Het hotel waar ik gisteren heb overnacht bleek eigendom te zijn van Nederlanders,het is hier in deze streek een veel voorkomend verschijnsel dat Nederlanders en Engelsen de horeca zaken overnemen.Vandaag overnacht ik in een B.Buitgebaat door Engelsen. Deze morgen vertrokken om 7 u het was noch koud en mistig zoals iedere dagvertrekt ook deze etappe aande kerk,om na een kleine km langs smalle paadjes bij de oevers van de Sèdelle uit te komen.Prachtig om hier te lopen vissers zijn al volop forel aan het boven halen Het is hier zo prachtig dat ik na 1h30 nog maar 2km had afgelegd.Dus na de oevers van de Sèdelle maar een beetje gas gegeven tot in La Chapelle-Baloue waar ik bij de plaatselijke kruidenier de sleutel van de kerk kon gaan halen om deze te bezichtigen.Van akkerbouw is helemaal geen sprake meer, kleine landbouwbedrijven met ros uitziende koeien glooiende weilanden met in de lagere delen de gekende biezen.Overal kom je eeuwenoude bomen tegen die de grilligste vormen aannemen,begroeid zijn met mos maar toch zie je de jonge blaadjes verschijnen?Wie dacht dat La Sousterraine in eenput lag is er aan voor de moeite,op het eind was het weer klimmen om bij de kerk te komen,het was nog een paar uur nagelbijten om te weten of ik wel een slaapplaats had ,maar uiteindelijk kreeg ik hulp van de kerkbediende en kwam alles weer in orde.
Deze morgen om 07:15 in de vrieskoude vertrokken. Gelukkig ging het dadelijk bergop en kon ik mij goed verwarmen. Bergop en bergaf is pas gestopt bij mijn aankomst in Crozant, maar wat ik onderweg te zien kreeg is echt ongelooflijk. Om een idee te krijgen van het landschap moet je bij u naar de heemkundig museum gaan en de postkaarten of foto's van 200 jaar geleden vragen, waarop je sappige weiden ziet, omringd met hagen, vo lwitte bloemen, een boer die krom gebogen tegen zijn koeien praat. In de lager gelegen dalen zijn de weiden omringd met oeroude knotwilgen, sommige met gaten in, waardoor ik met een beetje fantasie aan de andere kant mijn familie zie.
De bossen komen uit een sprookjesboek getekend door de gebroeders Grimm.
Ik heb over deze toch wel korte etappe (19 km) zolang gelopen als over een etappe van 30 km, het was puur genieten, ook omdat de zon weer van de partij was, maar toch miste ik iets, deze etappe moet je kunnen delen met iemand die je graag dicht bij je hebt en daarom deze brief geschreven op een boomstam 5 km voor Crozant...
De brief aan mijn lief...
De laatste 2 dagen had ik met jou moeten lopen,mijn lief. Meer dan 40 jaar geleden werd jij mijn lief, deze 2 dagen had ik met jou willen delen. Ik miste deze dagen een streling van een vinger, het lopen hand in hand, een speelse kus in het bos... Mijn lief ik heb je lief. Die boomstam hier naast mij is onbezet, maar jou mijn lief heb ik er in mijn verbeelding opgezet. Wanneer ik straks hier verder ge neem ik je in gedachten mee, geef je een speelse kus, knijp eens inje vingers. Al ben je dan ver weg toch weet ik weer, mijn lief ik heb je lief. Ik geef nu mijn gedachte mee aan een roofvogel hier in de lucht, als jij hen straks of morgen ziet, kijk dan heel goed want hij schrijft voor jou... "LIEF HIJ HEEFT U LIEF"
Gisteren avond nog lekker gegeten en gebabbeld over de zin of onzin van het leven. Na een mooie avond volgt vanzelf een zalige nacht en zo verscheen ik vanmorgen fit en uitgerust aan het ontbijt. Wat de tocht van vandaag betreft , ik heb zelden zo een pracht aanschouwd. Ik kan met woorden niet beschrijven wat ik aan natuur en historiek heb gezien, daarom hou ik het met een sprookje voor mijn meiden Emma en Fien, die ik elke avond vanop mijn rugzak diep in mijn hartje zie....
Het sprookje van de molen aan het water, geschreven door vake voor Emma en Fien...
Vroeger, heel heel lang geleden leefden er in Vauzelles, in Frankrijk, koningen, prinsen en prinsessen in prachtige kastelen en kwamen er ridders op witten paarden aangereden.
