Een reis om nooit te vergeten! Reacties zijn altijd welkom en voor mij heel leuk om te lezen! Voor foto's: check mijn Instagram of Facebook pagina (Jens Willemse)
13-05-2017
Van Villaviciosa tot Berducedo: 5 dagen, 158km
Dag 77: Villaviciosa-Oviedo: 48km
Na een cava nacht opgestaan met een licht grieperig gevoel. Het eten was dus moeizaam en het afscheid ook. Dirk en Isabelle gingen de norte doen en ik moest mijn plan trekken op de primitivo. Om 8.30 scheidden onze wegen, maar we zouden elkaar nog zien, dat was zeker! Ik had vandaag het plan om te stappen tot het niet meer ging. Dat resulteerde in een eerste stuk van 20km tot in La Vega de Sariego. Een lange grote asfaltweg die slingerend naar boven ging. Perfect om even goed door te knallen. Eenmaal boven werd ik dan beloond met een prachtig zicht over de mystieke en wilde Picos Europe. Man, ik wilde daar echt zo graag zijn. In het dorpje aangekomen at ik iets en dronk een warme chocomelk. Ik keek op mijn horloge en zag dat het nog maar 11.30 was. Het ging goed en stapte dus al gauw verder tot in Pola de Siero. 10km langs bosweggetjes en macadam zorgde voor een mooie afwisseling en jaagde het tempo de hoogte in. Onderweg kwam ik Sebastiaan van Marseille tegen waar ik nog een stukje met samenstapte. Al gauw liet ik hem achter me en om 13u was ik er dan. De eerste 30km zaten erop en dronk 2 verfrissende Cola's vooraleer verder te stappen. 5km macadam tot in El Berron, daar dan iets eten en verder stappen. Ik had eens gekeken in de stapgids en zou niets meer tegenkomen tot in Oviedo, dat 13km verder lag. Gewoon doorstappen dus. Onderweg kwam ik Ger van Rotterdam en Victor van Namen tegen waar ik dan tot in Oviedo samenstapte. Zij zouden er vandaag 53 hebben gedaan, chapeau. In Oviedo namen we dan afscheid van Victor omdat hij nog wat verder wilde stappen, alsof 53 nog niet genoeg is. Ger en ik gingen dan op zoek naar de herberg waar we ons konden installeren en de was doen (en we hadden beide dezelfde onderbroeken, alle geluk waren de mijne al afgeleefd dus kon er een onderscheid gemaakt worden). Er heerste een enorme drukte omdat er blijkbaar een bus toeristen was aangekomen. 18 personen die de camino zouden doen met de bus en te voet. Ieders zijn camino zeker. Tijdens het wachten op de was even de blog bijwerken en erna konden we dan even naar de winkel gaan. Ik merkte wel dat de 48km mijn limiet was want mijn knie en voeten waren kapot, maar ik had het nodig. We zullen morgen zien hoe ik recupereer. Wat houterig naar het centrum van de stad om wat inkopen te doen en snel terug voor de regen naar de herberg. Samen met Ger maakten we de salade en microgolfmaaltijden klaar en konden bijna ongestoord praten. De Brazilianen waren redelijk luid dus was het niet rustig tafelen. Het smaakte althans en dat was het belangrijkste. Eenmaal het buikje vol was gegeten konden liet Ger me nog een paar handige Apps zien voor de camino en na wat communicatie met het thuisfront kon ik om 22.30 het bedje in.
