Ik ben gisteren bij tita tovenaar geweest, zij heeft de ampulen onder mijn voeten gedoofd en meteen de meeste pijn weggenomen, zodat het lopen vandaag toch beter ging.
Bourges is een mooie stad, maar om er te geraken heb ik vandaag wel 20 km over grote wegen gelopen. Zelfs van aan de rand van de stad tot aan de kathedraal was het nog 3 km. Deze nacht slaap ik in de jeugdherberg, rustig gelegen aan het water. Toen ik op de kaart de weg aan het zoeken was naar de jeugdherber, kwam er een man naar me toe, die al naar compostella was geweest en dit jaar terug ging.Hij bood me aan om me naar de jeugdherberg te brengen, toch wel gemakkelijk zon een rugzak...
Als ik mijn gids mag geloven wordt het morgen nog een dagje asfalt vreten...
Waar ik gisteren voor vreesde bleek vandaag waarheid: onder elke voet een blaar, genieten was er vandaag niet veel bij. Dat de bomen groen beginnen te worden en de velden geel, van de oliegewassen heb ik nog wel gezien, voor de rest was het tanden bijten tot bij de dokter in Baugy, waar ik trouwens vriendelijk werd ontvangen. Ik slaap weer in een gite van de gemeenschap.
Lekker geslapen in mijn Gite. Vertrokken om 08:00 om 21 km te stappen. Ik laat Abourse achter mij en stap het bos in om er in het volgende dorpje uit te komen. Hier en daar komt er een kleine wijngaard te voorschijn. De grote landerijen maken plaats voor kleinschalige boerderijen. Hier heeft de ruilverkaveling nog niet toegeslagen.Na Murlin stapte ik het bos in om er over een kaarsrecht pad na 8 km uit te komen. Op het einde, aan de rand van het bos, waren ruiters zich aan het klaarmaken om op vossenjacht te gaan.
Bij aankomst in La-charité-sur-Loire moest ik nog1,5 uur wachten op de sleutel van de Gite omdat het vvv-kantoor pas open ging om 14:30. Ik heb dan maar d ekoelte opgezocht in de kerk Nortre dame, welke trouwens volledig in de steigers staat voor onderhoudswerken. Tijdens mijn rondgang door de stad en aan de oevers van de Loire, zag ik reeds de eerste zonnekloppers pootjebaden op het strand langs de Loire.
Het was trouwens een zeer warme dag vandaag en ik ben weer alleen in de gite. Morgen op weg naar Baugy.
Gisteren avond niet meer buiten geweest. Mijn rozijnen/noten brood opgesmuld. Om 20:00 lag ik al onder de wol. Het ontbijt was echt op z'n frans: enkele stukjes opgewarmde baget en een mok koffie moesten volstaan. Bij de bakker proviand voor de 2 dagen ingeslagen en op stap naar Abourse. De zon sliep nog en dus was het nogal frisjes, maar dan kun je later wel mooie foto's nemen als ze komt piepen boven de horizon. Eenmaal Varcy achter de rug lag moest ik de bossen in om bij de chapelle Saint Lazane te komen. Dit was tussen de 10 en de 15 eeuw een belangrijke leprozeric, daardoor kon men de melaatsen uit de omgeving isoleren. De melaatse leefden rond de kapel in eenvoudige houten huisjes en werden verzorgd door de kloosterlingen van maison de saint Bernard. Om de kapel van z'n ondergang te redden werd ze tussen 1978 en 1982 gerestaureerd door de vrienden van het oude Varzy.
Verder verliep de tocht vandaag over rustige D-wegen om regelmatig toch in de uitgestrekte bossen te verdwijnen. Net op het moment dat ik dacht vandaag geen wild te zien, verscheen er toch een ree op mijn pad.
