit jaar terug ging.Hij bood me aan om me naar de jeugdherberg te brengen, toch wel gemakkelijk zon een rugzak...
Als ik mijn gids mag geloven wordt het morgen nog een dagje asfalt vreten...
Waar ik gisteren voor vreesde bleek vandaag waarheid: onder elke voet een blaar, genieten was er vandaag niet veel bij. Dat de bomen groen beginnen te worden en de velden geel, van de oliegewassen heb ik nog wel gezien, voor de rest was het tanden bijten tot bij de dokter in Baugy, waar ik trouwens vriendelijk werd ontvangen. Ik slaap weer in een gite van de gemeenschap.
Lekker geslapen in mijn Gite. Vertrokken om 08:00 om 21 km te stappen. Ik laat Abourse achter mij en stap het bos in om er in het volgende dorpje uit te komen. Hier en daar komt er een kleine wijngaard te voorschijn. De grote landerijen maken plaats voor kleinschalige boerderijen. Hier heeft de ruilverkaveling nog niet toegeslagen.Na Murlin stapte ik het bos in om er over een kaarsrecht pad na 8 km uit te komen. Op het einde, aan de rand van het bos, waren ruiters zich aan het klaarmaken om op vossenjacht te gaan.
Bij aankomst in La-charité-sur-Loire moest ik nog1,5 uur wachten op de sleutel van de Gite omdat het vvv-kantoor pas open ging om 14:30. Ik heb dan maar d ekoelte opgezocht in de kerk Nortre dame, welke trouwens volledig in de steigers staat voor onderhoudswerken. Tijdens mijn rondgang door de stad en aan de oevers van de Loire, zag ik reeds de eerste zonnekloppers pootjebaden op het strand langs de Loire.
Het was trouwens een zeer warme dag vandaag en ik ben weer alleen in de gite. Morgen op weg naar Baugy.
Gisteren avond niet meer buiten geweest. Mijn rozijnen/noten brood opgesmuld. Om 20:00 lag ik al onder de wol. Het ontbijt was echt op z'n frans: enkele stukjes opgewarmde baget en een mok koffie moesten volstaan. Bij de bakker proviand voor de 2 dagen ingeslagen en op stap naar Abourse. De zon sliep nog en dus was het nogal frisjes, maar dan kun je later wel mooie foto's nemen als ze komt piepen boven de horizon. Eenmaal Varcy achter de rug lag moest ik de bossen in om bij de chapelle Saint Lazane te komen. Dit was tussen de 10 en de 15 eeuw een belangrijke leprozeric, daardoor kon men de melaatsen uit de omgeving isoleren. De melaatse leefden rond de kapel in eenvoudige houten huisjes en werden verzorgd door de kloosterlingen van maison de saint Bernard. Om de kapel van z'n ondergang te redden werd ze tussen 1978 en 1982 gerestaureerd door de vrienden van het oude Varzy.
Verder verliep de tocht vandaag over rustige D-wegen om regelmatig toch in de uitgestrekte bossen te verdwijnen. Net op het moment dat ik dacht vandaag geen wild te zien, verscheen er toch een ree op mijn pad.
Hoe dichter ik op op het einde van mijn dagetappe kwam, begon ik mij toch af te vragen waar ik vandaag zou slapen, maar geen nood. In Abourse, een dorpje met nauwelijks 20 huizen en een gemeentehuis dat maar 2,5 dag per week open is, had men een prachtige refuse voor pelgrims. Stapelbedden, een keuken, warme douche en gevulde kasten met etenswaren voorzien van de prijs, en dat alles alleen voor mij. Al dat brood de hele dag meenemen, was niet nodig geweest.
Gisteren avond nog lekker gegeten in het hotel en daarna geslapen als een roosje met mijn prinses in de geburen.
Omdat we pas konden ontbijten vanaf 08:00 ben ik niet vroeg vertrokken en zo was het gemakkelijk afscheid te nemen van mijn vrouwke, zus en schoonbroer.
Tot aan de watermolen hoefde ik niet op te letten, omdat we dat stuk al verkend hadden, maar vanaf dan was het ogen open houden, want met coördinaten van een wrak van een autobus links van u in het bos, kun je toch beter goed opletten. Het te volgen traject is op de cruciale punten goed aan geduuid. Vanaf de watertoren heb ik lange tijd in het bos gelopen waar je de lente kon voelen, zien en ruiken. Eénmaal uit het bos was het weer de beurt aan de velden en akkers om hun pracht ten toon te spreiden.
Ook vandaag blijven de kerken hermetisch afgesloten, maar toen ik na 17 km in Saligny aankwam stond daar een kapel uit de 16 eeuw, een echt juweeltje, en die was open.Even binnen geweest om weer pelgrim te worden, na een rustdag.
Even voorbij Salingny moest ik weer het bos in. Daar lagen, netjes op een rij, 10 tallen reuzenbomen geveld door kettingzagen om geofferd te worden op het altaar van de moderne beschaving. In Saint-Germain-des-Bois heb ik op een klein picknick plaatsje voor de tweede keer halt gehouden. Na een verkwikkende rustpauze heb ik, voor ik verder ging, heb ik aan de mevrouw die aan de picknick plaats woont drinkbaar water gevraagd, met de glimlach werd dit gegeven.
Voorbij Cuncy-les-varci liep ik een smal stijgend pad op. Langs een stenen sokkel met een kruis, een echte pelgrimspasage, rond het kruis en de sokkel stapelen de stenen zich op. De laatste 5 km was het landschap van een ongekende schoonheid, foto's of woorden kunnen niet uitleggen wat er voor mijn ogen wordt tentoon gespreid. Golvende weilanden en akkers met hier en daar een boom geplant met kruinen alsof het reusachtige paraplu's zijn.Hier zou ik uren kunnen vertoeven, maar ik moet verder om mijn slaapplaats op te zoeken in Varzy, waar ik vandaag zal slapen bij een kunstenares.julien