Dag 78: Oviedo-San Juan de Villapañada: 30km
Een goed nachtje en was redelijk goed gerecupereerd. Samen met Ger een klein ontbijtje en merkte al gauw dat we de laatste in de albergue waren. Geen probleem want we waren getraind. Ger had namelijk al 2 keer de camino gelopen. Tegen 8u vertrokken we dan. Een lang en saai stuk door Oviedo waar we de eerste pelgrims voorbij staken. Het was de grote groep en voelde aan als een toeristische tour. Ik snelde er voorbij en al gauw kwam terecht tussen de velden verscholen in de mist. Een prachtig stukje mystiek en zo kwam ik aan in Requejo waar ik in het plaatselijk barretje een warme chocomelk en fruitsap dronk. Ik kreeg deze gratis van de enorm zatte man die onder de indruk was dat ik een pelgrim uit Flamenco was. Weer wat kosten bespaard en dan wanneer Ger er dan was konden we verder stappen. Licht hellend en de zon begon erdoor te kopen wat resulteerde in een gigantische zweetpartij. Langs de mooie paadjes en bloeiende bloemen kon ik even een korte pauze nemen om iets te eten. Nog even verder tot in Grado waar we dan een echte pauze namen in een cafeetje waar we een eclair hadden. Even langs de winkel, alles inladen in de rugzak en dan verder de berg op in de ergste regen tot nu toe. Donder, bliksem en kletsnatte broek en schoenen zorgde voor een nieuw avontuur en uiteindelijk kwamen we toch veilig aan in de albergue van San Juan de Villapañada. Daar wachtten een Amerikaan en 2 Poolse vriendinnen ons op en legden ons de albergue wat uit. Dan konden we ons lekker installeren en een warme douche nemen. We moesten nog even wachten tot de hospitalero terug was, maar ondertussen leerden we elkaar wat beter kennen. Toen de hospitalero er dan was nam hij alle tijd van de wereld om ons in te schrijven en omdat ik de eerste was begon ik met koken. Pasta met zalm en salade. Het was berekend voor Ger en ik alleen, maar we waren ontzettend blij dat er veel mensen waren. Zo had ik deze avond gekookt voor 9 andere pelgrims. Het verlangen om hospitalero te zijn is groot :) na het avondmaal gingen we allen naar de kamer en kropen we tegen 22u ons bedje in. Ik ging als laatste slapen en kreeg nog even een klaaghalfuurtje van Domingo omdat de afwas niet was weg gezet. Hij verweet mij niks omdat ik gekookt had, maar was teleurgesteld in de anderen. Morgen zouden we het oprommelem, en anders zou ik het wel doen.
Dag 79: San Juan de Villapañada-Bodenaya: 25km
Een goed nachtje achter de rug en een smakelijk ontbijt. Ger en ik waren weer als laatsten om te vertrekken. Zo kon het oprapen van de pelgrims om 8.15 beginnen. De regen van gisteren zorgde ervoor dat de valleien met een donzige mist bedekt werden. Het was als een schilderijtje. De prachtige paden, de pittige beginklim en machtige uitzichten zorgden ervoor dat ik terug wat kon genieten. In Cornellana besloten we dan een korte pauze in te lassen en kwamen we de 3 Fransen tegen en de 3 fietsers die gisterenavond laat nog waren aangekomen in onze albergue. Van Christiaan, 1 van de 3 Fransen kregen we een hapje en een drankje omdat we gisteren gekookt hadden. De tweede dag op rij dat ik mijn drankje niet moet betalen. Toch mooi die camino. We stapten verder tot in Salas met hetzelfde gevoel en gelijkaardige paadjes. Het deed zo een deugd. In Salas ging ik even langs de winkel en at ik wat voor de kerk in de stralende zon. Genoeg kracht voor de volgende 7km die heel de tijd naar boven te stappen. Heerlijk, ik vloog naar boven en voor ik het wist was ik aangekomen in een prachtige albergue. David runt een albergue voor 18 personen en is een oase van rust. Het was juist hetgeen wat ik nodig had. Het was ook de eerste keer vandaag dat ik iets vergeten was. Mijn bakje met zeep, maar Ger snelde mij ter hulp en gaf mij een stuk van de zijne. Een heerlijke douche, misschien wel de mooiste van de hele tocht en even ontspannen in de warme zaal in afwachting van de mis die Amerikaan Bart voor ons zou houden. Een grappige maar niet zo spectaculaire mis zal me wel bij blijven omdat het door en voor pelgrims was. Toen we terug waren stond de tafel klaar en konden we met zijn allen beginnen eten. Salade en soep maakten ons vanbinnen ook heel warm wat de vermoeidheid extra aanwakkerde. Zo kropen we allemaal om 22u ons bed in.