Hoe dichter ik op op het einde van mijn dagetappe kwam, begon ik mij toch af te vragen waar ik vandaag zou slapen, maar geen nood. In Abourse, een dorpje met nauwelijks 20 huizen en een gemeentehuis dat maar 2,5 dag per week open is, had men een prachtige refuse voor pelgrims. Stapelbedden, een keuken, warme douche en gevulde kasten met etenswaren voorzien van de prijs, en dat alles alleen voor mij. Al dat brood de hele dag meenemen, was niet nodig geweest.
Gisteren avond nog lekker gegeten in het hotel en daarna geslapen als een roosje met mijn prinses in de geburen.
Omdat we pas konden ontbijten vanaf 08:00 ben ik niet vroeg vertrokken en zo was het gemakkelijk afscheid te nemen van mijn vrouwke, zus en schoonbroer.
Tot aan de watermolen hoefde ik niet op te letten, omdat we dat stuk al verkend hadden, maar vanaf dan was het ogen open houden, want met coördinaten van een wrak van een autobus links van u in het bos, kun je toch beter goed opletten. Het te volgen traject is op de cruciale punten goed aan geduuid. Vanaf de watertoren heb ik lange tijd in het bos gelopen waar je de lente kon voelen, zien en ruiken. Eénmaal uit het bos was het weer de beurt aan de velden en akkers om hun pracht ten toon te spreiden.
Ook vandaag blijven de kerken hermetisch afgesloten, maar toen ik na 17 km in Saligny aankwam stond daar een kapel uit de 16 eeuw, een echt juweeltje, en die was open.Even binnen geweest om weer pelgrim te worden, na een rustdag.
Even voorbij Salingny moest ik weer het bos in. Daar lagen, netjes op een rij, 10 tallen reuzenbomen geveld door kettingzagen om geofferd te worden op het altaar van de moderne beschaving. In Saint-Germain-des-Bois heb ik op een klein picknick plaatsje voor de tweede keer halt gehouden. Na een verkwikkende rustpauze heb ik, voor ik verder ging, heb ik aan de mevrouw die aan de picknick plaats woont drinkbaar water gevraagd, met de glimlach werd dit gegeven.
Voorbij Cuncy-les-varci liep ik een smal stijgend pad op. Langs een stenen sokkel met een kruis, een echte pelgrimspasage, rond het kruis en de sokkel stapelen de stenen zich op. De laatste 5 km was het landschap van een ongekende schoonheid, foto's of woorden kunnen niet uitleggen wat er voor mijn ogen wordt tentoon gespreid. Golvende weilanden en akkers met hier en daar een boom geplant met kruinen alsof het reusachtige paraplu's zijn.Hier zou ik uren kunnen vertoeven, maar ik moet verder om mijn slaapplaats op te zoeken in Varzy, waar ik vandaag zal slapen bij een kunstenares.julien
Gisteren afscheid genomen van Gerda en Dick. Zij zijn vandaag op de zuidelijke tak verder gegaan, terwijl ik morgen de noordelijke tak neem. Gisteren avond lekker gegeten met het nodige vocht erbij en het kwam niet uit mijn geldbeurs. Heerlijk geslapen met mijn vrouwke zo dicht in de buurt. Deze morgen gewekt door de old timers, prachtige wagens. Het moet een fijn gevoel geven om daarmee te kunnen rondtoeren.
Na het ontbijt de start voor morgen verkend, deze is zeer goed aangegeven, hopelijk is dat de rest van de tocht ook nog.
Wat geslenterd door de de stad en genoten van de vergezichten en van elkaar. Zusje en schoonbroer merci om met mijn vrouwke tot hier te komen.