Maar wat er veel belangrijker was, aan de oever van de revier de Foulon had een molenaar en zijn vrouw een molen gebouwd zo mooi en zo sterk was er nergens een molen te vinden. De arme boeren uit de streek kwamen allemaal naar de molen om hun graan te malen zodat ze daar brood en koeken konden bakken. Bij de molenaar en zijn vrouw werden2 zonen geboren, die echt niet van werken hielden. Vader en moeder moesten al het zware werk alleen doen, terwijl de zonen niets anders deden feesten. Later toen de molenaar en zijn vrouw naar de hemel gingen en de zonen alleen in de molen achterbleven, maakte ze plannen om van de molen een feesttempel te maken, maar toen de tempel zijn deuren opende en de eerste noot muziek naar buiten kwam, viel er uit de hemel donder en bliksem op de molen, zodat de mensen niet konden feesten en dansen en zo ging het altijd als er muziek weerklonk... Als we dan niet mogen feesten zeiden de zonen dan maken we er een eetsalon van, maar de mensen uit de streeklusten het brood of koeken niet met het meel van een vreemde molen. Ook nu moesten de zonen hun deuren sluiten en al hun gouden munten en ducaten waren nu op en tot hun grote schande moesten zij hun dorp verlaten om te gaan bedelen voor wat brood en water.
Jaren lang stond de molen eenzaam en verlaten te vervallen tot op een keer Hans en Grietje uit Nederland passeerden. Zij werden op slag verliefd op de molen en zijn mooie oevers. Zij beloofde de molenaar, boven in de hemel, als hij de donder en de bliksem zou bedaren, zij de molen stukje bij beetje terug zouden omtoveren tot een paradijs. De donder en bliksem gingen liggen en Hans en Grietje begonnen ijverig te werken. Vele jaren later kwam vake daar aangewandeld en wat hij toen zag, was het paradijs op aarde, waar hij voor één nacht mocht blijven slapen in een kamer met wel 3 bedden en een kachel die werd gestookt met hout, net zoals de molenaar vroeger deed. Het molenrad werd weer hersteld, het zal geen graan meer malen, maar men gaat er wel energie uit halen.
De prinsen, koningen en prinsessen met hun kastelen en witte paarden zijn verdwenen, maar in Moulin à Foulon staat nog altijd de molen in het aardsparadijs en ooit komt vake hier terug om Emma en Fien het paradijs te laten zien...
PS Hans en Grietje bastaan echt en zijn schatten van mensen en noemen Victor en José van Haren. Eén druk op de knop en alles verschijnt op uwe PC: www.moulin-des-eaux-vives.com
Gisteren heb ik in Déols de orginele stempel van de kerk Saint - Etienne gekregen (blijkt heel zeldzaam te zijn) en dat ook dankzij dat oud vrouwtje. Na een goede nachtrust en een ontbijt voel ik me klaar om de 30 km naar Moulin à Foulon aan te vatten. 6 km duurde het voor ik Chateauroux achter me liet, maar toen was het genieten 24 km lang door het bos van Chateauroux, enorm groot waar op sommige plaatsen 8 wegen samen kwamen. Ne het bos was het de beurt aan een golvend landschap metweide afgezoomd met hagen vol welriekende witte bloemen, de laatste 5 km was genieten ten top, met links en rechts vijvers of meren om uiteindelijk langs het kasteel de la chaise saint eloi in moulin à foulon uit te komen, waar het aards paradijs op mij te wachten lag.Ik dacht dat ik het al eens in Guatemala gevonden had, maar hier ligt er ook één: een B&B uitgebaat door een nederlands echtpaar. Een oude molen op de revier de Foulon, de aandrijving van de molen staat nog in de woonkamer. Mijn kamer wordt verwarmd met een houtkachel en buiten op het terras ben ik omringd door water waar zwanen, ganzen en eenden heer en meester zijn. In de winter wordt binnen alles op blokken gezet, want het kan gebeuren dat de revier binnen komt. Op de vraag wat doen jullie dan, werd er al lachend geantwoord: ja wachten tot het weer wegtrekt...
Het heeft deze nacht gevroren en dat heb ik gevoeld in mijn staancaravan. 's nachts maar een deken bij op mijn slaapzak gegooid. 's morgens 3 eieren in de pan geklopt en na een stevig ontbijt alles proper gemaakt en vol goede moed op pad. Die goede moed duurde niet al te lang want na enkele km was ik blij met een stukje haag, mijn broek hing geen seconde te vroeg op mijn knieen of ze was vol geweest, dat is ook pelgrimeren. Daarna was het de ganse tijd moeilijk lopen.