Dag 80: Bodenaya-Campiello: 25km
Wat is nu de beste manier om op te staan op de camino? Die van vandaag was in ieder geval bijna perfect. Om 6.30 klonk het hemelse geluid van Ave Maria door de boxen. Ik was er als eerste uit, ging naar beneden om mijn vers gewassen en klaargelgde kleren aan te doen en kon boven mijn zak beginnen inladen. Tegen 7u was iedereen dan beneden en werden we verwelkomd met een uitgebreid en heerlijk ontbijt. Een half uur later namen we dan afscheid van David en Victor, de twee geweldige hospitaleros. De plek was zo prachtig dat ik ook iets moest achterlaten. In de loop der jaren hadden pelgrims kleine spullen achtergelaten en die werden dan opgehangen aan de muur en het plafond. Ik gaf mijn ketting met ijzeren sintjacobsschelp af en samen hingen we hem op bij de ingang. Erna nog een snelle foto en Ger en ik konden aan onze inhaalrace beginnen. Het was een prachtige wandeling. Bospaden met uitzicht over de Picos, modder tussen de bomen,... geweldig gewoon! Een prachtig stuk natuur. Het enige barretje onderweg was een kilometer voor Tineo. Ik was er al eerste aangekomen had een uitgebreid tweede ontbijt en al gauw kwamen de andere pelgrims ook toegestroomd. Iedereen had een koffiebreak en mondjesmaat vertrok iedereen terug. Wederom een geweldige wandeling. Het was lang geleden dat ik nog zo van de natuur kon genieten. Tegen 13.30 kwamen ik en priester Bart aan in Campiello waar we ons konden installeren in de albergue. Ger was niet veel achter ons en vanaf hij zich had geïnstalleerd gingen we naar het barretje voor een chocomelk. Ik pakte mijn boek ook mee in de hoop tijd te hebben eens verder te kunnen lezen. Tevergeefs,samen met de 3 Fransen Christiaan, Michel en Catherine planden we de route voor morgen en namen we terug een siësta. Van 16 tot 18.30 even slapen doet deugd. De was doen en vervolgens met alle pelgrims aansluiten aan tafel. Soep, kikkererwten met vlees, aardappelen met vlees en een dessert, heerlijk na zo een vermoeiende dag, kuch kuch. Ik bleef nog wat hangen met joungsters Janek (19j, Duits) en Marthe (20, Frans en katholiek).
Na nog een leuke babbel kropen we dan om 23u ons bedje in, klaar voor de volgende dag!
Dag 81: Campiello-Berducedo: 30km
Een goed nachtje en tegen 7.30 gepakt en gezakt naar de bar gaan om te ontbijten. Ik nam rustig de tijd terwijl anderen gehaast vertrokken omdat het een zware etappe zou worden (wat achteraf wel meeviel). Ik en Janek vertrokken dan tegen 8.30 uit de albergue en kwamen al vrij snel de andere pelgrims tegen. Aan de splitsing om de Hospitalesroute te volgen kwamen we dan onze Poolse vrienden Domenika en Agatha, Ger en Martha tegen. Vlak voor de grote klim werd ik dan nog even tegengehouden door Francisco. Een local van Asturias waar ik een half uurtje langs de kant van de weg mee babbelde. Alle pelgrims passeerden me terug en ik besloot dan ook maar te vertrekken. Volgens hem maar 18km of 2u stappen. Ik besloot maar gewoon te stappen want ik vertrouwde de spaanse inlichtingen niet altijd. Bergop kwam ik de anderen al snel tegen en in de wind konden we dan genieten van de heerlijk uitzicht over de groene bergen van de Picos Europe. Enkel natuurgeluiden, ver weg van alle beschaving, pure rust. Over de bergrug en langs de oude ruïnes van pelgrimshospitalen wandelenden we dan verder. In een verlaten dorpje hadden we nog een gigantisch grote Duitse Herder (volgens de eigenares) die onze worst wilde opeten. Het leek meer