Net terug van een tripje naar de zee. Al bij al viel het weer nog mee en hebben onze longen wat extra zuurstof kunnen "tanken". Nog 24 uur en het is zover. Aftellen maar.
De laatste 2 jaar hebben we heel hard uitgekeken naar dit moment en konden we niet wachten tot het zover was. Nu is het echter met gemengde gevoelens...
Jesse weet dat hij morgen naar het ziekenhuis gaat, dat hij er even gaat slapen en als hij wakker wordt, hij geen canule meer gaat hebben. Was het maar zo makkelijk.
Ondertussen duimen we ook voor Anke, Karen en hun familie. We hopen dat er bij jullie morgen ook goed nieuws is.
Ik ben Jesse een levendig kereltje van 2 jaar. Ik heb al een hele hoop doorstaan, maar blijf vrolijk door het leven gaan.
Op 21/01/2010 vond ik het tijd om deze wereld eens verder te gaan onderzoeken. Ik was 27 weken oud, woog 1.120kg en was 36cm.
Na 4 maanden op de neonatolgie kreeg ik een canule. Mijn mama en papa hebben bloed , zweet en tranen gelaten om mij mee naar huis te krijgen, maar het is hen toch gelukt.
Daar werd ik super ontvangen door mijn Nona en Mams. Ze leerden binnen de kortste keren voor mij te zorgen. Zo kan ik bij hen gaan spelen en hoef ik de dansende tiktakken van Bompa of de voetbalverhalen van Opa niet te missen.
Maandag start er voor ons een heel spannende tijd. Ze gaan proberen mijn canule en granulatieweefsel weg te doen. Het al dan niet slagen van deze ingreep zal mijn toekomst en die van mijn ouders bepalen.
Als dit lukt kan ik eindelijk praten, naar school gaan, gaan zwemmen en met Daantje, Senne, Jelle, Zanna, Marta, Kobe,.... spelen. Ik hoop dat ik dan bij de "Noenkel" en Tant'Anke mag gaan slapen en bij tante Ine en Nonkel Frank mag komen spelen.
Met deze blog willen wij, degene die graag weten hoe het met Jesse is op de hoogte houden. Dit is voor ons een makkelijke manier om iedereen in 1 keer de info door te geven.