De gewassen op de velden zie en hoor je groeien, ook de eerste waterkanonnen komen in actie. Het is zeer opvallend dat er hier massaal wordt overgeschakeld op oliegewassen.
Na een rustpauze tussen de bijenkorven ging het al niet veel beter en was ik blij dat ik om 12:30 in Déols was, enkele km voor mijn oorspronkelijk doel. Toen ik voor de kerk op een bankje zat uit te rusten, kwam er een oud vrouwtje op mij af en vroeg of ik aan het wachten was op de sleutel van de gite. Ah nee zei ik want ik moet nog verder naar Chateaureux, maar meneer zei ze daar is niets om te slapen... Weet je wat zei ze, blijf maar zitten ik ga de sleutel halen en dan gaan wij samen naar de gite. Ik moet er echt slecht hebben uitgezien, want dat vrouwke was zeker 80 jaar jong. Ik ben nog nooit zo blij geweest om zo een vrouwtje tegen te komen. Na de middag wordt het eten, rusten en de stad bezichtigen.
Gisteren avond is er nog een franse pelgrimaangekomen in de gite. Hij ging na een voetoperatie terug een stuk proberen, hij is al 4 keer in Compostella geweest. Ik heb heel wat tips van hem gekregen en natuurlijk lang over onze belgische politiek moeten vertellen. Het verbaast de franse echt waarom wij een regering nodig hebben want met wat er was ging het toch ook goed.
Deze morgen weer alleen vertrokken zoals het hoort. Bij de bakker langs geweest om wat brood en een rozijnenkoek te halen en dan hop met de beentjes. Wat was ik blij dat ik na enkele km op zandwegen liep, want de asfaltdraak was deze nacht ten aanval getrokken.
OP deze zandwegen door de velden, zijn hazen veranderd in reeën en de mussen in roofvogels en ik liep daar als prins, maar wel zonder prinses.
Dat toeval niet bestaat is vandaag nog maar eens bewezen. Ik was vanmorgen vertrokken zonder koffie en na een 9 tal km kreeg ik wel erg trek in een kop koffie, maar ik wist heel zeker dat ik vandaag niets zou tegenkomen. Ik liep zo wat te zingen en te fluiten toen ik plots stemmen achter mij hoorde. Ik was op een wandelroute van het collega Issodun terecht gekomen en wat bleek dat ik 300 m verder werd uitgenodigd door de organisatie om mee aan tafel te komen voor koffie, taart en cake a volenté. Toen ik mijn weg na een half uurtje, goed voldaan, verder zetten met enkele mensen was ik vergeten op de kaart te kijken en was ik hopeloos verloren, tot er iemand langskwam en besefte dat er een klein probleem was. Kom maar mee met mij, zei hij, ik breng je wel weer op het rechte pad (alsof ik daar ooit vanaf was geweest) en zo was ik even later in Issodun, waar ik de mis en de pelgrimwijding heb bijgewoond. Na de mis vroeg ik aan iemand van de organisatie of ik een stempel kon krijgen voor mijn boekje. Na wat rondkijken kon hij mij een stempel geven. Na wat gepraat te hebben vroeg hij waar ik vannacht zou slapen, ah zei ik nog 14 km verder ergens in een heel klein dorpje op een boerderij, die man bekeek mij en vroeg of ik ook wist bij wie. Ja zei ik, in Ferme de la tripterie, maar dat is bij ons zei hij. Alles viel dus vandaag in de juiste plooi en toeval het bestaat echt niet, zeg maar dat een pelgrim het gezegd heeft. Wat deze mensen doen voor pelgrims grenst aan het ongelooflijke. Er staat hier een staancaravan tot mijner beschikking met een gevulde ijskast en een gevulde voorraadkast en een gezellige babbel en de prijs in donativo.
Ik zit hier echt te schrijven met de krop in mijn keel. De mensheid is nog niet om zeep. Tot morgen
Na een stevig ontbijt op pad om zoals gedacht asfalt te verslinden, ongeveer 20 km, maar de rest was mooi en wat gepraat met d emensen onderweg. Hier willen ze wel sneller een praatje maken. Hier in Charost blijkt de deur van de gite met een code te werken en men had die niet gegeven toen ik voor een plaats belde, maar geen probleem de buurman belde de burgemeester en na een half uurtje was alles geregeld. Problemen lijkt men hier niet te kennen. Mijn waske en plaske nog doen en dan iets te eten zoeken, al de rest zien we morgen dan wel weer in de maand april
Ik ben gisteren bij tita tovenaar geweest, zij heeft de ampulen onder mijn voeten gedoofd en meteen de meeste pijn weggenomen, zodat het lopen vandaag toch beter ging.