op de de kruising van een hond en een paard, maar het was in ieder geval een lief dier. We stapten verder wat naar boven en konden na een pittige afdaling en mooie paden aankomen in Lago, waar ik tevergeefs de klokken wilden laten luiden. In het lokale barretje dronken we nog iets en kwamen we al gauw alle andere pelgrims tegen die hetzelfde idee hadden. Ger, Bart en ik vertrokken als eerste omdat we een slaapplek wilden hebben en na een mooie boswandeling tussen de dennenbomen kwamen we aan na een prachtige wandeling in Berducedo. Nog maar 4 plaatsen in de albergue, want me wel een lastig gevoel gaf, maar er waren opties genoeg. Zo gingen de 2 Poolse meisjes samen met Janek en Martha naar een andere albergue, de 3 Fransen gingen naar de volgende stad en zo had iedereen een slaapplek. Na de mis van Bart gingen we dan terug naar de albergue waar we een gezellig avondmaal hadden met 9 man. Domenika, Agatha (Pools), Michael, Bart (Amerikaan), Melanie (Singapore), Janek, Martha, Ger en ik hielden de sfeer er in door wat te zingen en onnozel te doen. Uiteindelijk was mijn kaars uit om 21.30 en kroop ik mijn nest in.
Wederom goed geslapen. De energie van voorheen terug gevonden en kon als een nieuw mens opstaan. Heerlijk ontbijten, afscheid nemen van de geweldige hospitaleros en vertrekken in de enorme hitte. Het was zelfs de eerste keer dat ik in een t-shirt kon vertrekken. Een pittige klim om te beginnen maar werden beloond met een magnifiek uitzicht over de Picos Europe. Veel macadam tot in Muñorrodero waar Dirk erbij een eerste pauze namen. Isabelle was al verder gestapt en hadden afgesproken in Colombres. Wederom veel macadam en een warme zon zorgden voor een pittig stuk tot in Colombres. Daar wachtten Dirk en ik in de bar op Isabelle om iets te drinken en te lunchen. De Duitse Anja vergezelde ons nog even en ten slotte konden we het laatste stuk inzetten richting Pendueles. Een lang stuk langs de grote baan waar de vrachtwagens vrolijk voor ons klaxoneerden en een stuk langs de kliffen en kust. Een prachtig einde en waren op tijd binnen in de gite. Installeren, het mini stadje verkennen, een glaasje wijn en GT drinken en terug naar de herberg. Daar werd er door Flor (van casa Flor) voor ons gekookt en konden we ons buikje goed vol eten. Vervolgens nog even naar het centrum en tegen 20.30 waren we dan terug in de kamer om ins wat bezig te houden en te dutten. Ik benutte De kans voor de laatste afleveringen te zien van temptation en viel uiteindelijk om 23.45 in slaap.
Dag 74: Pendueles-Poo: 23km
Vandaag wederom een korte blog want veel is er niet gebeurd. Wederom een goede nacht, een wat sober ontbijt en dan langs de kust voor prachtige wandeling. Het water was te kalm en te laag om onderweg de geisers te kunnen aanschouwen, maar het enorme lawaai zorgde wel voor huiveringwekkende gevoelens. Vervolgens stapten we verder tot in Andrin waar we een koffie hadden. Hop verder stijgen tot over de heuvelrug met een mooi uitzicht over de zee en de stad Llanes. Hier aten we dan onze lunch op en namen we een kleine siësta. Nog 3km langs magnifieke kliffen en een helderblauwe zee. Zo kwamen we dan aan in Poo de Llanes. Een geweldige rustieke albergue waar we volledig konden relaxen. Een bezoekje aan de supermarkt en het strand en dan konden tegen 20u gaan eten. Linzen, bonen, worst, kalfslappen, frieten, salade en brood zorgden voor een volle maag. Tegen 23u ging ik dan mijn bedje in. Een mooie en korte dag.