Deze morgen toen we om 07:00 vertrokken lag het dorp nog vredig te rusten in een wolk van stilzwijgen, heerlijk gewoon.Na enkele honderden meters en het oversteken van de sure kwamen we al snel op de GR die we zouden volgen tot in Vezelay. De GR bracht ons in het grote enge bos maar wat bleek na een kilometer of twee, het enge bos veranderde in een sprookjesbos. Het was net of alle bloemschikkers van Geel, Meerhout en omstreken maanden lang in het bos hadden vertoefd. Overal waar men zien kon was het bos bezaaid met verschillende soorten mos waar paarse, witte of gele bloemen om ter mooist wilden zijn en dat enkel en alleen voor ons. Maar ook hadden zij het bos voorzien van bergen en dalen alsof ze wilden zeggen, voor al dit moois moet je ook iets doen. en doen deden we, vooral genieten door op tijd op onze rug te gaan liggen en van de stilte, de vogels en de zon te profiteren. 3 km voor Vezelay staat een Sint Jacobs kerk en daar hadden we onze hoop op gezet om er een bezoekje te brengen en een stempel te bemachtigen, maar owee owee de kerk was dicht. Toch wel een kleine ontgoocheling. Nog een 2 km scheidde ons van Vezelay het vertrekpunt van vele pelgrims. Maar voor we de basiliek konden betreden stond ons nog de zwaarste beklimming van de dag te wachten. Zweten en puffend kwamen we boven, maar ook dankbaar omdat we tot hier ijn gekomen zonder al te veel problemen. Hier in Vezelay heb ik afscheid genomen van Gerda en Dick, twee fantastische mensen. Ik zal zeker nog veel aan hen denken.
Ik heb ook bezoek gekregen van mijn vrouwke, zus en schoonbroer en met een dagje rust in het verschiet ga ik zeker niet klagen.
Gisteren avond heeft Gerda gekookt, pasta met franse worst en kaas en lekker dat dat was.
Heerlijk geslapen en deze morgen na het ontbijt werden we hartelijk uitgezwaaid.
Het was een warme dag, met afwisselen wijngaarden, akkers (graan) en bossen. Geen reeën of hazen te bespeuren tot er plots 4 herten over de open vlakte liepen, daar word je wel even stil van. Zoals bijna altijd waren ook vandaag de kerken gesloten. Bij zulke lange afstanden hoort de nodige rustpauzen en dus werd er gretig uitgeken naar een bar waar we koffie konden drinken, vandaag is dat maar 1 keer gelukt dus werd er ook gerust langs de bosrand of op een dorpsplein nabij een boulangerie.
Vandaag wordt er geslapen in een hotel omdat er volgens onze infoniets anders beschikbaar is.Dit is natuurlijk minder persoonlijk, maar een pelgrim slaapt waar hij kan. Morgen op weg naar vezelay.
Een dag om in te kaderen. Pelgrim wordt men van dag tot dag. We zijn nog altijd met 3, Dick, Gerda en mezelf, in Vezelay scheiden onze wegen en gaat ieder zijn camino. Maar tot daar beleven we nog samen wonderlijke momenten.
Om 07:00 vertrokken we vandaag om al snel in een bar tijd te maken voor koffie. We worden pas om 17:00 op onze slaapplaats, dus na nog 10 km kregen we weer trek in koffie.
De velden wisselde af met bossen en omgekeerd, hier en daar werd het plaatje echt romantisch, met een kronkelend riviertje door de weilanden.
In Pontigny hadden we de gelegenheid om de abdij te bezoeken, dit is echt een pareltje. In het park de innerlijke mens gesterkt om alvorens de laatste 12 km aan te vangen. Nu kwamen we echt in de Chablis streek terecht, onmetelijke velden op gloeiende hellingen, waar nog geen spiertje groen viel te bespeuren.Echt ongelooflijke vergezichten en daar op een heuveltop met een bankje en wat groen legde we ons zoals een echte pelgrim op onze rug in het gras. Na een half uurtje trokken we verder om in Beine, onze slaapplaats , op het terras te belanden, met een lekkere fles Chablis. Hier kwamen we te weten dat we onze witte wijn te koud drinken en onze rode te warm.
En toen kwam de grootste verassing. We kregen op onze slaapplaats een volledig huis ter beschikking en de mevrouw wilde geen 20 per persoon, zoals vermeld stond op onze papieren, maar slechts 10 en aandringen had echt geen zin. Een pelgrim valt echt van de ene verbazing in de andere. Morgen zien we wel weer...