Bourges is een mooie stad, maar om er te geraken heb ik vandaag wel 20 km over grote wegen gelopen. Zelfs van aan de rand van de stad tot aan de kathedraal was het nog 3 km. Deze nacht slaap ik in de jeugdherberg, rustig gelegen aan het water. Toen ik op de kaart de weg aan het zoeken was naar de jeugdherber, kwam er een man naar me toe, die al naar compostella was geweest en dit jaar terug ging.Hij bood me aan om me naar de jeugdherberg te brengen, toch wel gemakkelijk zon een rugzak...
Als ik mijn gids mag geloven wordt het morgen nog een dagje asfalt vreten...
Waar ik gisteren voor vreesde bleek vandaag waarheid: onder elke voet een blaar, genieten was er vandaag niet veel bij. Dat de bomen groen beginnen te worden en de velden geel, van de oliegewassen heb ik nog wel gezien, voor de rest was het tanden bijten tot bij de dokter in Baugy, waar ik trouwens vriendelijk werd ontvangen. Ik slaap weer in een gite van de gemeenschap.
Lekker geslapen in mijn Gite. Vertrokken om 08:00 om 21 km te stappen. Ik laat Abourse achter mij en stap het bos in om er in het volgende dorpje uit te komen. Hier en daar komt er een kleine wijngaard te voorschijn. De grote landerijen maken plaats voor kleinschalige boerderijen. Hier heeft de ruilverkaveling nog niet toegeslagen.Na Murlin stapte ik het bos in om er over een kaarsrecht pad na 8 km uit te komen. Op het einde, aan de rand van het bos, waren ruiters zich aan het klaarmaken om op vossenjacht te gaan.
Bij aankomst in La-charité-sur-Loire moest ik nog1,5 uur wachten op de sleutel van de Gite omdat het vvv-kantoor pas open ging om 14:30. Ik heb dan maar d ekoelte opgezocht in de kerk Nortre dame, welke trouwens volledig in de steigers staat voor onderhoudswerken. Tijdens mijn rondgang door de stad en aan de oevers van de Loire, zag ik reeds de eerste zonnekloppers pootjebaden op het strand langs de Loire.
Het was trouwens een zeer warme dag vandaag en ik ben weer alleen in de gite. Morgen op weg naar Baugy.
Gisteren avond niet meer buiten geweest. Mijn rozijnen/noten brood opgesmuld. Om 20:00 lag ik al onder de wol. Het ontbijt was echt op z'n frans: enkele stukjes opgewarmde baget en een mok koffie moesten volstaan. Bij de bakker proviand voor de 2 dagen ingeslagen en op stap naar Abourse. De zon sliep nog en dus was het nogal frisjes, maar dan kun je later wel mooie foto's nemen als ze komt piepen boven de horizon. Eenmaal Varcy achter de rug lag moest ik de bossen in om bij de chapelle Saint Lazane te komen. Dit was tussen de 10 en de 15 eeuw een belangrijke leprozeric, daardoor kon men de melaatsen uit de omgeving isoleren. De melaatse leefden rond de kapel in eenvoudige houten huisjes en werden verzorgd door de kloosterlingen van maison de saint Bernard. Om de kapel van z'n ondergang te redden werd ze tussen 1978 en 1982 gerestaureerd door de vrienden van het oude Varzy.
Verder verliep de tocht vandaag over rustige D-wegen om regelmatig toch in de uitgestrekte bossen te verdwijnen. Net op het moment dat ik dacht vandaag geen wild te zien, verscheen er toch een ree op mijn pad.
Hoe dichter ik op op het einde van mijn dagetappe kwam, begon ik mij toch af te vragen waar ik vandaag zou slapen, maar geen nood. In Abourse, een dorpje met nauwelijks 20 huizen en een gemeentehuis dat maar 2,5 dag per week open is, had men een prachtige refuse voor pelgrims. Stapelbedden, een keuken, warme douche en gevulde kasten met etenswaren voorzien van de prijs, en dat alles alleen voor mij. Al dat brood de hele dag meenemen, was niet nodig geweest.
Gisteren avond nog lekker gegeten in het hotel en daarna geslapen als een roosje met mijn prinses in de geburen.