Dag 75: Poo de Llanes-Ribadesella: 30km
Een verschrikkelijke nacht, amper geslapen en om 6u al terug wakker. Misselijk zijn en niet veel kunnen eten. Mezelf toch verplichten en hop de baan op. Volledige focus, mind of zero en kop naar beneden. Zo zou de ganse dag verlopen. Genieten van het landschap was heel moeilijk. De Picos Europe loerden in de verte maar was te futloos om er ten volle van te genieten. In de camping vlak voor Barru ontbeten we een tweede keer en probeerde ik toch iets binnen te spelen. Stap stap stap tot in Nueva waar we terug een pauze namen. Colaatje voor wat energie en me terug op de benen hijsen. Een goed uur later in Pria lunchten we op een grasveldje tegenover de kerk. We passeerden een kleurrijke 100m waar er allerlei boodschappen en tekeningen op de stenen waren gemaakt. Door en voor pelgrims. Het was even terug in gang komen, maar dat was verschrikkelijk moeilijk met de hatelijke weg. Een zandweg, een felle zon en achter elke bocht of helling hoopte ik het stadje te zien. Na een uur stappen waren we dan eindelijk aangekomen. Ik was het echt kotsbeu vandaag dus was blij te zijn aangekomen in de herberg bij het strand. Even een korte powernap om wat energie bij te tanken, vervolgens een douche en naar het cafeetje op de hoek voor een pincho en cola. Vanaf de wind te extreem begon te worden, gingen we terug naar de albergue om te kijken hoe het met de was gesteld was. Nog niet klaar dus even kijken naar het strand en binnen in de living wat ontspannen in afwachting van. Uiteindelijk was de was dan klaar en konden we naar het restaurant gaan. Spaghetti, snitzel en ijs vulde de maag, maar door de warme zon, het slechte slapen en het wandelen was mijn kaars helemaal uit. Tegen 21u kroop ik dan mijn bed in hopend dat deze K*Tdag snel voorbij zou zijn.
Dag 76: Ribadesella-Villaviciosa: 37km
Amai, blij dat ik deze nacht toch wat kon slapen. Om 7u kroop ik eruit, laadde de zak in en ontbeten we samen de leftovers van gisterenmiddag omdat de bar nog gesloten was. We stapten dus 5km richting Vega waar we onze inkopen deden en een 2e iets deftige ontbijt hadden. Het was een stuk van veel macadam en het zicht op de picos verdween ook omdat er teveel bomen waren. Eenmaal terug wat energie bijgetankt stapten we verder langs de grote saaie weg, dus was het mind of en stappen. In Colunga eenmaal aangekomen kochten we een brood en aten we iets verder onze lunch op. Tot in Sebrayu was het nog 11km maar vonden dat iets te weinig en wilden nog wat verder stappen. In Sebrayu was er ook absoluut niets te doen en omdat het de laatste dag was dat we samen waren wilden we graag nog iets eten en drinken. We stapten dus nog wat verder tot in Villaviciosa. In de albergue aangekomen konden we ons installeren en kon ik al eens kijken hoe het zat voor de komende periode. Morgen was het de eerste dag dat ik terug alleen zou zijn. Ik keek er naar uit om mezelf nog een fysiek te pushen en af te zien want heb het nodig. Eenmaal de was was bijgewerkt gingen we in een sideria een typische drank drinken van de regio. Een sider, die eigenlijk helemaal niet lekker was, die ze van hoog in het glas horen en alles er bijna naast kapten. Blijkbaar voor de smaak, al liet die van zich afweten. Vervolgens gingen we naar het restaurant voor een goed pelgrimsmenu van vis en salade en dronken we nog iets vooraleer we gingen slapen. Het zal wennen zijn na 5weken samen te stappen met Dirk, maar het zal mezelf deugd doen me te verliezen in de bergen. Camino primitivo, here I come!