21/03/2012 Eaux - Puiseaux - Saint Florentin 23 km
Gisteren de dag toch nog positief afgesloten. De eigenaar van de chambre d'hotes had voor ons avondeten iets speciaals geregeld. Om 19:00 kwam een mevrouw van het pannenkoekenhuisje ons ophalen. Haar zaak was die dag dicht maar voor ons zou ze nog bakken. Bij een fles wijn kregen we als voorgerecht pannenkoeken met kaas in. Als hoofdgerecht kregen we pannekoeken met aardappeltjes en zelfs vlees in en als dessert pannekoeken met zoet en een koffie als afsluiter. Het was gewoonweg een heerlijke avond.
Deze morgen vertrokken voor een vrij korte tocht, maar met wat avontuur in. Aan de hand van de beschrijving kom je niet ver. Dus was het een beetje naar het zzw of het zuiden, gelukkig hadden we nog een kaart waar we ons konden op oriënteren. Halverwege belande we in het aards paradijs, tussen de bloemen en in het zonnetje zaten of lagen we onze boterhammen op te eten, alvorens de laatste kilometers aan te vangen.Het was een tocht met prachtige vergezichten en glooiende velden, kortom een pracht tocht.
Na Troys was het klimmen en dalen geblazen, met mooie vergezichten, maar voor mij was het afzien geblazen. Niet echt genoten, hopelijk gaat het morgen beter.
Vannacht heb ik langs de seine geslapen. De seine stroomde letterlijk langs mijn raam.
Deze morgen aan de ontbijttafel nog een goede babbel gedaan met één van de broeders, de andere waren naar de mis.
Het grootste gedeelte van de tocht liep vandaag langs het water, soms dacht ik dat ik langs de Damse vaart liep, want dit was de eerste vlakke tocht Ergens langs de oever van de Aube heb ik een gedicht geschreven voor de achterblijvers:
Een gedicht voor hen die ik achter liet;
Ik had eens een droom, en ik dacht dit doe ik vast.
Maar de droom vervaagde en belande in de kast.
Vele jaren gingen voorbij en andere dromen kwamen., maar enkel die ene maakte me blij.
Ik vertelde aan iedereen die droom die ik steeds weer beleefde, en sommige dachten dat ik echt zweefde.
Andere die zeiden, blijf dan niet dromen en pak je biezen, in t' leven moet je soms kiezen.
Ook al vloeit er nu hier een traan over mijn wangen, mijn droom beleven kan ik door niets vervangen.
Aan allen die ik achter liet, dit is geschreven op de oever van de Aube, ik zal van allen mijn leven lang houden...
Gisteren is mijn vriend Johny aangekomen en hebben we kunnen bijpraten en een lekker biertje gedronken, meegebracht uit Overijs met nog lekkere koeken voor onderweg, merci Rita.
Dat de mensen het hier menen met het uitstippelen van een veilige route voor de pelgrims hebben we gisteren avond nog ondervonden, toen de verantwoordelijke van de route tussen rocrui en troyes ons een bezoek bracht, om te vragen hoe het verlopen was tot nu toe. Na het afscheid van de zusters deze morgen en na het verlaten van het dorp werd ik weer in de velden gedropt tussen de reeën en ander klein wild. Als je al eens iemand tegen komt is het altijd tijd maken voor een babbeltje. Toen plots bleek dat mijn gsm plat was en ik een berichtje verwachte van Johny vond ik er niets beter op dan ergens aan te bellen en te vragen of ik 10 min mijn gsm kon opladen, geen probleem meneer kom binnen, zet u en laad dat ding maar op.
Ik zit hier echt op een emotionele rollercoster, want ookdeze avond werden we door de broeders Mariannisten in de watten gelegd (warme slaapplaats, avondeten en ontbijt)
Voor Johny vertrok heeft hij mij nog zijn persoonlijke geluksbrenger meegegeven, merci hé man.