Omdat we pas konden ontbijten vanaf 08:00 ben ik niet vroeg vertrokken en zo was het gemakkelijk afscheid te nemen van mijn vrouwke, zus en schoonbroer.
Tot aan de watermolen hoefde ik niet op te letten, omdat we dat stuk al verkend hadden, maar vanaf dan was het ogen open houden, want met coördinaten van een wrak van een autobus links van u in het bos, kun je toch beter goed opletten. Het te volgen traject is op de cruciale punten goed aan geduuid. Vanaf de watertoren heb ik lange tijd in het bos gelopen waar je de lente kon voelen, zien en ruiken. Eénmaal uit het bos was het weer de beurt aan de velden en akkers om hun pracht ten toon te spreiden.
Ook vandaag blijven de kerken hermetisch afgesloten, maar toen ik na 17 km in Saligny aankwam stond daar een kapel uit de 16 eeuw, een echt juweeltje, en die was open.Even binnen geweest om weer pelgrim te worden, na een rustdag.
Even voorbij Salingny moest ik weer het bos in. Daar lagen, netjes op een rij, 10 tallen reuzenbomen geveld door kettingzagen om geofferd te worden op het altaar van de moderne beschaving. In Saint-Germain-des-Bois heb ik op een klein picknick plaatsje voor de tweede keer halt gehouden. Na een verkwikkende rustpauze heb ik, voor ik verder ging, heb ik aan de mevrouw die aan de picknick plaats woont drinkbaar water gevraagd, met de glimlach werd dit gegeven.
Voorbij Cuncy-les-varci liep ik een smal stijgend pad op. Langs een stenen sokkel met een kruis, een echte pelgrimspasage, rond het kruis en de sokkel stapelen de stenen zich op. De laatste 5 km was het landschap van een ongekende schoonheid, foto's of woorden kunnen niet uitleggen wat er voor mijn ogen wordt tentoon gespreid. Golvende weilanden en akkers met hier en daar een boom geplant met kruinen alsof het reusachtige paraplu's zijn.Hier zou ik uren kunnen vertoeven, maar ik moet verder om mijn slaapplaats op te zoeken in Varzy, waar ik vandaag zal slapen bij een kunstenares.julien
Gisteren afscheid genomen van Gerda en Dick. Zij zijn vandaag op de zuidelijke tak verder gegaan, terwijl ik morgen de noordelijke tak neem. Gisteren avond lekker gegeten met het nodige vocht erbij en het kwam niet uit mijn geldbeurs. Heerlijk geslapen met mijn vrouwke zo dicht in de buurt. Deze morgen gewekt door de old timers, prachtige wagens. Het moet een fijn gevoel geven om daarmee te kunnen rondtoeren.
Na het ontbijt de start voor morgen verkend, deze is zeer goed aangegeven, hopelijk is dat de rest van de tocht ook nog.
Wat geslenterd door de de stad en genoten van de vergezichten en van elkaar. Zusje en schoonbroer merci om met mijn vrouwke tot hier te komen.
Deze morgen toen we om 07:00 vertrokken lag het dorp nog vredig te rusten in een wolk van stilzwijgen, heerlijk gewoon.Na enkele honderden meters en het oversteken van de sure kwamen we al snel op de GR die we zouden volgen tot in Vezelay. De GR bracht ons in het grote enge bos maar wat bleek na een kilometer of twee, het enge bos veranderde in een sprookjesbos. Het was net of alle bloemschikkers van Geel, Meerhout en omstreken maanden lang in het bos hadden vertoefd. Overal waar men zien kon was het bos bezaaid met verschillende soorten mos waar paarse, witte of gele bloemen om ter mooist wilden zijn en dat enkel en alleen voor ons. Maar ook hadden zij het bos voorzien van bergen en dalen alsof ze wilden zeggen, voor al dit moois moet je ook iets doen. en doen deden we, vooral genieten door op tijd op onze rug te gaan liggen en van de stilte, de vogels en de zon te profiteren. 3 km voor Vezelay staat een Sint Jacobs kerk en daar hadden we onze hoop op gezet om er een bezoekje te brengen en een stempel te bemachtigen, maar owee owee de kerk was dicht. Toch wel een kleine ontgoocheling. Nog een 2 km scheidde ons van Vezelay het vertrekpunt van vele pelgrims. Maar voor we de basiliek konden betreden stond ons nog de zwaarste beklimming van de dag te wachten. Zweten en puffend kwamen we boven, maar ook dankbaar omdat we tot hier ijn gekomen zonder al te veel problemen. Hier in Vezelay heb ik afscheid genomen van Gerda en Dick, twee fantastische mensen. Ik zal zeker nog veel aan hen denken.
