Papa en zoon zijn goed aangekomen (met de vlieger en de shuttle, niet in gewicht). Motor is gevonden, blij kindje tot gevolg. Ondertussen al 2 petit suisses gegeten na het nemen van wat staaltjes (het ene staaltje was wat leuker om te nemen dan het andere). Morgen staat de endoscopie gepland als eerste, gezien er blijkbaar weinig kindjes moeten worden behandeld.
We zijn in blijde verwachting op nog wat eten.
Oh ja, en Jessetje zal in een groot bedje slapen, dit was zowel de keuze van papa (= fier) als zoon (=groot).
Omdat er de volgende dagen voldoende proza op de blog zal verschijnen zullen niet meer alle reacties zichtbaar zijn. Geen nood wij kunnen ze zelf nog altijd lezen en ons verwarmen aan jullie mooie woorden.
Vandaag Jess nog in het nieuw steken, afscheid nemen, inpakken en dan is het weer bijna zover....
Bij de J² begint het te kriebelen en bij mij beginnen de slapeloze nachten de bovenhand te krijgen.
Vanaf dinsdag is het aan Bavo om jullie verder op de hoogte te houden. Uiteraard zal zijn droge humor en hersenkronkels voor leuke stukjes proza zorgen.
Het aftellen naar het nieuwe jaar is nog maar net achter de rug en wij zijn al terug aan het aftellen. Nog even en Jess kan terug naar Lausanne. Gaat hij het nog tot dan volhouden?
Eind vorige week hadden we er wat schrik van. Er zit duidelijk weer littekenweefsel, maar met antibiotica, een dubbele dosis cortisone en intensieve percussie kiné lukt het voorlopig nog. Overdag zie je dat hij terug meer moeite moet doen, maar het zijn vooral de nachten die terug zwaarder zijn.
Komaan kleine kerel nog even volhouden en we kunnen weer vertrekken.
Deze keer dienen zoon en papa samen te vertrekken (slik slik). Mama kan pas zaterdag achterna komen als de kijkoperatie al achter de rug is (slik slik slik). De week erna is er dan de 'grote' operatie waarbij er een stukje van zijn luchtpijp zal weggenomen worden (slik slik slik slik).
We hopen dat dan eindelijk eindelijk eindelijk alles achter de rug is.
Maar voorlopig nog niet te positief zijn en ook niet te angstig de operatie afwachten. We nemen de dag zoals hij komt en proberen hem zoals altijd zo positief mogelijk te maken.
En ons klein monsterke blijft gelukkig een vrolijk levendig ventje.
Jess ligt rustig in zijn eigen bedje te slapen. Ik denk dat het lang geleden is dat hij zo rustig ligt te slapen. Hij geraakt niet in paniek wakker, je hoort hem geen moeite doen om te ademen, hij heeft geen maskertje op..... Hopen dat het nu zo kan blijven tot we terug naar het CHUV vertrekken.
Vanmorgen besproken met de longerats en NKO arts van Jesse dat het risico om te stoppen met zijn antibiotica niet opweegt tegen het risico om in het ziekenhuis iets anders op te doen. Dus Jess is naar huis mogen vertrekken.
Hij dient wel antibiotica via zijn aërosol te nemen totdat we terug in het CHUV zijn.
Wat vond hij het leuk om daarstraks de lichtjes mee in de kerstboom te kunnen hangen. Ineens is het hier een stuk gezelliger.