Goed geslapen, deze morgen geen ontbijt genomen in het hotel, maar de patron trakteerde mij wel op koffie. Bij de plaatselijke bakker en bagette en 2 rozijnenkoeken gekocht en dan op pad. Men had regen voorspeld, maar ik heb geen noemenswaardige regen gezien, wel veel mist.Het landschap wisseld steeds van bos naar akkers, waardoor ik al zingend of al fluitend doorheen liep.
Het is zoals mijn schoonmoeder zegt: de vogels fluiten zowel van miserie als van blijdschap, zo zal het bij mij ook wel zijn.
Veel volk heb ik niet gezien, maar opeens zag ik van ver een lange wandelstok afkomen, deze werd recht gehouden door een klein oud mannetje, altijd interessant om een praatje te maken. Nu bleek dat de stok en het mannetje lang geleden ook naar Compostella was geweest. Toen was de stok nog hoofdzakelijk een stok om een hond weg te jagen, maar nu kan hij geen meter meer gaan zonder de stok. Hij wees me spontaan de weg verder en wenste me een bonne route.
Nu zit ik hier in Sézanne bij de zusters in het rusthuis en ik mag deze avond bij hen aan tafel schuiven en morgen vroeg staat de tafel gedekt om 06:45, Hier is geen moeite te veel voor een vermoeide pelgrim.
Goed geslapen en deze morgen ontbeten met alles uit de ijskast van de gemeente.
In Mardevil vertrokken richting wijngaarden rond Epernay. Eénmaal in de wijngaarden waren er geen markeringen meer te vinden. Dus enkel op kompas richting zuiden lopen tot ik in Moussy terug op de goede weg kwam. De tocht was vermoeiend met afwisselend bos en akkers.
Deze morgen verliet ik Reims terwijl de stad zijn inwoners en hun voertuigen uitbraakte. Na zoveel dagen door de natuur te hebben gelopen was het wel even wennen aan het geluid van de auto's. Gelukkig werd het na een 7 tal km terug rustig en wat we toen voor onze voeten kregen was prachtig..Wijngaarden werden afgewisseld met oneindige bossen, die ik dankzij de info verkregen in de kathedraal van Reims, kan doorkruisen. Door de nevel en zon konden er geen foto's gemaakt worden van Epernay, wat wel spijtig was.
Wat mij bij aankomst in Mardevil te wachten stond, grenst aan het ongelooflijke. Na de nodige formaliteiten op de "Mairie", werden we ,ja Dick en Gerda zijn hier ook, naar onze slaapplaats gebracht, waar een volle frigo met avonsdeten op ons stond te wachten. Een volledig gemeentelijke ontmoetingsplaats stond ter onze beschikking: douche, keuken, alles wat je maar kon denken, zonder enige vergoeding. Dit doet me terug denken aan het Jacob kerken pad. Duizendmaal dank mensen van Mardevil.
Om deze mooie dag af te sluiten wil ik nog een gedichtje schrijven voor mijn 2 schatjes: Emma en Fien...
Vake gaat op wandel naar Compostella, met in zijn rugzak een steen en heel veel wensen voor Sint Jacob van allemaal andere mensen.
Vake wandelt langs beken, rivieren en kanalen met allemaal hun eigen verhalen.
Vake wandelt door akkers, bossen en wijngaarden, waar reeën en hazen mij verwonderd aanstaarden.
Vake wordt ontvangen door gewone mensen of burgemeesters, steeds staat er koffie of nog iets beters
Vake wordt steeds meer pelgrim of hij het wil of niet t'is zo dat Sint Jacob het ziet...
Vannacht onrustig op mijn matje geslapen. Na het ontbijt, zijn we bij de burgemeester een stempel gaan halen en de sleutel van het ontmoetingscentrum terug gegeven. Misschien moeten onze burgemeesters hier eens in de leer komen om doorreizigers op te vengen en te vertrouwen. Door de mist en dwars door de velden zetten we onze tocht naar Reims verder. Net voor Reims werden we verhinderd om verder te gaan. De brug over de spoorweg was afgebroken. Na een ommetje van 3 km kwamen we aan in Reims. Hier werden we in de kathedraal opgevangen door leden van het Compostella venootschap. Zij wezen ons een slaapplaats toe in het maison Saint sixte. Ze gaven ook de vervolgroute naar Vezeley. Hierdoor veranderd mijn reisplan en wordt het ingekort met 2 dagen.