Ik heb ook bezoek gekregen van mijn vrouwke, zus en schoonbroer en met een dagje rust in het verschiet ga ik zeker niet klagen.
Gisteren avond heeft Gerda gekookt, pasta met franse worst en kaas en lekker dat dat was.
Heerlijk geslapen en deze morgen na het ontbijt werden we hartelijk uitgezwaaid.
Het was een warme dag, met afwisselen wijngaarden, akkers (graan) en bossen. Geen reeën of hazen te bespeuren tot er plots 4 herten over de open vlakte liepen, daar word je wel even stil van. Zoals bijna altijd waren ook vandaag de kerken gesloten. Bij zulke lange afstanden hoort de nodige rustpauzen en dus werd er gretig uitgeken naar een bar waar we koffie konden drinken, vandaag is dat maar 1 keer gelukt dus werd er ook gerust langs de bosrand of op een dorpsplein nabij een boulangerie.
Vandaag wordt er geslapen in een hotel omdat er volgens onze infoniets anders beschikbaar is.Dit is natuurlijk minder persoonlijk, maar een pelgrim slaapt waar hij kan. Morgen op weg naar vezelay.
Een dag om in te kaderen. Pelgrim wordt men van dag tot dag. We zijn nog altijd met 3, Dick, Gerda en mezelf, in Vezelay scheiden onze wegen en gaat ieder zijn camino. Maar tot daar beleven we nog samen wonderlijke momenten.
Om 07:00 vertrokken we vandaag om al snel in een bar tijd te maken voor koffie. We worden pas om 17:00 op onze slaapplaats, dus na nog 10 km kregen we weer trek in koffie.
De velden wisselde af met bossen en omgekeerd, hier en daar werd het plaatje echt romantisch, met een kronkelend riviertje door de weilanden.
In Pontigny hadden we de gelegenheid om de abdij te bezoeken, dit is echt een pareltje. In het park de innerlijke mens gesterkt om alvorens de laatste 12 km aan te vangen. Nu kwamen we echt in de Chablis streek terecht, onmetelijke velden op gloeiende hellingen, waar nog geen spiertje groen viel te bespeuren.Echt ongelooflijke vergezichten en daar op een heuveltop met een bankje en wat groen legde we ons zoals een echte pelgrim op onze rug in het gras. Na een half uurtje trokken we verder om in Beine, onze slaapplaats , op het terras te belanden, met een lekkere fles Chablis. Hier kwamen we te weten dat we onze witte wijn te koud drinken en onze rode te warm.
En toen kwam de grootste verassing. We kregen op onze slaapplaats een volledig huis ter beschikking en de mevrouw wilde geen 20 per persoon, zoals vermeld stond op onze papieren, maar slechts 10 en aandringen had echt geen zin. Een pelgrim valt echt van de ene verbazing in de andere. Morgen zien we wel weer...
21/03/2012 Eaux - Puiseaux - Saint Florentin 23 km
Gisteren de dag toch nog positief afgesloten. De eigenaar van de chambre d'hotes had voor ons avondeten iets speciaals geregeld. Om 19:00 kwam een mevrouw van het pannenkoekenhuisje ons ophalen. Haar zaak was die dag dicht maar voor ons zou ze nog bakken. Bij een fles wijn kregen we als voorgerecht pannenkoeken met kaas in. Als hoofdgerecht kregen we pannekoeken met aardappeltjes en zelfs vlees in en als dessert pannekoeken met zoet en een koffie als afsluiter. Het was gewoonweg een heerlijke avond.
Deze morgen vertrokken voor een vrij korte tocht, maar met wat avontuur in. Aan de hand van de beschrijving kom je niet ver. Dus was het een beetje naar het zzw of het zuiden, gelukkig hadden we nog een kaart waar we ons konden op oriënteren. Halverwege belande we in het aards paradijs, tussen de bloemen en in het zonnetje zaten of lagen we onze boterhammen op te eten, alvorens de laatste kilometers aan te vangen.Het was een tocht met prachtige vergezichten en glooiende velden, kortom een pracht tocht.
Na Troys was het klimmen en dalen geblazen, met mooie vergezichten, maar voor mij was het afzien geblazen. Niet echt genoten, hopelijk gaat het morgen beter.