In Reims aangekomen vernam ik het nieuws van het tragische ongeval met de belgische bus, waar 22 kinderen en 6 begeleiders omgekomen zijn. Dan wordt je plots heel stil en klein en dan kan je alleen nog stilstaan bij het ondraaglijke verdriet van de ouders, vrienden en familie. En daardoor wordt deze camino ook een beetje hun camino, omdat deze dag niet uit mijn gedachte zal gaan.
Deze nacht goed geslapen in de gemeentelijke gite Vannochtend naar de bakker geweest en ons ontbijt gebruikt in het café waar we gisteren hadden gegeten. De pralines van Marie werden op oh's en ah's onthaald en zo werden we weer in de watte gelegd. Ook vandaag loop ik samen met Dick en Gerda door de velden waar de reeën, herten en hazen ons met grote ogen aankijken (dat denk ik toch). Ook patrijzen en leeuwerikken zie je hier nog, en de vlinders kondigen de lente aan. Zo wat halver wegen krijgen we wel zin in koffie, en wat gebeurd er... nog geen 20 m verder konden we niet voorbij een huis gaan, zonder eerst koffie te komen drinken en weerom kwamen de pralines van Marie therese van pas. Na de koffie kwam er nog een borreltje, een schat van een vrouw was dit en een ongelooflijke ervaring. Dit is echt de methode tegen de verzuring van de mensheid. In Bazancourt onze geplande slaapplaats was niets meer te vinden, maar zoals altijd op de camino, lossen de problemenzichzelf op.1 telefoontje en we hadden een gratis slaapplek in het gemeentehuis van Ponacla. De kers op de taart was, toen we vaststelde dat hier niets te eten was, de burgemeester voorstelde een broodje te gaan halen, en dat allemaal gratis. Vandaag hebben we prachtige mensen ontmoet, mensen om nooit meer te vergeten, een beleefnis om stil van te staan. Merci Saint Jaques
Deze morgen vol goede moed opgestaan, want mijn vrouwtje stond popemend op mij te wachten in Chateau Porcien, althans dat dacht ik. Om 06:45 bij een vriendelijke bakkerin rozijnekoeken en fransbrood gekocht en hop de wijde wereld in. Prachtig hoe de zon opkwam, daar word je echt even stil van. Na een tweetal uurtjes wandelen moest ik een kruising even de kaart boven halen, maar voor de kaart open was riep er iemand van uit het bos hé saintJaques est par ici. En wat bleek nu, het was helemaal geen fransman die mij riep maar Ton de nederlander die al een paar dagen voor mij uit liep. Een toffe kerel die de tocht in etappes doet. Hij is nu al 7 weken op wandel langs de GR 654, met tent, daar doe ik mijn hoed voor af. Later zou Ton mij terug voorbij lopen. Een prachtige dag gehad vandaag, zo tussen de velden, met ongelooflijke vergezichten. Ik geloof dat de dieren mij ook al beginnen te vertrouwen, want ik heb vandaag reeën, hazen, fazanten, eekhoorns en patrijzen gezien. Ik had zelfs de indruk dat het eekhoorntje zei: kop op Julien want op het einde wacht het vrouwtje, wat is de werled mooi als de dieren kunnen praten.
In Chateau Porcien stond ons een gite van de gemeente ter beschikking, want jaja Dick en Gerda hadden ook gereserveerd. Toen we gezellig op een bankje zaten, Francis met zijn schatje en ik met het mijne, kwam in de verte Ton weer aangewandeld.
We hebben er samen een gezellige boel van gemaakt, zelfs met Champagne, die Marie-Therese had mee gebracht. Vrienden echt bedankt voor deze heerlijke avond. Merci merci, morgen op weg naar Bazancourt
